Virtueel reisbureau, een idee voor een verhaal

[Daniel(LXXIII)]

Hieronder e-mail met een onvoltooid, tekstueel verhaal-idee van mijn hand. In begin 2005 gemaakt op aandringen van Mau Heymans, die me blijkbaar wilde stimuleren om scenarist te worden. Aan het einde staat een reactie van Frank Jonker, met wat tips.
Ik heb toentertijd het idee uiteindelijk zelf afgekeurd. Het idee van fysiek steeds verder in een alternatieve, virtuele ruimte verdwalen doet me denken aan een psychose. Verdwalen in gedachten. Het werd me te persoonlijk. En ik betwijfel of het verhaal, indien voltooid, goed te tekenen was geweest in Nederland.

Ik hoop later nog iets met het idee te doen. Als ik eraan toe ben. Zo doet het idee me nu vagelijk denken aan een "brain in a vat", een kreet die mij toentertijd onbekend was. Willie zou dan de wetenschapper zijn, die Donald via een computer voorziet van beelden.
http://en.wikipedia.org/wiki/Brain_in_a_vat


- - - - - - - - - -
- - - - - - - - - -


From: "Daniel van Eijmeren"
To: "Zmaupz"
Subject: Virtueel reisbureau (v20050225)
Date: Fri, 25 Feb 2005 04:34:26 +0100


Hoi Mau,

Hieronder vind je mijn volledige idee voor een verhaal over een virtueel
reisbureau. (Versie-nummer 20050225.) Het is alles wat ik momenteel heb.
Het gaat om een voorlopig, ruw synopsis.

Er moet nog aan geschaafd worden, maar zonder aanwijzingen en suggesties
weet ik niet hoe ik dat moet doen. Ik zie het idee als basis voor een
avontuur van ongeveer 15 pagina's. En zoals m'n kerstboom-scenario al liet
zien, verslik ik me al in 4 pagina's. Mijn hoofd zit vol met Barks, maar
uit m'n handen komt Rosa. En dat is hééééééééééééééééééééél frustrerend.

Ik zou jaren nodig hebben om dit reisbureau-idee zelf te voltooien. Ik moet
eerst de officiële Lennaert Nijgh-site uitwerken. En dat is al pittig zat,
voor één persoon. Vandaar dat ik me erg moeilijk kan concentreren tijdens
het zelfstandig uitwerken van plotjes.

Dus als je echt interesse hebt zul je me moeten helpen. Hoe meer hoe liever.
Anders zal ik het idee voor onbepaalde tijd op de plank moeten gooien. Net
zoals veel van m'n andere projecten, overigens.

Je weet nu in ieder geval wat ik momenteel in gedachten heb. Het idee om er
iets avontuurlijks van te maken kwam van jou. En dat is op zich al een grote
vooruitgang geweest. Ik had dat uit mezelf niet gedurfd, en dacht aan slechts
4 pagina's. Bedankt dus, voor de tip.

Ik ben benieuwd naar je reactie, als altijd.
Excuses voor de vertraging.

Groetjes,

--- Daniël


=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

VIRTUELE VAKANTIE / VIRTUEEL REISBUREAU / VAKANTIE-MACHINE (v20050225)

-- voorlopig synopsis door DvE --

Donald zit thuis bij het raam te balen, terwijl hij knorrig naar buiten
kijkt. Hij heeft geen geld om op reis te gaan, vanwege de afbetaling van
vakanties van vorig jaar. Ook de neefjes zijn verveeld. Ze houden zich maar
wat bezig met computerspellen, want de Jonge Woudlopers hebben geen geld voor
het jaarlijkse zomerkamp. (Overheidsbezuinigingen?) En als ze de straat op
gaan om te skaten, is er altijd wel een buurtbewoner die over hangjeugd
klaagt.

Donald mijmert dat het jammer is, dat je voor vakantie-reizen altijd de deur
uit moet. Waarom kun je alles aan huis af laten leveren, behalve een
vakantie? Waarom kan de vijver niet naar de eend toe komen?

Willie komt toevallig voorbij lopen met zijn handkar. Hij is bezig met een
ronde door de stad, want door de recessie valt de klandizie tegen. Vooral in
de vakantie-periode. (Willie neemt zelden vakantie.) Donald ziet Willie en
legt zijn probleem voor. Willie reageert verbaast beledigd op Donald's
opmerking dat een vakantie-aan-huis helaas technisch onmogelijk is. Want voor
een uitvinder als Willie is niets onmogelijk. Hij heeft er al lang en breed
een oplossing voor.

Het gaat om een uitvinding die een willekeurige ruimte kan veranderen in een
uitgestrekt oord, met bossen, meren, landerijen, kastelen, etc. Je hoeft het
maar in te stellen.

Donald plaatst het apparaat in z'n gangkast. Hij zet het ding aan, en tot
zijn grote verrassing gebeurt precies wat Willie beloofde. Hoe klein en hoe
benauwd de gangkast ook was, het is nu een poort naar een grote levenechte
virtuele wereld. Veelbelovend voor plezier en vertier. Vakantie!

De neefjes besluiten de Jonge Woudlopers bij elkaar te trommelen, om hun
zomerkamp alsnog door te laten gaan. De andere Jonge Woudlopers zitten
immers ook maar te suffen met computerspelletjes, omdat ze niets anders te
doen hebben.

Donald vindt het allemaal best. Er is ruimte zat. En anders maakt hij er
gewoon wat bij.

Donald denkt inmiddels niet meer aan vakantie vieren. Hij ziet mogelijkheden.
Dat zomerkamp heeft hem op een idee gebracht. En terwijl de neefjes samen met
de andere Jonge Woudlopers de gangkast inrennen, bepakt en bezakt, besluit
Donald om een reisbureau op te zetten. Want als de Jonge Woudlopers zich er
vermaken, kan dat ook voor een heleboel andere mensen gelden.

De gang waar de gangkast zich bevindt wordt omgebouwd tot een hotelreceptie
met balie. (Met uitzicht op de voordeur, die de entree van het reisbureau
vormt.) Donald kleedt zich als hotelmanager. Ook de entree van zijn huis is
aangepast, compleet met rode loper en zo. Buiten bij de voordeur is een
uitspanning, zoals je die wel meer bij hotels ziet.

Donald is blij dat hij geld kan verdienen, en houdt zichzelf voor dat hij
altijd nog op vakantie kan gaan. Want het reisbureau-hotel is een groot
kassa-succes, vooral vanwege de relatief lage prijzen.

We zien ook de voltallige Club van Claustrofobische Mensen, die nergens heen
kunnen omdat ze bang zijn in bussen en vliegtuigen. Ze zijn meteen verrukt
bij het zien van Donald's eindeloze gangkast.

Donald wijst ze nog even op de leuke bruggetjes in de verte, vlakbij de
watervallen. En hij wijst ze op de vruchten die aan de bomen hangen, zoals
frambozen. Je hoeft alleen maar een sprongetje te maken om ze te grijpen.

De Club van Claustrofobische Mensen gaat op pad, en Donald telt tevreden zijn
geld na om te zien wat de tussenstand is. En tjonge, die is enorm.

Donald realiseert zich ondertussen langzaam dat er tot nu toe alleen drommen
mensen naar binnen zijn gegaan, maar dat er nog niemand is teruggekomen. Het
kampeergerei en de andere bagage staan nog in de auto's, en bij de balie. De
gasten waren zo enthousiast over het virtuele uitzicht in de gangkast, dat
ze meteen naar binnen gegaan zijn. En Donald vindt het toch echt de hoogste
tijd worden dat ze hun rommel met zich meenemen, want dit is geen gezicht
voor nieuwe klanten.

Op dat moment verschijnt hopman A.F.K.O.R.T.I.N.G., die benieuwd is naar hoe
het met zijn Jonge Woudlopers gaat. Donald, die nog peinst over de rommel,
antwoordt afwezig dat hij geen tijd heeft gehad om zich daarover te
bekommeren. De Jonge Woudlopers zullen zich daar prima vermaken, met al die
frambozenbomen.

De hopman is daar echter allerminst gerust op, als hij dit verneemt, want
frambozen groeien niet aan bomen. Alleen aan struiken.

Donald kijkt verstoord op. Hij houdt vol dat er niets aan de hand is, en
besluit dat te tonen door de hopman voor te gaan, de gangkast in. Zodoende
kan hij zelf ook eens van dichtbij zien, hoe mooi alles daarbinnen is. De
hopman vertrouwt het nog steeds niet, en blijft bij de ingang staan.

Donald loopt zo'n kleine vijftig meter. En inderdaad, er is niets aan de
hand. Hij wil naar de hopman wenken dat de kust veilig is, maar ziet dan
plotseling een pimpelpaarse reuze-kanarie op zich afkomen, die hem met
afschrikwekkende tanden en klauwen wil aanvallen.

In een flits is Donald weer de gangkast uit. De hopman is in alle staten, en
stelt Donald allerlei vragen waar Donald zelf ook het antwoord op zou willen
weten. Donald alarmeert Willie, die meteen naar hem toekomt.

(Gat: Hoe vindt Donald Willie, als die met z'n ronde bezig is?)

Willie legt uit dat het vakantie-apparaat o.a. is gebouwd van onderdelen
uit oude computerspelletjes. Spelletjes die Willie zelf nooit heeft kunnen
uitspelen. Zo moeilijk waren ze. Omdat de vakantie-machine ook een computer
is, dacht hij een aantal onderdelen te kunnen hergebruiken. De verstrekkende
gevolgen had hij niet verwacht.

Donald, Willie, en de hopman besluiten ter plekke een reddingsexpeditie op
touw te zetten. Er staan voldoende kampeerspullen in Donald's huis, dus ze
hebben spullen genoeg. En de hopman is een veteraan in verkenningstochten,
dus ook dat komt mooi uit.

Als ze de gangkast weer in gaan, doet Donald voor de zekerheid de deur van
binnenuit dicht, zodat er na hen niemand meer naar binnen kan. Om erger te
voorkomen.

De tocht blijkt een hele onderneming. Ze moeten uitkijken voor stekelige
egels op de paden, voor rollende boomstammen, en voor pimpelpaarse
reuze-kanaries, valkuilen, wandelende vleesetende planten, etc. Bruggen over
watervallen vallen plankje voor plankje uiteen, zodra je ze betreedt. (Dus je
moet heel behendig door blijven lopen, wil je niet vallen.) De kastelen
blijken vol Pacman-achtige spoken te zitten. En ondertussen moeten ze hun
best doen om met een reuzensprong de frambozen uit de bomen te plukken, omdat
ze anders geen energie hebben om de onderneming vol te houden.

(Dat "kleine sprongetje" waar Donald het over had, valt dus vies tegen.)

Donald, die verantwoordelijk is voor de vermiste mensen, maakt zich grote
zorgen. Aan de houterige Willie heeft hij weinig. Want Willie kon de
problemen niet eens in z'n luie stoel oplossen. En omdat hij de spellen nooit
heeft uitgespeeld, heeft hij ook geen idee van de gevaren die hen te wachten
staan. Ook de hopman blijkt weinig voor te stellen in deze vreemde omgeving.
Alle natuurwetten die hij zijn leven lang heeft geleerd, blijken hier anders
te zijn. Het Woudlopershandboek zegt niets over frambozen in bomen, of over
pimpelpaarse reuze-kanaries. (Behalve in een hoofdstuk over fantasie en
dromen.)

Donald moet het voortouw nemen, want het reisbureau was zijn idee. Hij is
gedreven door zijn vrees voor financiële schade. Willie merkt op dat het
veel bezwaarlijker zal zijn om aan de buitenwereld uit te leggen hoe zo'n
honderdtal mensen ineens spoorloos kunnen verdwijnen in een GANGKAST,
inclusief vele Jonge Woudlopers. Donald flipt door.

Terwijl ze zo peinzend voortploeteren, komen ze op een gegeven moment
onherroepelijk vast te zitten.

Bijvoorbeeld in een dal dat gestaag volloopt met lava. De hopman jammert dat
dit het einde is. Donald en Willie slikken, en vragen of er dan écht geen
enkele uitweg is. De hopman zegt dat er nog hooguit één klein kansje is, en
dat is trachten om de hulp van de Jonge Woudlopers in te roepen, voor het
uiterst geval dat díe tenminste nog niet vast zitten. (De hopman heeft daar
liever niet over willen beginnen, omdat hij te hoog in rang is om zo
hulpbehoevend te zijn.)

Op hoop van zegen, maar met bitter weinig verwachtingen, proberen Willie,
Donald en de hopman noodsignalen uit te zenden, terwijl het lava-peil gestaag
stijgt. En alsof dat gevaar nog niet genoeg is, komt er weer een zwerm
pimpelpaarse reuze-kanaries aanvliegen. Dus de situatie is uitzichtloos.
Zelfs al zouden er nog Jonge Woudlopers rondlopen, dan zijn ze toch te laat
om nog wat te kunnen doen.

Tot hun verrassing zien ze echter in een mum van tijd, een deel van de Jonge
Woudlopers klaarstaan bovenaan het dal. Deze verjagen de pimpelpaarse
reuze-kanaries met groot gemak, door in de lucht te springen en ze een
welgemikte tik op hun snavel te geven. Iets waar Donald, Willie en de hopman
niet aan gedacht hadden. De stroom lava wordt tot stilstand gebracht door op
een boomstronk te springen, die daarop wegzakt in de grond, als was het een
knop die je in moet drukken. En ook daar hadden de drie volwassenen niet aan
gedacht.

Eenmaal uit de penarie geholpen, vragen zij zich af of de Jonge Woudlopers
weten waar de anderen zijn. De Jonge Woudlopers antwoorden geruststellend
dat Donald, Willie en de hopman daar vanzelf wel achter zullen komen, als
ze meekomen.

Tijdens de wandeltocht (door bijvoorbeeld een oerwoud vol lianen) weten de
Jonge Woudlopers, in tegenstelling tot de drie volwassenen, moeiteloos elk
gevaar te verslaan. Ze doen dat op de meest uiteenlopende (bizarre) manieren,
alsof ze onkwetsbaar en alwetend zijn. En dat allemaal zonder hulp van het
Woudlopershandboek.

Donald, Willie en de hopman snappen er niets van, maar het maakt ze wel
overmoedig. En ze ontdekken al spoedig dat de onkwetsbaarheid hen niet
toebehoort, want de Jonge Woudlopers moeten hen wederom uit de penarie halen.
Donald, Willie en de hopman kunnen dus niets anders dan luisteren naar de
aanwijzingen van de kinderen, in deze survival-tocht vol gevaren en
Sysyphus-achtige ondernemingen. En ze hebben geen tijd te verliezen, want ze
willen weten hoe het met de anderen gaat. Iets waar de Jonge Woudlopers zich
blijkbaar weinig zorgen over maken.

Na een voor de volwassenen uiterst vermoeiende en verwarrende reis, komen ze
eindelijk bij de anderen aan. Namelijk de overige Jonge Woudlopers, en de
gasten van Donald.

Tot grote ontsteltenis van Donald, Willie en de hopman, blijken die allemaal
een fantastische tijd te hebben. (Vandaar dat ze vergeten waren om hun spullen
op te halen.) Deze virtuele vakantie-wereld is je-van-het! Zelfs de Club van
Claustrofobische Mensen, doorgaans heel schuchter en angstig, genieten
eindeloos van het "verrassende survival-element" in hun vakantie. Ze waren al
bang dat het er beklemmend saai zou zijn, maar niets van dat alles.

Kwik, Kwek en Kwak vinden het er ook fantastisch, hoewel voor hun het "level"
eigenlijk te laag is. Iets dat de andere Jonge Woudlopers verzuchtend beamen,
vanzelfsprekend tot grote verbijstering van Donald, Willie en de hopman.

Verder blijkt het gevaar reuze mee te vallen. Men bezeert zich niet echt,
mocht er onverhoopt iets mis gaan. Je kunt je er rustig te pletter vallen.
Het vakantie-apparaat staat ingesteld op oneindig veel leventjes (vanwege
beginners-level?), en het gaat sowieso om virtuele werkelijkheid. Dus Donald,
Willie en de hopman zijn voor niets bang geweest. Ze kunnen opgelucht zijn.

Maar toch... Hoe komt het dat de kinderen zo onfeilbaar zijn. En komt het dat
ze de virtuele survival eigenlijk veel te makkelijk vinden? Waardoor wisten
zij wel raad met al die onverwachte gevaren? Hoe komt het dat ze zo alwetend
zijn in deze vreemde wereld, zónder Woudlopershandboek?

Het antwoord laat zich natuurlijk makkelijk raden. Zonder hun jaarlijkse
zomerkamp hadden de Jonge Woudlopers immers niets anders te doen dan het
spelen van oude computerspelletjes, en daardoor hebben ze elk spelletje zelfs
meerdere malen uitgespeeld, met hun ogen dicht. (Willie kijkt beschaamd, want
hij kon er niets van.) Zodoende wisten ze vrijwel meteen waar ze aan toe
waren toen ze Donald's virtuele vakantie-wereld binnenstapten. En zodoende
wisten ze de gasten van Donald wegwijs te maken, zodat hen niets overkwam.
Jonge Woudlopers doen graag goede daden.

(Gat: Hoe kwam het dan dat Donald, Willie en de hopman het wel zelf moesten
rooien???)

Kortom, iedereen is veilig. Eind goed, al goed. Donald keert voldaan en
inmiddels zelf ook min-of-meer ervaren, terug naar de ingang van de gangkast.
Hij wil weten of er inmiddels mensen op hem staan te wachten bij de
receptie-balie. En inderdaad, die staan er. Ze staan met smart op Donald te
wachten.

Willie is meegelopen en ziet dat Donald het meteen weer druk heeft met zijn
werk. Hij besluit daarom verder te gaan met zijn ronde door de stad, op zoek
naar nieuwe tevreden klanten.

De mensen die op Donald wachtten blijken een aantal ambtenaren te zijn. Ze
hebben van de drukte bij Donald vernomen, en ze hebben het reisbureau-bord
en de hotel-verbouwing gezien. Dus ze komen polshoogte nemen, zoals een goede
overheid betaamt.

De inspecteur van de belasting ziet de kastelen en eindeloze landerijen in de
gangkast. Hij houdt een meetlat voor zich uit, voor een voorlopige schatting,
en begint een fikse boete uit te schrijven. Donald had moeten aangeven dat
hij zoveel grond en onroerend goed bezit.
De ambtenaar van de natuurzorg is woedend over de manier hoe de toeristen met
de flora en fauna omgaan. Zulke zeldzame boom-frambozen eet je niet zomaar
op. En zulke zeldzame pimpelpaarse reuze-parkieten sla je niet zomaar uit de
lucht. Weer een boete.
De ambtenaar van de monumentenzorg is laaiend over de ruwe wijze hoe de
toeristen daar in de verte met de oude kastelen omgaan. En zo blijft de
boete-regen aanhouden. Om wanhopig van te worden.

Donald zal er meer van gaan horen, beloven ze. En zeker niet voor een
vakantie. (Hoewel één ambtenaar, hypocriet genoeg, laat blijken dat hij
heimelijk toch wel interesse in een vakantie van Donald heeft.)

Donald krijgt maar niet uitgelegd dat het hier gaat om virtuele
werkelijkheid, om een ruimte die niet echt is, een die gecreëerd is door een
apparaat met computer-onderdelen. ("Het gaat om een werkelijkheid die niet
bestaat!") Maar de ambtenaren zijn uiterst sceptisch. En Willie is inmiddels
weg, dus die kan Donald niet bijstaan.

De ambtenaren houden vol dat ze zien wat ze zien, en ze reageren smalend op
Donald's bezwaren. Ze zijn toch niet gek? Laat Donald maar bewijzen dat ze
ongelijk hebben. Hun taak zit erop.

Ten einde raad, omdat de ambtenaren hem niet willen geloven, en aanstalten
maken om weer te vertrekken, doet Donald nog een allerlaatste poging om hen
te overtuigen. In een opwelling, een vlaag van verstandsverbijstering, loopt
hij naar het vakantie-apparaat. Hij trekt de stekker uit het stopcontact. En
dat had hij nou net niet moeten doen.

Op dat moment is de virtuele werkelijkheid in een flits ongedaan gemaakt,
terwijl er zich honderden mensen in de gangkast bevinden. Waaronder de Club
van Claustrofobische Mensen.

Het resultaat is een gangkast die uitpuilt van de mensen, compleet met
scheurende muren, en met ledematen die overal naar buiten steken. De boel
staat op barsten. Donald en de ambtenaren kunnen zich nog maar amper het
vege lijf redden, vlak voordat het huis uiteen stort.

Iedereen is gehavend door deze plotselinge *harde* werkelijkheid.

Donald komt Willie even later tegen, in de stad. Willie ziet tot z'n grote
verwondering dat Donald een knapzak bij zich heeft. Donald vertelt Willie dat
het uiteindelijk toch onmogelijk blijkt, een reisvakantie in een gangkast. En
dat je het vooral niet moet willen. Al die herrie in huis.

Op dat moment wordt Willie afgeleid door naderende, woedende en klagerige
schreeuwpartijen op de achtergrond. Donald maakt aanstalten om haastig door
te lopen: "Ik ben er liever écht even uit!"

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=


(Alternatieve gedachte: De meeste ongelukken gebeuren binnenshuis.)


Groetjes,

--- Daniël



- - - - - - - - - -
- - - - - - - - - -


From: "Daniel van Eijmeren"
To: "Frank Jonker"
Subject: Virtueel reisbureau (v20050225)
Date: Fri, 4 Mar 2005 04:34:24 +0100


Hoi Frank,

Hieronder het reisbureau-idee, dat ik vorige week vrijdag naar Mau heb
gestuurd, als voorstudie. Ik ben benieuwd naar je mening.


[...]


Groetjes,

--- Daniël



- - - - - - - - - -
- - - - - - - - - -


From: "Frank Jonker"
To: "Daniel van Eijmeren" ,
"Mau Heymans"
Subject: Re: Virtueel reisbureau (v20050225)
Date: Sun, 6 Mar 2005 09:44:36 +0100


Hoi Daniel en Mau,

Ik heb inmiddels de plot van het virtuele reisbureau gelezen. Erg origineel
en zeker een verhaal met vele mogelijkheden. Al vraag ik me wel af of alles
in 10 pagina's past. Maar dat merken jullie vanzelf met het uitwerken van de
pagina's.
Ik zou de Club van Claustrofobische mensen wel een andere naam geven, om te
voorkomen dat dergelijke mensen beledigigd voelen.
De ambtenaren moeten wel eerder in het verhaal geintroduceerd worden. Een
(vrij vertaalde)gouden regel van Barks én Disney: als iets een belangrijke
rol speelt in het eind, laat het van te voren minstens een keer of twee
zien. In dit geval zou ik zeggen dat de ambtenaar/ambtenaren zich tussen de
vakantiegangers moeten bevinden en een duidelijke, kleine maar opvallende
rol moeten hebben bij het 'inchecken' en de virtuele scenes. Je mogen
hiervoor ook afkijken bij de Maharadja in 'De stranddiamant' (H 99224).
Om een van de gaten op te vullen: Willie kan een mobiel bij zich hebben
waarop Donald hem kan bellen of altijd dezelfde ronde maken, waardoor Donald
hem makkelijk terug kan vinden. Misschien hoef je het niet eens te laten
zien. Donald die wanhopig om Willie roept, rennend door de straten en dan
een tijdsprong naar het moment waarop Willie het probleem onder ogen krijgt.
Het andere gat: misschien zijn er zoveel gasten dat alle Woudlopers bezet
zijn, of duurt het gewoon even voordat de Woudlopers Donald, Willie en de
hopman in de gaten krijgen. Donald kan iets roepen als: 'Afschuwelijk! Ik
moet er niet aan denken wat er met de jongens gebeurd! Of met de gasten!" ,
waarna de Woudlopers doodgemoedereerd komen informeren of Donald, Willie en
de hopman het een beetje naar hun zin hebben. Heb je meteen weer een extra
grap.
Heel veel succes met dit verhaal. Wordt een absolute klassieker!

Ciao,

Frank



- - - - - - - - - -
- - - - - - - - - -

[Litberen]

leuk idee, heb er van genoten.

ff een vraagje: waarom post je het hier eigenlijk? wil je extra tips of wil je je verhaal gewoon aan de buitenwereld kwijt

tip voor deze: Gat: Hoe vindt Donald Willie, als die met z'n ronde bezig is?
laat willy binnen komen lopen en vragen hoe het gaat (gebeurd volgens mij wel vaker in DD)

[Caspar]

Leuk verhaal! Geweldig verzonnen! Als dit in stripvorm uit zou komen. Een genot zou het worden.

[Rockerduck]

Twee punten:

1. Als de ruimte werkelijk puur 'virtueel' is, zouden een hoop dingen niet kunnen. 'Virtueel' wil zeggen dat het een nabootsing is van de werkelijkheid, maar het is niet tastbaar. Je kunt dus geen virtuele frambozen eten en geen virtuele bruggen betreden. Zodoende is ook de lava geen bedreiging. 'Virtueel' is schijn. Dat leg je min of meer uit als de Woudlopers Donald hebben gered en ze zich bij de andere gasten voegen, maar dat spreekt andere zaken, zoals het eten van de frambozen en het lopen over bruggen juist tegen. Je maakt de bezoekers ook onderdeel van de virtuele wereld door te zeggen dat ze 'oneindig veel leventjes' hebben. Maar dat kan niet, omdat het hier gaat om gewone mensen in een virtuele wereld, en niet om virtuele mensen in een virtuele wereld.

2. Met alle respect, maar ik vind het scenario teveel op een pocketverhaal lijken. Het begint goed, als een doorgaans 'Nederlands' scenario, maar vervalt daarna in teveel ongeloofwaardigheden én in een aaneenschakeling van actie na actie na actie, typerend voor een pocketverhaal.

[Daniel(LXXIII)]

1. Als de ruimte werkelijk puur 'virtueel' is, zouden een hoop dingen niet kunnen. 'Virtueel' wil zeggen dat het een nabootsing is van de werkelijkheid, maar het is niet tastbaar. Je kunt dus geen virtuele frambozen eten en geen virtuele bruggen betreden. Zodoende is ook de lava geen bedreiging. 'Virtueel' is schijn. Dat leg je min of meer uit als de Woudlopers Donald hebben gered en ze zich bij de andere gasten voegen, maar dat spreekt andere zaken, zoals het eten van de frambozen en het lopen over bruggen juist tegen. Je maakt de bezoekers ook onderdeel van de virtuele wereld door te zeggen dat ze 'oneindig veel leventjes' hebben. Maar dat kan niet, omdat het hier gaat om gewone mensen in een virtuele wereld, en niet om virtuele mensen in een virtuele wereld.

Uitleg kan zijn dat zodra de mensen die virtuele wereld instappen, dat ze dan zelf virtueel zijn. Pas als de stroom uitvalt worden ze weer zoals zichzelf en is de virtuele wereld weg.

Het idee doet me denken aan het inmiddels opgekomen 'Second Life', waar mensen zich kunnen verliezen in virtuele werelden.
http://www.secondlife.nl

2. Met alle respect, maar ik vind het scenario teveel op een pocketverhaal lijken. Het begint goed, als een doorgaans 'Nederlands' scenario, maar vervalt daarna in teveel ongeloofwaardigheden én in een aaneenschakeling van actie na actie na actie, typerend voor een pocketverhaal.

Dat er ongeloofwaardigheden zijn bestrijd ik vooralsnog, omdat ik tot dusver meen uit te kunnen leggen hoe de interne logica zit.

Ik ben het wel met je eens dat het verhaal meer voor een pocket is. Dat dacht ik zelf ook al. Ik dacht aan een pocket of een Donald Duck Extra.
Donald Duck weekblad heeft bij mijn weten niets met een virtuele wereld. En zelf al was een virtuele wereld wel een geschikt onderwerp, dan heeft het weekblad toch weinig met lange verhalen. Er zijn teveel hindernissen om het idee in het weekblad te krijgen.

Ik heb inhoudelijk grote twijfels over het enthousiasme dat Mau en Frank toonden. Als zij zo goed weten wat een klassieker is, waarom krijgen zij dan soms verhalen afgekeurd teruggestuurd?
Mau heeft me toentertijd, in voorjaar 2005, aangeboden dat hij de eerste vijf pagina's scenario zou maken. Dat heb ik geweigerd. Evenals een uitnodiging voor een scenaristendag bij hem thuis. Ik ben geen scenarist, dus ik heb er niets te zoeken vind ik. Ik ben een hobbyist.
Los van het wel niet geschikt zijn van het idee, heb ik principieel grote moeite om mijn intellectuele eigendommen en bijbehorende rechten voorgoed te verkopen. Zeker als men er dan van alles mee kan doen. Dan houd ik het liever zelf. Omdat Mau er enthousiast over was heb ik het voor hém uitgewerkt, in die e-mail. Ik had eerder begrepen van Frank dat Mau daar genoeg aan had, te hebben wat ik in gedachten had. Ik hoopte aanhoudende Mau er een plezier mee te doen, of naders Frank. Maar toen Mau mij vervolgens warm probeerde te praten dat ik er zelf een scenario voor zou maken heb ik dat geweigerd. Ik kreeg in toenemende mate moeite om eerbied te houden voor mensen die voor een habbekrats en op hoop van zegen hun ziel verkopen. Voor mij voelt het verkeerd. Ik had heel sterk het gevoel dat ik ontzettend veel spijt zou krijgen als ik het verhaal -iets persoonlijks van mezelf- eenmaal verkocht zou hebben.
Het virtuele reisbureau doet mij denken aan hoe ik verloren geraakt ben in fantasie-werelden zoals Duckstad, het land van Maas en Waal en internet. Zulke droomwerelden kunnen van de ene dag op de andere imploderen zodra je oog in oog komt te staan met werkelijkheid. Dan kan zo'n fantasiewereld ineens -plop- verdwenen zijn. Omdat ik dat zelf heb meegemaakt, vind ik het idee te persoonlijk en betwijfel ik of een ander de achterliggende gedachte zal begrijpen.

[Daniel(LXXIII)]

Overigens was het Mau die me aanmoedigde een avontuur te bedenken in die virtuele wereld. Aanvankelijk dacht ik aan een kort idee voor Frank, voor een kort verhaal van pakweg vier pagina's. De nadruk lag dan op het doen plaatsen van veel mensen in een virtuele ruimte die vervolgens zou imploderen. Zelfde idee, maar dan minus avontuur.
Door Mau's aanmoediging heb ik bedacht dat de virtuele wereld uit oude computerspelletjes bestaat. Wat ik daar achteraf zelf interessant aan vind is dat je, volgens een boek dat ik later dat jaar las, in een trance-toestand alleen ziet wat al geweest is. Dat zou verklaren waarom men in die virtuele wereld niets nieuws ziet. Men ziet er alleen wat al bestond. Alleen de combinaties zijn nieuw, waardoor alles nieuw lijkt. Zo doet de virtuele wereld me denken aan een gedachtenwereld, bijvoorbeeld van iemand die slaapt en droomt.

[Daniel(LXXIII)]

Ik ben het wel met je eens dat het verhaal meer voor een pocket is. Dat dacht ik zelf ook al. Ik dacht aan een pocket of een Donald Duck Extra.

Ik bedoel dat ik me dit onlangs bedacht. Als wijsheid achteraf. In 2005 vond ik het idee gewoon te bizar voor Donald Duck weekblad. Zover ik weet koopt de redactie geen verhalen voor pockets of Extra's, dus daar zelfs maar over fantaseren zou zinloos zijn.

[Rockerduck]

Uitleg kan zijn dat zodra de mensen die virtuele wereld instappen, dat ze dan zelf virtueel zijn. Pas als de stroom uitvalt worden ze weer zoals zichzelf en is de virtuele wereld weg.

Dat lijkt me onmogelijk. Een mens 'veranderen' in een virtueel figuur? Dat klinkt als tovenarij. Mijn bezwaar tegen te fantastische uitvindingen van Willie is altijd dat het lijkt alsof Willie een tovenaar is. Er zijn grenzen aan wat die knutselaar kan doen.

Los van het wel niet geschikt zijn van het idee, heb ik principieel grote moeite om mijn intellectuele eigendommen en bijbehorende rechten voorgoed te verkopen. Zeker als men er dan van alles mee kan doen. Dan houd ik het liever zelf. [...] Ik kreeg in toenemende mate moeite om eerbied te houden voor mensen die voor een habbekrats en op hoop van zegen hun ziel verkopen. Voor mij voelt het verkeerd. Ik had heel sterk het gevoel dat ik ontzettend veel spijt zou krijgen als ik het verhaal -iets persoonlijks van mezelf- eenmaal verkocht zou hebben.

Ik snap eigenlijk niet waarom je zo'n groot punt maakt van het feit dat Mau en Frank gewoon hun werk doen. Hun werk is het bedenken van stripverhalen. Jij maakt er meteen één groot drama van dat ik niet begrijp. Waarom je eerbied verliezen voor mensen die gewoon de kost proberen te verdienen? Ik vind het zwaar overtrokken om te stellen dat ze hun 'ziel verkopen'. Dit is Faust niet; kom op, zeg. Als het aan jou lag, werden er nooit meer stripverhalen gemaakt, vanwege al die principiële scenaristen. Wat heb je aan het voor jezelf houden van geweldige ideeën als je er niets mee doet?

[Litberen]

Uitleg kan zijn dat zodra de mensen die virtuele wereld instappen, dat ze dan zelf virtueel zijn. Pas als de stroom uitvalt worden ze weer zoals zichzelf en is de virtuele wereld weg.

Dat lijkt me onmogelijk. Een mens 'veranderen' in een virtueel figuur? Dat klinkt als tovenarij. Mijn bezwaar tegen te fantastische uitvindingen van Willie is altijd dat het lijkt alsof Willie een tovenaar is. Er zijn grenzen aan wat die knutselaar kan doen.

Willy heeft toch wel vaker dingen uitgevonden die onmogelijk lijken. Bijvoorbeeld de ruimte vergroter waarmee dagobert zijn pakhuis heel veel keer kan vergroten.
Er een virtuele wereld inbouwen is maar een klein stapje verder, dus in die trand zou het moeten kunnen

[Rockerduck]

Neeneenee, ik heb het over het veranderen van mensen van vlees en bloed naar virtuele mensen. Dat kan niet; dat is een stap te ver.

[Daniel(LXXIII)]

Ik snap eigenlijk niet waarom je zo'n groot punt maakt van het feit dat Mau en Frank gewoon hun werk doen. Hun werk is het bedenken van stripverhalen. Jij maakt er meteen één groot drama van dat ik niet begrijp. Waarom je eerbied verliezen voor mensen die gewoon de kost proberen te verdienen? Ik vind het zwaar overtrokken om te stellen dat ze hun 'ziel verkopen'. Dit is Faust niet; kom op, zeg. Als het aan jou lag, werden er nooit meer stripverhalen gemaakt, vanwege al die principiële scenaristen. Wat heb je aan het voor jezelf houden van geweldige ideeën als je er niets mee doet?

Wat heb je aan het verkopen van ideeën waarover je dan vervolgens totaal niets meer te zeggen hebt? Je moet maar afwachten wat het wel/niet wordt. In Frank's commentaren op zijn creaties was vaak te lezen hoezeer hij af zat te wachten en dat hij geen enkele invloed had op wat de redactie met zijn creaties deed. Om het netjes te stellen: Die totale machteloosheid over iets wat uit je eigen hart en ziel komt, maakt mij ongeschikt voor dat soort werk.

Wat bedoel je met Faust?

Neeneenee, ik heb het over het veranderen van mensen van vlees en bloed naar virtuele mensen. Dat kan niet; dat is een stap te ver.

Een stap te ver? Er is een precedent. In 'Stranger Than Fiction' van Barks is te zien hoe Donald wordt omgezet in een signaal, waardoor hij kan "teleporten". Met teleporten bedoel ik dat Donald van het ene apparaat naar het andere reist, via een snoer. Zodoende is Donald dus bij Barks omgezet van vlees en bloed naar een virtueel figuur.
http://coa.inducks.org/s.php/x/W+WDC+249-01

[Rockerduck]

Ik heb dat verhaal van Barks dan ook altijd te vreemd gevonden om te kunnen gebeuren. 'Fictional fiction', zeg maar.

Wat je eraan hebt om je creatieve ideeën te verkopen? Je kunt ervan leven, bijvoorbeeld. Je verschaft lezers plezier vanwege de stripverhalen.

Faust is een legendarische figuur, gebaseerd op de Duitse magiër en medicus Johann Faust. Gelijk met zijn dood, vermoedelijk rond 1540, ontstond het gerucht dat hij een pact met de duivel had gesloten. Faust zou zijn ziel aan de duivel hebben verkocht.

http://nl.wikipedia.org/wiki/Faust_%28legende%29

[Daniel(LXXIII)]

Ik heb dat verhaal van Barks dan ook altijd te vreemd gevonden om te kunnen gebeuren. 'Fictional fiction', zeg maar.

Weer die Rosaïstische kreet. Zelfs Barks gaat te ver. Terwijl Barks in de restanten(*) van 'Stranger Than Fiction' een logisch verhaal neerzet.
* Het verhaal 'Stranger Than Fiction' is een pagina ingekort, om ruimte te maken voor reclame.

Een belangrijk verschil met mijn virtuele avontuur-idee is dat Barks alleen de buitenkant laat zien. Er is nergens te zien hoe/waar Donald is tijdens de teleport-reis. Aanvankelijk wilde ik ook alleen de buitenkant tonen. Het was Mau die me aanmoedigde om er een virtueel avontuur van te maken.
Het basis-idee van mij kwam min of meer van een film van The Beatles, getiteld 'Magical Mystery Tour'. Ergens in de film loopt het resigezelschap een kampeertentje binnen, dat vanbinnen een theater blijkt te zijn.

Magical Mystery Tour Part Seven
http://www.youtube.com/watch?v=ZZvYk-VEzOU

Wat je eraan hebt om je creatieve ideeën te verkopen? Je kunt ervan leven, bijvoorbeeld. Je verschaft lezers plezier vanwege de stripverhalen.

Je kunt ervan leven? Hoe dan? Als ik zie hoe weinig Frank vangt voor zijn werk, en hoe makkelijk hij werk onbetaald en afgekeurd terugkrijgt, vraag ik me oprecht af hoe hij het hoofd boven water houdt.
Zelfs al zou je het om louter romantische redenen doen, dan nog zit er een redactie tussen die maling heeft aan romantische redenen. Er moet meer winst gemaakt worden. Het werken voor Donald Duck is letterlijk lopende bandwerk. Die chequemachine die Barks bij Van Helden noemt, bestaat nog altijd.

Wat ik leuk vond was ervaring opdoen bij Frank en Mau. Ik wilde artistieke ervaring opdoen. Maar het is best frustrerend om te praten met mensen die totaal niets te zeggen hebben over wat met hun werk gebeurt.
Besef je wel wat het inhoudt, als je je geesteskind onder betaling voorgoed afstaat? Hoeveel geef je dan zelf om het kind?

Waarom zou je creatieve ideeën verkopen? Je kunt ze ook uitlenen, bijvoorbeeld.
Ik heb begrepen dat mijn off-topic held Nijgh de eigendomsrechten over bv. zijn liedteksten en krantencolumns behield. Uitzonderingen daargelaten. Zodoende blijf je gewoon eigenaar van je gepubliceerde werk terwijl je mensen plezier verschaft.

[Daniel(LXXIII)]

Het basis-idee van mij kwam min of meer van een film van The Beatles, getiteld 'Magical Mystery Tour'. Ergens in de film loopt het [reisgezelschap] een kampeertentje binnen, dat vanbinnen een theater blijkt te zijn.

Magical Mystery Tour Part Seven
http://www.youtube.com/watch?v=ZZvYk-VEzOU

Verkeerde fragment. Er is wel een theater, maar geen tent. De tent-scene bevindt zich ergens anders in de film. De computer hier heeft een te trage verbinding om het goede fragment te vinden. Het gaat om een groep groep mensen die een ruimte binnengaan die vanbinnen groter is dan aan de buitenkant mogelijk is.

[Litberen]

nog ff 2 andere voorbeelden
in een verhaal maakt willy een "teleporter`voor dagobert, hij moet een helm opzetten en dan een telefoonnummer draaien en wordt zo geteleporteer. hij blijft dan in het antwoordapparaat vast zitten

ook komt in een ander verhaal donald in een video spelletje terecht. Hij moet op een apparaat van willy passen, en drukt dan per ongeluk op de verkeerde knop. Donald wordt een figuur in het spel, en de neefjes kunnen hem echt besturen (hij zit dus in een virtuele wereld), aan het eind van het verhaal wordt hij weer uit de machine geworpen