Rob Klein's "Sadstone Gander" verhaal in Nr. 43

[Robb_K]

Mijn en Jan Gulbransson's verhaal om Guus Geluk's zeer ongelukkig neef (ik heb gewild broer!) is gedrukt in DD Weekblad Nr. 43, deze week! Ik denk het is een van mijn beste verhalen. Ik wil kritieken van jullie (als jullie dat willen doen).

[Ridder ter Geit]

Het nieuwe personage was wel leuk, dat is een keer wat anders. Het feit dat diens pech Donald geluk brengt was wel een verrassende wending.

[Oom Paspasu]

Het ging voornamelijk over Donald die nu opeens geluk heeft, terwijl het nieuwe personage te weinig aan bod komt, naar mijn mening. Ik vond het verhaal vanaf het moment dat Guus het kaartje in handen krijgt gedrukt chaotisch en verwarrend. Die man die hem dat kaartje geeft is de vervalser? Op 6.1-2 lijkt het alsof Sadstone gearresteerd wordt. Waarom is op 6.2 niet op de achtergrond te zien dat de echte schurk gepakt wordt? Waarom wordt Sadstone beloond voor het hebben van een vals kaartje, of zoals de tekst zegt "voor het in de kraag vatten van die schurk", wat hij niet gedaan heeft? Sorry, Robb_K, maar dit kan beter.

[Michiel Q]

- Verhaal wordt vlot verteld. De gebeurtenissen volgen elkaar snel op, in een prettig tempo.
- "Guus" komt op de eerste pagina te snel in beeld. 2e plaatje: "Guus komt hier vast niet!" 3e plaatje: BAM! Daar heb je 'm al.

- Centraal gegeven is oké, maar raakt ondergesneeuwd door de vele nevenpersonages in dit verhaal. Misschien kan Rob een vervolg schrijven dat alléén om Donald, Guus en Rampie draait? Wellicht komt de wisselwerking tussen de verschillende soorten geluk en pech dan beter tot zijn recht.
- "Rampie Geluk", wat een stomme naam! Ze hadden 'm beter Onno Ongeluk kunnen noemen, of anders Peter Pech of zoiets.

- Het gedoe met die voetbalkaartjes is verwarrend en rommelig. Iedereen blijft als een kip zonder kop in 't rond rennen. De directeur loopt rond in zijn onderbroek en strooit met kaartjes, maar voor zijn buitenlandse collega's heeft hij geen plek in de skybox. Wat een incompetente malloot.

- De voetbalclub van Patagonische Pinguins is een leuke vondst. Verrassend genoeg zijn 't echte pinguins! Volgens mij verwijst Rob hier naar de zwemvereniging van pinguins die wordt genoemd in "Wintertime Wager", 't eerste verhaal waarin Guus Geluk optreedt.

[Robb_K]

Het ging voornamelijk over Donald die nu opeens geluk heeft, terwijl het nieuwe personage te weinig aan bod komt, naar mijn mening. Ik vond het verhaal vanaf het moment dat Guus het kaartje in handen krijgt gedrukt chaotisch en verwarrend. Die man die hem dat kaartje geeft is de vervalser? Op 6.1-2 lijkt het alsof Sadstone gearresteerd wordt. Waarom is op 6.2 niet op de achtergrond te zien dat de echte schurk gepakt wordt? Waarom wordt Sadstone beloond voor het hebben van een vals kaartje, of zoals de tekst zegt "voor het in de kraag vatten van die schurk", wat hij niet gedaan heeft? Sorry, Robb_K, maar dit kan beter.

Onze originele verhaal was 14 pagina's lang, maar werd bevolen ingekort tot 10 door de redactie. Dus, een groot deel van de plot en karakter motivatie is verloren.

[Robb_K]

- Verhaal wordt vlot verteld. De gebeurtenissen volgen elkaar snel op, in een prettig tempo.
- "Guus" komt op de eerste pagina te snel in beeld. 2e plaatje: "Guus komt hier vast niet!" 3e plaatje: BAM! Daar heb je 'm al.

- Centraal gegeven is oké, maar raakt ondergesneeuwd door de vele nevenpersonages in dit verhaal. Misschien kan Rob een vervolg schrijven dat alléén om Donald, Guus en Rampie draait? Wellicht komt de wisselwerking tussen de verschillende soorten geluk en pech dan beter tot zijn recht.
- "Rampie Geluk", wat een stomme naam! Ze hadden 'm beter Onno Ongeluk kunnen noemen, of anders Peter Pech of zoiets.

- Het gedoe met die voetbalkaartjes is verwarrend en rommelig. Iedereen blijft als een kip zonder kop in 't rond rennen. De directeur loopt rond in zijn onderbroek en strooit met kaartjes, maar voor zijn buitenlandse collega's heeft hij geen plek in de skybox. Wat een incompetente malloot.

- De voetbalclub van Patagonische Pinguins is een leuke vondst. Verrassend genoeg zijn 't echte pinguins! Volgens mij verwijst Rob hier naar de zwemvereniging van pinguins die wordt genoemd in "Wintertime Wager", 't eerste verhaal waarin Guus Geluk optreedt.

Ja, we zijn van plan om te schrijven en tekenen een vervolg met Donald, Guus en Rampie.

[anders and]

Onze originele verhaal was 14 pagina's lang, maar werd bevolen ingekort tot 10 door de redactie. Dus, een groot deel van de plot en karakter motivatie is verloren.

Altijd jammer als ze dat doen... zucht...

[Jordy]

Ik ben nog niet tot bij dit nummer maar zal het zeker onthouden en vervolgens een mening geven. Erg leuk dat je erin staat!

[Oom Paspasu]

Onze originele verhaal was 14 pagina's lang, maar werd bevolen ingekort tot 10 door de redactie. Dus, een groot deel van de plot en karakter motivatie is verloren.

Wat stom van ze. Zou je misschien met ons het originele scenario willen delen?

[Robb_K]

Onze originele verhaal was 14 pagina's lang, maar werd bevolen ingekort tot 10 door de redactie. Dus, een groot deel van de plot en karakter motivatie is verloren.

Wat stom van ze. Zou je misschien met ons het originele scenario willen delen?

Misschien zal ik een link naar de originele eerste 5 pagina's van het storyboard te plaatsen.

[Ui]

Link naar het verhaal: http://coa.inducks.org/story.php?c=D+2014-056

Onze originele verhaal was 14 pagina's lang, maar werd bevolen ingekort tot 10 door de redactie. Dus, een groot deel van de plot en karakter motivatie is verloren.

Altijd jammer als ze dat doen... zucht...

Nee, niet altijd jammer.
Dit verhaal kan gemakkelijk in 10 pagina's verteld worden. Minder zelfs. Aldus Ui.

Meer pagina's toevoegen omdat de vertelling anders niet past kan een zwakte zijn.
Don Rosa klaagde ook, dat hij pagina's tekort kwam. (snotter)

Het verhaal bevat een warrige vertelling over werknemers die brutaalweg het kaartje van Rampie willen hebben, hem bedreigen en het vervolgens het kaartje stelen.
Daarna gaan de werknemers met elkaar op de vuist en... Ui kan het niet meer volgen. (snik)
Ui denkt dat het verhaal is goedgekeurd vanwege de hoge dosis slapstick, ongeacht of die vergezocht en geforceerd is.

Het personage Rampie Geluk (Sadstone Gander) had een beter verhaal verdiend.
Voor al die slapstick is hij overbodig. Donald heeft in andere verhalen wel voor ergere chaos gezorgd. (snif)

[Robb_K]

Link naar het verhaal: http://coa.inducks.org/story.php?c=D+2014-056

Onze originele verhaal was 14 pagina's lang, maar werd bevolen ingekort tot 10 door de redactie. Dus, een groot deel van de plot en karakter motivatie is verloren.

Altijd jammer als ze dat doen... zucht...

Nee, niet altijd jammer.
Dit verhaal kan gemakkelijk in 10 pagina's verteld worden. Minder zelfs. Aldus Ui.

Meer pagina's toevoegen omdat de vertelling anders niet past kan een zwakte zijn.
Don Rosa klaagde ook, dat hij pagina's tekort kwam. (snotter)

Het verhaal bevat een warrige vertelling over werknemers die brutaalweg het kaartje van Rampie willen hebben, hem bedreigen en het vervolgens het kaartje stelen.
Daarna gaan de werknemers met elkaar op de vuist en... Ui kan het niet meer volgen. (snik)
Ui denkt dat het verhaal is goedgekeurd vanwege de hoge dosis slapstick, ongeacht of die vergezocht en geforceerd is.

Het personage Rampie Geluk (Sadstone Gander) had een beter verhaal verdiend.
Voor al die slapstick is hij overbodig. Donald heeft in andere verhalen wel voor ergere chaos gezorgd. (snif)

Ik zelf, alleen, heb geschreven het originele verhaal, zoals ik vaak doe. Maar, wanneer ik wil een van mijn bevriende tekenaars (in plaats van Sanoma Uitgevers of Egmont geven het tekenwerk van het verhaal naar een willekeurige Spaanse tekenaar), ik moet delen schrijven krediet met die tekenaar, en ze onderhandelen met mij te maken compromissen in de verhaallijn, om er een verhaal dat ze bereid zijn om te tekenen.

Ik wilde mijn beste vriend, Jan Gulbransson, om deze verhaal te tekenen. Maar, Jan vereist veel van de veranderingen in de plot, om het aanvaardbaar om hem te maken. Daarnaast Egmont regels kwetsen enkele van de beste eigenschappen van mijn verhaal. Ze zouden me niet te maken toestaan ​​om Sadstone de identieke tweelingbroer van Gladstone , want hij is een "nieuw - gebruikt" figuur. En, dus, regelmatig lezers moeten denken, "Waar hij alle voorgaande jaren van het bestaan ​​van Disney Comics was geweest?" Mijn oorspronkelijke verhaal had een zeer goede verklaring voor. Sadstone wilde niet dat zijn pech om de rest van zijn familie kwetsen. Dus, verbande hij zich in de afgelegen wildernis, waar niemand anders kon worden gekwetst door zijn pech. Hij is dus een tragisch, maar nobel (karakter) figuur. Het "regel" van Egmont over het niet introduceren lang vermiste naaste familie doet pijn de hele basis voor mijn verhaal, en de introductie van dit nieuwe personage (dat wanneer identieke tweelingen Gladstone en Sadstone werden geboren, Gladstone ontvangen alle " goed geluk", en Sadstone ontvangen alle " pech"), is ook slecht voor het verhaal. Dat Egmont redacteuren alleen toestaan ​​Sadstone te Gladstone's neef zijn, is NIET "logisch" zelfs voor de fantasie wereld van Disney.

Het originele verhaal had meer dan 10 pagina's met vol ruimte genoeg voor een ​​flashback verhaal om Sadstones geboorte nemen, en ook zijn vroege leven vertelde aan Donald en zijn neven (en dus introduceerde Sadstones personage aan Disney Comics fans). Dat liet ongeveer 11 pagina's, met genoeg ruimte voor een meer bevattende, langzamer onthullende aan de Ducks dat Sadstone was niet Gladstone. En het verhaal ook ruimte gehad zodat Sadstone kunnen onthullen waarom hij wilde aan zijn oude huis (en stad (Duckstad)) bezoeken mogelijk te maken, en dat hij zijn tweeling gemist broer enorm, na al die jaren. VEEL meer emotie en empathie voor Sadstone bestond in mijn oorspronkelijke verhaal. De extra pagina's liet ook een behoorlijke hoeveelheid ruimte voor een volledige plot voor het Duckstad bezoek van Sadstone, in deze verhaal. Het uitgangspunt dat wanneer Sadstone blijft dicht bij Gladstone, die extreem veel geluk en extreme pech staking beide broers helft van de tijd, elke, stelt een reeks van afwisselend goede en slechte gebeurtenissen aan beide broers. In de laatste drijft, ALLE van hen te verbergen in een grot in de bergen dan (zoals Sadstone altijd doet). Dit geef een einde van deze verhaal dat zet verschillende "sequel verhalen", als de 2 broers missen elkaar, of wanneer Sadstone is wanhopig op zoek naar een beetje van Gladstone's geluk wilt hebben tegen zijn pijn of verschrikkelijke situatie te verlichten.

Alle die mijn originele scenario hebben gelezen hebben gezegd dat hij of ze dacht dat het zou een klassieke verhaal te maken. Helaas, de gewenste veranderingen van Jan en Egmont, en het beperkte pagina's kwetsen het verhaal sterk.

[Ui]

En, dus, regelmatig lezers moeten denken, "Waar hij alle voorgaande jaren van het bestaan ​​van Disney Comics was geweest?" Mijn oorspronkelijke verhaal had een zeer goede verklaring voor.

Hebben lezers zich in de jaren '40 afgevraagd waar bijvoorbeeld Guus Geluk en Dagobert Duck ineens vandaan kwamen,
toen hun schepper Carl Barks hen introduceerde in zijn verhalen?
Een goed personage heeft geen uitgebreide verklaring nodig.

Sadstone wilde niet dat zijn pech om de rest van zijn familie kwetsen. Dus, verbande hij zich in de afgelegen wildernis, waar niemand anders kon worden gekwetst door zijn pech. Hij is dus een tragisch, maar nobel (karakter) figuur. Het "regel" van Egmont over het niet introduceren lang vermiste naaste familie doet pijn de hele basis voor mijn verhaal, en de introductie van dit nieuwe personage (dat wanneer identieke tweelingen Gladstone en Sadstone werden geboren, Gladstone ontvangen alle " goed geluk", en Sadstone ontvangen alle " pech"), is ook slecht voor het verhaal. Dat Egmont redacteuren alleen toestaan ​​Sadstone te Gladstone's neef zijn, is NIET "logisch" zelfs voor de fantasie wereld van Disney.

Of Rampie een tweelingbroer of een neef is, is maar bijzaak.
Het personage draait om het zijn van een pechvariant op Guus Geluk.

Het uitgebreid introduceren van een nieuw personage, met voorgeschiedenis erbij,
is in Disney-strips ongebruikelijk.

In plaatje 3.1 (blz. 7) geeft Rampie een afdoende verklaring voor zijn afwezigheid:
"Ik leid mijn armzalige bestaan liever in mijn EENTJE!"
Meer hoeft de lezer niet te weten.

Het originele verhaal had meer dan 10 pagina's met vol ruimte genoeg voor een ​​flashback verhaal om Sadstones geboorte nemen, en ook zijn vroege leven vertelde aan Donald en zijn neven (en dus introduceerde Sadstones personage aan Disney Comics fans).

Ui kan zich voorstellen, waarom men dit heeft geschrapt.
Een hele voorgeschiedenis, zelfs flashback, had het verhaal enorm kunnen vertragen.

Dat liet ongeveer 11 pagina's, met genoeg ruimte voor een meer bevattende, langzamer onthullende aan de Ducks dat Sadstone was niet Gladstone. En het verhaal ook ruimte gehad zodat Sadstone kunnen onthullen waarom hij wilde aan zijn oude huis (en stad (Duckstad)) bezoeken mogelijk te maken, en dat hij zijn tweeling gemist broer enorm, na al die jaren. VEEL meer emotie en empathie voor Sadstone bestond in mijn oorspronkelijke verhaal. De extra pagina's liet ook een behoorlijke hoeveelheid ruimte voor een volledige plot voor het Duckstad bezoek van Sadstone, in deze verhaal.

Ook hiervan kan Ui zich het schrappen voorstellen.
Te langdradig.

Het uitgangspunt dat wanneer Sadstone blijft dicht bij Gladstone, die extreem veel geluk en extreme pech staking beide broers helft van de tijd, elke, stelt een reeks van afwisselend goede en slechte gebeurtenissen aan beide broers. In de laatste drijft, ALLE van hen te verbergen in een grot in de bergen dan (zoals Sadstone altijd doet). Dit geef een einde van deze verhaal dat zet verschillende "sequel verhalen", als de 2 broers missen elkaar, of wanneer Sadstone is wanhopig op zoek naar een beetje van Gladstone's geluk wilt hebben tegen zijn pijn of verschrikkelijke situatie te verlichten.

Het schrappen staat een volgend verhaal niet de weg.
En in volgende verhalen kan alsnog wat meer van het personage belicht worden.

Alle die mijn originele scenario hebben gelezen hebben gezegd dat hij of ze dacht dat het zou een klassieke verhaal te maken. Helaas, de gewenste veranderingen van Jan en Egmont, en het beperkte pagina's kwetsen het verhaal sterk.

Ligt het probleem bij Jan Gulbransson en bij Egmont?
Of hebben zij hun best gedaan om het verhaal niet te langdradig te maken?

Het hoogtepunt van het verhaal leunt op een enorm cliché,
namelijk het aanrichten van een gigantische ravage.
Een gigantische ravage zoals men die ook wel kent van Donald en waarvoor Rampie eigenlijk overbodig is.

Ui vindt dat het verhaal enorm lijdt onder het zwak gemotiveerde optreden van de werknemers,
die plotseling, brutaalweg een oorlog om kaartjes beginnen.
De werknemers zetten de ravage in gang, niet Rampie.
Rampie is hier eigenlijk overbodig. (snik)

De meerwaarde van Rampie is, voor zover Ui ziet, het zijn van een pechmagneet.
Zijn pech kan het geluk van Guus en de pech van Donald neutraliseren.
Ui denkt, dat hier de kracht van Rampie ligt en niet in voorgeschiedenissen. (snif)

Veel plezier en succes met een eventueel volgend verhaal!