Daniel73 schreef:In mijn DveGen-projecten en wensen wil ik dat soort vragen ook beantwoord hebben. Mijn ervaring tot dusver is dat DveGen een plezier is om mee te indexen, maar dat ik steeds word afgeleid door de vraag, en de stress, of ik mezelf en de mensheid opzadel met een totaal-systeem dat zonder jou en/of mij toch geen toekomst heeft. Hetzij vanwege technische hindernissen, hetzij vanwege louter menselijke hindernissen.
Tot in recente jaren dacht ik dat mijn persoonlijke problemen los stonden van het resultaat dat ik met DveGen zou behalen. Alsof DveGen een verhaal apart was. En dat voor zover er sprake was van een ziekelijke overlapping, dit zou bijdragen aan het eindresultaat. Zo zijn er nog steeds mensen die menen dat ik niet zozeer ziek maar hoogbegaafd ben. Alsof het in praktijk verschil maakt of je onzin spreekt of een onbegrijpelijke hogere waarheid die op z'n best ook op de lachspieren werkt. Misschien is DveGen voor mij een alternatief om een concept voor wereldvrede te bedenken. Als we nou toch eens allemaal... Verdorie, waarom werken jullie nou niet mee? Wat nou, geen zin? Hoe kun je geen zin hebben als we zoiets moois kunnen bereiken? Gelooft in DveGen, voor een beter internet!
Steeds meer realiseer ik me dat mijn bijdrage aan DveGen en mijn alsmaar vragen om meer en beter, tot de kern van mijn problematiek behoort. Ik vrees dat mijn visie over DveGen weinig verschilt van een geloofsgestoorde profetie, compleet met orakeltaal. Waarbij de programmeur dan de goeroe is die je moet ontmoeten. Terwijl de arme heer programmeur amper weet in welke narigheid hij zodoende terecht is gekomen.
't Is nogal pijnlijk voor mij om hier nu openlijk mezelf af te vragen in hoeverre ik domweg gefaald heb met iets waarvan een gezond mens al aanvoelt dat er hoe dan ook iets mis mee is. Ik heb je nogal vaak overgehaald om meer te programmeren dan je aanvankelijk van plan was. Zou die aanvankelijke terughoudendheid misschien te maken kunnen hebben met een gezonde argwaan die ik vervolgens onbedoeld met een bevlogen jubelverhaal weet te misleiden? Toe nou, doe nog even dat en DAN... Ja, dan moet er NOG wat gebeuren... En als we ondertussen dan ook...
In mijn enthousiasme heb ik me nooit echt afgevraagd in hoeverre het een teken aan de wand is als ik een bevriende programmeur moet overhalen tot iets wat hij zelf aan de straatstenen niet kwijt kan. Noch bij andere programmeurs, noch bij andere gebruikers. Dat je het programma zelf wel handig vindt, maar er beduidend minder functionaliteit van gebruikt dan ik, maakt mijn positie zo mogelijk nog eenzamer. Zeker als jij achteraf zelf moet uitvissen wat je onder mijn regie zoal aan briljante vondsten hebt gedaan. En dat ik dus uiteindelijk zelf ook niets heb aan wat ik dacht te hebben bereikt.
Alle reden voor een kritische inventarisatie, denk ik. Is mijn aandeel aan DveGen en mijn verwachting ervan misschien een uitwas van een denkfout? Ben ik gezegend met een uitzonderlijk talent, of probeer ik zandkorrels en buskaartjes te indexen, in een systeem dat eigenlijk voor iedereen een raadsel blijft? Waar zijn al die andere Daniels en Snelbinders?
Een van mijn uitgangspunten was dat gebruikers en programmeurs in rijen opgesteld zouden staan om mee te doen. Zeker als DveGen eenmaal afgerond is. Maar ook op het Nijgh-vlak (en het Boudewijn-vlak) blijft het wat dat betreft akelig stil. Kan ik dan nog volhouden dat ik met een revolutionaire vondst bezig ben? Een vondst waarin ikzelf als ontdekker al zoek raak, en waar een "gezond" (of minder ziek) mens bij voorbaat voor bedankt?
Bij mij dringt zich steeds meer de vraag op of ik met DveGen, waarin opmerkelijk veel van mijzelf zit, mezelf ontzettend gek zit te maken.
En zelfs al zou DveGen voor gezonde mensen een gezonde bezigheid blijken, dan kan diezelfde bezigheid voor een ziek persoon toch schadelijk zijn. Dat zijn van die diverse gezichtspunten die ik recentelijk in gedachten heb. Is wat goed is voor DveGen, of voor Barks of voor Nijgh, etc., eigenlijk wel goed mij als ik toch ziek ben?
Dit jaar wil ik mijn vrijwilligerswerk, zoals ik deze hobbies zie, tot een afronding brengen. Een afronding van een tijdperk. Waarna ik voor mezelf vrij ben om te beslissen of ikzelf verder ga en hoe, en/of ik het project door een andere geïnteresseerde kan laten oppakken of overnemen.
Ik wil dit jaar op een punt zijn waarop ik, al was het maar tijdelijk, mijn DveGen-gerelateerde taken kan delegeren zonder dat men met een digitaal monster zit opgescheept. Dat ik dus, als mijn projecten dan toch blijken te bevriezen of erger, kan zeggen dat het niet aan mij gelegen heeft. Een situatie waarin men zo een populair database-programma kan opstarten en meteen verder kan gaan waar ik met mijn input gebleven ben. In dat geval beschouw ik mijn werk aan DveGen geslaagd en voltooid. Als mensen met een beetje redelijke computerkennis er zo mee verder kunnen. Zonder mij én zonder jou. De rest is bijzaak of erger, een hindernis.
Misschien zou ik in plaats van alles tegelijk te willen, beter al blij kunnen zijn als mijn bijdrage slechts heeft betekent dat er megabytes aan data in een keurige, overzichtelijke database staat.
Dat zou volgens mij al een hele prestatie zijn. Om daarbij dan ook nog tot in einde der tijden aan mezelf verplicht te zijn om deze bij te houden, vind ik eigenlijk in toenemende mate absurd. Ik wil gerust, zonder wroeging kunnen zeggen: Laat een ander dat maar doen.
Als ik een database aflever waar ook anderen gemakkelijk mee verder kunnen, zou ik voor mezelf spreken van een happy end.
Dan heb ik al meer dan genoeg mijn best gedaan voor, in dit geval, de Barksisten en de Nijghianen. Want ergens is al te goed natuurlijk buurman's gek.
Ik heb bij Barks en Nijgh, en ook vele andere vlakken, de indruk dat men het prettig vindt om te komen lurken, maar er zelf niet aan moet denken om echt iets van mijn werk over te nemen.
In het geval van Disney en Nijgh heb ik overigens als een extra praktijkprobleem dat ik feitelijk veel copyrights moet schenden om echt iets compleets neer te zetten. Op hoop van blijvende genade van de rechthebbenden. Een aantal plaatjes in miniatuur tonen en je bent feitelijk al een crimineel.
Ook om dit soort redenen vraag ik me af waar ik nou eigenlijk mee bezig ben. Ik heb al een keer op mijn donder gekregen voor het tonen van een Barks-interview uit een boek. Denk ik dat ik leuk bezig ben en dan blijk ik feitelijk ontzettend naïef en onbezonnen te zijn. In dit geval werd ik gedoogd, maar de lol is dan wel af. Volgens mij in dit geval zeker voor de schrijver. En zo zou ik meer ervaringen kunnen vertellen over mensen die helemaal niet zaten te wachten op mijn blijde(!) boodschap, en zich er zelfs aan geërgerd hebben. Of ze nou gelijk hadden of niet. Dan vraag ik me af of Barks of Nijgh me dat waard zijn. Waar bemoei ik me eigenlijk mee, als ik toch al teveel heb aan mijn eigen leven? Offer ik me op omdat ik bijzonder en wellicht onmisbaar ben, of ben ik dan juist een typische doorsnee doorgedraaide fan die niet weet waar op te houden? Ik vrees het laatste.
Ik heb steeds meer de indruk dat het niets voor mij is om vrijwilliger te zijn in zo'n autoritair systeem, waar ik eigenlijk overal toestemming voor moet vragen, voor zover dat het gedoogbeleid dan niet schaadt. Ik heb (van DCML?) begrepen dat Disney vragen om gratis toestemming standaard moet verbieden omdat ze anders hun eigen copyright ondermijnen. Door een schriftelijk verzoek leg je dan correspondentie aan, die officieel moet worden afgehandeld. Dat soort verhalen, die mij niets verbazen. Dan ben je beleefd, is het weer niet goed. En wat te denken van vragen om toestemming die onbeantwoord blijven?
Er zijn vele projecten die louter vanwege rechtenkwesties vastlopen. Hoe mooi, goedbedoeld en veelbelovend ze ook zijn. En daar heb ik te weinig aan gedacht toen ik met DveGen begon. Ik moet eigenlijk dankbaar zijn dat ik mijn idolen blijkbaar zo uitgebreid mag behandelen.
Ook hierom hoop ik mijn projecten dit jaar tot een eindpunt te brengen. Al dat vragen om alsjeblieft toestemming en alsjeblieft medewerking, daar word ik toch maar gefrusteerd van. Dan ga ik liever eindelijk eens mijn eigen materiaal, zoals foto's, films en geluid indexen en archiveren. Zonder of met DveGen.
Een lang verhaal, maar ik denk dat dit soort persoonlijke omstandigheden en inzichten heel belangrijk zijn om een project te doen slagen. Zeker nu ik 50% van de DveGen-gebruikers voorsta.
Wat heb ik van mijn DveGen-projecten verwacht en wat kan ik er alsnog van maken? Ik vrees dat ik me dit bijna 10 jaar geleden had moeten bedenken, voordat deze DveGen-geschiedenis begon. Wie denk ik dat ik ben, met mijn grootse perfectionistische plannen en mijn hogere doel? Waarom zou ik ze wel kunnen uitvoeren, als ik me wanhopig vastklamp aan een programmeur en ikzelf amper kan programmeren. Als ik steeds andermans hulp nodig heb om anderen te helpen, in hoeverre ben ik dan niet zelf de hulpbehoevende?
Ik heb sterk de indruk dat DveGen voortkomt uit een bemoeizuchtige manipulatie mijnerzijds, om iets te maken dat in theorie heel mooi is en dat in praktijk beter aan echte vaklui of zichzelf reddende hobbyisten overgelaten kan worden. En dat daar weinig van zijn die het zo fantastisch goed zouden doen als ik, is eigenlijk niet mijn probleem. Wat ik nu doe is in feite sites beloven die Snelbinder dan maar in orde moet helpen maken. Als ik heel streng voor mezelf ben zou ik zeggen: Zo werkt het dus niet.
En als het zo dus niet werkt, hoe zou het dan wel kunnen gaan werken? Hoe kan ik dan redelijkerwijs redden wat er uit mijn projecten te redden valt? Voor zover ik ze niet meteen ter plekke moet opgeven, gezien mijn zowel technische als persoonlijke beperkingen. Die zich toch niet laten buitensluiten?