Had ik jullie al verteld over mijn avonturen in Italië? Reeds als kleine jongen koesterde ik het verlangen, voortgekomen uit mijn interesse in de klassieken, om daarheen te liften. Nu ik groot was geworden, zag ik eindelijk de kans waar deze droom te verwezenlijken, al was de motivatie inmiddels meer verschoven naar Disney-strips. Ik heb ook daadwerkelijk in Aosta wat boekjes gekocht, waar ik jullie echter niet mee zal vermoeien, omdat ik over een heel ander gedeelte van mijn reis wil spreken.
Op panel 11.1 van dit verhaal zien wij een kaartje, waarbij wordt gezegd "Ergens tussen kaap Noli in kaap Paperin ligt de plek die op onze kaart met een kruisje staat aangegeven…." Ik stond daar niet lang bij stil, aangezien er genoeg plaatjes waren om wel bij stil te staan, en het kwam niet in mij op dat de schitterende plaats van handeling in onze lelijke werkelijkheid kon bestaan, totdat ik tussen
Harry Fluks' fotoalbum op Inducks een bekend gezicht zag.
Harry Fluks schreef:Varigotti, west of Genova. Do you recognise the mountain line?
Aan het einde van het verhaal zegt Donald: "Wat denken jullie ervan jongens? Volgens mij zijn jullie nog een beetje onder de indruk!" Dat moet de lezer zeggen, niet de schrijver! Maar hij heeft wel gelijk. "Ga zelf het zwaard van Salamin zoeken! Als je het gevonden hebt kunnen jullie er zelf bij zijn … bij de nacht van de Saraceen!"
Ik besloot Donalds goede tip na te volgen. Vroeger kwam men hier met piratenschepen over stormachtige zeeën, maar de moderne mens is het makkelijk gemaakt. Vanuit Genua nam ik de trein naar Savona, op loopafstand van Varigotti. De Ligurische kust is zoveel mooier dan de Toscaanse en het was een plezier daar te wandelen, langs zeegrotten en onder vallende sterren. In Varigotti aangekomen, ging ik de zee in op zoek naar het zwaard van Salamin. In zekere zin heb ik die ook daadwerkelijk gevonden.
Voordat het weer nacht werd, had ik nog een lange dag. Omdat het verhaal over een zeerover gaat die uit liefde voor een jong eendje zijn leven besluit te beteren, gebruikte ik deze tijd om nog even flink de Enkidu in mij naar boven te halen in de wilde heuvels rond de Chiesa di S. Lorenzo, en geschramd en gehavend beklom ik 's avonds de Punta Crena. Daar wachtte ik tot de nacht zou invallen. De toren was helaas afgesloten, maar zag er nog net zo uit als na de zeebeving in het verhaal. Het was een prachtige plek.
Ik onderbreek mijn verhaal even, om jullie iets te vertellen over afval. De Westerse mens produceert gigantische hoeveelheden afval. Daar merk je weinig van, want het verdwijnt in de prullenbak en de vuilniswagen, en het probleem blijft buiten zicht. Hoewel de moderne Nederlandse afvalverwerking op een hoog niveau is, blijft het weinig anders dan het probleem verplaatsen. Doordat het afvalprobleem verborgen is, weten wij niet dat er een probleem is. Leeg dus gerust eens de vuilniscontainer in je bed, en leer ervan. Maar ja, er is een reden waarom het probleem verborgen is. Afval in de stad kan echter lang niet zoveel kwaad als in de natuur, waar het nooit opgeruimd wordt.
Toen ik mij op deze schitterende plek, welke overigens een door het WNF beschermd natuurgebied is, bevond, zag ik een leeg sigarettenpakje op de grond liggen. Ik raapte het op om later in een prullenbak te gooien. Dat plasticje kon er nog wel mooi bij in, evenals die scherf en die peuk. Er lag nog meer zwerfafval, dus pakte ik een zakje om het in te doen. Ongemerkt was ik begonnen het ritueel voor te bereiden: "Veeg het dak, besprenkel de vloer". Intussen ging de zon onder. Toen het zakje vol was, hield ik op.
Toen de duisternis intrad, rolde ik mijn slaapzak uit, daar waar Salamin en het naamloze meisje stonden toen zij de golf aan zagen komen. In een nacht als deze was alles mogelijk!
Willen jullie weten wat ik daar die nacht heb meegemaakt? Ga zelf het zwaard van Salamin zoeken! Als je het gevonden hebt kunnen jullie er zelf bij zijn … bij de nacht van de Saraceen!
Ik ben niet de enige "Nacht van de Saraceen"-toerist:
http://nafsk.se/pipermail/dcml/2000-Nov ... 07894.htmlIn dit verhaal denken onze helden dat ze een schat op het spoor zijn, op basis van de weinig leesbare gedeelten van het gedicht van Salamin: "verborgen pad ... schat ... alle juwelen ... robijnen ... goud ... baldakijnen ... vol ..." Al die woorden komen ook daadwerkelijk terug wanneer het gedicht op het einde wordt voorgedragen. Over de Engelse versie zegt de Duck Comics Revue het volgende:
GeoX schreef:Is this "poem" supposed to be this, er, horrendous? (...) It pretty firmly smashes the shit out of any drama that this romance may have had, and prevents us from taking it at all seriously. Of course, it might have been a bit much to expect Rota--or the author of the English script, Don Markstein--to come up with a genuinely affecting love poem, so we're kind of at an impasse. I think the moral here is: don't include poetry in your duck-comic love stories if you don't want them to descend into bathos. Or unless you're a really good poet, which let's face it you are not.
http://duckcomicsrevue.blogspot.nl/2011 ... racen.htmlDit past goed bij de Nederlandse versie, die eindigt met "Nu kan ik niet meer rijmen / mijn hart is te vol van jou! / Blijf voor altijd bij me / omdat ik van je hou!" De Engelse versie is best leuk:
Hij zegt zelfs expliciet: "It is poor, but it expresses my love," dus de klacht is niet geheel gerechtvaardigd. Prachtig einde, toch? "I go domestical" is waar het verhaal om draait en verbindt het met een oude traditie (vgl. bijvoorbeeld
"The Queen of the Wild Dog Pack"). Het enige kritiekpunt van mij is, dat die schat alleen nog maar even aan het begin (hier niet zichtbaar) wordt genoemd.