Ode to the Disney Ducks

[Ei]

Ode to the Disney Ducks

They ride tall ships to the far away,
and see the long ago.
They walk where fabled people trod,
and Yetis trod the snow.

They meet the folks who live on stars,
and find them much like us,
With food and love and happiness the
things they most discuss.

The world is full of clans and cults
abuzz as angry bees,
And Junior Woodchucks snapping jeers
at Littlest Chickadees.

The ducks show us that part of life
is to forgive a slight.
That black eyes given in revenge
keep hatred burning bright.

So when our walks in sun or shade
pass graveyards filled by wars,
It's nice to stop and read of ducks
whose battles leave no scars.

To read of ducks who parody
our vain attempts at glory,
They don't exist, but somehow leave
us glad we bought their story.

Carl Barks – 1999

[Ei]

Antwoord op Michel P in topic 'Einde aan "beste verhalen" - serie in 2007'.
http://bb.mcdrake.nl/neddisney/viewtopic.php?t=261

With food and love and happiness the
things they most discuss.

Dat is een mooi gedicht, maar moet het niet zijn:

With food and love and happiness
the things they most discuss.

Bedoel je "happiness" en "discuss" als rijmende woorden? Ei vindt dat lelijk.
Het lijkt Ei dat de combinatie "happiness the" zo hoort, om ritmische redenen. Maar Ei zit domweg te gissen.

Er is aanvankelijk een foute versie geweest met "scar" in plaats van "scars". Dus wat dat betreft is niets uitgesloten.
Maarrrr...

They don't exist, but somehow leave
us glad we bought their story.

Zou dit dan niet tevens fout moeten zijn, met de opgesplitste "leave us"?
Dan zou het als volgt moeten zijn:
They don't exist, but somehow
leave us glad we bought their story.
Ei gist dat er dan een verkeerd ritme gesuggereerd wordt.

Barks lijkt een strak, vooropgesteld rijmschema en metrum te volgen. Zoals er zijn odes, ballades, rondelen en ollekebollekes.
Ei heeft via DCML begrepen dat Barks puur technisch gesproken geen ode heeft geschreven, maar een dichtvorm met een andere naam.

Wie weet hier meer over?

[Michiel P]

Bedoel je "happiness" en "discuss" als rijmende woorden? Ei vindt dat lelijk. Het lijkt Ei dat de combinatie "happiness the" zo hoort, om ritmische redenen.

Nee, ik bedoel inderdaad het ritme, maar ik geef je geen gelijk. Na "happiness" volgt een korte pauze en "the things" hoort op de volgende regel. Barks' gedicht bestaat uit jamben (elke tweede lettergreep is beklemtoond), hoewel het ritme hier en daar een beetje afwijkt (in de eerste regel al!). "leave / us" is overigens prima.

Volgens Wikipedia heet het metrum van Barks' Ode "ballad meter" of "common meter":

Another important meter in English is the ballad meter, also called the "common meter", which is a four line stanza, with two pairs of a line of iambic tetrameter followed by a line of iambic trimeter; the rhymes usually fall on the lines of trimeter, although in many instances the tetrameter also rhymes. This is the meter of most of the Border and Scots or English ballads. In hymnody it is called the "common meter", as it is the most common of the named hymn meters used to pair many hymn lyrics with melodies, such as Amazing Grace:

Amazing Grace! how sweet the sound
That saved a wretch like me;
I once was lost, but now am found;
Was blind, but now I see.

http://en.wikipedia.org/wiki/Meter_(poetry)

Je ziet dat Amazing Grace hetzelfde ritme heeft. Een regel met vier jamben (acht lettergrepen) wordt steeds gevolgd door een regel met drie jamben (zes lettergrepen).

[Rockerduck]

Zitten jullie hier een beetje te emmeren over ritmes en jambes. Ik vind de tekst veel interessanter. Het is niet zomaar een kinderlijk gedicht over fantasie-eendjes. Ik vind dat er ook een interessante kijk op onze maatschappij in zit, die Barks ook in zijn Donald-verhalen stopte. Dit vers weerspiegelt bijv. onze wereld heel treffend, vind ik:

The world is full of clans and cults
abuzz as angry bees,
And Junior Woodchucks snapping jeers
at Littlest Chickadees.

Barks zegt in dit gedicht ook dat we nog wat van de Ducks kunnen leren, bijv.:

The ducks show us that part of life
is to forgive a slight.
That black eyes given in revenge
keep hatred burning bright.

En Barks drukt ons ook met de neus op feiten over ons mensonwaardig handelen, met een pacifistische ondertoon:

So when our walks in sun or shade
pass graveyards filled by wars,

Tenslotte bieden de Ducks volgens Barks méér dan vermaak:

So when our walks in sun or shade
pass graveyards filled by wars,
It's nice to stop and read of ducks
whose battles leave no scars.

En de Ducks bieden een satirische kijk op ons streven, dat Barks nogal defaitistisch neerzet:

To read of ducks who parody
our vain attempts at glory,
They don't exist, but somehow leave
us glad we bought their story.