Opmerkelijk

[Ei]

Dit lijkt op een van de vele Rockerduck-Pluizer discussies.

Dat klopt. Maar zeg nu zelf: ik heb tot drie keer toe antwoord gegeven op dezelfde vragen van Ei. Ei zegt vervolgens: "Nietes!" en gaat door met een heel ander onderwerp. En dan zegt-ie dat Rockerduck nooit antwoord geeft!

Rockerduck heeft als antwoord gegeven dat hij geen antwoord heeft.

[Rockerduck]

Ei heeft als reactie op al Rockerduck's wetenschappelijk onderbouwde antwoorden gezegd: "Nietes!" en is toen vanuit zijn onderbuik beginnen schieten. Ei weet geeneens het verschil tussen iets geloven en iets bewijzen. Alles moet je hem uitleggen. Zoiets simpels snapt hij nog niet. Ei is een klein kind dat overal over mee wil praten, maar amper de basisprincipes van een inhoudelijke discussie kan begrijpen.

[Ei]

Ei heeft als reactie op al Rockerduck's wetenschappelijk onderbouwde antwoorden gezegd: "Nietes!" en is toen vanuit zijn onderbuik beginnen schieten. Ei weet geeneens het verschil tussen iets geloven en iets bewijzen. Alles moet je hem uitleggen. Zoiets simpels snapt hij nog niet. Ei is een klein kind dat overal over mee wil praten, maar amper de basisprincipes van een inhoudelijke discussie kan begrijpen.

Blablabla.... Weer geen antwoord. Dit gaat echt nergens meer over...

[Ei]

Wat denken Luuk en Caspar?
Heeft televisie-reclame wel of geen invloed op het publiek?
Als Disney een film over 101 dalmatiëers uitbrengt, heeft dat dan wel of geen invloed op het publiek?

[Caspar]

Ik denk dat het van de persoon afhangt of een reclame invloed heeft. Mijn zusjes willen bijvoorbeeld de hele tijd bellen naar van die belspelletjes, terwijl het mij niks doet. Iemand die bijvoorbeeld heel erg van dieren/honden houdt en opeens 101 dalmatieers ziet kan opeens iets hebben van: "Ik wil ook wel een dalmatier!", terwijl iemand die het toch niet zo op dieren heeft niet door een film wel een hond zal nemen.

[Luuuuk]

Heeft televisie-reclame wel of geen invloed op het publiek?

Nou, als je een reclame ziet over koekjes die je heel lekker vind.
En je kijkt in de kast en ze zijn er niet meer, dan loop je soms naar de winkel om ze te halen.
Maar neem nou "Leen van Frisia Financeringen",
dat is heel iets anders, en heeft denk ik minder invloed.

Als Disney een film over 101 dalmatiëers uitbrengt, heeft dat dan wel of geen invloed op het publiek?

Het zou natuurlijk de gespreksonderwerpen kunnen beinvloeden,
dat je vraagt van, "Heb jij De 101 Dalmatiërs gezien?".
Of kleine kinderen willen opeens een 101 Dalmatier-kleurboek als ze de film leuk vinden,
en die in de winkel ziet liggen.
Maar echt héél veel invloed zal het niet echt hebben.

[Rockerduck]

Ei heeft als reactie op al Rockerduck's wetenschappelijk onderbouwde antwoorden gezegd: "Nietes!" en is toen vanuit zijn onderbuik beginnen schieten. Ei weet geeneens het verschil tussen iets geloven en iets bewijzen. Alles moet je hem uitleggen. Zoiets simpels snapt hij nog niet. Ei is een klein kind dat overal over mee wil praten, maar amper de basisprincipes van een inhoudelijke discussie kan begrijpen.

Blablabla.... Weer geen antwoord. Dit gaat echt nergens meer over...

Ziet, ziet! Ei grossiert in kinderachtigheden!

[Rockerduck]

Ik denk dat het van de persoon afhangt of een reclame invloed heeft. Mijn zusjes willen bijvoorbeeld de hele tijd bellen naar van die belspelletjes, terwijl het mij niks doet. Iemand die bijvoorbeeld heel erg van dieren/honden houdt en opeens 101 dalmatieers ziet kan opeens iets hebben van: "Ik wil ook wel een dalmatier!", terwijl iemand die het toch niet zo op dieren heeft niet door een film wel een hond zal nemen.

En dát bedoel ik dus! Maar Ei kan zoiets niet begrijpen. Ei ziet factor X en factor Y en denkt: "hey, het één leidt tot het ander!"

[Rockerduck]

Ik heb hier voor Ei een interview met mijn docent Vincent Crone, uit 'De Pers' van 29-06-'07. Misschien snapt Ei dit wel?

‘De kwetsbare kijker’

Door: Marcel Hulspas
Gepubliceerd: donderdag 28 juni 2007 17:29
Update: donderdag 28 juni 2007 19:11

Televisiekijken maakt dik, je wordt er ziek van, asociaal, agressief, afgestompt en ga zo maar door. In de inleiding tot zijn proefschrift ‘De kwetsbare kijker’ geeft communicatiewetenschapper Vincent Crone een lange lijst van onrustbarende onderzoeken naar de schadelijkheid van televisie kijken.

De wetenschappers die dit soort onderzoek uitvoeren, spelen een belangrijke rol in het maatschappelijke debat over televisie. Crone deed onderzoek naar dat debat. Hij analyseerde de uitgangspunten waaraan de deelnemers aan dat debat uitgangspunten die al vele decennia dezelfde zijn, zo ontdekte hij. Crone: ‘Televisie is machtig. Het kan ons beter maken maar ook beschadigen. De kijker daarentegen is kwetsbaar. Dat zijn de uitgangspunten van het debat. En omdat de kijker kwetsbaar is, werpen anderen zich als beschermers op, als degenen die die de verantwoordelijkheid op zich nemen de televisie te beheren. En die beschermers maken op hun beurt gebruik van deskundigen, van wetenschappers die vertellen hoe en wanneer televisie de corruptor van de samenleving is, dan wel de verlichter. Alleen als je die uitgangspunten en partijen erkent – ik noem dat ‘het discours van de Kwetsbare Kijker’ - kun je aan het debat deelnemen.’

Wanneer is dat beeld van de machtige, gevaarlijke televisie ontstaan?
Heel vroeg al. Eind negentiende eeuw waarschuwden visionairs al dat een dergelijke uitvinding aanleiding zou geven tot voyeurisme en exhibitionisme. Je ziet dat in de wetgeving over radio in de jaren twintig, toen nog maar enkeling van ‘televisie’ had gehoord, televisie al aangewezen wordt als een potentieel belangrijk sociaal-politiek instrument. Als het er ooit komt, zo wordt gesteld, dat wil de wetgever er de zeggenschap over hebben. Naarmate de introductie van televisie dichterbij kwam, wordt de discussie tussen de wetgever en de omroepbazen steeds heftiger: wie ging dat nieuwe medium beheren? De politiek en de omroepbestuurders wierpen zich op als beschermers van de kwetsbare kijker. En dat is zo gebleven. Het debat over televisie verloopt volgens een zich voortdurend herhalende cyclus: Om de zoveel jaar wordt het probleem van de kwetsbare kijker opnieuw ontdekt, en wordt de oplossing opnieuw uitgevonden.’

In je proefschrift beschrijf je de oprichting van de TROS als een belangrijk keerpunt.
Dat klopt. Als het gaat om vernieuwing van de televisie wordt vaak gedacht aan shockerende programma’s uit de jaren zestig en zeventig, zoals ‘Zo is het…’ en de Barend Servet Show. Die waren het product van de linkse intelligentsia uit de jaren zestig, die zich een plek had weten te veroveren binnen de bestaande omroepen. Maar dat was niet de grote wending. Er waren wat schandalen, maar die intellectuelen werden in feite betrekkelijk probleemloos in het bestaande systeem opgenomen. Die wending ontstaat pas wanneer er een alternatief voor de bestaande omroepen wordt aangeboden: de TROS. Een omroep die er rond voor uit kwam de kijker te willen plezieren en verder niks. De TROS werd ook nog eens mateloos populair, onder alle maatschappelijke klassen. Dat idee, dat mensen plezier mogen beleven aan televisie, keert vrijwel niet terug in het publieke debat, behalve dan als een maatschappelijk probleem.’

De angst voor de ‘vertrossing’ van de samenleving zat heel diep. Peter van Bueren noemde de TROS in de volkskrant ‘een gevaarlijke omroep’ omdat deze de maatschappelijke problemen ‘achter een masker van heerlijkheid’ zou ‘wegmoffelen’.

En Trouw-medewerker Gert Peelen vergeleek TROS-programma’s met verslavende snoepjes.
‘In die uitlatingen herken je het toen populaire neomarxistische denken, waarin burgers beschouwd werden als de door het kapitalisme gehersenspoelde domme massa. Door de introductie van termen als ‘vertrossing’ werd het probleem van de Kwetsbare Kijker opnieuw ontdekt, en de onmisbare rol van de beschermers werd herbevestigd. Tegelijkertijd veroorzaakte de opkomst van de TROS - en later van de commerciële omroepen – een gevoel van wanhoop: we maken zulke mooie programma’s voor het volk, we hebben het beste met ze voor, maar ze willen niet kijken. Sterker nog: juist de lager opgeleiden en allochtonen, voor wie al die verlichte programma’s bij uitstek bedoeld waren, stemden massaal af op de nieuwe omroepen. Die wanhoop staat nog steeds centraal. Er wordt voortdurend gesuggereerd dat er een grote, belangrijke discussie over de omroep wordt gevoerd, maar in feite gaat het om die ene vraag: hoe houden we de publieke omroep in stand, om daarmee de waarden in onze samenleving te kunnen beschermen tegen de ondermijnende krachten die je met name bij de commerciële televisie ziet.’

En dat doemdenken, daar heeft de wetenschap aan bijgedragen.
‘Er bestaat wetenschappelijk onderzoek, vooral in het kader van Cultural Studies, waarbij er niet a priori wordt uitgegaan van de stelling dat televisie schadelijk is, en men niet simpelweg op zoek gaat naar bewijzen voor die schadelijke invloed. In dat onderzoek ligt de nadruk op vragen als: welke betekenis geven kijkers aan wat ze zien? Hoe gaan ze om met de door televisie aangeboden stereotypen? En begin jaren zestig wees de bekende psycholoog Kees Trimbos er al op dat al die sombere voorspellingen over de gevolgen van televisie kijken niet bevestigd werden door empirisch onderzoek. Volgens Trimbos moesten we daar nu eens over ophouden, en verder denken dan het medium verwerpen. Maar die opvattingen hebben nooit een plek gekregen in het maatschappelijke debat. Omdat dit wordt gedomineerd door de beschermers. Het debat ligt altijd besloten binnen de kaders van het discours van de Kwetsbare Kijker. Om aan het debat mee te mogen doen, moet je accepteren dat televisie machtig is, een corruptor dan wel verlichter. Als je dat niet accepteert, wordt je niet gehoord. Je vindt geen aansluiting. Je bijdrage wordt als niet relevant gezien, niet interessant. Eén bepaalde soort wetenschap wordt geautoriseerd door de beschermers, en de deskundigheid van de onderzoekers wordt daarmee benadrukt. Als je een ander soort wetenschap aandraagt, een waarin je de rol van de beschermer niet herbevestigt, dan ben je voor hen ook niet deskundig.’

‘Hetzelfde geldt voor het uitgangspunt dat je televisie kunt kijken uitsluitend voor je plezier, het uitgangspunt van de TROS en van de commerciële omroepen. Ook die valt buiten het discours en is in het debat dan ook niet vertegenwoordigd. Ik constateer dat er een enorme kloof tussen de praktijk van het televisie kijken en het maatschappelijk debat daarover.’

Maar sociale wetenschappers die op zoek zijn naar de schadelijkheid van televisie houden in hun conclusies vaak een slag om de arm.
‘Dat klopt. Met die schadelijkheid valt het ook reuze mee. Televisie is voor sommige mensen, op sommige momenten schadelijk. Er is geen reden voor apocalyptische scenario’s. Maar wanneer deze conclusie vertaalt moet worden naar een breed publiek, wordt alle nuance overboord gegooid. Een mooi voorbeeld is de Kijkwijzer. De makers beroepen zich op wetenschappelijk onderzoek, maar hun waarschuwingen zijn van een enorme stelligheid. De Kijkwijzer is een verlengstuk van het maatschappelijke debat. Net zoals de beschermers over ons kwetsbare kijkers waken, zo worden de ouders opgeroepen te waken over wat hun kinderen zien. Als een programma geschikt is voor alle leeftijden, dan is het ‘in ieder geval niet schadelijk voor uw kinderen’.

'Het motto van de Kijkwijzer is ook: weet wat ze zien. Een recent tevredenheidonderzoek was een onderzoek onder ouders. Voortdurend wordt de rol van de ouder als beschermer benadrukt. Ouders zijn moreel verplicht na te denken over de rol van de televisie in het gezin.’

Hoe kunnen we dat verstikkende maatschappelijke debat ooit doorbreken?
‘Op het moment dat je wilt debatteren, dat je daarin mee wilt doen, dan kun je dat alleen met behulp van de daarin heersende begrippen. We herkennen de kwetsbare kijker in onszelf: we zeggen ‘verslaafd’ te zijn aan een bepaalde serie, we verontschuldigen ons voor ons kijkgedrag en ga zo maar door. Het heersende discours is het product van macht. Door op deze manier te spreken, herbevestigen bepaalde groepen hun recht om hierover te spreken. Die groepen komen voort uit de maatschappelijke verhoudingen binnen ons land. Zolang die verhoudingen niet veranderen, blijven zij domineren en blijft het uitgangspunt dat zij ons meten beschermen tegen het potentieel gevaarlijke medium televisie.’

Vincent C.A. Crone,De Kwetsbare Kijker. Een culturele geschiedenis van televisie in Nederland, is verschenen bij Vossiuspers UvA.

http://www.depers.nl/Wetenschap/?ID=77289&ref=rss

[Rockerduck]

Nogmaals, Vincent?

Maar sociale wetenschappers die op zoek zijn naar de schadelijkheid van televisie houden in hun conclusies vaak een slag om de arm.
‘Dat klopt. Met die schadelijkheid valt het ook reuze mee. Televisie is voor sommige mensen, op sommige momenten schadelijk. Er is geen reden voor apocalyptische scenario’s. Maar wanneer deze conclusie vertaalt moet worden naar een breed publiek, wordt alle nuance overboord gegooid.

[Ei]

Ik denk dat het van de persoon afhangt of een reclame invloed heeft. Mijn zusjes willen bijvoorbeeld de hele tijd bellen naar van die belspelletjes, terwijl het mij niks doet. Iemand die bijvoorbeeld heel erg van dieren/honden houdt en opeens 101 dalmatieers ziet kan opeens iets hebben van: "Ik wil ook wel een dalmatier!", terwijl iemand die het toch niet zo op dieren heeft niet door een film wel een hond zal nemen.

En dát bedoel ik dus! Maar Ei kan zoiets niet begrijpen. Ei ziet factor X en factor Y en denkt: "hey, het één leidt tot het ander!"

Rockerduck haalt er een "fugde factor" bij en denkt... tja... wat denkt Rockerduck eigenlijk?

Ik heb hier voor Ei een interview met mijn docent Vincent Crone, uit 'De Pers' van 29-06-'07. Misschien snapt Ei dit wel?

Ei wil antwoorden van Rockerduck zelf horen. In Rockerduck's eigen woorden. Maar daar heeft Rockerduck blijkbaar moeite mee.
Rockerduck smijt domweg een citaat neer, zonder er zelfs maar een eigen motivatie bij te geven.
Het enige wat Rockerduck opmerkt is: "Nogmaals, Vincent?" Dat zegt Rockerduck zeker ook als hij les krijgt.

Ziet daarentegen hoe helder Caspar in een paar zinnen een duidelijk antwoord kan geven. En dat zonder universiteit. Caspar neemt universitaire Rockerduck de woorden uit de mond.

Wat betreft Caspar's antwoord:
De vraag is nu of Caspar "iets" heeft waardoor hij belspelletjes kan negeren, of dat zijn zus "iets" heeft waardoor zij belspelletjes verleidelijk vindt.
Volgens Rockerduck zou het aan "iets" in Caspar's zus liggen en niet aan de belspelletjes. Is dat niet al te makkelijk?

[Rockerduck]

Rockerduck haalt er een "fugde factor" bij en denkt... tja... wat denkt Rockerduck eigenlijk?

Nee, dat is geen 'fudge factor'. Dat zijn andere verklarende factoren. Maar waarschijnlijk wil Ei de wereld in kunnen delen aan de hand van één oorzaak, één gevolg. Da's makkelijker voor Ei, dan hoeft Ei niet zoveel te denken.

Ei wil antwoorden van Rockerduck zelf horen. In Rockerduck's eigen woorden. Maar daar heeft Rockerduck blijkbaar moeite mee.

Rockerduck heeft vele malen antwoorden gegeven, vaak op steeds dezelfde vragen. Ei had echter moeite met de antwoorden. Ei kan zoveel inhoudelijks maar niet behapstukken. Daarom bedacht Ei fictieve zaken als "onderzoeken betaald door John de Mol" en meer vaag gedoe.

Rockerduck smijt domweg een citaat neer, zonder er zelfs maar een eigen motivatie bij te geven.
Het enige wat Rockerduck opmerkt is: "Nogmaals, Vincent?" Dat zegt Rockerduck zeker ook als hij les krijgt.

Rockerduck voegt tenminste iets toe. Rockerduck heeft al vaker gezegd wat Vincent Crone heeft gezegd, op de eerste pagina van dit topic. Maar dáár is Ei niet op ingegaan. Niet één keer! Ei heeft alleen stoorzender gespeeld, door koppig stampvoetend te roepen dat hij daar niets van geloofde. Onderbouwing bleef natuurlijk uit, van zijn kant. Ook nu gaat Ei weer niet inhoudelijk in op hetgeen Vincent zegt. Dat gaat Ei waarschijnlijk zijn pet te boven; dat er meer dan één visie bestaat over tv.

Ziet daarentegen hoe helder Caspar in een paar zinnen een duidelijk antwoord kan geven. En dat zonder universiteit. Caspar neemt universitaire Rockerduck de woorden uit de mond.

Opmerkelijk dat Caspar juist zegt wat Rockerduck al vanaf pagina 1 aan het herhalen is, omdat onkundige Ei steeds naar dezelfde bekende weg blijft vragen.

Wat betreft Caspar's antwoord:
De vraag is nu of Caspar "iets" heeft waardoor hij belspelletjes kan negeren, of dat zijn zus "iets" heeft waardoor zij belspelletjes verleidelijk vindt.
Volgens Rockerduck zou het aan "iets" in Caspar's zus liggen en niet aan de belspelletjes. Is dat niet al te makkelijk?

Dat is nu juist wat ik bedoel: Ei denkt dat er bij ieder probleem maar één factor speelt. Vandaag had ik weer een college, nu weer van een andere cursus, van een andere discipline. Een cursus uit de Sociale Wetenschappen (weer eens iets anders dan Film- en TV-wetenschappen). En wat zeggen ze ook daar, als ze een compleet wetenschappelijk onderzoek presenteren voor een volle collegezaal? "Onthoud dat het hier gaat om een correlatie en je niet kunt spreken van een causaal verband. Want we hebben hier gezegd dat factor X leidt tot gedrag Y, maar we hebben voor de overzichtelijkheid factor Z niet meegewogen. Als je nu factor Z meeweegt, zul je weer heel andere resultaten vinden."

Maar ach, dat is wetenschap. Dat vindt Ei "al te makkelijk".

Waarom wil Ei dan een discussie? Als Ei tóch al zelf een simplistisch zwart-wit wereldbeeld heeft? Waar heeft Ei dan nog wetenschap voor nodig? Desnoods fantaseert Ei er zelf John de Mol nog bij als anonieme geldschieter. :rolleyes:

[Ei]

Wat betreft Caspar's antwoord:
De vraag is nu of Caspar "iets" heeft waardoor hij belspelletjes kan negeren, of dat zijn zus "iets" heeft waardoor zij belspelletjes verleidelijk vindt.
Volgens Rockerduck zou het aan "iets" in Caspar's zus liggen en niet aan de belspelletjes. Is dat niet al te makkelijk?

Dat is nu juist wat ik bedoel: Ei denkt dat er bij ieder probleem maar één factor speelt. Vandaag had ik weer een college, nu weer van een andere cursus, van een andere discipline. Een cursus uit de Sociale Wetenschappen (weer eens iets anders dan Film- en TV-wetenschappen). En wat zeggen ze ook daar, als ze een compleet wetenschappelijk onderzoek presenteren voor een volle collegezaal? "Onthoud dat het hier gaat om een correlatie en je niet kunt spreken van een causaal verband. Want we hebben hier gezegd dat factor X leidt tot gedrag Y, maar we hebben voor de overzichtelijkheid factor Z niet meegewogen. Als je nu factor Z meeweegt, zul je weer heel andere resultaten vinden."

Maar ach, dat is wetenschap. Dat vindt Ei "al te makkelijk".

Punt is dat Rockerduck niets doet met die gegevens. Alsof zo'n theoretische constatering op zich een afdoende antwoord zou zijn voor een praktisch probleem.

Als een correlatie en een causaal verband los van elkaar staan, hoe komt het dan dat mensen gevoelig zijn voor belspelletjes? Wat is dat "iets" in hen, waar Rockerduck op wijst? Ei heeft herhaaldelijk benadrukt dat een dergelijk "iets" onderdeel is van het mens zijn. Het is een interne factor die valt onder gedrag Y. Het "iets" valt onder gedrag.
Dus ook volgens de gegevens van Rockerduck ziet Ei alleen factor X en "iets"/gedrag Y.
Waar haalt Rockerduck de Z vandaan? Waar staat die dan nog voor?

Ei heeft voorbeelden van effecten van media gegeven, bijvoorbeeld over moordenaars die moordenaars in films naspelen. Hoe gaat Rockerduck dat wegverklaren? Hoe kan een moordenaar een film naspelen als er geen causaal verband zou zijn?
En hoe zit het met reclame? Blijkbaar maken bedrijven en overheden dankbaar gebruik van "iets" dat geen causaal verband aantoont, maar desondanks een overweldigend effect op de mensheid heeft. Laat Rockerduck maar rekenen. Niets aan't handje. Geen bewijs...
Bij een oorlog probeert men als eerste de media veroveren. En ook in vredestijd is bekend hoezeer ook in onze "open samenleving", het volk bespeeld wordt met reclame en misleidende berichten. Zie bijvoorbeeld de War on Terror, waar Rockerduck als 9/11-deskundige over bericht heeft.

Zelfs al zou er opmerkelijkerwijs geen causaal verband aan te tonen zijn, wat doet de wetenschap dan met de correlatie? Als ook zonder causaal verband niettemin duidelijk is dat media mensen beïnvloedt, is de correlatie dan niet een bewijs op zich?

Kan Rockerduck onderzoeken laten zien waaruit blijkt dat mensen dusdanig ongevoelig zouden zijn, dat geen causaal verband is aan te tonen als iemand bv. een hogere hartslag krijgt bij het kijken naar een spannende film-scene?
Heeft Rockerduck alleen dummie-poppen getest? Is er "niets" in wetenschapper Rockerduck zelf waardoor een film zijn gedrag kan veranderen? Een aanzwellend orkest, een donkere ruimte, geluid van een kettingzaag die dichterbij komt... Doet dat niets met Rockerduck?

En zelfs al zou er momenteel geen wetenschappelijk bewijs zijn, wil dat dan zeggen dat de wetenschap geen bewijs zal vinden in de toekomst? Als je overal kunt waarnemen dat media van invloed is op mensen, hoe kun je dan jezelf verliezen in een theorie die het antwoord in feite schuldig blijft?

Het wijzen op "iets" in mensen is niet meer dan giswerk. Rockerduck stelt keer op keer dat hij niet weet of er een verband is. Het zou een grote vergissing zijn te denken dat iets niet weten hetzelfde is als iets uitsluiten.

Waarom wil Ei dan een discussie? Als Ei tóch al zelf een simplistisch zwart-wit wereldbeeld heeft? Waar heeft Ei dan nog wetenschap voor nodig?

Waarom wil Rockerduck een discussie? Rockerduck is zo vol van wat hij ziet als de wetenschap, dat het het weinig zin heeft om als "onkundige" met hem in discussie te gaan.

Desnoods fantaseert Ei er zelf John de Mol nog bij als anonieme geldschieter. :rolleyes:

Anonieme geldschieter? Hoezo, anoniem? Vaak is gewoon bekend uit welke hoek een "wetenschappelijk" onderzoek is betaald. Betaald, ja. Of doet wetenschapper Rockerduck het gratis?

Veel wetenschappelijke onderzoeken zijn gekleurd en bewerkelijk. Al was het maar omdat wetenschappers ook maar mensen van hun tijd zijn.

[Rockerduck]

Punt is dat Rockerduck niets doet met die gegevens. Alsof zo'n theoretische constatering op zich een afdoende antwoord zou zijn voor een praktisch probleem.

Als een correlatie en een causaal verband los van elkaar staan, hoe komt het dan dat mensen gevoelig zijn voor belspelletjes? Wat is dat "iets" in hen, waar Rockerduck op wijst? Ei heeft herhaaldelijk benadrukt dat een dergelijk "iets" onderdeel is van het mens zijn. Het is een interne factor die valt onder gedrag Y. Het "iets" valt onder gedrag.
Dus ook volgens de gegevens van Rockerduck ziet Ei alleen factor X en "iets"/gedrag Y.
Waar haalt Rockerduck de Z vandaan? Waar staat die dan nog voor?

Ten eerste is dat een rare vraag. Hoezo, "áls een correlatie en causaal verband los van elkaar staan, hoe komt het dan dat..."? Correlatie en verband zijn gewoon twee op zich staande dingen. En of je er nou één voorbeeld bij haalt, of twee, of tien: een correlatie blijft een correlatie en een causaal verband blijft een causaal verband.

Nu die vraag: hoe komt het dat mensen gevoelig zijn voor belspelletjes? Nee, de vraag moet eerst zijn: ZIJN mensen gevoelig voor belspelletjes? IK ben niet gevoelig voor belspelletjes. Ik bel nooit. Mijn moeder belt nooit. Oom Wim belt nooit. Belt Ei ooit? En zo niet: als al deze mensen niet bellen, hoe kun je dan stellen dat "mensen" gevoelig zijn voor belspelltjes? Dat gaat dan dus niet op. Wat je dan kunt doen, is stellen dat er *omstandigheden* zijn die sommige mensen wel en sommige mensen niet gevoelig maakt voor die spelletjes. En dát is die factor Z. Ei maakt nu op zijn welbekende wijze een karikatuur van mijn uitleg door steeds over "iets" te beginnen, maar vergeef me wel: dit hele verhaal héb ik al eens uitgelegd op pagina 1 van deze discussie. Dus als ik straks weer begin te verwijzen naar 'hier en daar' moet Ei niet verontwaardigd opkijken.

Ei heeft voorbeelden van effecten van media gegeven, bijvoorbeeld over moordenaars die moordenaars in films naspelen. Hoe gaat Rockerduck dat wegverklaren? Hoe kan een moordenaar een film naspelen als er geen causaal verband zou zijn?

Waarom praat Ei steeds over 'wegverklaren'? Ei blijft impliceren dat er een kwaadaardig aspect zit aan wetenschap dat zaken 'weg moet verklaren'. Wetenschap gáát over verklaren, maar als de verklaring niet is wat Ei wenst dat het is, omdat het zijn aannames niet past, moet het van Ei maar een kwaadaardige bijklank krijgen. Wil Ei dan beweren dat films aanzetten tot moordpartijen? Ja? Dan moeten we nú alle gewelddadige films verbieden. Niemand meer naar de bioscoop. Videotheken op slot. Televisies op zwart. Want waar psychologen allang bepleit hebben dat het gaat om gedrags- en geestesgestoorden, heeft Ei in zijn jaren 50-modus de film gebombardeerd tot kwaad object. Ei zou als kerkleider in de 1950's niet misstaan.

[Rockerduck]

Kan Rockerduck onderzoeken laten zien waaruit blijkt dat mensen dusdanig ongevoelig zouden zijn, dat geen causaal verband is aan te tonen als iemand bv. een hogere hartslag krijgt bij het kijken naar een spannende film-scene?
Heeft Rockerduck alleen dummie-poppen getest? Is er "niets" in wetenschapper Rockerduck zelf waardoor een film zijn gedrag kan veranderen? Een aanzwellend orkest, een donkere ruimte, geluid van een kettingzaag die dichterbij komt... Doet dat niets met Rockerduck?

Hier haalt Ei (opzettelijk, vermoed ik) twee zaken door elkaar: beïnvloeding van gedrag, waar we het nu al twee pagina's over hebben (dankzij Ei verzandt in een herhaling van zetten) en fysieke reacties (lichamelijke reacties, dus) op het zien van een film. Het eerste gaat over de geest en de handelingen die daaruit volgen. Ik hoef toch hopelijk niet uit te leggen dat dat een totaal andere categorie is dan lichamelijke reacties?

Waarom wil Rockerduck een discussie? Rockerduck is zo vol van wat hij ziet als de wetenschap, dat het het weinig zin heeft om als "onkundige" met hem in discussie te gaan.

Draai de zaken maar weer om...

Anonieme geldschieter? Hoezo, anoniem? Vaak is gewoon bekend uit welke hoek een "wetenschappelijk" onderzoek is betaald. Betaald, ja. Of doet wetenschapper Rockerduck het gratis?

Betaalt door privé-bedrijven om conclusies te vervalsen? Heeft Ei ze nog op een rijtje? Of heeft Ei voorbeelden? Dat zal wel weer niet.