Bob Dylan

Muziek, films, theater, televisie, radio

Berichtdoor Rubberduck » di jul 13, 2010 12:15 am

YouTube is weer up and running. Hier is Don't look back, de legendarische fly-on-the-wall documentaire van D.A. Pennebaker:

http://www.youtube.com/watch?v=A6Qp5YZZgqw

Ook hierin weer veel gedrag van Dylan dat jij misschien -op het eerste gezicht- 'irritant' of 'verwend' zult vinden, maar wie goed kijkt ziet vooral hoe briljant Dylan bekrompen puristen, onwetende journalisten en dwepende fans op hun nummer zet --en ja, vaak gebeurt dat genadeloos. Sommigen zullen hem daarom gemeen vinden (overkomen), maar ik vind het prachtig hoe hij de mensen om de tuin leidt, vaak zonder dat ze het zelf door hebben. Vooral van de discussies tussen Dylan en de student, en Dylan en de journalist van 'Time' kan ik geen genoeg krijgen. Dylan speelt het zo slim, dat men hem eigenlijk geen ongelijk kan geven. Hij blijft altijd net op dat randje van argumenteren en afkraken. Behalve dat, is het moment met Donovan in de hotelkamer goed: eerst speelt Donovan een liedje, en daarna Bob, op een manier van: "ik zal eens even laten zien dat je niet aan mij kunt tippen". En tijdens dat lied komt op een gegeven moment Donovan dan in beeld met inderdaad een gezichtsuitdrukking van: "shit, zo goed zal ik nooit worden". Prachtig.
All I really want to do
Is, baby, be friends with you.
Rubberduck
Member
 
Berichten: 77
Geregistreerd: do feb 25, 2010 5:52 pm
Woonplaats: Helmond

Berichtdoor Rubberduck » di jul 13, 2010 12:20 am

Nee, ik heb me vergist; ik heb niet goed gelezen. Dat is duidelijk niét de Dylan-film, maar de studentenparodie. :(
All I really want to do
Is, baby, be friends with you.
Rubberduck
Member
 
Berichten: 77
Geregistreerd: do feb 25, 2010 5:52 pm
Woonplaats: Helmond

Berichtdoor Stephan » wo jul 14, 2010 9:53 am

Daniel73 schreef:Dus als je weer hetzelfde aantal CDs hebt als vroeger, ben je weer even gelukkig als vroeger?

Wel, misschien ook niet. Ik heb soms het idee dat er maar weinig muziek echt goed is. En andere keren hecht ik weer grote waarde aan bepaalde muziek
die ik in de vuilnisbak wou gooien.
Misschien dat het komt door een boek dat ik lees, Narcissus and Goldmund, waarin de hoofdpersoon rondzwerft en bezittingen verafschuwt, hij beziet het als balast.

Wat betreft Dylan's geklaag over fans, vergeleken met last van buren: dat is toch wel een verschil. Er liepen s'nachts allerlei mensen met zachtgezegd dubieuze bedoelingen over zijn dak. Als mijn buurman dat deed zou ik daar ook niet blij mee zijn.
Stephan
Member
 
Berichten: 297
Geregistreerd: zo apr 16, 2006 4:04 pm

Berichtdoor Rubberduck » do jul 29, 2010 1:32 am

Van Don't look back staan wel enkele fragmenten online.

Heel mooi vind ik het 'interview' met de man van 'Time Magazine'. Vooral interessant is te zien hoe Dylan en de verslaggever op twee totaal verschillende golflengten zitten. Dylan zit op een metafysisch, bijna filosofisch niveau, terwijl de correspondent gewoon wat kant-en-klare antwoorden wil hebben. De man van 'Time' heeft al een pasklare rol voor Dylan bedacht, maar die gaat z'n eigen gang en vertelt zijn eigen verhaal. Mooi vind ik hoe Dylan op geen enkel moment de grens overgaat van arrogant of belerend zijn: hij geeft gewoon zijn visie op bladen als 'Time' en hun gebreken, maar de verslaggever lijkt zich dit wel persoonlijk aan te trekken. Waarop Dylan doorgaat op de betrekkelijkheid van het aardse bestaan. Dylan neemt 'Time' duidelijk niet serieus, maar zichzelf ook niet, en daar schuilt de eerlijkheid in.

the Bob Dylan Time Magazine interview
http://www.youtube.com/watch?v=GjXAFEZUBGY

Dit fragment vind ik ook prachtig: Bob Dylan ontvangt een student die hem moet interviewen voor een schoolblaadje, vlak voor een optreden. Hij krijgt net de kans één vraag te stellen, want het gesprek ontaardt in heen-en-weer verbaal sparren.

Bob Dylan vs "Science Student"
http://www.youtube.com/watch?v=hr1vmrwXvDo
All I really want to do
Is, baby, be friends with you.
Rubberduck
Member
 
Berichten: 77
Geregistreerd: do feb 25, 2010 5:52 pm
Woonplaats: Helmond

Berichtdoor Stephan » vr jul 30, 2010 3:58 pm

Dat is een ongemakkelijk gesprek :P
Stephan
Member
 
Berichten: 297
Geregistreerd: zo apr 16, 2006 4:04 pm

Berichtdoor Stephan » vr aug 20, 2010 8:42 pm

Syd Barrett's 'Bob Dylan Blues' is trouwens echt grappig, zijn visioenen en de aanbeveling om al zijn Cd's te kopen :).
Stephan
Member
 
Berichten: 297
Geregistreerd: zo apr 16, 2006 4:04 pm

Berichtdoor Rubberduck » di nov 30, 2010 12:58 am

Ik ben nu halverwege de jaren '70 box met Dylan-albums, en dat levert een heel gemengd beeld op.

- Self Portrait (1970) is een heel vreemde eend in de toch al onconventionele Dylan-bijt. Dit dubbel-album staat vol met covers van bekende en minder bekende nummers; soms heel oud, soms heel recent (zoals 'The Boxer' van Simon & Garfunkel); covers van eigen werk (zoals 'Like A Rolling Stone'); en een paar merkwaardige instrumentale nummers. Critici hebben bj het verschijnen de plaat met de grond gelijk gemaakt. Dylan zelf zei dat hij iets wilde maken wat niemand goed kon vonden, om zo van de verwachtingen van zijn oude fans af te komen.

Het resultaat is teleurstellend. De kracht van Dylan is nou juist dat hij aansprekende eigen teksten schreef; hij had altijd een eigen verhaal te vertelllen. Nu moet de aantrekkingskracht helemaal komen van de zangkwaliteiten en arrangementen, en daar schort het op deze plaat nogal aan. Er staan veel ouderwetse, slaapverwekkende country-nummers op, die door Dylan op niet-overtuigende wijze worden gebracht. Af en toe lijkt hij echt de weg kwijt te zijn. Het resultaat is een rommelig geheel. Gelukkig staan er een paar nummers op die wél goed zijn, vooral 'Days of '49', een lekker stevig nummer, en ook de alternatieve versie van 'She Belongs To Me' mag er zijn.


- New Morning (1970), uitgekomen krap vier maanden na het fiasco van het vorige album, is alweer een klein stukje beter. Dylan heeft alle teksten weer zelf verzorgd, maar het album mist een duidelijke lijn of overkoepelende stijl. De teksten schieten alle kanten op, en ook hopt de muzikant lustig van de ene stijl over op de andere. Ik heb wel eens een recensie gelezen waarin stond dat Dylan ten tijde van dit album in de "songwriter-for-hire" fase zat, oftewel iemand die teksten op bestelling schreef, die eigenlijk niet goed bij hemzelf passen. Daar kan ik me wel in vinden. Sommige nummers zijn ook inderdaad bedoeld voor een afgeblazen musical en vallen daardoor enigzins uit de toon.

De zang is niet optimaal en nog erg ingehouden, maar alleszins een stap vooruit ten opzichte van het vorige album. Er staan een flink aantal nummers op die me wel bevallen als doorsnee popsongs, zoals 'If Not For You', 'Day of the Locusts', 'Went To See The Gypsy', 'New Morning' en 'Sign On The Window'. Liggen allemaal lekker in het gehoor, maar van Dylan mag je toch meer verwachten.


- Pat Garrett & Billy the Kid (1973) is de soundtrack van de gelijknamige film van Sam Peckinpah. Dylan speelt er zelf nog een heel klein rolletje in. Afgezien van een single, is dit het eerste nieuwe werk wat hij sinds 1970 uitbrengt; een album "op bestelling". Het geheel bestaat uit voornamelijk instrumentale nummers. Die klinken best aangenaam en sfeervol, maar vier van de tien tracks zijn steeds variaties op hetzelfde arrangement, en dat is een beetje jammer. Grote kraker op het album is het nummer 'Knockin' on Heaven's Door', één van de mooiste uit de Dylan-catalogus.


- Planet Waves (1974) begint misleidend, met een country-achtig nummer, 'On A Night Like This', gezongen in de stijl van New Morning. Maar vanaf het tweede nummer hoor je meteen dat Dylan weer helemaal terug is. Samen met de groep The Band maakt hij van deze plaat een prachtig afgerond geheel. Het is zelfs zijn eerste album dat ik al vanaf de eerste beluistering helemaal geweldig vind. Hier is niks te 'wennen' aan bepaalde stijlen, arrangementen of veranderende stem, maar is het meteen puur genieten. Dylan heeft afscheid genomen van de "songwriter-for-hire" periode, en maakt persoonlijke teksten over perikelen die heel dicht bij hemzelf staan. Dat brengt de authenticiteit en oprechtheid terug die sinds Blonde On Blonde (1966) hebben ontbroken.

Absolute uitschieters zijn 'Going, Going, Gone', 'Tough Mama', 'Dirge', 'Wedding Song' en als absolute topper 'Forever Young' (in twee versies te beluisteren), Dylan's gedicht voor zijn zoontje Jakob.


- Blood On The Tracks (1975) wordt vaak aangeduid als dé comeback van Dylan in de jaren '70, na een aantal tegenvallende albums, maar die eer gaat wat mij betreft naar het voorgaande album. Die andere aanduiding voor deze plaat, namelijk 'de echtscheidingsplaat', klopt dan wel weer heel erg. De nadruk wordt vaak gelegd op het gif dat hij spuit in o.a. 'Idiot Wind', maar de teksten zijn diverser en de gevoelens en sferen die Dylan oproept zijn gemixter. De ene keer haalt hij fel uit naar zijn ex-vrouw Sara, de andere keer gaat het erover dat hij haar zo vreselijk mist. Overtuigender en krachtiger zong Dylan in jaren niet en zijn energie is bijna besmettelijk. The Band rockt er ook lekker op los en zorgt voor een perfect geheel.

Eén van de zeldzame nummers die niets met het overkoepelende thema te maken hebben, is 'Lily, Rosemary and the Jack of Hearts', een lang episch nummers. Toch is het één van de beste nummers van de plaat geworden, net als 'Shelter From the Storm' en 'Buckets of Rain'.
All I really want to do
Is, baby, be friends with you.
Rubberduck
Member
 
Berichten: 77
Geregistreerd: do feb 25, 2010 5:52 pm
Woonplaats: Helmond

Berichtdoor Daniel73 » ma jun 13, 2011 4:10 pm

Rubberduck schreef:Ik ben nu halverwege de jaren '70 box met Dylan-albums, en dat levert een heel gemengd beeld op.

Waar is de andere helft? :)
Is 'The Basement Tapes' interessant? Is 'Desire' de beste plaat uit de jaren '70?
http://en.wikipedia.org/wiki/The_Basement_Tapes
http://en.wikipedia.org/wiki/Desire_(Bob_Dylan_album)

Inmiddels is een box verschenen met mono-mixen van LPs uit de jaren '60: 'The Original Mono Recordings'. Maar het matige daarvan is, dat de singles zijn overgeslagen. Een zwakke uitgave dus, in vergelijking met de mono-box van The Beatles.
http://en.wikipedia.org/wiki/The_Original_Mono_Recordings

Ook is in 'The Bootleg Series' een 2CD verschenen met "The Witmark Demos': http://en.wikipedia.org/wiki/The_Bootleg_Series_Vol._9_%E2%80%93_The_Witmark_Demos:_1962%E2%80%931964
Daarop staat een van mijn favoriete Dylan-composities 'I'll Keep It With Mine', dat later door artieste Nico is uitgevoerd:
http://www.youtube.com/watch?v=qCwDMjp3G5Y

Rubberduck schreef:- Blood On The Tracks (1975) [...] De ene keer haalt hij fel uit naar zijn ex-vrouw Sara, de andere keer gaat het erover dat hij haar zo vreselijk mist.

Ook op 'Desire' (1976) staan liedjes over Sara. Niettemin wilde ze in maart 1977 toch scheiden.

Aan het einde van de jaren '70 begint de "born-again Christian"-periode.

Bob Dylan, tijdens een optreden van 25 januari 1980:
Years ago they ... said I was a prophet. I used to say, "No I'm not a prophet" they say "Yes you are, you're a prophet." I said, "No it's not me." They used to say "You sure are a prophet." They used to convince me I was a prophet. Now I come out and say Jesus Christ is the answer. They say, "Bob Dylan's no prophet." They just can't handle it.

bron: http://en.wikipedia.org/wiki/Bob_Dylan#Born-again_period
Daniel73
Member
 
Berichten: 917
Geregistreerd: vr jun 02, 2006 5:45 pm
Woonplaats: Nederland

Vorige

Keer terug naar Beeld en geluid

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers. en 3 gasten

cron