Donald Duck 60 Jaar een Vrolijk Weekblad

[DonaldDuckFan]

Ik heb dit mooie jubileum album gisteren gekocht. Ik vind het alleen jammer dat ze het boek niet even groot hebben gemaakt als alle andere jubileum albums. (Bijvoorbeeld die van Mickey Mouse, Boris Boef, Zwarte Magica en Donald Duck 75 jaar als filmster.)

[DD]

Het behoort ook niet tot die serie.

[DonaldDuckFan]

Het behoort ook niet tot die serie.

Okee, dat wist ik niet! Bedankt!

[Loebas]

Leuk dat er ook twee verhalen tussen zitten van Otto en Diederik Duck.

[TOMDS]

Verder lees ik een fout; over het brandweerverhaal: "Negen bladzijden in plaats van de tien die het oorspronkelijk telt en die in deze albumuitgave (pag. 5 t/m 13) wel volledig staan afgebeeld."

het is inderdaad opnieuw de 9p-versie. ik denk dat de enige keer dat de 10p-versie (en dus de volledige versie) verschenen is in het 30-jarig jubileumboek van 1982. dit boek heb ik (nog) niet. ik ben wel benieuwd naar die extra pagina wat daar allemaal op staat.

[Ridder ter Geit]

Donald Duck die zonder kleren aan uit bed springt en de straat op rent. En de hele tijd van alles vergeet.

[DD]

Klopt, die versie heb ik ook. Dat zat ooit bij een boekje bij Margriet in 1992.

[Hidde]

In het beste verhalen album nummer 1 staat de 10p versie ook, alleen zijn daar (helaas) alle plaatjes verbreed...

[snowmansion]

Wat vindt men van de samenstelling van de verhalen in het boek de hoogtepunten uit 60 jaar Donald Duck?

Ik vind dat ze nou niet bepaald de "juweeltjes" van verhalen per decennia gekozen hebben.

Ik moet hier toch iets op terug komen. Er zitten toch wel aardig wat goede verhalen in.

Het Robbert vd Kroft verhaal is geestig.

Het Freddy Milton verhaal is ook grappig.

Het WIndig & De Jong verhaal is natuurlijk bekend om zn verwijzing naar Barks. Ook leuk. Niet helemaal mijn Duck stijl.

Vanaf de jaren 80 zitten er imo echt goede verhalen in en bovendien ook goed getekend.

Jose Colomer Fonts verhaal is echt erg leuk. Echt een van de beste in dit nummer.

Het Ben Verhagen verhaal vind ik qua scenario Barkiaans (gezien zijn 10 pagers).

Zelfs het Mark de Jonge verhaal die erna komt is leuk!

Het Vicar verhaal welke er na komt ziet er wat vreemd uit vind ik. Ik herkende het niet direct als een Vicar verhaal gezien de tekenstijl.

De jaren 90:

Erg leuk verhaal van Vicar. Dit zijn de jaartallen waar ik veel Ducks van gelezen heb in me jeugd.

Een erg origineel en bij de tijds verhaal van Mau Heymans! Erg grappig en hedendaags.

Ook het Bas Heymans verhaal vind ik leuk.

En zellfs in het decennium 2000 vind ik het verhaal van Gullien leuk.

Kortom, een goede aankoop geweest.

[Ui]

[brandweerverhaal] het is inderdaad opnieuw de 9p-versie. ik denk dat de enige keer dat de 10p-versie (en dus de volledige versie) verschenen is in het 30-jarig jubileumboek van 1982. dit boek heb ik (nog) niet. ik ben wel benieuwd naar die extra pagina wat daar allemaal op staat.

In het beste verhalen album nummer 1 staat de 10p versie ook, alleen zijn daar (helaas) alle plaatjes verbreed...

Link naar dat album, 'Donald Duck als Brandweerman': http://coa.inducks.org/issue.php?c=nl/BV+++1

Ui heeft van het album 'Donald Duck 60 Jaar een Vrolijk Weekblad', inmiddels met name de verhalen met Otto en Diederik gelezen. Ui heeft betere verhalen met deze personages gezien. En waarom geen Diederik van Al Hubbard?
http://coa.inducks.org/story.php?c=S+67039
http://coa.inducks.org/story.php?c=W+LVD+++3-04
Gelukkig wel aandacht voor Nederlandse tekenaar Carol Voges.
http://coa.inducks.org/story.php?c=H+70os03
Opvallend, dat het alleen gaat om Duck-verhalen.

Tot dusver heeft Ui zich, omwille van leesplezier, verre gehouden van de bla-bla-tekst die door het album heenloopt. Enkele fragmenten beloven weinig goeds. Want wat is die schrijver "ThR" (hoofdredacteur Thom Roep) toch in zijn nopjes met zichzelf. Disney-personages afserveren als kinderachtig, en even later zichzelf neerzetten als een verlosser met zijn eigen strip 'Van nul tot nu'. En dat de lezer vooral maar opmerkt, dat hij schaamteloos zijn Douwe Dabbert op de voorplaat heeft gezet nadat hij hoofdredacteur werd.
Thom Roep werd hoofdredacteur in 1984, en het eerstvolgende nieuwjaarsnummer (1985-01) toont zijn personage Douwe Dabbert op de voorplaat. Roep trakteert zichzelf op gratis reclame voor zichzelf. Erger nog, hij laat zich betalen om voor zichzelf te adverteren via een Disney-uitgave. Via zijn tekst in dit jubileumalbum maakt hij deze schaamteloosheid nog even duidelijk aan de goede verstaander. (Terwijl hij terloops opnieuw reclame maakt, door Dabbert te noemen.)

In het zwartmaken van de kleurrijke jaren '60 vergeet Roep overigens voor het gemak te vermelden, dat psychedelische vormgeving toen mode was. Flower power, weet je wel. "De kleuren werden vooral vanaf 1967 steeds lelijker," schampert Oom Thom. "1971 en 1972 zagen er over het algemeen nog even roze uit als de drie jaargangen daarvoor. Het kleurgebruik in de stripverhalen was uiterst fel en de voorplaten raakten leger en leger." En er dan niet even bij vertellen dat de felle kleuren in de mode waren? Dan zit je de mening van de lezers te sturen, hoor. Gaat Thom Roep het Weekblad verwijten, dat het meedeed aan de mode?
En wat betreft die lege voorplaten. Staan die niet recht tegenover de volgestampte voorplaten die tegenwoordig in de mode zijn?

In zijn ijver, Donald Duck Weekblad van 1967-1972 zwart te maken, maakt Roep een fout. Want niet 1972-50, maar 1971-50 is het duizendste nummer.
http://coa.inducks.org/issue.php?c=nl/DD1971-50
Dit bovenop de fout, dat het jublieumalbum de 10-pagina's tellende versie van het brandweermanverhaal in dat nummer heeft, terwijl het toch echt 9 pagina's zijn.

Ui heeft de tekst van Thom Roep nog amper gelezen en is deze discutabele punten tegengekomen. Wat moet Roep genieten van zijn positie, dat hij met zo'n matige, zelfpromotende tekst kan wegkomen.
Donald Duck Weekblad verkeerde in een roze periode, maar hemel zij dank, daar verscheen een redactie met daarin de verlosser Thom Roep. Het staat er niet letterlijk zo geschreven, maar met een beetje kennis van zaken staat het er toch echt. En het grote publiek, dat die kennis niet heeft, die tuimelt met open ogen in het slordige doch sluwe schrijfwerk van Oom Thom. Wat was alles toch slecht, voordat lieden zoals hij de jaren '50 gingen overdoen en nog eens overdoen en nog eens overdoen, etcetera. (snik)

[Ridder ter Geit]

Hmjah, maar hij noemde de jaren 70, voor hijzelf hoofdredacteur was, ook al beter.

Volgens mij is door die fout ook nog die voorplaat van nummer 50 van 1971, in plaats van de echte feestvoorkant, afgedrukt in het album...

[Ui]

Hmjah, maar hij noemde de jaren 70, voor hijzelf hoofdredacteur was, ook al beter.

Thom Roep werkt sinds 1973 als redacteur. Hij doelt wat betreft de jaren '70 op een redactie waarvan hijzelf medewerker was. En blijkbaar drukte hij toen al dusdanig zijn stempel op het Weekblad, dat hij op de voorplaat van Striprofiel 1976-04 als "hoofdredakteur Donald Duck" genoemd wordt.
http://coa.inducks.org/issue.php?c=nl/SF1976-04

Volgens mij is door die fout ook nog die voorplaat van nummer 50 van 1971, in plaats van de echte feestvoorkant, afgedrukt in het album...

Zo hoog van de toren blazen als misplaatste geschiedenisleraar, en dan zulke domme fouten maken. Een beetje Weekblad-liefhebber en een beetje Weekblad-kenner, die zien meteen dat blauwe, 1000ste nummer voor zich.

En vergelijk Roep's ijver in het neerhalen van de aan hem voorafgaande periode 1967-1972, met de milde manier hoe hij de periode vanaf 2000 behandelt. Volgestampte voorplaten, fantasieloos kleurgebruik, plaatjes die per se tekst moeten hebben, en Nederlandse tekenaars die slechter gaan tekenen. Daar zul je Oom Thom niet over horen. Evenmin over de toenemende kinderachtigheid en oppervlakkigheid sinds hij hoofdredacteur is. Als je Harry Muesli spelt, in plaats van Harry Mulish, ziet Oom Thom dat al als een diepere laag voor de volwassen lezer. Je kunt hem haast niet interviewen, of hij klopt zichzelf daarmee op de borst.

Thom Roep toont zich in het album als een oneerlijke, sluwe schrijver met niettemin een groot publiek dat zijn woorden slikt voor zoete koek. Dat is slecht nieuws voor de Nederlandse Duckliefhebber. Roep leidt lezers om de tuin. Daar valt met een lezersforum zoals McDrake helaas weinig tegen te doen. De ene publicatie is nog niet ontleed op fouten en eigenaardigheden, of er is alweer een ander interview of artikel. Wie de media achter zich heeft, die kan zijn eigen geschiedenis maken en deze doen gelden als de echte geschiedenis. (snik)

[Ui]

Uit het artikel van Thom Roep, hoofdstuk 'Een nieuwe eeuw... 2000 en verder':

De inhoud van Donald Duck wordt steeds afwisselender. Vergelijk je de Donald Duck in de vijftiger jaren met een traktatie als een simpele appel en een peer, dan is hetgeen je na 2000 krijgt toch zeker een complete, rijkvoorziene fruitmand!

Oftewel: "'t Is moeilijk bescheiden te blijven, wanneer je zo goed bent als ik." (snik)
http://www.youtube.com/watch?v=3XHWIEZawRw

In het artikel worden dus niet alleen de jaren '60 afgekraakt. Ook de jaren '50 komen aan de beurt! De hele periode 1952-1972, toen de goddelijke Thom Roep niet bij Donald Duck Weekblad werkte, wordt door hem weggezet als inferieur aan de periode waarin hij actief is. Roep grijpt op de vooravond van zijn pensioen, een feestelijk jublieum aan om zichzelf trots op de borst te kloppen. Met hier een jij-vorm, alsof hij kan spreken voor de veelal jeugdige lezer. Dit is manipulatie van de ergste soort, om jezelf als volwassene zo te prijzen bij een veelal jong publiek.

Vergelijk "je" de jaren '50 met de jaren na 2000, dan blijft er van de leugens van Thom Roep weinig over. De jaren '50 boden, met minder bladzijden, een uitgebreider pakket dan wat ervan is overgebleven na het jaar 2000. De brievenrubriek was uitgebreider, er was een uitgebreide rubriek genaamd 'Ditjes en datjes van Donald Duck', met daarin weetjes en knutseltips, en er waren tekstverhalen. Juist de jaren '50 waren een rijkvoorziene fruitmand in vergelijking met de kaalslag vanaf met name 1984, toen Roep als hoofdredacteur de scepter ging zwaaien.
Is er iemand die het hier niet mee eens is, uitgezonderd de hoofdredacteur zelf?

Roep prijst in het artikel zichzelf op anti-collegiale wijze de hemel in. Het zijn niet alleen Otto van Drakenstein en Diederik Duck waarop hij de aanval opent. Zelfs de jaren '50 komen er bekaaid vanaf, als zijnde inferieur aan de o zo superieure periode van zijn hoofdredactie.
Misschien is de man verongelijkt over de kritiek die hij van sommige lezers op internet (McDuck/McDrake) heeft gekregen, en probeert hij daarom met dit jubileum-artikel op ongekende wijze zijn gram te halen? Het artikel is ook voor zijn eigen maatstaven een van de slechtste die hij ooit heeft geschreven.
Het moge duidelijk zijn, dat de bijna-bejaarde dictator hard aan zijn pensioen toe is. Zijn artikel is een kers op de taart van zijn jarenlange machtspel. Dat het artikel ten koste gaat van een Disney-achtig, feestelijk jubileum, dat neemt hij voor lief. De lezer moet en zal overtuigd worden van zijn superioriteit. Desnoods door het verdraaien van feiten.

In het Barks-album 'Beste Verhalen 135', heeft hij zijn schrijven ondertekend met "Thom Roep" en de vermelding van zijn functie als hoofdredacteur. In het jubileum-artikel, waarin hij zichzelf prijst, ondertekent hij daarentegen met het alias-achtige "ThR", dat hem voor het grote publiek vrijwel anoniem maakt. Zodoende valt niet op, dat deze "ThR" de hoofdredacteur zélf is.
Allemaal héél toevallig, natuurlijk.

Omwille van een schijnbaar feestelijk jubileum-album steunt de consument dit soort schandelijke praktijken, die voor een groot deel over de hoofden van het grote publiek heengaat.
Laat het maar een troost zijn, dat het hier gaat om een hoofdredacteur en niet om de machthebber van een land.

[Ui]

Uit het artikel van Thom Roep, hoofdstuk 'De jaren '60 van de vorige eeuw':

Opvallend is dat met name de voorplaten vanaf 1963 steeds kaler, op het laatst zelfs armoedig leeg, werden. De achtergrond verdween en maakte plaats voor een felle kleur. De figuren leken zo te zweven.

Let op de woordkeuze. Waar Roep over zijn eigen periode het woord "rijkvoorziene" kiest, gebruikt hij voor de jaren '50 het woord "simpele" en voor de jaren '60 het woord "armoedig".

Maar nu komt het. Wat brengt de oude mopperaar ondertussen zelf uit, onder de titel 'Feest in Duckstad'? Een pocket waarvan de voorplaat een felle, gele, vrijwel lege achtergrond heeft. En, waar in de jaren '60 de personages met behulp van een schaduw toch echt op de grond staan, lijken de figuren op die pocketvoorplaat te zitten in een zwevende doos.

Kijk en vergelijk zelf:

http://coa.inducks.org/issue.php?c=nl/DD1969-32
http://coa.inducks.org/issue.php?c=nl/JUB2012-1

Wat moet de oude, valse hoofdredacteur genoten hebben van het schrijven van dat artikel. Zichzelf op de borst kloppen, terwijl hij ondertussen een pocket samenstelt die volgens zijn eigen bewoordingen, een armoedig lege, felle voorplaat heeft. Niemand die het ziet.
Het zou een giller zijn als het niet zo ontzettend triest was. (snik)

[De Zwarte Schim]

Is dit niet puur toeval? zo wordt een cover wel vaker gemaakt? (wijzend op Goofy)