Boekje 'Striphelden op de Divan'

[MatroosDuck]

`Donald Duck heeft een karakterprobleem. Hij is hard en gierig, iemand van twaalf ambachten en dertien ongelukken die zijn steeds terugkerende frustraties in tomeloze agressie omzet... Hoe komt het dat zijn partner zijn partner niet is, zijn kinderen zijn kinderen niet zijn, en zijn vader zijn vader niet is? En wat heeft dit alles te maken met de mogelijk verborgen oorsprong van maker Walt Disney, en met zijn vroegste jeugd?'
In Striphelden op de divan schetst Jaap van Ginneken de psyche van Asterix, Babar, Donald, Kuifje en Superman én hun makers. De striphelden hebben identiteitsproblemen en karakterfouten: verborgen obsessies, complexen en neurosen waarvoor ze eigenlijk in therapie zouden moeten gaan. In hun avonturen blijken de psychische conflicten van hun makers door te klinken, vaak zonder dat die dat zelf bedoelden of begrepen.
Zo besteedt van Ginneken aandacht aan het gerucht dat Walt Disney oorspronkelijk afkomstig zou zijn uit Spanje en op jonge leeftijd geadopteerd werd door een Amerikaans stel -- een mogelijkheid die hem kennelijk bezighield, en waarnaar hij in het geheim onderzoek liet doen. Welke invloed had dit op Donald Duck?
Dit boek leest soms als een detective, maar ook als een psychologische biografie van de bedenkers van de bekendste striphelden. Het is bestemd voor een breed publiek van geïnteresseerden, uiteenlopend van iedereen die ooit van strips genoot tot iedereen die wel eens met een psycholoog te maken krijgt.
Jaap van Ginneken is zelfstandig psycholoog en adviseur, en tevens verbonden aan de afdeling Communicatiewetenschap van de Universiteit van Amsterdam. Vanaf jonge leeftijd is hij al gefascineerd door strips.

[admin]

Wat betreft het "gerucht" dat Walt Disney geadopteerd is, heeft Ui een topic opgericht:

Was Walt Disney geadopteerd?
http://bb.mcdrake.nl/neddisney/viewtopic.php?t=2659

`Donald Duck heeft een karakterprobleem. Hij is hard en gierig, iemand van twaalf ambachten en dertien ongelukken die zijn steeds terugkerende frustraties in tomeloze agressie omzet... Hoe komt het dat zijn partner zijn partner niet is, zijn kinderen zijn kinderen niet zijn, en zijn vader zijn vader niet is? En wat heeft dit alles te maken met de mogelijk verborgen oorsprong van maker Walt Disney, en met zijn vroegste jeugd?' [...] Zo besteedt van Ginneken aandacht aan het gerucht dat Walt Disney oorspronkelijk afkomstig zou zijn uit Spanje en op jonge leeftijd geadopteerd werd door een Amerikaans stel -- een mogelijkheid die hem kennelijk bezighield, en waarnaar hij in het geheim onderzoek liet doen. Welke invloed had dit op Donald Duck?

Let op, Van Ginneken besteedt aandacht aan een gerucht en hij bouwt vervolgens een psychologische analyse op datzelfde gerucht. Met deze koprol maakt hij een lachertje van het beroep psycholoog. Nog los van het schaamteloos overtreden van de regel, dat men op afstand geen psychologie kan bedrijven.
Zo'n psycholoog en communicatiewetenschapper moet het hebben van de domheid van het volk. (snik)

Liet Disney in het geheim onderzoek doen? Wat opmerkelijk, dat dit nu geen geheim meer is.

Bespreking op Hoimedia.nl:

Donald Duck: Overspannen driftkop
De sacherijnige eend Donald Duck is een eend van twaalf ambachten, dertien ongelukken, die zijn frustraties meteen omzet in agressie. Hij weet verdomd goed dat hij eigenlijk een enorme loser is. En dat hij bovendien nooit zal worden zoals zijn drie neefjes, die slimmer zijn dan hij en bovendien de eeuwige jeugd lijken te hebben.
Of het ooit nog goed komt met Donald is de vraag. Volgens Van Ginneken zou Donald zichzelf een plezier zou doen wanneer hij de doelen in zijn leven iets naar beneden zou bijstellen. Doe maar gewoon, da’s gek genoeg.
Donald probeert het in zijn avonturen opvallend vaak aan te leggen met Spaanse schonen. Dat komt vermoedelijk omdat Walt Disney in een Spaans dorpje werd geboren uit de schoot van een beeldschone wasvrouw, die haar zoon later in Chicago ter adoptie aanbood. Walt wist daar eigenlijk niets van, maar zodra hij er lucht van kreeg is hij fanatiek naar zijn oorsprong gaan zoeken.

bron: http://www.hoimedia.nl/reportages/waanzin/index.html

Kortom, Donald "probeert het in zijn avonturen opvallend vaak aan te leggen met Spaanse schonen", omdat Walt Disney "vermoedelijk" een kind uit Spanje was.
- Legt Donald het in zijn avonturen inderdaad opvallend vaak aan met Spaanse schonen? Opvallend vaker dan in overwegend 'Don Donald' (1937) en 'The Three Caballeros' (1944)?
- En zo ja, zou Walt Disney dit dan niet hebben tegengehouden als hij zijn zogenaamde Spaanse afkomst wilde verbergen? Ach, daarom is Donna natuurlijk veranderd in Katrien...
- Is er in 'Don Donald' en 'The Three Caballeros' overigens überhaupt sprake van Spaanse vrouwen, of zijn het Mexicaanse en Zuid-Amerikaanse schonen?

Om even het lage niveau te benadrukken: even later gaat Van Ginneken ook nog in op het zogenaamde ingevroren lichaam van Walt Disney, op blz. 79:

Zijn as zou tenslotte begraven zijn onder het grasveld van een privé-terrein, maar niemand wist op welke plaats precies. Volgens oude bekenden als Ward Kimball en Ken Annakin was zijn lichaam echter in feite met een nieuwe techniek ingevroren die op dat moment in Californië in de mode kwam (Mosley, p. 281-283).

Volgens geruchten heeft Walt Disney dus niet alleen een bijzondere geboorte gehad, maar ook een bijzonder overlijden.
Let op de geruchtenvoedende manier waarop Van Ginneken dit stelt: "niemand wist op welke plaats precies", en volgens "oude bekenden" was er iets bijzonders gaande. Alsof die Ward Kimball (animator) en Ken Annakin (regisseur) zo op de hoogte zijn van Walt Disney's persoonlijke leven.
http://en.wikipedia.org/wiki/Ward_Kimball
http://en.wikipedia.org/wiki/Ken_Annakin

Geadopteerd en ingevroren. Wat een sen-sa-tio-neel leven.

Dit vraagt natuurlijk om kanttekeningen, en die levert Van Ginneken in de vorm van reclame voor een ander boek van hemzelf.
Over de adoptie schrijft hij, op blz. 77:

Omdat er vooralsnog zo veel op mondelinge doorgave berust, valt niet helemaal uit te sluiten dat het allemaal een urban legend of broodje-aap-verhaal is, zoals er wel meer zijn. Juist over bekende personen en merken als Disney (zie mijn boek Brein-bevingen, over het hardnekkige gerucht dat er kinderen in de pretparken ontvoerd worden). Volgens mijn analyse krijgen dergelijke verhalen vooral een kans, als een instelling zijn eigen geloofwaardigheid ondermijnt door een al te grote en permanent controle op de beeldvorming te willen uitoefenen.

bron: 'Striphelden op de divan', Jaap van Ginneken, Uitgeverij Nieuwezijds, 2002

In zijn boek 'Striphelden op de diva' zit Van Ginneken geruchten te voeden, met tussendoor reclame voor zijn boek 'Brein-bevingen', waarin "dergelijke verhalen" met een "analyse" worden afgedaan.

In Striphelden op de divan schetst Jaap van Ginneken de psyche van Asterix, Babar, Donald, Kuifje en Superman én hun makers. De striphelden hebben identiteitsproblemen en karakterfouten: verborgen obsessies, complexen en neurosen waarvoor ze eigenlijk in therapie zouden moeten gaan. In hun avonturen blijken de psychische conflicten van hun makers door te klinken, vaak zonder dat die dat zelf bedoelden of begrepen.

Afgaande op deze tekst zou Jaap van Ginneken zelf op de divan mogen. Op basis van geruchten en speculatie schrijft hij over "verborgen obsessies, complexen en neurosen" waarvoor striphelden (en hun makers?) eigenlijk in therapie zouden moeten gaan. Op basis van geruchten en speculatie.
Wat te vinden van een psycholoog en communicatiewetenschapper die meegaat in geruchten?

Overigens ook interessant, dat Van Ginneken zichzelf als een oplossing ziet. Hij is immers psycholoog.
Hij praat striphelden en stripmakers een probleem aan, waarvoor zijn vakgebied de remedie is. Dit heeft een hoog "Otto van Drakenstein"-gehalte.

Dit boek leest soms als een detective, maar ook als een psychologische biografie van de bedenkers van de bekendste striphelden. Het is bestemd voor een breed publiek van geïnteresseerden, uiteenlopend van iedereen die ooit van strips genoot tot iedereen die wel eens met een psycholoog te maken krijgt.

Een "psychologische biografie"? Nimmer was het woord "psychologie" zo aan inflatie onderhevig. Het boek leest in de eerste plaats als een sensatieblaadje. De paparazzi-wereld kan er wat van leren.
Met "bestemd voor een breed publiek" zal men vooral hopen op het afzetten van een zo groot mogelijke oplage. Een publiek "uiteenlopend van iedereen die ooit van strips genoot tot iedereen die wel eens met een psycholoog te maken krijgt", dat is een groot aantal mensen.

Jaap van Ginneken is zelfstandig psycholoog en adviseur, en tevens verbonden aan de afdeling Communicatiewetenschap van de Universiteit van Amsterdam. Vanaf jonge leeftijd is hij al gefascineerd door strips.

In dit boek maakt Jaap van Ginneken gehakt van zijn beroepen psycholoog en communicatiewetenschapper. En hij maakt gehakt van zijn verbintenis aan de afdeling "Communicatiewetenschap van de Universiteit van Amsterdam".
Waarom is Ui niet verbonden aan een universiteit en een uitgeverij, als het schrijven van zogenaamd geleerde boeken zo ontzettend makkelijk gaat? Heeft Ui soms een te hoge pet op van de maatschappij, dat Ui zichzelf zo'n "hoge" positie ontzegt?

Raar dat "Dutch psychologist and communication scientist" (psycholoog en communicatiewetenschapper) Van Ginneken wel een Engelse Wikipedia-pagina heeft, maar geen Nederlandse.
http://en.wikipedia.org/wiki/Jaap_van_Ginneken

In de psychologie kan men de grootste moeite hebben met het analyseren van echte mensen die nota bene in dezelfde ruimte als de psycholoog zitten.
Met het op basis van geruchten analyseren van de psyche van stripmakers en het analyseren van de "psyche" van strippersonages maakt Van Ginneken vooral duidelijk, waarom psychologen doorgaans als mafkezen worden afgebeeld in strips. Wie behandelingsresistent op het psychologische terrein wil worden, moet vooral dit boek van Van Ginneken analyseren. Zo'n persoon mag zich blijkbaar psycholoog noemen en aan een universiteit zitten.
Iemand die het volk gek probeert te maken met vage geruchten over een producent die zowel geadopteerd als ingevroren is, die zou zichzelf nooit psycholoog en nooit communicatiewetenschapper mogen noemen. Of zijn die titels niet beschermd?

[Ui]

Om even het lage niveau te benadrukken: even later gaat Van Ginneken ook nog in op het zogenaamde ingevroren lichaam van Walt Disney, op blz. 79:

Zijn as zou tenslotte begraven zijn onder het grasveld van een privé-terrein, maar niemand wist op welke plaats precies. Volgens oude bekenden als Ward Kimball en Ken Annakin was zijn lichaam echter in feite met een nieuwe techniek ingevroren die op dat moment in Californië in de mode kwam (Mosley, p. 281-283).

Nog iets. Is het invriezen van mensen ooit "in de mode" gekomen? Als zoiets al zo slordig is geschreven, wat kun je dan nog van de verdere tekst aannemen?

Wikipedia-pagina over het broodje aap over het invriezen van Walt Disney:
http://en.wikipedia.org/wiki/Walt_Disney_hibernation_urban_legend
Zie ook: http://www.snopes.com/disney/info/wd-ice.htm
Misschien verdient ook dit verhaal een eigen topic. (snif)

Overigens verwijst "Mosley, p. 281-283" naar het boek 'The real Walt Disney - A biography', van Leonard Mosley. (1985)

Op de Hoimedia-pagina staat overigens een stuk over Olie B.Bommel, dat Ui zo gauw niet terugziet in het boek:

Heer Bommel: Vunzige pedofiel
De welbespraakte held in de verhalen van Marten Toonder wordt gepresenteerd als een deftige heer van stand. Maar ondertussen vermoedt Van Ginneken dat Olie B. Bommel in werkelijkheid een onbetrouwbare dandy is met vunzige bijbedoelingen, een lichte neiging tot pedofilie. Bommel beleeft zijn avonturen steeds in gezelschap van een raar poesje (Tom Poes), dat nooit een broekje aan heeft. Een beetje schunnig. Opmerkelijk is ook dat Bommel aan het einde van de reeks verliefd wordt op zijn buurvrouw, de kortgerokte Doddeltje. Hier wordt eigenlijk Tom Poes in een andere gedaante opgevoerd, dit keer met een jurkje. Er zit iets in van travestie, als je begrijpt wat wij bedoelen….

http://www.hoimedia.nl/reportages/waanzin/index.html

Hoever moet je in je gedachten doordraven, om in buurvrouw Dobbeltje een Tom Poes met een jurkje te zien? En wat heeft Tom Poes met pedofilie te maken?
Misschien geeft die Jaap van Ginneken vooral een psychologisch inzicht in zichzelf. Hoe een "psycholoog" en "communicatiewetenschapper" blijkbaar aan Tom Poes genoeg heeft om aan pedofilie te denken. En dan ook nog dat domme gezwatel over stripfiguren die schunnig zijn omdat ze "nooit een broekje" aanhebben.
Van dergelijke lezingen leert men vooral over de duistere kant van iemand die zich psycholoog noemt. Je zal zo'n psycholoog maar als behandelaar hebben. Bij zo'n "psycholoog" gaan de alarmbellen al rinkelen als je Tom Poes noemt. Want, vanwaar die interesse in een "raar poesje", "dat nooit een broekje aan heeft"?
Wie is hier nu de vieze vent? Marten Toonder of Jaap van Ginneken?

De pagina zegt 'Haags Straatnieuws' als bron van het artikel te hebben. Volgens het artikel is Haags Straatnieuws de opdrachtgever van tenminste dat artikel: "Op uitnodiging van Haags Straatnieuws nam Van Ginneken enkele superhelden onder de loep. Onder welke psychische problemen gaan zij gebukt? En kunnen wij nog iets van onze helden leren?"
Het artikel noemt ook Guust Flater en "Popey" (Popeye), respectievelijk als "clown" en "drugsgebruiker", die (voor zover Ui ziet) ook niet in het boek staan.
Volgens de getoonde voorplaat gaat het om Straatnieuws jaargang 11, nummer 8, juli/augustus 2006. Dus misschien gaat het om een aanvulling op het boek.

[Ridder ter Geit]

Ik neem aan dat het in het geheel niet serieus bedoelt is?
Voor de rest qua bezwaren ben ik het met Ui eens. Als het al allemaal voor de grap is, vind ik het niet bepaald grappig.

[Oom Paspasu]

Van Ginneken steekt hier de draak met zijn eigen vakgebied en dat is alleen maar goed. Jammer is alleen dat hij dit doet met weinig respect voor de stripfiguren en hun makers. Michiel Hegener weet in "Het Duckdenken" ook de wetenschap belachelijk te maken, maar zonder iets af te doen aan Kwik, Kwek en Kwak, over wie hij juist veel zinnigs zegt.

Met behulp van methoden en theorieën uit de psychologie, filosofie en literatuurwetenschap kan je veel interessante dingen over onze strips zeggen. Dat toont Thomas Andrae met zijn "Carl Barks and the Disney Comic, Unmasking the Myth of Modernity" aan.

[Ui]

Van Ginneken steekt hier de draak met zijn eigen vakgebied en dat is alleen maar goed. Jammer is alleen dat hij dit doet met weinig respect voor de stripfiguren en hun makers.

Dus is het niet alleen maar goed, wat in 'Striphelden op de Divan' gebeurt. (snik)
Van Ginneken steekt de draak met zijn eigen vakgebied, maar doet hij dat bewust? Of is het een poging om leuk te zijn, met als bijwerking dat de psychologie voor gek staat? Van Ginneken toont aan, hoe diagnoses uit de mouw geschud kunnen worden en hoe vergezocht ze tot stand kunnen komen. Ook suggereert het boek, dat vrijwel alle bijzondere mensen rijp zijn voor een therapie. Wat bijvoorbeeld te denken van een stripverzamelaar die stad en land afzoekt voor dat ene ontbrekende exemplaar. Die heeft vast een minderwaardigheidscomplex, dat hij/zij probeert te compenseren met een gevoel van volledigheid op het materialistische vlak. We kunnen natuurlijk allemaal beter psychologen zijn. (snik)

Het de draak steken met psychologie doet Ui denken aan de o zo grappige chirurg met de grote kniptang:
http://www.spitsnieuws.nl/archives/raar/2013/01/chirurg (24-01-2013)

[Oom Paspasu]

Er moet wel onderscheid worden gemaakt tussen een psycholoog, een wetenschapper, en een psychiater, een arts. Een arts, zoals ook de chirurg, draagt verantwoordelijkheid voor zijn patiënten (en voor de goede naam van de zorginstelling). Een wetenschapper draagt verantwoordelijkheid voor zijn onderzoek en argumentatie, maar omdat de universiteit een commercieel bedrijf is en nieuwe kennis móet produceren, gaat er daar vaak wat mee mis. Wanneer een wetenschapper een dergelijk boek schrijft, lijkt het mij dat hij dit aan de kaak wil stellen. Zal ik het aan Van Ginneken vragen?

[Ui]

Er moet wel onderscheid worden gemaakt tussen een psycholoog, een wetenschapper, en een psychiater, een arts. Een arts, zoals ook de chirurg, draagt verantwoordelijkheid voor zijn patiënten (en voor de goede naam van de zorginstelling).

Een psychiater, is dat geen arts? En hoe past een psycholoog in het onderscheid dat je noemt?
Voor zover Ui weet, mag een psychiater medicatie voorschrijven en een psycholoog niet.

De psychologie heeft veel kritiek te verduren.

Asha ten Broeke, 26 april 2012, 16:12:

Je zou haast denken dat de psychologie een pseudowetenschap is, waar ‘harde feiten’ net zo stabiel zijn als de euro en voor velen net zo geloofwaardig als een bankdirecteur. Het verschil met bijvoorbeeld de natuurkunde zou niet groter kunnen zijn, want daar kun je theorieën en effecten tenminste vertrouwen dat ze altijd blijven bestaan. Niemand hoeft zich zorgen te maken dat kerncentrales morgen niet meer werken, omdat E=MC2 plotseling aan het decline effect ten onder is gegaan.

Ter verdediging van de psychologie: mensen zijn, met al hun veranderingen en individualiteit, ook een stuk ingewikkelder dan atomen. Als was het maar omdat ze uit miljarden en miljarden en miljarden … van die dingen bestaan.

[...] Een bekende grap onder psychologen is “Als het brein zo simpel was dat wij het konden begrijpen, waren we zelf zo simpel dat we dat niet konden.” Ik heb dat lang een somberstemmend idee gevonden, maar nu niet meer. Zolang de psychologie zich committeert aan dezelfde wetenschappelijke spelregels als de natuurkunde, blijft herhalen, opnieuw proberen, nieuwe ideeën blijft omarmen, zal de zoektocht naar wie we zijn waardevol genoeg zijn. De reis alleen al is de moeite van het ondernemen waard. En wie weet wat voor wonderen we nog kunnen ontdekken.

bron: http://ashatenbroeke.nl/2012/04/26/is-psychologie-een-pseudowetenschap/

In het boek '50 Psychologie klassiekers' van Tom Butler-Bowdon (Uitgeverij Thema, 2007) staat informatie over Burrhus Skinner (1904-1990), die kritiek had op de psychologie.
http://books.google.nl/books?id=4bmlbQwEWGAC&pg=PA323&lpg=PA323#v=onepage&q&f=false

Het inzetten van psychologie als middel om te oordelen over stripmakers en stripfiguren kan weleens de druppel zijn die de emmer doet overlopen. Er zijn al vragen over genoeg over de manier hoe de psychologie oordeelt over mensen.

Een wetenschapper draagt verantwoordelijkheid voor zijn onderzoek en argumentatie, maar omdat de universiteit een commercieel bedrijf is en nieuwe kennis móet produceren, gaat er daar vaak wat mee mis. Wanneer een wetenschapper een dergelijk boek schrijft, lijkt het mij dat hij dit aan de kaak wil stellen. Zal ik het aan Van Ginneken vragen?

Is de universiteit een commercieel bedrijf? (snik)

Je kunt Van Ginneken van alles vragen. Maar Ui vreest dat er weer een discussie ontstaat met iemand die vooral zijn winkeltje verdedigt. Don Rosa, Thom Roep, Jaap van Ginneken, het begint wat druk te worden.
Wat kun je verwachten van een psycholoog die, al dan niet voor de grap, de bizarste verhalen schrijft over bijvoorbeeld Walt Disney, met de diepgang van een roddelblad? Zelfs al zou hij de universiteit aan de kaak willen stellen, kan zijn methode een reden zijn om hemzelf aan de kaak te stellen. En wat zal hij zeggen? "Schat, ik kan het uitleggen?"

[Oom Paspasu]

Een psychiater, is dat geen arts?

Een psycholoog is een wetenschapper en een psychiater is een arts.

Is de universiteit een commercieel bedrijf? (snik)]

Ja. (huil, huil)

Je kunt Van Ginneken van alles vragen.

Ik wil hem niet vragen om uit te leggen waarom het toch zo goed is dat hij stripfiguren en hun makers zo beledigd. Ik wil alleen weten waarom hij dit boek geschreven heeft om onze discussie te beslissen:
1) Als serieuze analyse.
2) Om grappig te zijn, zonder iets over de psychologie te willen zeggen.
3) Om psychologen na te laten denken over hun eigen onderzoek en argumentatie (en daarnaast ook grappig te zijn).

[Ui]

Is de universiteit een commercieel bedrijf? (snik)]

Ja. (huil, huil)

Huh? Heeft een universiteit een winstoogmerk? Zou een universiteit, als het ware, naar de beurs kunnen?
Of bedoel je misschien, dat men meer op de centen let dan voorheen?
http://nl.wikipedia.org/wiki/Universiteit#De_financiering_van_universiteiten

Je kunt Van Ginneken van alles vragen.

Ik wil hem niet vragen om uit te leggen waarom het toch zo goed is dat hij stripfiguren en hun makers zo beledigd. Ik wil alleen weten waarom hij dit boek geschreven heeft om onze discussie te beslissen:
1) Als serieuze analyse.
2) Om grappig te zijn, zonder iets over de psychologie te willen zeggen.
3) Om psychologen na te laten denken over hun eigen onderzoek en argumentatie (en daarnaast ook grappig te zijn).

Ui denkt aan een serieuze doch deels leuk bedoelde analyse, waarbij meegelift wordt op naamsbekendheid van stripmakers en stripfiguren.
Optie 3 lijkt Ui uitgesloten. En anders heeft Van Ginneken met dit boek misschien zelf wat "eigen onderzoek en argumentatie" geleverd om over na te denken. Ui vindt dat psychologen doorgaans niet uitblinken in zelfreflectie. Daarvoor hebben ze het te druk met wereldverbeterend oordelen over anderen. Misschien is 'Striphelden op de divan' daar een stuitend voorbeeld van, hoe een psycholoog buiten de eigen oevers kan treden. (snik)

Afgaand op het voorwoord (blz. 7-8) is Van Ginneken overwegend serieus. Een fragment:

Zelfs voor de sceptici valt er op deze ontdekkingsreis namelijk van alles te beleven. Dit boekje kan namelijk ook worden gezien als een speelse confrontatie met de psychologie en de semiologie of betekenisleer, voor een algemeen publiek, voor beginnende studenten, maar ook voor ervarener professionals.

Van Ginneken schrijft aan het begin van dit voorwoord over het voorlezen van stripboeken voor zijn peuterzoon Anand:

Maar ondertussen flitst door mijn hoofd dat ik weet dat achter deze succesvolle stripfiguren juist grote persoonlijke drama's schuilgaan. De verwonding van hun makers, als wees of als vreemdeling, schemert bij nader inzien heel emotioneel door in deze avonturen. De eerste oerverhalen hebben zo allemaal een verborgen lading, waarvan de schrijvers en tekenaars zich destijds vaak slechts half bewust waren, maar die latere biografen - vaak in fasen - aan het licht hebben gebracht.

Van Ginneken zet zichzelf neer als voorlezende vader, die ondertussen "weet" te oordelen over wat schrijvers en tekenaars zich vaak "slechts half bewust waren". Kortom, hij zet zichzelf schaamteloos neer als de vooringenomen, ietwat wereldvreemde psycholoog waar doorgaans de draak mee wordt gestoken.
Menig wetenschapper zou met de grootste voorzichtigheid praten over een "verborgen lading". Een psycholoog zou als de beste moeten weten, dat zo'n "verborgen lading" geregeld afkomstig is uit het eigen onderbewustzijn.

Let op het woord "ontdekkingsreis", dat in de esoterie (vorm van mystiek) een geliefd woord is.

Het lijkt alsof Jaap van Ginneken een variant is op Pim van Lommel, die religie met wetenschap probeert te verweven. Van Ginneken maakt mystieke geschriften van stripverhalen. En uiteraard meent hij die zogenaamde mystiek te kunnen doorgronden. Om vervolgens met vergezochte verhalen aan te komen, over adoptie en over hoe, in de jaren '60, lijken invriezen "in de mode" kwam.
'Striphelden op de Divan' is alleen al af te raden omdat de lezer er al gauw iets mooiers van maakt dan de schrijver zelf. Een psycholoog zal toch niet zomaar een flutboek schrijven waarmee hij zichzelf en zijn vakgebied voor joker zet? Nu, blijkbaar wel.

De vraag waarom Van Ginneken dit boek heeft geschreven neigt al naar psychologie. Weet eens mens precies de eigen beweegredenen?
En het gaat niet alleen om bedoelingen, maar ook om hoe die bedoelingen overkomen. Wie vreemdgaat zal heus niet de bedoeling hebben gehad om de partner te kwetsen, maar het resultaat kan er uiteindelijk niet minder om zijn. Vandaar de opmerking: "Schat, ik kan het uitleggen." Schrijf een rotboek en je kunt er later altijd een mooie uitleg aanhangen. Trap er niet in, beste lezer. Het boek zélf moet het antwoord geven. Een lezer kan kwalijk met een auteur gaan zitten corresponderen over wat die auteur nou eigenlijk bedoelt. Zo zit de markt nu eenmaal niet in elkaar.

[MatroosDuck]

Wow, toen ik dit topic startte wist ik niet dat hier zulke serieuze en lange berichten op werden geplaatst. Niet dat ik het erg vind hoor, snap er alleen weinig van

[Ui]

Uit het voorwoord:

De eerste oerverhalen hebben zo allemaal een verborgen lading, waarvan de schrijvers en tekenaars zich destijds vaak slechts half bewust waren, maar die latere biografen - vaak in fasen - aan het licht hebben gebracht.

Die "latere biografen" zijn geregeld dusdanig laat, dat ze alleen kunnen speculeren. De vraag is dus, of er echt iets aan het licht komt, of dat men zelf iets bedenkt dat niet meer kan worden tegengesproken door het inmiddels overleden onderwerp.

De "biografen" worden hier, in het voorwoord, neergezet als psychologen. Zij brengen zogenaamd aan het licht wat "de schrijvers en tekenaars zich destijds vaak slechts half bewust waren". Is dit de taak van biografen?
Het gaat hier niet alleen om een Walt Disney die zijn zogenaamde adoptie verbergt voor het publiek, maar ook om wat hij zich "slechts half bewust" was over zichzelf en wat door "biografen" zogenaamd "aan het licht" is gebracht. De biograaf kent Walt Disney als het ware beter dan zichzelf. Zo wordt zo'n Walt Disney buitenspel gezet in een betweterig verhaal over zijn eigen leven, op basis van roddelboeken met een gebrekkige bronvermelding. Ui vindt deze domheid van een misselijkmakende brutaliteit. (snik)

[Oom Paspasu]

Uit Uis reacties blijkt wel wat een wantrouwen dit boek oproept over de onderzoeken en argumentatie die psychologen kunnen hanteren. Laat dat nou net volgens mij de bedoeling van de schrijver zijn! Maar goed, laten we het boek voor zichzelf spreken (en het boek vooral niet verwarren met de schrijver). Wat een slechte analyses! Wat een onzin!

Natuurlijk is het afschuwelijk hoe Van Ginneken de stripfiguren en hun makers neerzet. Dat had ook anders gekund. Waarom schreef hij niet een boek als dit over zichzelf? "Een psychologische autobiografie gebaseerd op de laatste theorieën van Diederik Stapel."

[Ui]

Uit Uis reacties blijkt wel wat een wantrouwen dit boek oproept over de onderzoeken en argumentatie die psychologen kunnen hanteren.

Reken maar! Dat wantrouwen is met dit boek alleen maar groter geworden. Wat denken zulke psychologen wel dat ze zijn!
PsycholOgen? Een aantal van hen zou zich beter "psycholblinden" kunnen noemen. Haha! (snik)