Bob Dylan

Muziek, films, theater, televisie, radio

Berichtdoor Rubberduck » ma maart 01, 2010 1:19 am

Ik heb van Caspar begrepen dat hij ook een fan is van Bob Dylan. Zijn er nog meer mensen met zo'n uitstekende muzieksmaak op McDrake? Welke albums heb je van hem? Welk heeft je voorkeur en waarom? Welk liedje bevalt je het best? Ben je ooit naar een concert van Bob geweest? Wat spreekt je aan in Dylan?

Albums die ik heb:

Bob Dylan (1962)
The Freewheelin' Bob Dylan (1963)
The times they are a-changin' (1964)
Another side of Bob Dylan (1964)
Bringing it all back home (1965)
Highway 61 Revisited (1965)
Blonde on Blonde (1966)
John Wesley Harding (1967)
Nashville Skyline (1969)
Desire (1975)
Live at The Gaslight 1962 (2005)
Modern Times (2006)
All I really want to do
Is, baby, be friends with you.
Rubberduck
Member
 
Berichten: 77
Geregistreerd: do feb 25, 2010 5:52 pm
Woonplaats: Helmond

Berichtdoor Caspar » ma maart 01, 2010 8:27 am

Nou nou... Ik heb voor mijn verjaardag het prachtige Blonde On Blonde gekregen (2 jaar geleden dus). Dat vind ik aan de ene kant heel mooi, aan de andere kant kan ik maar niet wennen aan de mondharmonica. Inmiddels heb ik ook Highway 61 Revisited en Blood on the Tracks leren kennen, maar die halen het niet bij meesterwerk Blonde on Blonde. Enige album van Bob Dylan dat voorgenoemde wel oversteigt is wat mij betreft Desire. Wat een machtig album is dat, met een voor-de-hand-liggende favoriet Hurricane.

Ik moet wel zeggen dat ik me nooit echt heb verdiept in de teksten van Bob Dylan, terwijl die juist zo belangrijk schijnen te zijn. Misschien stijgt mijn waardering voor Bob Dylan nog wel meer als ik ook eens de teksten erbij pak?

Concerten van hem heb ik niet bezocht. Wel een keertje overwogen, maar hij schijnt niet echt goed meer te zijn maar alleen nog als een zombie achter zijn keyboard te zitten en zijn stem is ook niet meer wat het geweest is. Dat is ook al te horen op zijn nieuwste album Together Through Life, wat een rotplaat.

Als je vanmiddag niks te doen hebt: bij ons radioprogramma Beautiful Freaks (zie hier komt er vanmiddag ook een liedje van Bob Dylan langs (among many others)!
Beautiful Freaks - alternative music pirate radio
Trends in alternatieve muziek. Indie muziek, quizzen en meer! Elke maandag alternatieve radio met Abel en Caspar. Een mix van interessante gasten, live-muziek op een Keytar, experimentele belspellen, onzinnige discussies, maar toch vooral veel muziek.
Caspar
Member
 
Berichten: 967
Geregistreerd: ma maart 26, 2007 9:03 am
Woonplaats: Hierzo

Berichtdoor Daniel73 » ma maart 01, 2010 4:44 pm

Vroeger was ik helemaal weg van 'Blonde on Blonde'. Ik draaide de CD zowat stuk. Totdat de slepende stem op deze 2LP, me ontzettend te irriteren. Oom Bob zingt er lijzig, alsof hij een stoere blower is. Het klinkt mij als een vervelende gimmick.
De LP 'Highway 61 Revisited' vind ik goede nummers bevatten, maar ik luister 'm zelden.
Ik ga voor 'Bringing it all back home', ook wel 'Subterranean Homesick Blues' genoemd. Die LP vind ik van begin tot het einde goed.
Bovengenoemde platen heb ik op CD. Verder ken ik alleen 'Desire', die ik ook wel zou willen hebben.

Heb je op internet het filmpje gezien van een dronken Dylan in een auto met John Lennon? Wie Oom Bob wil blijven zien als heilige profeet, kan daar beter niet naar kijken. :P Lennon lijkt zich te vervelen. Oom Bob dreigt op een gegeven moment te gaan braken. Heel gezellig.
Na het kijken hiervan heb ik nog meer moeite met de slepende 'Blonde On Blonde'. :)

(Full) Bob Dylan and John Lennon in a Car. Part 1
http://www.youtube.com/watch?v=c8OkqwY0tvc
(Full) Bob Dylan and John Lennon in a Car Part 2
http://www.youtube.com/watch?v=x-Bt8hD8Nxw

Een van de beste Dylan-nummers vind ik 'I'll Keep It With Mine', dat is uitgevoerd door zangeres Nico van The Velvet Underground. (1967) Dylan's versie is pas veel later uitgebracht, in een box.

Bob Dylan - I'll Keep It With Mine
http://www.youtube.com/watch?v=nsCRf3mdYX4

Nico - I'll Keep It With Mine
http://www.youtube.com/watch?v=qCwDMjp3G5Y

You will search, babe,
At any cost.
But how long, babe,
Can you search for what's not lost?
Ev'rybody will help you,
Some people are very kind.
But if I can save you any time,
Come on, give it to me,
I'll keep it with mine.

I can't help it
If you might think I'm odd,
If I say I'm not loving you for what you are
But for what you're not.
Everybody will help you
Discover what you set out to find.
But if I can save you any time,
Come on, give it to me,
I'll keep it with mine.

The train leaves
At half past ten,
But it'll be back tomorrow,
Same time again.
The conductor he's weary,
He's still stuck on the line.
But if I can save you any time,
Come on, give it to me,
I'll keep it with mine.

bron: http://www.youtube.com/watch?v=nsCRf3mdYX4
Daniel73
Member
 
Berichten: 917
Geregistreerd: vr jun 02, 2006 5:45 pm
Woonplaats: Nederland

Berichtdoor Rubberduck » wo maart 03, 2010 2:22 am

Caspar schreef:Nou nou... Ik heb voor mijn verjaardag het prachtige Blonde On Blonde gekregen (2 jaar geleden dus). Dat vind ik aan de ene kant heel mooi, aan de andere kant kan ik maar niet wennen aan de mondharmonica. Inmiddels heb ik ook Highway 61 Revisited en Blood on the Tracks leren kennen, maar die halen het niet bij meesterwerk Blonde on Blonde.

Dan krijg je het nog moeilijk als Dylan-fan 'in opleiding', want de mondharmonica is zowat zijn handelsmerk. Overigens vond ik die op Blonde on Blonde nog wel meevallen. Je zou eens naar zijn folk-albums moeten luisteren. Voordat hij elektrisch ging, gebruikte hij überhaupt alleen zijn gitaar en mondharmonica. Ik vind dat hij er prachtig mee overweg kan. Hij legt er zijn hele ziel en zaligheid in, en dat het dan geregeld niet helemaal zuiver klinkt maakt het dan des te mooier, vind ik. Luister maar eens naar (het begin van) 'All along the watchtower', daar komt dat heel duidelijk in naar voren.

Blonde on Blonde is ook mijn favoriet, hoe clichématig dat ook klinkt, want zowat iedereen roept dat album uit tot zijn beste werk. Ik kan er niks aan doen; het is nou eenmaal zo. Ik heb er wel behoorlijk aan moeten wennen. Aan alle Dylan-albums heb ik sowieso moeten wennen. Er is geen album geweest dat ik meteen geweldig vond. Maar daarin ligt denk ik juist de kracht van Dylan: het ligt niet gemakkelijk in het gehoor; je moet zelf een inspanning doen om zijn 'bedoeling' te grijpen. Maar als je dat dan eenmaal voor jezelf hebt, en je hebt het leren waarderen, dan ben je ook voor altijd overtuigd.

Caspar schreef:Enige album van Bob Dylan dat voorgenoemde wel oversteigt is wat mij betreft Desire. Wat een machtig album is dat, met een voor-de-hand-liggende favoriet Hurricane.

Met dat album stoei ik nu nog steeds. Ik ga het steeds mooier vinden, maar de eerste keer was ik behoorlijk teleurgesteld. (Met uitzondering van 'Hurricane'.) Terwijl ik nu, maanden later, ongelooflijk kan genieten van 'Black Diamond Bay', 'Joey', 'Isis' en 'One more cup of coffee'. Alleen 'Sara' ligt me nog steeds niet.

Caspar schreef:Ik moet wel zeggen dat ik me nooit echt heb verdiept in de teksten van Bob Dylan, terwijl die juist zo belangrijk schijnen te zijn. Misschien stijgt mijn waardering voor Bob Dylan nog wel meer als ik ook eens de teksten erbij pak?

Absoluut. Waar Dylan vooral beroemd om is geworden, is dat hij eerst in de folk-scene zijn eigen vlijmscherme liedjes ging schrijven over actuele maatschappelijke issues (in een tijd dat andere folk-singers alleen traditionals zongen); en later dat hij poëtische teksten verwerkte in rock 'n roll-songs (vóór hem waren dat twee gescheiden terreinen). Op zijn folk-albums zijn de teksten vrij concreet en komen regelmatig aan als een mokerslag (houdt altijd de historische context van die tijd in gedachten); op zijn elektrische albums zijn ze zo multi-interpretabel dat zoeken naar de 'juiste' interpretatie eigenlijk zinloos is. Soms moet je gewoon meegaan met wat hij zingt.

Neem nou 'Tombstone Blues' op Highway 61 Revisited. Waar gaat het over? Niemand die het kan zeggen. Het lijkt wel waanzin wat Dylan allemaal achter elkaar heeft gezet. Hij zat zwaar aan de LSD in deze periode; misschien ligt het daar aan. Maar wát een vondsten:

Gypsy Davey with a blowtorch he burns out their camps
With his faithful slave Pedro behind him he tramps
With a fantastic collection of stamps
To win friends and influence his uncle

Wie verzint nou zoiets? En zo gaat het bijna 6 hele minuten door. Maar ondanks alles rare vondsten en onlogische verbanden, heeft Dylan de structuur en het geheel van de tekst wel zó opgezet, dat het heel logisch overkomt. Dat is juist het knappe; dat het zo creatief is: een chaos toch logisch laten overkomen. Dat heeft natuurlijk ook voor een groot deel te maken met de manier waarop hij de tekst brengt: vol overtuiging. Dylan is zo'n zanger die zelfs het telefoonboek zou kunnen zingen en het dan nog interessant weet te houden, puur door de manier waarop hij zingt. In het bovenstaande stukje zit het 'm dat in de intonatie: "with a fan-tas-tic collection of stamps". En natuurlijk geeft het moordende muzikale tempo je geen moment tijd om op adem te komen. Op Blonde on Blonde weet hij dat zelfs nog beter te doen.

Caspar schreef:Concerten van hem heb ik niet bezocht. Wel een keertje overwogen, maar hij schijnt niet echt goed meer te zijn maar alleen nog als een zombie achter zijn keyboard te zitten en zijn stem is ook niet meer wat het geweest is. Dat is ook al te horen op zijn nieuwste album Together Through Life, wat een rotplaat.

Dylan heeft zeker niet meer de stem die hij decennia geleden had. Maar aan de andere kant heeft hij ook nooit een 'mooie' stem gehad. Zijn hele kunst is nou juist dat hij met zijn lelijke stem werkelijk alles kan zingen; hij kan er alles mee. Tegenwoordig zou je een onderscheid moeten maken tussen CD en live-performance. Op zijn CD's klinkt hij nog steeds geweldig. Anders, met een geraspte, bijna rochelende stem, maar hij zet die wel in op een manier dat je als luisteraar nog steeds geraakt wordt. De liedjes winnen er zelfs aan kracht door. Modern Times (2006) was bijvoorbeeld een prachtige plaat. Tot mijn schande moet ik bekennen nog niets van Together through life te hebben gehoord. Maar misschien moet je die plaat ook gewoon een aantal keer horen voordat je 'm op waarde kunt schatten. Zo was het bij mij ook met Modern Times.

Het euvel met zijn live-optredens is dat Dylan, anders dan op de plaat, niet meer zíngt. Jouw omschrijving van een concert is helemaal correct, helaas. Dylan zíngt gewoon niet meer, maar staat een paar klanken uit te stoten en te mompelen die voor liedjes door moeten gaan. Alle liedjes 'zingt' hij live ook op dezelfde manier: heel snel de woorden achter elkaar de microfoon in smijten. Als Dylan-fan doet me dat zeer. Blijkbaar (getuigde zijn CD's) kán hij het nog wel, hij heeft alleen totaal de interesse verloren om 'Visions of Johanna' voor de duizendste keer live te spelen. "Blijf dan thuis, Bob", denk ik dan.

Maar laatst heeft hij bewezen dat hij live nog steeds ijzersterk en overtuigend kan zijn. Het ligt blijkbaar wel aan het publiek waarvoor hij optreedt. Toen hij voor president Obama zong op het Witte Huis, was hij weer als vanouds:

http://www.youtube.com/watch?v=r6l6TdPn5Wg
All I really want to do
Is, baby, be friends with you.
Rubberduck
Member
 
Berichten: 77
Geregistreerd: do feb 25, 2010 5:52 pm
Woonplaats: Helmond

Berichtdoor Rubberduck » do maart 04, 2010 12:41 am

Daniel73 schreef:Vroeger was ik helemaal weg van 'Blonde on Blonde'. Ik draaide de CD zowat stuk. Totdat de slepende stem op deze 2LP, me ontzettend te irriteren. Oom Bob zingt er lijzig, alsof hij een stoere blower is. Het klinkt mij als een vervelende gimmick.

Een gimmick? Voelt Daniel zich wel goed? Juist die slepende, lijzige, zeurende stem op Blonde on Blonde maakt de plaat zo goed. Er spreekt zoveel kracht en emotie uit. Alsof Bob zich gewoon niet in kan houden. Die urgentie tilt de plaat naar een ontieglijk hoog niveau. De emotie spat eraf. Neem nou zo'n uitspraak als die in 'Stuck inside of Mobile with the Memphis Blues again':

When Ruthie says come see her
In her honky-tonk LAGOOOOON
Where I can watch her waltz for free
’Neath her Panamanian MOOOOOON
An’ I say, “Aw come ON now
You must know about my DEBUTAAAANTE”
An’ she says, “Your debutante just knows what you need
But I know what you WAAAANT”

Juist door die unieke manier van zingen trekt die plaat mij zo. Als ik Blonde on Blonde opzet, verdwijn ik 74 minuten lang in 'andere' sferen. Heerlijke muziek, geweldige liedteksten en die typische Dylan-stem maken dit wel een meesterwerkje. Totaal geen gimmick dus, maar een manier om een uitzonderlijk goede plaat neer te zetten.

Daniel73 schreef:De LP 'Highway 61 Revisited' vind ik goede nummers bevatten, maar ik luister 'm zelden.

Zonde, hoor. Misschien wel de tweede beste plaat. Vooral 'Desolation Row' vind ik prachtig. Zelfs na 11 minuten vind ik het jammer dat het nummer al afgelopen is.

Daniel73 schreef:Ik ga voor 'Bringing it all back home', ook wel 'Subterranean Homesick Blues' genoemd. Die LP vind ik van begin tot het einde goed.
Bovengenoemde platen heb ik op CD. Verder ken ik alleen 'Desire', die ik ook wel zou willen hebben.

Oh? Ik dacht dat je wel redelijk ingevoerd was in Dylan. Je zou die folk-albums van hem eens moeten horen. Ik weet zeker dat je die geweldig zou vinden. Geen gimmicks, geen trucjes of poespas: alleen een stem, een gitaar en een mondharmonica. Over een veelheid aan onderwerpen; eerlijk en direct, en vooral betrokken. Liedjes als 'Girl from the north country', 'Don't think twice, it's allright', 'Chimes of freedom' en 'The lonesome death of Hattie Carroll', om er maar een paar te noemen.

Bringing it all back home vind ik een prachtige plaat, waarbij je het beste van twee werelden hebt: de rock-songs en de folk-songs. Vooral 'Bob Dylan's 115th dream' vind ik geweldig. Dylan was net elektrisch gegaan en had daar veel negatief commentaar op gekregen van de fans en zijn voormalige folk-vrienden. Daar trok hij zich niks van aan. In dit lied trapt hij nog lekker een keer na. Hij begint alsof hij aan een folk-nummer begint, maar stopt al vrij snel, waarna je zijn studio-personeel hoort lachen en opnieuw beginnen... en dan voluit met de hele band. Overigens is de muziek een elekrische, versnelde versie van het arrangement van 'Motorpsycho Nightmare' (van de plaat Another side of Bob Dylan).
All I really want to do
Is, baby, be friends with you.
Rubberduck
Member
 
Berichten: 77
Geregistreerd: do feb 25, 2010 5:52 pm
Woonplaats: Helmond

Berichtdoor Daniel73 » do maart 04, 2010 4:04 pm

Rubberduck schreef:
Caspar schreef:Enige album van Bob Dylan dat voorgenoemde wel oversteigt is wat mij betreft Desire. Wat een machtig album is dat, met een voor-de-hand-liggende favoriet Hurricane.

Met dat album stoei ik nu nog steeds. Ik ga het steeds mooier vinden, maar de eerste keer was ik behoorlijk teleurgesteld. (Met uitzondering van 'Hurricane'.) Terwijl ik nu, maanden later, ongelooflijk kan genieten van 'Black Diamond Bay', 'Joey', 'Isis' en 'One more cup of coffee'. Alleen 'Sara' ligt me nog steeds niet.

Ik vind 'Desire' wel een goede plaat. Hoezo ligt 'Sara' je niet? Die vind ik wel goed. Op YouTube kan ik alleen live versies vinden. Waaronder deze:

Bob Dylan - Sara (Rolling Thunder Revue, 1975)
http://www.youtube.com/watch?v=Y2kdPWuj2rQ

Rubberduck schreef:
Caspar schreef:Concerten van hem heb ik niet bezocht. Wel een keertje overwogen, maar hij schijnt niet echt goed meer te zijn maar alleen nog als een zombie achter zijn keyboard te zitten en zijn stem is ook niet meer wat het geweest is. Dat is ook al te horen op zijn nieuwste album Together Through Life, wat een rotplaat.

Dylan heeft zeker niet meer de stem die hij decennia geleden had. Maar aan de andere kant heeft hij ook nooit een 'mooie' stem gehad.

Dylan heeft wel geprobeerd mooi te zingen, in 1969:

Bob Dylan - Lay Lady Lay
http://www.youtube.com/watch?v=5dvOKrFbLmw

Rubberduck schreef:Het euvel met zijn live-optredens is dat Dylan, anders dan op de plaat, niet meer zíngt. Jouw omschrijving van een concert is helemaal correct, helaas. Dylan zíngt gewoon niet meer, maar staat een paar klanken uit te stoten en te mompelen die voor liedjes door moeten gaan. Alle liedjes 'zingt' hij live ook op dezelfde manier: heel snel de woorden achter elkaar de microfoon in smijten. Als Dylan-fan doet me dat zeer. Blijkbaar (getuigde zijn CD's) kán hij het nog wel, hij heeft alleen totaal de interesse verloren om 'Visions of Johanna' voor de duizendste keer live te spelen. "Blijf dan thuis, Bob", denk ik dan.

Of jij blijft thuis, Rub. :) Je hoeft er niet heen. :P

Rubberduck schreef:Maar laatst heeft hij bewezen dat hij live nog steeds ijzersterk en overtuigend kan zijn. Het ligt blijkbaar wel aan het publiek waarvoor hij optreedt. Toen hij voor president Obama zong op het Witte Huis, was hij weer als vanouds:

http://www.youtube.com/watch?v=r6l6TdPn5Wg

Als "vanouds"? Ik vind het slow-motion, in vergelijking met vroeger. Zoals Boudewijn de Groot, die van het up-tempo 'Verdronken Vlinder' een trage, mijns inziens wat slaapverwekkende versie heeft gemaakt. Waarom gaan deze artiesten hun oude nummers tegenwoordig zo plechtig zingen? Omdat ze oude mannen zijn geworden?

Met moeite heb ik op YouTube de studio-versie gevonden, uit 1963. Hoor wat een verschil:

Bob Dylan - The times they are a changin
http://www.youtube.com/watch?v=yssw8s8gpfY

Over veranderende tijden gesproken, wat heeft Obama veranderd? Overigens is Bob Dylan niet te beroerd geweest om voor de paus te zingen, in 1997. Wat zal ik daarvan vinden? :/

Rubberduck schreef:
Daniel73 schreef:Vroeger was ik helemaal weg van 'Blonde on Blonde'. Ik draaide de CD zowat stuk. Totdat de slepende stem op deze 2LP, me ontzettend [begon] te irriteren. Oom Bob zingt er lijzig, alsof hij een stoere blower is. Het klinkt mij als een vervelende gimmick.

Een gimmick? Voelt Daniel zich wel goed? Juist die slepende, lijzige, zeurende stem op Blonde on Blonde maakt de plaat zo goed. Er spreekt zoveel kracht en emotie uit. Alsof Bob zich gewoon niet in kan houden. Die urgentie tilt de plaat naar een ontieglijk hoog niveau. De emotie spat eraf.

Een vriend van mij is helemaal weg van Dylan. Hij heeft bijna al zijn platen en zal waarschijnlijk veel uit je berichten met instemming lezen. Sommige mensen reageren nu eenmaal een beetje overdreven, als ze de naam Bob Dylan horen. :P

Rubberduck schreef:Neem nou zo'n uitspraak als die in 'Stuck inside of Mobile with the Memphis Blues again':

When Ruthie says come see her
In her honky-tonk LAGOOOOON
Where I can watch her waltz for free
’Neath her Panamanian MOOOOOON
An’ I say, “Aw come ON now
You must know about my DEBUTAAAANTE”
An’ she says, “Your debutante just knows what you need
But I know what you WAAAANT”

Dit is juist een van die nummers waarvan de zang mij is gaan irriteren.
Wat betekent "stuck inside of mobile"?

Wikipedia:
According to the book Revolution in the Head, John Lennon wrote a spoof entitled "Stuck Inside of Lexicon with the Roget's Thesaurus Blues Again," pointing out that Dylan was using obscure lyrics too extensively. This line is found in the song "Satire #2" of Lennon's Anthology.

bron: http://en.wikipedia.org/wiki/Stuck_Inside_of_Mobile_with_the_Memphis_Blues_Again

Wellicht wordt deze parodie bedoeld, 'The News Of The Day':

New York City - The News Of The Day / John Lennon
http://www.youtube.com/watch?v=MdLbEjAd0Lo
(de parodie begint vanaf 2:13)

Ik heb deze parodie aan wat muzikanten laten horen. Sommigen dachten dat het echt Dylan was! De parodie klinkt alsof John Lennon 's ochtends mistroostig, hardop de krant zit te lezen. :lol: De tekst steekt duidelijk de draak met Dylan's lange tekstregels. Accenten worden gelegd door sommige woorden te rekken.
Helaas kan ik de tekst niet helemaal verstaan, maar er zitten leuke regels tussen. ("This is nothing terrible / It's bad enough / But it's not ter-ri-ble." 3:52) :lol:
Voor mij is dit 'Blonde On Blonde' in een notendop. :P

Rubberduck schreef:Juist door die unieke manier van zingen trekt die plaat mij zo. Als ik Blonde on Blonde opzet, verdwijn ik 74 minuten lang in 'andere' sferen. Heerlijke muziek, geweldige liedteksten en die typische Dylan-stem maken dit wel een meesterwerkje. Totaal geen gimmick dus, maar een manier om een uitzonderlijk goede plaat neer te zetten.

Volgens Wikipedia zijn er minstens 11 verschillende mixen van de plaat uitgebracht. De CD-uitgave zou pas vanaf 1989 compleet zijn. Geen idee welke CD ik heb. Komt ongeveer uit die tijd. Er staat geen jaartal op. (CBS 463369 2)
Zie: http://en.wikipedia.org/wiki/Blonde_on_Blonde#Release_formats_and_variations_between_pressings

Wat betekent de titel 'Blonde On Blonde' eigenlijk? Wat zou een vertaling zijn?

Rubberduck schreef:
Daniel73 schreef:De LP 'Highway 61 Revisited' vind ik goede nummers bevatten, maar ik luister 'm zelden.

Zonde, hoor. Misschien wel de tweede beste plaat. Vooral 'Desolation Row' vind ik prachtig. Zelfs na 11 minuten vind ik het jammer dat het nummer al afgelopen is.

Ja, 'Desolation Row' vind ik ook goed.

Wat vind je van 'Green Eggs And Ham'? :)

Dylan Hears A Who - Green Eggs And Ham
http://www.youtube.com/watch?v=GUIhVPdwcRA
Weer een parodie. Tekst is gejat van Doctor Seuss. Dit nummer doet mij denken aan 'Thombstone Blues'. Lijkt als twee druppels water op Dylan. Schitterend om Dylan-fans plechtig te zien kijken en ze dan te vertellen dat het nep is.

Overigens heeft Dylan, volgens speculatie, op 'Blonde On Blonde' een antwoord gemaakt op het nummer 'Norwegian Wood' van The Beatles.
"4th Time Around" was commonly speculated to be a response to The Beatles' song "Norwegian Wood" - written by John Lennon and credited, as were all Lennon & McCartney's Beatles songs to Lennon/McCartney for the 1965 album Rubber Soul - as the two tracks share a reasonably similar melody and lyrical premise.

bron: http://en.wikipedia.org/wiki/4th_Time_Around

The Beatles - Norwegian Wood [mono mix]
http://www.youtube.com/watch?v=uGsJzx9E3-g

Bob Dylan - 4th Time Around [mono mix]
http://www.youtube.com/watch?v=4-nQBUQIYGE

Persoonlijk vind ik het nummer van The Beatles beter. Die duurt 2:08. Het nummer van Dylan duurt ruim twee keer zo lang en ik vind het saai worden. The Beatles weten wanneer ze moeten ophouden.

Rubberduck schreef:
Daniel73 schreef:Ik ga voor 'Bringing it all back home', ook wel 'Subterranean Homesick Blues' genoemd. Die LP vind ik van begin tot het einde goed.
Bovengenoemde platen heb ik op CD. Verder ken ik alleen 'Desire', die ik ook wel zou willen hebben.

Oh? Ik dacht dat je wel redelijk ingevoerd was in Dylan. Je zou die folk-albums van hem eens moeten horen. Ik weet zeker dat je die geweldig zou vinden. Geen gimmicks, geen trucjes of poespas: alleen een stem, een gitaar en een mondharmonica. Over een veelheid aan onderwerpen; eerlijk en direct, en vooral betrokken. Liedjes als 'Girl from the north country', 'Don't think twice, it's allright', 'Chimes of freedom' en 'The lonesome death of Hattie Carroll', om er maar een paar te noemen.

Ik zal deze nummers eens gaan luisteren. Een nummer dat ik me herinner als zijnde goed, is 'It's Aint't Me Babe'. Maar daar kan ik de studio-versie niet van vinden op YouTube. Staat op de LP 'Another Side of Bob Dylan', uit 1964.

Rubberduck schreef:Bringing it all back home vind ik een prachtige plaat, waarbij je het beste van twee werelden hebt: de rock-songs en de folk-songs.

'Bringing It All Back Home' (1965) blijft mijn grote favoriet van Dylan. Inderdaad, het beste van twee werelden.
Volgens mij is deze LP van grote invloed op een van mijn favoriete LPs aller-allertijden: 'The Madcap Laughs' van Syd Barrett, uit 1969. Ook daarop zijn electrische nummers en akoestische, kale nummers te horen. Een verschil met Dylan is dat Syd Barrett, voormalig leider van Pink Floyd, in de war is tijdens de opnames. Zo is er een warrige valse start te horen, waarin Barrett hakkelend met de controle-kamer praat. ('If It's In You') De valse start zou op LP zijn gezet om Barrett's toestand te laten doorschemeren.
Als je van "eerlijk en direct" houdt, zou je die LP ook eens kunnen luisteren. Ook de hoes heeft wat overeenkomsten. Beiden tonen een artiest in een huiskamer. Verschil is dat Barrett in een lege huiskamer zit, gehurkt op handen en voeten.
Ik gok dat met name 'Bringing It All Back Home' de weg vrijgemaakt heeft voor 'The Madcap Laughs'.

Syd Barrett - Dark Globe
http://www.youtube.com/watch?v=rXngK8vCXBM
Akoestisch en kaal. Dit vind ik sterk op 'It Ain't Me Babe' lijken.

Syd Barrett - Bob Dylan Blues
http://www.youtube.com/watch?v=JvUJTbpdCbI
Een lang verloren gewaande outtake. Dit zou Barrett in zijn tienerjaren hebben geschreven. Het is opgenomen in 1970. Dus toen hij inmiddels de weg kwijt was. Je hoort een grappige, gevatte tekst, gezongen door iemand die wat down en afwezig is.
Overigens wordt verwezen naar het zingen over dromen: "Well I sing about dreams / And I rhymes it with seems / Cause it seems that my dream always means / That I can prophesy all kinds of things". Wat blijkbaar ook verwijst naar een manier van schrijven van Dylan. Een kritiek zou zijn geweest, dat Dylan een regel neerzette en daar lukraak een andere regel op rijmde.

De tekst, voor zover deze klopt:
Bob Dylan Blues (Syd Barrett)

Got the Bob Dylan blues
And the Bob Dylan shoes
And my clothes and my hair's in a mess
But you know I just couldn't care less

Goin' to write me a song
Bout' what's right and what's wrong
Bout' god and my god and all that
Quiet while I make like a cat

Chorus:
Cause I'm a poet
Don't ya know it
And the wind, you can blow it
Cause I'm Mr. Dylan, the king
And I'm free as a bird on the wing

Roam from town to town
Guess I get people down
But I don't care too much about that
Cause my gut and my wallet are fat

Make a whole lotta dough
But I deserve it though
I've got soul and a good heart of gold
So I'll sing about war in the cold

Chorus (see above)

Well I sing about dreams
And I rhymes it with seems
Cause it seems that my dream always means
That I can prophesy all kinds of things

Well the guy that digs me
Should try hard to see
That he buys all my discs and a hat
And when I'm in town go see that

Chorus (see above)

bron: http://www.lyricsdownload.com/syd-barrett-bob-dylan-blues-lyrics.html

Tot zover de eerbetonen van Lennon, een onbekende en Barrett.
Van je fans moet je het hebben. :P

Rubberduck schreef:Vooral 'Bob Dylan's 115th dream' vind ik geweldig. Dylan was net elektrisch gegaan en had daar veel negatief commentaar op gekregen van de fans en zijn voormalige folk-vrienden. Daar trok hij zich niks van aan. In dit lied trapt hij nog lekker een keer na. Hij begint alsof hij aan een folk-nummer begint, maar stopt al vrij snel, waarna je zijn studio-personeel hoort lachen en opnieuw beginnen... en dan voluit met de hele band. Overigens is de muziek een elekrische, versnelde versie van het arrangement van 'Motorpsycho Nightmare' (van de plaat Another side of Bob Dylan).

Ja, inderdaad. 'Bob Dylan's 115th Dream' lijkt op 'Motorpsycho Nightmare', dat ik nu voor het eerst hoor. Ik vind 'Bob Dylan's 115th Dream' beter.
Er is ook een eerder nummer dat 'Bob Dylan's Dream' heet, van 'The Freewheelin' Bob Dylan'. Dat ken ik niet.

Ik heb ooit in een biografie gelezen dat de valse start van 'Bob Dylan's 115th Dream' echt per ongeluk was. En het was toentertijd (1965) hoogst ongebruikelijk om zo'n "open microfoon" opname op LP te zetten. Daar heeft men voor moeten doorzetten.

Wikipedia meldt:
The song's title is an allusion to a previous Dylan song: "Bob Dylan's Dream". It begins with Dylan beginning to play the song alone after the rest of the band miss the entrance cue, before bursting into laughter and starting over; this was kept on the final recording.

bron: http://en.wikipedia.org/wiki/Bob_Dylan%27s_115th_Dream
Daniel73
Member
 
Berichten: 917
Geregistreerd: vr jun 02, 2006 5:45 pm
Woonplaats: Nederland

Berichtdoor Rubberduck » za maart 06, 2010 4:35 am

Daniel73 schreef:Ik vind 'Desire' wel een goede plaat. Hoezo ligt 'Sara' je niet? Die vind ik wel goed. Op YouTube kan ik alleen live versies vinden.

Ik vind het een teleurstellend einde van een verder sterke plaat. Staan er zulke prachtig geschreven nummers op, met zulke fantastische teksten, over inspirerende onderwerpen... eindigt het met een zeemzoetig liedje over zijn (ex-)vrouw. Een burgertruttig huisje-boompje-beestje nummer. Naar Dylan's tekstuele maatstaven zwaar onder de maat, want het ene cliché volgt het andere op.

Daniel73 schreef:Dylan heeft wel geprobeerd mooi te zingen, in 1969:

Bob Dylan - Lay Lady Lay

Nou ja, 'mooi'... Ik denk dat hij niet zozeer mooi probeerde te zingen, als wel bewust in heel andere stijl, in een ander genre. 'Lay lady lay' komt van Dylan's country-plaat Nashville skyline, waarop hij alle nummers op deze manier zingt. Hoe mooi ik het ook vind klinken, vind ik dit veel meer een gimmick dan de slepende stem op Blonde on Blonde. Lang heeft hij deze manier van zingen dan ook niet volgehouden. Ik vind pure country niet zo goed passen bij Dylan. De helft van de liedjes van die plaat vind ik nogal suf.

Daniel73 schreef:Of jij blijft thuis, Rub. :) Je hoeft er niet heen. :P

Dat sowieso, maar ik vind het bijna van minachting jegens het publiek getuigen om al je nummers op dezelfde manier stoïcijns achter mekaar op te dreunen. Zeker als op zo'n avond op het Witte Huis blijkt dat hij het wel kán. Leuk: de makers van de animatieserie Family Guy hebben een parodie gemaakt op de mompelende, onverstaanbare Dylan:

Family Guy- Backstage with Bob Dylan
http://www.youtube.com/watch?v=Fc38Uy-i1lA

Daniel73 schreef:Als "vanouds"? Ik vind het slow-motion, in vergelijking met vroeger. Zoals Boudewijn de Groot, die van het up-tempo 'Verdronken Vlinder' een trage, mijns inziens wat slaapverwekkende versie heeft gemaakt. Waarom gaan deze artiesten hun oude nummers tegenwoordig zo plechtig zingen? Omdat ze oude mannen zijn geworden?

Wel, het zijn hun nummers, dus ze kunnen er vanzelfsprekend mee doen wat ze willen. Ik denk dat artiesten die een bepaalde hit al honderden keren hebben gezongen, ook wel eens wat variatie willen. Dylan zingt sowieso live nooit een nummer zoals het op de plaat staat. De vorig jaar overleden schrijver Martin Bril heeft een boekje geschreven over Dylan, 'Een man uit de verte', waarin hij hierover heel terecht opmerkt:

"Alles kan Dylan zingen. En dat niet alleen; wat hij zingt, zingt hij ook altijd anders. Er is geen versie van Like A Rolling Stone hetzelfde. Avond aan avond speelt hij het, ergens ter wereld, en steeds zingt hij het anders, hoewel de pilaren van de frasering wel altijd overeind blijven [...] [H]et lijkt wel alsof hij vooral zijn grootste krakers zo veel mogelijk zingt, ongetwijfeld niet omdat dat zo leuk is, maar om ze al doende te veranderen, en hun plaats in de collectieve verbeelding van het publiek steeds opnieuw onder stroom te zetten.
Niets is makkelijker dan een klassieke hit klassiek als op de plaat uitvoeren, niets is moeilijker dan er iedere avond weer mee aan de slag. Niet de hit en de reproductie ervan zijn voor Dylan van belang; waar het hem om gaat is het lied, het verhaal, de saga- die wil hij planten in het hoofd van zijn luisteraars, en wel zodanig dat uiteindelijk die liedjes weer door anderen kunnen worden doorgegeven."

Daniel73 schreef:Over veranderende tijden gesproken, wat heeft Obama veranderd? Overigens is Bob Dylan niet te beroerd geweest om voor de paus te zingen, in 1997. Wat zal ik daarvan vinden? :/

Dylan was één van de vele artiesten die daar optraden in het kader van 'Black History Month', wat ik heel passend vind, aangezien hij in de jaren '60 met zijn liedjes zoveel heeft betekend voor de burgerrechtenbeweging in de VS, en nu heeft datzelfde land, amper 40 jaar later een zwarte president! Wat Obama veranderd heeft, is tot op heden helaas weinig. Over drie jaar kunnen we de definitieve balans opmaken. Misschien kunnen we Dylan's performance als een aansporing, een aanmoediging zien? Ik vond het wel toepasselijk naar het publiek van die avond toe: "come senators, congressmen, please heed the call"... Alhoewel ik liever had gezien dat hij keihard 'Masters of war' in hun gezicht had gezongen. Dat nummer ken je toch wel? Het beste anti-oorlogslied allertijden?

Overigens heeft Dylan ook voor president Clinton gezongen, bij diens inauguratie. Daar speelde hij een sterk verkorte versie van 'Chimes of freedom'. Clinton lijkt erg enthousiast te zijn over het optreden, maar toch is het grappig om te zien hoe Hillary en hij van verbazing beginnen te lachen net nadat Bob is begonnen met zingen. ;)

Chimes of Freedom- Bob Dylan
http://www.youtube.com/watch?v=T8bRIkEJsVI

Ook hier weer een heel ander arrangement dan op de plaat. De versie van het album Another side of Bob Dylan heeft door de traagheid en de soberheid van alleen gitaar en mondharmonica veel meer impact. De boodschap verdwijnt in deze live-uitvoering geheel in het elektrische geweld.

Daniel73 schreef:Een vriend van mij is helemaal weg van Dylan. Hij heeft bijna al zijn platen en zal waarschijnlijk veel uit je berichten met instemming lezen. Sommige mensen reageren nu eenmaal een beetje overdreven, als ze de naam Bob Dylan horen. :P

Klinkt als een zeer verstandige man met een heel goede smaak. Bij de zender 'Het Gesprek' hebben ze trouwens vorig jaar een mooie uitzending gemaakt over Dylan, waarin ook twee personen vertellen waarom ze zijn muziek zo geweldig vinden. Gewoon 45 minuten zonder filmpjes of andere gimmicks, maar gewoon twee mensen die uitleggen waarom Dylan zo goed is. Schrijver Roel Bentz van den Berg vond ik heel sterk uiteenzetten waarin de kracht van Dylan schuilt; zanger Lucky Fonz III vond ik beduidend minder.

Het Gesprek- Sgt Pepper (over Bob Dylan)
http://www.hetgesprek.nl/archief/2805/

Rest volgt.
All I really want to do
Is, baby, be friends with you.
Rubberduck
Member
 
Berichten: 77
Geregistreerd: do feb 25, 2010 5:52 pm
Woonplaats: Helmond

Berichtdoor Rubberduck » do maart 11, 2010 3:53 am

Vervolg.

Daniel73 schreef:[Stuck inside of Mobile with the Memphis Blues again]Dit is juist een van die nummers waarvan de zang mij is gaan irriteren.
Wat betekent "stuck inside of mobile"?

Meen je dat nou? Jij die unieke manier van zingen, dat slepende en dreinende, is wat het nummer máákt. Als je dat weghaalt, blijft er vrij weinig meer van over. Mobile is een havenstad in Alabama.

Over die parodie van Lennon had ik al eerder gelezen. Zijn er echt mensen die dachten dat het Dylan was? Dat meen je niet! Dit klinkt toch he-le-maal niet als hem. (Ja, ik heb vanaf 2:13 ook geluisterd.) Zijn die muzikanten nou zo slecht ingevoerd? Ik vind er zelf vrij weinig aan, eerlijk gezegd. Ik had er veel meer van verwacht, zoals jij het aanprees. Als parodie vind ik het maar tam. Dan vind ik de parodie die Simon & Garfunkel hebben gemaakt, heel wat geslaagder:

Simon & Garfunkel - A simple desultory philippic (Or how I was Robert McNamared into submission)
http://www.youtube.com/watch?v=txE7RZNQY_w


Ze hebben echt een Dylan-nummer gemaakt: natuurlijk de titel; Dylan's gewoonte bekende namen in een lied te verwerken; de muziek (combinatie van elektrische gitaar, orgel, mondharmonica); manier van zingen (vooral rond 1:00, als je zou zweren dat het Bob zelf was); en ze hebben het zelfs over dichter Dylan Thomas ("whoever he was").

Daniel73 schreef:Voor mij is dit 'Blonde On Blonde' in een notendop. :P

Ik denk dat jij het daarop volgende album, John Wesley Harding, zeker zou kunnen waarderen, gezien je bezwaren tegen Blonde on Blonde.

Most of the songs on John Wesley Harding are noted for their pared-down lyrics. Though the style remains evocative, continuing Dylan's strong use of bold imagery, the wild, intoxicating surreality that seemed to flow in a stream-of-consciousness fashion has been tamed into something earthier and more crisp. "What I'm trying to do now is not use too many words," Dylan said in a 1968 interview. "There's no line that you can stick your finger through, there's no hole in any of the stanzas. There's no blank filler. Each line has something." According to Allen Ginsberg, Dylan had talked to him about his new approach, telling him "he was writing shorter lines, with every line meaning something. He wasn't just making up a line to go with a rhyme anymore; each line had to advance the story, bring the song forward. And from that time came...some of his strong laconic ballads like 'The Ballad of Frankie Lee and Judas Priest.' There was no wasted language, no wasted breath. All the imagery was to be functional rather than ornamental." Even the song structures are rigid as most of them adhere to a similar three-verse model.

Ook omdat jij zo goed op de hoogte bent van, en geïnteresseerd in, de Bijbel, want het album bevat veel Bijbelse thema's en verwijzingen. Ik denk dat je die er beter uit zou pikken dan ik.

The dark, religious tones that appeared during the Basement Tapes sessions also continues through these songs, manifesting in language from the King James Bible. In The Bible in the Lyrics of Bob Dylan, Bert Cartwright cites more than sixty biblical allusions over the course of the thirty-eight and a half minute album, with as many as fifteen in "The Ballad of Frankie Lee and Judas Priest" alone. An Old Testament morality also colors most of the songs' characters.

Beiden van: http://en.wikipedia.org/wiki/John_Wesley_Harding_(album)

Daniel73 schreef:Wat betekent de titel 'Blonde On Blonde' eigenlijk? Wat zou een vertaling zijn?

Volgens Wikipedia:

The album's title is reported to have been inspired by Dylan's friendship with musician Brian Jones (of the Rolling Stones) and Jones's then-girlfriend, Anita Pallenberg.[6]

http://en.wikipedia.org/wiki/Blonde_on_ ... g_analysis

Daniel73 schreef:Wat vind je van 'Green Eggs And Ham'? :)
Weer een parodie. Tekst is gejat van Doctor Seuss. Dit nummer doet mij denken aan 'Thombstone Blues'. Lijkt als twee druppels water op Dylan. Schitterend om Dylan-fans plechtig te zien kijken en ze dan te vertellen dat het nep is.

De muziek is inderdaad duidelijk geïnspireerd door 'Tombstone blues'. De stem-imitatie is hier beduidend beter gedaan dan in Lennon's parodie. Je zou zowaar kunnen denken dat het Dylan was, maar dit zijn geen teksten die Dylan zou schrijven, dus ik vraag me af hoe goed die fans hem echt kennen.

Over 'Tombstone blues' gesproken, daarvan zit een prachtige cover-versie in de film I'm not there:

Tombstone Blues
http://www.youtube.com/watch?v=r7yRqsxid4c

Daniel73 schreef:Overigens heeft Dylan, volgens speculatie, op 'Blonde On Blonde' een antwoord gemaakt op het nummer 'Norwegian Wood' van The Beatles. Persoonlijk vind ik het nummer van The Beatles beter. Die duurt 2:08. Het nummer van Dylan duurt ruim twee keer zo lang en ik vind het saai worden. The Beatles weten wanneer ze moeten ophouden.

Ik vind het een zwakker nummer op de plaat. Inderdaad wordt het saai op den duur. Maar misschien valt dat des te meer op, omdat het direct na 'Absolutely Sweet Marie' komt, één van de energiekste nummers van het album. Maar het is overduidelijk een 'imitatie' van het nummer van The Beatles! Dat heb ik nooit geweten, want ik kende dat nummer niet. De melodie en zelfs intonatie is hetzelfde. Het nummer van The Beatles vind ik ook beter. Laten we het maar 'inspiratie' noemen...

Daniel73 schreef:
Rubberduck schreef:Liedjes als 'Girl from the north country', 'Don't think twice, it's allright', 'Chimes of freedom' en 'The lonesome death of Hattie Carroll', om er maar een paar te noemen.

Ik zal deze nummers eens gaan luisteren.

En, wat vond je ervan? :)

Ik had nog heel veel andere nummers kunnen noemen, maar deze schoten me toevallig als eerste te binnen. 'Don't think twice, it's allright' vind ik gewoon een mooi liedje, maar met die andere drie is allemaal wat speciaals aan de hand.

'The lonesome death of Hattie Carroll' (van The Freewheelin' Bob Dylan) is een waargebeurd verhaal over een rijke blanke grootgrondbezitter die zijn zwarte huishoudster vermoordde. Zomaar, gewoon, zonder reden. Vanwege zijn connecties in de politiek van Maryland (een zuidelijke staat ook nog) kreeg hij hiervoor slechts 6 maanden celstraf. Dat een blanke jongeman hierover een liedje maakte en op een plaat zette die in het hele land werd platgedraaid, in een tijd dat de strijd voor burgerrechten voor de zwarte bevolking volop gaande was, sloeg destijds in als een bom. Zoiets was gewoon nog nooit vertoond. Veel mensen komen vandaag de dag altijd aan met 'Blowin' in the wind' als hét Dylan-lied tegen de rassendiscriminatie, maar 'Hattie Carroll' is nog veel indringender en komt veel harder aan.

The lonesome death of Hattie Carroll - Bob Dylan 1965
http://www.youtube.com/watch?v=k0tIrxqFthc

'Chimes of freedom' (van Another side of Bob Dylan) lijkt een soort troostlied, opgedragen aan alle vertrapten en vergeten personen op aarde. Alsof alleen Dylan nog aan hen denkt en hen eert met een lied.

'Girl from the North Country' is één van de mooiste liedjes over een verliefdheid allertijden. Heel oprecht, zonder valse sentimentaliteit, en dat zie je niet vaak bij dat soort liedjes. De emotie die Dylan hierbij in zijn stem legt overtuigt ook. Alsof hij alles eruit wil góóien. Er bestaan twee versies van, die maar vijf jaar uit elkaar liggen. Je kunt er goed aan merken hoe snel Dylan zich evolueerde:

Rare footage of Bob Dylan - Girl from the North Country (Canadees tv-optreden in 1963)
http://www.youtube.com/watch?v=Tv2138In_R0

Girl from the North Country - Bob Dylan with Johnny Cash (van Nashville Skyline uit 1969)
http://www.youtube.com/watch?v=e1eW7t5kKbY

Nu vind ik uiteindelijk de country-versie het mooist. Maar er waren tijden dat ik er van gruwde.

Een nummer dat ik echt had moeten noemen, is 'It's all over now, baby blue' van Bringing it all back home, die jij zo goed vindt. Dat vind ik echt een schitterend nummer, één van zijn beste.

Daniel73 schreef:'Bringing It All Back Home' (1965) blijft mijn grote favoriet van Dylan. Inderdaad, het beste van twee werelden.
Volgens mij is deze LP van grote invloed op een van mijn favoriete LPs aller-allertijden: 'The Madcap Laughs' van Syd Barrett, uit 1969. Ook daarop zijn electrische nummers en akoestische, kale nummers te horen. [...] Ik gok dat met name 'Bringing It All Back Home' de weg vrijgemaakt heeft voor 'The Madcap Laughs'.

Dat zou best eens kunnen. Ik ken dat album (nog) niet, maar Dylan is natuurlijk voor heel veel artiesten een wegbereider geweest.

Daniel73 schreef:Syd Barrett - Dark Globe
Akoestisch en kaal. Dit vind ik sterk op 'It Ain't Me Babe' lijken.

Ik vind het niet echt op 'It ain't me, babe' lijken. Het nummer spreekt me niet direct aan. (Maar dat gold ook voor een aantal Dylan-nummers bij de eerste, tweede of derde luisterbeurt...) Ook Dylan's nummer heeft me nooit kunnen bekoren.

Daniel73 schreef:Syd Barrett - Bob Dylan Blues
Een lang verloren gewaande outtake. Dit zou Barrett in zijn tienerjaren hebben geschreven. Het is opgenomen in 1970. Dus toen hij inmiddels de weg kwijt was. Je hoort een grappige, gevatte tekst, gezongen door iemand die wat down en afwezig is. [...] Wat blijkbaar ook verwijst naar een manier van schrijven van Dylan. Een kritiek zou zijn geweest, dat Dylan een regel neerzette en daar lukraak een andere regel op rijmde.

"Because I'm a poet, dontcha know it" lijkt te verwijzen naar Dylan's nummer 'I shall be free no. 10' (van Another side of Bob Dylan), waarop Dylan vrij aan het associëren is met allerlei op het eerste gezicht losstaande gedachten. Dylan brengt het alsof het niet geschreven is, alsof hij ter plekke de tekst verzint, en dan roept hij op een gegeven moment: "Yippee! I'm a poet! And I know it!" Op de meest droge toon die je je kunt bedenken. :lol:

Ik vind de kritiek op Dylan niet terecht. Hij rijmde echt niet lukraak alles op alles. Wel zijn het vaak teksten waarvan je je afvraagt waar het over gáát, waar geen touw aan vast te knopen is. Maar 'Bob Dylan's 115th dream' bijvoorbeeld is echt als een droom verteld. Zulke teksten lijken mij juist het moeilijkst om te schrijven. Ik vergelijk het altijd met 'Land van Maas en Waal' of 'Lied voor een kind dat bang is in het donker' van Lennaert Nijgh, of de complete LP Picknick, want waar gaan die teksten eigenlijk over? Het maakt niet uit.

Daniel73 schreef:Ja, inderdaad. 'Bob Dylan's 115th Dream' lijkt op 'Motorpsycho Nightmare', dat ik nu voor het eerst hoor. Ik vind 'Bob Dylan's 115th Dream' beter.

Kijk wat er gebeurt als je de tekst van 'Motorpsycho' onder de muziek van 'Dream' zet:

Bob Dylan's 115th Motorpsycho Nitemare
http://www.youtube.com/watch?v=ofMIayR21TA

Daniel73 schreef:Ik heb ooit in een biografie gelezen dat de valse start van 'Bob Dylan's 115th Dream' echt per ongeluk was. En het was toentertijd (1965) hoogst ongebruikelijk om zo'n "open microfoon" opname op LP te zetten. Daar heeft men voor moeten doorzetten.

Ik vond het anders wel een leuke gedachte dat Dylan het opzettelijk had gedaan, zoals ook 'Maggie's farm' een sneer is naar de folk-community die het niet trok dat hij elektrisch ging.
Laatst bijgewerkt door Rubberduck op di apr 06, 2010 7:49 pm, in totaal 1 keer bewerkt.
All I really want to do
Is, baby, be friends with you.
Rubberduck
Member
 
Berichten: 77
Geregistreerd: do feb 25, 2010 5:52 pm
Woonplaats: Helmond

Berichtdoor Rubberduck » zo apr 04, 2010 9:51 pm

Foei, nou had ik toch zeker wel een antwoord van Daniel verwacht op m'n mega-post, nadat ik al z'n filmpjes had bekeken. (Waarvoor dank, trouwens!)

Intussen heb ik een nieuw Dylan-album aangeschaft: Time Out Of Mind uit 1997. Dit album wordt beschouwd als het begin van de hernieuwde opleving van Dylan's carrière; best uniek zo laat in zijn leven. Het bevat veel langzame blues-achtige nummers en ballads, en de tegenwoordig beruchte geraspte stem, zij het in wat mildere vorm. Het geluid klinkt mij wat 'hol' in de oren. Om een voller geluid te krijgen (all-round), werd door producer Daniel Lanois gekozen voor een opstelling in de studio waarbij microfoons overal rondom de muzikanten werden gezet. Later zei Dylan dat hij niet zo blij was met het uiteindelijke resultaat, maar het publiek en de critici prezen het album.

Ik heb tot nu toe wat moeite met de opeenvolging van de langzame bluesnummers. Het geheel komt wat eentonig op me over. Toch staan er enkele nummers op die nu al tot mijn favorieten zijn gaan behoren, waaronder 'Not dark yet' (maar die kende ik al), 'Tryin' to get to Heaven', 'Make you feel my love' en 'Standing in the doorway'. Die laatste is qua melodie gemodelleerd naar 'Sad-eyed Lady of the Lowlands' (op Blonde on Blonde), maar ik vind 'm qua gevoel en atmosfeer veel meer weg hebben van 'Visions of Johanna' (van dezelfde plaat). Ik vind het één van zijn mooiste nummers. Ik krijg er nog steeds kippevel van:

Time Out Of Mind- 03 Standing in the Doorway
http://www.youtube.com/watch?v=2xB445W9nVs

'Make you feel my love' is door veel artiesten gecovered; de versie van Adele zal wel het bekendst zijn, maar hoewel dat een hit is geworden, doet die versie mij helemaal niks. Te zuiver en emotieloos gezongen. Adele is een jonge zangeres, die niets weet van hetgeen waar Dylan over schreef. Juist de rauwheid van zijn bijna uitgebluste stem past bij de tekst. Als je zijn versie hoort, weet je dat je luistert naar een man die wéét waar hij het over heeft. Pas toen ik zijn uitvoering hoorde, drong de rijkdom van de tekst tot me door. Het is knap dat een zanger dat kan bereiken.

Time Out Of Mind- 09 Make You Feel My Love
http://www.youtube.com/watch?v=4gHeGGmxRqI

Ook heb ik de dvd's aangeschaft van Don't look back en Bob Dylan MTV Unplugged. De eerste is de legendarische fly-on-the-wall documentaire ("reality soap" meer dan 30 jaar voordat die bedacht werden) over Dylan's tour door Engeland in 1966 -zijn laatste als een acoustische performer. De tweede is een prachtig concert uit 1995, het mooiste wat ik van Dylan live heb gezien. Warme setting, uitstekende band en een artiest die er duidelijk veel zin in heeft en er veel werk in steekt om een goede performance neer te zetten -dus niet zoals we hem kennen van live optredens van de afgelopen jaren. Ondanks dat de dvd enkele liedjes bevat die destijds de tv-uitzending niet haalden, ontbreken ook hierop minstens 6 liedjes die wel op de soundtrack (CD) staan. Toch een mooie dvd. Het mooiste vind ik 'Knockin' on Heaven's door', met een tweede vers die op de album-versie ontbreekt:

Bob Dylan- Knockin' on Heavan's Door
http://www.youtube.com/watch?v=eUaTBO_-k4A
All I really want to do
Is, baby, be friends with you.
Rubberduck
Member
 
Berichten: 77
Geregistreerd: do feb 25, 2010 5:52 pm
Woonplaats: Helmond

Berichtdoor Daniel73 » ma apr 05, 2010 3:58 pm

Rubberduck schreef:Foei, nou had ik toch zeker wel een antwoord van Daniel verwacht op m'n mega-post, nadat ik al z'n filmpjes had bekeken. (Waarvoor dank, trouwens!)

Ik kan niet alles tegelijk. De hoofdredacteur van de Donald Duck schrijven, Dylanfanaten te woord staan, het wordt soms een beetje veel. :)

Hier een vroege, rauwe cover uit 1966, van een acoustisch nummer. Punkrock uit de jaren 60.
West Coast Pop Art Experimental Band - She Belongs to Me
http://www.youtube.com/watch?v=1CnbvYSBsFM
Daniel73
Member
 
Berichten: 917
Geregistreerd: vr jun 02, 2006 5:45 pm
Woonplaats: Nederland

Berichtdoor Rubberduck » di apr 06, 2010 12:33 am

Natuurlijk, je hebt gelijk. Uiteraard staat het je vrij te reageren wanneer je wilt --of niet. Het moet natuurlijk geen verplichting zijn. Ervaar get ook niet zo.
All I really want to do
Is, baby, be friends with you.
Rubberduck
Member
 
Berichten: 77
Geregistreerd: do feb 25, 2010 5:52 pm
Woonplaats: Helmond

Berichtdoor Stephan » wo apr 07, 2010 1:55 pm

Heeft iemand de biopic I'm Not There gezien? Ik vond hem heel interessant.
Cate Blanchett leek me aanvankelijk een vreemde cast, maar bleek juist de meest
treffende.
Stephan
Member
 
Berichten: 297
Geregistreerd: zo apr 16, 2006 4:04 pm

Berichtdoor Rubberduck » do apr 08, 2010 6:04 pm

Hoi, Stephan is terug! :D

Stephan schreef:Heeft iemand de biopic I'm Not There gezien? Ik vond hem heel interessant.
Cate Blanchett leek me aanvankelijk een vreemde cast, maar bleek juist de meest
treffende.

Een fantastische film! Hoewel ik voorzichtig zou zijn met de omschrijving 'bio-pic'. Het is meer een kaleidoscopische benadering van allerlei facetten van Dylan's persoonlijkheid, geïnterpreteerd door verschillende acteurs. De Dylan-figuur heeft in de film veel verschillende namen, om al zijn verschillende incarnaties te benadrukken. Ik denk dat er ook geen andere manier bestaat om een film over hem te maken. De vorm is dus uitstekend gekozen en draagt wezenlijk bij aan het vertellen van het verhaal.

De scènes met Cate Blachett vind ik het mooist, met als manisch hoogtepunt de 'Ballad of a Thin Man'-sequentie. Dat film zo mooi kan zijn... Erg leuk is het om zinnen en dialogen te herkennen die letterlijk uit de werkelijkheid zijn nagespeeld, zoals Dylan's interviews met reporters die eigenlijk niets over hem weten. Een beetje achtergrondkennis zorgt dan voor een rijkere filmervaring. Genoten heb ik ook van de scènes met de jonge Marcus Carl Franklin. Het minst interessant vond ik de huwelijksperikelen van Dylan. Ik vind ze slap geschreven, slap geacteerd en bovendien uit de toon vallen bij de rest van de, verder uitstekende, film.
All I really want to do
Is, baby, be friends with you.
Rubberduck
Member
 
Berichten: 77
Geregistreerd: do feb 25, 2010 5:52 pm
Woonplaats: Helmond

Berichtdoor Stephan » wo apr 14, 2010 4:13 pm

Het stuk met 'The Ballad of a Thin Man' vond ik ook heel indrukwekkend, geweldige muziek. Ik heb Highway 61 Revisited aangeschaft. De huwelijksscenes vond ik nogal verwarrend, ik wist niet zeker of het wel over Dylan ging; hij is immers geen (beroeps)acteur.
De vorm was inderdaad uitstekend. Ik vraag me af of er een andere manier is om het leven van een icoon weer te geven. Een chronologische realistische vertelling stelt makkelijk teleur. Ik zag laatst een stukje van een film over Audrey Hepburn. Ze werd vertolkt door een of andere actrice die ergens een gelijkenis vertoonde en Hepburns maniertjes imiteerde, en ik vroeg me af waarom ik daarnaar zou willen kijken.
Ik heb ook Bringing It All Back Home' gekocht. Dat leek me samen met Highway de beste introductie to Dylan. Als arme student moet ik het hier voorlopig mee doen. Wel jammer dat 'Stuck inside of Mobile With the Memphis Blues Again' er niet opstaat, dat is een geweldig nummer.
Stephan
Member
 
Berichten: 297
Geregistreerd: zo apr 16, 2006 4:04 pm

Berichtdoor Rubberduck » do apr 15, 2010 2:30 am

Beste Stephan,

Wat een geweldige albums heb je gekocht! Wat een fantastisch begin van een Dylan-collectie! Als je straks, als arme student zijnde, weer wat geld vrij hebt, schaf dan ook zeker zijn folk-albums aan, bijv. The Freewheelin' Bob Dylan, want dat zijn echt pareltjes van tekstschrijf-talent. Ik krijg nog wel eens waterige oogjes, hoor, als ik de teksten tot me door laat dringen; dat durf ik gerust toe te geven.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik Stephen Malkmus' versie van 'Ballad of a thin man' nu al beter vind dan die van Dylan. Niet verder vertellen, hè, of ik kan me als Dylan-fan nergens meer vertonen. Maar het is wáár: Malkmus maakt zich het nummer eigen en weet, nog meer dan Dylan, een bizarre, vreemde, mysterieuze spookachtige sfeer op te roepen. Maar het is heerlijk om naar te luisteren.

Met die film weet je in ieder geval één ding zeker: alles gaat uiteindelijk over Dylan. In 1963 speelde hij in een tv-film genaamd The Madhouse on Castel Street. Misschien dat de film daarnaar verwees? Hij speelde ook in Pat Garrett & Billy the Kid, de destijds geflopte film van regisseurslegende Sam Peckinpah. Daarvoor maakte hij ook de soundtrack, waarvan 'Knockin' on Heavan's door' beroemd is geworden. Ik had niet de indruk dat de huwelijksperikelen iets te maken hadden met zijn acteer'carrière', wel?

Een mooie documentaire over Bob Dylan en hoe hij in de muziekwereld terechtkwam, is Martin Scorsese's film No Direction Home.
All I really want to do
Is, baby, be friends with you.
Rubberduck
Member
 
Berichten: 77
Geregistreerd: do feb 25, 2010 5:52 pm
Woonplaats: Helmond

Volgende

Keer terug naar Beeld en geluid

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers. en 4 gasten

cron