Around the World in 30 Days

Eigen muziek, tekeningen, teksten

Berichtdoor Duckfan van McDrake Disne » za jul 10, 2010 10:12 pm

Help! Ik zoek ideeen! Ik kan niks bedenken Stan en Calvin door Innsbruck en Oostenrijk naar Hongrije te lootsen, zonder het te vluchtig te maken! En ik dacht nog wel zo snel over Europa heen te gaan... Dit gaat misschien wel 20 hoofdstukken duren. Even een rekensommetje:
Europa: 20
Azie: 20
Amerika: 35
Terug: 10
Dat is 85 hoofdstukken! Dan heb ik deze zomer nog wel wat te doen. Misschien wordt dit nog wel meer dan een kort verhaal. Hier even de Engelse termen van Wikipedia:
Nanofiction: 55 woorden
69er: 69 woorden
Drabble: 100 woorden
Flash fiction: 750- woorden (gehaald in hoofdstuk 1)
Short short stories: 750-1000 woorden (gehaald in hoofdstuk 2)
Short stories: 1000-7500 woorden (nu)
Hoofdstukken tot 9: 4195. Dat zijn 10 hoofdstukken (ik tel de proloog mee) = 420 woorden per hoofdstuk.
Novellette: 7500-17500 woorden
Novella: 17500-40000 woorden
Novel: 40000+ woorden
420 woorden per hoofdstuk vermenigvuldigd met de verwachte 85 hoofdstukken = 35700 woorden, net te kort om een novel te zijn. Dan zou ik 96 hoofdstukken moeten maken. Dat gaat me wel lukken, hoewel ik verwacht het einde pas rond kerst te schrijven. Nou ja, fijne feestdagen dan maar alvast. :)
Duckfan van McDrake Disne
Member
 
Berichten: 241
Geregistreerd: ma okt 20, 2008 7:57 pm
Woonplaats: Hier (Frans voor gisteren)

Berichtdoor Duckfan van McDrake Disne » za jul 10, 2010 10:24 pm

Het langste verhaal, Marienbad my love, hier op Wikipedia,
http://en.wikipedia.org/wiki/Marienbad_My_Love
is 17 MILJOEN WOORDEN! Het boek staat op Internet. De schrijver is begonnen met schrijven in de jaren 1980, en heeft het in 2008 op internet geplaatst. Ook heeft hij lagnste woord (4.4 miljoen letters), de langste Engelse zin (3 miljoen woorden) en de langste titel (6931 letters) bedacht.
Duckfan van McDrake Disne
Member
 
Berichten: 241
Geregistreerd: ma okt 20, 2008 7:57 pm
Woonplaats: Hier (Frans voor gisteren)

Berichtdoor Duckfan van McDrake Disne » za jul 10, 2010 10:26 pm

Nog een kleine notitie: met dit tempo zou ik dat record pas in 1552 jaar kunnen overschrijden.
Duckfan van McDrake Disne
Member
 
Berichten: 241
Geregistreerd: ma okt 20, 2008 7:57 pm
Woonplaats: Hier (Frans voor gisteren)

Berichtdoor Daniel73 » zo jul 11, 2010 2:29 pm

Duckfan van McDrake Disne schreef:Het langste verhaal, Marienbad my love, hier op Wikipedia,
http://en.wikipedia.org/wiki/Marienbad_My_Love

Een Nederlandse dichter schreef ooit:
Veel zeggen met weinig woorden: de droom van iedere schrijver. In het geheel niets beweren met een grote hoeveelheid woorden is lang niet zo moeilijk.

Ik adviseer je om klein te beginnen. Maak eerst korte verhalen. Zorg dat elk verhaal een afgerond geheel is.
Laat het publiek eerst met je kennismaken, alvorens je met bakken informatie en lange series komt aanzetten.

Wat betreft je verhaallengte denk ik dat je flink zou kunnen schrappen in overbodige informatie. Bijvoorbeeld, een passage uit hoofdstuk 4:
Hij zou nu op weg zijn naar Polen. En zij naar Italië. Hij zou een Kaatser Donald gaan kopen of zoiets. De rare. Wie koopt er nou een Poolse Donald Duck? Hij kan niet eens Pools. Zij zou blijkbaar een Topolino tegenkomen. Ze dacht dat dat zo'n klein Italiaans autootje was. Maar blijkbaar was het de Italiaanse versie van de Donald Duck. Wat een type, een Donald Duck verzamelaar terwijl hij zelf zegt dat de Donald Duck niet leuk is.

Dit zijspoor leidt mij ontzettend af. Ben ik ineens in een stripcatalogus beland?

Een passage uit herschreven hoofdstuk 4:
“He! Hoelang hebben jullie vannacht geslapen? Ik van 1 tot 10!”
“Van 11 tot 11. Hoezo?” was het antwoord van Stan.
“Van 12 tot 8. Te lang?” was het antwoord van Bella. Nee, dat was niet te lang. Dat was eerder te kort.
“En jij, Carl? Hoelang heb jij geslapen?”
“Wuh… Wat? Van 2 tot 6 ofzo. Ohh, wat ben ik moe…”

Ik vind dit een saaie, weinigzeggende dialoog. Men noemt alleen tijden. Men praat alleen over slaapduur. Men zegt bijvoorbeeld niet of men goed of slecht geslapen heeft.

Je strooit met cijfers, tijden en locaties. Alsof je een spoorwegboekje schrijft. Dat is voor veel mensen niet te volgen. De meeste mensen willen zich kunnen inleven in personages. Veel mensen zal het een worst zijn of zo'n personage wel of niet om X uur in een trein naar locatie Y zit. Men vraagt eerder: Hoe voelen de personages zich? Waarom zijn ze op reis? Wat vinden ze van de reis? Wat vinden ze van de mensen die ze tegenkomen? Ik denk dat als je dit soort vragen in je verhalen beantwoordt, je verhalen veel leesbaarder zijn dan nu.

Het gebruik van HOOFDLETTERS en diverse vreemde talen vind ik ook afleiden van het verhaal. Als men spreekt in een vreemde taal, toont een schrijver daar doorgaans maar enkele zinnen van. De verdere dialoog wordt dan vertaald weergegeven. Dat zie je ook in strips.
Daniel73
Member
 
Berichten: 917
Geregistreerd: vr jun 02, 2006 5:45 pm
Woonplaats: Nederland

Berichtdoor Duckfan van McDrake Disne » di jul 13, 2010 9:26 pm

Daniel73 schreef:Wat betreft je verhaallengte denk ik dat je flink zou kunnen schrappen in overbodige informatie. Bijvoorbeeld, een passage uit hoofdstuk 4:
Hij zou nu op weg zijn naar Polen. En zij naar Italië. Hij zou een Kaatser Donald gaan kopen of zoiets. De rare. Wie koopt er nou een Poolse Donald Duck? Hij kan niet eens Pools. Zij zou blijkbaar een Topolino tegenkomen. Ze dacht dat dat zo'n klein Italiaans autootje was. Maar blijkbaar was het de Italiaanse versie van de Donald Duck. Wat een type, een Donald Duck verzamelaar terwijl hij zelf zegt dat de Donald Duck niet leuk is.

Dit zijspoor leidt mij ontzettend af. Ben ik ineens in een stripcatalogus beland?

De reden waarom het nu verdwenen is. Helaas, zonder deze hopen tekst wordt het 'te vluchtig'. Ik probeer ook maar wat.

Daniel73 schreef:Een passage uit herschreven hoofdstuk 4:
“He! Hoelang hebben jullie vannacht geslapen? Ik van 1 tot 10!”
“Van 11 tot 11. Hoezo?” was het antwoord van Stan.
“Van 12 tot 8. Te lang?” was het antwoord van Bella. Nee, dat was niet te lang. Dat was eerder te kort.
“En jij, Carl? Hoelang heb jij geslapen?”
“Wuh… Wat? Van 2 tot 6 ofzo. Ohh, wat ben ik moe…”

Ik vind dit een saaie, weinigzeggende dialoog. Men noemt alleen tijden. Men praat alleen over slaapduur. Men zegt bijvoorbeeld niet of men goed of slecht geslapen heeft.

Goed gezien. Ik zal kijken wat ik er aan kan veranderen.

Daniel73 schreef:Je strooit met cijfers, tijden en locaties. Alsof je een spoorwegboekje schrijft. Dat is voor veel mensen niet te volgen.

Tja, zo ben ik. :)

Daniel73 schreef:De meeste mensen willen zich kunnen inleven in personages. Veel mensen zal het een worst zijn of zo'n personage wel of niet om X uur in een trein naar locatie Y zit. Men vraagt eerder: Hoe voelen de personages zich? Waarom zijn ze op reis? Wat vinden ze van de reis? Wat vinden ze van de mensen die ze tegenkomen? Ik denk dat als je dit soort vragen in je verhalen beantwoordt, je verhalen veel leesbaarder zijn dan nu.

Daar begon de herschreven versie wel een beetje mee. Ik had al het idee dat ik dat meer zou moeten doen, maar had het tot nu toe nog niet gedaan.

Daniel63 schreef:Het gebruik van HOOFDLETTERS en diverse vreemde talen vind ik ook afleiden van het verhaal. Als men spreekt in een vreemde taal, toont een schrijver daar doorgaans maar enkele zinnen van. De verdere dialoog wordt dan vertaald weergegeven. Dat zie je ook in strips.

HOOFDLETTERS gebruik ik alleen voor de titels. Als ik iets in het verhaal duidelijk wil maken, dan gebruik ik daar schuine letters voor. Dat gebeurt naar mijn mening niet al te vaak.
Buitenlandse talen, dat ga ik niet te veel gebruiken, hoor. Hooguit wat Duits, wat potjes-Frans en een hoop Engels. Geen rare talen meer voor mij. Maar ik wil ook niet dat iedereen Nederlands praat, dus zorg ik er gewoon voor dat iedereen Engels kan. De meeste mensen kunnen ook wel wat Engels, of niet?
Frans, daar ban ik zelf niet zo'n kei in en zal alleen gebruikt worden als ze in Frankrijk zijn. Dat is van ongeveer 5 uur 's avonds tot 4 uur 's morgens. Dat is toch niet zo lang?
Engels, dat is de reden dat ik zo graag Azie achter me wil hebben. In Amerika praten ze Engels en daar kun je dan tenminste ook goed met iemand praten. Engels zul je na het Nederlands het meeste zien voorkomen. Maar je moet je voorstellen dat dit nog maar een paar brugklassers zijn, die kennen sowieso niet veel buitenlandse talen.

Er is 1 ding waar ik goed rekening mee hou (al zeg ik het zelf): hou de dialoog simpel. Ik heb Harry Potter gelezen en daar is op sommige momenten niet doorheen te komen. Veel te lange zinnen, waar 4 dingen gescheiden door komma's beschreven worden. Die zinnen moet je eerst 3 keer achter elkaar lezen voor je ze begrijpt.

Nog iets: die hopen onnoddige info heb ik juist nodig voor later in het verhaal. Ergens rond hoofdstuk 60 wordt er iets verteld dat erg belangrijk is voor de rest van het verhaal. Ook probeer ik ieder hoofdstuk niet te klein te houden, met lengte van ongeveer 1/2 tot 1 A4.

Maak je nou ook nog een bericht met de goede punten van het verhaal? :)
Duckfan van McDrake Disne
Member
 
Berichten: 241
Geregistreerd: ma okt 20, 2008 7:57 pm
Woonplaats: Hier (Frans voor gisteren)

Berichtdoor Duckfan van McDrake Disne » di jul 13, 2010 9:28 pm

Wat vinden jullie trouwens van de liedjes die ik van tijd tot tijd in het verhaal stop?
Duckfan van McDrake Disne
Member
 
Berichten: 241
Geregistreerd: ma okt 20, 2008 7:57 pm
Woonplaats: Hier (Frans voor gisteren)

Berichtdoor Duckfan van McDrake Disne » di jul 13, 2010 10:02 pm

Hoofdstuk 10 is een raar geval. Ik wilde het originele herschreven hoofdstuk hier plaatsen, maar ik heb de houterigheid eruit gehaald en zo is een compleet nieuw herschreven versie ontstaan. Hier het origineel:

HOOFDSTUK TIEN – OMSTANDIGENHEDEN IN OOSTENRIJK EN INCIDENTEN IN INNSBRUCK

Innsbruck! Stan en hij waren al helemaal naar Tirol gefietst, en dat mocht ook wel. Het was nu vroeg in de morgen van 12 juni, en ze kwamen met z’n tweeën daar aangefietst.
“Ah, Innsbruck! Hier zie ik mogelijkheden, Stan, mogelijkheden om hier en van jou af te komen.” zei hij.
“Ah.” Zei Stan.
Even was het stil.
“Ik heb honger!” zei Stan. “Kom, dan gaan we ergens wat eten.”
Ze gingen een alm binnen, aten zich wat, en gingen weer naar buiten. Ze wisten nu ook waar de plaatselijke toeristeninformatie was. Stan wist echter een ding nog niet:
“Calvin, hoe ken jij zo goed Duits?”
“Nou, Stan, dat zal ik je eens uitleggen. Het is een behoorlijk lang verhaal, en…”
“Wat?” vroeg Stan.
“…en we zijn er al. Kom mee.”
Ze gingen naar binnen. Er werd uitgelegd wat ze moesten doen en waar ze heen moesten gaan.
Stan kwam als eerste naar buiten. Snel pakte hij de fiets, en was weg. Tenminste, dat zag Calvin toen hij even later buiten kwam. Stan had zijn fiets gepikt! Maar hij maakte zich daar geen zorgen over, hij had namelijk nog genoeg euro’s in zijn zak voor een vliegreis naar Istanbul. Daar zou hij heen gaan,
als hij tenminste internationaal mocht vliegen. Dus zat er niets anders op dan de euh…
Bus? Waarom ook niet.
En zo nam Calvin dus deel aan een 1-daagse busreis naar Wenen. Maar dat was weer een ander verhaal…

Maar dan is er ook nog de herschreven versie:

HOOFDSTUK TIEN – OMSTANDIGENHEDEN IN OOSTENRIJK

Na nog een dag lang fietsen, waren hij, Calvin Lutter, en Stan in een grote stad aangekomen.
In Innsbruck! En dat mocht nu ook wel, hij had kramp gekregen aan zijn benen van het fietsen. Maar nu stapten ze af.
Het eerste wat Stan zei nadat hij was afgestapt, was: “Ik heb honger! Zullen we een ijsje halen?”
“Stan, alsjeblieft niet!” zei hij. “Het is 6 uur ’s ochtends! De winkels zijn nog dicht. Trouwens, ik ben platzak.” Eigenlijk had hij nog genoeg geld, maar dit was een leugentje om bestwil zodat hij niet weer voor het eten hoefde te betalen.
“Calvin, waarom ben je zo slecht voorbereid?” vroeg Stan nog, degene die helemaal niks had meegenomen op hun reis. Hij antwoordde maar niet. Hij begon over iets anders.
“Stan, dit is Innsbruck. Volgens mijn toeristenboekje de vijfde grootste stad in heel Oostenrijk, en…”
“Ach, hou toch je kop met al je geblabla. Je lijkt Carl wel.”
“Je hebt gelijk.” Hij gooide het meteen weg. “Maar toch is Innsbruck een stad met mogelijkheden. Om van jou af te komen, bijvoorbeeld.”
“Had dan gezegd dat je van me af wilde.” zei Stan. Hij geloofde zijn oren niet! Dat zou Stan nooit zeggen! “Geef die fiets maar hier.” Stan pakte de fiets en fietste meteen weg. “Fijne vakantie nog, sukkel!”

Later die middag had Calvin bij de lokale toeristeninformatie een kaartje in de bus naar Wenen kunnen kopen, een eendaagse busreis.

De busreis verliep goed. Er waren geen rare types in de bus, alleen heel normale mensen. Eigenlijk was het best wel saai. Ja, nu pas begreep hij waarom Carl, Tom, Stan en verschillende anderen zo raar deden. Ze probeerden excentriek te doen, en daardoor leven in de brouwerij te brengen. Want deze busreis was saai. Zo saai, dat hij hierover ging nadenken.
Alleen Stan, die deed het voor aandacht. Misschien had Carl wel gelijk. Misschien was hij zo gek nog niet en Stan wel. Misschien was Stan niet zo aardig en dom. Misschien niet. Het jatten van die fiets had hem ook aan het denken gezet.
Hij kwam tot vele conclusies tijdens die reis naar Wenen, en aan het einde van de reis was hij een compleet ander mens geworden. Het zat hem nu ook mee. Wat dat had Carl hem geleerd: als je positief bent ziet de wereld er een stuk beter uit. Ook bleek je meer geluk te hebben dan normaal. Dat merkte hij toen hij uit de bus kwam meteen al. Blijkbaar was het uitgelekt dat hij met de bus ging, want er stond een familie hem te roepen.
“Calvin, Calvin! Come here!”
Het was een aardige Hongaarse familie die even op vakantie in Oostenrijk geweest was en nu weer naar huis ging. En hij mocht mee. Op naar Hongarije! 
Duckfan van McDrake Disne
Member
 
Berichten: 241
Geregistreerd: ma okt 20, 2008 7:57 pm
Woonplaats: Hier (Frans voor gisteren)

Berichtdoor Duckfan van McDrake Disne » vr jul 16, 2010 8:19 pm

Ik ben al bezig aan hoofdstuk 14, maar ben nog wat namen aan het invoeren in hoofdstuk 13. Dus hier 11 en 12:

HOOFDSTUK ELF – BALKEN IN DE BALKAN

De volgende morgen, 11 juni, was Bella Boedival aangekomen in Albanië. Eindelijk weer land! Ze kon het strand wel zoenen! Smak! Bah, nu had ze zand in haar mond. Volgende keer dat ze aan land kwam niet meer doen. Ze liep rustig het strand af, de stad in. Eens kijken wat ze kon met het geld in haar handtas. Niet veel, want in het Engels kreeg ze duidelijk gemaakt dat ze hier niet met euro’s of dollars werkten. Daar had ze niet op gerekend. Geld omwisselen bij de bank zou ook niet gaan: dat zou veel te lang duren, en ze kon geen tijd verliezen.
Dus ging ze maar lopen.

Een tijdje later, toen ze door het Albanese platteland liep, kwam ze een lokale boer tegen op een ezel. Hij probeerde de ezel te verkopen, maar niemand wilde het stomme beest hebben. Hij moest en zou het weg hebben, anders werd zijn vrouw vanavond weer kwaad op hem en zou ze gaan.
“Die ezel of ik”, had ze gezegd.
Dus maakte ze met hem een zakendealtje en kocht ze voor een paar euro die ezel over. Ze ging op de ezel zitten en al gauw draafde hij over het land. Dit zou het wel even doen. Eigenlijk ging het best wel lekker zo.
“IAA! IIIAAAA! IIAA! IA!” kwam er opeens uit de ezel. Laat maar zitten.

Niet echt dus. Nog geen 5 minuten later stond ze naast de ezel omdat hij haar er de hele tijd afschopte. Met een ongelooflijk pijnlijke kont, dus. Aan die ezel had ze ook niet veel. Of toch?
Daar kwam een niet al te snugger type aanlopen. Met een paar gladde praatjes had ze de ezel aan deze “Twan” verkocht en had ze een treinkaartje kunnen kopen naar Tirana, de hoofdstad. Hoewel over het spoorwegennet nogal wat gezegd kon worden, ging het eigenlijk nog redelijk goed. Stan, Calvin en Carl zouden niet hetzelfde kunnen zeggen, dat wist ze zeker.


HOOFDSTUK TWAALF – MOSKOU

Carl Carlsten was de verste, hij wist het zelf zeker. Hij was net langs de 37e breedtegraad, aan de rand van Moskou. En het was een zonnige zaterdagmorgen! De radio stond op, het was 12 juli, een mooi, hoewel waterig, zonnetje stond aan de hemel en hij was er helemaal klaar voor. Niks kon meer misgaan.

Gek genoeg was de ironie niet ingeslagen en was er ook niks misgegaan. Het was middag, het miezerde, maar verder ging alles goed. Hij stond op het Rode Plein nu, en was op weg naar het vliegveld. Nu hij de kans had om rond de wereld te gaan, deed hij het ook goed! Hij had een fototoestel bij om foto’s te maken, en hij had een Twitter-account aangemaakt om de thuisbasis te laten weten waar hij zat. Het thuisfront (zijn moeder) wilde het als eerste weten, ver voor het journaal van die avond. Dus ging hij naar een internetcafé, Twitterde even, en was weer weg. Als
de storm niet was uitgebarsten. De storm. Het was verschrikkelijk weer en volgens het laatste nieuws zou het nog wel even aanhouden. Er zou 2 weken niet meer gevlogen worden, omdat de vliegvelden in de hele buurt van die kans gebruik maakten om alle vliegtuigen en de hele infrastructuur van de luchthavens te checken. Dat moest iedere 10 jaar blijkbaar.

Om het kort samen te vatten, hij had een andere manier nodig om Rusland te doorkruisen. De bus zou te lang duren, hij ging echt niet liften, hij ging, hij ging, ja, wat ging hij? Hij ging met de trein. Dan moest hij wel eerst de lotto winnen, zo’n kaartje was niet goedkoop. Maar eerst ging hij zijn stripverzameling uitbreiden: hij ging een Микки Маус kopen. Hij kwam een man tegen in de winkel, die heette Francois. Hij vroeg wat er was.
“Wat is er jongen? Hé wacht, jou ken ik. Jij bent toch Carl, die jongen die rond de wereld gaat in 1 maand?”
“Dat ben ik meneer. Hoezo?” vroeg hij.
“Ik heb mijn geld op jou ingezet. Waarom ben je zo droevig? Het weer, of niet? Dat zit ons allemaal tegen.”
“Vooral de vliegvelden, als u begrijpt wat ik bedoel.”
“Transport nodig, hè? Als iets in gedachten?”
“De trein. De Trans-Siberische Express. Maar ja…”
“…dat kost een klein fortuin, of niet? En je moet eerst de lotto winnen? Tja…”
Hij kraste een kraslot.
“Nee? Ja! JAAH!! Ik heb gewonnen! Hoeveel? 50000 roebel! Wauw! Wacht, ik kan best zonder. Hoeveel is het eigenlijk?”
Het was 1250 euro.
“Weet je wat. We delen het: fifty-fifty. Voor 25000 roebel kun je toch wel een treinkaartje kopen?”
Hij wist niet wat hij moest zeggen. Dit was genoeg voor een kaartje helemaal naar Vladivostok!
“Bedankt, meneer! Als ik u ooit nog van dienst kan zijn, zegt u het maar!”

Algauw had ik een kaartje gekocht. Een tijdje later zat ik in de trein, op weg naar onbekende oorden. Into the wild white yonder.
Duckfan van McDrake Disne
Member
 
Berichten: 241
Geregistreerd: ma okt 20, 2008 7:57 pm
Woonplaats: Hier (Frans voor gisteren)

Vorige

Keer terug naar Eigen creativiteit

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers. en 6 gasten

cron