Member van het jaar 2009

[mezelf]

Laat mij eens een verhaaltje vertellen om geliefd te raken.

Er was eens een heel mooi, prachtig blad. Een mooi, netjes verzorgd, aandachtig verzorgd weekblad. Toen kwam er een boze tovenaar die zich voor deed als student op zoek naar een baan. Langzaam werkte hij het blad van binnenuit naar beneden. Hij had ook kwade elfen, die zich vooor deden als leden van een 'redactie'. Gelukkig was er ook een groep strijders die vochten tegen de kwade tovenaar. Langzaam veranderden ze de hersenen van de gehersenspoelde elfen tot pulp, en namen toen hun plaats in. De kwade tovenaar ging met pensioen (een van de strijders werkte op het Ministerie en veranderde de AOWleeftijd naar 58) en de helden kregen de macht. Sindsdien is het weekblad weer net zo mooi als vroeger.
Einde

2 stemmen op Duckfan van McDrake Disne!

[Ridder ter Geit]

Meedoen aan de geitenhandel is anders wel de meest vreedzame manier om aan geiten te komen om ze vervolgens in een stad vrij te kunnen laten. En er staat nergens dat die geit aan een touwtje zat, die liep misschien wel vrijwillig mee?

Twee stemmen op de Geit!

Vervolg:

De welbekende avonturiers, die in elk stadje waar hij optrad zich leken op te houden, merkten dit. Velen van hen gingen er tegenin. Maar hier had hij bewonderaars. De dappere gnoom Fombel en de talentvolle bard Jonathan waren zijn fans, al vanaf het eerste uur.

Het werd een grote chaos. Vele geiten en manschappen kwamen nu om. En uiteindelijk werd de Ridder ter Geit zelf schandelijk van zijn geit geslagen.
Door doodgewone burgers werd hij achteloos, net als iedereen, totaal neergeslagen. Door de chaos bemerkten ze zijn bijzonderheden niet op.

Dit leek zijn laatste ondergang. Maar zijn ingewanden waren blijkbaar sterk geworden van puur doorzettingsvermogen. Hij was vreselijk taai. Maar deze nederlaag was hem misschien lichamelijk niet te veel… geestelijk wel.
Totaal kapot leek hij als een spook door de stad te zwerven.
Pijn had hij, vreselijk veel pijn.
Hij had zijn familie verloren, zijn grote liefde en zelfs zijn geiten.
"Koeien zijn mooi... geiten stinken... paarden zijn mooi.. geiten stinken... betere ridder.. betere ridder.... beeehhh..."
Zo droomde hij ’s nachts in een koud steegje.
Het was niet eerlijk, besefte hij. Dat mensen dat zeiden. Het was niet eerlijk dat een ridder op een geit niet mocht bestaan. Hij accepteerde dit. Hij accepteerde dit en ging daardoor ineens weer helderder denken.
Hij had om een ding dat niet eerlijk was gestreden, dapper doch dwaas, want dat verander je niet. Hij had zijn leven aan geiten geweid, maar hij had ook een liefde. Hij had ook familie.

Zijn vader en moeder sliepen in hun tentje, toen hij langs kwam lopen.
“Hallo” sprak hij.
“Zoon!” riep zijn vader. “Hoe is het? Wat heb je gedaan?”
“Ach, wat handel en wat geiten door een grote stad gedrev… wat is hier gebeurd?”
Zijn vader en moeder sliepen in een tentje, waarachter een enorme villa gebouwd was.
“Gewoontegetrouw slapen we hier, maar wonen daar” zei zijn vader. “Een of andere malloot schijnt een leger geiten opgericht te hebben en dat verhaal werkte blijkbaar op de fantasie van die verwende kinderen uit het dorp. Geit-producten werden er een hype en dus werden wij rijk. Volgens mij zijn we zelfs rijker dan die buurman met z’n afgezaagde koeien en paarden.”

Na zijn gelukkige logeerpartij bij zijn ouders, die onze ridder echt het gevoel gaf iets goeds gedaan te hebben voor hen, keerde hij op een dag terug naar een ander plaatsje.
Wat later rende hij een heuvel op, waar hij tot zijn geluk een schitterend meisje nog steeds alleen bij een schaap zag lopen. Iets verderop herkende hij zijn eigen trui van geitenwol.
Na een flinke omhelzing en een soort van vreugdedans begon nog een plezierige periode in zijn leven.

Op een dag liep een gelukkig echtpaar met een kinderwagen en een geit aan een touwtje achter hen door de stad Waterdeep. De Ridder had geluk dat men hem hier niet herkende.
“Heb je hier echt een leger op geiten doorheen gejaagd?” vroeg zijn vrouw. “Jij moet je ook altijd aanstellen.”
De uiterst taltentvolle bard Jonathan herkende hem ineens.
“Ridder ter Geit? Ik ben het! Je fan!” riep hij luid, blij dat hij eens iemand fan was in plaats van andersom.
“Ssssttt… ik ben een ander” fluisterde de Ridder terug.

[H H]

Weet je wie er moeten vechten als ik win die eipostelen de ander zal ik juist belonen. Dus kom bij mij en niet bij die Ei. Wat een goede slagzin 1 stem op mcducking en een op H H

[Ridder ter Geit]

Twee stemmen op de geit!

Laatste deel:

Jonathan begreep het en bleef rustig achter. Vrij pijnlijk en jammer was het, hoe de Ridder ter Geit zo roemloos als een slechterik de geschiedenis in zou gaan. Een uiteindelijk toch verslagen doorzetter, wat is dat nu? Iemand die eindelijk toch voorgoed verslagen was, in plaats van een altijd maar terugkomer. Een nederlaag voor de eer der geiten en onderklasse.

De Ridder ter Geit zelf zat hier ook mee. Als familieman was hij wel geslaagd, maar het grootste deel van zijn leven schiep hij een legende die slecht afliep. Kon hij de naam van de Ridder ter Geit maar zuiveren.
Zoals ze vele avonden piekerde hij hier op een avond weer eens over, terwijl hij over straat liep. Durfde hij maar nog een keer naar buiten te treden… maar zou hij dan weer meteen neergeslagen en zo-goed-als-dood achtergelaten worden? Zijn angst hiervoor was groot.
Hij liep langs een groot huis. Hierbinnen leek het feest. Hij zag bij de ingang staan: ‘Feest ter ere van Fombel, die vader is geworden!’
Hij herinnerde zich dat Fombel samen met Jonathan zijn enige twee fans waren. Die moest hij toch even feliciteren!
Hij liep naar binnen en zag dat Fombel en Jonathan met een optreden bezig waren. Hij besloot even te wachten.
“Hierbij presenteer ik u met gepaste trots, de zojuist vader geworden dappere held Fombel, die voor u zal toveren!” riep Jonathan uit.
Fombel pakte trots een zak, terwijl het publiek applaudiseerde.
Fombel pakte een bolletje uit de zak en een grote beer verscheen.
“Oeps” zei Fombel, wat verried dat dit niet gepland was.
Fombel en Jonathan dreigden opgegeten te worden. Het publiek keek zodanig geschrokken toe dat ze niets durfden te doen.
Voor hij wist wat hij deed rende Frederik het podium op, roepend: “Ik ben de Ridder ter Geit, strijder voor Gerechti-geit!”
Hij stormde op het podium af en begon zonder aarzeling de beer af te ranselen. Hij hield diens bek open zodat hij Fombel niet kon bijten en hield tegelijkertijd diens klauwen op afstand zodat hij Jonathan niet zou krabben.
Na een enorme strijd delfde de beer het onderspit.
Een luid gejuich steeg op. De Ridder was doodsbang. Zou het publiek hem aan gaan vallen?
Maar nee, ze waren hem goed gezind.
“Hee Ridder, waar is je geit?” vroeg er een.
De Ridder was opgelucht, ze zouden hem niets doen.
“Die heb ik aan de wilgen gehangen” sprak hij uit.
Nu leek het publiek toch nog boos te worden. De Ridder riep bang: “Figuurlijk bedoeld!”
Dit scheelde wel.
“Misschien hadden we iets leukers moeten bedenken” zei Jonathan.
“Misschien hadden jullie iets leuks moeten bedenken” zei Torg, een gnoom in het publiek.
Zargo, de huiseigenaar, gaf iedereen maar weer wat te drinken en de Ridder besefte dat het gedaan was. Het publiek had hem geaccepteerd. Zijn naam was gezuiverd.
Hij keerde rustig naar huis terug en leefde hier nog lang en gelukkig.

EINDE

Dus, dames en heren, herinner de Ridder ter Geit als een held, zoals hij was. Want een echte held zet door, juist wanneer niemand het hem dit makkelijk maakt.

[Ui]

Laat mij eens een verhaaltje vertellen om geliefd te raken.

Er was eens een heel mooi, prachtig blad. Een mooi, netjes verzorgd, aandachtig verzorgd weekblad. Toen kwam er een boze tovenaar die zich voor deed als student op zoek naar een baan. Langzaam werkte hij het blad van binnenuit naar beneden. Hij had ook kwade elfen, die zich vooor deden als leden van een 'redactie'. Gelukkig was er ook een groep strijders die vochten tegen de kwade tovenaar. Langzaam veranderden ze de hersenen van de gehersenspoelde elfen tot pulp, en namen toen hun plaats in. De kwade tovenaar ging met pensioen (een van de strijders werkte op het Ministerie en veranderde de AOWleeftijd naar 58) en de helden kregen de macht. Sindsdien is het weekblad weer net zo mooi als vroeger.
Einde

Snik. Wat ontroerend, mooi verhaal! (snotter) En er hoefde geen enkele geit voor te sneuvelen. Daar kan Ridder ter Geit wat van leren! (huil huil)

Meedoen aan de geitenhandel is anders wel de meest vreedzame manier om aan geiten te komen om ze vervolgens in een stad vrij te kunnen laten.

Snotter. Geiten vrijlaten in de stad? :O Dat is gevaarlijk! (huil huil) Hoe verzint die geitenmepper Ridder toch steeds van die afschuwelijke situaties? (snik)

En er staat nergens dat die geit aan een touwtje zat, die liep misschien wel vrijwillig mee?

Huil huil. Een geit is toch niet gek?

“Een of andere malloot schijnt een leger geiten opgericht te hebben en dat verhaal werkte blijkbaar op de fantasie van die verwende kinderen uit het dorp. Geit-producten werden er een hype en dus werden wij rijk. Volgens mij zijn we zelfs rijker dan die buurman met z’n afgezaagde koeien en paarden.”

Snotter. Afgezaagde koeien en paarden?? :O Wie gaat er nou koeien en paarden zagen? (huil huil) Dat doe je toch niet? :O
Snik. Het verhaal gaat over financiëel rijk worden van geit-producten. (snotter) Geiten zijn zo niets meer dan handelswaar. (snotter) (huil huil)

Een stem op "mezelf" en een stem op Caspar.

[Ei]

Een stem op "mezelf" en een stem op Caspar.

Maar "mezelf" is toch geen Eipostel?

Twee stemmen voor Caspar!

[Ridder ter Geit]

Snotter. Geiten vrijlaten in de stad? :O Dat is gevaarlijk! (huil huil) Hoe verzint die geitenmepper Ridder toch steeds van die afschuwelijke situaties? (snik)

Geiten zijn stedelijke dieren! Ze houden van de dynamiek en geuren van de straat!

Huil huil. Een geit is toch niet gek?

Inderdaad. Zoals alle dieren blijft de geit instinctief op de plaats waar hij/zij altijd voldoende te eten krijgt. Zo zijn er ook veel voorbeelden van dieren in dierentuinen die helemaal niet weg willen als ze uit hun kooi kunnen.

Snotter. Afgezaagde koeien en paarden?? :O Wie gaat er nou koeien en paarden zagen? (huil huil) Dat doe je toch niet? :O
Snik. Het verhaal gaat over financiëel rijk worden van geit-producten. (snotter) Geiten zijn zo niets meer dan handelswaar. (snotter) (huil huil)

Bekijk het even in de context van die tijd. Geiten stonden gewoon lager in aanzien. Die imago-schade is nog steeds niet goed gemaakt. Populariteit van geitenproducten = meer geld voor geitenhouders = betere omstandigheden voor de geiten. Omdat iedereen die geiten houdt meteen van geiten gaat houden zal deze persoon voor zover deze het kan betalen de geit de optimale zorg geven.

Nee, de Ridder ter Geit heeft dankzij deze legende, die in de wereld waarin hij leeft de ronde gaat, veel betekend voor de leefomstandigheid van de geit.

[Caspar]

Ach, Ridder, ik zie teveel stukken in dit verhaal waarbij Geiten worden benadeeld, gediscrimeneert, mishandeld en meer slechte dingen. Hoe mooi Ridder ter Geit zijn ideaal ook was, hij heeft het slecht uitgevoerd.

2 stemmen op Caspar!

[Ridder ter Geit]

Ik? Ik niet! Dat kwam steeds door anderen! Heb je het wel goed gelezen? Dat is in de legende opgenomen zodat iedereen kon lezen hoe slecht geiten behandeld werden; juist om te laten zien dat het beter moet!

[Ridder ter Geit]

Ik zal nog enige uitleg geven betreffende de achtergronden van de legende.

De Ridder ter Geit is bedacht door de bard Jonathan (een mens) en door Fombel (een gnoom). Zij leven in een wereld rond de grote stad Waterdeep. Deze wereld en zijzelf zijn op hun beurt ook weer fictief en door mij en een vriend van mij bedacht.

Jullie zijn waarschijnlijk wel bekend met Lord of the Rings. Dit stond aan de basis van het genre fantasy, waarin vele werelden zijn bedacht met elven, dwergen, gnomen en dat soort wezens. Het spel Dungeons en Dragons is hier als role-playing game in bedacht. Ik heb mensen leren kennen op de middelbare school die 'D&D-den'. Omdat ik de fantasie en het bedenken van personages erg leuk en interessant vond ben ik toen mee gaan spelen. Een van mijn leukste personages was de bard Jonathan. Een bard in zo'n groep zingt en maakt verhalen over de heldendaden van de anderen. Jonathan was een vrij arrogante bard die best goed kon zingen. Hij was goed bevriend met het personage Fombel, die dus door een vriend van mij is bedacht.

In zo'n rpg speel je dus die personages. Een spelleider vertelt je wat er gebeurt en jij vertelt hoe je er op in gaat (misschien leuk om op dit forum te proberen met bijvoorbeeld Disney-figuren?).

In het spel wilden Fombel en Jonathan eens iets doen met Jonathans talent voor buikspreken. Fombel had een geit, Knaagje. Daar werd toen een strooien pop op gezet. Jonathan zou door buikspreken hem laten roepen: 'Ik ben de Ridder ter Geit - strijder voor gerechti-geit!'

Nu ja, dat is nog twee keer herhaalt en het resultaat is wel aardig uit het verhaal te halen. Rond de optredens van de door hen in het leven geroepen Ridder ter Geit heeft Jonathan toen, als zijnde een schrijver, de legende opgesteld die hier geplaatst is.

Het grappige hieraan vind ik dat het gaat om een fictief persoon bedacht door fictieve personen. Als er eenmaan zoveel platformen van fictie zijn ga je je toch afvragen op welk platform jezelf zit...

Maar goed, daar komt dus deze legende vandaan.

[Caspar]

2 stemmen op Caspar!

[Caspar]

Nieuw idee. Ik ga vanaf vandaag elke dag van iemand posten op de hoeveelste plek hij staat en met hoeveel stemmen. Ik begin hierbij onderaan:

Op de gedeelde 19e plaats, zien we [b]Mij Zelf[b], met maar liefst [b]1[b/] stem! Morgen zullen we zien wie er nog meer 1 stem heeft!

[Caspar]

Admin, zou je de bb-code even willen corrigeren?

[Ridder ter Geit]

1 stem voor Caspar omdat hij de scores bijhoudt en 1 stem op H H omdat hij een grote H-strijder is!

[H H]

1 stem op H H en een op ridder te geit.