Mooiste Disney Classic?

[H@gar]

Bij Bahia eigenlijk beide. Het liedje, en wat erna volgt. Veel life-action er opeens tussen wat me helemaal niets doet en zo....
Ben benieuwd naar het laatste stukje... Maar als het nergens op slaat zal het wel niet echt mijn smaak zijn....

[Rockerduck]

Voor mijn opleiding doe ik nu een onderzoek naar Song of the South en in het kader daarvan heb ik zaterdag de film weer eens bekeken. De animatiegedeelten vind ik zonder meer aardig, maar ik vraag me af wat er zo leuk is aan de rest.

Naar mijn mening is het een verzameling overdreven melodramatische 'gebeurtenissen', waarin eigenlijk niets van betekenis gebeurt. We zien een paar huilerige kindjes die probleempjes hebben met moeder of twee gemene buurtkindertjes, maar ze worden steeds opgevangen door de blije ex-slaaf Uncle Remus, een groot kind die hen verhaaltjes vertelt, waarna ze opgelucht weer huiswaarts keren. Ik vraag me af wat hier zo aanspreken aan is, om de film uit te kunnen roepen tot beste Disney-'Classic'.

De animatiegedeelten vind ik wel aardig, maar ook daar valt wat mij betreft op af te dingen. Zo vind ik Br'er Rabbit, Br'er Fox and Br'er Bear nogal 'overacteren', tot op het vermoeiende af. Het zijn echte ADHD-diertjes. Hebben ze teveel zoetstoffen gehad? Wat kalmer animatiewerk had hen beslist goed gedaan.

Tenslotte, de veelbesproken rol van de zwarte Amerikanen. Ik had echt last van plaatsvervangende schaamte. Wat is dit erg, zeg. Dit kan toch echt niet meer... Maar toch ligt de DVD in Europa gewoon in de winkels, in Japan is ze zelfs publiek domein, maar in de V.S. wordt-ie niet meer uitgebracht?

[Leestip: het essay 'The movie you see, the movie you don't' van Susan Miller and Greg Rode in het boek 'From Mouse to Mermaid: The politics of Film, Gender and Culture' van Bell, Haas en Sells. 1995.

http://www.amazon.com/Mouse-Mermaid-Pol ... 0253209781 ]

[Henrieke]

Maar toch ligt de DVD in Europa gewoon in de winkels, in Japan is ze zelfs publiek domein, maar in de V.S. wordt-ie niet meer uitgebracht?

In Europa in de winkel? Niet dat ik weet. Op VHS is ie vroeger uitgebracht, maar hij is nergens op DVD uitgekomen.

Verder ben ik het over die animatie echt niet met je eens, maar daar geef ik later misschien een langere reactie op.

[Ridder ter Geit]

Ik herinner me ook dat ik Broer Konijn en consorten het heel goed vond doen op het scherm, juist ook omdat ze zo levendig waren. Verder herinner ik me dat die ome Remus ze geweldig hielp door ze listen aan te leren. Ik vond het film heel plezier, al heb ik hem voor het laatst gezien toen ik vrij jong was, dat wel.

[Duckfan van Down Under]

Kan iemand de hele Classicslijst op McDrake zetten?
Dan kan ik eens kijken wat mijn favoriet is.

[Henrieke]

Ik geloof dat dit de officiële 'classics' zijn:

Snow White and the Seven Dwarfs
Pinocchio
Fantasia
Dumbo
Bambi
Saludos Amigos
The Three Caballeros
Make Mine Music
Fun and Fancy Free
Melody Time
The Adventures of Ichabod and Mr. Toad
Cinderella
Alice In Wonderland
Peter Pan
Lady and the Tramp
Sleeping Beauty
One Hundred and One Dalmatians
The Sword in the Stone
The Jungle Book
The Aristocats
Robin Hood
The Many Adventures of Winnie the Pooh
The Rescuers
The Fox and the Hound
The Black Cauldron
The Great Mouse Detective
Oliver & Company
The Little Mermaid
The Rescuers Down Under
Beauty and the Beast
Aladdin
The Lion King
Pocahontas
The Hunchback of Notre Dame
Hercules
Mulan
Tarzan
Fantasia 2000
The Emperor's New Groove
Atlantis
Lilo & Stitch
Treasure Planet
Brother Bear
Home on the Range
Chicken Little
Meet the Robinsons

Van deze lijst heb ik er trouwens 11 niet gezien. (allemaal in de tweede helft van de lijst) Dan zijn er natuurlijk nog de Pixar films, en films zoals The Reluctant Dragon en Victory Through Air Power (die zeker het kijken waard zijn!)
Chicken Little heb ik niet al te lang geleden gezien, ik vond er echt geen bal aan. Geef mij maar de oude Chicken Little. Mijn favoriete films zijn nog steeds Song of the South en The Three Caballeros, samen met hele hoop shorts.

[Rockerduck]

Ik zelf beschouw alleen de handgetekende films als 'Classics', maar dat is mijn persoonlijke mening.

[Big Bad Wolf]

Japan is ze zelfs publiek domein

Een Disney film die vrij is? Dan geloof je echt in sprookjes.

[Rockerduck]

Japan is ze zelfs publiek domein

Een Disney film die vrij is? Dan geloof je echt in sprookjes.

in the UK it was released on PAL VHS tape, and in Japan (where under Japanese copyright law it is in the public domain)[23] it appeared on NTSC VHS, BETA and laserdisc with subtitles

http://en.wikipedia.org/wiki/Song_of_th ... ailability

[McDuck Menu]

Hm..ik heb Song of the South op tv gezien toen ik iets van 10 was.. Kan me herinneren dat ik alleen de animaties leuk vond, de speelfilm eromheen heeft denk ik weinig indruk op me gemaakt.

Wat mooiste Disney Classic betreft vind ik het erg moeilijk om te kiezen.. Ik denk dat mijn favoriet The Great Mouse Detective is, de Speurneuzen in het Nederlands dus.
Op de tweede en derde plaats komen dan voor mij The Sword in the Stone, en daarna Robin Hood.. (En ik heb toch het liefst de NL stemmen..jeugdsentiment )

Alledrie films die zich in Engeland afspelen, toevallig

[Michiel P]

Maar Sykes laat geen indruk achter. Ik vond de Classic Tarzan lijden aan hetzelfde mankement: wie herinnert zich Clayton nog, die zich pas in het laatste kwartier (?) tot schurk ontpopt? [...]Tarzan en de films die daarna kwamen vond ik namelijk helemaal niks.

Ik had Tarzan dus nog niet gezien, maar gelukkig is daar YouTube. Laat ik dit voorop stellen: ik vind Tarzan een toffe film. Het boek is trouwens ook erg tof. Tarzan gaat vechten met leeuwen (luipaarden in de film) en gorilla's en dan maakt hij ze dood! Spannend! En hij is helemaal niet dom, maar juist erg intelligent, want hij leert zichzelf lezen, terwijl hij zelfs nooit met mensen heeft gesproken!

Verder is het boek helaas vreselijk fout. Ieder ander mens had het natuurlijk nooit overleefd in de jungle, maar Tarzan wel, want Tarzans ouders zijn Engelse aristocraten! En Tarzan was in de jungle wel zwarten tegengekomen, maar beseft pas dat hij ook een mens is als er andere blanken arriveren!

Nu de film: De emoties kloppen. Eigenlijk heb ik een gloeiende rothekel aan die vervelende kleffe liedjes van Phil Collins ("So you're leaving, in the morning, on an early trai-ai-ain..." Bleagh!), maar verdomd als ik niet bij elk liedje van Collins tot tranen toe geroerd was! En dat ligt niet alleen aan die liedjes, maar ook aan het 'acteerwerk' van de personages. Die scène waar Tarzan en Kala hun handpalmen tegen elkaar plaatsen! Kala gaat dood in het boek, dus ik verwachtte dat dat in de film elk moment kon gebeuren. Dat maakte de emotionele impact van die scène nog groter.

Het meeste animatiewerk is ook puik. Maar de 3D-animatie die ze gebruikt hebben komt in sommige scènes helaas wel erg beroerd uit de verf. Dan lijkt de film wel een computerspelletje. Yegh! En sommige personages... De kapitein van het schip is echt vreselijk lelijk getekend, op de manier van goedkope tekenfilmseries.

De meeste karakters zijn dan weer erg leuk. Ik vind bijvoorbeeld Jane erg komisch, zoals zich laat meeslepen en overdonderen door de jungle (én Tarzan) en af en toe vergeet dat ze als een nette dame wil blijven overkomen. In de film wil Jane onderzoek doen naar de apen door contact met ze te leggen. De filmmakers hebben haar personage deels gebaseerd op Jane Goodall, de beroemde onderzoekster die in de jungle bij de chimpansees heeft gewoond. Jane Goodall was als kind fan van de Tarzan-boekjes en dacht dat zij een veel betere partner voor Tarzan zou zijn.

Tantor de olifant vind ik maar een vreemd karakter. Wat doet die nou tussen de gorilla's? Hij is wel grappig, maar hij moet het opnemen (en afleggen) tegen eerdere Disney-olifanten als Kolonel Hathi uit Jungle Book. Terk de gorilla is eigenlijk een meisje, maar daar merk je in de film niet zoveel van. Als Tarzan met de mensen op het schip vertrekt, wordt enigszins duidelijk dat ze eigenlijk misschien wel een beetje verliefd was op Tarzan. Ik denk dat dit element door de makers moedwillig sterk is afgezwakt, want aan het onderwerp 'bestialiteit' wilden ze hun vingers natuurlijk niet branden.

Afgezien van Tarzan en Jane komen de overige menselijke karakters er bekaaid vanaf. Jane's vader is werkelijk totaal overbodig geworden. Hij heeft precies dezelfde interesses als Jane, zij het dat hij niet verliefd wordt op Tarzan, dus er is geenszins sprake van een conflictrelatie of een anderszins sturende rol. Hij heeft bijvoorbeeld ook niet de rol van begrijpende vader die Jane moet leren dat haar verlangens soms conflicteren met haar belangen, of anders juist dat ze haar hart moet volgen ofzo. Professor Porter hobbelt maar een beetje mee. Het toppunt vind ik dat hij aan het eind van de film vrolijk mee de jungle inhuppelt om aan lianen te gaan slingeren.

Clayton ontpopt zich niet "pas in het laatste kwartier tot schurk", want hij is al vanaf het begin een gevaarlijke bruut die het liefst alle dieren overhoop zou schieten met zijn grote geweer. Wel blijkt pas laat in de film dat hij behalve onaangenaam ook onbetrouwbaar is. Pluspunt aan Clayton is dat hij werd ingsproken door Brian Blessed (Augustus in "I Claudius" en Richard IV in "The Black Adder", maar ook leider van de Gungans in "Star Wars: The Phantom Menace") als een bekakte Britse gluiperd. Er is één scène waar dit bijzonder goed werkt, wanneer hij Tarzan er van overtuigt dat het in zijn belang is als hij Clayton naar zijn apenfamilie brengt, maar helaas is de scène te kort en is Tarzan te snel overtuigd. In die scène had Clayton kunnen schitteren.

De meeste andere dingen aan Clayton werken helaas niet optimaal. In het boek is hij de verloofde van Jane en dus Tarzans rivaal in de liefde (én Tarzans neef), maar in de film is daar niets van over. Bovendien is hij domweg te onaangenaam om ook maar enigszins Jane's interesse te wekken. Wat wél werkt is dat hij Tarzans tegenovergestelde is omdat Tarzan niet voor de lol beesten dood maakt, maar doden doet Tarzan in de film überhaupt al nauwelijks. Wat niet werkt is dat Claytons geweer in de film nergens een fysiek object wordt. Hij steekt het achter zijn rug in een holster en dat gaat in één vloeiende beweging. Floep! Weg is het geweer. Het kan net zo goed een toiletrol zijn waar toevallig geluid uit komt.

En tenslotte komt Clayton op een gruwelijke manier aan zijn einde: hij raakt verstrikt in een wirwar van lianen, waar hij als een wilde op in begint te hakken. Helaas zit de laatste liaan om zijn nek geslingerd, waardoor Clayton zichzelf verhangt! Waar is dat in hemelsnaam voor nodig?

Serieus, dit lijkt me een goede vraag voor dit topic: Waarom komen zoveel Disney-schurken op een geweldadige manier aan hun einde? Staat dat niet haaks op Disney's gezinsvriendelijkheid? Waarom is dat een goede oplossing in een film? Een dode schurk lijkt mij nooit een goede oplossing. Een levende schurk kun je namelijk weer opnieuw gebruiken. Waarom kan Clayton niet gewoon in de gevangenis?

Ik weet al één mogelijk antwoord. Het heeft vast iets te maken met een emotionele spanningsboog in de film. De schurk vormt een bedreiging en die spanning moet definitief en zo volledig mogelijk opgelost worden. Dus de schurk moet dood, vooral als hij de levens van andere personages heeft bedreigd.

Ik vind dat maar een goedkope, makkelijke oplossing. Het vergt bijvoorbeeld meer inspanning en inventiviteit van de makers om die spanning weg te nemen door de schurk volledig te vernederen, iets wat trouwens ook vaak gebeurd in tekenfilms. Een voorbeeld hiervan is Hades in Disney's Hercules.

Hades is de god van de dood, dus hij kán niet dood, of anders ís hij al dood (zo ziet hij er tenminste uit). Hades is een vreselijk geslaagde schurk. Hij is gedurende de hele film ontzettend gevat en dreigend en eng. Pas aan het eind van de film, als Hercules al heeft gewonnen, wordt Hades nog even flink op de hak genomen (zijn gezicht wordt ingedeukt, zijn 'haar' dooft uit) waardoor er niets meer van de dreiging overblijft.

[H@gar]

Mooi review, Michiel! Je stipt veel punten aan die ik nog nooit had overwogen! Ik kijk dan ook zonder meer heel anders naar films, maar dat neemt niet weg dat je alles perfect onderbouwt.

Waarom veel schurken gewelddadig dood gaan? Tja. Hades' vernedering werkt, omdat de gehele film niet al te serieus genomen wordt. Maar in alle eerlijkheid, ik moet er niet aan denken dat Ursula, Frollo en ook Clayton 'opgesloten' zouden worden....
In veel gevallen werkt het gewoon niet. Ursula zou tot het uiterste gaan om haar vijanden te grazen te nemen, en zou zich nooit hebben laten vangen. Zeker niet nadat ze de drietand van Triton in handen heeft. De enige realistische mogelijkheid is haar aan haar eind laten komen. Een andere oplossing had mogelijk geweest als ze die drietand nooit te pakken had gekregen, maar dan zou ze ook niet zo'n indrukwekkende slechterik zijn geweest.
Een held is tenslotte slechts zo indrukwekkend als zijn / haar tegenstander....

Het zijn vaak de intensere slechterikken die echt aan hun eind komen. Dit past dan ook veel beter bij het soort film dan een 'softer' einde. Let maar eens op: de humoristische schurken overleven de film bijna altijd!

[Michiel P]

Bedankt voor het compliment, H@gar! Wat Ursula betreft: De Kleine Zeemeermin is een sprookje en in sprookjes zijn alle tegenstellingen absoluut: goed en kwaad, zwart en wit, leven en dood. Ook het rechtvaardigheidsprincipe is absoluut: de slechterik moet dood. De dood van Ursula vind ik daarom volledig acceptabel. (Hoewel uitgerekend de sprookjes van Andersen juist veel subtieler zijn. In het sprookje loopt het slecht af met het zeemeerminnetje. Kinderen verwachten dat niet en vinden het zeker niet leuk.)

Tarzan is geen sprookje. In het verhaal van Tarzan zou dus een veel redelijker rechtvaardigheidsprincipe moeten gelden. Clayton is niet de verpersoonlijking van het kwaad, maar een simpele stroper en zou dus een gewone celstraf moeten krijgen. (Aan de andere kant: voor Tarzan geldt alleen de Wet van de Jungle. Die is ook erg zwart-wit wat leven en dood betreft, maar verder volkomen neutraal: de sterkste overleeft, niet de aardigste.)

Twee kanttekeningen: 1) Disney-films zijn niet de enige films of verhalen waar de schurk het met de dood moet bekopen. Dit is een oeroud principe en je komt het werkelijk overal tegen. Sprookjes werden al genoemd, maar het geldt ook voor verhalen uit de mythologie, sagen, de Bijbel, ridderromans en actiefilms. (Maar bijvoorbeeld weer niet voor fabels, waar allerlei dieren gewoon worden opgegeten als ze niet uitkijken.) Kennelijk is het volledig overeenkomstig het rechtvaardigheidsgevoel van de mens.

2) Hoeveel Disney-schurken kómen er eigenlijk op gewelddadige wijze om het leven? Misschien moet er eerst geturfd worden. Van de lijst hierboven heb ik er maar 19 gezien. Ik zit dus maar wat te kletsen.

[Rockerduck]

Het zijn vaak de intensere slechterikken die echt aan hun eind komen. Dit past dan ook veel beter bij het soort film dan een 'softer' einde. Let maar eens op: de humoristische schurken overleven de film bijna altijd!

Van Madam Medusa en Cruella de Vill wordt niet eens duidelijk of ze ooit in de kraag gevat en berecht zullen worden. Ouwe Sepp is niet eens zozeer een vijand als een knorrige oude buurman, en wordt aan het eind van The Fox and The Hound dan ook verzorgd door Granny (als ik het wel heb; lang geleden dat ik die film zag). Madam Mim (Mikmak) wordt alleen maar erg ziek.

Het lijkt wel of er sinds de 'revival' (sinds de komst van Eisner en Katzenberg) veel drastischer wordt afgerekend met schurken. Goed, in het tijdperk-Walt had je de Boze Heks en Malificent die dood gingen, maar verder bleef het relatief rustig... Maar sinds 1985 gaan zowat alle schurken een zekere dood tegemoet...

Over Tarzan zal ik later nog schrijven. Bedankt. Michiel!

[Rockerduck]

Twee kanttekeningen: 1) Disney-films zijn niet de enige films of verhalen waar de schurk het met de dood moet bekopen. Dit is een oeroud principe en je komt het werkelijk overal tegen. Sprookjes werden al genoemd, maar het geldt ook voor verhalen uit de mythologie, sagen, de Bijbel,

Sprookjes zijn dan ook niets anders dan nieuwe vormen voor dezelfde eeuwen oudere mythen, sagen en volkslegenden. In een collge van de cursus 'Who is who in de Klassieke Mythologie' werd aandacht besteed aan deze overeenkomsten. Bleek 'Belle en het Beest' een re-make van de Griekse mythe van Eros en Psyche, om maar eens een voorbeeld te noemen. Werkelijk een openbaring, dat college.

(Beschouw dit maar als een terzijde.)