door Oom Paspasu » do feb 21, 2013 11:41 pm
Het levensverhaal van oom Dagobert. Het spijt me het te moeten zeggen, maar ik vind het best wel aardig, al is dat voornamelijk uit nostalgie. Toen ik het voor het eerst las, was ik ongeveer zo oud als Dagobert in episode 1 en op die leeftijd was het verhaal heel inspirerend. Ik wilde net zo'n leven leiden, vol avontuur, wijze levenslessen en natuurlijk veel rijkdom. Veel van de Barksverhalen waar Rosa zich op baseerde, kende ik nog niet. Ik denk dat dat alleen maar in het voordeel van het levensverhaal was, al begreep ik bepaalde passages daardoor niet. De eerste episode vond ik erg sterk en zeven (Dreamtime Duck) en acht (Argonaut) ook. Het einde van episode tien (Invader of Ft. Duckburg), 'Wen maar gauw aan dat "monsterlijke ding", mevrouw ... want dat blijft!' heeft een emotionele lading die ik nog steeds wel kan waarderen. Andere gedeeltes, zoals de dood van zijn ouders, niet. Dat ze sterven is wel een logische consequentie wanneer je de personages in een tijdskader plaatst, maar het had wat mij betreft buiten het verhaal gelaten mogen worden. Dagobert als superheld die de vreemdste dieren berijdt vond ik maar stom.
De reguliere episodes zijn uit de periode dat Rosa, met allerlei hulpmiddelen, toch best wel redelijk tekende, zeker in vergelijking met zijn vroege en late periode. Zijn gedetailleerde stijl past alleen totaal niet bij landschappen. Kijk hoe Dagobert de White Agony Valley ontdekt: in plaats van serene onverstoorde natuur lijkt het wel spitsuur in een metropool. Rosa's dieren vind ik ook altijd erg lelijk.
In de reguliere episodes vond ik Knappe Kitty vooral verwarrend. Er is nauwelijks interactie tussen haar en Dagobert, maar opeens heeft hij wel een lok van haar en in deel 12 fluistert hij haar naam. In het album heeft men het verhaal dat oom Dagobert in "Back to the Klondike" vertelt, bijgevoegd, wat ook niet echt verhelderend is, aangezien er daarin geen sprake is van liefde, alleen van verdoving, beroving, ontvoering en dwangarbeid. Ik ergerde me eraan dat Kitty ook nog in andere verhalen van hem terugkwam in verschillende vormen.
Pas veel later heb ik "Hearts of the Yukon" en "Prisoner of White Agony Creek" gelezen. Ik vind beide verhalen erg slecht, de ene nog slechter dan de andere, maar ze maken tenminste wel duidelijk waar al dat gedoe in de andere verhalen op slaat. De stukjes in "Hearts" met Kitty zijn wel de enige aardige stukjes, want dat gedoe met Steele en London is afschuwelijk slecht en niet grappig. Dagobert die in de sneeuwstorm nog maar één gedachte heeft, "Kitty...", is dan weer niet de Dagobert die ik ken en die op dat moment toch echt aan geld zou denken. Het einde is dan wel weer mooi, als je ervan houdt, wat ik niet doe.
Och, wat zijn wij heden blij
Eendjes zwemmen in de plas
Het was in de maand van mei
Ik wou dat ik een eendje was