Ega Bevan schreef:Als je toevallig een goede tekenaar en schrijver bent, wil dat nog niet zeggen dat je verhalen met het uiterste respect behandeld moeten worden. Jij verkoopt je verhalen, en de eigenaar mag dan zien wat die er mee doet. Dat lijkt me nogal logisch.
Dus als je Rembrandt's schilderij 'De nachtwacht' hebt gekocht, mag je het ook vernietigen?
Nee, natuurlijk hoef je goede verhalen niet met respect te behandelen. Redacties doen niks illegaals als ze een stripverhaal aankopen en het verpesten. Dat mogen ze, als koper zijnde. Maar is het iets om trots op te zijn?
Ega Bevan schreef:Over Rosa: Waarom zou Barks zich daar druk over maken? Hij heeft een hele schare fans achter zich, dus wat je ook van hem wilt zeggen, hij is niet een van de minsten. En dat Rosa wat onaardigs over hem zei is ook geen argument: Het gaat hier om de verhalen, niet om de personen.
Het is in elk geval duidelijk dat er veel afstand was tussen Barks en Rosa. Als personen, maar ook artistiek.
Ei is het zicht op de 'Grappigste Avonturen'-albumreeks verloren. Aanvankelijk was Ei een trouw koper. Ei wilde geen nummer missen. Maar inmiddels vraagt Ei zich af: wat is het punt van deze serie?
De formule van een heel album gewijd aan een enkele auteur, spreekt Ei aan. Zo kan de reeks aan lezers een bloemlezing bieden van wat welke auteur zoal kan. Ei vindt de eerste nummers van de reeks veelbelovend. De serie leek eindelijk een begin te maken aan het bundelen van werk van Nederlandse auteurs. Dat werd hoog tijd. Maar ondanks lezers die blijkens McDuck/McDrake uitkeken naar een tweede Mau-album, een tweede Jippes-album, etc., bleek elke auteur eenmalig te zijn.
Het doel van de reeks lijkt om er hooguit één album per auteur in uit te brengen. Een album dat is beperkt tot Duckverhalen, in een reeks die beperkt is tot tekenaars. Er zijn geen Kruse- of Jonker-albums, bijvoorbeeld.
Omdat ook buitenlandse tekenaars die niet voor Nederland werken, voor de reeks in aanmerking komen, kunnen er tientallen albums verschijnen. Maar behalve de korte biografie in elk album, kom je als lezer weinig over hun werk te weten. En de verhalenselectie lijkt een lukrake graai te zijn, zonder op zoek te gaan naar publieksfavorieten. Bevat bijvoorbeeld het Mau-album zijn beste publiekslievelingen? Is het album opgebouwd uit hits? Kan Mau met enkel dit album de geschiedenis in?
De ene tekenaar heeft een handvol verhalen gemaakt en de andere tekenaar honderden. Toch krijgen ze elk één album in deze reeks. Bij de ene tekenaar is men blij als men een album bijeen kan schrappen, bij de andere komt men ruimte tekort.
Hier zit iets fout, zou je zeggen.
Ei vindt het zonde dat een albumreeks die kan dienen als opvolger van de 'Beste verhalen'-reeks, in de middenmoot blijft steken.
De beperkingen zorgen voor eenzijdige albums die niet echt uit de verf komen. Is een tekenaar aan de beurt geweest, dan zie je hem nooit meer terug. Aangezien de meeste beroemde auteurs aan de beurt zijn geweest, zal het steeds moeilijker worden de 'Grappigste' albumreeks te vullen. De voorraad raakt op.
In feite heeft men er nu hetzelfde probleem als met de 'Beste verhalen'-reeks. Terwijl dat nergens voor nodig is. We zitten nu met twee moeilijke albumreeksen, waarvan één bijna is gestopt. En zoveel andere albumreeksen zijn er niet meer. Geen wonder als de pockets beter verkopen. Daar is de voorraad eindeloos.
Uiteraard zal het antwoord zijn dat alleen zeurende fans zich hier druk over maken, en dat het de gemiddelde lezer een worst zal zijn wie of wat in die 'Grappigste' albums staan. Wat kunnen die paar fans nou vertellen?
Maar hé, wie is er in de minderheid? De redactie bestaat uit "anderhalve vent en een paardenkop" die besluiten wat heel Nederland leuk vindt. Er zijn minder redactieleden dan fans. Dus wie zou eigenlijk naar wie moeten luisteren?
Ik heb mijn fortuin vergaard door slimmer te zijn dan slimst, en harder dan hardst!
