Deze Duck heb ik gekocht, omdat het openingsverhaal getekend is door Francisco Peinado. Wat me opviel, was dat in dit nummer de schrijvers overal vergeten zijn hoe de personages of hun omgeving in elkaar zitten. Gevolg is dat de figuurtjes out-of-character zijn en het verhaal niet meer geloofwaardig is.
'Madam Mikmak' vond ik het meest frappante voorbeeld. In dit verhaal doet Mikmak op het jaarlijkse Heksencongres mee aan een bezemrace, waarin de aanwezige heksen proberen het snelst op hun bezemsteel een bepaald parcours af te leggen. Bijkomende voorwaarde is dat ze zich moeten gedragen als echte heksen. Terwijl drie andere heksen druk doende zijn elkaar te betoveren, teneinde te verhinderen dat een ander de race wint, stopt Madam Mikmak als ze iemand om hulp hoort roepen, en ze verliest de race doordat ze tijd kwijt is met het helpen van deze persoon. Maar dit blijkt dan de opperheks te zijn die zich bij wijze van test had omgetoverd, en die bepaalt dat Mikmak alsnog heeft gewonnen. Omdat, zo zegt ze, heksen er zijn om mensen te helpen.
Ik wist letterlijk niet wat ik las. Voor zover ik weet, zijn heksen in stripverhalen (ook in de Donald Duck) altijd bezig met gemene, listige en hatelijke plannetjes om anderen het leven zuur te maken. Ik heb nog nooit ergens gelezen dat heksen er zijn om mensen te helpen. Laat staan Madam Mikmak. Hebben de makers nooit
The Sword in the Stone gezien? Die klassieke scènes met Mikmak en Merlijn in duel? Mikmak is een uiterst vijandig personage, en geen liefdadigheidswerkster. Aldus is ze in de strip helemaal out-of-character.
Het gaat om dit verhaal:
Verhaalcode: H 27075
Titel: Bezemrace
Titelheld: Madam Mikmak
Bladzijden: 3
Layout: 4 stroken per pagina
Voorkomende figuren: Madam Mikmak
Writing: Evert Geradts
Art: José Ramón Bernadó
Inducks:
http://coa.inducks.org/story.php?c=H+27075&search=Het verhaal met 'de Grote Boze Wolf' is min of meer in orde. Het uitgangspunt is wel al veel vaker gebruikt in Wolf-verhalen. Namelijk, dat Midas slim denkt te wezen door de familie van de biggetjes, die voor een reünie in het bos zijn, naar zijn huis te lokken, en dan overspoelt word door zoveel biggen dat hij er gek van wordt. Ik vind de waanzin van Midas op het betreffende plaatje (plaatje 6 op bladzijde 25) niet goed gelukt. Midas moet hier gestoord uit zijn ogen kijken, maar in plaats daarvan is zijn blik blanco. Het was voor mij goed genoeg geweest als Midas aan het einde worteltjes had zitten eten, terwijl Rein Vos en meneer Beer erbij staan omdat ze er niets van snappen. In plaats daarvan hebben ze nu de biggetjes gevangen, en Midas wil ze niet, dus laten ze hen maar gaan.
Ook dit vind ik weer out-of-character, nog afgezien van het feit dat Rein Vos en meneer Beer met de biggetjes volledig uit de lucht komen vallen. Waarom hebben Vos en Beer de biggetjes gevangen om ze vervolgens aan Midas te geven? Ze doen toch nooit iets aardigs? Ze zijn toch booswichten? En als Midas ze dan niet wil, waarom eten ze hen dan zelf niet op? Dat vind ik onlogisch.
Het gaat om dit verhaal:
Verhaalcode: H 26318
Titel: Bigfestival
Titelheld: Midas Wolf
Bladzijden: 4
Layout: 4 stroken per pagina
Voorkomende figuren: Midas Wolf Misschien is de lijst niet volledig
Writing: Ruud Straatman
Art: ?
Inducks:
http://coa.inducks.org/story.php?c=H+26318&search=Ik was verrast anno 2008 een nieuw Nederlands verhaal met 'Ariël, de Kleine Zeemeermin', te zien. Helaas is het maar twee bladzijden; veel te kort om iets interessants op te bouwen. Net zoals zoveel (Nederlandse) verhaaltjes met secundaire personages, mist het daardoor een pointe. Het is me totaal onduidelijk wat men met dit verhaaltje wil zeggen of waarom het gemaakt is. Ik vind het opvulling. Je ziet ook dat de tekenaar moeite heeft met het consistent houden van Ariël. (Wat ook één van de lastigste personages is.) Ariël op plaatje 6 van bladzijde 36 ziet er bijvoorbeeld anders uit dan in de andere plaatjes (let maar eens op de vorm van haar kin).
Sebastiaan is out-of-character, omdat hij Ariël wil verleiden zich buiten het koninkrijk en zelfs buiten de onderzeewereld, tussen de mensen, te wagen. Iedereen die de film heeft gezien, kan beamen dat dit niet strookt met Sebastiaan's mentaliteit. Storender vind ik echter de setting. Dit gebeurt wel vaker bij verhaaltjes met film-personages; dan heeft de schrijver zich niet verdiept in de wereld van de personages. Iedereen die de film heeft gezien, weet dat Ariël in een heel andere tijd leefde dan wij, en wel in de tijd van haar bedenker Andersen. Een tijd waarin massatoerisme, reisfolders en strandvakanties nog niet bestonden. Dit vind ik net zo storend als bijvoorbeeld verhaaltjes van 'De Speurneuzen' waarin de muizen niet klein zijn in vergelijking met de mensen-wereld, maar in een soort Duckstad-achtig Londen rondlopen. Auteurs die zulke onzin maken, hebben geen respect voor de personages waarmee ze werken.
Het gaat om dit verhaal:
Verhaalcode: H 27058
Titel: Vakantie
Titelheld: Ariël
Bladzijden: 2
Layout: 4 stroken per pagina
Voorkomende figuren: Ariël, Sebastiaan
Writing: Ruud Straatman
Art: ?
Inducks:
http://coa.inducks.org/story.php?c=H+27058&search=Andere mensen zullen misschien vinden dat ik me aanstel, en m.b.t. Wolf en Zeemeermin zou dat misschien ook wel zo kunnen zijn, maar met Mikmak vind ik dat ik gewoon een punt heb.
door Ei » vr jan 18, 2008 5:21 pm 
