Neem nu eens het Mau Heymans-verhaal uit nr. 37-1993. Dat ken ik nog uit mijn jeugd. Dit nummer heb ik letterlijk stuk gelezen (omslag ligt eraf). Dat verhaal is van een enorme schoonheid.
http://coa.inducks.org/story.php/x/H+93066//Donald zit bij Katrien op te scheppen dat het trompetspel van ene Chet Quaker niets voorstelt en dat hij dat in zijn jonge jaren een stuk beter deed. Dan komen de neefjes van zolder: ze hebben Donald's oude trompet gevonden. Katrien vraagt of Donald 's avonds op wil treden voor de Damesclub. Donald kan er niet meer onderuit en zit in de nesten. Hij gaat oefenen in de vrije natuur, waar niemand last van hem heeft. Daar ontmoet hij een professor in de zoölogie en zijn studenten, die op zoek zijn naar de geelgebekte trompetbekkwekker, een vogeltje met een snavel als een trompet die de mooist trompetgeluiden uitstoot. Het steeds weer herhalen van de naam van het beestje zorgt voor hilariteit. Dan horen deze mensen in de verte Donald's trompetspel en denken dat het zo'n beestje is, zij het met een hevige verkoudheid en op sterven na dood. De professor en Donald gaan op de vuist, waarbij de professor zijn trompetbekkwekkerlokfluitje inslikt en steeds als hij spreekt het geluid van het vogeltje nabootst. Een echt vogeltje komt op Donald af en nestelt zich in zijn trompet. Daardoor kan Donald doen alsof hij zelf speelt en zijn optreden is een groot succes.
Dit verhaalt vloeit voort; dit loopt als een trein; dit is een verhaal in Barks-traditie. Het is geschreven door Remco Polman (waar is die gebleven?). En kijk eens naar de tekeningen! Welk een prachtwerk. Hier is de eerste pagina (vergelijk ook die mooie inkleuring met de lelijke Egmont-kleuren in Inducks):
Deze eenden hebben vorm, zijn mooi rond, Katrien is een echte vrouw en de compositie is perfect. De achtergronden zijn mooi ingevuld, ook met leuke details.
De laatste pagina vind ik ook Barksiaans mooi:
Vergelijk dit prachtwerk uit 1993 eens met het meest recente Mau Heymans-verhaal dat ik in m'n bezit heb (Duckies achterkanten niet meegeteld) uit nr. 23-2005. Dat verhaal heet 'De leukste thuis' en is geschreven door Mau zelf samen met Kristen de Graaff.
http://coa.inducks.org/story.php/x/H+24042//Het verhaal gaat over Donald die snel geld wil verdienen door een filmpje in te sturen naar het tv-programma 'De lolligste thuis'. Mau heeft dit thema eerder al gebruikt in een verhaal uit 1994, waarin hij het aan de stok heeft met Buurman Bolderbast. In dit verhaal echter, leent hij de viedocamera van Katrien en krijgt hij moeilijkheden met verschillende inwoners van Duckstad alvorens een filmpje gereed te hebben. Als hij het naar de tv-studio heeft gebracht, komt Katrien naar Donald toe en zegt dat er nog een filmpje van de Damesclub op staat. Donald haast zich naar de studio en kan alleen uitbrengen dat er nog iets anders op de band staat voor hij struikelt en het bewustzijn verliest. Dan kijken de tv-lui naar wat er nog meer op de band staat en zenden dat uit. Het verhaal eindigt met een woedende Damesclub die achter Donald aan zit. Die eindig naakt op een boei in de haven terwijl hij gefilmd wordt door de dames.
Het is een voorspelbaar verhaal, met een heleboel afgezaagde clichés. Dan de tekeningen: de bijfiguren zijn ongeïnspireerd. De Ducks zijn uitgerekt en uitgemergeld. Die stomme neefjes zien eruit alsof ze weken niet geslapen hebben en waarom zitten die petjes steeds achterstevoren op hun hoofd? Katrien ziet eruit als een vent. De compositie is saai: meestal recht van voren of semi-close-up. De achtergronden zijn kaal en de tekeningen zijn met computerballoons beplakt.
Kijk maar naar de eerste pagina:
Vergelijk dat eens met die rijkdom van het verhaal uit nr. 37-1993!
En neem die laatste pagina:
Vergelijk dat eens met die briljantheid en schoonheid van het nr. 37-verhaal!
Mau, wat ben je aan het doen? Kom terug! Sla eens een oude Duck open. Kijk naar je eigen werk. Ga je in een hoekje zitten schamen. En maak dan een spetterende come-back met een ouderwets goed verteld en getekend verhaal. Beloofd? Anders is de Duck echt verloren.