McDuck Menu schreef:Ik heb ook al lange tijd geen pockets meer gelezen, maar dat was meer omdat ik het Italiaanse tekenwerk nooit echt mooi vond, misschien wel te vreemd. [...]
Is dit nu veranderd? Ik vond vooral de tekeningen waarin de Ducks twee van die enorme veren op hun hoofd hebben niet aantrekkelijk. Lelijk zou ik niet zeggen, maar niet echt Disney achtig. En dat zoek ik toch wel als ik over Donald Duck wil lezen.
Veel Italiaanse tekenaars hebben een duidelijk eigen stijl, ook in vergelijking met elkaar.
Van de eerste serie pockets herinnert Ei zich verhalen die Ei gebrekkig getekend vond. Dan is de gebrekkigheid de eigen stijl. Maar in bovengenoemde pockets ziet Ei veel eigen stijlen die vakkundig en krachtig zijn. Het tekenwerk bruist van de pagina.
Een verschil van stijlen is wennen. Maar Ei heeft nooit moeite gehad met (Western) Hubbard's of (Comicup) Bernado's eigenwijze Ducktekenstijlen. Omdat Ei het tekenwerk vakkundig, artistiek en krachtig vindt. Ei heeft meer moeite met werk van tekenaars zoals Rosa en Gulien. Omdat bij hen de gebrekkigheid de stijl lijkt te zijn.
Ei ziet liever krachtig, eigenwijs tekenwerk dan een mislukte poging om Barks te volgen.
McDuck Menu schreef:En er leken maar een paar onderwerpen te bestaan: Dagobert krijgt het aan de stok met Zwarte Magica, Dagobert strijdt met Rockerduck, Dagobert probeert Brigitta te ontwijken.. Meer kan ik me er niet echt van herinneren, afgezien van een paar Mickey verhalen.
Ei is beduidend meer onderwerpen tegengekomen, in de Katrien pocket en in Donald pockets 168 en 169. Onderwerpen en ideeën die Ei mist in Donald Duck weekblad. In pocket 168 staat een Boris Boef-kerstverhaal met daarin een werkloze vader. Dat is best een pittig onderwerp. Zeker in deze tijd van economische crisis. Dan kun je de Roepredactie al horen huilen dat het weekblad "vrolijk" moet blijven. Maar wie weet hoeveel kinderen troost uit zo'n verhaal halen. Terwijl andere kinderen lezen hoeveel geluk ze hebben, met een vader die wel werk heeft.
Rubberduck schreef:De Italianen hebben een heel eigen Duck-universum. Met een Opa Zware Jongen die samen met zijn kleinzoons in een caravan woont. Met een dame die verliefd is op Dagobert, die daar natuurlijk niets van moet hebben. Met personages als Humfrie Boogaard, Floortje en Boem Boem Breedbek. Het zijn heel andere verhalen, heel anders verteld.
Verandering van spijs doet eten.
Sinds Ei's recente, nieuwe kennismaking met de pockets van de tweede serie, heeft Ei weer zin om Duckverhalen te lezen. Ei is hyperblij. Ei vreesde te oud te zijn geworden, maar niets is minder waar. Dit weekend heeft Ei als vanouds zitten genieten, van pockets 168 en 169. Eindelijk weer verhalen waarin wat gebeurt en waarin je een variatie aan personages kunt tegenkomen. Wat heeft Ei dat gemist. Goofy blijkt een tante te hebben, die Tessa heet. Boris heeft een vrouw genaamd Trudy. Diederik en Otto komen regelmatig langs. Eindelijk weer een levendige wereld. Een wereld zoals in de jaren 60, maar nu vaak beter getekend.
Rubberduck schreef:De klassieke Barks/Noord-Europese manier van verhalen vertellen tref je daar niet aan. Donald-Guus verhalen zijn bijvoorbeeld vrij schaars.
En terecht. Guus was bij Barks al schaars. Het karakter van Guus is te beperkt.
Een overeenkomst tussen Italië en Barks is, dat Barks nieuwe vaste personages bedacht. Barks bleef niet lang in hetzelfde kringetje zitten. Barks zorgde voor uitbreiding van Duckstad. Dat doen de Italianen ook.
Duckfan van Down Under schreef:Guus op zich is al schaars. Net als Govert Goudglans. Je zult altijd Rockerduck zien, met een ander uiterlijk als door Barks gegeven.
Ei is nog geen Rockerduck tegengekomen. Ook geen Govert Goudglans. Wel Guus Geluk.