Vervolg van Ei's bericht van 2009-11-28 17:19:49.
http://bb.mcdrake.nl/neddisney/viewtopic.php?p=19672#p19672Hieronder Ei's oordeel over de resterende verhalen in de Katrien pocket.
Volgens Michiel een parodie op de film "The Maltese Falcon" (1941). Wat Ei niets zegt.
Mooie tekeningen. Leuk idee om Clarabella en Karel te koppelen als speurneuzen. Maar van het plot kan Ei geen chocolade maken.
Er zijn de o.a. volgende personages:
- een verzamelaar Archibald Juweel
- bandiet Jim Cocorina
- inspecteur Frank Steenmans
- notaris Stofmans
- een naamloze handlanger van Cocorina
- Jim Cocorina Senior
Ei raakt het spoor bijster in de personages. Op de een of andere manier zorgt Jim Cocorina Senior voor "de grap van de eeuw". Wil iemand zo vriendelijk zijn om die aan Ei uit te leggen?
Mooie tekeningen. Leuk plot. Maar Dagobert bemoeit zich wel heel erg met het liefdesleven van Donald en Katrien. Als Donald en Katrien sinds hun kuikentijd onafscheidelijk zijn en zo bij elkaar horen, waarom heeft Dagobert dan geen problemen met (in dit verhaal afwezige) Guus? Alhoewel Dagobert in dit verhaal vooral bezig is, zijn verstoring van de relatie van Donald en Katrien te corrigeren.
Mooie tekeningen. Sterk plot. Waren er in Nederland nog maar verhalen met zulke sterke ideeën. In dit verhaal wordt opschepper Donald verteld over een fictieve diersoort. Donald wil zich niet laten kennen en beweert verstand te hebben van deze diersoort. Wat niet kan, omdat de diersoort verzonnen is. Aan het einde volgt een verrassende wending.
Ei vindt dit een van de beste verhalen in de pocket.
Uit het dagboek van Katrien - De eerste liefde vergeet je nooit!
Dall'album di Paperina: Il primo amore non si scorda mai. 23 pagina's, 3 stroken. Tekst Bruno Concina, tekeningen Andrea Freccero.
http://coa.inducks.org/s.php?c=I+TL+2118-4
Mooie tekeningen. Weinig plot, maar wel leuk. In dit verhaal blikken Donald en Katrien terug op hun jeugd, waarin elk een eigen versie van het gebeurde heeft. Uiteindelijk moet Oma Duck uitkomst bieden.
Mooie tekeningen. Sterk plot. Weer een idee dat tegenwoordig in Nederland gemist wordt. Katrien baalt dat Donald steeds te laat komt. Waarop Donald haar uitdaagt om zelf op tijd te komen, in vier pogingen.
Een van de beste verhalen in de pocket.
Mooie tekeningen. In principe een goed plot, maar slap uitgewerkt. Dagobert koppelt Brigitta en Otto aan elkaar, voor Otto's wetenschappelijke expeditie in Australië. Op deze manier is Dagobert van beiden verlost. Ei vindt de hagedis grappig, hoe hij zich koel houdt. Het wordt een beetje Monty Python-achtig ('The Holy Grail') als Otto zich afvraagt waar de hagenis een blad vandaan haalt in de woestijn. Helaas stopt de melige zoektocht daarna vrij snel, bij het zandhoen.
[SPOILER]
Aan het einde wordt het verhaal slap en vaag. Dagobert spreekt de teruggekeerde Brigitta en Otto via een videoscherm toe. Dagobert vertelt dat Otto een geschikte partner voor Brigitta is. Waarop Brigitta verliefd achter Otto gaat aanrennen. Ei mist in dit verhaal een karaktergroei, of hoe het ook heten mag. Het contact tussen Brigitta en Otto blijft tijdens de expeditie oppervlakkig. Pas als Dagobert een videotoespraak houdt is Brigitta ineens op slag verliefd op Otto, en is ze Dagobert ineens vergeten. Dat gaat te makkelijk. Of hoort dit bij Brigitta's karakter?
[/SPOILER]
Mooie tekeningen. Sterk idee, maar wat gebrekkig uitgewerkt. In dit verhaal is Katrien muntenpoetser van Dagobert. Maar ze voelt zich schuldig tegenover Donald, wiens plaats ze inneemt. Dit blijft echter vaag in de plaatjes. Donald is tot en met dat moment nog afwezig en geen muntenpoetser. Katrien denkt slechts aan hem, in alleen maar tekst. Dat is een zwakke uitwerking. Want strips zijn een visueel medium.
Katrien als muntenpoetser. Zo'n eenvoudig doch sterk idee.
Had een van de beste verhalen in de pocket kunnen zijn.
Ei heeft enorm genoten van de Katrien pocket. Alsof je na jaren woestijn een frisse regenbui voelt. Ei vindt de verhalen, of tenminste hun sprankelendheid, verfrissend. Alsof men in Italië wel met plezier en nieuwsgierigheid met strips bezig is.
Wat een contrast met Thom Roep's Donald Duck Weekblad. We zitten hier in een achterlijk, achtergebleven, afstervend gebied. Hier moeten wij lezers smeken om Otto, Diederik en Brigitta. Hier worden we dom en leeg aangekeken door Thombie de Zombie. Terwijl de Italianen en ook de Denen (Egmont) laten zien dat we gelijk hebben. 't Is toch een veel leukere, levendige wereld daar?
Jammer dat we om Oom Thom's kerkhof heen, aan zulke levendige verhalen moeten komen. Wat een geluk dat de pockets grotendeels door het buitenland worden samengesteld.
Ei begrijpt nu waarom de pockets zo populair zijn. Ze léven.
Conclusie: kopen deze pocket!