Stephan schreef:Daniel73 schreef:[ 2006-11-19] Je verstaanbaarheid heeft met articulatie te maken en met de manier hoe je de microfoon gebruikt. Zelfs fluisteren moet te verstaan kunnen zijn. Het gemompel klinkt vaag als gemompel, terwijl je gemompel duidelijk kunt opnemen door dichterbij de microfoon te zingen en het opname-niveau goed in te stellen.
Bij mij is de articulatie het grootste probleem. Toen ik voor het eerst dingen opnam kon ik niet geloven dat ik naar mijn eigen stem luisterde. Het klonk totaal anders dan bedoeld. Ik heb ook vaak bij een normaal gesprek dat ik dingen moet herhalen, omdat iemand me niet goed heeft verstaan. (Daar heb ik op een forum dus geen last van).
Misschien zou je logopedie kunnen proberen.
http://nl.wikipedia.org/wiki/LogopedieMet een microfoon moet je leren omgaan. Zelf ben ik in real life vaak slecht te verstaan vanwege een chaotische articulatie en omdat ik teveel tegelijk wil zeggen. Met een microfoon heb ik tenminste een spreekbuis waarop ik me direct kan richten, van dichtbij, als centraal punt, en waarbij ik een overdreven, theatrale articulatie kan neerzetten die in dagelijkse communicatie erg vermoeiend zou zijn, maar die in de opname wel "normaal" klinken. Zodra ik echt normaal begin te praten wordt het vaak onverstaanbaar.
Stephan schreef:Daniel73 schreef:Een idool als Nijgh is voor mij een weerspiegeling van allerlei levensvragen en beschouwingen, zoals Barks dat ook is. In mijn (achteraf) ziekte is dat in mijn gedachten ontzettend uitvergroot geraakt. Als zulke grote geesten uiteindelijk niet alleen mensen zijn maar ook nog eens ordinaire doden zoals ieder ander ooit dood gaat, is dat in mijn ervaring een smak terug op de aarde. Alsof ik door Nijgh en Barks mee dacht te kunnen zweven in een filofische fabelwereld, die uiteindelijk blijkt te bestaan uit vergelend vergankelijk materiaal. Nijgh verstaat de kunst om een tekst te schrijven die me een gevoel van eeuwigheid geeft, terwijl de inhoud daar snoeihard tegenin gaat.
Op het moment heb ik daar ook veel vragen over. Als dingen toch ooit vergaan, waarom zou je er dan moeite in steken? Wat heb je eraan? Een geruststellende gedachte vind ik het idee van leven na de dood. Maar soms heb ik het idee dat het allemaal te mooi is om waar te zijn. Dat het straks allemaal weer mooi en goed wordt, en ‘zoals het hoort’ (Waar ik met mijn hoofd in ieder geval niet bij kan, omdat ik niet weet hoe het hoort). Ik ben ook soms bang dat het tegen zou vallen om voor eeuwig gelukkig te zijn.
Eeuwig gelukkig is in ieder geval beter dan eeuwige ellende.
Misschien is dit leven maar een nachtmerrie, waarbuiten een ideale eeuwige wereld is. Maar hoe kom ik dan aan zo'n nachtmerrie? Ik heb een topic opgericht over "levensbeschouwing".
http://bb.mcdrake.nl/nedofftopic/viewtopic.php?t=212Voordeel van liedjes is dat daarin vrijuit van alles gevraagd kan worden. Bijvoorbeeld "What exactly is a dream? What exactly is a joke?" Op die manier kan uiting gegeven worden aan levensvragen. Maar de vraag blijft of het nut heeft... Als er al zoveel mensen tevergeefs nagedacht hebben over de zin van het leven, waarom zou het mij dan wel lukken?
Ik denk dat een mensenleven pas zin heeft als alle mensen in harmonie met elkaar en hun planeet leven. Zolang ik plezier heb terwijl een ander lijdt, heb ik ook maar een ellendig leven. En aangezien er overweldigend veel lijden is, is het moeilijk voor mij om het leven serieus te nemen. Het lijkt me interessant om daar iets mee te doen.
Lennaert Nijgh schreef in 1989 in een column over hoe hij nadacht over dichten:
Dichten helpt niet. Hoogstens bij kieren of een lek of een dijkdoorbraak, maar het dichten van verzen is volkomen nutteloos. Niemand heeft ooit behoefte aan een dichter. Dichters worden dan ook nooit betaald. Een en ander bedacht ik in de donkere dagen voor Kerstmis, in een daarmee samenhangende bui van zwaarmoedigheid, aan het einde van een dag waarop alles wat ik deed aan elkaar klonterde en nergens iets van terecht kwam. 's Avonds laat besloot ik nog even naar mijn goede schip te gaan kijken. Aan dek zag ik ineens iets bewegen: een kleine bruine poes, die wel eens meer aan boord kwam. 'Hallo,' zei ik vriendelijk. Het beestje schrok panisch, liep zenuwachtig de wal op en recht voor mijn ogen onder een auto. De Spaarndamseweg wordt 's avonds als een vierbaans autostrada beschouwd, dus het is ondenkbaar dat er geremd wordt voor een kat.
Nadenkend over hoe de kat in feite door zijn aanwezigheid nu dood is, denkt hij aan een gedicht van P.C. Hooft over diens gestorven kat. De column besluit met:
Het was op dit uur stiller aan het worden en inmiddels was het droog. Er kwamen sterren. En, sneller reizend door de tijd en door de ruimte dan de monomaan heen en weer racende auto's op de Spaarndamseweg: de regels die driehonderdvijftig jaar geleden op het Muiderslot geschreven werden en nu door mijn gedachten speelden, sotto voce:
Leegh blijv' haer plaetsken bij den haert.
Haer clene lijf ontvangh' dees aerd
en God ontvangh de clene siel.
Het helpt niet, dichten. Maar het opent wel eens iets.
complete tekst:
http://www.tobia.nl/xb_lntt00_bk1989a_107.htmlStephan schreef:Daniel73 schreef:Ook bij mij is de gedachte sterker dat er iets mis kan gaan. Waar ik bang voor ben zijn verhalen over mensen die claimen dat ze iemand in een trance hebben vermoord, zonder de werkelijkheid in te zien. Er is nu een moeder in het nieuws die haar dochter vermoord heeft. Dat soort angstbeelden heb ik. Zo kan een huisdier ook door een tik ineens vals worden.
Het enige wat ik daarop kan bedenken is dat een mens het meest lijdt door het lijden dat hij vreest, wat misschien clichéachtig klinkt.
Wat ik probeer is mijn aandacht meer op anderen richten dan op mezelf. Op die manier wordt ik minder met mijn eigen problemen en vragen geconfronteerd. Het werkt in ieder geval aardig tegen mijn angst om een slechte indruk op andere mensen te maken.
Misschien bestaat het leven uit balanceren op een schip op een woeste zee. Hoe meer aandacht je op anderen vestigt, hoe minder aandacht je voor jezelf hebt. Dat kan zich wreken als je die mensen kwijtraakt. Mijn visie is de laatste tijd steeds meer dat ik het eigenlijk nooit goed kan doen in het leven. Op die manier wordt het een uitdaging om mezelf zo min mogelijk in de problemen te helpen, in plaats van mezelf persé waar te willen maken bij anderen. Vooral als ik via de medische hoek te horen krijg dat ik ziek ben. Dat is zowat nog een zegen, omdat ik als gezond persoon niet zou kunnen leven met het egoïsme van mijzelf en anderen, en dan zou ik er toch alsnog ziek van worden... Misschien heb ik zeeziekte en kan ik slecht tegen het schommelen van mijn boot des levens.
Ik probeer dus te overleven door bij anderen voor zo min mogelijk problemen te zorgen. Al was het maar door zelf zo min mogelijk te schommelen.
Een angst voor een slechte indruk heb ik steeds minder omdat ik inmiddels uitgebreid ervaren heb hoe het is om een slechte indruk bij mensen te hebben. Resultaat is dat ik hoe dan ook nog steeds leef, en zodoende ben ik als het ware die nachtmerrie voorbij. Het is nu voor mijzelf de vraag in hoeverre ik zélf van mezelf vind wat slecht is en wat niet.
Waar kan ik mee leven? Momenteel is het weinig, dus kan ik me beter rustig houden. Het is voor mij niet zozeer meer de vraag in hoeverre ik angst heb voor andere mensen, maar vooral in hoeverre ik angst heb voor mijzelf.
Stephan schreef:daniel73 schreef:Mijn probleem is volgens mij dat ik mezelf daarin tegenhoud, door mijn plannen uit te stellen. Eerst nog dit, en ook nog dat. Ik wil teveel en dat geeft me een verscheurd gevoel. Alsof ik een dagje in een pretpark ben en alle attracties wil bezoeken, zonder hinder van tijd. Dat is onmogelijk en frustrerend. Zodoende zijn er nooit attracties waar je van kan genieten. Het leven is dan te mooi om te bevatten.
Dat heb ik ook wel. Ik wil bijvoorbeeld én gitaar spelen, én tekenen, en dit en dat. Nog een probleem is dat sommige dingen die ik belangrijk vind achteraf gezien totaal onbelangrijk voor me zijn. Zo ben ik nu helemaal bezig met muziek, en luister ik veel liever naar een CD dan dat ik een stripboek lees, wat vroeger andersom was. Ik ben ook bang dat ik over een tijdje op muziek uitgekeken raak. Een remedie is denk ik om muziek als een bijzaak te zien, iets om je mee te uiten. Als ik muziek te belangrijk vind denk ik dat ik ooit tegen de lamp loop.
Je kunt tekenen en muziek combineren. Door illustraties bij je liedjes te maken. Zoals met CD-boekjes en LP-hoezen.
Er zijn velen die nooit uitgekeken raken op muziek. Zelf zou ik er nu niet aan moeten denken om een strip te gaan lezen. Ik lees nu vooral boeken over hoe men teksten interpreteert. Dat wissel ik af met muziekinstrumenten beoefenen. Zo zoek ik een balans tussen passieve hobbies en actieve hobbies. Na het beoefenen van muziek is het aantrekkelijker om een boek te lezen, en na het lezen van een boek is het aantrekkelijk om iets actiefs te doen zoals muziek beoefenen. Zo probeer ik een positieve spiraal te creëren. Probleem is dat ik dan met mezelf af moet spreken dat het binnen een bepaald tijdsbestek gebeurt, hoe "eeuwig" mijn beleving daarentegen ook kan zijn. Een uur lezen. Een uur muziek beoefenen. Een uur lezen. Zoals met een schoolrooster. Ik heb geleerd dat ik moet stoppen zodra het verveelt, of zodra ik moe word. Desondanks zit ik nog al te vaak zolang tot vermoeiens toe in een hobby, dat ik mezelf meer fouten dan verbeteringen leer.
Maar als ik mezelf niet zoveel op de hals had gehaald op internet, met sites, en met films- en audio-opnames van vroeger, dan zou ik mezelf qua hobby vooral storten op gitaar. Met een gitaar voel ik me het best. Zo goed dat ik ervan schrik en excuses bedenk om mezelf in te dammen. Zou het eigenlijk wel mógen, zo eindeloos blij met een puur eigen hobby zijn? Is een vorm van het beruchte Calvinisme?
- - - - - - - -
In het spraakgebruik wordt met calvinisme een verzameling eigenschappen bedoeld die typisch Nederlands lijken te zijn. Ingetogen gedrag, ingetogen in het uiten van emoties, niet te koop lopen met je successen, niet te koop lopen met je kapitaal, zuinigheid en arbeidsethos. Kort samengevat: "doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg".
- - - - - - - -
http://nl.wikipedia.org/wiki/CalvinismeIk denk dat ik aan gitaar spelen het meeste heb, omdat ik dan eventueel samen muziek kan maken. Er zijn weinig mensen die tegelijkertijd samen tekenen.
Stephan schreef:Daniel73 schreef:Woont je broer op zichzelf? Ik weet niet in hoeverre mijn ziekte zich met de zijne vergelijkt, want elk geval kan verschillend zijn. Zit hij in een denkproces dat hem afsluit van de werkelijkheid? Denkprocessen zoals ik die weergeef?
Op het moment woont hij volgens mij in een opvangcentrum. Ik heb hem al een tijd niet meer gesproken, dus hij zou ook van woning kunnen zijn veranderd. Het laatste dat ik van hem hoorde is dat hij langs het spoor naar Amsterdam liep met de bedoeling zich aan te sluiten bij de Hells Angels.
Hij woont in ieder geval niet meer thuis. Hij is uiteindelijk het huis uit gegaan vanwege de negatieve invloed op het gezin. Ik weet verder niet of hij het er zelf mee eens was.
Is hij verstoten, om het maar platweg te zeggen? Of is er nog contact met hem of met eventuele behandelaars?
Probleem is wel dat zowel gebrek aan contact als het hebben van contact, beide kan verstoren. Maar als hij langs een spoor loopt, dan is hij (ook wettelijk gezien) op een foute plaats. Ik hoop dat dit niet het typische verhaal wordt van iemand die dusdanig de kluts kwijt is, dat er een strijd met wetten van de maatschappij ontstaat. Ik voel zelf geen behoefte tot crimineel gedrag, omdat ik daar toch te angstig voor ben. Dat is voor mij een reden om medicatie te mijden, omdat dan de kans bestaat dat ik arrogant word. Wie weet zou bij mij een averechts effect kunnen ontstaan, zodat pillen iets crimineels in me boven brengen dat nu door mijn warrigheid wordt verhinderd.
Ik kan geen "hoger doel" vinden in wat je omschrijft. Zelfs niet als maatschappelijke protest. Alsof je zomaar even lid wordt van de motorclub Hells Angels, en alsof die wachten op iemand die langs het spoor naar ze toe komt lopen. (Waar is de motor?) Weet hij wel wat zelfs maar het noemen van de clubnaam inhoudt? Als hij dat doet om tegendraads te zijn en mensen uit te dagen, zou hij misschien als eerste in de problemen met henzelf kunnen komen. Ze laten, zoals bekend, niet zomaar met hun naam sollen.
Zelf vermeed ik liever clubs en liep ik ontzettend achter individuele personen aan, in een overdreven aanbidding. Ik heb weleens zo'n 15 jaar geleden 's nachts over een treinspoor gelopen vanuit Hoek van Holland, om een route af te snijden, maar dat beviel me al gauw erg slecht. Ik bedenk me dan dat ik weleens zomaar bewusteloos zou kunnen raken en dat ik dan een trein over me heen krijg. Mijn angst is dat ik met halsbrekende toeren op z'n minst gehandicapt(er) verder moet. Gek of niet gek. Misschien is angst in veel gevallen mijn redding, en beschermt zodoende de kooi de vogel. Ik durf fysiek vaak minder dan "gezonde" mensen. Ik ben meer een soort allesvrezer, zoals van Van Kooten en De Bie.
Verschil is dat ik gauw geneigd ben om via maatschappelijke instanties hulp te zoeken, en daarbij vooral de laatste jaren let op wat hun rechten en plichten zijn. Probleem is dat er ook dan ontzettend grote problemen kunnen zijn. Zo heb ik ruim 16 jaar getobd met de meest doorgedraaide theorieën en obsessies, waarover ik uiteindelijk zélf heb moeten wijzen op de absurditeit van mijn toestand. Mijn woede is nu vooral dat men doet alsof men alsof de wijste is, terwijl ik ze zelf heb wakker geschud.
Ik hoorde in 1994 al smoezelen door mensen dat ik weleens schizofreen zou kunnen zijn, maar de psychiatrie heeft me behandeld zoals ik de wereld zelf zag. Alsof elk probleem dat ik tegenkwam nieuw was. Als ik keer op keer kom rapporteren dat ik een nieuwe boom op mijn weg heb gevonden, waarom concluderen zij dan niet dat ik weleens in een bos zou kunnen lopen? Zo werd elk probleem afzonderlijk besproken, totdat ik met name door een Barrett-biografie ('Madcap' - Tim Willis) zelf een totaalplaatje zag, en zodoende op een vervelende manier ontdekte dat mijn interesse in Barrett niet alleen maar artistiek was, maar ook vanwege het hebben van vergelijkbare symptomen.
Dus zelfs met "professionele hulp" kan er een lange weg te gaan zijn. Ik vergelijk het met problemen als die van Bureau Jeugdzorg en met TBS-patiënten. Ik ben verbaasd hoe WEINIG maatschappelijke problemen er eigenlijk zijn. Nu gaat het om een motorclub, waarvan de religie-achtige naam me opvalt ("Hell" en "Angle"), maar wat gebeurt er als echt een fout persoon of foute club gaat ronselen? Neem maar wraak op die foute maatschappij die je niet begrijpen wil...
Ik hoop dat het maar iets relatiefs onschuldigs is. Misschien klinkt "Hell" uitdagend om te zeggen, als van huis uit gelovige zijnde. Het lijkt me een schreeuw om hulp, als ik het vanuit mijzelf zo bekijk. Maar wellicht komt dat vanuit mijn eigen fascinatie (obsessie) over religie.
Stephan schreef:Voor zover ik weet sluit hij zich inderdaad af van de werkelijkheid, of stelt hij zich in ieder geval open voor de onwerkelijkheid. Ik heb er volgens mij al eerder iets over verteld. Hij hoort stemmen die hij aan anderen toeschrijft. Hij praat veel over complottheorieën. Het eerste dat ik me daarvan herinner is dat hij thuis vertelde hoe hij wist dat een caissière in een Cd-winkel hem opzettelijk uitdaagde, door dingen te doen die hem irriteerde. Daarna heeft hij het meen ik me te herinneren gehad over een opzettelijke autobotsing, hij heeft het er meerdere keren over gehad dat hij de gedachten had gelezen van andere mensen en daardoor min of meer wist dat ze zijn vijanden waren.
Op DCML gebruikte iemand quotes in zijn emails waarvan ik er twee bijzonder treffend vind:
"Of course I'm paranoid--everyone's trying to kill me."
"Paranoia is just another word for a heightened appreciation of how badly the universe wants to get you."
Vooral het laatste citaat heeft veel voor mij betekend. OP een gegeven moment wordt de overmacht te groot en moet ik wel een uitmate interessant persoon zijn om al die aandacht te krijgen van goden, geesten, mensen, etc. In hoeverre is je broer in staat tot zelfrelativering? Al die vijanden die op hem opkomen, en zo. Wordt hij daar niet enigszins sceptisch van, dat zoveel mensen (volgens hemzelf) een probleem met hem hebben, en dat hij over paranormale krachten zou beschikken? Waar is de zelfrelativering?
Het een en ander doet me denken aan de 2LP 'The Wall' van Pink Floyd.
http://en.wikipedia.org/wiki/The_WallIK denk dat de film ervan een treffend document is van wat schizofrenie met een mens kan doen. Het gaat over een pop-artiest die uiteindelijuk zo doordraait dat hij een Nazi-achtige show opzet. Aan het einde komt de ik-persoon in een soort van rechtspraak terecht, waarin de rechter hem veroordeeld tot het zichzelf bloot te stellen voor zijn gelijken.
Since, my friend, you have revealed your
Deepest fear,
I sentence you to be exposed before
Your peers.
Tear down the wall!
http://en.wikipedia.org/wiki/Pink_Floyd_The_WallMaar het einde van de plaat is cynisch genoeg om naar een vicieuze cirkel te verwijzen. Een afgekapte stem aan het einde zegt: "Isn't this where...." Wat aan het begin vervolgt met: "....we came in?"
De grootste moeite voor mij is in feite te erkennen dat ik maar een gewoon mannetje ben, en dat er minder mensen met mij bezig zijn dan ik vrees.
Stel dat het zo zou zijn dat alle problemen echt waar zijn, en dat er irritante cassières en complotten zijn, dan hebben "ze" hem toch maar mooi te pakken, dat hij langs het spoor gaat lopen en vervreemdt van z'n familie. Voor mij was dat besef een belangrijke tegenkracht om niet al teveel mee te gaan in wat ik zoal voor de geest kreeg. En zelfs dan was het vaak moeilijk. Ik kan me goed voorstellen dat mensen denken dat het een "duivel" is. Zo kan het voelen. Alsof iemand me iets onhoorbaar influistert en me uitlokt om iets te doen, wat zowel iets goeds als iets slechts kan zijn.
Zelf heb ik als diagnose dat er een "vleugje" schizofrenie is. Misschien verklaart dat waarom ik geen stemmen hoor. Alsof het ontvangen van "signalen" en "tekenen" niet heftig is. Ik denk dat mijn probleem is dat ik niets hoor. Als ik echt stemmen zou hóren, terwijl er niemand is, dan wist ik meteen al hoe laat het was. Een onhoorbare stem lijkt mij sluwer. Als ik door een duivel bezeten ben, zoals ik het symbolisch zie, dan heeft die duivel het lang bij mij uitgehouden voordat iemand iets merkte.
Ik meen me te kunnen verplaatsen in de leefwereld van je broer. (Maar dat kan dus bedrog zijn.) Uit wat je omschrijft kan ik voor mezelf een voorstelling maken van wat hij blijkbaar ervaart.
In het Algemeen Dagblad stond recentelijk (zat 10 feb?) een artikel met een theorie over hoe psychisch verwarde mensen overgevoelig kunnen zijn, en dat ze als in een reflex reageren. Zo kunnen ze op zich wel goed beredeneren, maar de conclusie mist de werkelijkheid.
Ik heb het artikel uitgeknipt, maar het ligt nog bij m'n grootouders.
Zelf heb ik nu eindelijk een periode van rust, maar dat heeft veel van mijn wilskracht gevergd. Ik vraag me af in hoeverre je broer door de bomen het bos kan zien. Uiteindelijk draait het om hoe hij er zelf mee omgaat. Zelfs al wordt hij echt door vijanden lastiggevallen.
Probleem is dat zodra iemand zich inbeeldt lastiggevallen te worden, dat dit dan als vanzelf uitkomt. Je gaat verstoorder reageren en daardoor val je op, en doordat je opvalt zul je gauwer verstoord reageren. Dat zijn wat ik noem gedachtenvirussen. Eenmaal "besmet" is het lastig om daar vanaf te komen. Ik ervaar dat zelf als een "duivel", maar ik erken zoveel ik maar kan dat ik dat zélf ben. Hoewel ik bij mensen veel goed zou praten als ik meega in hun verhaaltjes "Dat was Daniël niet." Want ik ben het WEL. Al was het maar als een afsplitsing van m'n bewustzijn.
Ik heb een tijdje gedacht dat ik gedachten van een vriend kon lezen, en dat er een vriend was die de mijne kon lezen. Maar ik ben opgelucht dat ik die onzin naast me neer heb gegooid. Dat was best moeilijk, met toestanden die veel aan duiveluitdrijving doen denken. Alsof ik de "duivels" stuk voor stuk de deur moest wijzen. Zo waren o.m. 'Morgen wordt een mooie dag', 'Akelig liedje' en 'Angstig liedje' manieren om van gedachten af te komen die me anders zouden kwellen. Zo kan ik vrijuit kwelen dat mijn vrienden me zat zijn, terwijl ze in het echt gewoon hun eigen leven hebben.
Het leuke van liedjes, tekeningen en teksten vind ik dat ik daar mijn waanwereld wel steeds meer onder controle krijg. Als ik mezelf lastig gevallen voel, kan ik iets bedenken over een ik-persoon die lastig gevallen wordt. In artistieke creaties geldt wél dat de ik-persoon van alles meegemaakt kan hebben, zoals zaken die in werkelijkheid nooit zo zijn gebeurd.
Is je broer creatief? Heb je raakvlakken? Heeft hij interesses waar hij veel om geeft? Misschien zou dat een startpunt kunnen zijn.
Stephan schreef:daniel73 schreef:Ik denk dat ik alles weet, maar dat komt omdat ik niet weet wat ik niet weet. Zo heb ik geen idee hoe ik mijn hart doe kloppen, jij wel? (Voor zover ik een hart heb, want dat is mij ook maar verteld.) Als je gaat nadenken kun je op plaatsen komen waar je in praktijk vaak niets te zoeken hebt.
Ik heb een dergelijke angst soms ook. Dat ik bang ben om iets belangrijks over het hoofd te zien. Met name in verband met de zin van het leven. Wat ik daar zelf op kan bedenken is dat het malen daarover al helemaal zinloos is. Als er een zin van bestaan is dan is dat mooi meegenomen. Zo niet, waarom zou ik er dan over klagen?
Ik denk (hoop!) dat jij sterk en intelligent genoeg bent om bepaalde gedachten te blokkeren. Hoewel ik vind dat je best wel veel afvraagt, zoals het wel/niet over het hoofd zien van "belangrijke zaken". Maar misschien ben jij een gewone piekeraar?
Probleem bij mij is dat ik alles wat ik slecht of vreemd vind al gauw met diagnoses te lijf wil gaan. Aangezien ik nogal veel slecht vind aan mezelf en aan anderen, pieker ik me suf om al die "cognitieve dissontantie" met elkaar te rijmen en lijmen.
Een probleem van mij is dat ik consequent, logisch gedrag van mensen verwacht. Zodoende kan ik in theorie gelijk hebben, terwijl de praktijk toch anders kan zijn.
Ik hoop mezelf nu te uiten in creativiteit. Nutteloos of niet, het is mijn redding om weer enigzins boven water te komen. Misschien zou ik het een en ander van dit bericht kunnen verwerken in creatieve impressies. Om weer terug te komen op 'Eigen creativiteit'.
Misschien kan ik beter een apart topic maken voor zaken als gezondheid. Eigenlijk is dit topic sowieso meer een correspondentie tussen jou en mij, dan persé over eigen creativiteit.
Hoe dan ook, sorry dat ik nu weer een chaotisch bericht aan mijn naam toevoeg. Ik vind wat je schrijft interessant, maar ik heb moeite er woorden voor te vinden. Ik vind het nogal pijnlijk en tragisch wat je over je broer schrijft. Dit is de romantiek voorbij. Ik wens jou en je broer veel sterkte.
Mensen onderschatten vaak hoe zwaar het is om met een psychische klacht te leven. Een gebroken been is tenminste nog tastbaar voor anderen. Bij psychische klachten blijft het vaak bij aannames en vage DSM-IV-TR abracadabra.
Zoals ik het zie zijn het uiteindelijk de hersenen waar alles doorheen gaat, dus als daar een knelpunt zit kun je ontzettend vast raken. Dat is de prijs die men voor beschaving betaalt, denk ik.