Op bladzijde 56 van Extra Donald Duck 'Avontuur in Amsterdam' verkondigt de Nederlandse redactie dat de Barks-voorplaat van Walt Disney Comics and Stories 288, van september 1964, verwijst naar The Beatles.
Op 9 februari 1964 traden The Beatles op in een televisieshow van Ed Sullivan. Volgens Wikipedia "the most-watched program in TV history to that point" en "one of the most-watched programs of all time." (bron:
http://en.wikipedia.org/wiki/Ed_Sullivan)
De redactie beweert dat Barks één van "73 miljoen mensen" was die naar het programma keek, en dat hij de langharige muzikanten zo leuk vond dat hij ze op de voorplaat van WDC 288 heeft getekend. Een voorplaat waarvan, volgens Barrier, de inleverdatum 18 maart 1964 is:
http://coa.inducks.org/story.php?c=W+WDC+288-00Ei heeft geen idee waar de redactie hun bewering vandaan haalt.
De inleverdatum van de voorplaat kan aansluiten bij de show van ruim een maand eerder. De (voor ons) linkse muzikant lijkt typische gebogen knieën zoals John Lennon (in die tijd) te hebben. En The Beatles zijn een Europese groep, wat misschien aansluit bij Nederlandse dijken. Maar er zijn ook verschillen:
- The Beatles bestonden uit vier personen. Op de voorplaat telt Ei maar drie muzikanten. Was het "Paul is dead"-mysterie toen al begonnen? Of was Barks helderziend en wist hij dat John in 1980 doodgeschoten zou worden?
- Op de voorplaat speelt de middelste muzikant saxofoon. The Beatles hadden toentertijd nog geen saxofoon in hun repertoire.
Verder vindt Ei het maar de vraag of Barks toentertijd televisie had. Maar oké, hij kan bij buren gekeken hebben.
Wat echter ook mogelijk is, is dat Barks pas achteraf van de show heeft vernomen. Via een krant. En dat Barks dus helemaal geen kijker was.
Ei ziet weliswaar onmiskenbaar een verband tussen de beatgeneratie en verwijzingen daarnaar in Barks werk, maar toch vermoedt Ei dat de redactie hier een geromantiseerd giswerk-verhaaltje over Barks ophangt.
Er is geen bronvermelding. Evenmin een citaat van Barks. Dus de lezer blijft met de vraag zitten of de redactie maar wat verzint en zodoende een flauwekulverhaal de wereld in brengt, of dat er toch misschien wat in zit.
Ei is nu veel woorden en tijd kwijt aan een vaag gerucht dat een fantasierijk redactielid in een paar minuten in elkaar geflanst kan hebben. Verzinnen is immers makkelijker dan onderzoeken.
Als een verzinsel eenmaal in de wereld is geholpen onder officiële autoriteit van de redactie, is het moeilijk om het te ontzenuwen.
En wie weet hoeveel Ei nu onbedoeld aan bevestigingen heeft aangedragen waar de redactie helemaal niet aan gedacht heeft. Zo verzamel je ongewild bewijzen voor wat in werkelijkheid niet meer dan fantasie kan zijn.
Beatles of Broodje Aap? Dat is de vraag.