Flukse Harry schreef:In het oorspronklijke script heet Loddertje "Boerenkool", Is de titel "Een kwestie van geluk", en luidt de zin van Katrien zoiets als: "Zolang ik die armband niet heb ga ik met helemaal NIEMAND naar het bal!".
Interessant, een 'Een kwestie van geluk' is dezelfde titel als die van een fan-uitwerking voor een Barks-plot, uit 2002. In dat Barks-plot, uit 1991, speelt het eerste dubbeltje van Dagobert een rol als wel/geen geluksbrenger dat wel/niet de loop van het verhaal beïnvloedt.
http://bb.mcdrake.nl/neddisney/viewtopic.php?t=190Ei dacht dat Mau origineel was. :/
Flukse Harry schreef:[Katrien] "Zolang ik die armband niet heb ga ik met helemaal NIEMAND naar het bal!".
Met niemand naar het bal gaan. Dat is wel logisch. Heeft Mau deze tekst veranderd of de redactie?
Ei vindt de vertelling van het verhaal warrig. Gaat het die middag nou om een Lenterace of een Lentebal? Het Lentebal zou na afloop van de Lenterace plaatsvinden. Maar het verhaal laat alleen een Lenterace zien.
Mau had volgens Ei dus beter alleen een Lenterace (of een Lentefeest) kunnen houden. Willekeurig verwijzen naar de ene keer een Lenterace en de andere keer een Lentebal lijkt alsof de schrijver zelf niet weet waar hij heen wil. Zulke vaagheid gaat ten koste van de kracht van het verhaal. Barks-liefhebber Mau zou dat na een 15-20 jaar werken bij Donald Duck nu toch zelf ook wel moeten weten.
* SPOILERS *
Verder bevat het verhaal een aantal onlogische momenten waarin het basisprincipe van het wel/geen geluk hebben onderuit gaat. Door het basisprincipe (nml. voorspelbaar geluk) los te laten op willekeurige momenten, lijkt het alsof de schrijver maar wat aanrommelt.
Waarom vindt Donald behalve het patatje ook de armband, bijvoorbeeld? Dat lijkt toeval, gezien de reactie van de zgn. Kiki Boe. Maar het verhaal draait niet om toeval. Een verhaal waarin doelbewust het principe van voorspelbaar geluk én het principe van toeval gezamelijk behandeld worden, zou meer om het lijf moeten hebben dan een verhaal waarin toeval toevallig als stoorzender tussendoor komt.
Het verhaal had minstens kunnen verklaren waarom het toeval plaatsvond dat Donald de armband vindt. Bij Barks heeft het toeval vaak een reden, verhaaltechnisch gezien. Bijvoorbeeld het golfgeluk-verhaal waarin Guus steeds pech heeft, in Beste Verhalen 18. (WDC 131) Daar blijkt de pech geen toeval maar geluk te zijn. Guus stelt op de laatste pagina dat zijn pech een reden moet hebben: "I CAN'T be this unlucky! It's IMPOSSIBLE! There HAS to be a REASON for it!" (10.2) En inderdaad, de pech blijkt een vorm van geluk.
In een aantal Barksverhalen heeft Guus ook weleens toevallig pech, maar bij Ei's weten niet in dergelijke vraagstukken. Zo geeft Barks's golfgeluk-verhaal tussendoor nergens een toevallig geluk aan Guus. Want anders zou dat warrig zijn. Dan zou het pech/geluk alleen centraal gesteld worden als het de schrijver zo uitkomt.
Nadat Donald geadviseerd wordt om de armband bij de renbaan in te zetten, wordt het verhaal bijzonder warrig. Guus gaat zijn eigen geluk tegenspreken. Het geluk van Guus wordt hier ineens een van tevoren opgezet plan dat niet meer te wijzigen is nadat het is ingezet, zodat Guus tegen zijn eigen geluk moet opboksen. Als het geluk van Guus wil dat Donald verliest, dan kan het geluk ervoor zorgen dat Loddertje alsnog verliest. Waarom moet Guus dan moeilijk doen door op Flukse Harry in proberen te zetten?
Verder is het maar de vraag hoe verstandig Guus was met zijn plan, als zijn geluk hem toch regelmatig onverwacht in de steek laat. Zo heeft Guus aan het einde van het Kiki Boe-verhaal onverklaarbaar veel pech. Zonder dat dit in verband lijkt te staan met geluk als voorspelbare kracht, waar het verhaal zojuist om draaide. Warrig. Warrig. Warrig.
* EINDE SPOILERS *
Ei vindt dat, als Ei toch uitPLUIZER wordt genoemd, Mau's vertelling aan die van Rosa doet denken. Van de buitenkant lijkt het heel wat, maar zodra je het verhaal verhaaltechnisch gaat behandelen blijft er steeds minder en minder van over. Ei zou Mau willen adviseren voortaan eerst puntsgewijs op papier een idee uiteen te zetten en uit te werken, en het pas daarna te gaan schetsen en tekenen. Eerst het zuur, daarna pas het zoet. Zeker met een ingewikkeld verhaal als dat over Kiki Boe zou dat een aantal slordigheden vermeden hebben.
Misschien zou Mau met Frank Jonker kunnen samenwerken, die wel weet hoe een idee opgezet moet worden. En daarbij zou een cursus scenario schrijven ook veel kunnen helpen.
Zowel Don Rosa en Mau Heymans hebben interessante ideeën, maar hun uitwerking is gebrekkig en slordig. Dan lijkt Ei op het eerste gezicht iets Barksiaans te zien, maar op het tweede, derde (etc.) gezicht blijkt het te gaan om een potpourri van geniale invallen, domme fouten en hergebruikte Barks-ingrediënten.
Het grootste verschil is dat je bij Barks je verdere leven kunt doorzagen over een enkel verhaal, waarbij dat verhaal steeds mooier en mooier wordt. Alsof het zich openvouwt.
Bij bv. "Barks-volgelingen" zoals Rosa en Mau kun je ook je verdere leven doorzagen over een verhaal, maar dan omdat het verhaal steeds meer fouten en slordigheden blijkt te bevatten.
Kiki Boe had een klassieker kunnen zijn, als het basisprincipe maar niet zo slordig behandeld was.
Zo kan Ei nu wel bezig blijven op te sommen wat mis is in het Kiki Boe-verhaal. Zo krijgt de "helderziende" twee keer een biljet van €5. Later herinnert Donald hem aan het tientje dat hij heeft. Dan gaat het ineens om een biljet van €10. Huh? Dat doet Ei nog meer afvragen waarom er eerder een Lenterace en een Lentebal door elkaar genoemd worden. Alsof de schrijver op de ene pagina niet weet wat hij de pagina ervoor deed. 't Komt een beetje dement over.
Wat is de rol van Kirsten de Graaff in verhalen van Mau? Heeft ze aan Kiki Boe meegewerkt?