Kwaliteit van pockets

[admin]

Uit het topic 'Katrien pockets???!!!':

Leest Ei wel eens de reguliere DD pockets? In de pockets staan voornamelijk Italiaanse verhalen. Daar zitten hele goede tekenaars tussen. Ik vind de Italiaanse stijl vele malen aantrekkelijker dan het standaard Egmont-tekenwerk, om van de tegenwoordige Nederlandse productie nog maar te zwijgen.

Ei kent alleen de pockets tot en met pakweg 1988. Ei vindt de verhalen in die oude Donald Duck pockets vaak van een beduidend mindere kwaliteit dan die in de Katrien pocket.
Neem bijvoorbeeld pocket 2e reeks #37 'Donald en de Duivelsberg', van februari 1988. Ei herinnert zich deze pocket als bijzonder vaag en flauw. De verhalen daar zijn aan elkaar gepraat als zijnde dromen. Dus je zit honderden pagina's te lezen over een slapende eend die wazige toestanden meemaakt. Dan gaat Ei liever zelf een uiltje knappen.
De Katrien pocket is een wereld van verschil, in vergelijking met die oude pocket. Het lijkt zowat alsof de Nederlandse en de Italiaanse productie van plaats hebben gewisseld, wat betreft zwakke verhalen. Of is de Katrien-pocket een bovengemiddeld goede pocket?

bron:http://bb.mcdrake.nl/neddisney/viewtopic.php?p=19672#p19672

Ei kent alleen de pockets tot en met pakweg 1988. Ei vindt de verhalen in die oude Donald Duck pockets vaak van een beduidend mindere kwaliteit dan die in de Katrien pocket. [...] De Katrien pocket is een wereld van verschil, in vergelijking met die oude pocket. Het lijkt zowat alsof de Nederlandse en de Italiaanse productie van plaats hebben gewisseld, wat betreft zwakke verhalen.

Grappig. Ik vind juist dat het omgekeerde waar is. De oude pockets (deels kleur, deels zwart-wit) bevatten langere, avontuurlijker verhalen van de "goede, oude tekenaars". Die verhalen waren ook klassiek getekend. Tegenwoordig ligt de nadruk op korte verhalen die vooral humoristisch i.p.v. avontuurlijk zijn, met heel overdreven tekenwerk. Met de serie pockets in kleur ben ik opgehouden bij nummer 100. Ik verzamel nog wel de oude pockets. Er zitten natuurlijk ook wel eens flauwe verhalen tussen, maar die kun je in elke serie aantreffen. Ik vind dat de huidige Italiaanse verhalen nog maar weinig doen met de personages. Ze plaatsen liever een personage in een bepaalde situatie en kijken dan hoe ze dat leuk kunnen maken, i.p.v. dat ze vanuit de personages schrijven.

Dat wil niet zeggen dat er in de kleurenpocket-reeks (1992-nu) geen goede delen zijn verschenen. Het verbaast me dat Ei geen van deze uitgaven kent. Vooral omdat Diederik en Otto er vaak in voorkomen. De 'Katrien'-pocket komt op mij over als uitmelking van een formule. Eerst de pockets, dan dubbelpockets, minipockets en nou óók nog een Katrien-pocket?

bron: http://bb.mcdrake.nl/neddisney/viewtopic.php?p=19886#p19886

[Ei]

De oude pockets (deels kleur, deels zwart-wit) bevatten langere, avontuurlijker verhalen van de "goede, oude tekenaars". Die verhalen waren ook klassiek getekend.

Welke van de oude pockets raad je aan? Welke titels?

Wat vind jij van pocket 2e reeks #37 'Donald en de Duivelsberg'? Heb je die?
http://coa.inducks.org/issue.php?c=nl/PO2+37
Ei werd ontzettend afgeleid door wat achteraf het in een raamverhaal aan elkaar rijgen van losse verhalen bleek te zijn. Volgens dat raamverhaal zijn de losse verhalen dromen, in deze pocket. Het raamverhaal is doorgaans slap. Dus als je het raamverhaal als het echte verhaal ziet, kan de hele pocket tegenvallen.
Als een (los) verhaal geëindigd leek, ging het toch weer verder. Voor een leek is dat verwarrend. Aan het einde van het hoofdverhaal van pocket 3e reeks #168 lijkt even hetzelfde te gebeuren, in het verhaal 'Kerst in de ruimte' (I TL 1569-C). Bijna alsof het een parodie is op de situatie in oude pockets.
http://coa.inducks.org/s.php?c=I+TL+1569-C
http://coa.inducks.org/issue.php?c=nl/PO3+168

Tegenwoordig ligt de nadruk op korte verhalen die vooral humoristisch i.p.v. avontuurlijk zijn, met heel overdreven tekenwerk. Met de serie pockets in kleur ben ik opgehouden bij nummer 100.

Van de serie pockets in kleur heeft Ei vrijwel niets. Ei heeft de Katrien pocket en sinds gisteren Donald pocket 03#168.

Dat wil niet zeggen dat er in de kleurenpocket-reeks (1992-nu) geen goede delen zijn verschenen. Het verbaast me dat Ei geen van deze uitgaven kent. Vooral omdat Diederik en Otto er vaak in voorkomen.

Niet te geloven. Ei wist dat niet!
Er was eens een Barksist die fan werd van de pockets. Maar die was ook fan van Rosa. Dus hoe kan Ei dan weten dat de pockets wel echt de moeite waard zijn?
En wie verwacht nou, dat Diederik en Otto wel in pockets mogen verschijnen en niet in Donald Duck weekblad?

Bij het lezen van de Katrien pocket en bij het bladeren door de nieuwe Donald pocket (03#168) krijgt Ei een "sixties"-gevoel. De sfeer en openheid doet Ei denken aan Donald Duck weekblad in de jaren 60, toen personages zoals Diederik en Otto gewoon welkom waren. Ei stapt eindelijk weer een levende wereld binnen, waar je verrast kunt worden.
Het tekenwerk van deze pockets straalt voor Ei veel vrolijkheid en energie uit. In tegenstelling tot het plichtmatige, enge "vrolijk weekblad" van tegenwoordig, waarin je wekelijks de uitgerangeerde Thom Roep zowat kunt horen grommen. Die kerel heeft het plezier van het maken en lezen van Disney-strips vreselijk vergald in Nederland. Zoveel is duidelijk bij het zien van deze pockets. Hopelijk valt het bij Sanoma ook op.

Duckstrips kunnen LEUK zijn! Dat was Ei zowat vergeten.

[Rubberduck]

Welke van de oude pockets raad je aan? Welke titels?

Volgens mij heb ik Ei eens gehoord over Pocket 4: 'Fantomerik tegen de dolle Fantomina'. Dat vond ik zelf een erg leuke pocket. Tegenwoordig zijn er uitgaven waarin Superdonald ('Fantomerik') in een soort science-fiction toekomst leeft, maar in deze oude verhalen heeft Donald ook als Fantomerik zijn karakter behouden. In deze pocket moet hij het opnemen tegen Katrien, die voor de gelegenheid vermomt gaat als Fantomina.

Pocket 5: Een eend met veel noten op z'n zang bevat een aantal aardige verhalen. In het eerste verhaal wordt Donald door omstandigheden tijdelijk onderwijzer in de klas van Kwik, Kwek en Kwak. Om dat verhaal heb ik me echt suf gelachen. Vervolgens nog een paar verhalen waarin Donald in een ver verleden leeft, in een middeleeuwse setting. Tot slot een goed verhaal van Romano Scarpa (dat is herdrukt in DD Extra 11-2007 op vier stroken).

In Pocket 18: Mickey Mouse en de vierde dimensie staan maar liefst drie lange Mickey-verhalen van Scarpa. Als je de avontuurlijke krantenstrips van Floyd Gottfredson leuk vind, dan zullen deze zeker ook in de smaak vallen. O.a. met "De nagel van Kali" (herdrukt in DD 37 t/m 41-1995 op vier stroken). Ik kan ontzettend genieten van die prachtige tekeningen. Ik vind dat de verhalen goed in elkaar zitten.

Eén van de beste, volgens mij, is Pocket 30: Mickey Mouse op spokenjacht. Het openingsverhaal is "Het dubbele geheim van het zwarte spook", Scarpa's herintroductie van de Zwarte Schim. Nog een heel grappig oud Gottfredson-verhaal en tot slot een klassiek, tekenfilm-achtig getekend verhaal met Mickey, Goofy en Donald.

Op de rest zal ik later nog ingaan.

[Rubberduck]

Wat vind jij van pocket 2e reeks #37 'Donald en de Duivelsberg'? Heb je die? Ei werd ontzettend afgeleid door wat achteraf het in een raamverhaal aan elkaar rijgen van losse verhalen bleek te zijn. Volgens dat raamverhaal zijn de losse verhalen dromen, in deze pocket. Het raamverhaal is doorgaans slap. Dus als je het raamverhaal als het echte verhaal ziet, kan de hele pocket tegenvallen. Als een (los) verhaal geëindigd leek, ging het toch weer verder. Voor een leek is dat verwarrend.

Nee, die pocket heb ik niet, maar die raamvertellingen ken ik wel. Die zijn inderdaad erg slap, met ook zwakke tekeningen. Ik heb echt nooit gesnapt wat hier de gedachte achter was. Met een beetje opletten is wel te achterhalen waar een verhaal eindigt en de raamvertelling verdergaat, want de tekenstijl sluit nooit aan op de individuele verhalen. Ik vind niet dat ze de pocket als geheel omlaag halen. Ik concentreer me op de verhalen zelf.

Niet te geloven. Ei wist dat niet!

Wat?! Ga je me nu vertellen dat Ei zo jong al dementerende is? Op McDrake is al zo vaak gesproken over Otto en Diederik in de pockets. Onder andere in topics die specifiek over deze personages gaan, waarin Ei heeft gereageerd. Alleen vind ik Otto in de pockets voornamelijk heel saai. Zijn oorspronkelijke karakter (uit de tekenfilms, krantenstrips en oude comics) is helemaal veranderd. Otto in de pockets is vooral een saaie alles-weter, bij wie men even langshopt als men advies nodig heeft. Ik vind de oude, excentrieke, verstrooide Otto leuker.

Bij het lezen van de Katrien pocket en bij het bladeren door de nieuwe Donald pocket (03#168) krijgt Ei een "sixties"-gevoel. De sfeer en openheid doet Ei denken aan Donald Duck weekblad in de jaren 60, toen personages zoals Diederik en Otto gewoon welkom waren. Ei stapt eindelijk weer een levende wereld binnen, waar je verrast kunt worden.

Ik vind de huidige Italiaanse verhalen vooral erg kinderlijk, op het overdrevene af.

Nog een oude pocket die de moeite waard is: Pocket 52: De tijger van Malakka. Het bevat twee uitstekende Mickey & Goofy-verhalen van Massimo De Vita, na Scarpa de beste Mouse-tekenaars (waaronder het eerste verhaal met professor Zapotek); een spannend avontuur door Guido Scala (die kon zijn Ducks zo'n mooie klassieke uitstraling geven) en tot slot een verhaal van Giorgio Cavazzano (met Diederik Duck).

[Ei]

Dank voor de tips!

Op McDrake is al zo vaak gesproken over Otto en Diederik in de pockets. Onder andere in topics die specifiek over deze personages gaan, waarin Ei heeft gereageerd.

McDrake bestaat pas sinds 2007. Bovendien was Ei gehersenspoeld door het imago van Donald Duck Weekblad en de albums als kroonjuweel. Alles wat buiten het weekblad en de albums gepubliceerd wordt, zou vulmateriaal en tweede keus zijn. Daar heeft Ei zich blind op gestaard. (Evenals er lezers waren die zich druk maakten over het vrijwel niet verschijnen van Rosa in het weekblad. Die lezers konden gewoon de Donald Duck Extra kopen.) Daarbij verwachtte Ei weinig van de pockets. In de winkel liggen ze in seal verpakt en kun je ze niet even doorbladeren. De gesloten seal suggereert voor Ei het ergste: deze uitgave is zo slecht, dat je 'm zou laten liggen als je 'm eerst zou inkijken.
Een combinatie van factoren, die ervoor heeft gezorgd dat Ei pas in najaar 2009 de pockets (her)ontdekt.

Voor mensen met smaak, zoals Thom Roep, gelden bovenal het weekblad en de albums. Uit reacties van de redactie blijkt dat men matig op de hoogte is van de inhoud van de pockets.

Waarom is Otto als een onbekend personage uit Donald Duck Weekblad geweerd, terwijl hij een bekend personage is in de pockets? Dat geeft toch te kennen, dat de redactie de pockets niet meetelt?
Is de situatie niet achterlijk? Om bureaucratische redenen bestaat Otto niet in Nederland, maar in werkelijkheid toch wel. Welke slechte redactie strooit het publiek zo zand in de ogen? Wie verwacht dat nou? Welke bureaucratische sufferd noemt Otto onbekend, als hij gewoon in de pockets verschijnt? Dit laat de afstand zien, die de redactie heeft met de pockets. De pockets gaan dusdanig buiten de redactie om, dat ze voor de redactie niet bestaan. En daarom krijgt het publiek tegenstrijdige informatie. 't Is bureaucratie, afgepast op de bekrompenheid van een dwarsliggende hoofdredacteur.

Denk je dat het voor Ei leuk is, te smeken om personages die al in Nederland blijken te verschijnen? We hebben hier te maken met een kronkel van Thom Roep en zijn hofhouding. Lezers hebben thuis pockets en weekbladen gewoon door elkaar liggen. Voor de bureacratische, arrogante Roep zijn het echter twee totaal verschillende werelden. Dus moeten de lezers zich daaraan aanpassen.

Is de situatie in Nederland niet absurd? Ei komt woorden tekort. Het gaat blijkbaar nog prima met Sanoma, als ze een slechte, falende werknemer als Thom Roep blijven betalen en de boel laten verzieken. In plaats van mensen te enthousiasmeren, zit de vent de boel te fragmenteren en te doden. Voor hem geen Otto in Nederland.
Niet alleen lezers verschillen van mening met Oom Thom. Ook de samenstellers van de pockets. De vent is zwaar in de minderheid. Hij kan zich alleen verschuilen achter de ja-knikkende schoothondjes (redacteuren) die hij in de jaren om zich heen heeft verzameld. Maar zelfs die lijken niet te snappen waarom Otto verboden is.

Bij het lezen van de Katrien pocket en bij het bladeren door de nieuwe Donald pocket (03#168) krijgt Ei een "sixties"-gevoel. De sfeer en openheid doet Ei denken aan Donald Duck weekblad in de jaren 60, toen personages zoals Diederik en Otto gewoon welkom waren. Ei stapt eindelijk weer een levende wereld binnen, waar je verrast kunt worden.

Ik vind de huidige Italiaanse verhalen vooral erg kinderlijk, op het overdrevene af.

Ei heeft ontzettend genoten van de Katrien pocket. Ei komt ervan in een hoera-stemming. Voor het eerst in jaren heeft Ei weer echt genoten van Disney-strips, van kaft tot kaft. Liever kinderlijke verhalen dan dode verhalen. Ei vindt de verhalen in de Katrien pocket vele malen beter dan wat tegenwoordig in Nederland gemaakt wordt. Het laat raden wat een Nederlandse auteur zoals Frank Jonker had kunnen doen, als hij een Italiaanse auteur was geweest. Het is Jonker die, via Mikmak, met nieuwe personages en nieuwe situaties strooit. Als door een wonder is dit initiatief niet gesloopt. Wat gegarandeerd wel was gebeurd in Duckverhalen. In Nederland wordt zo'n auteur kapotgemaakt.

Wat men ook mag vinden van de kwaliteit van de huidige pockets, Ei vindt deze vele malen beter dan die van de tegenwoordige Nederlandse productie. Na jaren weg te hebben zitten afsterven met Donald Duck weekblad, komt Ei bij de pockets weer tot leven.


BTW. Ei zoekt zich suf naar een McDrake-bericht van een redacteur die vertelt dat pockets in Nederland populairder zijn dan albums. Was het Jos? Was het Bas? Was het een droom?

[Rubberduck]

BTW. Ei zoekt zich suf naar een McDrake-bericht van een redacteur die vertelt dat pockets in Nederland populairder zijn dan albums. Was het Jos? Was het Bas? Was het een droom?

Volgens mij heeft Jos Beekman dat ooit op McDuck gezegd. Ik herken die uitspraak tenminste wel.

Overigens zijn er in de kleuren-pocketreeks (1992-nu) ook genoeg leuke pockets verschenen, hoor. Alleen de laatste pakweg 8-9 jaar vind ik de kwaliteit van de verhalen achteruit gehold. Niet alleen de Italiaanse verhalen, hoor. Er verschijnen ook Deense verhalen in de pockets, en die zijn meestal nog slechter, vooral de Mickey-verhalen.

Wat de Italiaanse verhalen wel waardevol maakt, is de grote verscheidenheid aan personages. Behalve Otto en Diederik zijn er ook Brigitta Gans, Rockerduck (Goudglans speelt dan in Italië vrijwel nooit een rol), Floortje (de kleindochter van Goldie), Boem-Boem Breedbek (buurman/vriend van Donald), Indiana Goofy (neef van Goofy, parodie op Indiana Jones), en Trudy (vriendin van Boris Boef). Er zijn nog wel meer personages die hier en daar een kleine rol spelen, en die krijgen dan van de Nederlandse vertalers iedere keer een andere naam.

De redactie heeft weinig met de pockets. De samenstelling gebeurt in het buitenland. Nederland vertaalt alleen maar. Doordat het buitenland jarenlang 12 pockets per jaar uitbracht, en Nederland tot voor kort maar 8, kon het zo gebeuren dat hele series niet meer te volgen waren voor de Nederlandse lezers, omdat delen verschenen waren in pockets die in Nederland niet vertaald werden. Zo begint de serie "Er was eens... in Amerika" in Nederland pas bij deel 3:
http://coa.inducks.org/subseries.php?c=Once+America (de meeste delen zijn trouwens niet in Nederland verschenen, en sommige delen alleen in Italië)

Wel is het aardig een Duitse pocket met een Nederlandse te vergelijken. Ze bevatten dezelfde verhalen, maar de Duitsers doen erg hun best om de uitgebreide, kleurrijke Italiaanse titels* na te bootsen. Terwijl de Nederlanders liever met een dikke zwarte viltstift over de tekening gaan. Ook krijgen de auteurs in de Duitse pockets credits, en worden jubileums van personages ook in de pockets gevierd, met extra redactionele pagina's. Op het Duitse Disney Comics Fan Forum komen redactieleden informeren welke verhalen de lezers graag zouden zien in de pockets, en kunnen vragen worden gesteld aan de redactie van de pockets ('Lustiges Taschenbuch', LTB).

*Voorbeeldjes:
http://coa.inducks.org/story.php?c=I+TL+2162-1
http://coa.inducks.org/story.php?c=I+TL+2405-2

[Duckfan van Down Under]

Als Ei aan de pockets wil beginnen, raad ik hem deze aan vanaf 98 (allemaal eigenlijk): 50 (voor 98), 98, 102, 106, 107, 116, 127, 128, 129, 133, 147, 148 en laat in de 150s als hij van DubbelDuck houdt.

[DuckBoy]

Als ei echt wil genieten moet hij de pockets 1 tm 80 eens inzien, heerlijk lange verhalen met personages als otto, brigita, diederik, humprie boogaard!
In een pocket 34 volgens mij staat een geweldig verhaal, daarin moet dagobert samen met brigitta opzoek naar een schat. Aan het einde van dit verhaal beseft dagobert dat brigitta eigenlijk wel een goeie vrouw voor hem zou zijn! Maar hij vind zich zelf nog veel te jong om te trouwen!

[Duckfan van Down Under]

In de Katrien pocket koppelt Dagobert Brigitta aan Otto!

[Rubberduck]

Als ei echt wil genieten moet hij de pockets 1 tm 80 eens inzien, heerlijk lange verhalen met personages als otto, brigita, diederik, humprie boogaard!

Die was ik vergeten: Humfrie Boogaard (Umperio Bogarto), een inadequate detective, als parodie op Humphrey Bogart in zijn rol van Sam Spade. Humfrie bestaat al sinds 1982, en was oorspronkelijk een bijfiguur in verhalen waarin OK Quack een rol speelde. Beide figuren speelden in het begin altijd samen in verhalen als duo. Naderhand verdween OK Quack uit de Italiaanse verhalen (zonder enige verklaring) en werd Diederik de nieuwe partner van Humfrie.

In een pocket 34 volgens mij staat een geweldig verhaal, daarin moet dagobert samen met brigitta opzoek naar een schat. Aan het einde van dit verhaal beseft dagobert dat brigitta eigenlijk wel een goeie vrouw voor hem zou zijn! Maar hij vind zich zelf nog veel te jong om te trouwen!

Ja, een mooi verhaal van Romano Scarpa.
http://coa.inducks.org/story.php?c=I+TL+2058-1

[Ei]

De redactie heeft weinig met de pockets. De samenstelling gebeurt in het buitenland. Nederland vertaalt alleen maar.

Zelfs het vertalen lijkt uitbesteed. In pocket 168 staat "Van der Heide Produkties" vermeld als een van de vertalers.
De andere genoemde vertalers zijn Froukje Hoekstra, Marije Jansen en Bert Stroo. Ook dit zijn namen die Ei niet in het colofon van Donald Duck weekblad (2009-51) kan vinden.
Ei ziet nergens namen van Thom, Jos, Jim, Ferdi of Bas.

Doordat het buitenland jarenlang 12 pockets per jaar uitbracht, en Nederland tot voor kort maar 8, kon het zo gebeuren dat hele series niet meer te volgen waren voor de Nederlandse lezers, omdat delen verschenen waren in pockets die in Nederland niet vertaald werden. Zo begint de serie "Er was eens... in Amerika" in Nederland pas bij deel 3:
http://coa.inducks.org/subseries.php?c=Once+America (de meeste delen zijn trouwens niet in Nederland verschenen, en sommige delen alleen in Italië)

Dat is ontzettend slordig. Zo heb je maling aan je produkt én aan je publiek.
En de redactie maar verontwaardigd zijn, als men van zakkenvullerij wordt beschuldigd. Nee, de redactie is niet kwaadaardig. Maar (klant)vriendelijk is anders.

Op het Duitse Disney Comics Fan Forum komen redactieleden informeren welke verhalen de lezers graag zouden zien in de pockets, en kunnen vragen worden gesteld aan de redactie van de pockets ('Lustiges Taschenbuch', LTB).

In Duitsland heb je geen Thom Roep.

Dank aan allen, voor de tips. Helaas zijn die oude pockets niet meer nieuw te krijgen. Ei heeft inmiddels de nieuwe pocket 169 gekocht, maar is nog bezig met 168. Ei beleeft er veel plezier aan.

Jan de Rooij is eindredacteur van Katrien pocket 1 en Donald Duck pocket 168. Wat is het verschil tussen een eindredacteur en een hoofdredacteur?
Ei ziet nergens de naam van Roep staan.

[Duckfan van Down Under]

Ben blij, zou ik zeggen.

[McDuck Menu]

Ik heb ook al lange tijd geen pockets meer gelezen, maar dat was meer omdat ik het Italiaanse tekenwerk nooit echt mooi vond, misschien wel te vreemd. En er leken maar een paar onderwerpen te bestaan: Dagobert krijgt het aan de stok met Zwarte Magica, Dagobert strijdt met Rockerduck, Dagobert probeert Brigitta te ontwijken.. Meer kan ik me er niet echt van herinneren, afgezien van een paar Mickey verhalen.
Is dit nu veranderd? Ik vond vooral de tekeningen waarin de Ducks twee van die enorme veren op hun hoofd hebben niet aantrekkelijk. Lelijk zou ik niet zeggen, maar niet echt Disney achtig. En dat zoek ik toch wel als ik over Donald Duck wil lezen.

[Rubberduck]

De Italianen hebben een heel eigen Duck-universum. Met een Opa Zware Jongen die samen met zijn kleinzoons in een caravan woont. Met een dame die verliefd is op Dagobert, die daar natuurlijk niets van moet hebben. Met personages als Humfrie Boogaard, Floortje en Boem Boem Breedbek. Het zijn heel andere verhalen, heel anders verteld. De klassieke Barks/Noord-Europese manier van verhalen vertellen tref je daar niet aan. Donald-Guus verhalen zijn bijvoorbeeld vrij schaars.

[Duckfan van Down Under]

Guus op zich is al schaars. Net als Govert Goudglans. Je zult altijd Rockerduck zien, met een ander uiterlijk als door Barks gegeven.