Daniel73 schreef:Ik stel voor om algemene discussie over McBieb-artikels hier af te ronden [...] Daar had ik uiteraard eerder aan moeten denken. Mijn excuses.
Handig hoor, zo'n beheerder die met technisch gewauwel tussendoor komt. :/
Terug naar de discussie!
Rockerduck schreef:Ei schreef:Wat heeft Madam Medusa van doen met karakter-ontwikkeling? Rockerduck legt een vergelijking tussen 'Robin Hood' en 'The Rescuers', maar noemt alleen Bernard en gaat direct over naar Madam Medusa, die volgens Ei juist de hele film hetzelfde blijft. Maakt alleen Bernard het verschil? Of zijn er meer voorbeelden?
Er is meer te bespreken dan alleen Bernard. Ik vergeleek ook de schurken in beide verhalen. Zo vreemd is het dus niet dat ik eerst spreek over Bernard, en daarna overga op Madam Medusa. Tenzij je een essay in 1000 woorden verwacht over alleen Bernard. Hij is de hoofdpersoon in de film. Goed, er is Bianca, maar toch... Bernard is een afgerond karakter. Robin Hood is van bordkarton; plat.
Ei bedoelt dat Madam Medusa geen karakter-ontwikkeling heeft.
Je schreef:
Wederom vergelijk ik met The Rescuers. Aan het begin van de film is Bernard eerst een angsthaas, bijgelovig etc. Aan het einde van de film is hij de held die, samen met Bianca, het meisje Penny heeft gered uit de klauwen van de schurk. En wat voor een schurk. Madam Medusa is ook bij vlagen grappig, maar niet omdat ze belachelijk is, maar door haar manier van doen. Zij is wel degelijk een bedreiging. Het zou haar niet kunnen schelen als Penny in de grot zou verdrinken, zolang zij haar diamant maar krijgt. Aan het einde bedreigt ze Penny en zelf haar eigen handlanger met een geweer en ze heeft als huisdieren twee krokodillen. Met handlanger Soeps valt wel veel te lachen, maar Medusa draagt bij aan de dramatische impact van het verhaal.
Ei vindt dat hier met Madam Medusa een zijspoor wordt ingegaan dat ineens een apart hoofdspoor wordt. 't Komt wat warrig op Ei over.
Zo kan Daniel73 ook schrijven. Maar die is gek.
Rockerduck schreef:Ei schreef:In 'Robin Hood' zit een scene waarin Robin zich afvraagt of hij slecht is. Daar gaat Frair Tuck tegenin.
Als ik me goed herinner, vraagt Kleine Jan aan Robin waarom deze niet op Marian afstapt en vraagt of ze met hem wil trouwen. Robin zegt dat hij geen schijn van kans maakt: "Snap je het dan niet? Ik ben een boef, een bandiet!" Hij bedoelt niet dat hij denkt dat hij dat is, maar zo ziet de wereld dat, en dáárom kan hij niks met Marian beginnen.
Als Ei het zich goed herinnert krijgt Robin hier repliek van Broeder Tuck. Deze repliek van Tuck doet volgens Ei vermoeden dat Robin wel over zichzelf denkt een bandiet te zijn. Tuck richt zich op Robin en probeert hem van het tegendeel te overtuigen.
Overigens opmerkelijk, een kerkelijk leider die diefstal goedpraat. Een aantal jaren geleden zei een Nederlandse kerkelijk leider dat een arme die honger heeft best een brood mag stelen, en daar was toen kritiek op.
Rockerduck schreef:Aan het begin van de film denkt Kleine Jan daar wel even over na: "Ik ben niet zwaar op de hand. Ik denk wel eens na... over het leven. Robin, zijn we slecht?" Waarop Robin antwoord: "We lenen wel eens wat."
Blijkbaar verandert Robin van gedachten gedurende de film. Misschien vanwege Kleine Jan's twijfel.
Of Robin probeert tegenover Kleine Jan ook zichzelf te overtuigen, dat hij niet slecht is. Terwijl dan later blijkt dat Robin al die tijd dezelfde twijfels heeft als Kleine Jan.
Rockerduck schreef:Ei schreef:Nadat Prince John zich ontzettend beledigd voelt door een spottend lied, legt hij nog zwaardere belastingen op. Prince John wordt slechter en slechter. Tegelijkertijd is hij een moederskindje dat om het minste geringste kinderlijk gaat duimen. Volgens Ei een treffende weergave van hoe zielig veel dictators kunnen zijn.
Prins Jan legde altijd al zware belastingen op.
De belastingen worden zwaarder en zwaarder. Prins Jan wordt gemener en gemener. Dusdanig gemeen dat een kerkelijk leider dreigt te worden opgehangen. Dat is wel degelijk een karakter-ontwikkeling van Prins Jan.
Rockerduck schreef:Trouwens, aan het einde van de film is hij nog steeds hetzelfde: een baby die duimt als hij slaapt, en hij ziet er belachelijk uit als hij Graaf Slis probeert te meppen met een stuk hout in zijn hand en zijn duim in zijn mond, terwijl ondertussen het kasteel van de koningin-moeder aanbrandt.
Amerikaanse president George W. Bush kan ook een onbedoeld lachwekkende en kinderachtige leider zijn. Dat maakt hem echter niet minder gevaarlijk. 't Zou Ei niets verbazen als ook Bush op zijn duim zuigt en om zijn moeder roept. Evenals Balkenende. Maar toch kunnen ze burgers overheersen en hen het leven zuur maken. Zo is er veel kritiek op Bush vanwege de soldaten die sneuvelen in diens oorlog tegen terrorisme.
Rockerduck schreef:Ei schreef:Maar goed, waarom zou een film een "duidelijke karakterontwikkeling" moeten hebben? Er zijn vele mensen die hun hele leven lang hetzelfde blijven, dus waarom zouden ze in een film dan wel veranderen?
Omdat films niet het echte leven zijn. We leven al de hele tijd in het echte leven. Als we een Disney-film willen zien, willen we escapisme.
Films kunnen wel veel van het echte leven tonen. 't Is maar welk type film je kiest. En er zijn veel mensen die fantasie-films flauw vinden.
Disney heeft een aantal documentaire-achtige films gemaakt. Over de natuur, bijvoorbeeld. En er zijn educatieve Disney-films, zoals die over Donald Duck in Wiskundeland. Dus wat is volgens jou "een Disney-film"? Ze zijn er in soorten en maten.
Rockerduck schreef:Trouwens, filmpersonages die niet veranderen zijn van bordkarton.
Wat voor films kijk jij? Er zijn films die interessant zijn omdat mensen, ondanks veranderingen om zich heen, toch hetzelfde blijven. En aangezien mensen moeite hebben te veranderen kunnenn dat heel realistische, inleefbare films zijn.
Rockerduck schreef:Ei schreef:Ei vindt dat "karakterontwikkeling" vaak misbruikt wordt als een studentikoze manier om een film kunstmatig interessant te maken. Zie bijvoorbeeld 'Aladdin'. Suikerzoet moralisme over hoe Aladdin zich aan dient te passen. Is dat geloofwaardig? Zou Aladdin als echt mens ook zo makkelijk veranderen? En dat in zo'n korte tijd? Ei vindt het geforceerd en oppervlakkig. In dit soort Disney-films gaat de karakterontwikkeling van zwart naar wit.
Prietpraat. De karakterontwikkeling van Aladdin verloopt juist heel geleidelijk. Zelfs wanneer de Geest hem confronteert met Aladdin's eigen beloftens jegens hem die hij niet is nagekomen, wil hij niet toegeven. Daarna verandert hij langzaam van gedachten, als hij de reactie van Abu en het tapijt ziet. Maar pas helemaal overtuigd is hij, nadat Jafar hem heeft verbannen. Het is dus een geleidelijke omslag.
De karakter-omslag van Aladdin vindt plaats in pakweg minder dan een jaar tijd. Dat is razendsnel in een echt mensenleven.
Rockerduck schreef:Suikerzoet moralisme is praktisch inherent aan Disney. Dan vindt Ei natuurlijk de omslag van Baloe in The Jungle Book ook slecht? Wanneer Baloe door Bagheera wordt omgepraat om Mowgli alsnog terug te brengen naar het mensendorp? En de verandering van Vagebond van een zwerver in een huisdier in Lady and the Tramp is ook niets waard, natuurlijk. Wat als al die personages altijd hetzelfde bleven? Was Pinokkio nu nog een houten pop geweest! Oersaai, zeg. Het lijkt Don Rosa wel: zet de klok en je personages stil en bevries alles.
Toch vindt Ei het suikerzoete moralisme in 'Jungle Book' beter te verdragen dan die in 'Aladdin'. Ei vindt dat 'Jungle Book' meer vakmanschap toont. 'Aladdin' heeft een belerende, betuttelende dialoog die volgens Ei erg prekerig en praatziek overkomt. Alsof niet alleen Aladdin bekeerd moet worden maar ook de kijker. Volgens Ei is de dosering in bijv. 'Jungle Book' wel gebalanceerd.
Als je het toch over Rosa hebt... Aladdin lijkt volgeprakt met preken en grappen. Op het vermoeiende af. Ei mist de rust van bijv. 'Jungle Book'.
Natuurlijk kunnen personages veranderen op een interessante manier. Ei stelt alleen dat je ook goede films kunt hebben waarin een personage wel hetzelfde blijft.
Ridder ter Geit schreef:Ik denk wel dat karakterontwikkeling een bepaalde diepgang in je personage kan geven. Het legt de mens bloot achter de karakteristieken, als het ware. De echte mens zit verborgen achter hoe we hem zien (ook in het echt!) en hierachter zit de echte mens dus, bloot en onzeker.
Het blootleggen van een karakter is iets anders dan de karakter-ontwikkeling die Rockerduck bedoelt. Je kunt in een film langzaam en uitvoerig een karakter blootleggen zonder dat het verandert.
