Show je creativiteit! 2.0

[Tedere ziel]

Uit het diepste van mijn dichterlijke ziel. Vannacht geschreven na een afspraakje:

Ik wil jou nimmer verliezen
blijf bij me van uur tot uur
je lichaam is om in te vriezen
met een lage temperatuur.

Laat me je eeuwig bewaren
blijf bij me zoals je bent
je blijft vrij van grijze haren
als in deze one-night-stand.

refrein:
Heb ik je pijn gedaan?
Ik kon je niet harder slaan.
Heb ik je pijn gedaan?
Je kijkt me zo glazig aan.
Lalalalala.
Lalalalala.
Je kijkt me zo glazig aan.

(c) 2006

[Henny Ruisman]

snif. snif. ontroerend.

trek jullie niets aan van die nare jacques.
ik zeg altijd: doorgaan. vooral doorgaan.

[J. Kaagman]

Doe julliezelf en je medemens een plezier en houdt op met dit gepruts.

[H-J. Smits]

Ik ben het helemaal eens met Jerney!

[E. van Thijn]

Jullie hebben geen van allen talent.

[Floortje]

Wat weten jullie er nou van!

[Raffaëla]

Ze zijn heel verstandig, ze vonden mij ook de beste!

[Bulletje-bulletje]

Huuuuuuuuuuuh! Het zijn liefe kindertjes hoor!
Huuuuuuuuuuuuuuuuuuuh!

[Jacques Brillendoek]

Lijden zullen jullie. Voor de kunst!

[Stephan]

Ik ben alleen en niet samen - Stephan

Ik ben verloren
Zonder jouw ogen
Jáááááááááááááááh, verloren
Da’s echt niet gelogen

Ik ben alleen en niet samen
Ik noem maar geen namen
Alleen zing ik dit liedje
Ik drink tranen door ‘n rietje

Ik vroeg: wil je suiker?
Hoe kon ik het weten
Dat je last had van diabetes?
En je begon me toch te zweten
Jáááááááááááááááááh

Ik zei “Je bent beautiful”
Je snauwde: “wat een flauwekul”
Jáááááááááááááá, da’s mensonwaardig
Wees toch een keertje aardig

(Bridge)
Ik ben alleen, ja
Ik ben alleen
Zonder jouw om me heen
Ik ben alleen, yeah yeah
Ik ben zo alleen,
Er sabbelt een suikerbiet aan m’n been

Ik ben alleen en niet samen
Je ben ontvoerd door kannibalen
Je had diabetes, hoe kon ik ’t weten?
Tijd om iemand anders te daten
Jáááááááááááááááááá, yeah yeah, ooohhh, (gitaarsolo)

Ik zat te denken aan punkrock. Een stevige gitaarriff, en aan het eind gooi ik samen met m’n band alle intsrumenten uit het raam van de studio.

[Ridder ter Geit]

Qwerty doneert 7 Oinkse Gloeps.
Vervolgens kijkt hij rond en valt het hem op dat hij midden in de woestijn geland is.
De enige in de buurt is de kalende zombie van het WZF.
"Geen parkeerproblemen" stelt hij vast. "We kunnen moeilijk een collecterende zombie doden, maar misschien kan hij ons de weg naar zombiedorp wijzen."
De Oinks en de Affranen stappen allemaal licht gehavend uit, herverdelen wat van hun armen en bovenbenen en wachten op de orders van Qwerty en 1.

[Pluizer]

Kurt Cobain is een van mijn grote idolen. Zo trad hij weleens op in een lange jurk, om macho-publiek af te schrikken.

Dat vind ik nou gaaf . Ik heb ook bewondering voor mensen die doen wat ze ook willen.

Van Nirvana is een VHS-video 'Live! Tonight! Sold-out"!', die helaas nog niet op DVD is. Deze bevat een compilatie van de Nirvana-mania. Schitterend vind ik het optreden in 'Top of the Pops', waar alleen de zang live is. Kurt Cobain zingt met een diepe plechtige tenor-achtige stem, en houdt met twee handen de microfoon vast, terwijl de gitaar doorgaat. Drummer Dave Grohl (Foo Fighters) zwaait soms maar wat met zijn stokjes in de lucht. Cobain gaat met armen gespreid staan. Gitaar gaat door. Cobain houdt de microfoon in z'n mond, "Hello hello how low" wauwelend.

Het een en ander deed me aan de rebellie van The Beatles denken, die ook de draak staken met hun succes. Heel goed vind ik de film 'Help!', een enigzins Monty Python-achtige film. Al is deze wat traag voor de huidige tijd. Hierin is te zien hoe The Beatles heel normaal zijn gebleven voor de buurt, waar ze samen in een gewoon rijtjeshuis wonen. Maar eenmaal binnen blijkt het een absurd moderne ruimte, met een orgel dat uit de vloer komt. Ze hebben een tuinman die het tapijt moet maaien met een opwindbaar speelgoed-kunstgebitje. John Lennon zit er zijn eigen boek te lezen. Als er wat gebeurt telefoneren ze elkaar, terwijl ze gewoon rechtstreeks tegen elkaar kunnen praten.

Dat is nou mijn humor. Rebellie, de grens opzoeken van het betamelijke, maar daarbij ook jezelf op de hak durven nemen. Dat deden The Beatles, Monty Python en Nirvana.

[Pluizer]

Ik wil graag muziekanten op hetzelfde niveau als ik, wat betreft smaak. Ik zou nooit een band binnenstappen waar de bassist graag hele klassieke stukken van Tschayskovsky speelt en de drummer niets anders wil doen dan solo’s uitvoeren op op z’n triangel.

The Beatles dankten een groot deel van hun succes aan een aanvankelijk in hun ogen ouderwetse man, George Martin, die van klassieke muziek hield. Het bleek een invloedrijke samenwerking. Behalve klassieke muziek verdiepten The Beatles zich in oosterse invloeden, soulmuziek, hardrock, kinderliedjes, blues, etc. Dat heeft veel betekend voor de rockmuziek.

Is 'Sonata Arctica' niet inspirerend?

Een tijdje geleden zou ik hebben gezegd van wel, maar ik ben heavymetal gewoon zat op het moment. Misschien dat ik over een tijdje wel weer naar sonata kan luisteren.

Ik heb ook weleens dat ik iets helemaal zat ben. Met name als ik teveel ben opgegaan in het luisteren naar een enkele artiest/groep. Dat is eigenlijk roofbouw op de interesse. Teveel hetzelfde.

Ikzelf struikel bij arpeggio’s altijd over m’n vingers.

Ik houd me heden alleen met akkoorden bezig. Aan solo's ben ik nog lang niet toe. Eerst het ritme.

Ikzelf vind The Edge een hele goede gitarist omdat hij precies de noten raakt die de liedjes van U2 een bepaalde sfeer geven. Z’n stijl is vernieuwend.

The Edge maakt gebruik van effecten die een techno-achtig geluid geven. In 'Mysterious Ways' en zo.

Inderdaad vind ik ‘Where de streets have no name’ een van de moeilijkere nummers van U2, die ik niet helemaal onder de knie heb. Ik heb ook geen flauw idee wat The Edge precies uithaalt op z’n gitaar tijdens de versen. Ik kan het intro spelen en het refrein, daar houdt het bij op.

Ik neem aan dat The Edge meerdere gitaren tegelijk speelt?

[solo van 'The Fly'] Opzich vind ik dit een mooie solo, maar het lijkt me niet echt moeilijk om na te spelen. Hetzelfde geld voor de solo van ‘Newyearsday’, die is op gehoor ook best uit te zoeken.

Zozo. Ik kijk naar je op. Wat betreft muziek ontleden ben ik zo doof als een kwartel. Bij het gitaarspelen moet ik echt weten wat ik doe, technisch gesproken. Vandaar dat ik me vooralsnog alleen bezig houd met tonen die standaard in een akkoord zitten, tenzij ik weet dat een toegevoegde toon toegestaan is. Het is een beetje alsof een dove gitaar zit te spelen op de tast. Ik wil echt zeker weten dat ik de basis goed leer.

Muziek die me moeilijk en onspeelbaar leek, blijkt uit enkele akkoorden te bestaan. En muziek die me makkelijk leek, blijkt gecompliceerd. Ik hoor muziek nog teveel van de buitenkant. Vandaar m'n theoretische benadering. Als ik The Edge na wil doen, dan probeer ik het ritme te begrijpen, puur zijn slag. Dat doe ik dan met een standaard blues-schema, bijvoorbeeld.

Door jarenlang uit te stellen gitaar leren te spelen en alleen maar te luisteren naar de magie van anderen, heb ik een achterstand die ik waardig probeer te accepteren. Maar aan de andere kant heb ik juist door dat uitstel, door veel passief te luisteren, ondervonden dat veel muzikanten verdwalen omdat ze basiskennis missen. Je moet eerst doorhebben hoe kinderliedjes werken. Dat is volgens mij de grote truc. Ook qua teksten.

Maar natuurlijk veel moeilijker om uit het niets te bedenken.

Dat heb ik omgekeerd. Ik vind het makkelijker om iets te bedenken. Volgens mij ben ik nu al zover met mijn "ritme, melodie, harmonie"-basis, dat ik met twee enkele akkoorden al een heel lied neer kan zetten.

Problematisch is dat ik de teksten teveel wil sturen naar een vooraf bedacht idee. Dan wil ik een heuse ballade schrijven over iemand die door een herfstig bos dwaalt, bla bla, terwijl het in praktijk juist veel beter is om al dat in gedachten opgestelde gemijmer te laten voor wat het is, en gewoon bij de kern te blijven. Wilde ik de natuur-expert uithangen? Of gaat het om de reden waarom ik in dat bos ben? Vaak zijn het verbijsterend simpele redenen.
Vandaar dat ik denk dat het wat betreft het creëren van muziek, etc., belangrijk is om het vooral te doen, en uit te kijken met navelstaren. Anders zit je met een goddelijk meesterwerk in je hoofd, en dan wordt alles wat je werkelijk maakt al gauw een teleurstelling.

[Pluizer]

Het refrein van ‘The Fly’ is naar mijn mening een van de mooiste van U2, trouwens.

Ik vind het een van de betere hits van U2. Ook 'Mysterious Ways' en 'Even better than the real thing'. Ik vind het onbeschaamde commerciële disco-geluid mooi.

Ik ben zeker geen expert op het gebied van effecten. Ik ben wel van plan om binnenkort zelf een paar pedaaltjes aan te schaffen om m’n mogelijkheden uit te breiden (Waarschijnlijk een Delay/echo pedaaltje, of een wah-wah).

Ik heb alleen een oude digitale delayer van Boss, en een simpele overdrive en reverb op de versterker. Daar houd ik het bij. Hoe graag ik ook een wah-wah zou willen hebben. Het gevaar van effecten is dat het ten koste kan gaan van de kern van de muziek. Dan ben je alleen maar gitarist als er electriciteit in de buurt is.
Met de huidige mogelijkheden kan ik al een aantal veel voorkomende gitaargeluiden maken. En oversturing is oversturing, bijvoorbeeld. Dat gaat met mijn beperkte gitaarspel heus niet beter klinken dankzij een duurder kastje. Een echte gitarist klinkt altijd goed, is mijn principe. Daarom ben ik dus bewust bezig met zo goedkoop en simpel mogelijk materiaal. Vele gitaristen zijn simpel begonnen, dus waarom zou ik moeilijk doen?

Het handige aan delay is dat je op jezelf in kunt spelen. Maar ik merk dat het me vaak al gauw verveelt. In feite hoor je steeds herhalingen, wat je ook doet.
Ik gebruik delay bij voorkeur voor het neerleggen van een log basisritme. Dan sla ik de eerste tel aan en laat ik de weerslag op de derde tel komen, bijvoorbeeld. De kunst is om dat vol te houden, hoe saai het ook is tijdens het inspelen. Daarna kun je er dan de meest swingende overdubs overheen zetten.
Aanvankelijk ging ik meteen druk raggen op de snaren, als een mislukte Jack White, en dan zat ik met een opname die zo warrig en grillig was, dat het doodviel. Ik heb inmiddels geleerd dat, hoe simpeler de basis is, hoe meer je ermee kunt. Je kunt dan altijd nog grillig en moeilijk gaan doen.

Het is volgens mij geen wah-wah, dat is toch een soort van overdrive?

Wat is een overdrive precies? Een wah-wah geeft een schreeuwend, gillend, kwakend geluid. Jimi Hendridx maakte er gebruik van, maar ik kan geen voorbeeld noemen.

Bij Feedback staat een goedkope wah-wah, voor 89 Euro:
Dunlop GCB 95 Cry Baby
http://www.feedback.nl/?id=55&b=DLEPGCB95

Smek smek. Pluizer houdt zich in. ("Nee Pluizer, die kun jij toch niet bespelen. Jij bent nog lang geen Jimi Hendrix. Bij je basis blijven!")

Iniedergeval weet ik wel dat Larry en de rest van U2 in de vroege jaren veel hebben geëxperimenteert met echo’s en akoustische recordingsruimtes. Dat is ook goed te horen op ‘War’, ‘Drowning man’, geloof ik.

Interessant. Ik ben dol op dat soort technische weetjes.

Heb je geen cassetterecorder, of iets in die richting?

Ik heb wel een CD-speler, met cassette, en ook een microfoon. Maar ik weet niet wat ik verder moet doen.

Een cassette-bandje pakken en opnemen wat je speelt. Of bedoel je dat niet?
Het allerbelangrijkste is dat je jezelf kunt terughoren. Daar draait het om. En als je meespeelt met de opname, leer je stil te staan bij het neerzetten van je structuur. Je leert bewust naar jezelf te luisteren.
Ik merk dankzij opnamen dat, hoe groter mijn speelplezier wordt, hoe chaotischer en irritanter het eindresultaat is. Dan hoor je iemand heel blij met zichzelf zijn, terwijl er geen touw aan vast te knopen valt. Dat kan akelig ontgoochelend zijn: "Ben ik zo slecht?"

Dat "ping-pongen" moet bij Queen ook het geval zijn geweest, met die massa aan stemmen.

Ik heb pasgeleden een documentaire op tv gezien over Queen, waarin ook veel over het recorden werd verteld. In de studio waar Queen zijn nummers opnam stond een enorm paneel vol met sporen. Er was dus niet sprake van heen en weer kopieëren. Maar het scheen nog steeds ingewikkeld te zijn.

De studio-apparatuur die je in documentaires ziet, is vaak gewoon hedendaagse apparatuur. Ik gok dat 'Bohemian Rhapsody' met 16 sporen is opgenomen. Dat was toen gangbaar. Misschien hebben ze apparatuur kunnen koppelen om aan 32 te komen, maar zelfs dan is dat relatief weinig voor zoveel stemmen door vier personen.

Ik herinner me dat gitarist Brain May ooit in een interview verteld heeft dat ze zoveel stemmen aan het opnemen waren, dat de studioband zowat al versleten was voordat ze klaar waren. Je kon er bijna doorheen kijken, illustreerde hij. Hij zei dat elke galileo het geluidspectrum verder achteruitging. Dat doet mij vermoeden dat ze veel opnamen gepingpongd hebben naar submixen. Zodat bijvoorbeeld acht sporen naar twee sporen gemixt worden, waardoor er weer zes sporen vrij zijn.

Pingpongen was vroeger gangbaar, vanwege het beperkt aantal sporen. Daarom klinken oudere opnamen vaak een beetje geprakt, en zijn stereo-opnamen uit de jaren 60 vaak erg gespleten. (Drum in het midden, gitaar links, toetsen rechts, etc.)

[Pluizer]

Ik zing meestal als ik gitaar speel, maar ik kom niet boven de drums uit. Ik moet binnenkort een microfoonstandaart aanschaffen, zodat ik tegelijk gitaar kan spelen en kan zingen.

Heb ik ook nodig. Nu moet ik eerst gitaar opnemen en daarna de zang. Zelf ben ik uiterst schuchter met zingen. Ik kan inmiddels redelijk een zanglijn neerzetten en wellicht dat er mensen zijn die het waarderen, maar voor een echte uiteindelijk opname zou ik momenteel een echte zanger nodig hebben, die de tonen wel gecontroleerd raakt.

Zie bijvoorbeeld dat "Untitled #11"-filmpje van Frusciante in zijn chaotische jaren. Zijn stem klinkt gruwelijk lelijk en de zang is ontzettend vals, maar ik vind zijn zanglijn adembenemend. Daar heeft een goede zanger nog een hele kluif aan, om die intonatie over te nemen. Het is een van de liedjes die ik na wil kunnen spelen. (http://jftab.free.fr/php/compt_tele/download.php3?id=17)
Het lijkt zowat opera, met die intonatie. Frusciante kan het weliswaar zelf niet, maar is krachtig genoeg om het voor de welwillende verstaander neer te zetten. En dat in een minuut.
Na de tweede keer afspelen, toen ik wist waar ik doorheen moest luisteren, werd ik geraakt door de ogenschijnlijke nonchalance waarmee hij het lied neerzet. Probeer het maar eens na te doen, laat staan te verbeteren. Ik vind Frusciante een grote inspirator.

Niet dat ik zo mooi kan zingen trouwens. Ik kom met veel moeite op dezelfde hoogte als Bono, en tijdens ‘Wipe your tears away’ slaat m’n stem over. Maar het gaat langzaam beter .

Het gaat om overtuigingskracht. Zingen is vooral lef hebben. Improviseren. Als je stem bij een voordracht overslaat, probeer dat dan op te vangen. Als je valt, val dan mooi. Zodat het lijkt alsof het erbij hoort. Dan kan je later altijd nog die toon proberen te halen, en groeien met je zang.

Kan je vader goed drummen?

Ja, best wel. Het verbaasde me dat hij Sunday Bloody Sunday onder de knie kreeg, ikzelf heb het idee dat ik armen te kort kom als ik dit nummer probeer te drummen.

Dat idee heb ik met drummen altijd. Ik kan me niet voorstellen dat iemand verschillende ritmes naast en door elkaar kan spelen. Laat staan dat ik het minuten of zelfs uren volhoud.

Ik vind Phil Collins van Genesis een hele goede drummer, in de tijd dat Peter Gabriël ('Sledgehammer') nog in de band zat. Misschien zelfs beter dan Keith Moon van The Who, die ik soms iets te druk vind. Het is knap als je constant om een ritme heen kunt spelen, maar dan moet er wel iets zijn dat aan het ritme blijft herinneren. Het verschil tussen variaties en moes is klein, hoe goed het ook gespeeld mag zijn.

Misschien kun je samen met je vader een band oprichten. 'De Familieband'. (nja!)

['Bad'] Daar moet ik nog eens naar luisteren. Vooral de zang in ‘Bad’ vind ik mooi.

Ik vind de zang ook heel goed. Ook in het nummer 'The Unforgetable Fire', op dezelfde plaat. Bono heeft er een bezeten geïnspireerde zang, zoals ook op de LP 'Boy', alsof hij helemaal uit zijn dak is. Wellicht zou hij met Frusciante kunnen gaan samenwerken.

['Vertigo'] Ik vind het zeker niet het beste nummer van het album maar de gitaarriff is wel goed verzonnen, en vooral dat stukje van ‘I can feel your love teaching me how-owow’ vind ik mooi.

Is dat waar hij langgerekt "feeeeeeeeeeeeel" zingt? Dat vind ik geslaagd gedeelte. Ik vind 'Vertigo' teveel ideeën door elkaar heen. Dat creëert een weliswaar een verwarrend effect, maar je kunt ook overdrijven. Zelfs voor Pluizer. Het is hier de zanglijn die het nummer redt, vind ik.

Ik vind 'Vertigo' een beetje lijken op Madonna's 'Ray of light', waarbij aangetekend dat ik laatstgenoemd nummer veel beter vindt. Madonna gilt de boel bij elkaar en de muziek is verwarrend, maar alles blijft bij elkaar als een duidelijk geheel. Madonna heeft afgrijselijke muziek gemaakt, maar 'Ray of light' vind ik een klassieker. Wellicht zou U2 het kunnen coveren.

Het nummer doet me trouwens een beetje aan 'Discotheque' denken, dat ik een beter nummer vind.

Ik heb nog niet zo lang geleden ‘Pop’ gekocht. De meeste nummers vind ik geweldig, sommige vind ik twijfelachtig en ‘Miami’ vind ik gewoon slecht.

'Pop' heb ik sinds de CD in de winkel lag. Ik was afgegaan op 'Discotheque' en hoopte dat de CD ermee volstond. Zo kocht ik de CD bij uitzondering onbeluisterd. Daar had ik gauw spijt van. Ik vond veel nummers zo slecht, dat de CD me nu alles meevalt. Mijn spijt is gezakt.
'Miami' vind ik wel heel leuk. Wat vind je er slecht aan?

Wat me tegenstaat aan U2 is dat ze vooral op latere platen, met name op 'Pop', nadrukkelijk zijn gaan evangeliseren. Zo vind ik het begin van 'Wake up dead man' nogal geforceerd. Een groot verschil met de eerste LP, 'Boy', die ik religieus en gospelachtig vind klinken, zonder dat er iets wordt opgedrongen in de tekst.
Inmiddels vind ik Bono overkomen alsof hij een contract heeft, om tenminste eenmaal per plaat de naam Jezus in een tekst te verwerken. Dan zou ik dankzij Bono nog een hekel aan Jezus gaan krijgen. Dat gaat hem niet lukken. Ik krijg eerder een hekel aan Bono.

Vertigo en Discotheque hebben volgens mij inderdaad wel hetzelfde uitgangspunt: Een disco vol mensen.

Ik denk dat die disco vol mensen een metafoor voor de materiële wereld kan zijn. In het nummer 'Zooropa' komt trouwens ook verwarring voor. ("I have no compass.") Het is een terugkerend thema bij U2, denk ik.

Kostprijs 289 Euro. Nieuw. Ik heb geen idee hoe dat in verhouding staat met andere gitaren.

Mijn Ibanez kostte nieuw en met korting 235 euro bij een muziekzaak in Eindhoven. Opzich heb je dan een goede gitaar.

We zitten dus ongeveer in dezelfde prijsklasse, afhankelijk van de korting. Ik heb een vriend mijn gitaar uit laten kiezen. Het liefst had ik een Fender Telecaster gewild, zoals Syd Barrett, maar die gitaar is nogal grof gebouwd. De vriend koos een paarse Yahama als zijnde een lekker gitaartje om mee te beginnen, en ik heb dat als een schaap beaamd. Zo is de aankoop tot stand gekomen.

Er zijn natuurlijk ook topmerken als Fender en Gibsons, die lopen op tot de drieduizend euro. Dat is nog even sparen voor mij :-.

Voor mij ook. Eerst maar zorgen dat ik het waard ben. Anders zijn vooral de fouten extra duidelijk te horen, en daar ga ik geen 3000 euri voor neertellen.

Maar ik bedoel Spaanse gitaarmuziek. Akoestische flamenco van Paco DeLucia, tango, stukjes van ‘Once upon a time in mexico’, enzovoorts.

Akoestische falmengo vind ik ook heel goed. Ken je de hit 'Rendez-Vous' van de Bazement Jaxx? Dat is techno met flamengo door elkaar heen. En in het nummer 'Innuendo' van Queen is een flamengo-achtig stuk te horen, dat ik een van hun absolute hoogtepunten vind.

Wat vind je van fado-muziek? Daar wil ik me in gaan verdiepen. Ik heb er zelf nog niets van, maar ik ken het van televisie. Amalia Rodriquez of zoiets.

Het lijkt me ook gaaf om een effectenpedaalte op m’n gitaar aan te sluiten dat voor een akoustisch geluid zorgt. Zoiets gebruikt John Petrucci van Dreamtheater ook tijdens de ‘Metropolis:scenes from a memory’ dvd.

Waarom zou je een electrische gitaar akoestisch doen klinken? Wat is daar het nut van? Een akoestische gitaar is gebouwd om akoestisch te zijn. Je kunt er heerlijk op rammen. (Zie Frusciante.) Bij een electrische gitaar lijkt me dat moeilijk en frustrerend, met die iele snaartjes. Vergis ik me?

Overigens kun je een acoustisch gitaar ook versterken.

Volgens mij speelt The Edge in ‘With or Without you’ een versterkte acoustische gitaar.

Of je zet een microfoon voor een gewone akoestische gitaar. Het gaat mij om het geluid zelf. De Snaren en de houten klankkast. Het Frusciante-fragment laat zien wat ik bedoel met de superieure kracht van een akoestische gitaar. Een electrische gitaar is relatief makkelijk te beheersen. Inpluggen en het ding krijst al. Leuk voor watjes. Bij een akoestische gitaar wordt meer betrokkenheid van de muzikant gevraagd.

En je kunt een akoustische gitaar electrisch doen klinken. Iets wat Kurt Cobain doet in 'The Man Who Sold the World', dwars tegen het 'Unplugged'-concept van MTV in, alsof het heel normaal is om ineens een distortion te horen. Erg onsportief.

Mijn droomwens is een geluidsdichte kamer en het goed kunnen bespelen van akoestische gitaar. Maar daar moet ik niet over mijmeren, laat staan op internet. Want ik kan dan wensen wat ik wil, zonder dat het ooit zal gebeuren. Creëren is immers 1% inspiratie en 99% transpiratie.