Stephan schreef:Ik heb nu ook 'Street Legal' en 'Blonde on Blonde'.
'Street Legal' vind ik erg goed, vooral de eerste twee nummers en 'Stop Crying'; maar eigenlijk elk nummer wel.
De drums zijn erg fijn.
Er niet aan gedacht die boxjes te kopen van 'de Volkskrant'; steeds 10 cd's voor € 39,95?
@ Daniel73:Tja, als je 'Thunder on the mountain' niet eens mooi vindt, dan weet ik het ook niet meer. Het heeft een prachtige tekst, met juweeltjes als:
"I was thinkin' 'bout Alicia Keys
Couldn't help from cryin'
When she was born in hell's Kitchen, I was livin' down the line"
"I will raise me an army of tough sons of bitches
I'll recruit my army from the orphanages"
En dan is er inderdaad die manier van zingen van hem. Ik vind het mooi hoe hij duidelijk sommige uithalen in dit nummer eigenlijk niet meer kan halen, maar ze tóch probeert te maken. Dat geeft inderdaad dat geluid waarbij je hem hoort 'rochelen/raspen'. Maar hij doet dat op zo'n manier, dat er toch de beoogde emotie uit spreekt, zodat het je toch raakt. Bijvoorbeeld de manier waarop hij dit zingt: "my relgigious vows!" Dat wordt: "my religious vooooooows!" Juist door het op dié manier te zingen, bereikt hij een uniek effect dat niemand anders kan bereiken.
Het is allemaal een kwestie van wennen, natuurlijk. 'Modern Times' vond ik de eerste keer niks. De tweede keer ook niet, noch de derde of vierde keer. Maar de vijfde keer begon ik het te waarderen. Zo ging het bij de meeste platen van Dylan. Er is geen één plaat geweest die ik meteen geweldig vond. Dat is ook juist het mooie van Dylan: als je er eenmaal achter bent hoe goed het in elkaar zit, ben je ook helemaal verkocht; niet 'zomaar' een liefhebber meer. Dat is zijn kracht: eerst moeite doen, daarna eeuwige beloning met zulke waanzinnig mooie muziek.
Dat je 'Not dark yet' langdradig vind, kan ik niet begrijpen. Heb je wel gehóórd wat hij zingt? Het is in wezen een vreselijk droevig, depressief-stemmend lied, in- en in-triest. Maar zó gevoelig, invoelend en meeslepend gezongen dat je het toch steeds weer opnieuw wilt horen. Je kan in dat nummer helemaal opgaan en even helemaal uit het hier en nu weg zijn, zoals vroeger met 'Visions of Johanna'. 'Not dark yet' toont waarlijk een oud geworden, rijpe Dylan.
Dat rochelen en raspen waar jij het over hebt, als het op de cd's aankomt tenminste (live is het inderdaad huilen met de pet op), geeft júist die emotie aan, waarvan jij zegt dat die ontbreekt. Ik heb vaak het gevoel dat Dylan er zóveel emotie in stopt, dat hij daardoor juist zo gaat raspen. Hij klinkt dan alsof het hem allemaal zó hoog zit, dat het er zó, raspend, uitkomt. Hij kan soms zo uithalen dat het je door de ziel snijdt. Ja, dat vind ik echt.
Maar jij hebt nooit van een afwijkende zang gehouden. 'Blonde on blonde' vond je ook al niks, met die Dylan die als een "stoere blower" van die vreselijk lange uithalen maakte. Volgens mij heb je een beperkte interpretatie van Dylan die in 1965 ophoudt, en alles wat daarna komt deugt niet. Jammer.
Ik ben wel blij dat je het met me eens bent dat Dylan in dat concert in 1994 goed in vorm was ('Knocking on Heaven's door'). Inderdaad een hoogtepunt.