Blijft het feit dat Rosa het buitengewoon omslachtig heeft opgelost. En DD leest misschien niet zorgvuldig genoeg, maar hij is vast niet de enige die het niet een-twee-drie snapt. Ik vind het belangrijk dat zoiets uit de plaatjes blijkt en dat je het niet alleen maar uit de dialoog kunt opmaken. Dat is vooral in de latere Rosa-verhalen veel te vaak het geval.
Dat vind ik ook zwak aan "The Fabulous Philosophers' Stone" van Barks, waar alle aanwijzingen voor de schattenjacht alleen maar in de dialoog vermeld staan, zonder dat de plaatjes die aanwijzingen visualiseren. (Of misschien zijn (tót aan het Labyrinth dan) alle locaties waar de Ducks zoeken gewoon te saai in beeld gebracht.)
Dat visualiseren doet Rosa dan over het algemeen weer beter in zijn schatzoekersverhalen. Behalve natuurlijk in "The Three Caballeros and the Preposterous Title That Didn't Have Anything To Do With The Story" waar alle aanwijzingen door Donald in een enorme tekstballon worden opgelepeld uit het mini-Woudlopers-handboekje-waar-Donald-om-een-omslachtige-reden-toch-gebruik-van-mag-maken.
Ja, daar zit je dan met je mooie continuïteit! Heb je eerst vastgesteld dat alléén Woudlopers van het handboek gebruik mogen maken, terwijl Barks daar soepeler in was, moet je vervolgens een reden bedenken waarom Donald er toch eentje mag lenen. Terwijl het goed beschouwd veel logischer is als Joe Carioca van alles over Brazilië vertelt!
Wat een kolder. En wat een hekel heb ik aan dat verhaal, zeg.