Ui schreef:Een wie weet, [...]
En wie weet, [...]
Oom Paspasu schreef:Ui schreef:Een openingspagina dient een potentiële koper nieuwsgierig te maken.
Om mijzelf nog eens te herdrukken, als ik alleen maar een Barksverhaal doorkijk om iets op te zoeken, kan ik het niet laten het meteen helemaal te gaan lezen. Barks kon dat als geen ander. Wat ik wil zeggen, ook in verband met het Vicarverhaal, is dat, met Barks als maatstaf, al het andere onder de maat is. Is dat dan meteen het lezen niet waard?
Buiten Barks is er ook veel verschil van niveau. Er is veel verschil tussen een visueel stripverhaal en een praatziek, karig getekend stripverhaal. Vandaar dat Ui een voorkeur heeft voor Italiaanse verhalen uit de laatste pakweg 20 jaar. Duckstad staat daar geregeld in bloei alsof het de Keukenhof is. Laat de diepgang van het verhaal dan maar wat minder zijn. Menig plaatje heeft een achtergrond waar het oog naar kan afdwalen. Zo kan het dus ook. (snif)
Ui heeft genoeg van die met name Nederlandse verhalen waarin pagina's lang gekletst wordt, zonder dat er een visuele aansluiting is. Zie bijvoorbeeld een ander Nederlands kerstverhaal, van Kirsten de Graaf en Mau Heymans. Het heet 'Katriens kerstdiner', maar nergens in de 17 pagina's is echt iets van een kerstdiner te zien. Een prestatie! Geen schrijver of tekenaar die het opvalt en de Roepredactie al helemaal niet. Zo druk zijn ze, met hun zogenaamde Barks-voetsporen. Als je als kunstenaar zoiets overduidelijks vergeet, dan mag je jezelf gerust een druiloor noemen.
http://coa.inducks.org/s.php?c=H+21150Mau Heymans hoorde ervan op, begin 2003, toen hem door een lezer werd uitgelegd dat een stripverhaal dat over een kerstdiner gaat, eigenlijk best wel nadrukkelijk een kerstdiner zou kunnen laten zien. Toen was hij al ongeveer 15 jaar aan het werk voor de Roepredactie, waarin toen nog Ed van Schuijlenburg. Niemand van hen denkt blijkbaar aan het tonen van een kerstdiner, in een verhaal dat nadrukkelijk over een kerstdiner gaat!
Wie dacht er wel aan? Een lezer! Ja, inderdaad een individu uit het gepeupel waar de alwetende Roepredactie ver boven verheven is.
Hier de correspondentie tussen Mau en lezer, over dat verhaal:
http://bb.mcdrake.nl/neddisney/viewtopic.php?p=2008#p2008Dat Ui sindsdien, met die wetenschap, zelfs maar iets verwachtte van een correspondentie met hoofdredacteur Thom Roep, dat mag gerust een enorme dwaling heten. Dat is een wereldverbeterende, enkele reis naar het gekkenhuis. Ui voelt zich ontzettend in de maling genomen, door vooral zichzelf. Als je als lezer moet uitleggen dat in een verhaal over een kerstdiner, best met nadruk een kerstdiner te zien zou kunnen zijn, wat valt er dan nog uit te leggen? Dan loop je als lezer, als klant, toch tegen een volslagen gebrek aan technisch niveau aan?
De Nederlandse Disney-auteurs zitten vooral zielloos, vragend naar boven te kijken. Als het verhaal maar door Thom Roep goedgekeurd wordt, is het enige criterium. En krijgt men het verhaal terug met wat suggesties, dan worden die suggesties met enige tegenzin uitgevoerd; men ziet er geen aanmoediging in om geïnspireerd aan de slag te gaan. En waarom zou men. Voorbeelden zijn Frank Jonker en Mau Heymans. Jonker met een verhaaltje waarin een standbeeld onthoofd wordt (en wat volgens de Roepredactie te veel op Pim Fortuyn wees) en Heymans met een verhaal over "Kiki Boo". Men probeert om het scenario erdoor te krijgen, ongeacht of het Barkswaardig is of niet. Men werkt flauwtjes de opmerkingen van de redactie af en hoopt op goedkeuring. Mau Heymans vroeg in 2004 aan een lezer een oordeel over nog in te zenden scenario's. Toen die lezer beteuterd was over gemiste kansen in de scenario's, zei Mau, per telefoon: "Het kunnen niet allemaal toppertjes zijn." Wat een beetje arrogant overkwam; alsof hij zo van de toppertjes is.
Oom Paspasu schreef:Natuurlijk is "in de voetsporen van Barks" een leugen. Je hebt helemaal gelijk over de schijnvertoning van het weekblad, maar het is niet alleen het weekblad. De wereld is één grote leugen omdat men de waarheid niet kan verdragen. Kijk door deze dwaasheid heen en lach erom, of doe er vol zelfbedrog aan mee en geniet van Gulien alsof hij Barks is. De wereld is jouw tranen niet waard.
Toch heeft de wereld een grootheid zoals Carl Barks voortgebracht. Ui dacht aanvankelijk dat een pulpboer zoals Thom Roep ook een grootheid zoals Carl Barks was, maar dat blijkt dus een beetje dom.
Er zijn zat grote kunstenaars. Maar kijk uit voor de vervalsers. (snik)
Oom Paspasu schreef:Ui schreef:En dat Dagobert tegen kerst is, dat moet men vissen uit een rijkelijk gevulde tekstballon. Zijn grijns kan van alles betekenen.
In dit verhaal is hij niet tegen Kerst, voor hem is het een mooi moment om geld te verdienen met zijn kaarsverkoop. Zijn grijns kan toch onmogelijk betekenen dat hij een hekel heeft aan Kerst? Het duidt op egoïstische blijdschap.
Wil Dagobert geld verdienen met zijn kaarsverkoop? Waar zijn die kaarsen dan, op de openingspagina? Och, de openingsplaat toont twee grote vuurloze kaarsen als poortversiering, dusdanig getekend en ingekleurd dat ze matig opvallen. Waarom in de achtergrond geen vrachtwagen die wordt volgeladen met kaarsen? Werknemers die druk in de weer zijn, omdat de kersttijd een drukke tijd is voor de kaarsverkoop. Niets van dat alles. Men moet bordjes en ballonnetjes lezen.
Oom Paspasu schreef:Ui schreef:een instelling van "later wordt het leuk" en "eerst door de zure appel heenbijten"
Zulke verhalen zijn er, maar ik vind de eerste pagina van Anneke Tanneke geen zure appel alleen omdat er geen kerstversiering is.
Ui vindt de eerste pagina een zure appel omdat het een van de (te) vele stripverhalen is, waarin de tekstballonen het werk moeten doen.
Oom Paspasu schreef:Een kerstverhaal met alleen maar blijdschap, bomen en lichtjes is ook niet interessant.
Ui heeft het nergens over een "kerstverhaal met alleen maar blijdschap, bomen en lichtjes".
Oom Paspasu schreef:Okee, een kerstkrans kon bij Shacktown, dus had het hier ook gekund. Maar Barks heeft dat hele verhaal met allerlei standaard kerstdingetjes versierd, wat een cynisch contrast met het thema armoede en "de ware kerstgedachte" geeft. Dat zit niet in Anneke Tanneke. Bovendien begint het verhaal een week vóór kerst.
Een week vóór kerst heeft ook veel kerstsfeer.
Je mag het Anneke Tanneke-verhaal gerust sfeervol vinden. Ui vond het verhaal reeds toen het nieuw in het Weekblad verscheen, een afknapper. Het einde viel tegen, als Ui het zich goed herinnert. Dit verhaal was een van nog vele Nederlandse verhalen die van alles opgooien en zich er aan het einde makkelijk vanaf maken. Wat dat betreft was een ander Nederlands verhaal, ook van Kruse, bijzonder stuitend: 'Spionage in de Verweggistan expres'.
Dat verhaal laat pijnlijk duidelijk zien, wat een schijnvertoning de Nederlandse afdeling is geworden. Het verhaal lijkt een interessante detective, een eerbetoon aan Agatha Christie. Ui zat het verhaal nauwlettend te lezen, als een detective. Maar wat blijkt de oplossing te zijn? Een klein mannetje, dat op onverklaarbare wijze, allerlei gedaanten kan aannemen. Inclusief een reuzenuil die kan vliegen. Kortom, de lezer is 19 pagina's lang, in de maling genomen met onzin waarvoor zelfs "pulp" nog een te eervolle benaming is.
http://coa.inducks.org/story.php?c=H+93047Dit verhaal is gepubliceerd in 1996. Wie daarna nog hoopvol achter Thom Roep en zijn slaven aanloopt, die smeekt om hevig teleurgesteld te worden. (snotter)
En een zinnig mens zou, evenals over Don Rosa, adviseren om zulke lieden te negeren. Maar zo'n Thom Roep en Don Rosa stellen zich aanvallend op. Thom Roep zit in een jubileum-album een tijdperk van Donald Duck Weekblad te bespotten op een oneerlijke manier. Don Rosa zat ook andersdenkenden te bespotten. Als andersdenkende lezer kun je hen wel met rust laten, maar ze laten jou niet met rust. Komen er in een jubileum-album ein-de-lijk twee verhaaltjes met Otto in het ene en Diederik in het andere, moet de grote hoofdredacteur Thom Roep er per se een giftig stukje bij schrijven. Dus de liefhebbers die graag die verhalen willen kopen, zijn daarbij verplicht om ook Roep's hatelijke artikel financieel te steunen.
http://coa.inducks.org/issue.php?c=nl/JUB2012-2Sinds dat hatelijke gedrag van Thom Roep in nota bene een Disney-publicatie, beleeft Ui's teleurstelling een enorme opleving. Blijkbaar bieden Disney-strips veel ruimte voor hatelijk gedrag van werknemers. Eerst Rosa, nu Roep. En blijkbaar laat Ui zich al te makkelijk in die negativiteit meesleuren, zonder er (in tegenstelling tot Rosa en Roep) zelfs maar een cent aan te verdienen.
Het wereldje achter het "Vrolijk Weekblad" is in werkelijkheid helemaal zo vrolijk niet. Die zogenaamd aardige Don Rosa en Thom Roep blijken vooral aardig voor wie met ze meedanst. Maar o wee, als iemand kritisch wordt. Dan zijn ze ineens heel kinderachtig en proberen ze je desnoods persoonlijk onderuit te halen. Je kunt ze als lezer makkelijk onder de tafel kletsen, en daarom duren dergelijke discussies zelden lang.
Het hatelijke commentaar van Thom Roep in het 'Hoogtepunten'-album is een bewijs, hoe hard Donald Duck Weekblad achteruit is gegaan. Dat iemand onder naam van het Weekblad zo onbeschaamd kan egotrippen, daar kan hooguit een bedrijfsdokter nog wat betekenen. Eerst is het Weekblad gebruikt als etalage voor strips van Roep, en nu wordt het Weekblad gebruikt als platform voor Roep's hatelijkheid en narcisme. Roep heeft het Weekblad volledig naar zich toe getrokken, en zoveel artistiek niveau heeft hij niet. Hij is vooral een handelaar die zelfs de grootste troep nog kan verkopen alsof Barks nooit is weggeweest. Roep maakt zelfs het Weekblad belachelijk, als hij daarmee zichzelf op de borst kan kloppen. Och, wat was het Weekblad matig voordat de grote messias Roep verscheen. De jaren '50? Een
"simpele appel en een peer", aldus Roep. De jaren '60 en begin jaren '70? Een periode met
"kinderachtigheid", aldus Roep. Maar hoe zijn de jaren na het jaar 2000? Daar krijgt de lezer volgens Roep
"een complete, rijkvoorziene fruitmand!" Met uitroepteken erbij. Is het niet zielig, dat zo'n zogenaamde grootheid tijd heeft geïnvesteerd in het zichzelf zo leugenachtig en schaamteloos op de borst kloppen?
Toen Roep's hoofdredactie werd vergeleken met een dictatuur, kwamen onderdanen zoals Jos Beekman hier op McDrake een standje uitdelen, in 2009. Hoe durfden sommige lezers toch zo te praten over hun aardige baas Thom Roep. Toen moest dat 'Hoogtepunten'-album nog verschijnen. Ui vindt dat Donald Duck Weekblad de sfeer oproept van een dictatuur. Compleet met herschrijving van de geschiedenis. En in een Stripschrift heeft men al eens een tekening getoond van een ontzettend groot, boven de stad uitrijzend standbeeld van Roep. Hoe slijmerig men die tekening misschien bedoelt, men legt er toch zelf een vergelijking mee met een dictator.
Het ergste is misschien, dat weinig mensen serieus over Donald Duck Weekblad willen praten. Zo hoog is de reputatie van het blad niet. Het bespreken van het blad wordt even serieus genomen als het serieus bespreken van een soap. Zoveel steekt op men van Donald Duck Weekblad. Dat men nu via een thema probeert te wijzen op zogenaamde leerzaamheid van het Weekblad, dat dient misschien om het imago wat op te krikken.
Overigens ook opmerkelijk, dat thema:
"Van Donald Duck steek je meer op dan je denkt."Let op het alwetende, betuttelende toontje. Blijkbaar is de lezer een beetje dommig, dat hij via een advertentie gewezen wordt op een gebrek aan denkkracht.
Oom Paspasu schreef:De hulstversiering in de marge wordt door de redactie vaker bij kerstnummers toegevoegd en dient niet specifiek om dit verhaal haar ontbrekende kerstsfeer te geven. Het dient natuurlijk wel om het blad meer kerstsfeer te geven, iets wat in het algemeen blijkbaar niet genoeg uit de verhalen spreekt.
Ui dacht aanvankelijk aan een decoratie, een extraatje. Maar het blijkt goed te werken als lapmiddel om gebreken te verdoezelen. Weer wat geleerd van Donald Duck. Haha! (snik)
Ridder ter Geit schreef:Het is niet helemaal waar dat de Nederlandse redactie helemaal niet met nieuwe dingen is begonnen. Ze zijn met Madam Mikmak een nieuwe weg ingeslagen, met sprookjesachtige verhalen geschreven door Frank Jonker en getekend door Bernado.
Die Mikmak-reeks heeft Jonker gebaseerd op herinneringen aan kinderserie 'Kunt u mij de weg naar Hamelen vertellen, mijnheer?'
http://nl.wikipedia.org/wiki/Kunt_u_me_de_weg_naar_Hamelen_vertellen,_meneer%3FDit is de Roepredactie in de schoot geworpen, door Jonker. En aangezien nu iedereen dergelijke Mikmak-verhalen mag maken, is Jonker zijn eigen concurrent geworden.
Ridder ter Geit schreef:Ze zijn ook met een reeks Aladdin-strips, door Frank Jonker, begonnen. Frank Jonker doet dus weleens iets nieuws. Ook tekent Bernado strips van Peter Pan, Robin Hood en andere figuren die je anders zelden tegenkomt.
Bij verhalen zonder Ducks is men beduidend gevarieerder. Maar zodra er "Duck" in de naam van de titelheld staat, gaat men moeilijk doen. En wat is het meest populair? Wat staat in de titel van het blad? "Duck". Men kan geen leegte in Duckverhalen compenseren door er strips met Aladdin, Peter Pan of Robin Hood bij te plaatsen.
Ridder ter Geit schreef:Er is nog het bekende voorbeeld met de Duckies.
De 'Duckies' zijn een uitzondering en ze werden al gauw uitgedund. Maar goed, de 'Duckies'. Ook Ui noemt ze geregeld.
Ridder ter Geit schreef:Ook vind ik de droge absurdistische stijl van Gentina wel een vernieuwing.
Die houterige tekeningen? Vind je die een vernieuwing? (snotter)
Ridder ter Geit schreef:Okee, het zijn geen nieuwe personages, maar het is niet zo dat er helemaal niets nieuws in het weekblad voorkomt.
Waar is gesteld dat "er helemaal niets nieuws in het weekblad voorkomt"?