Show je creativiteit! 2.0

[Luuk]

Ik had hem geen groene ogen moeten geven!!

[Stephan]

Ah, goed om te zien dat de discussies het iniedergeval overleefd hebben. Ik heb tijdens de vakantie nauwelijks op mcDuck gekeken, en ik loop aardig achter. Ik zal zo snel mogelijk op zoveel mogelijk reageren, hoewel ik het met school aardig druk heb. Woensdag heb ik nog een presentatie voor CKV (aargghhh), en daarna heb ik meer tijd.

[Stephan]

Volgens mij komt het door een gebrek aan ruimte voor drie lettergrepen. Ik kan je prima verstaan, maar dit is een uitzondering.

Qua uitspraak gaat het de laatste tijd beter. Maar ik laat alleen de best gelukte zanglijnen horen, dus het is niet dat ik het uit mijn mouw schud. Ik ben op zich wel iets meer tevreden over de zang. Probleem is dat ik moeite heb om tegelijk een muzikaal interessante én een oprechte zanglijn neer te zetten, daar moet ik op oefenen.

Misschien zou iets als "Ik wou dat ik een zolder had" beter passen? (Een woord met twee lettergrepen.)

Het probleem is wel dat ik al een zolder heb. Waar het mij bij een garage om ging is ook het romantiseren van het idee van een garageband. Die indruk wou ik ook muzikaal wekken. Hoewel gargagebands het meestal van dynamiek moeten hebben, waar ik nog niet erg veel mee gedaan heb.

Gecondoleerd.
De dood is een zwaar onderwerp. Ik ben er zelf ook mee bezig. Ik wil op een schijnbaar olijke manier met het onderwerp omgaan. Ik zou niet weten hoe ik het anders zou kunnen. Zelf vind ik het een manier om zware onderwerpen letterlijk luchtig van me af te kunnen zingen, voor zover dat ooit lukt.

Dankjewel. Het is inderdaad een zwaar onderwerp. Zo zwaar dat ik mijn demo’s die erover gaan totaal uit de toon vind vallen in vergelijking tot mijn andere vrolijkere demo’s. Ik vind het moeilijk om er een geheel van te maken.
Ik wil zelf ook luchtig ernaar proberen te kijken, hoewel ik me dan bijna schuldig voel tegenover de directe nabestaanden. Ik zou het pas echt heel deprimerend vinden als ik niet het idee had van leven na de dood. Ik vind de gedachte dat je er na je dood voorgoed geweest bent ondraaglijk.

Ik kan wat voorbeelden geven van ideeën die ik heb, maar ik weet niet of dat nu gepast is.

Dat vind ik zeker interessant.
Met redelijk kennen bedoelde ik in de zin van dat ik met haar heb gesproken en haar een lange tijd geleden heb gezien. Ik kan het me niet herinneren, maar we zijn een keer naar het strand geweest.
Daar ligt het hem misschien juist de pijnlijkheid in: ik wist me echt geen houding te geven toen ik bij de begrafenis afscheid moest nemen. Ik had niet het idee dat ik direct een band met haar had. Met de omstanders wel, maar daar zou ik geen toneelstukje voor willen opvoeren.
Ik kan eigenlijk heel slecht tegen begrafenissen, of het nu om een bekende of een vreemde gaat. De sfeer is ontzettend deprimerend. Daarbij snap ik dus zeker het idee om er luchtig mee om te gaan.

Mooie melodie. Is het een officieel lied, zoals een Psalmlied of een Gezang? Misschien zou je een overdub kunnen maken waarin je laag meeneuriet? Ik ben benieuwd hoe dat samenklinkt.

Het is een officieel lied, bij Jehovah’s Getuigen wordt het gebruikt om bijeenkomsten in te leiden en af te sluiten. Er zijn 225 liederen geschreven, waarvan ik er maar een paar echt heel mooi vind, waaronder deze. En omdat ik hem op de begrafenislezing hoorde, heel hard gezongen door een stuk of vierhonderd mensen, heeft het ook een extra lading.
Ik zou er verder nog mee kunnen experimenteren, maar het was verder een soort momentopname zonder echt communicatieve bedoelingen. Wat dat betreft een primeur.
Maar ik kan het uitproberen als ik weer aan de slag ga met Cubase. Ik heb vanmorgen die presentatie gedaan voor CKV, en het ging best goed. Ik hoop nu meer tijd te besteden aan het opnemen van muziek. Ik heb een aantal onafgemaakte ideeën. (Eigenlijk alleen maar).

[Daniel73]

Qua uitspraak gaat het de laatste tijd beter. Maar ik laat alleen de best gelukte zanglijnen horen, dus het is niet dat ik het uit mijn mouw schud. Ik ben op zich wel iets meer tevreden over de zang. Probleem is dat ik moeite heb om tegelijk een muzikaal interessante én een oprechte zanglijn neer te zetten, daar moet ik op oefenen.

Oprechtheid is een oefening op zich, een les die je hele leven duurt. Ga toch muziek maken... Hup! Al dat gepieker, dát staat een muzikaal interessante, oprechte zanglijn in de weg. Kijk uit dat je niet verzandt in ego-documenten, of koop een dagboek. Music maestro!

Misschien zou iets als "Ik wou dat ik een zolder had" beter passen? (Een woord met twee lettergrepen.)

Het probleem is wel dat ik al een zolder heb. Waar het mij bij een garage om ging is ook het romantiseren van het idee van een garageband. Die indruk wou ik ook muzikaal wekken. Hoewel gargagebands het meestal van dynamiek moeten hebben, waar ik nog niet erg veel mee gedaan heb.

Als je een band zou formeren zou je misschien een oefenruimte kunnen huren, maar ik weet niet hoeveel dat kost.

Gecondoleerd.
De dood is een zwaar onderwerp. Ik ben er zelf ook mee bezig. Ik wil op een schijnbaar olijke manier met het onderwerp omgaan. Ik zou niet weten hoe ik het anders zou kunnen. Zelf vind ik het een manier om zware onderwerpen letterlijk luchtig van me af te kunnen zingen, voor zover dat ooit lukt.

Dankjewel. Het is inderdaad een zwaar onderwerp. Zo zwaar dat ik mijn demo’s die erover gaan totaal uit de toon vind vallen in vergelijking tot mijn andere vrolijkere demo’s. Ik vind het moeilijk om er een geheel van te maken.

Van wat een geheel maken? Demo's? Doe wat in je opkomt en hoor wat het wordt. Je kunt altijd nog zeggen dat het "maar muziek" is, of er alsnog een andere draai aan geven. Al was het maar als oefening voor jezelf die je aan niemand laat horen. En je kunt ook muziek maken zonder dat op te nemen.
Niet elke artiest gaat meteen bij een opname-recorder zitten om een concept op te bouwen. Veel muziek ontstaat uit lang spelen en zoeken. Je hebt volgens mij teveel bijzaken aan je hoofd om jezelf te creatief uiten en zodoende je hart te luchten. Zo'n geheel onstaat vanzelf en dat heet dan je "repertoire". Leven en dood gaan hand in hand, dus waarom niet in je creativiteit?

Ik wil zelf ook luchtig ernaar proberen te kijken, hoewel ik me dan bijna schuldig voel tegenover de directe nabestaanden.

Dan maak je een lied over hoe iemand zich schuldig kan voelen tegenover nabestaanden. Dat is blijkbaar je gevoel, en je wilde toch je gevoel uiten? Nou, hebbes dan. Hier is je gevoel. Pak je gitaar en zing "Ik voel me bijna schuldig".

Ik zou het pas echt heel deprimerend vinden als ik niet het idee had van leven na de dood. Ik vind de gedachte dat je er na je dood voorgoed geweest bent ondraaglijk.

Weer een idee erbij. Weer een stukje gevoel van Stephan. In één bericht. Dat is een goede oogst voor een dode winter. Zing het uit!

En mocht je te somber worden, zing dan hoe jouw idee van een leven na dood is. Los van de vraag of het zo is. Hoe zou Stephan's leven na de dood zijn, als hij het zelf voor het zeggen (zingen) had? Het zou een vrolijk lied kunnen worden, of misschien toch deprimerend, hoe je maar wilt. 't Is jouw "hiernamaals" in dat lied. Jouw eigen droom erover. Weer een idee.

Ik kan wat voorbeelden geven van ideeën die ik heb, maar ik weet niet of dat nu gepast is.

Dat vind ik zeker interessant.
Met redelijk kennen bedoelde ik in de zin van dat ik met haar heb gesproken en haar een lange tijd geleden heb gezien. Ik kan het me niet herinneren, maar we zijn een keer naar het strand geweest.
Daar ligt het hem misschien juist de pijnlijkheid in: ik wist me echt geen houding te geven toen ik bij de begrafenis afscheid moest nemen. Ik had niet het idee dat ik direct een band met haar had. Met de omstanders wel, maar daar zou ik geen toneelstukje voor willen opvoeren.
Ik kan eigenlijk heel slecht tegen begrafenissen, of het nu om een bekende of een vreemde gaat. De sfeer is ontzettend deprimerend. Daarbij snap ik dus zeker het idee om er luchtig mee om te gaan.

Hier zet je een heel verhaal neer dat je als basis zou kunnen gebruiken. Ik denk dat veel mensen zich hierin zullen herkennen. Begrafenissen zijn moeilijk, vooral voor directe nabestaanden.

Ik zie begrafenissen als toneelstukjes op zich. Een show waarin in relatief korte tijd iemand posthuum samengevat wordt. Mensen slikken pillen om hun emoties in te houden en om maar niet te huilen. Ik heb meer met begrafenissen in landen waar men krijsend en kwijlend aan de rand van een graf zit. Dat zou pas een "luchtige" verwerking zijn. ("Neeeee! Neeeee! Waaaaaaah! Wat moet ik nou? Kom terug!!!!") Mensen zijn te trots, denk ik.
Misschien is daar ook een lied van te maken?

Mooie melodie. Is het een officieel lied, zoals een Psalmlied of een Gezang? Misschien zou je een overdub kunnen maken waarin je laag meeneuriet? Ik ben benieuwd hoe dat samenklinkt.

Het is een officieel lied, bij Jehovah’s Getuigen wordt het gebruikt om bijeenkomsten in te leiden en af te sluiten. Er zijn 225 liederen geschreven, waarvan ik er maar een paar echt heel mooi vind, waaronder deze. En omdat ik hem op de begrafenislezing hoorde, heel hard gezongen door een stuk of vierhonderd mensen, heeft het ook een extra lading.

Dat kan ik me voorstellen. Een Psalmlied dat ik mooi vind en het enige is dat ik eigenlijk nog ken is Psalm 42 over een moede hinde die schreeuwt om god te vinden. Ik kan die liedtekst helaas niet vinden, maar hier is tekst uit de Bijbel in NBV.

- - - - - - - - - -

Psalm 42:1-3

Zoals een hinde smacht
naar stromend water,
zo smacht mijn ziel
naar u, o God.

Mijn ziel dorst naar God,
naar de levende God,
wanneer mag ik nader komen
en Gods gelaat aanschouwen?

Tranen zijn mijn brood,
bij dag en bij nacht,
want heel de dag hoor ik zeggen:
‘Waar is dan je God?’

Of, in de Nieuwe-Wereldvertaling:

Zoals de hinde die verlangt naar de waterstromen,
Zo verlangt mijn eigen ziel naar u, o God.

Mijn ziel dorst inderdaad naar God, naar de levende God.
Wanneer zal ik komen en voor God verschijnen?

Mijn tranen zijn mij tot voedsel geworden, dag en nacht,
Terwijl [men] de gehele dag tot mij zegt: „Waar is uw God?”

Misschien zou ik eens kunnen proberen om, zodra ik mijn grootmoeders liedboek heb gejat.. eh.. geleend, hier een "cover" van op kunnen nemen. Op een enigszins sarcastische toon. En misschien is het artistiek door te vertalen naar iets eigens, over leven en dood.
Men zegt de gehele dag tot mij: "Waar is dat leven na de dood?" In die sfeer. Smachtend naar "de waterstromen".
Ik weet niet hoe anderen met de Bijbel omgaan, maar ik noem het (mijn idool Nijgh erbij halend) een "kookboek". Zo is de hit 'Alles wat ademt' van Rob de Nijs gebaseerd op een regel in Psalm 150.
- Alles wat adem heeft, loof de HEER. (NBV)
- Ja, al wat adem heeft, love Jah. (NWV)

Die regel is geworden: "Laat alles wat ademt in vrede bestaan." Iedereen kan voor zichzelf bepalen wat die vrede inhoudt. Zo ontstaat een lied dat iedereen kan aanspreken. En dat "in vrede bestaan" zou als een hemel op zich gezien kunnen worden: laat het leven bestáán in vréde.

Dat is een manier hoe ik zelf met teksten probeer te stoeien. Interessant aan Nijgh vind ik verder dat hij na de 9/11-aanslag schreef dat hij de Koran las: "Het zij zo; ik zoek troost in mijn boekenkast. In de Koran bijvoorbeeld, die in de vertaling van Prof. Dr. J. H. Kramers al een jaar naast mijn bed ligt en waarin ik iedere avond een klein stukje lees, zonder voorshands de illusie te koesteren er iets van te begrijpen."
Zonder voorshands de illusie te koesteren er iets van te begrijpen. Dat vind ik, wel/niet los van de context, een interessante benadering. Als je NIETS verwacht kun je overal inspiratie uit halen en er iets van jezelf van maken. Jij bent degene die de zaken opvalt en zodoende is en blijft het toch van jezelf, mocht dat persé een streven zijn.

Mijn truc is een krant te pakken, of een Bijbel of welke tekst dan ook, en daaruit flarden die me opvallen, achter elkaar over te schrijven. Het kunnen woorden zijn of stukjes van zinnen, of combinaties. Met die overgeschreven tekst, waarin dus van alles door elkaar staat, herhaal ik dat proces door daaruit flarden op te pikken, en die meng ik dan weer met eigen ideeën, die me dan vaak ter plekke te binnen schieten. Gevaar is dat ik te ver in die fantasie-gebaseerde benadering kan opgaan, maar het geeft wel veel ideeën die ik anders nooit zou hebben.

Hieronder is bijvoorbeeld een stuk geklieder van mij, gejat en verdraaid uit "ketterse" teksten. Geen idee meer welke teksten, dus ook niet wat ik veranderd heb. De "eindredactie" is wel van mij:

- - - - - - - - - -

Snipper/jatwerk geklieder 23-12-2006

Wij weten waar ons huis is
dus wij weten waar we heengaan.
Breng water en brood
Ik behoor niet aan goud en zilver
Wij weten wat we in ons leven moeten doen
Wij werpen ons neer
opdat wij kennis zullen ontvangen
zonder begin, zonder einde
waarheen wij zullen gaan.

Ga van mij weg
Ik behoor niet aan jou
Een groot licht omscheen die plaats
Een duif daalt neer uit de hemel.

- - - - - - - - - -

Geen idee wat het "geheel" hier betekent. Maar het is wel puur van mijzelf. Ondanks het jatwerk en het bewerken. Iemand anders had de tekst anders samengeknutseld.
De regels "Ga van mij weg / ik behoor niet aan jou" zouden bijvoorbeeld door-interpreterend kunnen slaan op gedachten aan de dood. Dus daar kan ik dan eventueel op doorgaan. ("Ga van mij weg, Hein!") Zo zit ik te klooien. 't Is een vorm van "samplen".

Ik zou er verder nog mee kunnen experimenteren, maar het was verder een soort momentopname zonder echt communicatieve bedoelingen. Wat dat betreft een primeur.
Maar ik kan het uitproberen als ik weer aan de slag ga met Cubase. Ik heb vanmorgen die presentatie gedaan voor CKV, en het ging best goed. Ik hoop nu meer tijd te besteden aan het opnemen van muziek. Ik heb een aantal onafgemaakte ideeën. (Eigenlijk alleen maar).

Ik vind je keuze om alleen voor klanken en niet voor tekst te kiezen interessant. De beste tekst is volgens mij lalalalalala, hahahahaha, wawawawawa. Een klank kan meer zeggen dan duizend woorden.

[Daniel73]

Zoals te horen in de Syd Barrett cover, vermeldt de tekst 'Octopus' een "man on the border".
http://www.youtube.com/watch?v=MjyRMPJjdI8
"The madcap laughed at the man on the border."

Via een DVD getiteld 'Under Review' ontdekte ik hoezeer Barrett kon jatten. Ik weet niet of ik hier dezelfde verwijzing als op de DVD heb, maar hieronder is een gedicht van Edward Lear (1812-1888) waarin een "Man on the Border" genoemd wordt.

- - - - - - - - - -

There was an Old Man on the Border

1There was an old man on the Border,
2Who lived in the utmost disorder;
3He danced with the cat, and made tea in his hat,
4Which vexed all the folks on the Border.

http://rpo.library.utoronto.ca/poem/1291.html
Original text: Edward Lear, More Nonsense, Pictures, Rhymes, Botany, etc. (London: Robert John Bush, 1872).

- - - - - - - - - -

Ik wist wel dat Barrett voor 'Chapter 24' (van Pink Floyd) uit het eeuwen-oude Chinese orakelboek 'I Ching' (The Book of Changes) heeft gejat. Van hoofdstuk 24, waar hij met toeval terecht kwam. Door eerst met dobbelstenen of muntjes te gooien. Een vorm van Knobelisme, zoals bij Barks.
http://en.wikipedia.org/wiki/Chapter_24 (Barrett)
http://en.wikipedia.org/wiki/I_Ching

Eerst het origineel (in vertaling), en daarna de tekst van Barrett. Misschien geeft het een creatieve indruk hoe je zelf met teksten kunt stoeien, als je het niet te gek maakt natuurlijk.

24. Fu - Return (The Turning Point)

Fu - Return (The Turning Point)

[...]

The Judgement

Return. Success.
Going out and coming in without error.
Friends come without blame.
To and fro goes the way.
On the seventh day comes return.
It furthers one to have somewhere to go.

The Image

Thunder within the earth:
The image of the Turning Point.
Thus the kings of antiquity closed the passes
At the time of solstice.
Merchants and strangers did not go about,
And the ruler
Did not travel through the provinces.

bron: http://www.cfcl.com/ching/P/24.40.shtml

Bij Barrett is dat het volgende geworden:

Chapter 24 (Barrett)

All movement
Is accomplished
In six stages,
And the seventh brings return
The seven is the number of the young light
It forms when darkness is increased by one

Change return success
Going and coming without error
Action brings good fortune
Sunset

The time is with the month of winter solstice
When the change is due to come
Thunder in the Earth, the course of Heaven
Things cannot be destroyed once and for all

Change return success
Going and coming without error
Action brings good fortune
Sunset
Sunrise

All movement is accomplished in six stages
And the seventh brings return
The seven is the number of the young light
It forms when darkness is increased by one
Sunset
Sunrise

bron: The Piper at the Gates of Dawn, 1967 (CD-boekje 1994)

Het is zelf een van mijn favoriete teksten van Barrett, temeer omdat hij het zingt op een manier die zowel kan klinken of hij gelóóft wat hij zingt, of dat hij er de draak mee steekt. Dat is wat mij boeit.
En wat mij ook boeit zijn de zes fasen en de zevende die ommekeer brengt. (Als ik het goed vertaal.) Die kunnen volgens mij overal op slaan. Op de dagen van de week, om maar iets te verzinnen. (Hebben Chinezen zeven dagen?) Ik vind het razend knap hoe Barrett van zo'n oude, random geplukte oude tekst tot iets eigens heeft weten te maken, ook al is het duidelijk en welbekend gejat.
Een mooie zin vind ik: "Things cannot be destroyed once and for all". Maar waar heeft hij dat vandaan? Die staat niet in hoofdstuk 24. Dat is
In de oorspronkelijke tekst vind ik "Friends come without blame" schitterend. Als Barrett die regel niet jat, dan doe ik het. (Als ik de regel mooi kan vertalen.)

Interessant vind ik ook de "winter solstice" bij Barrett, wat in de I Ching "solstice" is. In het iets latere 'Jugband Blues', najaar 1967, verwijst Barrett ook naar de winter. Wat op zich weer zou kunnen komen van Schubert's 'Winterreise', maar dat maak ik er nu van.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Die_Winterreise

De titel van de eerste LP, 'The Piper at the Gates of Dawn', is de titel van een hoofdstuk uit een boek uit 1908. Een boek dat ook door Disney is gebruikt, voor een tekenfilm.

- - - - - - - - - -
The album's title comes from the title of the seventh chapter of Kenneth Grahame's The Wind in the Willows, where Water Rat and Mole, while searching for a lost animal, have a spiritual experience. "This is the place of my song-dream, the place the music played to me," whispered the Rat, as if in a trance. "Here, in this holy place, here if anywhere, surely we shall find Him!". The Piper referred to is the Greek god Pan.
http://en.wikipedia.org/wiki/The_Piper_at_the_Gates_of_Dawn
- - - - - - - - - -

- - - - - - - - - -
The Wind in the Willows is a classic of children's literature written in 1908 by Kenneth Grahame. The story is alternately slow-moving and fast-paced, focusing on four heavily anthropomorphised animal characters in a bucolic version of England. The novel is notable for its mixture of mysticism, adventure, morality and camaraderie. It gives as much pleasure to adult readers as to children, although for rather different reasons.
http://en.wikipedia.org/wiki/The_Wind_in_the_Willows
- - - - - - - - - -

En in 'The Wind in the Willows' is te lezen hoe een mol liever onder de grond leeft, terwijl de buitenwereld boven doorgaat. En dat is een thema dat volgens mij in Barrett's 'Octopus' naar voren komt: "Please leave us here, close our eyes to the Octopus ride." (Vrij vertaald: Alsjeblieft verlaat ons hier, sluit onze ogen voor de Octopus-kermisrit.)
Zo is ondanks het jatwerk toch een totaal eigen, unieke aanpak bij Barrett te zien die soms griezelig verwijst naar hoe zijn leven verliep. Alsof de duvel ermee speelde. Disney heeft het boek 'The Wind in the Willows' weer heel anders aangepakt, en zo kan iedereen dat doen.

Ook Nijgh kon vreselijk jatten. Boudewijn's hit 'Meester Prikkebeen' lijkt op Schubert's 'Der Leierman' uit Die Winterreise, zoals Barrett's 'Chapter 24' op '24' van de 'I Ching' lijkt. Het is volgens mij dezelfde werkmethode.
De naam 'Prikkebeen' bij Nijgh is uit een andere bron dan 'Der Leierman' geplukt, uit een verhaal over een vlindervanger, die o.m. afscheid neemt van zijn zuster Ursula. Als ik het goed heb begrepen komt in 'Prikkebeen' zelfs 'The House of the Rising Sun' (bekend van The Animals) voorbij, in de vorm van een "meisje van plezier". Al is de vermeende prostitutie in 'House' ongedocumenteerd volgens Wikipedia. Nijgh zag zijn toekomstige vrouw het lied als cover op een podium spelen, terwijl hij in die gelegenheid letterlijk in de "geur van brood en warme wijn zat". En zo kreeg zijn Prikkebeen, geschreven in de winter, een totaal eigen winterse wereld, met de sfeer van december, met oudjaar en vuurpijlen, waarna Prikkebeen met het "meisje van plezier" over het land "het nieuwe jaar" ingaat.
Deze uiteenzetting baseer ik uit geheugen op een gepubliceerd verhaal van Nijgh. Zuster Ursula van de oorspronkelijke is trouwens in een andere Nijgh-hit gebruikt, gezongen door Rob de Nijs. Weer een voorbeeld.

Mijn vraag is hoe je dan als bewonderende fan nog andermans werk kunt verzamelen, als je met zulke kennis over werkmethodes van de "meesters", zélf het mooiste werk kunt maken? Ik begrijp in dit verband waarom sommige artiesten achteloos kunnen doen over hun werk, zoals Barrett en Nijgh. Het gaat volgens mij om het "zien". De perceptie. Zij durven te plukken van wat ze tegenkomen. Onder meer gebaseerd op oude boeken en teksten waarvan niet gauw een copyright-claim verwacht zal worden. Zo kunnen ze hun historische kennis van literatuur uitbuiten, en de mensen vinden het knap dat ze het "zomaar" weten.

Ken je 'Jan Klaassen de trompetter' van Nijgh? Met de historische verwijzingen in het lied? Ik heb begrepen dat het feitelijk historisch klinkklare onzin is, en dat leraren de grootste moeite hadden om leerlingen uit te leggen waar Rob de Nijs over zong in zijn hit. Nadeel vind ik bij Nijgh in zo'n dan wel dat hij echte eigennamen noemt, wat ik niet zou durven. Dat is ook een van mijn bezwaren geweest in de Rosa-Barks discussie. Gaat dat niet wat ver, of moet het kunnen en doe ik te moeilijk? Blijkbaar het laatste, gezien de hits die gescoord worden... (Eigenlijk gebeurt het best vaak, nu ik er bij stil sta.)

Ik denk dat hier een sleutel ligt in het schrijven van eigen werk. Zie maar iets tegen te komen wat je niet aanspreekt qua gevoel. Zelfs al vind je zoiets, dan kun je ook daarover een lied schrijven. Kunst is volgens mij verder het kennen van wat techniek en foefjes, om al die impressies in toom te houden en ze te vertalen naar een overdraagbaar werk. Ideeën en gevoelens zijn er genoeg. 't Is maar hoe je je open stelt.

Het mooie is vind ik dat met internet zowat met random zoeken al bij toeval de mooiste regels voorbij kunnen komen. Een overvloed aan woorden en zinnen en flarden die door elkaar heen gegooid kunnen worden, als inspiratie voor een eigen repertoire. En de mensen maar vragen: Waar haal je het vandaan?? Hoe doe je dat nou??
Zo werkt volgens mij veel van de kunst. Zie maar eens origineel te zijn. Alles bestaat al. Je kunt hooguit nieuwe combinaties maken. Die combinatie is dan je unieke werk, je compositie.

Overigens wil ik niet suggereren dat Nijgh en Barrett in al hun teksten zo werkten, want ik kan uiteindelijk ook maar raden hoe ze het echt deden. In elk geval hebben genoemde jatwerk-voorbeelden wel een aantal klassiekers opgeleverd, in de zin dat mensen zich er nog steeds aan vergapen.

*EDIT*: fout in transcriptie opgelost, zie volgend bericht

[Daniel73]

Psalm 42:1-3

Zoals een hinde smacht [etc.]

Moet zijn: Psalm 42:2-4. Het eerste, weggelaten vers is een aanwijzing voor de "koorleider". (NBV)

[Barrett] All movement is accomplished in six stages
And the seventh brings return
The seven is the number of the young light
It forms when darkness is increased by one
Sunset
Sunrise.

Overname-fout. 'Chapter 24' moet eindigen zónder punt:
Sunset
Sunrise

Zeker hier is de fout storend, omdat het lied in gezongen vorm eindigt met het herhalen van "Sunset /
Sunrise". Dat herhalen creëert een tijdloos effect en benadrukt mijns inziens de "changes" (van de titel 'Book of Changes'), de "return", en de "going" en "coming".
Het punt is dus: géén punt.
Wat een foute interpunctie al kan doen... AaArgh!

[Daniel73]

Lane Steinberg & R. Stevie Moore - Chapter 24
http://www.youtube.com/watch?v=7GHDjUsSemw
R. Stevie Moore joins Lane Steinberg on stage for this impromptu reading of Chapter 24 by Syd Barrett.
Recorded live in New York 11/13/04

Geen idee wie het zijn. Een blijkbaar spontane cover van Barrett's Pink Floyd. Men moet lachen omdat de ene gitarist een basloopje van het origineel nadoet met zijn stem. Op zich lijkt het qua melodie redelijk op het origineel, hoewel wat trager uitgevoerd. En de zanger zingt wat dreinerig. Terwijl Barrett volgens mij opgetogen klinkt. (Als in een kinderlied.)

De tekst wordt het verkeerd gezongen: "the seven is the one light of the wonder", en "the seven is the wonder of the one light". Dat wordt dan ook wel een levende tekst genoemd, als men eigen veranderingen/interpretaties maakt. Het kan ook een kopieerfout zijn. 't Is maar hoe je het bekijkt.
Barrett zingt: "The seven is the number of the young light".

[Daniel73]

Onder Pink Floyd is het origineel te vinden. Maar met beelden waar ik droevig van wordt. In de categorie van de video 'Life's a bath' van John Frusciante, met beelden van drugsgebruik. En daarbij zijn ze vervormd ("nuked"). De beelden laten wel zien hoe een groot artiest de fout in kan gaan. Dus er gaat denk ik wel een waarschuwing vanuit.

Chapter 24 - Pink Floyd
http://www.youtube.com/watch?v=EkCYpDPDEjI
info: I made this video with vintage film of Syd Barret on his first acid trip

Een van de Comments:
- - - - - - - - - -
MKFaizi (3 days ago)
I think he had problems with fame similar to that experienced by John Frusciante. Frusciante also sabbotaged his band and worked against them. I wholeheartedly agree that Syd's bandmates are not therapists or clinical pyschologists. Waters has no bearing to say that Syd was schizophrenic. Yet, he says it with authority and people believe it automatically.
- - - - - - - - - -

Ik denk dat Waters gelijk heeft. Barrett flipte door. Jammer van het lied, deze afleiding. Alsof Barrett's ziekte altijd centraal moet staan.

Octopus - Syd Barrett
http://www.youtube.com/watch?v=m_6PhexCMow
Het origineel van 'Octopus', met de "man on the border". Twee jaar later, in 1969. Barrett hysterisch en rammelend, zoals ook Frusciante gespeeld heeft. Ik kan me er goed in herkennen en ik noem het schizofreen. Kunstzinnig of niet. Men had grootste moeite om Barrett enigzins normaal te laten spelen. Die fans lijden aan cognitieve dissonantie, en anders ben ik gezond. Al heeft het lang geduurd voor ik dat zo zag. In Octopus draait Barrett door, zichzelf overschreeuwend en met een verdwaalde solo. Dat doe je volgens mij niet zomaar. Hoe geniaal ik de tekst en muziek ook vind, en hoe passend de inhoud ook is bij de zwalkende uitvoering. Barrett uit hier gevoelens waar weinigen naar willen luisteren. Zo hysterisch dat het lelijk wordt. En het is een single geweest... Die nu erg zeldzaam is.

[Daniel73]

Nog meer Barrett. Ter inspiratie? Wat mij aanspreekt is de wel erg letterlijke waanzinnige vrijheid. Als hij zich in controle had kunnen houden, was het nog heel wat geworden.

- Baby Lemonade
- Waving My Arms In The Air
- I Never Lied To You
- Love Song
http://www.youtube.com/watch?v=F3CBF6K8ia4
1970. Dit zijn previously unreleased bonus tracks, bestaande uit kale versies van solo-nummers.

7 THE GNOME ........02:09
8 MATILDA MOTHER ...03:18
9 THE SCARECROW ....02:01
10 VEGETABLE MAN ...03:13
http://www.youtube.com/watch?v=4CrqkpS-SfQ
1967. Pink Floyd. BBC-opnames, van bootleg. (Mastertapes zijn gewist, bij mij weten.)
'The Gnome', 'Matilda Mother' en 'Scarecrow' zijn liedjes van LP 'The Piper'.
'Vegetable Man' wel in studio opgenomen maar nooit uitgebracht. Hierin zingt Barrett, met tegen het einde een soort van Batman-verwijzing in de muziek. (Vegetable Man! Vegetable Man!) De gek als superheld, of andersom. De akkoordstructuur zou mechanisch zijn, doordat steeds een akkoord wordt opgeschoven. In deze uitvoering is wah-wah te horen, iets waar Barrett in najaar 1967 mee bezig was, maar wat zelden op plaat te horen is geweest. In deze opname is te horen hoe de muziek chaotisch wordt en slordig. Maar ik vind het alleen al qua tekst een parel. Hoe ziek dan ook.

11 POW R TOC H .............02:55
12 SCREAM THY LAST SCREAM ...03:39
13 JUGBAND BLUES ...........03:49
http://www.youtube.com/watch?v=VdR2qFXe_lI
1967. Pink Floyd. BBC-opnames, van bootleg. (Mastertapes zijn gewist, bij mij weten.)
'Pow R Toch' is een (inge?)korte versie van een nummer op 'The Piper'. Instrumentaal met klanken en geschreeuw. Het doet mij denken aan cowboy en indiaantje spelen.
'Scream Thy Last Scream' is zoals 'Vegetable Man' wel opgenomen in de studio, maar nooit uitgebracht. In de BBC-uitvoering ontbreken versnelde stemmen, en de uitvoering is wat flauwtjes. De tekst met "schreeuw uw laatste schreeuw, oude vrouw met een doodskist" (casket) is bizar.
'Jugbang Blues' ken je van de studio-uitvoering. De BBC-opname vind ik mooi gemaakt, en qua uitvoering een van de beste.

Ik vrees dat deze uitvoeringen waarschijnlijk nooit uit zullen komen. Vooral niet als tapes gewist zijn en men het moet hebben van fans die ze toentertijd van de radio hebben opgenomen.

Hoe dan ook, dit zijn een aantal van mijn voorbeelden van Barrett. Muziek die ik in essentie zelf wil kunnen spelen en maken. Muziek waarvoor ik gitaar wilde leren spelen. Ondanks Barrett's slordigheid valt er volgens mij veel van zijn werk en aanzetten af te kijken.

[Daniel73]

Vreselijk hoe de tekst van Vegetable Man is toegetakeld op YouTube en op een Barrett-site van fans. Is men doof of zo?

Hieronder wat ik er zo gauw van maak. Studio-versie als basis. Tussen vierkante haken waar ik ernstig twijfel.

- - - - - - - - - -

Vegetable Man (Barrett, 1967)

In yellow shoes I get the blues
so I walk the streets with my plastic feet
with blue-velvet trousers
make me feel pink
there's a kind of stink about blue-velvet trousers
in my paisley shirt I look a jerk
and my turquoise waistcoat is quite out of sight.
but oh, oh, my haircut looks so [fat]!
Vegetable Man. Where are you?

So I change my gear, and I buy my [needs]
and I cover them up with the latest cut
and my pants and socks are bought in a box
it don't take long to buy nylon socks
the watch, black watch, my watch
with a black face
and the date in a little hole
and all a lot is what I've got
it's what I wear, it's what you see,
it must be me, it's what I am.
Vegetable Man! Where are you?

I've been looking all over the place for a place for me
but it ain't anywhere, it just ain't anywhere
Vegetable Man
he's the kind of fella
you just got to see if you can.
Vegetable Man!

- - - - - - - - - -

Ik vind deze tekst heftig en grof. Ik voel er woede, cynisme en radeloosheid in. De "black watch" spreekt me aan, met de datum in een klein gat. Ik heb toevallig zo'n horloge met een zwart gelaat en de datum in een gat. Maar ik had er nooit aan gedacht om zoiets dan in een lied te verwerken.
En de eerste regel alleen al: "in yellow shoes I get the blues". Zoals ik het interpreteer kan dat een uithaal zijn naar de psychedelica-mode in die tijd. Het contrast met de "black watch" (met daarop de tijd en de datum) vind ik sterk, maar wellicht zit ik dat er nu zelf van te maken.
Voor mij druipt het cynisme er vanaf zodra het Batman-achtige gedeelte begint, dat ik op een reclame-boodschap vindt lijken. Alsof het lied een reclame is om de Vegetable Man te zien. (De dorpsgek of zo?)

[Stephan]

Dit zijn reacties op posts van de vorige pagina:

Met cd-rewritables kun je zelf backups maken.
Jammer van de 'Lega'-opname. Ga je een nieuwe versie opnemen of laat je het bij de oude?

Ik ben van plan om ‘Lega’ opnieuw opnemen, met een tekst erbij waar ik nog aan werk. Het lijkt me ook leuk om de basgitaar van mijn broertje, die het sinds kort weer doet, te gebruiken. Ik hoop dat zoiets hetzelfde gaat als met een gewone gitaar.

Was dit per computer of in real-life?

Dat was in real-life. Een extra probleem was dat we allebei met een ander muziekprogramma werken, waardoor nog meer verwarring ontstond. Ik denk ook dat ik het iets te serieus opvatte, het was eigenlijk gewoon voor de aardigheid.

[Daniel73]

Ik ben van plan om ‘Lega’ opnieuw opnemen, met een tekst erbij waar ik nog aan werk. Het lijkt me ook leuk om de basgitaar van mijn broertje, die het sinds kort weer doet, te gebruiken. Ik hoop dat zoiets hetzelfde gaat als met een gewone gitaar.

Geen idee hoe een basgitaar bespeeld moet worden. Maar ik ken wel een aantal voorbeelden van wat ik zou willen kunnen.
Goede basgitaristen vind ik Flea van de Red Hot Chili Peppers, en Paul McCartney van The Beatles. Ik heb begrepen dat McCartney in een aantal Beatles-nummers achteraf de baspartij opnam, zodat deze melodischer werd. Bijvoorbeeld ten tijde van 'Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band' (1967).
http://en.wikipedia.org/wiki/Sgt._Pepper%27s_Lonely_Hearts_Club_Band

In 'Tomorrow Never Knows', van de LP ervoor, vind ik McCartney's baspartij fenomenaal. De bas beukt en bonkt over een strakke loop-achtige drumpartij en houdt op de een of andere manier de monotone "drone" levendig.
Recentelijk is een remix uitgebracht, op Beatles-CD 'Love'. Dit nummer is gemixt met een ander Beatles-nummer (van Sgt. Pepper). Je kunt hierin de bas heel duidelijk horen.
Misschien kun je zo'n soort bas proberen? Met overwegend een enkel C-akkoord lijkt het voor mezelf een interessante oefening.

Within You Without You / Tomorrow Never Knows
http://www.youtube.com/watch?v=cw41VqE0UjA
New promo video for the track "Within You Without You / Tomorrow Never Knows" from the album "Love".

De CD 'Love' is gesampled van sporentapes van The Beatles, waarin vrijuit van alles is gecombineerd. Ik ben benieuwd naar wat er nog meer op staat.
http://en.wikipedia.org/wiki/Love_%28Cirque_du_Soleil%29

Ter herinnering, de Beatles cartoon met het origineel van 1966:
Tomorrow Never Knows-The Beatles Cartoons
http://www.youtube.com/watch?v=re8lOhx1wE8

Een andere goede basgitarist is John Entwistle van The Who.
http://en.wikipedia.org/wiki/The_Who

The Who: My Generation
http://www.youtube.com/watch?v=GiwlCybRGFg
Studio-versie. Hierin is een duidelijke bassolo van Entwistle te horen. (00:54) Doe dat maar na.

Was dit per computer of in real-life?

Dat was in real-life. Een extra probleem was dat we allebei met een ander muziekprogramma werken, waardoor nog meer verwarring ontstond. Ik denk ook dat ik het iets te serieus opvatte, het was eigenlijk gewoon voor de aardigheid.

In real-life? Wat speelt die persoon?
Waarom dan niet even de computer opzij zetten? Het lijkt mij belangrijker om eerst samen te kunnen spelen, dan verwarring te hebben over hoe je dat op zou nemen.
Daarbij kun je met CuBase gewoon in WAV opnemen. Zolang elke WAV-opname maar bij het hetzelfde punt begint, namelijk het begin (00:00), kun je de WAV-sporen in meerdere sporenprogramma's gebruiken. Het zal misschien wat primitief zijn, maar in real life met een mede-muzikant zijn er belangrijkere zaken: sámenspelen. Als het wat wordt kun je altijd nog in de software duiken.
Doe het allereerst voor de aardigheid. Spontaan. Zelfs al zouden visies verschillen, zoals je schreef, zou je wat afspraken kunnen maken. Om en om een muziekkeuze van de een en de ander, of een compromis in muziekkeuze, of beide. Volgens mij ontstaan veel bands op deze manier. The Beatles zouden The Beatles niet zijn zonder eigenzinnige bandleden die samen een combinatie wisten te vormen waarvan de som meer dan de delen is.

Ga je meer samenspelen, of was het eenmalig?

[Stephan]

Sorry dat het antwoorden zo stukje bij beetje gaat. Ik heb nog steeds niet heel erg veel tijd, en daarbij ben ik niet altijd even goed in het indelen ervan.
Ik sta te springen om een versie van Good Old Days te maken waar ik helemaal tevreden over ben; toen ik zo net de eerste demo (met de viking) terugluisterde hoorde ik bijvoorbeeld dat het akkoordschema van mijn broer voor het chorus het volgende is:
G – Em – C – Em
G – Em – G – Em
G – Em – E – E

Wat veel interessanter klinkt als het schema dat ikzelf in latere versies heb gebruikt (En dit schema was daarbij nog een improvisatie ook ). En ik wil ook de tekst voor de verzen helemaal over een andere boeg gooien. Het idee dat ik op dit moment heb is om allemaal nostalgische dingen op te noemen, uit bijvoorbeeld de jaren twintig, vijftig, zestig, etc. om dan het laatste couplet te eindigen met de zin dat het nu allemaal platte foto’s zijn.
En ik heb nog een aardige jam liggen waar ik nog een tekst op wil zetten, maar ik heb al weken niet meer echt actief achter Cubase gezeten. Op zich is dat wel goed, omdat het aan een stuk door bezig zijn met muziek kan vervelen. Dan kijk ik er weer fris tegen aan als ik weer met Cubase bezig ga.

Wat betreft golflengte gaat het allereerst om het leren spelen, vind ik. Als iemand vraagt om een wals, speel dan een wals. Zolang er van beide kanten de inzet is om muziek te maken en ervaring op te doen, kun je altijd nog zoeken naar mensen die op dezelfde golflengte zitten.

Daar zit het hem bij mij in. Ik denk misschien te zwartwit. Ik heb een bepaald beeld in mijn hoofd, en als iemand anders iets totaal anders wil voel ik me nogal begrensd. Het is beter om er luchtiger naar kijken, variatie kan sowieso nooit kwaad.

Ik speel ook niet graag muziek met vreemden, maar dat komt omdat ik er nog te weinig van kan. Als ik goed zou kunnen spelen zou ik overal gitaar durven spelen, alleen en met anderen.

Waar het bij mij om gaat is dat ik het leuk vind om met iemand samen te spelen. Met vreemden zou ik ook niet zomaar muziek gaan maken, maar vooral omdat ik niet weet of ik dat leuk zou vinden. Als je iets leuk vind doe je sowieso je best om er iets van te maken.

Bedoel je speciale oordopjes of die je bij de drogist/apotheek kunt kopen?

Ik heb er geen verstand van, maar ik bedoel gewoon iets om ervoor te zorgen dat ik me niet hoef in te houden, maar ook niet zorgen hoef te maken over gehoorschade. Het merkwaardige is dat er volgens mij een relatie is tussen hoe ik slaap en hoe goed het mat mijn oren gaat, de volgende dag. Als ik op een zij slaap heb ik van het oor dat naar beneden gericht is de volgende dag last van ruis, terwijl het redelijk goed gaat als ik op mijn rug slaap. Maar dat laatste ben ik niet gewend, dus heb ik de laatste paar dagen minder goed geslapen.
Ik heb in een folder van de Feedback speciale oordopjes gezien voor muzikanten, die, als ik het goed zeg, wel de decibels verlagen, maar het geluid verder niet vervormen. Wat ik begreep was dat je daarmee veilig luidruchtige muziek kunt maken. Dat lijkt me ook iets om uit te proberen. Vooral bij het drummen vind ik het leuk om harder te slaan.

Zeker als je last van ruis hebt. Ik heb zelf een lopende afspraak met de oorarts omdat ik vrees voor mijn gehoor. Het mag al een wonder heten dat ik niet doof ben, gezien mijn vroegere plezier met harde hoofdtelefoons.

Heb je er last van? Ik merk zelf dat wanneer ik een ruis heb in mijn oor of last van slechte ogen, dat ik daar aan een stuk door steeds meer op ga letten, waardoor ik erg chagrijnig wordt. Dat wordt nog erger wanneer ik andere mensen in mijn omgeving erover hoor praten alsof het de normaalste zaak van de wereld is om bijvoorbeeld een scherp zicht of goede oren te hebben.

Het enige wat ik sindsdoen doe is letten op je basis, een foefje dat ik ook bij striptekeningen gebruik. Simpelweg de vraag of er geraamte is, of dat het bedoeld om een pudding gaat.

Daar ga ik vaak de fout in, inderdaad ook bij striptekenen. Ik ben zo enthousiast in het maken van een leuk stripverhaal dat ik meteen te hoge eisen stel. Ik begin zeg maar bij de details, en probeer daarna het geraamte kloppend te maken. Want de details vind ik het leukst, hoewel ik in principe daardoor niet helemaal tevreden ben over wat ik maak omdat er iets niet klopt.

Je leert zo snel dat ik hooguit de recencist uit kan hangen. Ik ben van plan om in de toekomst weer op te gaan nemen, op een schoon systeem. Met nog te vinden nieuwe audio-software. Wat ik dan wil doen is ritme-figuurtjes opnemen en werken vanaf notenschrift. Vind je dat wat?

Ik probeer muziek nu zo breed mogelijk te benaderen. Wat bedoel je precies met werken vanuit notenschrift? Ik kan geen noten lezen, tot nu toe heb ik tabs gebruikt als ik ergens niet uitkwam, en de rest heb ik op gehoor gedaan.
Maar het lijkt me zeker leuk om samen iets te maken. Wat er verder uitkomt kunnen we dan altijd nog zien.

Vanavond begon gitaarles weer en ik kan zelfs een simpel opgegeven ritme niet spelen, omdat ik het niet automatisch naar een slag kan vertalen.

Je bedoelt op of neer slag? Daar heb ik ook moeite mee. Qua akkoorden valt het nog redelijk mee, omdat ik dan minder na hoef te denken. Maar bij het spelen van losse noten moet ik daarbij ook vaak in snel tempo tussen noten en snaren wisselen waardoor ik de tel kwijt raak. Ik moet dat er ook echt instampen.

Hoe werkt dat uploaden van muziekbestanden, wat jij doet? Is dat gratis? Hoeveel ruimte krijg je en wat zijn de voorwaarden?

Op de site waar ik mijn bestanden upload is het gratis, www.putfile.com.
Het uploaden zelf duurt wel erg lang, maar dat is volgens mij normaal. Ik heb trouwens geluk gehad dat ik de meeste demo’s via deze site op het internet had gezet, want de back-up die laatst van mijn oude directory is gemaakt blijkt om mysterieuze redenen waardeloos te zijn. Anders zou dus zo’n beetje al het werk tot aan die laatste paar Good Old Days probeersels in rook zijn opgegaan.

Inmiddels heb ik veel van mijn Fostex-mixen uitgezocht. Er zit wel wat instrumentaals tussen dat ik kan uploaden. Weinig, maar toch. Om tijd te rekken. Het gaat om ruwe klad-oefeningen van de afgelopen twee jaar, sinds ik de Fostex gebruik. Veel meer dan dat kan ik voorlopig niet. Misschien kun jij er iets mee.

Dat lijkt me zeker interessant. Ik kan ze in ieder geval beluisteren en er een reactie op geven.

Kun jij in opdracht spelen? Zelf ben ik bezig met het oefenen van jouw akkoordenschema voor 'Maak me wakker':
Em – C – Am – C
Daar heb ik al moeite mee. Kun je nagaan hoe beroerd ik in praktijk ben.

Ik had zelf ook redelijk moeite met het snellere slagritme van ‘Maak me wakker’ zoals je kunt horen in het couplet na de gitaarsolo, wat een van de eerste opnames van de akkoorden is, waar er maar een beetje word aangerommeld. Het is voor mij tegelijk een oefening in op en neer slag. Hoe bedoel je precies in opdracht spelen?

[Stephan]

Zoals gezegd ben ik zelf bezig met 'Maak me wakker'. Wat ik me afvraag is of je in je zanglijn teveel in de grondtonen van de akkoorden blijft hangen. Die neiging heb ik zelf vaak. De kunst is om door de akkoorden heen te zingen.
Wat ik oefen is van elk akkoord een bepaalde toon te pakken. Een toon die gedurende het hele akkoord mag klinken, en geldt voor zowel majeur als mineur. Ik kan in theorie niet uitleggen welke toon, maar je kunt hem zelf logischerwijs vinden via deze handen-en-voeten voorbeelden. De plek schuift logischerwijs op:
C-akkoord: G-toon.
E-akkoord: B-toon.
A-akkoord: E-toon.

Ik heb hier op papier een schema voor gemaakt, als spiekbrief. Drie tonen per akkoord. Een kolom voor majeur en een kolom voor mineur, naast elkaar. Dan zie je het logische vervolg.
Zie de aanzet hieronder. Ik heb de kolommen met haakjes uit elkaar gehouden, op papier staan de tonen recht onder elkaar, zodat de logische berekenbare lijn te zien is.
(C: C E G) (Cm: C Eb G)
(Db: Db F Ab) (Dbm: Db E Ab)
(D: D F# A) (Dm: D F A)
etc.
Op de hals van je gitaar kun je ze allemaal nalopen en opschrijven. Dan heb je wat ik heb.

Zodoende speel ik bij het G-akkoord een D-toon, en bij het F-akkoord een C-toon. Dat helpt me bij zanglijnen en melodieën. Ik kan dan altijd van de grondtoon naar die toon gaan, en dat vermijdt dat ik in de grondtoon verzand.
Met twee stemmen is deze kennis ook handig. Als de ene stem in een C-akkoord de grondtoon (C) zingt, pakt de andere de G-toon. Probeer maar en het lukt. Niet omdat ik het zeg, maar omdat het gewoon berekenbare theorie is.

Ik moet bekennen dat dit bijna chinees voor me is (en ook de theorie over de tijdsduur van noten). Ik heb sinds een tijdje geleden pas echt de meeste akkoorden qua naam geleerd. Hoe het verder zit met het samenvoegen van noten binnen een akkoord volgens theorie weet ik niet. Ik zal proberen om met de gitaar het bovenstaande na te lopen.
Ik heb voor de kerstvakantie twee gitaarlessen over dit onderwerp gehad (Met iets over quartaire en tertiaire noten, kwinten en tertsen, ik zal het tussen mijn lespapieren opzoeken), vooral om het zelf schrijven van liedjes makkelijker te maken, maar ik begrijp het nog steeds niet. Bedoel je in feite dat ik bij het maken van een zanglijn telkens drie noten omhoog moet gaan vanuit de grondtoon van het akkoord (G akkoord > D toon, F akkoord > C-toon)?
Je hebt wel gelijk dat het ‘Is dit echt of is dit een droom’ nogal monotoon klinkt. Maar ik heb er dus echt geen verstand van, ik doe het tot nu toe helemaal op gevoel.

De in het schema weergegeven middelste tonen bepalen blijkbaar het majeur of mineur.

Inderdaad. Ik heb gelezen dat the Edge die noten tijdens de vroege jaren van U2 express niet speelde zodat de muziek een wijder karakter had, dat er altijd nog een vrolijke of een trieste kant op gegaan kon worden. Bij powerchords worden volgens mij de tertsen of kwinten (of wat dan ook) weggelaten, waar door ze meer percussief dan melodieus zijn.

Muziek is wiskunde, zegt men. (Helaas ben ik slecht in wiskunde...)

Ik ben ook aardig slecht in wiskunde. Ik benader muziek ook het meest vanuit de gevoelskant.

Hier is overigens nog een tekst in de collagestijl waar jij het een paar dagen geleden over had:

Camelopardalis

Het spel beweegt vanzelf
De koning en de koningin,
ze bepalen hoe ik leef
En de wereld draait echt rond
Ik vroeg me al die tijd al af
waar je eigenlijk bleef
En dat doe ik nog steeds
Dat doe ik nog steeds
Nog steeds

Laat me niet in de steek
Ik vertrouw op jou totdat ik breek

Je laat me in de steek
Waarom praat je tegen mij
met de nek van een giraffe?
Waar loop ik nu naartoe?
Ik blijf maar rondjes draaien
Maar ik maak ze nooit echt af
Totdat je het bevel gaf
Je gaf het bevel
Dat doe je nog steeds

Ik weet niet wat het is
Ik wil ergens komen
Maar ik loop maar in het rond
Elke dag is nieuw
En valt er iets te vieren
Op de plek waar ik net stond?
En is denken ongezond?
Is denken ongezond?
Ik denk nog steeds

Laat me niet in de steek
Ik vertrouw op jou totdat ik breek

La la la la la
La la la la la,
La la la la la
La la la la la
La la la la la,
La la la la la
Ik wil ergens achter staan
Ergens achter staan
Achter staan

-------------------

Het is nogal snel geschreven, en ik heb zoveel mogelijk op het metrum gelet, om hem goed te laten lopen.
De openingszin heb ik van een commentaar op het filmpje van Octopus van Syd Barrett: iemand schreef dat hij een keer probeerde te schaken nadat hij drugs had gebruikt, maar dat hij ermee stopte toen de schaakstukken vanzelf gingen bewegen. Opzich kan ik daar wel meer mee doen, maar dit is een kladversie. ‘Giraffa Camelopardalis’ is volgens wikipedia Latijn voor een giraffe.

[Stephan]

Kijk met liedjes schrijven uit voor zogenaamde "ego-documenten". Dat woord kwam ik laatst tegen. Ik neem aan dat ermee bedoelt wordt dat je dan als schrijver teveel met jezelf bezig bent.

Je moet inderdaad geen zelfingenomen teksten schrijven, maar je moet jezelf ook weer niet helemaal buiten beeld stellen. Wat dat betreft heeft Aristoteles een punt, die vindt dat bij elk onderdeel van het leven er een gouden middenweg is.

Zelf heb ik de neiging om filosofisch en therapeutisch in mezelf te gaan zitten graven, en dat levert me zelden iets op. Met een gekke tekst schrijf ik persoonlijk meer van me af dan met een psycholosich poëzie-album.

Daar lijd ik ook aan. Op zich vond ik dat een welkome bron van inspiratie, maar ik wordt er op den duur heel depressief van, omdat het inderdaad uiteindelijk weinig oplevert.
Ik vind het schrijven van gekke teksten wel steeds leuker, maar ik ben nog steeds te veel een controlefreak of perfectionist om mijn gedachten helemaal de vrije loop te laten gaan.

Onlangs had ik ineens "Mandjes weven is de zin van het leven" als regel in gedachten. Omdat ik iets geks wilde bedenken. Deze spontane regel zegt me meer dan een diepgravend psychologisch pleidooi, en ik kan altijd nog besluiten of ik het meen of dat het een cynische stelling is, etc. Volgens mij ontstaan zo de liedjes. Door te luisteren naar jezelf, gebruikmakend van opwellingen. In plaats van jezelf te dirigeren om zogenaamd jezelf te vinden.

De zin loopt goed. Ik vind de boodschap wel aardig cynisch, dat het er in het leven hoofdzakelijk om draait om zoveel mogelijk mandjes te weven . Ik ben het meer eens met Lennons ‘All you need is love’.

BTW. Heb je weleens een hoorspel gemaakt? Dat zou ik ook willen doen. Een hoorspel volgens script.
Een vriend van mij had ooit een uiterst kort hoorspel, op basis van een sprookje:

voice-over: Het meisje zonder zwavelstokjes.
meisje: HEEFT 'R IEMAND EEN VUURTJE?!?!?

. Een hoorspel lijkt me best leuk. Ik heb zelf niet zovaak naar een hoorspel geluisterd, maar ik vind het idee leuk dat je beelden op kunt roepen met alleen maar geluiden. Terwijl bij de TV alles vast ligt en niets aan fantasie wordt overgelaten.
Het zou ook leuk zijn om in een liedje te verwerken, om de sfeer te versterken. Bijvoorbeeld zo’n typische Hollywood man-tot-vrouw conversatie uit de jaren twintig.

Akkoordenschema, 4/4, 24 maten, pakweg 120 bpm:

Am | Dm | Am | Dm |
Am | Dm | Am | Dm |
C | C | Em | Em |
Dm | Dm | G | G
F | G | Dm | C |
Em | Em | Em | Em |

Ik zit nu op school, dus ik heb geen gitaar bij me. Maar ik zal het thuis doorspelen. Ik heb gisteren gitaarles gehad waarbij ik vroeg of mijn leraar nog wat over de opbouw van akkoorden en noten daaroverheen wou uitleggen. Ik snap het nu redelijk, hoewel ik nog niet weet waarom de ene noot vol mag duren, de andere half, en de andere weer een kwart of een achtste.