Stephan schreef:Daniel73 schreef:Ten tijde van de laatste studio-CD ('In Utero') vond ik Kurt Cobain iets onverdragelijk dreinerigs krijgen.
Dus In Utero is geen aanrader? En Incesticide? Ik heb laatst Nevermind gekocht.
Er is inderdaad iets dreinerigs aan ‘Unplugged’. Ik heb de CD zelfs een tijd terug weggegooid. Er staan een paar goede nummers op, ‘Lake of Fire’, ‘Dumb’, ‘Oh me’, ‘Something in the way’ en ‘’Polly’, maar de meeste nummers zijn inderdaad moeilijk door te komen.
Ik vind dat op 'In Utero' een aantal goede nummers staat. Waaronder 'Serve the Servants', 'Scentless Apprentice, 'Heart-Shaped Box', 'Frances Farmer Will Have Her Revenge on Seattle', 'Dumb', 'Very Ape', 'Milk It', 'Radio Friendly Unit Shifter' en 'All Apologies'. Hiermee som ik zowat de complete plaat op.
Gruwelnummers vind ik 'Rape Me' en 'Pennyroyal Tea'. Die vind ik dreinerig. Vooral de uitvoering ervan.
Heb je 'Unplugged' weggegooid? :O Ik kan er op zich wel goed naar luisteren. Maar ook hier verpest 'Pennyroyal Tea' veel voor mij. Die uitvoering vind ik zo mogelijk nog rampzaliger dan die van 'In Utero'.
En ik heb hier moeite met nummers als 'Something in the way', 'Polly' en 'Dumb'. Want dat zijn gewoon herhalingen van wat al op 'Nevermind' en 'In Utero' is gedaan.
Ik vind dat 'Unplugged' essentieel is voor de catalogus van Nirvana. Omdat hier te horen is hoe veelzijdig de band kon zijn. Krist die accordeon speelt, bijvoorbeeld.
Wat mij vooral irriteert is de lijkbleke, gemartelde Kurt Cobain. Hoewel hij daar achteraf natuurlijk ernstig ziek was. Ik heb een toenemend onbegrip voor zijn klachten, omdat hij barstte van het geld. Hij barstte van de mogelijkheden. Maar soms gaf hij mij de indruk, alsof zijn publiek sorry moest zeggen voor de aandacht die men hem gaf. Zijn zelfmoord is een bewijs dat hij zieker was dan ik me kan voorstellen. Misschien dat ik me daarom kwaad maak. Eigenlijk zit ik te kijken naar een klagende miljonair. Hoeveel mensen zouden maar wat graag zijn kansen gehad hebben. Ik in elk geval wel. Hoe ziek moet je zijn, om ondanks die welvaart zo te klagen.
Och, ik heb maagklachten. Nu ga ik maar heroïne gebruiken. Want alleen dat bestrijdt de pijn. Donder toch op, denk ik nu. De man was rijp voor het gekkenhuis.
Vorige week vertelde ik een 19-jarige, hoe anders Nirvana aanvankelijk was. Ten tijde van 'Nevermind' was het een stoere band die, ondanks zwartgallige teksten, kon bijdragen aan een leuk feestje. Kijk maar naar hun optreden in Paradiso, op YouTube. Pas vorige week realiseer ik me, dat "de jeugd van tegenwoordig" Nirvana vooral associeert met zelfmoord en depressie. Maar die naargeestige sfeer kwam volgens mij pas echt met 'In Utero'.
'Incesticide' vind ik een aanrader. En de box 'With The Lights Out'.
Stephan schreef:Daniel73 schreef:Enerzijds zal er best iets aan de hand geweest zijn, gezien zijn zelfmoord, maar anderzijds vind ik hem in die tijd een ziekelijk ontevreden miljonair geworden. Als je in zo'n rijke, bevoorrechte positie zelfmoord pleegt, ben je ontzettend zielig.
Als het een depressie was, dan verklaard dat de vlakheid van de muziek.
Geld heeft weinig met tevredenheid te maken. En het schijnt erg eenzaam te zijn aan de top.
Maar wat vast staat is dat hij zijn dochter achterliet, en dat is onbegrijpelijk.
Voor mij heeft geld veel met tevredenheid te maken. Geef mij een paar miljoen en ik kan investeren in van alles dat mij gelukkig maakt. Ik zou een aantal goede muzikanten uitzoeken, een studio oprichten en CDs maken die ik vervolgens met mooie optredens kan promoten. En ik zou technici voor McDrake inhuren. En mensen die m'n websites kunnen bijwerken. Ik zou mij een Walt Disney wanen. De koning te rijk.
Maar als ik mijn rijkdom vooral gebruik om mezelf tot junk te reduceren, zoals Cobain, dán maakt geld niet gelukkig.
Eenzaam aan de top? Men kan op meer plaatsen eenzaam zijn. Niet alleen aan de top. Kijk naar daklozen, bijvoorbeeld. Mensen aan de top krijgen meer aandacht en misschien zul je daarom eerder over hun eenzaamheid horen dan die van een vergeten dronkaard in een vuilnisbak.
Stephan schreef:Daniel73 schreef:Ik zag de uitzending toen hij nog leefde en ik vond het fake. Ziekelijke aanstellerij.
Hoogstwaarschijnlijk is dit mijn beurt om onbegrip te hebben over een psychische ziekte. Dat is dan mijn domheid en oppervlakkigheid.
Als jij ‘Unplugged’ als ziekelijke aanstellerij ervaart, dan is het dat ook.
Dat van dat "fake" en "aanstellerij" moet ik terugnemen. Cobain is er echt ziek. Als je zo'n succes hebt en je bent dan zo zielig, dan ben je ernstig ziek.
Misschien ervoer ik het als "fake" omdat ik toen een andere Cobain in gedachten had. Achteraf deed hij tijdens 'Nevermind' al moeilijk. Dan wilde hij geen dubbele partijen inzingen, bijvoorbeeld. Zie documentaire 'Classic Albums'. De bonustrack zou een woedeaanval zijn geweest, die toevallig is opgenomen. 'Lithium' wilde niet lukken. Gedurende deze uitbarsting sloopt Cobain zijn gitaar. Waarna men een probleem had, een vervangende gitaar te vinden. Best een stoere bonustrack, maar het was niet zo gepland.
Stephan schreef:Je wordt niet gelukkig als je dingen gaat waarderen op basis van de algemene kwaliteit die eraan wordt toegeschreven. Iets waar ik persoonlijk last van heb. Ik heb het idee dat ik van mezelf muziek moet waarderen, omdat bepaalde mensen zeggen dat het goede muziek is. Na een tijdje weet ik niet meer wat ik echt ergens van vind.
Ik weet bijvoorbeeld niet zeker wat ik van Leadbelly’s ‘Where did you sleep last night’ vind. Ik weet dat ik het zou moeten waarderen, omdat het Leadbelly is.
Met mijn smaak ben ik vaak tegen de stroom ingezwommen, van jongs af aan. Syd Barrett heeft zich bij mij moeten bewijzen, omndat ik toen niemand kende (met name) die zijn solo-werk kon verdragen. Onlangs heeft de West Coast Pop Art Experimenal Band zich vanuit het niets bij me bewezen.
Anderzijds heb ik best weinig met Bob Dylan, op een paar CDs na. Zo vind ik de plaat 'Blonde On Blonde' een vervelende, slepende zang hebben. De gimmick is daar blijkbaar, te doen alsof de zang stoned is ingezongen. Na een tijdje gaat me dat ontzettend de keel uithangen. Dan kan iedereen me vertellen dat Dylan een profeet is, maar daar ga ik niet in mee. Eigenlijk moet hij zich dan extra bewijzen bij mij, om aan die waardering te voldoen.
Wat betreft Leadbelly. Ik ken de hele man amper. Bij mij gaat het echt om de muziek. Ik ben daar wel onder de indruk van. Maar wie weet vindt een ander het opa-muziek uit de prehistorie.
Neemt niet weg, dat ook ik beïnvloedbaar kan zijn. Maar ik blijf ontzettend eigenwijs.
Stephan schreef:De losheid van de echte blues is wel interessant. John Frusciante zegt dat gitaristen zich tegenwoordig met metronomische precisie aan het 4/4 schema 'alsof ze in de gevangenis zitten'.
Waar heb je dit citaat vandaan? Mooi gesproken. Ik ken muzikanten die tot op de milliseconde kunnen zeuren. Ben je dan nog een muzikant, of een computer?
Stephan schreef:Een tijdje terug hoorde ik een nummer van Regina Spektor in de film ‘500 Days of Summer’.
http://www.youtube.com/watch?v=CPMIXk-ipT0Ze heeft een nogal losse benadering op het album dat ik van haar heb, ‘Soviet Kitsch’. Op een nummer drumt ze met een hand op een stoel terwijl ze met de andere piano speelt.
Interessant. Tegenwoordig noemt men dat "out of the box" denken. Ik ben daar groot liefhebber van. Zoals U2, die de plaat 'Boy' opnam met het drumstel in de receptieruimte en een galm van het trappenhuis. (Wist je dat?)
Stephan schreef:John Frusciante’s laatste CD, ‘the Empyrean’, is trouwens geweldig.
Ik ben benieuwd. Ik heb gehoord dat Frusciante op zijn laatste CDs een Pietje Precies is geworden, dus ik vreesde het ergste.