Gaat het weekblad achteruit?

[Ei]

Uit een discussie in het topic DD 2009-01:

Overigens valt het me nog mee, dat er niet geklaagd wordt over de prijs, die wederom is verhoogd.....

Dat komt omdat we die nog niet hebben gezien, omdat die in kleine cijfertjes verborgen is op de achterkant. Vroeger stond de prijs gewoon op de voorkant. En als er een prijsverhoging was (zelfs al was het maar een stuiver), dan stond er in de Brievenbus een aankondiging met een afbeelding van een zich verontschudigende Donald (uit een Barks-verhaal). Met een mededeling over de reden van de prijsstijging en het bericht dat die stijging goedgekeurd was door het Ministerie van Economische Zaken. En dat was eens in de vijf jaar ofzo. Tegenwoordig schiet de prijs ieder jaar meerdere malen onaangekondigd omhoog.

Maar ga vooral door met je "kankerpitten"... Triest, zeg... Ik zou bijna zeggen: "*** met peren".

Kijk, wie kaatst kan de bal verwachten, dat begrijp ik heel goed.

Echter, Als ik jullie berichten over het algemeen een beetje lees, dan lijkt het wel of velen van jullie geen plezier uit de duck halen. Als ik dat zou hebben, dan verkocht ik de verzameling en kapte ik er mee. Ook ik vind, dat veel dingen in de duck beter kunnen, maar heb wel het besef, dat ik niet meer tot de doelgroep behoor. Als ik nu nog 12 was geweest, dan had ik de huidige duck waarschijnlijk grandioos gevonden en die jaren '70 maar dikke troep.

Andere generatie, andere interesses.

[Ei]

Kijk, wie kaatst kan de bal verwachten, dat begrijp ik heel goed.

Echter, Als ik jullie berichten over het algemeen een beetje lees, dan lijkt het wel of velen van jullie geen plezier uit de duck halen. Als ik dat zou hebben, dan verkocht ik de verzameling en kapte ik er mee.

Tot hier kan Ei met Arjan mee gaan. Als je geen plezier meer uit je hobby(!) haalt, kap er dan mee. Als een hobby een last wordt is het geen hobby meer. Volgens Van Dale is een hobby een "bezigheid die men voor zijn genoegen of ontspanning doet". Een synoniem is "liefhebberij".

Waarom blijven ontevreden lezers zich toch druk maken? Zou er misschien iets als een "Ducksverslaving" kunnen zijn? De kwaliteit van de Ducks gaat achteruit, maar toch blijft men erom vragen. Is dat misschien vergelijkbaar met een alcoholist die desnoods giftige spiritus drinkt, zolang er maar wat alcohol in zit?

De energie die men steekt in de nieuwe Ducks gaat ten koste van de energie die men kan steken in Ducks die men wél goed vindt. Die "goede" Ducks moeten nu onder de "slechte" lijden. Grote, tijdloze artiesten als Barks, Taliaferro, Murry worden terzijde geschoven en vergeten, omdat ene Sander Gulien te korte armpjes tekent en ene Mau Heymans een belegen grap maakt. Wil je als artiest in Nederland veel aandacht krijgen, dan moet je vooral zorgen dat men er zich aan je kan ergeren. Wat dat betreft krijgen we zodoende precies de Ducks die we blijkbaar het liefst willen: Ducks waar we uitgebreid over kunnen klagen.

Ook ik vind, dat veel dingen in de duck beter kunnen, maar heb wel het besef, dat ik niet meer tot de doelgroep behoor. Als ik nu nog 12 was geweest, dan had ik de huidige duck waarschijnlijk grandioos gevonden en die jaren '70 maar dikke troep.

Andere generatie, andere interesses.

Hier haakt Ei af. Dat het zou gaan om doelgroepen en te oud worden, staat haaks op het tijdloze karakter dat het blad zou hebben. Lees bijvoorbeeld een gemiddeld interview met hoofdfedacteur Thom Roep. Donald Duck zou voor volwassen lezers een diepere laag herbergen. Zoals in elk geval Barks een extra laag biedt. Een intelligente laag die lezers doet terugkeren. Ei zou die diepere laag willen definiëren als een "onderliggende geloofwaardigheid".

Neem Donald Ducks uit de jaren 1952 t/m 1985. Zie als volwassene hoe verzorgd deze bladen redactioneel in elkaar zitten in vergelijking met nu. In de huidige Donald Ducks is volgens Ei duidelijk te zien dat die redactie grotendeels verdwenen is. De brief van Oom Donald is een onpersoonlijke kattenbel. De puzzelpagina's zijn grotendeels weg. Zoals Ei de geschiedenis ziet probeerde men vroeger een persoonlijke band met de lezer te onderhouden. Het is volgens Ei die redactionele, schijnbaar persoonlijke band die lezers doet terugverlangen naar Donald Duck. Zoals Rockerduck al opmerkt werden vroeger prijsstijgingen duidelijk aangekondigd in de brievenbus. Daar kon je op rekenen. Op Ei staat zo'n openlijke aankondiging haaks op het tegenwoordige verborgen prijsverhogen. Vroeger kwam Oom Donald eerlijk over bij prijsverhogingen. Hij deed in een begeleidend plaatje zelfs nederig zijn pet af. Daarentegen kan hij tegenwoordig degene zijn die stiekem je zakken rolt. Dat is nogal een verschil. Donald Duck is verhard. Ei ziet er niet meer de doordachte kindervriend in die hij vroeger was. Want Donald Duck is natuurlijk altijd commercieel geweest. Alleen had men vroeger een redactie die daar redelijk zorgvuldig mee omging. Een vakkundige redactie, die vertrouwen in hun produkt wekte. Aldus Ei.

De stelling "als ik nu nog 12 was geweest" lijkt voor Ei te suggereren dat een 12-jarige matige kwaliteit grandioos vindt. Het is volgens Ei die neerbuigende houding die hen doet afhaken. Misschien zullen ze hun verveling even met pulp kunnen verdrijven, maar ze hebben er geen "voedsel voor de geest" mee. Ze nemen er in hun leven niets van mee. Zulke lege blaadjes worden gauw vergeten en geven die kinderen geen impuls om er volgende generaties mee te boeien.

De redactie heeft inmiddels via hoofdredacteur Thom Roep tegenstrijdige reacties gegeven in de media. In de ene reactie prijst Thom Roep het meerdere generaties aansprekende tijdloze karakter van de Donald Duck. In de andere reactie van Roep is de Donald Duck opeens uitsluitend bestemd voor een jeugdige doelgroep. Dit laatste type reactie lijkt volgens Ei uitsluitend gegeven te worden als de Donald Duck onder vuur ligt. Dan zijn die lezers te oud en is de Duck maar voor kinderen. Om dan vervolgens bij een komkommerbericht over Ducks lezende studenten weer voorop te staan met die diepere laag. Zoals in het afgelopen jaar is gebeurd.

Ei wil best meegaan met het beschouwen van Donald Duck als een blaadje voor een doelgroep van 12-jarigen, maar dat zou afbreuk doen aan de tijdloze, generaties overstijgende waarde die het blad zou hebben.

[Rockerduck]

Kijk, wie kaatst kan de bal verwachten, dat begrijp ik heel goed.

Een vriendelijke discussie op z'n tijd moet kunnen.

Echter, Als ik jullie berichten over het algemeen een beetje lees, dan lijkt het wel of velen van jullie geen plezier uit de duck halen. Als ik dat zou hebben, dan verkocht ik de verzameling en kapte ik er mee.

Tja, dat zou ik inderdaad kunnen doen. Maar af en toe zitten er toch wel heel leuke verhalen tussen. Die zou ik dan moeten missen. Voor het merendeel verschijnen die verhalen in de DD Extra en specials als 'Vrolijke kerst', maar zo nu en dan ook in de Duck. Maar over het algemeen vind ik de verhaalkeuze op z'n minst discutabel, en de uitstraling van het blad vind ik niet om over naar huis te schrijven. Ik zou willen dat men dat zou veranderen.

Ook ik vind, dat veel dingen in de duck beter kunnen, maar heb wel het besef, dat ik niet meer tot de doelgroep behoor. Als ik nu nog 12 was geweest, dan had ik de huidige duck waarschijnlijk grandioos gevonden en die jaren '70 maar dikke troep.

Andere generatie, andere interesses.

Hier moet ik me aansluiten bij Ei. Ik ben opgegroeid met de Ducks uit de jaren '90, maar mijn favoriete Duck-tijdperk begint al halverwege de jaren '70 en beslaat ook de gehele jaren '80. Ducks die ik pas heb ontdekt ná mijn 18e! Die Ducks spreken mij aan vanwege de redenen die Ei zo goed heeft verwoord: een band met de lezer, een visie, een geheel dat aanspreekt. En, ook al opgemerkt: de Duck zou voor alle leeftijden moeten zijn. Behalve inderdaad als er kritiek is, zoals in de Gulien-gate, dan zegt men opeens dat de doelgroep bestaat uit de kleinste blagen. Maar ondertussen wel een auto weggeven als hoofdprijs in een wedstrijd?

Ik vind da je een beetje klinkt als een verkoper die klachten over een slecht product wijdt aan de klagende klanten. Terwijl het het product is dat niet deugt. Als voorbeeld neem ik maar die Knabbel en Babbel-strip uit nr. 01-2009. Een handeling die belangrijk is voor het verhaal wordt niet afgebeeld. Ik heb drie keer moeten terugkijken om te raden wat er off-camera gebeurde. (Het moment dat Babbel het elastiek doorbijt waaraan de pinda's in Donald's tuin zijn bevestigd, waardoor deze knapt. Je ziet echter alleen Knabbel die naar Babbel roept dat-ie weet wat hij moet doen, inclusief geluidseffecten. Dan op het volgende plaatje komt die elastiek naar beneden donderen. Dat vind ik slechte regie. En het hele punt van dit verhaaltje ontgaat me, want het doet niks met de personages; het is niet grappig; er is geen ontwikkeling etc.

[Duckfan van Down Under]

Kijk, wie kaatst kan de bal verwachten, dat begrijp ik heel goed.

Echter, Als ik jullie berichten over het algemeen een beetje lees, dan lijkt het wel of velen van jullie geen plezier uit de duck halen. Als ik dat zou hebben, dan verkocht ik de verzameling en kapte ik er mee. Ook ik vind, dat veel dingen in de duck beter kunnen, maar heb wel het besef, dat ik niet meer tot de doelgroep behoor. Als ik nu nog 12 was geweest, dan had ik de huidige duck waarschijnlijk grandioos gevonden en die jaren '70 maar dikke troep.

Andere generatie, andere interesses.

Maar er is een verschil tussen 12-jarige arjan k toen, of een kind van 12 nu.

[Ei]

Andere generatie, andere interesses.

Maar er is een verschil tussen 12-jarige arjan k toen, of een kind van 12 nu.

Wat is dat verschil dan? Overigens lijk je Arjan tegen te spreken, terwijl je het blijkbaar met hem eens bent. Want ook Arjan stelt dat er verschil is.

Hoe kijkt een hedendaagse 12-jarige naar het huidige Donald Duck weekblad en dat van de jaren '70? Naar welke Duck gaat de voorkeur uit? Dat zou een interessante enquête kunnen worden.

[Duckfan van Down Under]

Vraag me het over 4 maanden, 17 dagen, 4 uur en 6 minuten nog maar eens.

[Ega Bevan]

Hoe kijkt een hedendaagse 12-jarige naar het huidige Donald Duck weekblad en dat van de jaren '70? Naar welke Duck gaat de voorkeur uit? Dat zou een interessante enquête kunnen worden.

Ik heb nog nooit een duck uit de jaren 70 gelezen.

[Duckfan van Down Under]

Dit is duidelijk het nieveau: ik vind Donald Duck leuk.
Het gemiddelde nieveau hier is: kieskeurige volwassene die veel te veel geld aan Ducks uitgeeft.
Mijn nieveau: uit de hand gelopen hobbyist.

[Ega Bevan]

Mijn niveau: Ik ben verslaafd aan Donald Duck.

[Rockerduck]

Mijn niveau: oneens met Duckfan van Down Under

[Redmess]

Ik geef helemaal niet teveel geld uit. Een abbo op het weekblad, dat is alles.

[Ei]

Dit is duidelijk het nieveau: ik vind Donald Duck leuk.
Het gemiddelde nieveau hier is: kieskeurige volwassene die veel te veel geld aan Ducks uitgeeft.
Mijn nieveau: uit de hand gelopen hobbyist.

Kinderen spreken altijd de waarheid. Duckfan van Down Under heeft wijze woorden gesproken. Ei schaamt zich nu diep, dat Ei altijd kieskeurig is geweest over Donald Duck. Waarom zou Ei kritiek hebben op Gulien's Zware Jongens op de achterkanten van vorig jaar? Wat is er met Ei gebeurd? Ei had zichzelf voorgenomen om nooit een kieskeurige volwassene te worden.
Ei realiseert zich nu, dat de redactie is ingekrompen om Donald Duck weer leuk te maken. Kieskeurige volwassenen zoals redactiemedewerker Ed van Schuijlenburg, wat heb je daaraan? Hoeveel leuke verhalen zal deze man afgekeurd of "verbeterd" hebben in zijn leven? Ei is jaloers op Duckfan van Down Under. Die kan tenminste genieten van een leuke Duck. Vroeger moesten kinderen het stellen met een volgetypte brievenbus, een lange brief van Oom Donald, leesverhalen, puzzelpagina's, en verhalen van de overschatte, kieskeurige Carl Barks. Daar moest men het mee stellen. Vreselijk. Geen wonder dat de volwassenen van die generatie zo sjacherijnig zijn geworden. Tegenwoordig is de jeugd tenminste opgeruimd, dankzij een opgeruimde Duck. Na ruim vijftig jaar mag een Donald Duck gewoon leuk zijn. 't Heeft lang geduurd, maar dan heb je ook wat.

Mijn niveau: oneens met Duckfan van Down Under

Hier, zie Rockerduck. Hij is geen lid van Donald Duck. Hij kan dus niet oordelen. Want zoals bij strips van Rosa kun je pas oordelen als je alles eerst gekocht en gelezen hebt. Maar Rockerduck zit liever op zolder tussen die muffe, oude Ducks, die in de loop der jaren alleen maar muffer zijn gaan ruiken. Hij is gewoon jaloers op de jeugd van tegenwoordig.

Ik geef helemaal niet teveel geld uit. Een abbo op het weekblad, dat is alles.

Alsof het niets kost!

[McDuck Menu]

Wat mij opvalt is dat het Barks-achtige een beetje aan het verdwijnen is uit het weekblad.
Als je verhalen uit de jaren '80 leest, ('70 heb ik ook nog nooit gelezen, misschien 2 nummers) vind ik daar meer verhalen die lijken op die van Barks dan veel verhalen van nu.
Denk hierbij ook aan langere avonturen van de Ducks, in tegenstelling tot de korte verhaaltjes van nu.
Het kerstverhaal van Gulien vond ik laatst dan wel weer sterk en leuk om te lezen, dus het kan wel.
Niet dat alle verhalen nu Barks klonen moeten worden, maar iets meer in die stijl mag van mij wel.
Wat ik qua verhaal dan wel weer leuk vond en vernieuwend, was het verhaal dat Oom Dagobert bij een koffie-huisje kwam en de eigenaar hem daar weg wilde hebben. Erg leuk verteld.
En waar zijn die geweldige voorplaten die wel op schilderijen leken gebleven? Niet dat ze nu niet mooi getekend zijn, integendeel. Dit zal ook wel weer aan bezuinigingen liggen. Jammer.

Leesverhalen in de Donald Duck hebben mij nooit echt kunnen boeien, dus vond ik het niet zo erg dat deze niet meer voorkomen.
Wat ik wel jammer vind is dat er nooit meer verhalen in staan zoals Douwe Dabbert, Tom Poes of Prinses Aster.
Al zijn er natuurlijk goede redenen voor, wat betreft Tom Poes en Douwe Dabbert.

Verder lees ik het blad nog wel iedere week, en is er nog steeds een beetje strijd thuis om wie hem het eerst leest. dus aan enthousiasme ligt het niet.
Zou een kind van nu huidige kinderprogramma's (met minder inhoud als je het mij vraagt) verkiezen boven zoiets als Alfred, om maar een voorbeeld te noemen?

Ik vraag me af of de Donald Duck in de jaren '70,'80 en begin jaren '90, meer of minder werd gelezen dan nu. (relatief gezien)
Als dat toen minder was doen ze het blijkbaar toch goed genoeg op de redactie. Het blijft een bedrijf dat winst wil maken, waarom een diepte-investering doen als dit niet nodig is?

[Rockerduck]

Uit het topic 'De teloorgang van Donald Duck extra':

Beste Jos [Beekman],

Alle gekheid op een stokje; je bent niet eens in gegaan op wat ik heb geschreven. Waarom bijvoorbeeld schrapt de redactie consequent personages uit het Weekblad? Diederik, Rockerduck, Brigitta? Personages die iedereen kent uit oude Ducks of nieuwe pockets. Op de cover van de kerstspecial 2007 heeft de redactie nota bene extra werk gehad door van het Italiaanse origineel personages te verwijderen en te vervangen door Panchito en Joe Carioca. Net zoals men in de jaren '90 oude Otto van Drakenstein-verhalen herdrukte maar hem eruit knipte en verving door Donald. Waar ben je dan mee bezig?

Waarom gebruikt men nog computerballonnetjes? Hoe kan men zich stripliefhebber noemen en tegelijkertijd deze aanslag op de strip toestaan, ja, zelfs stimuleren? Waar is de brief van Oom Donald gebleven? Waar zijn de redactionele bijdragen gebleven? Waar zijn de lange Nederlandse avonturenverhalen? Waarom worden bepaalde series geboycot ('Dragonlords' van Cavazzano bijv.)? Waarom wordt er zo ontzettend veel tweederangs materiaal herdrukt?

We zitten hier met anderhalve vent en een paardekop op de redactie en hebben ongeveer 430 deadlines per jaar. Jawel, zo hoog is onze productie. Het is helaas logisch dat er dan fouten worden gemaakt en er daar is niemand treuriger over als wij.
Wat mij dan ook stoort, mijn beste Rockerduck, is niet het feit dat jij ons, al dan niet terecht, wijst op fouten, groot of klein, of zaken waar wij geen aandacht aanbesteden. Nee, het is het toontje waarop. Alsof wij, Thom Roep, Jos Beekman en alle andere medewerkers er een soort kwaadaardig plezier aan beleven om mensen hun leesplezier te bederven. Die buitenlandse bladen bijvoorbeeld waar jij zo hoog over opgeeft, zien er niet uit! Wij doen ook ons werk natuurlijk, het is gewoon een (redelijk) betaald beroep, maar toch. Het heeft iets ondankbaars.
Ik vergelijk het een beetje met een gezin: een hardwerkende vader en moeder die afwassen en koken en de tuin bijhouden en kromliggen om de rekeningen betalen - en de zeurende puber die meer zakgeld wil en roept waarom zijn lievelingstrui nog niet gestreken is. Wie zou zo'n snotjong nou niet eens een draai om zijn orgen wilen geven? Zo, dat moest ik even kwijt.
Verder, jongens en mannen van McDrake, niets dan lof voor jullie leuke en nuttige forum!

De redactie kan zelf ook met een dergelijk toontje reageren. Alsof een lezer kwaadaardig is, klinkklare onzin vertelt, of beide. Er zijn soms teksten van de redactie gekomen die niet uitmuntten in een zichtbaar respect voor de lezer. Het toontje gaat over en weer, helaas.

Sinds het stilzwijgend herdrukken van de Katrien heeft de redactie, wat Ei betreft, een zeker wantrouwen over zich afgeroepen. Alsof men hoopte dat lezers het niet zouden merken. De redactie wil een produkt verkopen en de lezers zijn klanten. De lezer kan z'n geld maar één keer uitgeven. Als je dan met een Katrien-herdruk thuiskomt, in plaats van een nieuwe, voel je jezelf als klant best wel belazerd. Zoiets moet een redactie zich toch voor kunnen stellen? Het maakt klanten wantrouwend.
Ei vindt dat de redactie hier zelf de indruk heeft gewekt dat men de lezer wil belazeren. Of dat nou waar is of niet. Er had minstens een waarschuwing in de colofon kunnen staan, dat het gaat om een herdruk. Men heeft naar verluidt aangeboden om dat klagers hun geld terug kunnen krijgen, maar dat is voor een klant best vervelend. Je koopt geen stripblad om vervolgens te schrijven met een uitgever of een redactie. Kans is dan groot dat je het er maar bij laat zitten. Hier heeft de redactie een "kwaadaardige" indruk gemaakt, vindt Ei. We moeten Oom Donald en Tante Katrien wel kunnen blijven vertrouwen.
Als we het toch over vaders, moeders en kinderen hebben: Ei stelt zich een situatie voor dat een hardwerkende vader snel een Katrien uit het schap pakt, om de kinderen tijdens een lange autorit zoet te houden. Stel je dan de auto vol gezeur voor, als blijkt dat het vetbetaalde, nieuwe blad een sluik-herdruk is? Dat dus blijkt dat de kinderen deze al kennen? Zit je alsnog met zeurende kinderen. Willen Jos, Thom, of wie ook van de redactie, dan in de schoenen van die hardwerkende vader staan?

Een hardwerkende vader... Straks komt Joe the Plumper ook nog langs.

In 1952 werd de Donald Duck in elkaar gezet door één persoon, een schooljuffrouw of zo. En een sfeer en uitstraling dat er in die bladen zit! Dat krijgt een volledige redactie vandaag de dag niet meer voor elkaar.

Ik vind dat de redactie van Donald Duck de láátste moet zijn om te klagen over een 'toon'. De láátste! Waar haalt de redactie het léf vandaan om te klagen over de toon van een lezer, terwijl diezelfde redactie hondsbrutale en schofferende e-mails stuurt aan mensen die iets van hen willen weten. Een Thom Roep die lezers bestempelt als 'kankerpitten'; die spreekt over tekeningen van aspirerende tekenaars als 'kut met peren'; die in interviews woorden gebruikt als 'klerezooi'. En dan zijn er nog redactieleden die privé minderjarige beheerders van McDuck onder druk zetten om berichten te verwijderen die negatief zijn voor Sander G. Dan mag jij als lid van diezelfde redactie niets zeggen over mijn 'toon'.

Die buitenlandse bladen bijvoorbeeld waar jij zo hoog over opgeeft, zien er niet uit!

Dat is dan jouw mening. Ik vind zo'n blad als 'Die Tollste Geschichten von Donald Duck' een keurig en zéér verzorgd blad, waar zichtbaar moeite in is gestoken door de Duitse redactie. Zelfs de Pockets, toch het laagste op de Duck-ladder, zien er in Duitsland nog aantrekkelijk uit, omdat men moeite besteed aan het namaken van de originele, kleurige en fantasierijke Italiaanse verhaaltitels. Terwijl men er in Nederland met een grote zwarte viltstift overheen gaat. Dát ziet er niet uit.

Ja, we zullen nog medelijden moeten gaan hebben ook. Deugt het product niet? Dan moet je bij de klager zijn. Want Jos en Thom liggen iedere maand krom om de Katrien onder het kopieërmachine te leggen...

In 1952 werd de Donald Duck in elkaar gezet door één persoon, een schooljuffrouw of zo. En een sfeer en uitstraling dat er in die bladen zit!

Die schooljuffrouw maakte er anders wel een potje van door twee verhalen volledig door elkaar te halen! Is dat soms niet slordig? En de jaren vijftig staan ook bekend om het gruwelijk betuttelende commentaar van Oom Donald. Kijk maar eens op de website van Lambiek: http://lambiek.net/aanvang/donaldduck_spreekt.htm

Van: http://bb.mcdrake.nl/neddisney/viewtopic.php?t=217&p=3

Ja, we zullen nog medelijden moeten gaan hebben ook. Deugt het product niet? Dan moet je bij de klager zijn. Want Jos en Thom liggen iedere maand krom om de Katrien onder het kopieërmachine te leggen...

Dit is een misverstand dat ik hierbij recht wil zetten. Het was niet ons idee om de Katrien te herdrukken, maar de marketing en de uitgever. Zijn gaan helaas over de centen en hebben meer macht dan wij. Als het aan ons lag, was de stekker al een paar jaar geleden uit Katrien getrokken. Maar nu komt het: Katrien loopt als een tierelier. Dus voorlopig blijft het blad in deze vorm bestaan.

In 1952 werd de Donald Duck in elkaar gezet door één persoon, een schooljuffrouw of zo. En een sfeer en uitstraling dat er in die bladen zit!

Sorry hoor maar ik vind die bladen uit de jaren 50 juist barslecht. Niet dat het erg is hoor, toen was het nog maar het begin en moesten ze nog ervaring opdoen.

Maar wat ik niet snap is dat er zoveel leden hier commentaar hebben over hoe de inkleuring is of de lettering of weet ik veel wat. Natuurlijk heeft iedereen zijn eigen mening en daarom vind ik dat je er alleen op moet letten hoe het verhaal zelf is. En ik vind ze eerlijk gezegd niet fout. Donald Duck blijft Donald Duck = leuk.

Hoe dan ook is er wederom sprake van onverschilligheid. 20 jaar geleden was er ook zo'n hoge productie, zij het met andere titels, en toen werden zulke blunders niet gemaakt. Ligt het dan aan de productie of aan de toewijding van de redactie?

De redactie is inmiddels beduidend kleiner dan 20 jaar geleden, als Ei z'n schil goed te luisteren heeft gelegd. Dus dan kom je met dezelfde toewijding als 20 jaar geleden, of zelfs met meer toewijding, toch capaciteit tekort om hetzelfde niveau te blijven behalen.

Dat Jos moeite doet om op internet te reageren op vragen van fans, en Ferdi F erbij haalt om te helpen, is dat geen toewijding? Waar zag je die toewijding 20 jaar geleden? En dan is het maar de vraag hoe produktief die toewijding is, reacties van lezers te ontrafelen tot hanteerbare werkpunten. Ei heeft grote moeite om de stroom McDrake berichten blijven te volgen en op zich in te laten werken. Laat staan een redactie die het druk heeft.

In 1952 werd de Donald Duck in elkaar gezet door één persoon, een schooljuffrouw of zo. En een sfeer en uitstraling dat er in die bladen zit! Dat krijgt een volledige redactie vandaag de dag niet meer voor elkaar.

Die schooljuffrouw had de beschikking over verse, nieuwe Barksverhalen. In 1952 was Dagobert maar kortgeleden begonnen. We zijn nu ruim 50 jaar verder. Barks is dood. Van Dagobert bestaan ontelbare verhalen. Dat is een heel andere situatie dan in de "gouden jaren". Elk produkt heeft een cyclus.

Als Ei zich niet vergist gaat een produktcyclus als volgt, verdeeld over het soort publiek dat in een fase valt:
- innovators
- early adopters
- early majority
- late majority
- laggards

Wij zijn nu de late majority, stelt Ei. In de volgende fase, die van de "laggards", gaat het om tweedehands strips en totaaluitverkoop.
Ei heeft hier geen schoolboeken bij de hand, maar Ei hoopt tenminste een glimp te laten zien van commerciële mechanismen, die een rol kunnen spelen bij het verkopen van een produkt zoals Donald Duck Weekblad.

Het was niet ons idee om de Katrien te herdrukken, maar de marketing en de uitgever. Zijn gaan helaas over de centen en hebben meer macht dan wij. Als het aan ons lag, was de stekker al een paar jaar geleden uit Katrien getrokken. Maar nu komt het: Katrien loopt als een tierelier. Dus voorlopig blijft het blad in deze vorm bestaan.

Interessant, dat Katrien-herdrukken lopen als een tierelier. Waarom zou je dan nog een nieuw blad maken, marketing-technisch gezien?

Die schooljuffrouw maakte er anders wel een potje van door twee verhalen volledig door elkaar te halen! Is dat soms niet slordig? En de jaren vijftig staan ook bekend om het gruwelijk betuttelende commentaar van Oom Donald. Kijk maar eens op de website van Lambiek: http://lambiek.net/aanvang/donaldduck_spreekt.htm

Dat is de echte Oom Donald!
Lees maar mee:

"Ik ken jullie wel zo'n beetje en dus weet ik, dat de meesten van jullie allesbehalve brave Hendrikken en Henrina's zijn. Jullie ouders en onderwijzers (om nog maar niet te spreken van politie-agenten!) hebben veel met jullie te stellen en dat is te begrijpen, want de jeugd van Nederland staat bekend als tamelijk baldadig en lastig. Er moet voortdurend op jullie gelet worden en nog veroorzaken jullie heel wat verdriet en narigheid. Ik zou dan ook de laatste zijn om complimentjes aan jullie uit te delen. [...]"
(uit: Donald Duck 12, 1953)

Hij houdt van die mooie toespraken. Ei ziet zo Donald mopperen tegen de neefjes, die weigeren de heg te snoeien.

Dat het idee van de marketing-afdeling komt en de uitgeverij, wil ik direct van je aannemen. Maar ik vind wel dat dan 'Tante Katrien' een disclaimer-achtige oproep op de cover of de achterkant had kunnen zetten, of desnoods in haar brievenbus, die de consument erop wijst dat het om een herdruk gaat. Gerelateerd hieraan is dat het Weekblad verdraaid vaak een paar stuivers in prijs is gestegen de laatste jaren. Nou maakt mij dat niet uit, want ik heb er het geld voor (en ik heb toch nog zo'n eenderde van alle Weekbladen in 2008 gekocht, Jos), maar ook dat soort zaken mag Oom Donald van mij in zijn brievenbus vermelden. Dat deed hij vroeger ook, met een plaatje erbij van een zich verontschuldigende Donald.

En de jaren vijftig staan ook bekend om het gruwelijk betuttelende commentaar van Oom Donald. Kijk maar eens op de website van Lambiek: http://lambiek.net/aanvang/donaldduck_spreekt.htm

Ei heeft die betutteling verdedigt in diverse topics over de kwaliteit van het huidige Weekblad. In de jaren '50 was er ook sprake van een wekelijkse brief van Oom Donald aan de lezer. Oom Donald communiceerde met zijn publiek.

Sorry hoor maar ik vind die bladen uit de jaren 50 juist barslecht. Niet dat het erg is hoor, toen was het nog maar het begin en moesten ze nog ervaring opdoen.

Maar wat ik niet snap is dat er zoveel leden hier commentaar hebben over hoe de inkleuring is of de lettering of weet ik veel wat. Natuurlijk heeft iedereen zijn eigen mening en daarom vind ik dat je er alleen op moet letten hoe het verhaal zelf is.

Inkleuring en lettering zijn anders heel belangrijk in een strip. Strips zijn een visueel medium. Je kijkt in eerste instantie naar de tekeningen, en dan pas naar de tekst. Dan vind ik het afstotend als de Woudlopers door een gifgroen bos lopen. Blijkbaar vindt de redactie inkleuring ook belangrijk, want Dagobert's rode jas uit Denemarken wordt door Nederland steevast van groene mouwen en kraag voorzien. Dus dan kan men ook een bos natuurlijk groen maken, niet?

Nou zul je zeggen dat de inkleuring en lettering in de jaren '50 ook niet om over naar huis te schrijven waren. Maar toen had men niet die technieken van nu om dat zo mooi te doen. Bovendien vind ik de Ducks uit de jaren '50 een goede verhaalkeuze hebben, voor die tijd. En een connectie met de lezer die vandaag de dag ontbreekt. Dat dat geen oubollige preek hoeft te zijn, bewijzen Oom Donald's brieven en antwoorden uit de jaren '80.

Op het oude McDuck.nl heb ik zelfs een topic opgezet waarin ik luidop overdacht of mijn kritiek op het blad wel terecht was, of dat ik gewoonweg inderdaad "te oud" was. Op dat laatste ben ik vrij snel terug gekomen, maar in dat topic voerde een dialoog met Ei de boventoon waarin wij op een constructieve manier oplossingen aandroegen om een, naar ons inzien, meer sfeervol blad te creeëren, omdat we vinden dat het niet meer 'voor de hele familie' is, maar alleen nog voor de allerjongsten.

Ei op McDuck.nl? Dat moet een vorig leven zijn. Constructief of niet, heden op McDrake sijpelen berichten door waaruit blijkt dat een herdruk-Katrien verkoopt als een tierelier, en in een topic elders, als nieuwe primeur, dat pockets beter verkopen dan albums!

Het zal je misschien verbazen, maar naast Donald Duck en Donald Duck Extra, zijn de pockets ons best verkopende product. En dus niet jouw (en mijn) favoriet, de beste verhalen van Donald Duck.

http://bb.mcdrake.nl/neddisney/viewtopic.php?p=9227#p9227

Wat valt er dan nog voor een "een constructieve manier" te vinden om een "meer sfeervol blad te creeëren"?

Ei heeft die betutteling verdedigt in diverse topics over de kwaliteit van het huidige Weekblad. In de jaren '50 was er ook sprake van een wekelijkse brief van Oom Donald aan de lezer. Oom Donald communiceerde met zijn publiek.

En misschien heeft het publiek er anno 2009 geen boodschap aan, nu men kan zappen en sms-en? Misschien is gebleken dat het ontbreken van een brief geen zichtbare invloed heeft op verkoopcijfers?

Inkleuring en lettering zijn anders heel belangrijk in een strip. Strips zijn een visueel medium. Je kijkt in eerste instantie naar de tekeningen, en dan pas naar de tekst. Dan vind ik het afstotend als de Woudlopers door een gifgroen bos lopen.

Ei vindt het jammer dat door Jippes uitgewerkte Barks-verhalen geen kleurenbehandeling hebben gekregen zoals de herdrukte Western-strips en hun eigen productie. Men heeft jarenlang met spanning afgewacht of Jippes het tekenen van die verhalen ooit zou voltooien, en de kosten ervan zijn al verschoven van Nederland naar Egmont. Ei vindt het dan jammer dan men deze "Barks"verhalen, die herdrukbaar zijn in albums, niet inkleurt naar Nederlandse maatstaven.
Maar ja, als een herdruk-Katrien en pockets zo populair zijn...

Blijkbaar vindt de redactie inkleuring ook belangrijk, want Dagobert's rode jas uit Denemarken wordt door Nederland steevast van groene mouwen en kraag voorzien. Dus dan kan men ook een bos natuurlijk groen maken, niet?

Dan ga je van het ene gifgroene naar het andere gifgroen. Bomen inkleuren kost beduidend meer werk dan alleen de kleur van een jasje vervangen. Daarbij zijn het niet alleen de bomen die gifkleurig zijn. Het zou dus gaan om een geheel nieuwe inkleuring, en misschien zien de afdeling marketing en de uitgever er geen heil in? Die staan blijkbaar boven de redactie.

En een connectie met de lezer die vandaag de dag ontbreekt. Dat dat geen oubollige preek hoeft te zijn, bewijzen Oom Donald's brieven en antwoorden uit de jaren '80.

Misschien heeft de lezer vandaag de dag geen (in verkoopcijfers zichtbare) behoefte aan Oom Donald's brieven en antwoorden?

In Donald Duck weekblad is voorgedaan alsof het blad wordt uitgebracht door Oom Dagobert, waarbij Donald moet smeken om een extraatje voor de lezers. Misschien is dat een realistisch beeld? Met de redactie als Oom Donald, die boven zich een op de centen lettende Dagobert heeft?

(Rockerduck:)
Dat het idee van de marketing-afdeling komt en de uitgeverij, wil ik direct van je aannemen. Maar ik vind wel dat dan 'Tante Katrien' een disclaimer-achtige oproep op de cover of de achterkant had kunnen zetten, of desnoods in haar brievenbus, die de consument erop wijst dat het om een herdruk gaat. Gerelateerd hieraan is dat het Weekblad verdraaid vaak een paar stuivers in prijs is gestegen de laatste jaren. Nou maakt mij dat niet uit, want ik heb er het geld voor (en ik heb toch nog zo'n eenderde van alle Weekbladen in 2008 gekocht, Jos), maar ook dat soort zaken mag Oom Donald van mij in zijn brievenbus vermelden. Dat deed hij vroeger ook, met een plaatje erbij van een zich verontschuldigende Donald.

Hier heb je een punt. Ik zal dat eens opgooien bij de marketing, maar ik kan niks beloven; het is een heel andere mentaliteit daar.

Overigens zijn die prijsstijgingen inflatoir verdedigbaar en binnen redelijke proporties. Voor luttele euro's bieden wij uren leesplezier. Kopen jullie nog DVD's of CD's? Games? Ik bedoel maar.

Uren? Voor een Duckie van 1,50 ofzoiets ben ik een kwartier bezig. Da's dus 6 euro per uur. Met een game van 50 euro ben ik dus ook wel minstens 8 uur bezig hoor. En een DVD'tje of CD van 20 euro ben je dan misschien ook geen 3 uur mee bezig maar die hebben voor mij wel een langere herbruikwaarde, een Donald Duckje lees ik vaak maar 1 keer en dn op de WC af en toe nog eens, maar als muziekfanaat draai ik de hele dag door muziek.

Donald Duck kun je herlezen tot je een ons weegt.

Dat vind ik ook, ja.

Dat vind ik niet. Vaak weet je na een keer daarna de afloop al, en dan is een 2e keer al snel minder leuk. Sommige verhalen, inderdaad, zijn erg leuk om her te lezen, vaak van Barks, maar als ik me verveel zal ik toch niet snel de Donald Duck gaan herlezen maar eerder een leuk boek herlezen of een CD voor de 20e keer draaien.

Ei, dat valt me van je tegen. Wat ben jij laf, zeg. Toen ik die zelfde argumenten tegenwierp op McDuck, heb jij te vuur en te zwaard verdedigt dat de jeugd van tegenwoordig wél aangesproken kan worden door middel van een brief van Oom Donald. Op McDrake heb je berichten van roman-lengte getypt over de "kaalslag" en "uitwringing" van Donald Duck Weekblad (jouw woorden) en dat er meer aandacht besteed moet worden aan het maken van een meer sfeervol blad. Maar nu zijn er redactieleden actief, en dan krabbel je opeens terug met je staart tussen de benen. Wees dan een vent en verdedig je punt.

Overigens zijn die prijsstijgingen inflatoir verdedigbaar en binnen redelijke proporties. Voor luttele euro's bieden wij uren leesplezier. Kopen jullie nog DVD's of CD's? Games? Ik bedoel maar.

Natuurlijk kopen wij nog DVD's en CD's. Hoezo? Ik zie het verband niet. Natuurlijk zijn de prijsstijgingen verdedigbaar, maar dat je 'uren leesplezier' biedt? Voor de allerjongsten misschien, maar ik vind weinig uitgaven meer "voor jong en oud", zoals vroeger. En met 'vroeger' bedoel ik niet toen ik klein was, maar nóg oudere uitgaven die ik tegenwoordig voor het eerst lees. (Om maar even 'jeugdsentiment' uit te vlakken als argument.)

Uren? Voor een Duckie van 1,50 ofzoiets ben ik een kwartier bezig.

Met een Donald Duck van 32 pagina's uit 1982 ben ik beduidend langer bezig dan met een Donald Duck van 44 pagina's uit 2009. Want eerst is er een Brievenbus die stampvol met brieven staat, in plaats van een colofon, stripsnipper, muisterie, rolmop, lachspiegel, etc. Oom Donald spreekt mij persoonlijk toe in zijn brief en vertelt mij wat hij de afgelopen week heeft meegemaakt. Daarna een lang Donald Duck-verhaal waar nog aandacht en concentratie voor nodig is. Dan andere Disney-strips en een Douwe Dabbert-aflevering. Terug bladeren. Leesverhaal! Niet over een weggelopen konijn, maar 'De graaf van Monte Christo', 'Reis naar het middelpunt van de aarde', 'De overwintering op Nova Zembla' en dat soort dingen. Daarna kan ik nog stoeien met de twe pagina's aan puzzels, of een supercomputer in elkaar knutselen, of een piraten- of eierspel spelen...

De Brievenbus anno nu is een zeer gewaardeerde rubriek, juist vanwege de afwisseling en de spelletjes. De Brievenbussen uit de jaren tachtig werden gemakzuchtig in elkaar getypt. Je kunt toch moeilijk ontkennen dat de lol er niet van afstraalt!! We gaan zeker op deze voet door. Wat dit betreft sta je moederziel alleen, Rockerduck.

De Scarpaverhalen die jij noemt, zijn niet geschikt voor Donald Duck, noch voor Donald Duck Extra. Het zijn de betere pocketverhalen en daar horen ze thuis.

Moederziel alleen volgens wie? Waar baseer je dit op? In de jaren tachtig werden brieven geplaatst waarin lezers aangaven wat ze leuk én niet leuk vonden aan Donald Duck. Schrijven lezers dat tegenwoordig niet meer of wordt dit niet meer geplaatst? In de brievenbussen uit de jaren '80 is wat te lézen, én wat te lachen, met een strip en een cartoon. Brieven en antwoorden waarin Oom Donald in discussie gaat met een lezer over 'Van dinosaurus tot Donald Duck'. Dat jij dat gemakzuchtig noemt en de moderne bievenbussen die meer lege plekken en colofon hebben dan iets anders prijst, is veelzeggend.

Hoe kan Ei een punt maken als een herdruk-Katrien en pockets zo populair zijn? Heb je dat niet gelezen?

Populariteit was voor Ei anders nooit een argument, tenminste niet toen de redactieleden niet reageerden. Nog niet zo lang geleden was kwaliteit en eerlijkheid de maatstaf voor Ei. Nu zijn Jos en Ferdi er en opeens telt dat niet meer.

Van: http://bb.mcdrake.nl/neddisney/viewtopic.php?t=217&p=4

[Rockerduck]

Twee interessante tendensen:

Jos Beekman reageert heel selectief en gaat eigenlijk nooit in op wezenlijke punten van kritiek, ook al zijn ze fatsoenlijk geformuleerd en onderbouwd. Jos stuurt de kritische lezer met een kluitje in het riet.

Ei klaagt niet langer dat de redactie kritische lezers "zand in de ogen strooit" (zijn woorden), maar laat zich gewillig dit riet insturen.