TOMDS schreef:[brandweerverhaal] het is inderdaad opnieuw de 9p-versie. ik denk dat de enige keer dat de 10p-versie (en dus de volledige versie) verschenen is in het 30-jarig jubileumboek van 1982. dit boek heb ik (nog) niet. ik ben wel benieuwd naar die extra pagina wat daar allemaal op staat.
Hidde schreef:In het beste verhalen album nummer 1 staat de 10p versie ook, alleen zijn daar (helaas) alle plaatjes verbreed...
Link naar dat album, 'Donald Duck als Brandweerman':
http://coa.inducks.org/issue.php?c=nl/BV+++1Ui heeft van het album 'Donald Duck 60 Jaar een Vrolijk Weekblad', inmiddels met name de verhalen met Otto en Diederik gelezen. Ui heeft betere verhalen met deze personages gezien. En waarom geen Diederik van Al Hubbard?
http://coa.inducks.org/story.php?c=S+67039http://coa.inducks.org/story.php?c=W+LVD+++3-04Gelukkig wel aandacht voor Nederlandse tekenaar Carol Voges.
http://coa.inducks.org/story.php?c=H+70os03Opvallend, dat het alleen gaat om Duck-verhalen.
Tot dusver heeft Ui zich, omwille van leesplezier, verre gehouden van de bla-bla-tekst die door het album heenloopt. Enkele fragmenten beloven weinig goeds. Want wat is die schrijver "ThR" (hoofdredacteur Thom Roep) toch in zijn nopjes met zichzelf. Disney-personages afserveren als kinderachtig, en even later zichzelf neerzetten als een verlosser met zijn eigen strip 'Van nul tot nu'. En dat de lezer vooral maar opmerkt, dat hij schaamteloos zijn Douwe Dabbert op de voorplaat heeft gezet nadat hij hoofdredacteur werd.
Thom Roep werd hoofdredacteur in 1984, en het eerstvolgende nieuwjaarsnummer (1985-01) toont zijn personage Douwe Dabbert op de voorplaat. Roep trakteert zichzelf op gratis reclame voor zichzelf. Erger nog, hij laat zich betalen om voor zichzelf te adverteren via een Disney-uitgave. Via zijn tekst in dit jubileumalbum maakt hij deze schaamteloosheid nog even duidelijk aan de goede verstaander. (Terwijl hij terloops opnieuw reclame maakt, door Dabbert te noemen.)
In het zwartmaken van de kleurrijke jaren '60 vergeet Roep overigens voor het gemak te vermelden, dat psychedelische vormgeving toen mode was. Flower power, weet je wel.
"De kleuren werden vooral vanaf 1967 steeds lelijker," schampert Oom Thom.
"1971 en 1972 zagen er over het algemeen nog even roze uit als de drie jaargangen daarvoor. Het kleurgebruik in de stripverhalen was uiterst fel en de voorplaten raakten leger en leger." En er dan niet even bij vertellen dat de felle kleuren in de mode waren? Dan zit je de mening van de lezers te sturen, hoor. Gaat Thom Roep het Weekblad verwijten, dat het meedeed aan de mode?
En wat betreft die lege voorplaten. Staan die niet recht tegenover de volgestampte voorplaten die tegenwoordig in de mode zijn?
In zijn ijver, Donald Duck Weekblad van 1967-1972 zwart te maken, maakt Roep een fout. Want niet 1972-50, maar 1971-50 is het duizendste nummer.
http://coa.inducks.org/issue.php?c=nl/DD1971-50Dit bovenop de fout, dat het jublieumalbum de 10-pagina's tellende versie van het brandweermanverhaal in dat nummer heeft, terwijl het toch echt 9 pagina's zijn.
Ui heeft de tekst van Thom Roep nog amper gelezen en is deze discutabele punten tegengekomen. Wat moet Roep genieten van zijn positie, dat hij met zo'n matige, zelfpromotende tekst kan wegkomen.
Donald Duck Weekblad verkeerde in een roze periode, maar hemel zij dank, daar verscheen een redactie met daarin de verlosser Thom Roep. Het staat er niet letterlijk zo geschreven, maar met een beetje kennis van zaken staat het er toch echt. En het grote publiek, dat die kennis niet heeft, die tuimelt met open ogen in het slordige doch sluwe schrijfwerk van Oom Thom. Wat was alles toch slecht, voordat lieden zoals hij de jaren '50 gingen overdoen en nog eens overdoen en nog eens overdoen, etcetera. (snik)