DD 2008-10

[Ei]

DONALD DUCK NR. 10
Deze week verdien ik geld als water met een heus piratenschip. Ik heb toestemming van de gemeente om dagtochten te organiseren en wie wil er nu niet piraatje spelen? Helaas zit iemand in mijn vaarwater.

Oplossing ZOEK: blz. 34, eerste plaatje.

Casper Benschop heeft de winnende voorplaat van de wedstrijd uit DD43 ontworpen en wordt zijn ontwerp getekend door een échte Disney tekenaar! Bekijk hier de voorbereidingen.

http://www.donaldduck.nl/brievenbus/dezeweek/

[Ridder ter Geit]

Leuke sfeer in het verhaal van Heymans, aan het eind. De rest vond ik niet zo heel bijzonder. De Zware Jongens waren toch best wel lelijk getekend, op de achterkant, ditmaal.

[Rockerduck]

De Zware Jongens waren toch best wel lelijk getekend, op de achterkant, zoals altijd.

Zó klopt het.

[Ei]

Zó klopt het.

Nee. Zo pleeg je fraude.

Leuke sfeer in het verhaal van Heymans, aan het eind. De rest vond ik niet zo heel bijzonder. De Zware Jongens waren toch best wel lelijk getekend, op de achterkant, ditmaal.

Dit is wat Ridder ter Geit schreef.

[Rockerduck]

Volgens mij wordt de 'vrees' van Ei steeds meer bewaarheid: dat we toe gaan naar een Egmont-Deens blad. De laatste tijd staan er veel meer Deense verhalen per nummer in, en niet meer alleen van het selecte gezelschap van vroeger. Laatst ook een Mickey-verhaal. Wat vindt Ei van deze observatie?

[Ei]

Volgens mij wordt de 'vrees' van Ei steeds meer bewaarheid: dat we toe gaan naar een Egmont-Deens blad. De laatste tijd staan er veel meer Deense verhalen per nummer in, en niet meer alleen van het selecte gezelschap van vroeger. Laatst ook een Mickey-verhaal. Wat vindt Ei van deze observatie?

Ei vindt de Nederlandse Donald Duck steeds meer op de Duitse Mickey Maus lijken. Wat in Nederland ontbreekt is een wekelijks plastic prullaria bij het blad.

Het kleurgebruik wordt ook in Nederlandse verhalen vlakker. Zie bijvoorbeeld hoe vlak de kleuren van het verhaal van Mau Heymans zijn. (H26206)
De eerste en laatste pagina (6) vallen nog mee, maar pagina 2 t/m 5 zijn machinaal vlak en levenloos. Vindt Ei.
http://coa.inducks.org/s.php?c=H+26206

De kwaliteit van Nederlandse verhalen holt dusdanig achteruit, dat een Egmont-Deens blad een verademing zou zijn. Want zo slecht is Egmont niet. Ei vindt dat opmerkelijk veel Egmont-verhalen de tand des tijds kunnen doorstaan. Waaronder Vicar. Bij Nederlandse verhalen van minstens jaren 90 en later, ontdekt Ei steeds meer knulligheden. Zoals slappe eindes. Plots die zich veelbelovend opbouwen naar wat een anti-climax blijkt te zijn.

Nederland is inmiddels grotendeels uitgespeeld. Zoveel werd al duidelijk aan een uitleg van Jos Beekman op McDuck. Uit die uitleg bleek dat al sprake is geweest van het opheffen van de Nederlandse productie.

Als wij (de redactie dus, incl. Thom Roep met zijn 93 kilo) er niet dwars vóór waren gaan liggen, was de eigen productie (een kleine 1000 pags. per jaar) allang opgedoekt. En geloof me, Egmont en de andere Disney-licentiehouders in de wereld produceren genoeg materiaal om onze uitgaven te vullen. Maar dan heb ik het wel letterlijk over vullen. De kwaliteit van onze eigen productie is nog altijd van een zeer hoog niveau. Mocht die ooit wegvallen, maak dan je borst maar nat; dan heeft iedereen pas echt reden tot klagen. Niet dat dat lang zou duren overigens. Ook de minder kritische lezer zou het slechte kwaliteitsniveau opvallen en Donald Duck laten vallen als een baksteen. Daar knokken we voor, dagelijks, om dat rampscenario te voorkomen. En dat doen we met veel inzet en plezier.

bron: http://forum.mcduck.nl/viewtopic.php?pid=37713#p37713

Met zo'n reactie en de wetenschap dat beursgerichte bedrijven elk jaar willen groeien, hoef je echt geen glazen bol te hebben om te voorspellen dat Beekman's "rampscenario" bewaarheid gaat worden. Volgens Beekman vochten ze er in 2006 "dagelijks" tegen. En als Ei de Nederlandse productie ziet zijn ze kansloos aan het verliezen.

Is het nog wel een "rampscenario" om de Nederlandse productie te verliezen? Volgens Ei begint het Nederlandse werk voor een steeds groter deel uit troep bestaan. 't Wordt steeds meer pulp. Afscheid van de Nederlandse productie zal zodoende steeds minder pijn gaan doen. De Nederlandse productie lijkt te smeken om euthanasie. Als Ei een dierbare zo ziet lijden in een doodsstrijd, dan vergaat het lachen. Laat de dood zo'n stervende patiënt maar gauw uit het lijden komen verlossen. 't Wordt te triest voor Ei.

Neem nou dat verhaal van Mau Heymans van deze week. Het lijkt dat Mau een aantal kritieken serieus heeft genomen. Zijn eenden en het inktwerk hebben meer volume. Maar kijk nu hoe vlak de rest is. De layout is amateuristisch vlak. Zo erg dat Ei niet weet waar Ei beginnen moet om te vertellen wat er zoal mis is. Leg er een Barks naast en je ziet hoever Mau is gezonken. De indeling van de plaatjes is vlak en knullig. De plaatjes vormen geen geheel. Alsof ze lukraak naast elkaar liggen. Zie bijvoorbeeld pagina 3. Layout-technisch gebeurt er niets. Je krijgt zes plaatjes waarin steeds links die McSmek-man en rechts Donald, en daarna twee plaatjes met alleen Donald. Is dat saai en knullig, of niet? Kan Mau Heymans echt niet meer dan dit, na ruim 20 jaar?
In plaatje 3.1 walst Mau de ruitjes van een jasje vlak doorlopend over het hele jasje heen, dus zonder rekening te houden met rondingen.
Pagina's 3 tot en met 5 zijn visueel vlak en het verhaal gaat daar louter over ongelukken van Donald, zonder dat het ergens heengaat. Laatste pagina 6 heeft een eindgrap met een baard, over Donald die beloond wordt als hij wegblijft. Heeft Mau daar zoveel pagina's voor nodig, voor zo'n magere eindgrap? Door het pagina-aantal verwachtte Ei heel wat, maar het werd een anti-climax. Het verhaal bevat een opeenstapeling van losse keuken-ongelukjes, verpakt in een raamwerkje van Donald die naar een snackbar gaat.
Vergelijk dit verhaal van Mau eens met het Barks-verhaal van Donald die bakker is. (WDC 210, Beste Verhalen 57) Wat misschien, zo op het gezicht, best weleens een inspiratie voor Mau's verhaal geweest kan zijn.
http://coa.inducks.org/story.php?c=W+WDC+210-02
Vergelijk het verschil in kwaliteit. Waarom zou Ei nog zo'n armoedig, nieuw verhaal van Mau gaan lezen als Ei reeds een oud, superieur, overeenkomend verhaal heeft van Barks? Zie toch hoe goed Barks motiveert wat Donald verkeerd doet. Barks's Donald wil winst maken in afwezigheid van de baas, Barks's Donald gaat sleutelen aan beproefde recepten. Motivaties die ontbreken in het verhaal van Mau.

Als Nederlandse verhalen inmiddels zo slecht en mager zijn, hoe kan Ei dan nog kritisch zijn? 't Is zo triest. Zo'n tijdverspilling. Zo'n verhaal als dat van Mau zou vanaf de grond moeten worden herbouwd om er iets van te maken. Of zijn er mensen die wel in een scheur hebben gelegen om dit misbaksel?

Nu Ei ziet hoe "zelfs" Mau inmiddels reddeloos is ingezakt, kan Ei slechts smeken: Stop ermee, alsjeblieft. Weg met die Nederlandse troep. 't Is mooi geweest. Dit heeft niets meer met Donald Duck te maken, en al helemaal niets meer met Barks.

Ei zal de eerste zijn om, in dit geval, Mau te prijzen als hij weer goed werk zou leveren. Maar Ei ziet het helaas niet gebeuren. Misschien weet Mau zelf ook wel dat hij tegenwoordig een schaduw van zichzelf is. Waarom zou je je best doen als je slecht betaald wordt en zelfs als je je best doet, toch te maken krijgt met een afstompend beleid dat je langzaam maar zeker de uitgang wijst?
Hoe kan Ei zo nog kritisch zijn, als het lijkt op het schoppen van dode paarden? Ei heeft steeds meer medelijden met Mau Heymans en diens superieur Jos Beekman. Guttegut, men moet dagelijks knokken... En dan nog zo'n triest resultaat.

Ei moest lachen bij pagina 2, waar gewag wordt gemaakt van een "deskundige jury". Men hoeft maar achterover te leunen en te wachten op wat binnenkomt. Dat heet dan "deskundig". De grap van de voorplaat is goed en dat ziet zelfs een dood paard.

[Rockerduck]

Ik vond de DD deze week redelijk te pruimen.

Het openingsverhaal had veel weg van een pocket-verhaal, vond ik, met dat gevecht tussen Donald en Bolderbast in een absurde setting. Dat de opvarende gasten van beiden het hebben ervaren als een spel, is een leuke twist, maar vooral één zoals je die ook vaak ziet in pocket-verhalen. Toch een onvoorziene clou.

Wat me behalve het non-verhaal tegenstaat aan 'Jungleboek', is de lay-out van de panels. Wat mij betreft is er niets mis met gewoon twee panels rechts naast elkaar met een strook wit ertussen, maar blijkbaar vond Egmont het nodig om het wat 'dynamischer' (lees: drukker) te maken?

Het verhaaltje over Zwarte Magica vond ik ook erg aardig. Getekend door Manrique, als ik me niet vergis. Lijkt een beetje op de tekenstijl van Nuñez, wat een compliment is. Vooral de opmerking van Magica's raaf aan het einde van het verhaal vind ik grappig: "dit wordt nog een LANGE nacht..."

Aan 'Goofy geeft les' heb ik me deze week wel gruwelijk zitten ergeren. Het ging deze week over Indianen. En natuurlijk zien we dan alweer dezelfde afgezaagde clichés en stereotyperingen van papooses, squaws, tipi's, bizons etc. 50 jaar geleden vond ik dit nog kunnen, hoor, maar nu is het toch wel een béétje uit de tijd. In een 'Handboek van de Jonge Woudlopers'-pagina of 'Terug in de tijd met Mickey' was dit onderwerp waarschijnlijk met meer respect behandeld.

Ei vindt de Nederlandse Donald Duck steeds meer op de Duitse Mickey Maus lijken. Wat in Nederland ontbreekt is een wekelijks plastic prullaria bij het blad.

Pas op wat je zegt! Straks breng je de redactie op ideeën! Van de 'Micky Maus' vind ik de variatie aan verhalen goed.

De kwaliteit van Nederlandse verhalen holt dusdanig achteruit, dat een Egmont-Deens blad een verademing zou zijn. Want zo slecht is Egmont niet. Ei vindt dat opmerkelijk veel Egmont-verhalen de tand des tijds kunnen doorstaan. Waaronder Vicar. Bij Nederlandse verhalen van minstens jaren 90 en later, ontdekt Ei steeds meer knulligheden. Zoals slappe eindes. Plots die zich veelbelovend opbouwen naar wat een anti-climax blijkt te zijn.

Het is niet meer wat het geweest is. Daar kunnen we het volgens mij over eens zijn. Verhalen van 10 pagina's worden nog maar mondjesmaat gemaakt. Lange avonturenverhalen al helemaal niet meer. Wie herinnert zich nog de verhalen van Jippes, Milton, Verhagen, De Jonge etc. uit de jaren '70 en '80? Of de Heymans-juweeltjes uit de vroege jaren '90? Dat soort verhalen wordt niet meer gemaakt. En de productie die er wél is, wordt uitbesteed aan een Spaanse tekenfabriek, of wordt door Gulien met z'n potlood in z'n linkervoet gekrabbeld.

Neem nou dat verhaal van Mau Heymans van deze week. Het lijkt dat Mau een aantal kritieken serieus heeft genomen. Zijn eenden en het inktwerk hebben meer volume. Maar kijk nu hoe vlak de rest is. De layout is amateuristisch vlak. Zo erg dat Ei niet weet waar Ei beginnen moet om te vertellen wat er zoal mis is. Leg er een Barks naast en je ziet hoever Mau is gezonken. De indeling van de plaatjes is vlak en knullig. De plaatjes vormen geen geheel. Alsof ze lukraak naast elkaar liggen. Zie bijvoorbeeld pagina 3. Layout-technisch gebeurt er niets. Je krijgt zes plaatjes waarin steeds links die McSmek-man en rechts Donald, en daarna twee plaatjes met alleen Donald. Is dat saai en knullig, of niet?

Dat was precies wat me als eerste opviel bij het lezen van het Heymans-verhaal: die lay-out! Nu hoef je er geen getraind oog voor te hebben of ervoor gestudeerd te hebben om te zien dat het een saaie, levenloze pagina is geworden, maar ik kan je wel zeggen dat ik hier vanuit mijn opleiding naar heb gekeken en het op die manier heb moeten afkeuren. Om de kijker bij een film betrokken te houden, heb je veel afwisseling nodig van camera-standpunt. Om een scène aantrekkelijk in beeld te brengen, heb je een kundige regisseur en een kundige editor nodig. Als tekenaar is Heymans beide in één. Maar kundig is hij niet, door de scène eentoning en levenloos te regisseren en te 'monteren'.

Pagina's 3 tot en met 5 zijn visueel vlak en het verhaal gaat daar louter over ongelukken van Donald, zonder dat het ergens heengaat. Laatste pagina 6 heeft een eindgrap met een baard, over Donald die beloond wordt als hij wegblijft. Heeft Mau daar zoveel pagina's voor nodig, voor zo'n magere eindgrap? Door het pagina-aantal verwachtte Ei heel wat, maar het werd een anti-climax. Het verhaal bevat een opeenstapeling van losse keuken-ongelukjes, verpakt in een raamwerkje van Donald die naar een snackbar gaat.

Mijn bezwaar bij veel korte Nederlandse verhaaltjes, ook die van niet-Duck personages, is dat ze nergens over gáán. Er gebeurt van alles, maar een verháál ontbreekt vaak. Ik weet meestal niet wat de schrijver ermee wil zéggen. Hetzelfde heb ik met dit verhaal. De grap vind ik ook niet logisch. In alle andere verhalen krijgt Donald een woedende menigte achter zich aan als hij alles in de soep laat lopen. Nu wordt hij beloond met hamburgers?

Ei moest lachen bij pagina 2, waar gewag wordt gemaakt van een "deskundige jury". Men hoeft maar achterover te leunen en te wachten op wat binnenkomt. Dat heet dan "deskundig". De grap van de voorplaat is goed en dat ziet zelfs een dood paard.

Ik vond de voorplaat mooi getekend, door Gerben Valkema. Ik zit alleen nog te twijfelen of-ie niet nog beter was geweest als de tekening een boze/gefrustreerde Donald had laten zien, zoals op de tekening van lezer Casper.

[Ei]

Roddelflop index: Donald Duck 2008-10
http://www.roddelflop.nl/?p=459

[Ei]

Volgens Roddelflop zijn van de strip in de brievenbus, op pagina 3, het plot en script van Bob Foster, de tekeningen van "Daan Jippes, Tony Strobl" en de inkt van Daan Jippes.
Jippes en Strobl? Hoe is deze strip gemaakt dan?
http://www.roddelflop.nl/?p=459
http://coa.inducks.org/s.php/x/YD+87-02-12

Het openingsverhaal had veel weg van een pocket-verhaal, vond ik, met dat gevecht tussen Donald en Bolderbast in een absurde setting. Dat de opvarende gasten van beiden het hebben ervaren als een spel, is een leuke twist, maar vooral één zoals je die ook vaak ziet in pocket-verhalen. Toch een onvoorziene clou.

Ei vindt de tekeningen van Miguel Fernandez Martinez op zich geslaagd. Ei vindt de openingspagina nog een redelijke layout hebben. Vanaf de tweede pagina vindt Ei de layout chaotisch worden. Een van de gebreken vindt Ei de in totaal vier verticaal langwerpige plaatjes, die de ruimte van twee normale plaatjes bestrijken. Van die plaatjes met een pijltje waar je daarna verder moet lezen. Vier van die plaatjes over een paginatotaal van slechts 9 pagina's.
http://coa.inducks.org/s.php/x/D+2005-296

Wat me behalve het non-verhaal tegenstaat aan 'Jungleboek', is de lay-out van de panels. Wat mij betreft is er niets mis met gewoon twee panels rechts naast elkaar met een strook wit ertussen, maar blijkbaar vond Egmont het nodig om het wat 'dynamischer' (lees: drukker) te maken?

Is dit verhaal misschien een hervertelling van een Hubbard-verhaal uit eind jaren 60? Ei meent zich een scene te herinneren waarin Shere Khan in een valkuil gelokt wordt.
Hoewel Ei het tekenwerk druk en manga-achtig vindt, vindt Ei de tekeningen op zich redelijk goed.
Roddelflop vermeldt dit verhaal. (D 2002-233) In Inducks ontbreekt het.

Het verhaaltje over Zwarte Magica vond ik ook erg aardig. Getekend door Manrique, als ik me niet vergis. Lijkt een beetje op de tekenstijl van Nuñez, wat een compliment is. Vooral de opmerking van Magica's raaf aan het einde van het verhaal vind ik grappig: "dit wordt nog een LANGE nacht..."

Ja, volgens Roddelflop en Inducks is het tekenwerk van José Maria Manrique. Ei vindt het tekenwerk geslaagd. Het doet Ei een beetje aan Branca denken. Ei vindt de layout van dit verhaal goed geslaagd. Zo ziet Ei een stripverhaal graag: kunst van het weglaten, en een layout met visie.
http://coa.inducks.org/s.php/x/D+2005-298

Aan 'Goofy geeft les' heb ik me deze week wel gruwelijk zitten ergeren. Het ging deze week over Indianen. En natuurlijk zien we dan alweer dezelfde afgezaagde clichés en stereotyperingen van papooses, squaws, tipi's, bizons etc. 50 jaar geleden vond ik dit nog kunnen, hoor, maar nu is het toch wel een béétje uit de tijd. In een 'Handboek van de Jonge Woudlopers'-pagina of 'Terug in de tijd met Mickey' was dit onderwerp waarschijnlijk met meer respect behandeld.

Vergis je niet. Je hebt het hier wel over een échte Jos Beekman.
http://coa.inducks.org/s.php/x/H+27267

En je weet wat Beekman in 2006 heeft geschreven.

De kwaliteit van onze eigen productie is nog altijd van een zeer hoog niveau. Mocht die ooit wegvallen, maak dan je borst maar nat; dan heeft iedereen pas echt reden tot klagen. Niet dat dat lang zou duren overigens. Ook de minder kritische lezer zou het slechte kwaliteitsniveau opvallen en Donald Duck laten vallen als een baksteen."

Hier, de "eigen productie is nog altijd van een zeer hoog niveau". In 2006, tenminste.

Volgens Ei kun je uit deze uitspraak concluderen dat Jos Beekman zijn eigen werk "van een zeer hoog niveau" vindt. Altijd. ("onze eigen productie is nog altijd")
En volgens Beekman zou "iedereen pas echt reden tot klagen" hebben als die produktie, waaronder dus die van hemzelf, zou wegvallen. Ook de minder kritische lezer "zou het slechte kwaliteitsniveau opvallen en Donald Duck laten vallen als een baksteen."
Het moge duidelijk zijn: Jos beekman vindt zijn eigen werk bijzonder goed. Er zou sprake zijn van een "rampscenario" als werk als dat van Jos Beekman zou wegvallen. Jos: "Daar knokken we voor, dagelijks, om dat rampscenario te voorkomen."

Nu kan Ei zich ernstig vergissen, maar is die Beekman hier niet hopeloos blij met zichzelf? Alsof werk als dat van hemzelf van hoge kwaliteit is. Dusdanig dat het verschil maakt tussen een goede Donald Duck en een slechte. Zonder werk als dat van Jos Beekman zelf zou, aldus meneer Beekman zelf, ook de minder kritische lezer "Donald Duck laten vallen als een baksteen."

Hoe kun je zo kritisch zijn tegen zo'n grootheid, zo'n held? We zouden een bijeenkomst moeten houden en Jos Beekman uitnodigen als een "super-special guest". En nu ene komt Rockerduck vertellen dat hij zich "gruwelijk zitten ergeren" aan een Beekman? 't Zal wel jaloezie zijn.

Weet Rockerduck wat Beekman gezegd zou hebben in 2006?

Toon je weer de ware McDucker van een jaar geleden. Als je iets dwarszit, ga je dan dertig keer opdrukken, neem een glas wijn, lucht je hart bij een leuke meid of pak er eens een Donald Duck bij uit 1969 om te zien hoe erg het toen was.

Kortom, ga weer uitvoerig Don Rosa afkraken en laat de helden van de Nederlandse productie in ere. :rolleyes:

Ei vindt de Nederlandse Donald Duck steeds meer op de Duitse Mickey Maus lijken. Wat in Nederland ontbreekt is een wekelijks plastic prullaria bij het blad.

Pas op wat je zegt! Straks breng je de redactie op ideeën! Van de 'Micky Maus' vind ik de variatie aan verhalen goed.

Wat Ei tegenstond aan de Duitse Micky Maus is simpelweg dat het geen Nederlandse Donald Duck is. Maar nu de Nederlandse Donald Duck zichzelf niet meer is, worden buitenlandse bladen steeds interessanter voor Ei. Als het kleurgebruik toch in meerdere landen hetzelfde wordt en er geen Nederlandse Duck-sfeer meer is, wordt overstappen (of afstappen) heel makkelijk. Dan kun je evengoed een Duitse Disney-strip lezen of een 'Suske en Wiske', of wat dan ook.

De kwaliteit van Nederlandse verhalen holt dusdanig achteruit, dat een Egmont-Deens blad een verademing zou zijn. Want zo slecht is Egmont niet. Ei vindt dat opmerkelijk veel Egmont-verhalen de tand des tijds kunnen doorstaan. Waaronder Vicar. Bij Nederlandse verhalen van minstens jaren 90 en later, ontdekt Ei steeds meer knulligheden. Zoals slappe eindes. Plots die zich veelbelovend opbouwen naar wat een anti-climax blijkt te zijn.

Het is niet meer wat het geweest is. Daar kunnen we het volgens mij over eens zijn. Verhalen van 10 pagina's worden nog maar mondjesmaat gemaakt. Lange avonturenverhalen al helemaal niet meer. Wie herinnert zich nog de verhalen van Jippes, Milton, Verhagen, De Jonge etc. uit de jaren '70 en '80? Of de Heymans-juweeltjes uit de vroege jaren '90? Dat soort verhalen wordt niet meer gemaakt. En de productie die er wél is, wordt uitbesteed aan een Spaanse tekenfabriek, of wordt door Gulien met z'n potlood in z'n linkervoet gekrabbeld.

Ei vindt dat Comicup goed werk levert. Vaak beter werk dan dat van een stel Nederlandse blaaskaken die zichzelf superieur vinden. Zelfs al zou je stellen dat Comicup "een Spaanse tekenfabriek" is, dan is het een die goed werk levert.

Heymans-juweeltjes uit de vroege jaren '90? Enerzijds heeft Mau Heymans een opleving betekend voor de Duck. Anderzijds heeft Mau Heymans de versimpeling en verplatting in gang helpen brengen. Mau Heymans's Donald is te typeren als een oepserdefloeps maffe slapstick eend. En dat was de eend die door Barks is uitgediept tot een eend met karakter. Met Mau is Donald Duck terug bij af, of erger.
Vroeger kon Mau Heymans goed tekenen. Maar zijn verhalen hebben altijd iets versimpelds gehad. Donald is bij Mau altijd een beetje maf. Alsof het gaat om een karikatuur van Donald. Op een gegeven moment gaat dat Ei vervelen. Zeker als het tekenwerk en de verhalen instorten.

Neem nou dat verhaal van Mau Heymans van deze week. Het lijkt dat Mau een aantal kritieken serieus heeft genomen. Zijn eenden en het inktwerk hebben meer volume. Maar kijk nu hoe vlak de rest is. De layout is amateuristisch vlak. Zo erg dat Ei niet weet waar Ei beginnen moet om te vertellen wat er zoal mis is. Leg er een Barks naast en je ziet hoever Mau is gezonken. De indeling van de plaatjes is vlak en knullig. De plaatjes vormen geen geheel. Alsof ze lukraak naast elkaar liggen. Zie bijvoorbeeld pagina 3. Layout-technisch gebeurt er niets. Je krijgt zes plaatjes waarin steeds links die McSmek-man en rechts Donald, en daarna twee plaatjes met alleen Donald. Is dat saai en knullig, of niet?

Dat was precies wat me als eerste opviel bij het lezen van het Heymans-verhaal: die lay-out! Nu hoef je er geen getraind oog voor te hebben of ervoor gestudeerd te hebben om te zien dat het een saaie, levenloze pagina is geworden, maar ik kan je wel zeggen dat ik hier vanuit mijn opleiding naar heb gekeken en het op die manier heb moeten afkeuren. Om de kijker bij een film betrokken te houden, heb je veel afwisseling nodig van camera-standpunt. Om een scène aantrekkelijk in beeld te brengen, heb je een kundige regisseur en een kundige editor nodig. Als tekenaar is Heymans beide in één. Maar kundig is hij niet, door de scène eentoning en levenloos te regisseren en te 'monteren'.

Bravo. Dat heb je treffend omschreven, Rockerduck. Camera-standpunt, regie, montage. Feitelijke, concrete termen. En wie weet hoe bekend deze vaktermen bij Barks waren, die wat Disney betreft begonnen is bij de film.
Ken jij de term "gulden snede" als theorie voor beeldverdeling? Dat je een beeld opdeelt in hulplijnen? Zodat je een gebalanceerd beeld krijgt? Ook dat mist Ei bij Mau.
Op diverse niveaus weet Mau te falen. Nu gaat het tekenwerk wat vooruit en dan gaat de lay-out achteruit. Alsof Mau niet snapt waar hij mee bezig is. Hoe ging dat vroeger met hem? Komt nu een gebrek naar boven dat er altijd al was, of is dit iets van de latere jaren?
http://coa.inducks.org/s.php/x/H+26206

Pagina's 3 tot en met 5 zijn visueel vlak en het verhaal gaat daar louter over ongelukken van Donald, zonder dat het ergens heengaat. Laatste pagina 6 heeft een eindgrap met een baard, over Donald die beloond wordt als hij wegblijft. Heeft Mau daar zoveel pagina's voor nodig, voor zo'n magere eindgrap? Door het pagina-aantal verwachtte Ei heel wat, maar het werd een anti-climax. Het verhaal bevat een opeenstapeling van losse keuken-ongelukjes, verpakt in een raamwerkje van Donald die naar een snackbar gaat.

Mijn bezwaar bij veel korte Nederlandse verhaaltjes, ook die van niet-Duck personages, is dat ze nergens over gáán. Er gebeurt van alles, maar een verháál ontbreekt vaak. Ik weet meestal niet wat de schrijver ermee wil zéggen. Hetzelfde heb ik met dit verhaal.

Ei oppert als stelling dat die verplatting, de verflauwing van Donald Duck, is ingezet met Mau Heymans. Mau's Donald is een karikatuur. De flauwe oom op je verjaardag. Bij Mau's Donald kom je zelden dichtbij. Hoe vaak heb je een brok in je keel gehad om een verhaal van Mau? Dat er echt sprake was van emotie? In hoeverre kun je met Mau's Donald meeléven? 't Blijft volgens Ei vaak maar oppervlakkig. En in de loop der tijd lijkt het erger te worden. Mau heeft volgens Ei geen echte basistheorie om op terug te vallen. Er is geen kern. Geen basis. Geen spil. 't Is volgens Ei vaak naäperij vanaf de buitenkant. Een imitatie van Donald, in plaats van de echte Donald zelf.

De grap vind ik ook niet logisch. In alle andere verhalen krijgt Donald een woedende menigte achter zich aan als hij alles in de soep laat lopen. Nu wordt hij beloond met hamburgers?

Alwéér een woedende menigte? Waarom zou Donald altijd een woedende menigte achter zich aan krijgen als hij alles in de soep laat lopen? Die eeuwige wegren-eindes, dat is wat Ei ziet als onderdeel van de verplatting.
Het gegeven dat je een beloning krijgt als je jezelf niet meer laat zien, vindt Ei uitermate logisch. In dit verhaal vindt Ei de grap slecht verteld. De neefjes komen om van de honger (de "trek") als Donald eerst gaat werken. En nergens wordt aannemelijk getoond waarom Donald die hamburgers krijgt. De baas komt terug en in het volgende plaatje zit Donald ineens thuis met drie hamburgers. Ei mist een aannemelijke overgang. Waarom zou die baas aan Donald hamburgers gaan geven als Donald makkelijk kan worden weggestuurd als zijnde een vandaal? Wat drijft de baas van McSmek tot het maken van meer kosten? Dat blijft vaag. En zo hebben we de zoveelste gemiste kans in de Nederlandse productie.

Trouwens, waarom drie hamburgers? Hoeft Donald niets te eten?

Ei moest lachen bij pagina 2, waar gewag wordt gemaakt van een "deskundige jury". Men hoeft maar achterover te leunen en te wachten op wat binnenkomt. Dat heet dan "deskundig". De grap van de voorplaat is goed en dat ziet zelfs een dood paard.

Ik vond de voorplaat mooi getekend, door Gerben Valkema. Ik zit alleen nog te twijfelen of-ie niet nog beter was geweest als de tekening een boze/gefrustreerde Donald had laten zien, zoals op de tekening van lezer Casper.

Wat schrijft Ei weer geklutst. Ei bedoelt hier met pagina 2 de tweede pagina van de Donald Duck zelf.

Als Donald op de voorplaat boos was geweest, waren er twee boze personages te zien geweest. Want de kok is ook boos. Dat wordt dan een nogal boze voorplaat voor een vrolijk weekblad. Door alleen de kok boos te houden en Donald neutraal te tekenen, is er variatie in de getoonde emoties. Variatie kan bij boosheid belangrijk zijn. Alleen boze gezichten vallen zwaarder dan alleen blije gezichten.
Tenminste, dat is hoe Ei de keuze uit zou leggen. Ei vindt de voorplaat dus verbeterd.
Een andere verbetering vindt Ei de wegvluchtende vogel met de rokende staart. Die rokende staart ontbreekt bij Casper.
Ei vindt deze voorplaat een van de betere voorplaten van de afgelopen jaren. Donald had misschien wat groter en dus herkenbaarder gekund. (Een voorwaarde uit de tijd van Barks.) Maar verder vindt Ei het een geslaagde voorplaat, met een geslaagde lay-out en geslaagd kleurgebruik.

Het tekenwerk van José Antonio González voor het Mickey Mouse-verhaal vindt Ei geslaagd. Ook de kleuren en de lay-out. Volgens Ei een degelijk script van Frank Jonker. De grap is wat flauw verteld, maar de rest staat stevig. Vindt Ei.
http://coa.inducks.org/s.php/x/H+26321

[Rockerduck]

Vergis je niet. Je hebt het hier wel over een échte Jos Beekman.
http://coa.inducks.org/s.php/x/H+27267

En je weet wat Beekman in 2006 heeft geschreven. [...] Hier, de "eigen productie is nog altijd van een zeer hoog niveau". In 2006, tenminste.

Het mocht wat. Is het van "een zeer hoog niveau" om met een grap te komen over Goofy die met een bizonhoorn in z'n oor peutert? Dat gepeuter in combinatie met Goofy's tevreden gezicht doet me denken aan Al Bundy uit Married... with Children. Niet echt voor de doelgroep van Donald Duck Weekblad, lijkt me.

Hoe kun je zo kritisch zijn tegen zo'n grootheid, zo'n held? We zouden een bijeenkomst moeten houden en Jos Beekman uitnodigen als een "super-special guest". En nu ene komt Rockerduck vertellen dat hij zich "gruwelijk zitten ergeren" aan een Beekman? 't Zal wel jaloezie zijn.

Ik vind het jammer. Ik heb vaker e-mail gehad van Jos Beekman. Ik vond het altijd een reuze aardige man, in zijn schrijven tenminste. Kwam veel vriendelijker over dan 'baas' Thom Roep.

Als het kleurgebruik toch in meerdere landen hetzelfde wordt en er geen Nederlandse Duck-sfeer meer is, wordt overstappen (of afstappen) heel makkelijk. Dan kun je evengoed een Duitse Disney-strip lezen of een 'Suske en Wiske', of wat dan ook.

Let op wat je zegt. Er is toch wel een wezenlijk verschil tussen een Disney-strip en 'Suske en Wiske'. Niet? Hoewel, sinds tenminste 5 jaar heb ik al geen nieuw verhaal meer gelezen. De oude Vandersteens vind ik goed.

Ei vindt dat Comicup goed werk levert. Vaak beter werk dan dat van een stel Nederlandse blaaskaken die zichzelf superieur vinden. Zelfs al zou je stellen dat Comicup "een Spaanse tekenfabriek" is, dan is het een die goed werk levert.

Daar is ook over te twisten. Vaak vind ik de figuurtjes stijf getekend. Vaak ook emotieloos. Er zit vaak niks in. En soms zit er tevéél in. Zo was er een paar weken geleden een kort verhaaltje van Donald over lastige mensen aan de deurbel. Daar had ik me zitten ergeren aan het eindeloos over-acteren van Donald. Ik moest denken aan één van de modelsheets van Barks waarop hij aangeeft: "overacting can be overdone" en dat je grootse gebaren moet bewaren voor grootse calamiteiten. Volgens mij heeft de tekenaar die model sheet nooit gezien.

http://coa.inducks.org/story.php?c=H+26310

Heymans-juweeltjes uit de vroege jaren '90? Enerzijds heeft Mau Heymans een opleving betekend voor de Duck. Anderzijds heeft Mau Heymans de versimpeling en verplatting in gang helpen brengen. [...] Vroeger kon Mau Heymans goed tekenen. Maar zijn verhalen hebben altijd iets versimpelds gehad. Donald is bij Mau altijd een beetje maf. Alsof het gaat om een karikatuur van Donald.

Kom op nou, Ei. Mau Heymans heeft goede verhalen gemaakt. Zelf noemde je op McDuck al het 'Vlinderman'-verhaal en ook nog de 'Telepatoe'. Verder denk ik aan het verhaal met de geelgestreepte trompetbekkwekker (zie topic 'Mau Heymans') en de politieke satire over de lange en korte snorren. Er zijn er nog veel meer.

Bravo. Dat heb je treffend omschreven, Rockerduck. Camera-standpunt, regie, montage. Feitelijke, concrete termen. En wie weet hoe bekend deze vaktermen bij Barks waren, die wat Disney betreft begonnen is bij de film.

Hoewel Barks ook niet altijd de test doorstaat. Ik denk bijvoorbeeld aan het late verhaal 'Micro Ducks from Outer Space'. Daarin zit een eentonige pagina met alleen maar Dagobert in zijn kantoor, met de mini-ducks op tafel. Steeds weer datzelfde rechttoe-rechtaan en steeds zonder ook maar enige achtergrond. Dat vind ik ook saai. Dat neemt niet weg dat Barks meestal zeer goed rekening hield met regie, mis-en-scène en 'montage'. Ik kijk vaak naar een strip vanuit een film-oogpunt: hoe zou dit eruit zien als film? Mau's verhaal zou een saaie film opleveren, visueel gezien.

Mau's Donald is een karikatuur. De flauwe oom op je verjaardag. Bij Mau's Donald kom je zelden dichtbij. Hoe vaak heb je een brok in je keel gehad om een verhaal van Mau? Dat er echt sprake was van emotie? In hoeverre kun je met Mau's Donald meeléven?

Het is vaak slapstick, dat klopt. Maar Barks heeft ook (veel) slapstick-verhalen gemaakt. Met name aan het begin van zijn stripcarrière.

Alwéér een woedende menigte? Waarom zou Donald altijd een woedende menigte achter zich aan krijgen als hij alles in de soep laat lopen? Die eeuwige wegren-eindes, dat is wat Ei ziet als onderdeel van de verplatting.

Ja, dat vind ik ook wel; ik bedoelde alleen dat het onlogisch is als je het vergelijkt met andere Mau-verhalen. Ik mis die motivatie waar jij later over te schrijven komt.

Het tekenwerk van José Antonio González voor het Mickey Mouse-verhaal vindt Ei geslaagd. Ook de kleuren en de lay-out. Volgens Ei een degelijk script van Frank Jonker. De grap is wat flauw verteld, maar de rest staat stevig. Vindt Ei.
http://coa.inducks.org/s.php/x/H+26321

Dat vond ik nou het flauwste verhaal uit de Duck. De grap is niet alleen flauw verteld, hij ís flauw. En weer een voorbeeld van zo'n verhaal waarover ik het had waarbij ik niet weet wat de schrijver wil vertéllen met het verhaal.