door Redmess » vr jul 09, 2010 10:48 pm
Tja, vlugge one-liners onder brieven zetten is natuurlijk een stuk sneller en makkelijker dan even nadenken over een goed antwoord...
Een interessant stripje in de brievenbus, waar Donald naakt is, maar blijkbaar totaal geen gene toont. Doorgaans als Donald geen kleding aanheeft, word hij heel zelfbewust (en bedekt zijn kruis met zijn handen, ironisch genoeg). Het is natuurlijk ook een beetje een lastig geval als je nooit een broek draagt en een verenpak hebt. Een hond noem je immers ook niet naakt.
Het hoofdverhaal is wel aardig, maar er is amper verband tussen de delen van deze reeks. Een vage notie van schatjagen en Magica die opduikt, en dat is het wel. Dat is natuurlijk niet noodzakelijk een probleem voor de afzonderlijke delen, maar als je iets als een meer-delige serie neerzet, verwacht je toch wat meer samenhang. Ik vond dit verder een redelijk leuk verhaal, maar helaas gaat het niet al te diep in op de geschiedenis van de schat. Verder hangt het verhaal van toevalligheden en plotselinge vaardigheden aan elkaar. Een rots is toevallig zodanig begraven dat een heel deel van de tekst onopgemerkt blijft, en niemand denkt eraan het ding uit te graven en in een museum te zetten om het tegen de elementen te beschermen, hoewel het duidelijk om een waardevol artifact gaat. Toevallig staat er een graafmachine, en Donald kan ineens een graafmachine besturen. Magica kan ineens telepathisch magie detecteren, en heeft toevallig precies de goede ingredienten bij. Er ligt zomaar een magische ketel midden in het bos, vlakbij een hunnebed. Niemand heeft het hunnebed bestudeerd, ondanks dat het bekend is en de inscriptie makkelijk toegankelijk is. De raaf van Magica kan plots met alle dieren praten, en de dieren gehoorzamen hem. Er loopt overigens een trol rond die zo uit Suske en Wiske lijkt te komen, en om onverklaarde reden denkt hij dat Magica's raaf Odin's raaf is. Een van de neefjes trekt toevallig precies de goede tablet met zich mee de grot uit. En wat voor een vloek is dat als je hem kan opheffen door het zwaard los te laten?
Een beetje veel toevalligheden dus. En begrijp me niet verkeerd, het is prima een personage nieuwe vaardigheden te geven, maar het is geen goede verhaaltechniek om die vaardigheid dan pas op een cruciaal moment te laten zien. Dan voelt de lezer zich bedrogen, want het personage kan plotseling iets waar de lezer niets van afwist. Het voelt dan nogal willekeurig, vaardigheden toevoegen zodra het plot daarom vraagt. Op die manier is er geen spanning, want het personage heeft dan effectief nul zwakheden.
Het verhaal met Gijs Gans was wel leuk. Wel jammer dat de tekenaar heeft besloten Oma een nieuwe auto te geven, en niet de klassieke auto waar ze altijd in rijd. En waarom noemen zelfs wildvreemden Oma Duck "Oma"? Ze heeft een voornaam (Bertha). Wel grappig dat gelijk de nieuwshelikopter uitrukt. Moeten we dit opvatten als kritiek op de banaliteit van voorpaginanieuws? Wie weet...
Een puzzeldoolhof, helaas veel te makkelijk als je het spoor vanaf de boef terug volgt. Weer een punt op de trendlijn van puzzels die nauwelijks uitdagen, en zonder prijs dit keer, dus de motivatie om zoveel mogelijk inzendingen te krijgen ontbreekt. Waarom dan toch zo'n makkelijk doolhofje is hier het echte raadsel.
Het laatste verhaal is erg leuk, over het overmatig gebruik van mobieltjes, al denk ik niet dat een kleine winkelier zijn moeder zou verkiezen boven betalende klanten. En Katrien is wel erg harteloos om Donald op een verlaten eiland achter te laten. Ik had trouwens een clou verwacht over aalscholvers, dat zou wel grappig zijn geweest. Deze clou valt een beetje plat omdat de (normale) vogels het ineens over mobieltjes hebben.