Kwaliteit van pockets

[Ei]

Ei heeft inmiddels, naast de Katrien Duck pocket, Donald Duck pockets 127, 138, 168 en 169 gekocht.

Ik heb ook al lange tijd geen pockets meer gelezen, maar dat was meer omdat ik het Italiaanse tekenwerk nooit echt mooi vond, misschien wel te vreemd. [...]
Is dit nu veranderd? Ik vond vooral de tekeningen waarin de Ducks twee van die enorme veren op hun hoofd hebben niet aantrekkelijk. Lelijk zou ik niet zeggen, maar niet echt Disney achtig. En dat zoek ik toch wel als ik over Donald Duck wil lezen.

Veel Italiaanse tekenaars hebben een duidelijk eigen stijl, ook in vergelijking met elkaar.
Van de eerste serie pockets herinnert Ei zich verhalen die Ei gebrekkig getekend vond. Dan is de gebrekkigheid de eigen stijl. Maar in bovengenoemde pockets ziet Ei veel eigen stijlen die vakkundig en krachtig zijn. Het tekenwerk bruist van de pagina.
Een verschil van stijlen is wennen. Maar Ei heeft nooit moeite gehad met (Western) Hubbard's of (Comicup) Bernado's eigenwijze Ducktekenstijlen. Omdat Ei het tekenwerk vakkundig, artistiek en krachtig vindt. Ei heeft meer moeite met werk van tekenaars zoals Rosa en Gulien. Omdat bij hen de gebrekkigheid de stijl lijkt te zijn.
Ei ziet liever krachtig, eigenwijs tekenwerk dan een mislukte poging om Barks te volgen.

En er leken maar een paar onderwerpen te bestaan: Dagobert krijgt het aan de stok met Zwarte Magica, Dagobert strijdt met Rockerduck, Dagobert probeert Brigitta te ontwijken.. Meer kan ik me er niet echt van herinneren, afgezien van een paar Mickey verhalen.

Ei is beduidend meer onderwerpen tegengekomen, in de Katrien pocket en in Donald pockets 168 en 169. Onderwerpen en ideeën die Ei mist in Donald Duck weekblad. In pocket 168 staat een Boris Boef-kerstverhaal met daarin een werkloze vader. Dat is best een pittig onderwerp. Zeker in deze tijd van economische crisis. Dan kun je de Roepredactie al horen huilen dat het weekblad "vrolijk" moet blijven. Maar wie weet hoeveel kinderen troost uit zo'n verhaal halen. Terwijl andere kinderen lezen hoeveel geluk ze hebben, met een vader die wel werk heeft.

De Italianen hebben een heel eigen Duck-universum. Met een Opa Zware Jongen die samen met zijn kleinzoons in een caravan woont. Met een dame die verliefd is op Dagobert, die daar natuurlijk niets van moet hebben. Met personages als Humfrie Boogaard, Floortje en Boem Boem Breedbek. Het zijn heel andere verhalen, heel anders verteld.

Verandering van spijs doet eten.
Sinds Ei's recente, nieuwe kennismaking met de pockets van de tweede serie, heeft Ei weer zin om Duckverhalen te lezen. Ei is hyperblij. Ei vreesde te oud te zijn geworden, maar niets is minder waar. Dit weekend heeft Ei als vanouds zitten genieten, van pockets 168 en 169. Eindelijk weer verhalen waarin wat gebeurt en waarin je een variatie aan personages kunt tegenkomen. Wat heeft Ei dat gemist. Goofy blijkt een tante te hebben, die Tessa heet. Boris heeft een vrouw genaamd Trudy. Diederik en Otto komen regelmatig langs. Eindelijk weer een levendige wereld. Een wereld zoals in de jaren 60, maar nu vaak beter getekend.

De klassieke Barks/Noord-Europese manier van verhalen vertellen tref je daar niet aan. Donald-Guus verhalen zijn bijvoorbeeld vrij schaars.

En terecht. Guus was bij Barks al schaars. Het karakter van Guus is te beperkt.
Een overeenkomst tussen Italië en Barks is, dat Barks nieuwe vaste personages bedacht. Barks bleef niet lang in hetzelfde kringetje zitten. Barks zorgde voor uitbreiding van Duckstad. Dat doen de Italianen ook.

Guus op zich is al schaars. Net als Govert Goudglans. Je zult altijd Rockerduck zien, met een ander uiterlijk als door Barks gegeven.

Ei is nog geen Rockerduck tegengekomen. Ook geen Govert Goudglans. Wel Guus Geluk.

[Rubberduck]

Het gaat tot nu toe vaak over het tekenwerk. En de Italianen kunnen goed tekenwerk afleveren, zeker. Al zijn er maar een paar die er wat bij betreft uitspringen. De rest is vaak nogal doorsnee, maar wel kundig, en beter dan wat de Heymansen en Gulien afleveren. Dat had ik vijftien jaar geleden niet durven zeggen. Ook is er een grote variatie aan personages. Maar wat doét men er mee? Hoe zijn de verhalen? Hoe zijn ze opgebouwd, hoe zitten ze in elkaar? Volgens Ei doet het denken aan de jaren '60. Dat vind ik qua scenario's geen aanbeveling.

De Italiaanse verhalen vond ik, naarmate de huidige serie pockets vorderde, steeds vergezochter worden. Op het bizarre af. Ook vond ik, dat er weinig vanuit de personages werd geschreven. In plaats daarvan dropte men vaak een personage in een situatie en probeerde die grappig te maken. Hoe is dat nu? (Ik heb al lang geen pocket meer gelezen.) Hoe vind Ei het gebruik van personages Otto en Diederik, vergeleken met de verhalen van de jaren '60? Persoonlijk vond ik Otto in Italiaanse verhalen vaak erg saai; levenloos zelfs. Een allesweter waar men even langsgaat als men wat weten wil. Ik herkende er weinig in van de Otto uit de tekenfilms, de krantenstrips of de oude Western-comics. Dat vond ik een levendig personage: Otto was verstrooid, opschepperig en van tijd tot tijd hyperactief. Dat zie ik in de pockets niet terug.

[Ei]

Het gaat tot nu toe vaak over het tekenwerk. En de Italianen kunnen goed tekenwerk afleveren, zeker. Al zijn er maar een paar die er wat bij betreft uitspringen. De rest is vaak nogal doorsnee, maar wel kundig, en beter dan wat de Heymansen en Gulien afleveren. Dat had ik vijftien jaar geleden niet durven zeggen. Ook is er een grote variatie aan personages.

Ei vindt het tekenwerk ver boven het (huidige) niveau van de Heymansen en Gulien uitstijgen.

Het Italiaanse tekenwerk lijkt plezier en werklust van de tekenaar uit te stralen. Ei krijgt er een vrolijk gevoel bij. Alsof men in Italië wel een blijmoedige redactie heeft.
Daarentegen oogt het werk van de Heymansen en Gulien als een verplichting, als huiswerk waar men zo snel mogelijk vanaf wil. (Kan men weer gaan rolschaatsen.) Vlak tekenwerk met doodse, lege achtergronden, personages met standaard-uitdrukkingen. Ei krijgt er een grauw, benauwend gevoel bij. Wat een enge, afstompende baas moet daarboven staan. Een grimmig weekblad. Brrrrr. Een verschil van dag en nacht met het huidige Italië. Leve de pockets.

Tekenen is meer dan een plichtmatige duck op papier zetten. Een tekening dient een bepaalde emotie over te brengen. Het is niet alleen een blije duck zien, maar ook kunnen meeléven in de blijdschap.
De Heymansen en Gulien lijken te tekenen omdat ze niets anders kunnen. Alsof ze al jaren geleden uitgekeken zijn op de ducks, maar nergens anders heen kunnen. De Italianen lijken te tekenen alsof ze niets anders wíllen.

Maar wat doét men er mee? Hoe zijn de verhalen? Hoe zijn ze opgebouwd, hoe zitten ze in elkaar? Volgens Ei doet het denken aan de jaren '60. Dat vind ik qua scenario's geen aanbeveling.

Volgens Ei doet de variatie aan personages denken aan de jaren 60.

De Italiaanse verhalen vond ik, naarmate de huidige serie pockets vorderde, steeds vergezochter worden. Op het bizarre af. Ook vond ik, dat er weinig vanuit de personages werd geschreven. In plaats daarvan dropte men vaak een personage in een situatie en probeerde die grappig te maken. Hoe is dat nu? (Ik heb al lang geen pocket meer gelezen.)

Ei vindt dat de scenario's (in genoemde recente pockets) van diverse genres zijn. Er zitten wat vergezochte verhalen tussen, met science-fiction. Maar ook heel aardse, concrete verhalen.

Ei noemde als voorbeeld een Boris Boef-verhaal met daarin een werkloze vader: 'De bijzondere Kerst'.
http://coa.inducks.org/s.php?c=I+TL+1986-D

Een bijzonder grappig verhaal vindt Ei 'De kerstgeest'. Hierin wordt Dagobert door een kerstgeest bezocht die zijn gierige gedrag van het afgelopen jaar bekritiseert. Dit verhaal heeft een interessante wendig. Dagobert komt tot inkeer, maar op een eigenwijze manier.
http://coa.inducks.org/story.php?c=I+TL+2039-3

Misschien is de kwaliteit van de pockets inmiddels veranderd? Ei vreesde vergezochte verhalen tegen te komen, maar het valt reuze mee. Geen gedoe met dimensies, zoals in het weekblad (2009-25) in het eindverhaal over de verdwenen Donald.
http://coa.inducks.org/s.php?c=D+2008-382

Hoe vind Ei het gebruik van personages Otto en Diederik, vergeleken met de verhalen van de jaren '60? Persoonlijk vond ik Otto in Italiaanse verhalen vaak erg saai; levenloos zelfs. Een allesweter waar men even langsgaat als men wat weten wil. Ik herkende er weinig in van de Otto uit de tekenfilms, de krantenstrips of de oude Western-comics. Dat vond ik een levendig personage: Otto was verstrooid, opschepperig en van tijd tot tijd hyperactief. Dat zie ik in de pockets niet terug.

Ei is al blij dat Otto en Diederik meedoen. Over een personage als Zwarte Magica kun je ook discussiëren of het karakter altijd klopt met vroeger (Barks), maar ze is er. Idem voor Otto en Diederik.

Diederik is wel een beetje klunzig, maar vlakker dan in de jaren 60. Maar niettemin heeft Donald aan Diederik een gelijke, een mannelijke partner om avonturen mee te beleven. In Nederland heeft men alleen zijn rivaal Guus. Aan Diederik heeft Donald een neef met wie hij redelijk kan opschieten. Het gaat niet alleen om het karakter van Diederik, maar ook om zijn positie in de hiërarchie.

Otto heeft in het (voor Ei onbegrijpelijke) verhaal 'Het inbraakalarm van het jaar' (pocket 169) geen oplossing, ook al wordt hij als "allesweter" om hulp gevraagd door Dagobert. Wel begint hij direct bij binnenkomst Bertus en Eugenia geschiedenisles te geven, wat niets met de situatie te maken heeft. Ei vindt dat wel typisch Otto.
http://coa.inducks.org/s.php?c=I+TL+2666-5
Maar Ei is al blij dat er eindelijk eens een ander vast personage dan de eeuwige Willie Wortel is, die in Nederland de enige allesweter is.


Overigens schrijft Ei over de tweede serie pockets, maar Ei bedoelt dan de dérde serie (1992-2009). En met de eerste serie bedoelde Ei de tweede serie. (1977-1991)

[Rubberduck]

Een bijzonder grappig verhaal vindt Ei 'De kerstgeest'. Hierin wordt Dagobert door een kerstgeest bezocht die zijn gierige gedrag van het afgelopen jaar bekritiseert. Dit verhaal heeft een interessante wendig. Dagobert komt tot inkeer, maar op een eigenwijze manier.

Vreemd. Dat verhaal is in deze serie pockets al eens verschenen, in pocket 31 (1995).

[Ega Bevan]

Jullie zijn allemaal nogal positief over pockets! Ik vind het tekenwerk van Heymans eerlijk gezegd mooier dan het gros van de pockets, en het meerendeel van de Italiaanse verhalen wat saai. In Nederlandse verhalen kun je vaak, meer dan in Italiaanse, goed met de personages meeleven.

[Ei]

Jullie zijn allemaal nogal positief over pockets! Ik vind het tekenwerk van Heymans eerlijk gezegd mooier dan het gros van de pockets, en het meerendeel van de Italiaanse verhalen wat saai. In Nederlandse verhalen kun je vaak, meer dan in Italiaanse, goed met de personages meeleven.

Hoe smaken kunnen verschillen!