Er is nóg een film waarover ik érg enthousiast kan worden, en die tussen al de grote en overbekende en eindeloos herhaalde klassiekers als
The Godfather en dergelijke vaak vergeten wordt, maar die zeker erg de moeite waard is om te zien, en dat is
The Breakfast Club uit 1985.
http://www.imdb.com/title/tt0088847/In de jaren '80 barstte het van de snelle spektakelfilms, die allemaal razend populair waren, zoals
Raiders of the Lost Ark (1981),
Back to the Future (1985) en
Die Hard (1988). Toch is
The Breakfast Club heel bekend en succesvol geworden, terwijl het juist het tegenovergestelde van die trend was, en dat wil wat zeggen.
De film gaat over vijf leerlingen die verplicht een volle zaterdag op hun middelbare school moeten nablijven bij hun strikte leraar (Paul Gleason). Aan het begin zien we als kijker vijf totaal verschillende figuren, die stereotypes lijken, typetjes: de sporter Andy (Emilio Estevez), het burgertrutje Claire (Molly Ringward), het sulletje Brian (Anthony Michael Hall), de onhandelbare rebel John (Judd Nelson) en de teruggetrokken weirdo Allison (Ally Sheedy). Aan het begin moet niemand iets van de anderen hebben, en beschuldigen elkaar van de vooroordelen die de kijker ook heeft, en maken de vooroordelen die over hen zelf bestaan ook deels waar. Langzaam maar zeker, heel subtiel, worden die vooroordelen ontmaskerd en worde de typetjes echte karakters, met veel verschillende facetten, die elkaar noodgedwongen beter leren kennen en elkaar beginnen aardig te vinden.
Dit is geen clichématige zoetsappige film, al zou je dat kunnen denken na deze beschrijving. Verre van dat! De film is er erg goed in geslaagd om de veranderingen in de houdingen van de karakters ten opzichte van elkaar geloofwaardig weer te geven. Vaak beleven de karakters ook even een terugval in hun oude rol of oude opvattingen. Het is geen grote knuffel-bende aan het einde en juist daarom werkt het.
Wat ook opvalt, is dat de karakters erg eerlijk zijn en de dingen niet mooier maken dan ze zijn, omdat het publiek dat misschien leuker zou vinden om te zien. Als Brian bijvoorbeeld aan Claire vraagt om zij hem nog zou groeten als ze elkaar maandag weer tegenkwamen in de gang, antwoord Claire dat ze dat wel zou doen, maar dat ze daarna achter zijn rug om met haar vriendinnen hem zou uitlachen. John wordt dan boos en vindt dat een klotestreek. Claire legt dan uit dat ze zou willen dat het anders was, maar dat de sociale controle van vriendengroepen je daartoe dwingt. De film betuttelt tieners dus niet, maar vertelt het hoe het echt is. Dat sprak mij erg aan.
De film speelt zich volledig af binnen de school, er zijn geen andere karakters en er is weinig actie (vooral door John gebracht). Toch blijf je geboeid, door de sfeer die er hangt, en waar de film op draait. De interacties tussen de karakters is de drijfveer. Er kan gelachen worden, er zijn trieste momenten, confronterende momenten en veel herkenbare, hoewel de film al uit 1985 is en zich afspeelt in een Amerikaanse high school. De muziek blijft lekker hangen, vooral het lied 'Don't you forget about me' van de Simple Minds, wat je misschien wel kent.
Kortom, een aanrader dus! Gouden tip: niét kijken in een vol en dus druk huis. Afleidingen werken storend bij deze film. Zoek een rustige omgeving en laat je niet meer afleiden.