Vervolg(strips)

[Rockerduck]

Het Oog van Loensjek herinner ik me ook nog, dat was inderaad verschrikkelijk lelijk vond ik, kreeg ook geen vat op het verhaal. Maar het kleerkoffertje is volgens het internet idd uit 1956, misschien in de jaren '80 een herdruk ofzo? Ook de toverparaplu verscheen in '56 in het weekblad. Waren de betere Bommelverhalen van de '80s herdrukken uit eerdere jaargangen?

De tekenstijl van die 'betere verhalen' sluit in ieder geval beter aan bij de jaren '50 dan de jaren '80.

Van de nieuwe Bommel-verhalen van Matena vond ik 'Het Ei van Ukuu' goed. Mooi getekend en niet onaardig verhaal. 'Het komeetgas' vond ik een teleurstelling.

[Caspar]

Het Ei van Ukuu kan ik me nog ook herinneren, die vond ik een beetje vaag, maar da's ook omdat ik die nooit echt op volgorde had kunnen lezen, we hadden in de klas een bak Ducks, en toen ging ik niet speciaal voor dat verhaal de goeie Duck uit de stapel zoeken. Het Komeetgas heb ik ook een stukje van gelezen, viel ook wel tegen.

[Duckfan van Down Under]

Het Oog van Loensjek herinner ik me ook nog, dat was inderaad verschrikkelijk lelijk vond ik, kreeg ook geen vat op het verhaal. Maar het kleerkoffertje is volgens het internet idd uit 1956, misschien in de jaren '80 een herdruk ofzo? Ook de toverparaplu verscheen in '56 in het weekblad. Waren de betere Bommelverhalen van de '80s herdrukken uit eerdere jaargangen?

De tekenstijl van die 'betere verhalen' sluit in ieder geval beter aan bij de jaren '50 dan de jaren '80.

Van de nieuwe Bommel-verhalen van Matena vond ik 'Het Ei van Ukuu' goed. Mooi getekend en niet onaardig verhaal. 'Het komeetgas' vond ik een teleurstelling.

Rockerduck! Het is je 1600ste bericht!

[Rockerduck]

Rockerduck! Het is je 1600ste bericht!

Jippie!

Tij om een hobby te gaan zoeken. Of werk. Of een vrouw. Ik heb duidelijk teveel tijd over...

[Ei]

Uit het topic 'Wat verdienen striptekenaars eigenlijk????????':

Ei zat zich gisteren zomaar te bedenken dat zo'n toverknapzak van Douwe Dabbert maar makkelijk is. En dat Ei eigenlijk geen enkel Douwe Dabbert-verhaal echt boeiend kan navertellen. Wat bij bijvoorbeeld Barks wel kan. Denkt Ei aan Douwe Dabbert, dan denkt Ei vooral en bovenal aan het voortreffelijke tekenwerk van Piet Wijn.
Zo'n toverknapzak is een "deus ex machina". God uit een machine. Het is de aanduiding voor het verschijnsel uit het klassieke Griekse en Romeinse theater, waarmee een einde werd gebracht aan een hopeloos vastgelopen situatie waarvoor de schrijver kennelijk zelf geen andere oplossing wist.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Deus_ex_machina

bron: http://bb.mcdrake.nl/neddisney/viewtopic.php?p=11894#p11894

Zonder Roep geen 'Douwe Dabbert', onthoud dat. Dan kan Wijn nog zo mooi tekenen, maar zonder verhalen wordt het toch lastig. Volhouden dat eender wie de serie kan schrijven, lijkt me moeilijk vol te houden. Had een willekeurig ander persoon een verhaal als 'Het verborgen dierenrijk' kunnen schrijven? Dat concept van mensen die een dierenwereld binnendringen en hen aanzetten tot, in essentie, kannibalisme (de wolven eten een konijn op, wat ze tot voor de komst van Ludo als één van hen hadden gezien), waarna bijkans een burgeroorlog uitbreekt? Een uitzonderlijk donker verhaal voor een "vrolijk weekblad". Zo zie je dat Roep als schrijver een heel eigen stempel op de serie drukte, door middel van het neerzetten van situaties, personages en verhaalopbouw. En wat betreft die knapzak: heel vaak geeft die ook niet thuis, en soms bevat die alleen een hint, waarna Douwe alsnog zelf een probleem tot een goed einde moet brengen (zoals in 'De heksen van eergisteren'). Trouwens, deus ex machinas worden aldoor gebruikt in strips.

bron: http://bb.mcdrake.nl/neddisney/viewtopic.php?p=11978#p11978

(o.a. mijn persoonlijke favoriet 'Chlorofyl' van Raymond Macherot)

Raymond Macherot was de eerste striptekenaar van wie ik albums ben gaan verzamelen. Mijn stripverzameling begon met twee albums van 'Clorophyl' die ik van mijn oma had gekregen. In het weekblad stond ook de strip 'Snoesje', eveneens van de hand van Raymond Macherot. Toevallig las ik afgelopen week pas dat Macherot op 26 september 2008 is overleden.

Had een willekeurig ander persoon een verhaal als 'Het verborgen dierenrijk' kunnen schrijven? Dat concept van mensen die een dierenwereld binnendringen en hen aanzetten tot, in essentie, kannibalisme (de wolven eten een konijn op, wat ze tot voor de komst van Ludo als één van hen hadden gezien), waarna bijkans een burgeroorlog uitbreekt? Een uitzonderlijk donker verhaal voor een "vrolijk weekblad".

Mogelijk heeft Thom Roep zich laten inspireren door 'Chlorophyl en de spoorwegpiraten'. In dat verhaal ontdekt de zwarte rat Anthraciet het eiland Notenschelp, waar dieren wonen die zich kleden als mensen. De dieren hebben een beschaving kunnen ontwikkelen omdat er op Notenschelp geen roofdieren voorkomen. Anthraciet probeert er aan de macht te komen door een steenmarter en een fret te importeren, die angst en verschrikking zaaien onder de bevolking. Een ander album van Macherot, 'Poezekat en de Krompier', draait om een complot van roofdieren die vlees willen eten in een dierensamenleving waar alle dieren vegetarisch zijn. Een vergelijking met Hannibal Lecter is niet overdreven.

Waar is je favoriet 'Chlorofyl' van Raymond Macherot, als die echt tot laat in de jaren '80 in Donald Duck Weekblad is gepubliceerd?

Ik meen ergens te hebben gelezen, mogelijk in datzelfde interview met Thom Roep, dat 'Clorophyl' ook de favoriete strip van Thom Roep is. Dat die strips alleen in het weekblad stonden omdat Thom Roep ze leuk vond, maar dat ze inderdaad door de meeste lezers werden overgeslagen.

Van de blog van Frank Jonker:

Ook in Eppo 5 valt er nog het een ander aan publicaties te vermelden. Allereerst geeft Gerard Leever (http://www.gleever.nl/) op bladzijde 3 een kijkje in zijn boekenkast. En waar ik twee weken geleden nog het album Chlorophyl en de Spoorwegpiraten van Raymond Macherot uit mijn boekenkaste pakte, haalt Gerard voor deze Eppo-rubriek Macherot’s allereerste Chlorophylverhaal ‘Chlorophyl tegen de Zwarte Ratten’ tevoorschijn. En dan ook nog in een uitgave om werkelijk jaloers op te zijn! Waarmee Raymond Macherot en Chlorophyl inmiddels met stip op 1 staan als het gaat om favoriete auteur en favoriete stripreeks onder de Eppo-auteurs!

Bron: http://debobeversstrip.blogspot.com/200 ... ieuws.html

bron: http://bb.mcdrake.nl/neddisney/viewtopic.php?p=11996#p11996

[Ei]

En wat betreft die knapzak: heel vaak geeft die ook niet thuis, en soms bevat die alleen een hint, waarna Douwe alsnog zelf een probleem tot een goed einde moet brengen (zoals in 'De heksen van eergisteren').

Ei vindt de toverknapzak flauwer dan de door Keessie op McDuck bekritiseerde rode loper in Rosa's 'Attaaaaaack!'. De auteur voegt iets in een verhaal dat hij later kan gebruiken om uit een knoop te komen.
Dat de toverknapzak niet thuis geeft is een truc. Te vergelijken met krachtpatser Jerom die soms in 'Suske en Wiske' niet thuis geeft. Op dat moment weet de auteur een alternatief. Wordt het echt moeilijk, dan wordt Jerom wakker en werkt de toverknapzak als de beste.
Zulke simpele verteltrucs moet je doorzien. Dat heeft Keessie ons op McDuck geleerd, over Rosa.
Dankzij de toverknapzak kan Oom Thom zich overal uit redden. Handig hoor, zo'n toverstokje. Je zult het bij Barks niet zien. Zie je het verschil van niveau?

Wikipedia meldt:

Hij heeft een toverknapzak waarmee hij zichzelf uit de meest benarde posities kan redden omdat er altijd dingen in zitten die hem uit de brand helpen. Deze knapzak heeft hij geërfd van zijn grootvader, die zoals Douwe het zelf zegt 'een beetje toveren kon.' De knapzak bevat altijd net datgene wat Douwe nodig heeft, maar wanneer een ander de zak doorzoekt is deze doorgaans leeg, of bevat hij zaken als modder en zand.

bron: http://nl.wikipedia.org/wiki/Douwe_Dabbert

Dat de knapzak voor anderen doorgaans leeg is, of zaken als modder en zand bevat, vindt Ei wel interessant. Barks had begin jaren 90 voor Rosa een dergelijk idee met Dagobert's geluksdubbeltje: een ander krijgt er geen geluk maar pech mee.
Maar Barks's geluksdubbeltje is doorgaans geen deus ex machina. Eerder het tegenovergestelde, want Dagobert heeft er veel zorgen om.

Trouwens, deus ex machinas worden aldoor gebruikt in strips.

In slechte strips, ja.

Raymond Macherot was de eerste striptekenaar van wie ik albums ben gaan verzamelen. Mijn stripverzameling begon met twee albums van 'Clorophyl' die ik van mijn oma had gekregen. In het weekblad stond ook de strip 'Snoesje', eveneens van de hand van Raymond Macherot. Toevallig las ik afgelopen week pas dat Macherot op 26 september 2008 is overleden.

Is 'Clorophyl' tot laat in de jaren 80 in Donald Duck Weekblad gepubliceerd, zoals Rockerduck heeft gesuggereerd? Ei kan zich 'Clorophyl' alleen van de jaren 70 herinneren.

Had een willekeurig ander persoon een verhaal als 'Het verborgen dierenrijk' kunnen schrijven? Dat concept van mensen die een dierenwereld binnendringen en hen aanzetten tot, in essentie, kannibalisme (de wolven eten een konijn op, wat ze tot voor de komst van Ludo als één van hen hadden gezien), waarna bijkans een burgeroorlog uitbreekt? Een uitzonderlijk donker verhaal voor een "vrolijk weekblad".

Mogelijk heeft Thom Roep zich laten inspireren door 'Chlorophyl en de spoorwegpiraten'. In dat verhaal ontdekt de zwarte rat Anthraciet het eiland Notenschelp, waar dieren wonen die zich kleden als mensen. De dieren hebben een beschaving kunnen ontwikkelen omdat er op Notenschelp geen roofdieren voorkomen. Anthraciet probeert er aan de macht te komen door een steenmarter en een fret te importeren, die angst en verschrikking zaaien onder de bevolking.

Is de eerste druk van 'Chlorophyl en de spoorwegpiraten' niet van 1977? Met een albumdruk in 1980?
bron: http://www.zilverendolfijn.nl/zz/sb/1/NL/CHLOROPH%2CA04/c/zd.html
Het Douwe Dabbert-album 'Het verborgen dierenrijk' is volgens Wikipedia van 1977. Het verhaal verscheen in Donald Duck Weekblad 1975-44 en verder.
Als deze informatie klopt is 'Het verborgen dierenrijk' ouder.

Een ander album van Macherot, 'Poezekat en de Krompier', draait om een complot van roofdieren die vlees willen eten in een dierensamenleving waar alle dieren vegetarisch zijn.

'Poezekat en de Krompier' komt uit 1965.
bron: http://www.zilverendolfijn.nl/zz/sb/1/NL/POEZEKAT%2C1/c/zd.html
Dit verhaal is volgens deze informatie ongeveer tien jaar eerder verschenen dan 'Het verborgen dierenrijk'. Afgaand op Michel's omschrijving heeft Oom Thom zich hevig kunnen laten inspireren door 'Poezekat en de Krompier'. Want de omschrijving komt overeen. Heeft Oom Thom dan ook nog iets zelf verzonnen van 'Het verborgen dierenrijk'? Naast die briljante toverknapzak?

Afgaand op jouw omschrijving lijkt het plot van 'Chlorophyl en de spoorwegpiraten' op dat van 'Poezekat en de Krompier'. In beide gevallen wordt een dierensamenleving verstoord door roofdieren.

Een vergelijking met Hannibal Lecter is niet overdreven.

Het eerste boek over Hannibal Lecter heet 'Red Dragon', is geschreven door Thomas Harris en komt uit 1981.
bron: http://nl.wikipedia.org/wiki/Hannibal_Lecter

Maar goed, hoewel twee van de voorbeelden van later datum zijn dan 'Het verborgen dierenrijk', maken ze Oom Thom minder uniek. En het voorbeeld dat wel van ouder datum is, lijkt in basis treffend op 'Het verborgen dierenrijk'. Een willekeurig ander persoon kan dus ook zo'n verhaal schrijven, of zelfs beter.

[mcDuck King]

Gaan we nou niet een beetje off-topic het moet wel te maken hebben met vervolg strips ( bedoel je met delen of van dat moord ofzo.)
Ik vind het best interresant, hoor! Maar het moet wel met het topic te maken hebben!

[Rockerduck]

Ei vindt de toverknapzak flauwer dan de door Keessie op McDuck bekritiseerde rode loper in Rosa's 'Attaaaaaack!'. De auteur voegt iets in een verhaal dat hij later kan gebruiken om uit een knoop te komen. Dat de toverknapzak niet thuis geeft is een truc. [...] Op dat moment weet de auteur een alternatief. Wordt het echt moeilijk, dan [...] werkt de toverknapzak als de beste. Zulke simpele verteltrucs moet je doorzien. Dankzij de toverknapzak kan Oom Thom zich overal uit redden. Handig hoor, zo'n toverstokje. Je zult het bij Barks niet zien. Zie je het verschil van niveau?

Wat dacht je dan van Guus' constante geluk? Is dat dan geen deus ex machina? En af en toe, als Barks een alternatief wist, had Guus opeens géén geluk. Overigens geheel zonder verklaring voor het plotselinge uitblijven daarvan. Alleen omdat het verhaal dat nodig had. Een ander voorbeeld bij Barks is het verhaal met Dagobert's geldallergie. Jarenlang kan hij ongestoord door zijn geld zwemmen, maar opeens wordt hij allergisch, en aan het einde van het verhaal is het ook net zo plotselingw eer voorbij. Dat zijn ook deus ex machinas. Om nog maar te zwijgen van Magica's hypnosebatterijtje dat *oeps!* net niet werkt als het er écht op aankomt, of een vogel die met zijn gekras Dagobert's glazen kluis zou kunnen breken, maar op het moment supreme *oeps!* er net even geen zin in heeft. Allen deus ex machinas.

Trouwens, deus ex machinas worden aldoor gebruikt in strips.

In slechte strips, ja.

Interessant, dat Ei blijkbaar dergelijke strips van Barks slecht vind. Overigens blijkt dat Ei dan weinig strips heeft gelezen, blijkbaar. In de strip 'Steven Sterk' van Peyo kan Steven door zijn enorme kracht alles voor elkaar krijgen wat nodig is voor de verloop van het verhaal. Behalve als hij verkouden is, dan verliest hij zijn kracht. Driemaal raden hoe vaak dat wel niet gebeurt. Da's een deus ex machina. In 'Asterix' hebben de Galliërs op alle momenten een voorraadje toverdrank bij zich, om zich uit iedere situatie te redden. Wederom een deus ex machina. Sommige auteurs scheppen er zelfs plezier in om één bepaalde deus ex machina heel vaak te gebruiken, omdat de lezers op dit vaste ingredieënt zitten te wachten. Zo hoeven de personages in de strip 'Nero' van Marc Sleen nooit bang te zijn dat ze zullen verdrinken. Al tientallen keren zijn ze ergens ronddobberend in de één of andere oceaan belandt, maar altijd worden ze nét op het laatste moment gered door kapitein Oliepul, die toevallig net komt langsvaren. Waar de personages zich ook bevinden, waar ter wereld: altijd is de kapitein opeens in de buurt.

Laten Peyo, Goscinny en Sleen nu drie van de beste stripauteurs ter wereld zijn.

Dit verhaal is volgens deze informatie ongeveer tien jaar eerder verschenen dan 'Het verborgen dierenrijk'. Afgaand op Michel's omschrijving heeft Oom Thom zich hevig kunnen laten inspireren door 'Poezekat en de Krompier'. Want de omschrijving komt overeen. Heeft Oom Thom dan ook nog iets zelf verzonnen van 'Het verborgen dierenrijk'? Naast die briljante toverknapzak?

Maar goed, hoewel twee van de voorbeelden van later datum zijn dan 'Het verborgen dierenrijk', maken ze Oom Thom minder uniek. En het voorbeeld dat wel van ouder datum is, lijkt in basis treffend op 'Het verborgen dierenrijk'. Een willekeurig ander persoon kan dus ook zo'n verhaal schrijven, of zelfs beter.

Je bent gewoon maar wat aan het gissen, Ei. Je weet helemaal niet of Thom Roep dat verhaal uit 1965 kende toen hij 'Het verborgen dierenrijk' schreef. Bovendien is dat verhaal heel anders dan Michiel's beschrijving van 'Poezekat en de Krompier'. Hooguit zou je kunnen zeggen dat er een dun basisgegeven overeenkomt, maar verder dan dat zou ik niet gaan. In 'Het verborgen dierenrijk' gaat het over menselijke indringers in een harmonieuze dierenwereld. Zij zetten andere dieren aan tot wangedrag. Bovendien ken je de verhalen die Michiel noemt niet zelf. Je weet niets over situaties, verhaalopbouw en portrettering van personages. Hoe wil je dan een geldige vergelijking maken?

[Ei]

Gaan we nou niet een beetje off-topic het moet wel te maken hebben met vervolg strips ( bedoel je met delen of van dat moord ofzo.)
Ik vind het best interresant, hoor! Maar het moet wel met het topic te maken hebben!

Wat is er off-topic? We bespreken vervolgstrips in Donald Duck Weekblad.

Ei vindt de toverknapzak flauwer dan de door Keessie op McDuck bekritiseerde rode loper in Rosa's 'Attaaaaaack!'. De auteur voegt iets in een verhaal dat hij later kan gebruiken om uit een knoop te komen. Dat de toverknapzak niet thuis geeft is een truc. [...] Op dat moment weet de auteur een alternatief. Wordt het echt moeilijk, dan [...] werkt de toverknapzak als de beste. Zulke simpele verteltrucs moet je doorzien. Dankzij de toverknapzak kan Oom Thom zich overal uit redden. Handig hoor, zo'n toverstokje. Je zult het bij Barks niet zien. Zie je het verschil van niveau?

Wat dacht je dan van Guus' constante geluk? Is dat dan geen deus ex machina? En af en toe, als Barks een alternatief wist, had Guus opeens géén geluk. Overigens geheel zonder verklaring voor het plotselinge uitblijven daarvan. Alleen omdat het verhaal dat nodig had. Een ander voorbeeld bij Barks is het verhaal met Dagobert's geldallergie. Jarenlang kan hij ongestoord door zijn geld zwemmen, maar opeens wordt hij allergisch, en aan het einde van het verhaal is het ook net zo plotselingw eer voorbij. Dat zijn ook deus ex machinas. Om nog maar te zwijgen van Magica's hypnosebatterijtje dat *oeps!* net niet werkt als het er écht op aankomt, of een vogel die met zijn gekras Dagobert's glazen kluis zou kunnen breken, maar op het moment supreme *oeps!* er net even geen zin in heeft. Allen deus ex machinas.

Guus Geluk is een bijfiguur, dat door Barks relatief weinig gebruikt is. Volgens Ei heeft Barks ooit in een interview gezegd dat Guus een beperkt personage is. Misschien in het interview-boek van Donald Ault. Zelfs al zou Ei dit gedroomd hebben, kun je zelf tellen hoe weinig en hoe oppervlakkig bij-figuur Guus bij Barks verschijnt. Geen goed voorbeeld om een duex ex machina mee te verdedigen, vindt Ei.
Dagobert is een bijfiguur in het Donald Duck-verhaal waarin hij een geld-allergie heeft. Het verhaal gaat om Donald.
Magica is een bijfiguur. Om maar te zwijgen van haar hypnosebatterijtje. Dat verhaal gaat over ditmaal hoofdpersonage Dagobert Duck, die inmiddels zijn eigen stripblad had.
Maar goed. Zelfs als het treffende voorbeelden zijn van "deus ex machinas", dan weet Barks er meer van te maken dan een eeuwige toverknapzak voor een hoofdpersonage. Waar zie je dat bij Barks?

Gaat Rockerduck de toverknapzak van Douwe Dabbert verdedigen met Barks-verhalen? Dat gaat interessant worden.

Trouwens, deus ex machinas worden aldoor gebruikt in strips.

In slechte strips, ja.

Interessant, dat Ei blijkbaar dergelijke strips van Barks slecht vind.

Zo lust Ei er nog wel een paar. Rockerduck betoogt dat Barks aldoor deus ex machinas gebruikt, en dan zal het Ei zijn die Barks slecht vindt?

Overigens blijkt dat Ei dan weinig strips heeft gelezen, blijkbaar.

Tja, Ei moet Rockerduck zoveel leren, dat Ei nog maar weinig aan strips toekomt.

In de strip 'Steven Sterk' van Peyo kan Steven door zijn enorme kracht alles voor elkaar krijgen wat nodig is voor de verloop van het verhaal. Behalve als hij verkouden is, dan verliest hij zijn kracht. Driemaal raden hoe vaak dat wel niet gebeurt. Da's een deus ex machina. In 'Asterix' hebben de Galliërs op alle momenten een voorraadje toverdrank bij zich, om zich uit iedere situatie te redden. Wederom een deus ex machina. Sommige auteurs scheppen er zelfs plezier in om één bepaalde deus ex machina heel vaak te gebruiken, omdat de lezers op dit vaste ingredieënt zitten te wachten. Zo hoeven de personages in de strip 'Nero' van Marc Sleen nooit bang te zijn dat ze zullen verdrinken. Al tientallen keren zijn ze ergens ronddobberend in de één of andere oceaan belandt, maar altijd worden ze nét op het laatste moment gered door kapitein Oliepul, die toevallig net komt langsvaren. Waar de personages zich ook bevinden, waar ter wereld: altijd is de kapitein opeens in de buurt.

Ei vindt de eeuwige toverdrank in 'Asterix' een treffend voorbeeld. Bijfiguur Obelix, die vanwege zijn kracht geen toverdrank meer nodig heeft, is een wandelende, eeuwige aanwezige deux ex machina. Of zou hij een carne ex machina zijn? Obelix is vergelijkbaar met Jerom. Ei vindt dit voorbeelden van personages die een stripverhaal saai kunnen maken, omdat met hen erbij de oplossing gauw aanwezig is. Asterix kan doordenken wat hij wil, maar zonder toverkracht kan hij weinig doen tegen de Romeinen.
Om een vergelijking met Barks te maken: van 'Asterix' door Uderzo en Goscinny zijn pakweg 20 verhalen verschenen. Vergelijk dat met de honderden verhalen van Barks, die het meestal zonder tovenarij wist te stellen.

Laten Peyo, Goscinny en Sleen nu drie van de beste stripauteurs ter wereld zijn.

Moet je vooral gaan betogen dat ze aldoor gebruik maken van deus ex machinas.

Dit verhaal is volgens deze informatie ongeveer tien jaar eerder verschenen dan 'Het verborgen dierenrijk'. Afgaand op Michel's omschrijving heeft Oom Thom zich hevig kunnen laten inspireren door 'Poezekat en de Krompier'. Want de omschrijving komt overeen. Heeft Oom Thom dan ook nog iets zelf verzonnen van 'Het verborgen dierenrijk'? Naast die briljante toverknapzak?

Maar goed, hoewel twee van de voorbeelden van later datum zijn dan 'Het verborgen dierenrijk', maken ze Oom Thom minder uniek. En het voorbeeld dat wel van ouder datum is, lijkt in basis treffend op 'Het verborgen dierenrijk'. Een willekeurig ander persoon kan dus ook zo'n verhaal schrijven, of zelfs beter.

Je bent gewoon maar wat aan het gissen, Ei. Je weet helemaal niet of Thom Roep dat verhaal uit 1965 kende toen hij 'Het verborgen dierenrijk' schreef.

Gewoon maar wat gissen? Omstreeks de tijd van 'Het verborgen dierenrijk' (1965) was Roep bekend met Raymond Macherot, de maker van 'Poezekat en de Krompier', wiens verhalen toen in Donald Duck Weekblad verschenen. Natuurlijk, het kan toeval zijn.

Bovendien is dat verhaal heel anders dan Michiel's beschrijving van 'Poezekat en de Krompier'. Hooguit zou je kunnen zeggen dat er een dun basisgegeven overeenkomt, maar verder dan dat zou ik niet gaan.

Noem je die beschrijving van van 'Poezekat en de Krompier' een dun basisgegeven? Meen je dat?

In 'Het verborgen dierenrijk' gaat het over menselijke indringers in een harmonieuze dierenwereld. Zij zetten andere dieren aan tot wangedrag. Bovendien ken je de verhalen die Michiel noemt niet zelf. Je weet niets over situaties, verhaalopbouw en portrettering van personages. Hoe wil je dan een geldige vergelijking maken?

Interessant dat Rockerduck zich louter op Ei richt, terwijl het voorbeeld van Michel P komt. Michel heeft de verhalen blijkbaar wel gelezen. Ga hem verhoren!
Ei heeft zich duidelijk gericht op Michel's omschrijving van Macherots 'Poezekat en de Krompier'. Een dierensamenleving verstoord door roofdieren. Dat gegeven komt overeen met de basis van Roep's 'Het verborgen dierenrijk'. De menselijke indringers in 'Het verborgen dierenrijk' zijn een uitwerking van die basis.

[Rockerduck]

Guus Geluk is een bijfiguur, dat door Barks relatief weinig gebruikt is. [...] Geen goed voorbeeld om een duex ex machina mee te verdedigen, vindt Ei. Dagobert is een bijfiguur in het Donald Duck-verhaal waarin hij een geld-allergie heeft. Het verhaal gaat om Donald.
Magica is een bijfiguur.

Dan zijn het opeens bijfiguren en is het irrelevant... Zo is er altijd wel weer een andere uitvlucht. Wat doet het ertoe of het hoofd- of bijfiguren zijn? Barks gebruikt ze om een bepaalde wending aan het verhaal te geven. Wendingen die berusten op deus ex machinas.

Ei vindt de eeuwige toverdrank in 'Asterix' een treffend voorbeeld. Bijfiguur Obelix, die vanwege zijn kracht geen toverdrank meer nodig heeft, is een wandelende, eeuwige aanwezige deux ex machina. Of zou hij een carne ex machina zijn? Obelix is vergelijkbaar met Jerom. Ei vindt dit voorbeelden van personages die een stripverhaal saai kunnen maken, omdat met hen erbij de oplossing gauw aanwezig is. Asterix kan doordenken wat hij wil, maar zonder toverkracht kan hij weinig doen tegen de Romeinen.

Toch zou ik 'Asterix' absoluut niet saai willen noemen. Geen twee verhalen zijn hetzelfde. Ook met deus ex machinas kun je verschillende kanten uit: je hoeft ze bijvoorbeeld niet altijd te gebruiken. Zo zijn er verhalen waarin waarin de toverdrank niet beschikbaar is: in 'De kampioen' raakt de druïde zijn verstand kwijt en weet niet meer hoe hij het brouwsel moet bereiden. In een ander verhaal wordt hij ontvoerd. In weer een ander verhaal ('De odyssee van Asterix') moet er in een ver land een ingrediënt worden gehaald voor de drank. Overigens heeft Goscinny ook meegeschreven aan de film Les douze traveaux d'Astérix waarin een scène voorkomt waarin de toverdrank helemaal nutteloos is om een opdracht te volbrengen: als Asterix en Obelix een speciaal formulier moeten ophalen (in een messcherpe parodie op hedendaagse buraucratische romslomp) moeten ze een lis gebruiken. Het ademt helemaal de sfeer van de albums. Ik wed dat Ei 'm ook leuk vindt:

Asterix- vrijgeleide A38
http://www.youtube.com/watch?v=n9o1E222iFQ

Om een vergelijking met Barks te maken: van 'Asterix' door Uderzo en Goscinny zijn pakweg 20 verhalen verschenen. Vergelijk dat met de honderden verhalen van Barks, die het meestal zonder tovenarij wist te stellen.

Daar zie ik de relevantie niet van in. Bovendien houdt Ei een slag om de arm met het woordje "meestal".

Laten Peyo, Goscinny en Sleen nu drie van de beste stripauteurs ter wereld zijn.

Moet je vooral gaan betogen dat ze aldoor gebruik maken van deus ex machinas.

Ik betoog dat ze dat zijn ondanks of dankzij die deus ex machinas. Goscinny is beroemd geworden door 'Asterix', die het moet hebben van de toverdrank om onoverwinnelijk te zijn. Peyo's 'Steven Sterk' moet het hebben van zijn kracht, al is de deus ex machina eerder de verkoudheid die roet in het eten gooit. Ondanks dat hebben ze prachtige verhalen gemaakt.

Een dierensamenleving verstoord door roofdieren. Dat gegeven komt overeen met de basis van Roep's 'Het verborgen dierenrijk'. De menselijke indringers in 'Het verborgen dierenrijk' zijn een uitwerking van die basis.

Dat zeg ik: een erg algemeen basisgegeven dat door Roep totaal anders uitgewerkt wordt.

[Ei]

Even tussendoor. Voordat Ei het vergeet: Douwe Dabbert-verhaal 'Het Flodderwerk van Pief' bevat (zoals Ei het noemt) een 'Jumanji'-achtig boek, waarvan de inhoud tot leven kwam.
Het boek 'Jumanji' stamt volgens Wikipedia uit 1981. 'Het Flodderwerk van Pief' zou stammen uit 1984.

Jumanji is the title of a 1981 children's illustrated short story written and illustrated by the American author Chris Van Allsburg. It was made into a 1995 film of the same name. Both the book and the movie are about a magical board game that implements real animals and other jungle elements as the players are playing the game. The troubles which the players have to overcome appear in real life, not only in the board game.

bron: http://en.wikipedia.org/wiki/Jumanji

En er is een oude Mickey Mouse-strip, uit pakweg de jaren 30, waarin Mickey in een levend 'Robin Hood'-boek stapt.

[Ei]

Guus Geluk is een bijfiguur, dat door Barks relatief weinig gebruikt is. [...] Geen goed voorbeeld om een duex ex machina mee te verdedigen, vindt Ei. Dagobert is een bijfiguur in het Donald Duck-verhaal waarin hij een geld-allergie heeft. Het verhaal gaat om Donald.
Magica is een bijfiguur.

Dan zijn het opeens bijfiguren en is het irrelevant... Zo is er altijd wel weer een andere uitvlucht. Wat doet het ertoe of het hoofd- of bijfiguren zijn?

Als je dit al gaat vragen, kan Ei wel helemaal bij nul gaan beginnen. Natuurlijk doet het ertoe of het hoofd- of bijfiguren zijn. Houd Ei nou niet voor de mal. Als een lezer niet het verschil ziet tussen hoofdpersonage Donald en bijfiguur Guus, wat kan Ei dan nog uitleggen?

Barks gebruikt ze om een bepaalde wending aan het verhaal te geven. Wendingen die berusten op deus ex machinas.

Als je de kreet "deux ex machina" zo oprekt, is elk verhaal 100% een deux ex machina.
Moeten we nu een lange discussie over deux ex machinas houden, onder het topic 'Vervolg(strips)', om de toverknapzak van Douwe Dabbert te verdedigen? Barks, Peyo, Uderzo, alles wordt uit de kast gehaald om een suffe toverknapzak te verdedigen. Alsof je die auteurs daarmee vereert.

Ei vindt de eeuwige toverdrank in 'Asterix' een treffend voorbeeld. Bijfiguur Obelix, die vanwege zijn kracht geen toverdrank meer nodig heeft, is een wandelende, eeuwige aanwezige deux ex machina. Of zou hij een carne ex machina zijn? Obelix is vergelijkbaar met Jerom. Ei vindt dit voorbeelden van personages die een stripverhaal saai kunnen maken, omdat met hen erbij de oplossing gauw aanwezig is. Asterix kan doordenken wat hij wil, maar zonder toverkracht kan hij weinig doen tegen de Romeinen.

Toch zou ik 'Asterix' absoluut niet saai willen noemen. Geen twee verhalen zijn hetzelfde. Ook met deus ex machinas kun je verschillende kanten uit: je hoeft ze bijvoorbeeld niet altijd te gebruiken. Zo zijn er verhalen waarin waarin de toverdrank niet beschikbaar is: in 'De kampioen' raakt de druïde zijn verstand kwijt en weet niet meer hoe hij het brouwsel moet bereiden. In een ander verhaal wordt hij ontvoerd. In weer een ander verhaal ('De odyssee van Asterix') moet er in een ver land een ingrediënt worden gehaald voor de drank. Overigens heeft Goscinny ook meegeschreven aan de film Les douze traveaux d'Astérix waarin een scène voorkomt waarin de toverdrank helemaal nutteloos is om een opdracht te volbrengen: als Asterix en Obelix een speciaal formulier moeten ophalen (in een messcherpe parodie op hedendaagse buraucratische romslomp) moeten ze een lis gebruiken. Het ademt helemaal de sfeer van de albums.

Zelfs al de toverdrank weg is, is er krachtpatser Obelix. Ei heeft nog goed begrepen waarom Asterix en het hele dorp aan de toverdrank moet, als Obelix zo sterk is dat hij een leger kan verslaan.
Maar goed, wat doet Oom Thom met de toverknapzak. Raakt hoofdpersonage Douwe Dabbert die weleens kwijt? Moet Douwe naar een ver oord om speciaal naald en draad te halen, als de toverknapzak dienst weigert? Welnee.
Waarom heeft Douwe überhaupt een toverknapzak? De toverdrank, Obelix en Jerom leveren tenminste grappige situaties en actie. Wat doet Douwe's toverknapzak? Een beetje over Douwe's schouder hangen. :/

BTW. Dank voor de filmtip!

Om een vergelijking met Barks te maken: van 'Asterix' door Uderzo en Goscinny zijn pakweg 20 verhalen verschenen. Vergelijk dat met de honderden verhalen van Barks, die het meestal zonder tovenarij wist te stellen.

Daar zie ik de relevantie niet van in. Bovendien houdt Ei een slag om de arm met het woordje "meestal".

Ga zelf natellen hoe weinig Barks gebruik maakte van tovenarij. Dat is geen slag om de arm, dat is gewoon waar. Barks had weinig tovertrucs nodig.

Laten Peyo, Goscinny en Sleen nu drie van de beste stripauteurs ter wereld zijn.

Moet je vooral gaan betogen dat ze aldoor gebruik maken van deus ex machinas.

Ik betoog dat ze dat zijn ondanks of dankzij die deus ex machinas. Goscinny is beroemd geworden door 'Asterix', die het moet hebben van de toverdrank om onoverwinnelijk te zijn. Peyo's 'Steven Sterk' moet het hebben van zijn kracht, al is de deus ex machina eerder de verkoudheid die roet in het eten gooit. Ondanks dat hebben ze prachtige verhalen gemaakt.

Stellen dat een schrijver doorlopend gebruik maakt van deux ex machinas is geen compliment. Beweren dat Barks doorlopend deux ex machinas gebruikt, is een onderschatting van zijn werk. Barks wist door zijn vertelkracht meestal een realistische uitvlucht te vinden. Ja, Ei zegt "meestal". Anders volgt er natuurlijk een discussie over een paar Barks-verhalen die wel (of toch niet) flauw zijn. En dat allemaal om Oom Thom's toverknapzak te verdedigen.
Thom Roep gelijk stellen met grootheden als Barks, Uderzo/Goscinny en Peyo. Je moet maar durven.

Een dierensamenleving verstoord door roofdieren. Dat gegeven komt overeen met de basis van Roep's 'Het verborgen dierenrijk'. De menselijke indringers in 'Het verborgen dierenrijk' zijn een uitwerking van die basis.

Dat zeg ik: een erg algemeen basisgegeven dat door Roep totaal anders uitgewerkt wordt.

Ei vindt dat "algemeen basisgegeven" anders een doordacht, briljant idee. Wat heeft Oom Thom er volgens Rockerduck mee gedaan, dat het zo "totaal anders uitgewerkt" is in 'Het verborgen dierenrijk'? Zoek de verschillen!

[Ei]

Zelfs al de toverdrank weg is, is er krachtpatser Obelix. Ei heeft nog goed begrepen waarom Asterix en het hele dorp aan de toverdrank moet, als Obelix zo sterk is dat hij een leger kan verslaan.

Aaargh! Dat moet zijn: Ei heeft nooit goed begrepen waarom Asterix en het hele dorp aan de toverdrank moet, als Obelix zo sterk is dat hij een leger kan verslaan.

[Michiel P]

Is de eerste druk van 'Chlorophyl en de spoorwegpiraten' niet van 1977? Met een albumdruk in 1980? [...] Als deze informatie klopt is 'Het verborgen dierenrijk' ouder.

Euh, nee. "Chlorophyl en de spoorwegpiraten" verscheen al in 1957 als vervolgverhaal in het weekblad Kuifje. Het eerste album dateert inderdaad pas van 1977. Het is dus mogelijk dat Thom Roep het verhaal kende.

Bron: http://lejournaldetintin.free.fr/affich ... r=Macherot

Afgaand op Michiels omschrijving heeft Oom Thom zich hevig kunnen laten inspireren door 'Poezekat en de Krompier'. Want de omschrijving komt overeen. [...] Afgaand op jouw omschrijving lijkt het plot van 'Chlorophyl en de spoorwegpiraten' op dat van 'Poezekat en de Krompier'. In beide gevallen wordt een dierensamenleving verstoord door roofdieren.

Het verschil is dat de roofdieren in "Poezekat" zelf deel uitmaken van die samenleving. Vleeseters en planteneters leven al eeuwen harmonieus samen, omdat alle dieren macaroni eten. Een klein groepje carnivoren bedenkt een complot om in het geheim vlees te kunnen eten. Om de aandacht af te leiden laten ze een ''kannibaal", de Krompier, uit de gevangenis ontsnappen. Vanwege dit laatste gegeven verwees ik naar Hannibal Lecter.

In "De spoorwegpiraten" worden er echter vleeseters geïmporteerd in een samenleving die louter uit planteneters bestaat. Anders dan in "Het verborgen dierenrijk" zetten zij geen andere dieren tot kannibalisme aan. Er is dus wel een overeenkomst, maar het is eerder zo dat Thom Roep zich heeft laten inspireren dan dat hij het verhaal heeft gekopieerd.

[Rockerduck]

En er is een oude Mickey Mouse-strip, uit pakweg de jaren 30, waarin Mickey in een levend 'Robin Hood'-boek stapt.

Ja, maar er waren heel veel tekenfilms waarin iemand in een levend boek stapt, vooral van Warner Bros. Althans, volgens auteut Michael Barrier in 'Hollywood Cartoons'. Dat is dus een veel gebruikt thema.