Show je creativiteit! 2.0

[Daniel73]

Wat betreft de tijdsduur van noten die solerend over een akkoord gespeeld kunnen worden heb ik een notenschema van een vriend, als hulpmiddel bij een simpel akkoordenschema van hem. (Zie verderop.)

De noten die hij noteert bij "helemaal" en "half" horen bij het akkoord zelf. Zover ben ik inmiddels met het uitvissen van de tijdsduur. Die noten heb ik in mijn schema gezet, dat in m'n vorige bericht staat:
(C: C E G) (Cm: C Eb G)
(Db: Db F Ab) (Dbm: Db E Ab)
(D: D F# A) (Dm: D F A)
etc.

Noten die buiten het akkoord vallen hebben in het schema een kortere tijdsduur. Een "kwart" of een "achtste". Ook dat ziet er (blijkbaar) logisch uit.

Verder heb ik er wat vragen over. Ik weet niet waarom hij bij sommige akkoorden minder mogelijkheden geeft. Misschien verwacht hij dat ik die noten zelf in kan vullen als ik ze nodig heb. (Hij schreef de uitleg per email tijdens zijn werk.)
In het akkoordenschema staan de akkoorden in eenheden van hele maten. Ik weet niet hoe de tijdsduur geldt als een akkoord een halve maat duurt bij dezelfde snelheid, maar ik neem aan dat ook daar een logica achter zit.

Misschien de informatie ook voor jou een hulpmiddel. Ik begrijp nu veel van techniek waarvan ik vroeger dacht dat het magie was. Ik bleef hangen in grondtonen, en snapte niet hoe hij wel de juiste noten wist te raken. (Een E-noot over een A-akkoord, wie had dat gedacht? Geniaal!)

Akkoordenschema, 4/4, 24 maten, pakweg 120 bpm:

Am | Dm | Am | Dm |
Am | Dm | Am | Dm |
C | C | Em | Em |
Dm | Dm | G | G
F | G | Dm | C |
Em | Em | Em | Em |

Wat de vriend bij dit akkoordenschema schreef:

- - - - - - - - - -

soleren met de volgende noten. De lengte van de solonoten welke ik ervoor heb gezet, zijn slechts indicatief en hoef je natuurlijk niet allemaal te gebruiken. Minder is meer!!

Am
Helemaal: A, E
Half: C
Kwart: G
Achtste: B, D, F

Dm
Helemaal: D, A
Half: F
Kwart: C
Achtste: E, G, B

C
Helemaal: C, G
Half: E
Achtste: D, F, A, B

Em
Helemaal: E, B
Half: G
Kwart: D
Achtste: F/Fis, A, C/Cis

G
Helemaal: G, D
Half: B
Kwart: F
Achtste: A, C, E

F
Helemaal: F, C
Half: A
Achtste: G, B, D, E

- - - - - - - - - -

[Daniel73]

Akkoordenschema, 4/4, 24 maten, pakweg 120 bpm:

Am | Dm | Am | Dm |
Am | Dm | Am | Dm |
C | C | Em | Em |
Dm | Dm | G | G
F | G | Dm | C |
Em | Em | Em | Em |

Dit schema kan eindeloos achter elkaar herhaald worden.

[Daniel73]

Hieronder een tekst van mij die hier eerder in het topic gepost is, op 4 mei 2006.
http://bb.mcdrake.nl/nedofftopic/viewto ... 1855#p1855

Frank heeft me toen per email een reactie heeft gegeven. Die reactie heb ik eronder geplaatst en is volgens mij in het algemeen interessant omdat hij wijst op metrumfouten.
Frank heeft zes jaar geleden een curcus liedjes schrijven gevolgd. Ik weet niet in hoeverre zijn theorie over beklemtoning precies reikt, maar ik heb inderdaad zitten knoeien. Goed dat er kritiek is. Het metrum moest per couplet exact hetzelfde zijn. Dat was mijn bedoeling toen ik de tekst schreef, en dat is mislukt.
Terug naar de tekentafel dus. Ik wil me behalve muziek ook verdiepen in een metrum als doel op zich. Desnoods met onzin-teksten over niks, ter oefening. Ik maak nog teveel fouten, zoals Frank scherp aantoont.

- - - - - - -

ANGSTIG LIEDJE

Ik krab mijn huid met scherven van een kruik.
Wie zal met een eerlijk oordeel komen?
Eikels maken zich meester van de bomen.
Ik moet gaan letten op mijn taalgebruik.

Ik zing een lied met leegte in mijn stem.
Halve daden kunnen mij niet helen.
Raadsels blijven me lokken en bespelen.
Ik hoor het klappen van een wolvenklem.

Ik bemin de ochtend en vrees de avond.
Ik bemin de avond en vrees de ochtend.
Zo groot is de angst die mij verscheurt.

Ik zoek vergeefs naar vrede als ik faal.
Welke rechters hebben rechtgesproken?
Peinzend loop ik eeuwig rond te spoken.
Ik raak verloren in een beeldverhaal.

Ik bemin de vrouwen en vrees de mannen.
Ik bemin de mannen en vrees de vrouwen.
Zo groot is de angst die mij verscheurt.

(Vluchtgedrag houdt me opgesloten.
Zo groot is de angst die mij verscheurt.)

Ik leid mezelf met tweestrijd in mijn zicht.
Milde praatjes zullen je niet hoeden.
Artsen geven me doekjes voor het bloeden.
Ik kan niet schuilen voor mijn levenslicht.

Ik bemin de aarde en vrees de vruchten.
Ik bemin de vruchten en vrees de aarde.
Zo groot is de angst die mij verscheurt.

Zo groot is de angst die mij verscheurt.


tekst & muziek: Daniël

15-03-2006 (getypt: 04-05-2006)

- - - - - - -

Frank schreef: 'Angstig liedje' vind ik een mooie, indringende tekst met mooie beelden.
Alleen die eikels en dat taalgebruik vind ik er een beetje buiten vallen t.o.v. de rest. En je moet nog iets meer op je metrum letten. Het tweede couplet (Ik zoek vergeefs...enz) is helemaal goed. Om de andere lettergreep kun je daar een klemtoon plaatsen. Bij de andere coupletten klopt dat niet.
Daar is het af en toe om de twee en af en toe om de drie lettergrepen. In het refrein zou ik het woorden 'en' vervangen door een komma. En misschien beginnen met 'k bemin of ik min.
De laatste refreinregel moet metrisch ook iets worden aangepast: de klemtoon ligt nu eerst om de drie en dan om de vier lettergrepen (groot-angst-scheurt). Dat loopt lekkerder als het bijvoorbeeld om de drie lettergrepen is.
Heel veel succes met de volgende versies. Ik zal vanavond de reacties op McDuck eens bekijken. Wie weet zegt er daar ook nog iemand iets, waarvan ik denk: "ja, daar zit wat in!"

(Fri, 5 May 2006 08:42:08 +0200)

*EDIT* boardlinking updated naar McDrake

[Stephan]

De zanglijn vind ik op zich wel melodieus, maar dat valt weg als de tekst zachtjes gemompeld wordt. Is het je bedoeling om de tekst Spinvis-achtig te brengen, of gaat het om een schets?

Het is denk ik gewoon mijn gewoonte om woorden te mompelen. Ik heb de tekst ook met elastieken om mijn beugel gezongen, dat ‘versterkt’ het zachte effect.
Ik heb verder weinig nagedacht over of bij het zingen. Het is inderdaad een soort schets, om de melodie die ik tegelijkertijd met de akkoorden in mijn hoofd kreeg uit te proberen.
Ik ken Spinvis niet echt. Wat voor muziek maakt hij ongeveer?
Boudewijn de Groot ken ik een beetje. In een nummer dan ik echt ken, ‘Welterusten meneer de President’, zingt hij inderdaad heel duidelijk. Dat is op zich niet echt mijn stijl. Ik ben in normale conversaties altijd verlegen, en ik hou me vaak op de achtergrond.

Het zijn "mooooi", "waaaar" en "zijijijijn" die een bedje vormen, als in een koortje.

Ik zal het uitproberen. Ik heb niet echt verstand van harmonische samenzang. Ik heb om de interesse te bewaren een tweede stem ingezongen, die monotoon zingt.

Ik neem op het moment iets te veel hooi op mijn vork, met teveel ideeën die ik tegelijk wil uitwerken. Ik heb net een chaotische nieuwe demo gemaakt met mijn oude Stingray-gitaar.
Maar ik moet er de tijd voor nemen, anders raffel ik het liedje af en loop ik aan mijn doel voorbij.

Ik dacht dat andere mensen wel konden toveren. Nu blijkt dat niemand kan toveren en dat zelfs "grootheden" als Barks en Nijgh dezelfde praktische levensproblemen hebben als ieder ander, voel ik me ontzettend stom. Ik beschouwde mensen als goden en dan vallen ze vreselijk tegen, omdat dan lijkt alsof ze hun kracht misbruiken om gewone stervelingen zoals arme ik te dwarsbomen.

Hier ken ik mezelf deels in. Ik heb de gewoonte om bepaalde personen helemaal geweldig te vinden. Bijvoorbeeld Bono, Johnny Depp, of wie dan ook. Ook sommige mensen uit mijn directe omgeving. Ik weet niet of dat normaal is. Ik weet wel dat mensen als mijn vader en mijn broer zich groen ergeren als ik voor de zoveelste keer met ‘Bono dit, Bono dat…’ aankom.
Ik herken ook het gedesillusioneerd zijn. Dingen als het openen van een kantoor in Amsterdam vanwege gunstige belastingsregelingen, en het feit dat hij zijn stem kapot heeft geschreeuwd wat hier en daar duidelijk op de laatste DVD, ‘Chicago’, te horen is, komen aan als een klap, omdat de persoon aan wie ik me optrek me teleur stelt. Bono is ook niet perfect. Maar om de een of andere reden verbreekt dat de magie, ik ben plotseling op mezelf aangewezen.

Ik Zij zijn overleden omdat ik me met hen bezig hield, en zodoende een vloek overdroeg. Hun dood was mijn schuld. Zo ben ik gaan denken. Cognitieve dissonantie heet dat, volgens mij.

Dat denk je hopelijk niet nog steeds? Het is natuurlijk erg toevallig, maar Lennaert’s leven en dat van de webmaster staan los van dat van jouw.
Ik heb iets dergelijks nooit meegemaakt. Ik heb me ook nog nooit schuldig gevoeld aan andermans dood. Je hebt al eens eerder vertelt dat je veel moeite had met het overlijden van Nijgh. Alsnog gecondoleerd.

Ik voel me alsof ik bruut ontwaakt ben, zonder dat ik weet of ik nu wakker ben of dat ik in slaap ben gesust. Wie weet ben ik onkwetsbaar en kan ik van een dak af springen zonder dat het mij wat doet. Snap je wat ik bedoel met werkelijkheid verliezen?

Ja en nee. Ik heb zelf ook de neiging om de fantasie in te duiken; door gitaar te spelen, te tekenen, strips en boeken te lezen en films te kijken. En daar lijdt mijn echte leven vaak onder, in de vorm van slaapgebrek, weinig sociale contacten, etc.
Maar ik heb niet de neiging om bijvoorbeeld de natuurwetten uit te proberen. De gedachte aan wat er mis kan gaan is sterker dan de gedachte om het te proberen.
Ik weet niet echt hoe het is. Heb je op zo’n moment geen twijfel?

Wat ik wel soms heb is dat ik in kleine dingen weddenschappen maak, in de zin van: als het me lukt om zonder te vallen over een balk heen te balanceren heb ik iets bereikt.
Maar dan schijnt bij meer mensen het geval te zijn. Ik las iets soortgelijks in een boek van Paulo Coelho, ‘De Zahir’. Daarbij maakt de hoofdpersoon een weddenschap met zichzelf dat hij de liefde zal vinden als het hem lukt om op en neer over het bevroren water van een fontein te lopen zonder dat het ijs breekt.

Steun zoeken bij familie en vrienden helpt niet. Die hebben jarenlang niet willen zien dat ik ziek was, dus ik heb weinig vertrouwen meer in hen.

Bij mijn oudere broer is het precies andersom: De verhouding tussen mijn ouders en hem is slecht omdat hijzelf vind dat hij gezond is en dat er niks aan de hand is, terwijl de omstandigheden op het tegendeel wijzen.
Wat dat betreft is het een voordeel dat jij weet dat je ziek bent. Ik vraag me af of en hoe mijn broer erachter komt. Een groot nadeel is dat hij verslaafd is aan drugs
Ik kwam hem dinsdag nog tegen in een muziekwinkel. Hij zag er niet geweldig uit, maar hij deed wel zijn best om een gesprek te houden.

Ken je Barks's 'House of Haunts' waarin Dagobert denkt dat hij een geest is en voor zichzelf een verklaring zoekt hoe dat zo gekomen is?

Dat verhaal ken ik. Ik vind de slapstick humor erg goed wanneer de Zware Jongens het huis infiltreren en achter elke deur een nieuwe onverwachte boobytrap zit.

Als ik jou nu antwoord kost me dat tijd en energie die ik eigenlijk anders moet besteden, maar ik wil graag antwoordden dus dan bedenk ik wel een excuus, en zodoende schuiven mijn andere bezigheden op.

Dit klinkt ook heel herkenbaar. Ik geef om welke reden ook dingen die me interesseren de voorrang boven dingen die ook moeten gebeuren, zoals huiswerk. Ik stel verslagen net zo lang uit tot ik de hele nacht moet doorwerken om het op tijd af te krijgen. En dan vind ik de stap te groot om eraan te beginnen.
Maar als ik je in principe het meest help door minder aandacht op te eisen wil ik dat best doen. Als je echt geen tijd hebt om te antwoorden, begrijp ik dat.

Als ik niet antwoord ga ik in mijn gedachten alvast een antwoord voorbereiden, waardoor mijn bezigheden óók in de verdrukking komen.

Heb ik ook. Maar dan met name op momenten dat ik niks te doen heb. Bijvoorbeeld onderweg naar school.

[Daniel73]

http://media.putfile.com/Good-Old-daysy

[http://media.putfile.com/Good-Old-daysy] De mix vind ik qua balans te wensen over laten. De gitaar en de bas vallen grotendeels weg. Op het eerste gehoor is alleen een stem te horen.

De stemmen staan inderdaad nogal hard, nu je het zegt.
Het eerste vers hoort instrumentaal zich op de achtergrond af te spelen. Die gitaren heb ik met een kanaal opgenomen dat ten opzichte van het kanaal waarmee ik de stemmen en de hoofdgitaar heb opgenomen nogal zacht het signaal oppikt.
Maar tijdens het chorus klinken de drums en de hoofdgitaar inderdaad te zacht. Ik moet alle stemmen qua volume een stukje omlaag zetten.

Het gaat dus om een technisch probleem, als ik het goed begrijp.

De regel "Als je jezelf opsluit in een rode telefooncel" vind ik stroef. Het bekt niet.

Misschien komt het door de ‘jezelf’. Dat ‘zelf’ moet ik inslikken om het ritme bij te houden. Zou ‘Als je je opsluit in een rode telefooncel zou je bellen om hulp, dat denk ik wel’ een kloppende zin zijn, ook grammaticaal gezien?

Dat "je je" klinkt raar, vind ik. Alsof je je stottert.

Nadeel van freeform is dat het rommelig en amateuristisch kan worden.

Wat houd freeform precies in? Ik kan me moeilijk voorstellen dat een zanger elk couplet anders zingt. Persoonlijk vind ik het moeilijk om me aan de vastgelegde regels te houden, maar als ik alle regels overboord gooi worden mijn teksten nog chaotischer dan ze al zijn.

Met freeform bedoel ik dat de tekst geen basis volgt.
Ik wil teksten leren schrijven met een rijmschema en metrum dat voor elk couplet (refrein, etc.) geldt. Onder meer aan de hand van een boekje dat 'Rijmwijzer' heet, van Jaap Bakker. (Uitgeverij Bert Bakker, 1990.) Dat geeft uitleg over het schrijven met een metrum en een rijmschema. Zoals Frank in zijn email antwoordt gaat het om het letten op klemtonen. Zodoende ontstaat een tekst met een ritme-structuur waar je als zanger op kunt uitbouwen.
Geen idee in hoeverre Frank daarin slaagt met 'Zo vaak zaterdag', maar ik merk in veel regels een meerwaarde qua plaatsing van woorden en klanken.

Als experiment ga ik proberen om een bestaande goede tekst, bijvoorbeeld een kinderliedje, na te bootsen met een eigen tekst. Zo kan ik horen waar mijn tekst afwijkt en waar ik dus nog moet schaven.
Een limerick maken is ook een goede oefening, als je tenminste de vaste limerickregels volgt.

- - - - - - - -
Een limerick is een dichtvorm van 5 regels met een vrij strak metrum. Twee drievoetige amfibrachen (∪—∪ ∪—∪ ∪—∪), twee regels amfibrachus en jambe (∪—∪ ∪—) en afgesloten door weer een drievoetige amfibrachys.

In de eerste regel wordt (meestal) een persoon of dier geïntroduceerd met een plaatsnaam. De regels 1, 2 en 5 rijmen met elkaar en er is een ander rijm tussen de kortere regels 3 en 4 (rijmschema: a a b b a). Voorts heeft een limerick vaak een wat dubbelzinnige inhoud, of kan zelfs zeer grof zijn. De laatste regel is een soort pointe of uitsmijter.
- - - - - - - -
http://nl.wikipedia.org/wiki/Limerick_%28dichtvorm%29

Elke keer als je me bedankt voor adviezen ben ik ongerust dat je ze serieus neemt, omdat ik veel te oefenen heb en daardoor maar een stuurman aan wal ben.

Ik weet natuurlijk dat je geen afgestudeerd songwriter bent, maar alleen al het feit dat je de muziek zelf niet heb gemaakt en dus objectief ernaar kijkt is een voordeel. Ikzelf praat mijn eigen fouten vaak goed, net als bij tekeningen. Of ik weet wel dat er iets niet helemaal klopt, maar niet wat precies. Zo zijn de opmerkingen over de langdradigheid en de mix van beide ‘Good Old Days’-versies raak.

Wat ik probeer te doen, ook bij tekeningen, is het het wijzen op bestaande regels en formules. Er zijn boeken over. Zo heeft de tijdsduur-vriend een uitgebreider boek over het schrijven van liedjes. Geen idee wat de titel is. Ik wil het zelf ook hebben. Erin bladerend zag ik de tip dat een liedje iets opmerkelijks moet bevatten, iets dat opvalt. Willem Wilmink heeft gezegd dat een lied minstens een memorable regel moet bevatten. (Dit schrijf ik uit m'n hoofd.)
Die connectie met Wilmink leg ik dan zelf. Ik heb veel interesse in werkmethodes, dus ik let op tips en achtergronden die ik tegenkom.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Willem_Wilmink
Barks heeft als stelling dat elke pagina minstens 1 goed moment moet bevatten. (Wederom uit mijn hoofd.) Ook bij hem komt die tip van Wilmink terug, en dat kan geen toeval zijn. Het gaat om een basisregel die in veel varianten is toe te passen.
Een andere basisregel is "minder is meer". De kunst van het weglaten.

Ik heb weleens gelezen dat een cult betekent dat "too few people like you too much".

Ik vraag me überhaupt af wat er leuk aan een cultfilm is. Ik verwacht heus geen een uitgekauwd voorspelbaar verhaal, maar om nou 3 uur naar oninteressante schijnbaar onrelatieve onzin te kijken… Dan kijk ik nog liever ‘Desperate housewifes’.

Volgens mij is de term cult te algemeen voor een beoordeling van kwaliteit. Bekende films kunnen ook oninteressante schijnbaar onrelatieve onzin bevatten.

In een muziektijdschrift werd Barrett ergens in de jaren 90 uitgeroepen tot een der 100 beste gitaristen allertijden, ergens bij de 70 of zo, met als aantekening dat niet zozeer zijn techniek memorabel was, als wel zijn benadering van de gitaar.
Veel muziekkenners zullen Barrett maar rommelig vinden. Ook binnen het Pink Floyd-publiek zijn de meningen verdeeld, voor zover ze Barrett überhaupt kennen.

Mij spreekt Barrett als persoon erg aan. Dat vind ik ook een belangrijk punt bij artiesten, hun persoonlijkheid. Zo hou ik niet erg van Greenday omdat die mensen gemaakt en zelfingenomen op me overkomen. Maar Barrett heeft iets charismatisch, net als Bono.
Dat klinkt natuurlijk cultuurbarbarisch, omdat muziek in de eerste plaats om geluid gaat. Ik heb de DVD nog een keer beluisterd, met name ‘Nick’s Boogie’. Ik moet er alleen echt de tijd voor nemen, niet zomaar op een middagje wanneer al m’n broertjes door de kamer banjeren en ik moet uitkijken of er niets over het beeldscherm flitst dat voor jonge kinderen geschikt is.
In ieder geval hoorde ik bij de tweede keer luisteren een vastere structuur dan ik eerder dacht.

Green Day vind ik vaak vreselijk. Muzikaal gezien vind ik er vaak weinig aan.

Barrett en Bono kunnen ook zelfingenomen zijn. En er is een spreuk die zegt: "Een egoïst die slaagt noemt men doorgaans een persoonlijkheid."

Bij de Pink Floyd-DVD 'London '66-'67' kun je een doek over het scherm gooien, of een geluidskopie maken. De beelden leiden af van de muziek. Ik vind het geschikte muziek om in het donker naar te luisteren, op bed, voor/tijdens het slapen gaan; of overdag, bijvoorbeeld tijdens het internetten. Misschien kun je erop meedeinen, maar ik heb dat nooit gedaan. Ik zie het als een samensmelting van jazz en rock.

[Pluizer]

Barrett en Bono kunnen ook zelfingenomen zijn. En er is een spreuk die zegt: "Een egoïst die slaagt noemt men doorgaans een persoonlijkheid."

Charisma is illusie.

[Pluizer]

take 2...

Barrett en Bono kunnen ook zelfingenomen zijn. En er is een spreuk die zegt: "Een egoïst die slaagt noemt men doorgaans een persoonlijkheid."

Charisma is illusie.

[Daniel73]

De zanglijn vind ik op zich wel melodieus, maar dat valt weg als de tekst zachtjes gemompeld wordt. Is het je bedoeling om de tekst Spinvis-achtig te brengen, of gaat het om een schets?

Het is denk ik gewoon mijn gewoonte om woorden te mompelen. Ik heb de tekst ook met elastieken om mijn beugel gezongen, dat ‘versterkt’ het zachte effect.
Ik heb verder weinig nagedacht over of bij het zingen. Het is inderdaad een soort schets, om de melodie die ik tegelijkertijd met de akkoorden in mijn hoofd kreeg uit te proberen.
Ik ken Spinvis niet echt. Wat voor muziek maakt hij ongeveer?
Boudewijn de Groot ken ik een beetje. In een nummer dan ik echt ken, ‘Welterusten meneer de President’, zingt hij inderdaad heel duidelijk. Dat is op zich niet echt mijn stijl. Ik ben in normale conversaties altijd verlegen, en ik hou me vaak op de achtergrond.

Je verstaanbaarheid heeft met articulatie te maken en met de manier hoe je de microfoon gebruikt. Zelfs fluisteren moet te verstaan kunnen zijn. Het gemompel klinkt vaag als gemompel, terwijl je gemompel duidelijk kunt opnemen door dichterbij de microfoon te zingen en het opname-niveau goed in te stellen.
Wat ook helpt is compressie. Heb je die mogelijkheid met je software? Met mijn Fostex-mixen heb ik vaak de stem in het ene kanaal van het stereo-beeld gezet en de instrumentale backing in het andere kanaal. Die scheidde ik met de software tot twee mono-sporen, een met de stem en een met de backing. Vaak bewerkte ik het spoor met de stem met compressie, om zodoende een steviger, gelijker geluid in de stem te krijgen. Zodoende kan ik dus een mono-mix maken, bestaand uit de backing en een duidelijkere stem. Voordeel is dat de stem dan vaak ook duidelijk en steviger blijft als je hem zacht uitmixt in de backing.
Je kunt compressie bv. ook bij gitaar gebruiken. Er zijn kastjes voor. Het geluid wordt samengeperst en dat geeft een compacter signaal.

- - - - - - - -
In de audiotechniek is een compressor een apparaat dat de dynamiek van het geluid vermindert. Hiervoor worden harde passages minder versterkt dan zachte passages. Dit verschijnsel heet compressie. De luidheid van het signaal wordt constanter, wat naast vele voordelen ook enkele nadelen biedt.
- - - - - - - -
http://nl.wikipedia.org/wiki/Compressor_%28geluid%29

Spinvis heeft zijn eerste CD opgenomen op een zolderkamer, met zijn computer. Zijn zang is vaak ingehouden, alsof hij 's nachts opneemt en vreest iemand wakker te maken. Maar toch is hij goed te verstaan. (Compressie?)
Ik hoor overeenkomsten tussen Spinvis en wat jij doet. Met het mijns inziens aangename verschil dat jij je baseert op akoestische en electrische gitaren. Die vind ik bij Spinvis ontbreken.

- - - - - - - -
Het in 2002 uitgekomen debuut laat werk horen dat Spinvis op een zolderkamertje in elkaar knutselde. Hij maakt daarbij vooral gebruik van computers, maar ook van allerlei andere attributen als fluitjes en pandeksels. De mix van eenvoudig klinkende maar zeer zorgvuldig gearrangeerde popmuziek en opzienbarende teksten levert een succesvol en opzienbarend cultalbum op. Mede door de VPRO-achtige low budget-clips worden Smalfilm en Bagagedrager kleine hitjes.
- - - - - - - -
http://nl.wikipedia.org/wiki/Spinvis

Voorbeelden:

Spinvis - Smalfilm
http://www.youtube.com/watch?v=9toCufcJAAI

Spinvis - Voor ik Vergeet
http://www.youtube.com/watch?v=wHDUGZZMoiI

Spinvis - Bagagedrager
http://www.youtube.com/watch?v=5i0duYakqLY

Spinvis - Astronaut
http://www.youtube.com/watch?v=F1P-6ndcCbw

Ik neem op het moment iets te veel hooi op mijn vork, met teveel ideeën die ik tegelijk wil uitwerken. Ik heb net een chaotische nieuwe demo gemaakt met mijn oude Stingray-gitaar.
Maar ik moet er de tijd voor nemen, anders raffel ik het liedje af en loop ik aan mijn doel voorbij.

Dat heb ik dus ook. Daarom ben ik nu vooral met gitaar oefenen bezig. Onder met behulp van CDs met klad-opnames, waarbij ik dan meespeel en van alles uitprobeer.

Ik dacht dat andere mensen wel konden toveren. Nu blijkt dat niemand kan toveren en dat zelfs "grootheden" als Barks en Nijgh dezelfde praktische levensproblemen hebben als ieder ander, voel ik me ontzettend stom. Ik beschouwde mensen als goden en dan vallen ze vreselijk tegen, omdat dan lijkt alsof ze hun kracht misbruiken om gewone stervelingen zoals arme ik te dwarsbomen.

Hier ken ik mezelf deels in. Ik heb de gewoonte om bepaalde personen helemaal geweldig te vinden. Bijvoorbeeld Bono, Johnny Depp, of wie dan ook. Ook sommige mensen uit mijn directe omgeving. Ik weet niet of dat normaal is. Ik weet wel dat mensen als mijn vader en mijn broer zich groen ergeren als ik voor de zoveelste keer met ‘Bono dit, Bono dat…’ aankom.
Ik herken ook het gedesillusioneerd zijn. Dingen als het openen van een kantoor in Amsterdam vanwege gunstige belastingsregelingen, en het feit dat hij zijn stem kapot heeft geschreeuwd wat hier en daar duidelijk op de laatste DVD, ‘Chicago’, te horen is, komen aan als een klap, omdat de persoon aan wie ik me optrek me teleur stelt. Bono is ook niet perfect. Maar om de een of andere reden verbreekt dat de magie, ik ben plotseling op mezelf aangewezen.

Wat ik probeerde neer te zetten is het uitgangspunt dat andere mensen goddelijke krachten lijken te hebben. Als mensen dan iets doms doen, dan kan dat geen toeval zijn. Dus als mensen iets doms doen waarvan je hinder hebt, kan het erop lijken dat ze bewust de boel misleiden. Zo ontstaat een "evil genius". Met Nijgh had ik de ervaring dat hij toen ik hem het laatst sprak veel met de dood bezig was, en dat kan achteraf een voorspelling lijken. En was het niet door hem, dan kwam het wel van boven. Zodoende ontstond achteraf een innerlijk conflict bij mij, alsof er meer uit de situatie te halen was en ik wellicht iemand had moeten zijn die tja... weet ik wat.
Nijgh is een van de eersten is in mijn omgeving die is overleden. De sprookjesachtige ervaring van het ontmoeten van een idool werd al gauw een wirwar van keiharde levensvragen. Dat een opa of een oma dood kan gaan, dat is te verwachten, maar Nijgh? En als Nijgh ineens dood kan gaan, dan geldt dat dus ook voor gewone stervelingen zoals ik en iedereen. Ik was ontzettend teleurgesteld in alles toen de begrafenis voorbij was. Ik miste een toegift. Alsof het een theatershow was die uiteindelijk had moeten eindigen met alle acteurs op het podium, inclusief Nijgh himself. Ik was bij een show aanwezig die uiteindelijk helemaal geen show bleek.
Wat betreft mijn "als niet als" levensvragen is mij duidelijk geworden dat niemand hem kon redden, maar dat maakt de situatie des te droeviger. Ik heb sindsdien langzaamaan geleerd dat niet alles te verklaren en af te ronden is, en dat er altijd vragen zullen zijn. Er zijn ook losse eindjes die niet samenkomen.
Nijgh heeft zelf ooit geschreven dat mensen het niet pikken als een grootheid op een gewone manier overlijdt, en dat er dan volgens hen meer aan de hand moet zijn. Een complot of zo. ('Moord en doodslag')

Ik Zij zijn overleden omdat ik me met hen bezig hield, en zodoende een vloek overdroeg. Hun dood was mijn schuld. Zo ben ik gaan denken. Cognitieve dissonantie heet dat, volgens mij.

Dat denk je hopelijk niet nog steeds? Het is natuurlijk erg toevallig, maar Lennaert’s leven en dat van de webmaster staan los van dat van jouw.
Ik heb iets dergelijks nooit meegemaakt. Ik heb me ook nog nooit schuldig gevoeld aan andermans dood. Je hebt al eens eerder vertelt dat je veel moeite had met het overlijden van Nijgh. Alsnog gecondoleerd.

Dank je, maar mijn treurnis is triest op zich. Op een manier dat Nijgh er aan de haren wordt bijgesleept. Het probleem is groter dan alleen het overlijden van specifieke personen.
Een idool als Nijgh is voor mij een weerspiegeling van allerlei levensvragen en beschouwingen, zoals Barks dat ook is. In mijn (achteraf) ziekte is dat in mijn gedachten ontzettend uitvergroot geraakt. Als zulke grote geesten uiteindelijk niet alleen mensen zijn maar ook nog eens ordinaire doden zoals ieder ander ooit dood gaat, is dat in mijn ervaring een smak terug op de aarde. Alsof ik door Nijgh en Barks mee dacht te kunnen zweven in een filofische fabelwereld, die uiteindelijk blijkt te bestaan uit vergelend vergankelijk materiaal. Nijgh verstaat de kunst om een tekst te schrijven die me een gevoel van eeuwigheid geeft, terwijl de inhoud daar snoeihard tegenin gaat. Leonardo is tovenaar klinkt mooi, en zodoende ontsnapte aan mij de betekenis van zinnen over "bijgeloof en inteelt", en niemand die van Leonardo houdt en vice versa.
Leonardo is een tovenaar. Terwijl Nijgh dat beeld zelf onderuit haalt. Zo ontdek ik dat ik selectief ben geweest.

Ik voel me alsof ik bruut ontwaakt ben, zonder dat ik weet of ik nu wakker ben of dat ik in slaap ben gesust. Wie weet ben ik onkwetsbaar en kan ik van een dak af springen zonder dat het mij wat doet. Snap je wat ik bedoel met werkelijkheid verliezen?

Ja en nee. Ik heb zelf ook de neiging om de fantasie in te duiken; door gitaar te spelen, te tekenen, strips en boeken te lezen en films te kijken. En daar lijdt mijn echte leven vaak onder, in de vorm van slaapgebrek, weinig sociale contacten, etc.
Maar ik heb niet de neiging om bijvoorbeeld de natuurwetten uit te proberen. De gedachte aan wat er mis kan gaan is sterker dan de gedachte om het te proberen.
Ik weet niet echt hoe het is. Heb je op zo’n moment geen twijfel?

Ook bij mij is de gedachte sterker dat er iets mis kan gaan. Waar ik bang voor ben zijn verhalen over mensen die claimen dat ze iemand in een trance hebben vermoord, zonder de werkelijkheid in te zien. Er is nu een moeder in het nieuws die haar dochter vermoord heeft. Dat soort angstbeelden heb ik. Zo kan een huisdier ook door een tik ineens vals worden.
Ik raak teveel in gedachten verzeild bij mijn beschouwingen. Dan denk ik aan Nijgh die schrijft dat geen psychiater ter wereld kan garanderen dat je nooit een moordenaar wordt. ('Moord en doodslag') En zo blijf ik eindeloos doordenken, totdat er iets anders is om eindeloos over door te denken.
Ik zal dus nooit bewust een gevaar opzoeken. Sterker nog, als ik op een hoog dak zou staan, zou ik alleen kruipend over de rand durven kijken en dan nog vrees ik voor een windvlaag.

Wat ik wel soms heb is dat ik in kleine dingen weddenschappen maak, in de zin van: als het me lukt om zonder te vallen over een balk heen te balanceren heb ik iets bereikt.
Maar dan schijnt bij meer mensen het geval te zijn. Ik las iets soortgelijks in een boek van Paulo Coelho, ‘De Zahir’. Daarbij maakt de hoofdpersoon een weddenschap met zichzelf dat hij de liefde zal vinden als het hem lukt om op en neer over het bevroren water van een fontein te lopen zonder dat het ijs breekt.

Opdrachten voor jezelf kunnen je sterker maken, maar ook knettergek. Je kunt er dwangmatig van worden.
Zelf probeer ik mijn dwangmatigheden te richten op bijvoorbeeld gitaar spelen. Ik houd mezelf voor dat, als ik dan zo dwangmatig ben, ik die energie kan steken in een gezonde discipline. Zodoende vindt de dwangmatigheid een uitlaatklep. Ik denk dat je geestesziekten niet zozeer moet genezen maar reguleren. Ik merk dat mijn ziekte mij ook vaak waarschuwt voor zaken waar anderen overheen kijken, en dat er zodoende een functie is waar ik gebruik van kan maken, in plaats van het angstig te onderdrukken.
Wat als gedachte bizar kan zijn, kan in een creatieve uiting (zoals een lied) een welkome inspiratie zijn. Mijn probleem is volgens mij dat ik mezelf daarin tegenhoud, door mijn plannen uit te stellen. Eerst nog dit, en ook nog dat. Ik wil teveel en dat geeft me een verscheurd gevoel. Alsof ik een dagje in een pretpark ben en alle attracties wil bezoeken, zonder hinder van tijd. Dat is onmogelijk en frustrerend. Zodoende zijn er nooit attracties waar je van kan genieten. Het leven is dan te mooi om te bevatten.

Steun zoeken bij familie en vrienden helpt niet. Die hebben jarenlang niet willen zien dat ik ziek was, dus ik heb weinig vertrouwen meer in hen.

Bij mijn oudere broer is het precies andersom: De verhouding tussen mijn ouders en hem is slecht omdat hijzelf vind dat hij gezond is en dat er niks aan de hand is, terwijl de omstandigheden op het tegendeel wijzen.
Wat dat betreft is het een voordeel dat jij weet dat je ziek bent. Ik vraag me af of en hoe mijn broer erachter komt. Een groot nadeel is dat hij verslaafd is aan drugs
Ik kwam hem dinsdag nog tegen in een muziekwinkel. Hij zag er niet geweldig uit, maar hij deed wel zijn best om een gesprek te houden.

Woont je broer op zichzelf? Ik weet niet in hoeverre mijn ziekte zich met de zijne vergelijkt, want elk geval kan verschillend zijn. Zit hij in een denkproces dat hem afsluit van de werkelijkheid? Denkprocessen zoals ik die weergeef?
Wat ik me realiseer is dat bewustzijn diverse gradaties van wakker zijn kent. Zo kun je overdag tijdens het fietsen met een fantasie bezig zijn. Je droomt maar je bent toch wakker. Zo'n toestand bedoel ik. In mijn geval ben ik dan bang dat als er een auto aankomt, ik die met open ogen niet kan zien. Alsof die auto bijzaak is omdat ik bezig ben met nadenken.
Dat soort verlies van werkelijkheid bedoel ik. Je ziet het wel, maar je ziet het niet.

Sowieso ziet een mens maar weinig van wat hij ziet. Het meeste van je zichtveld is interpolatie. Dat kun je met tests aantonen. Ik pas die gedachte toe op mijn denken. Ik denk dat ik alles weet, maar dat komt omdat ik niet weet wat ik niet weet. Zo heb ik geen idee hoe ik mijn hart doe kloppen, jij wel? (Voor zover ik een hart heb, want dat is mij ook maar verteld.) Als je gaat nadenken kun je op plaatsen komen waar je in praktijk vaak niets te zoeken hebt.

Als ik jou nu antwoord kost me dat tijd en energie die ik eigenlijk anders moet besteden, maar ik wil graag antwoordden dus dan bedenk ik wel een excuus, en zodoende schuiven mijn andere bezigheden op.

Dit klinkt ook heel herkenbaar. Ik geef om welke reden ook dingen die me interesseren de voorrang boven dingen die ook moeten gebeuren, zoals huiswerk. Ik stel verslagen net zo lang uit tot ik de hele nacht moet doorwerken om het op tijd af te krijgen. En dan vind ik de stap te groot om eraan te beginnen.
Maar als ik je in principe het meest help door minder aandacht op te eisen wil ik dat best doen. Als je echt geen tijd hebt om te antwoorden, begrijp ik dat.

Waar ik voor uit moeten kijken is dat internetten geen levenswijze op zich wordt. Hoe leuk en interessant ik alles ook vind. Ik zou alle zijsporen wel willen bewandelen, en ook daar de zijsporen weer van, en ook daarvan weer de zijsporen, etc.
Een reden voor mij om te benadrukken dat mijn leven een chaos is, is dat je zelf je eigen regie in handen houdt. Als het aan mij lag zou ik 25 uur per dag de wereld en alles erom heen behandelen, maar daarbij natuurlijk ook gitaar spelen en het huis opruimen. Dat wordt 48 uur per dag, exclusief nachtrust. Kun je het volgen?

Als ik niet antwoord ga ik in mijn gedachten alvast een antwoord voorbereiden, waardoor mijn bezigheden óók in de verdrukking komen.

Heb ik ook. Maar dan met name op momenten dat ik niks te doen heb. Bijvoorbeeld onderweg naar school.

Ik merk weleens dat ik een heel eind gelopen heb zonder ik me kan herinneren wat ik onderweg heb gezien. Dan kan het lijken alsof de hele wereld uit McDuck bestaat. En op zo'n manier houd ik weinig anders meer over.
Het leven is te interessant. Zoveel mogelijkheden en zo weinig tijd.

[Ba Ga Da]

McGurk effect:
http://www.media.uio.no/personer/arntm/McGurk_english.html

[Stephan]

Een nieuwe demo, ‘Garage rehearsal # 4’:
http://media.putfile.com/Garage-Rehearsal--4

Ik wou al een tijdje een garageachtig liedje maken, en dit is de bestgelukte versie. Een paar dagen geleden had ik een hoofdriff verzonnen, en die gecombineerd met het akkoordschema van een ander onafgemaakt liedje ( F# - D – Bm – F#9 ).
Ik heb uiteindelijk vier opnames gemaakt, waarbij ik telkens probeerde om fouten uit de vorige opname te verbeteren. (Vandaar de naam ‘ Garage rehearsal # 4’). Bij de eerste opname heb ik van de hoofdriff een liedje proberen te maken door zoveel mogelijk terplekke te improviseren, maar het geheel klonk nogal als los zand. Bij de tweede en derde opname heb ik de ideeën van de eerste opname meer uitgewerkt. Geleidelijk heb ik gitaardelen die ik niet vond passen weggehaald, en gitaardelen die ik mooi vond verder uitgewerkt. De riff die je in deze vierde opname hoort was eerst de zangmelodie.
Ik heb de opname vanmiddag aan m’n broer laten horen, en die vond de tekst matig tot slecht. Ik ben er zelf ook niet erg trots op. Het gaat over het afsluiten van mezelf van de wereld door middel van muziek, terwijl ik tegelijkertijd graag wil dat mensen mijn muziek horen. Dit is de tekst:
“Ik wou dat ik een garage had
Een voor mij alleen
Ik wou dat ik een garage had
Zonder mensen om me heen
Ik wou dat ik een garage had
Met alle ruimte voor muziek
Ik wou dat ik een garage had
Maar ook een publiek”

[Daniel73]

Syd Barrett Octopus Cover
http://www.youtube.com/watch?v=MjyRMPJjdI8
- - - - -
Added August 25, 2006
From Biffy
Me playing Octopus by Syd Barrett from ' Me playing Octopus by Syd Barrett from 'the madcap laughs.' Nothing special, just got a bit bored.
- - - - -

In een ander filmpje van hem, met een ander Barrett-lied, is te zien dat achter de schooltas de tekst "I don't like Bono" op de muur geschreven staat.

Wat ik vooral goed vind is zijn harde slag en timing. De timing lijkt op Barrett. De harde slag is meer van hemzelf. Kun jij dat ook, met zo'n kracht? Zo'n harde slag wil ik ontwikkelen. Het klinkt een beetje als drums.

[Daniel73]

Een nieuwe demo, ‘Garage rehearsal # 4’:
http://media.putfile.com/Garage-Rehearsal--4

Ik wou al een tijdje een garageachtig liedje maken, en dit is de bestgelukte versie. Een paar dagen geleden had ik een hoofdriff verzonnen, en die gecombineerd met het akkoordschema van een ander onafgemaakt liedje ( F# - D – Bm – F#9 ).
Ik heb uiteindelijk vier opnames gemaakt, waarbij ik telkens probeerde om fouten uit de vorige opname te verbeteren. (Vandaar de naam ‘ Garage rehearsal # 4’). Bij de eerste opname heb ik van de hoofdriff een liedje proberen te maken door zoveel mogelijk terplekke te improviseren, maar het geheel klonk nogal als los zand. Bij de tweede en derde opname heb ik de ideeën van de eerste opname meer uitgewerkt. Geleidelijk heb ik gitaardelen die ik niet vond passen weggehaald, en gitaardelen die ik mooi vond verder uitgewerkt. De riff die je in deze vierde opname hoort was eerst de zangmelodie.

Ik vind het goed klinken. Hoe heb je dat distorted geluid gemaakt? Met je stem?
Het gitaarspel doet me denken aan dat van Frusciante. Ook het stereo-effect van twee gitaren na 03:20, waarvan de een rechts en de ander links.

Ik heb de opname vanmiddag aan m’n broer laten horen, en die vond de tekst matig tot slecht. Ik ben er zelf ook niet erg trots op. Het gaat over het afsluiten van mezelf van de wereld door middel van muziek, terwijl ik tegelijkertijd graag wil dat mensen mijn muziek horen. Dit is de tekst:
“Ik wou dat ik een garage had
Een voor mij alleen
Ik wou dat ik een garage had
Zonder mensen om me heen
Ik wou dat ik een garage had
Met alle ruimte voor muziek
Ik wou dat ik een garage had
Maar ook een publiek”

Ik dacht dat je "gaasje" zong. De middelste lettergreep van "garage" valt weg, zodat het twee lettergrepen lijken. Misschien zou iets als "Ik wou dat ik een zolder had" beter passen? (Een woord met twee lettergrepen.)
Is "ik wou" mooi Nederlands, of is het spreektaal?
Je wil een plek zonder mensen, maar wel een publiek erbij. Hoe zie je dat publiek? Ga je zingen voor dieren zoals spinnen en muizen, bijvoorbeeld?

Afgelopen donderdag heb ik met gitaarles geleerd dat de muziektheorie gaten bevat. Ik kreeg het advies om me niet blind te staren op theorie, maar ook te luisteren wat op gevoel goed klinkt. Een voorbeeld zou zijn dat je in blues met een mineurladder over een majeurakkoord kan spelen, zonder dat theoretisch te verklaren is waarom dit goed klinkt. M'n gitaarleraar zei dat hij alleen theorie gebruikte als hij er op gevoel niet uitkwam. Hij maakte een karikatuur van conservatorium-mensen die zich suf studeren op theorie.
Wat betreft toonlengtes over akkoorden legde hij uit dat het gaat om wat je met een noot wilt doen. Zo kan een dissonante noot een spanning opbouwen. Ik heb nu als huiswerk om met noten over een Em-akkkoord te gaan experimenteren.
Wat betreft een noot in een akkoord is het van belang dat zo'n noot niet onder de laagste bas-grondtoon zit, tenzij het een doel/nut heeft. Hier ben ik jaren geleden de mist mee in gegaan, toen ging ik vrolijk lange E-basnoten spelen in een C-akkoord.
Het werd een gitaarles van ongeveer twee uur. Er was niemand na mij. Hij had een laptop met daarop een programma dat 'Amplitude' heet. Hij speelde bij een drumritme een loop van een E- en A-akkoord. Dat draaide hij af en ging daarbij losse noten spelen, om te demonstreren wat ik zoal zou kunnen proberen. Dat klonk magisch, alsof er veel meer akkoorden waren dan alleen E- en A.

Dat wil ik ook, dus ik heb veel te oefenen. Ik speel mee met backing tracks die ik sinds 2004 heb opgenomen. Losse noten spelend, met gitaar of met blokfluit. Ik wil me daar steeds meer op richten en steeds minder op de babylonische spraakverwarring die internet heet.
Eigenlijk is dit topic over eigen creativiteit inmiddels een van de weinige die ik interessant, en inspirerend vind. Dit topic gaat zonder omhaal in op zelf-ontplooïng.

[Stephan]

]Ik vind het goed klinken. Hoe heb je dat distorted geluid gemaakt? Met je stem?
Het gitaarspel doet me denken aan dat van Frusciante. Ook het stereo-effect van twee gitaren na 03:20, waarvan de een rechts en de ander links.

Dankjewel. Ik heb verschillende distorted geluiden met mijn stem gemaakt, het intro ‘storm’ geluid (die bedoel je waarschijnlijk), een fill na het eerste couplet en een stukje in het outro.

Ik dacht dat je "gaasje" zong. De middelste lettergreep van "garage" valt weg, zodat het twee lettergrepen lijken.

Dat is een duidelijk voorbeeld van mijn onduidelijke manier van spreken of zingen. Op een internet forum heb ik daar geen last van. Ik slik woorden vaak in omdat ik bang ben dat ze te gemaakt en te nadrukkelijk klinken. Maar het tegenovergestelde, een onverstaanbare zanglijn, is ook niet bevorderlijk voor de muziek.

Misschien zou iets als "Ik wou dat ik een zolder had" beter passen? (Een woord met twee lettergrepen.)

Ik ga de tekst helemaal aanpassen. Ik ben bezig geweest met een paar nieuwe ideeën, naar aanleiding van de dood van iemand die ik redelijk heb gekend.
Op het moment heb ik een chaotische tekstloze cover (zonder metronoom) van een liedje gemaakt dat geschreven is voor en door Jehovah’s Getuigen en gedraaid werd op een begrafenis waar ik afgelopen donderdag naartoe ging.
http://media.putfile.com/Lied-108

En ik heb een demo gemaakt dat helemaal op een C akkoord is gebaseerd, zoals ‘Tomorrow Never Knows’ van de Beatles.
De werktitel van deze demo’s en nog een paar losse ideeën is: “Ik denk niet dat ik op het verkeerde paard heb gewed, maar dit is een nachtmerrie”. Of “Onafgemaakte CD”, als metafoor voor een onafgemaakt leven.
http://media.putfile.com/Koffie-is-niets-meer-waard

Is "ik wou" mooi Nederlands, of is het spreektaal?

Het is volgens mij spreektaal. Het zou eigenlijk ‘woud’ moeten zijn. Maar ik zeg in een normale conversatie altijd ‘wou’.

Je wil een plek zonder mensen, maar wel een publiek erbij. Hoe zie je dat publiek? Ga je zingen voor dieren zoals spinnen en muizen, bijvoorbeeld?

Het liedje gaat (of ging) om een tegenstrijdigheid. Enerzijds wordt ik soms gek van mensen en wil ik alleen zijn, anderzijds kan ik niet zonder andere mensen. Als ik het allemaal wel zonder complimenten af kon zou ik ergens in Haïti in een hangmat liggen met een glaasje limonade.
Ik vond het eerst verbazingwekkend dat Bono aan podiumangst lijd, maar het is eigenlijk logisch. Zoiets brengt balans. Een onzeker persoon zoekt het podium op om aandacht te krijgen, zegt hij.

Dat vind ik het eigenaardige en bewonderenswaardige aan John Frusciante. Hij beziet muziek als een vierde dimensie, waar hij alles voor geeft. Volgens eigen zeggen dacht hij tijdens het opnemen van ‘BloodSexSugarmagik’ totaal niet aan het feit dat dat album in de winkels zou komen te liggen. Dat wil ik soms ook. Maar doorgaans zie ik muziek meer als een communicatiemiddel met anderen.
Ik weet eigenlijk niet wat muziek precies is. Mijn kijk erop verandert met de dag.

Ik zie mijn publiek dus gewoon als mensen. Het nadeel van spinnen en muizen is dat ik niet denk dat ze begrijpen wat ik wil zeggen. Bij katten en honden heb ik dat idee wel.
Over muizen gesproken trouwens, op het moment heb ik hier een muizenplaag. Ze schieten regelmatig langs de muur van mijn kamer.

Afgelopen donderdag heb ik met gitaarles geleerd dat de muziektheorie gaten bevat. Ik kreeg het advies om me niet blind te staren op theorie, maar ook te luisteren wat op gevoel goed klinkt.

Dat zei mijn gitaarleraar ook.
Als ik muziek schrijf doe ik dat ook altijd op gevoel. Nadeel is dat ik mijn eigen gevoel niet altijd vertrouw. Zo kan ik een gitaarrif of een akkoordenprogressie verzinnen die triest klinkt voor een triest liedje, maar klinkt het wel triest genoeg? Dat is ofwel een leerproces, of een achterstand qua emotionele ontwikkeling. Van dat laatste schijn ik last te hebben. (ik met mijn ‘emotionele intelligentie’).

Hij maakte een karikatuur van conservatorium-mensen die zich suf studeren op theorie.

Ik zie het conservatorium niet zo zitten (los van het feit of ik er wordt toegelaten of niet). Ik heb het idee dat de meeste mensen eindigen als leraar, terwijl ik juist het creatieve en spontane aspect het leukst vind. Ik vraag me vaak af waarom gitaarleraren gitaarleraren worden. Het is toch veel leuker om zelf muziek te maken?
Daarnaast is het ook in strijd met een spontane muziekcarrière. Het lijkt me gaver om meteen een band op te starten, zoals U2, zonder een benul te hebben van het technische aspect van muziek. Larry Mullen Jr. schijnt de enigste te zijn geweest die een instrument kon spelen.
Dat betekent natuurlijk niet dat ik geen respect heb voor de keuze van een gitaarleraar, ik vind het juist geweldig dat ze de tijd nemen om mensen zoals jij en ik de fijne kneepjes bij te brengen.

[Uitbreiden van mogelijkheden met akkoorden] Dat wil ik ook, dus ik heb veel te oefenen.

Leuk om te horen dat je nog steeds serieus bezig bent met de gitaar. De meeste mensen in mijn omgeving vinden het even leuk, en laten de gitaar dan verdwijnen onder het stof.

Mijn gitaarles bestaat op het moment uit het doornemen van een liedje om vervolgens een week te oefenen op de technisch nieuwe dingen van dat liedje. Vorige les heb ik geoefend op het funkritme van ‘Suck My Kiss’, van de Peppers. Op en neer slag, zodat je een soepel en snel ritme neer kunt zetten. Nu oefen ik op ‘Can’t Stop’. Qua noten op zich niet zo moeilijk, maar weer moet ik letten op de aanslag, en daarbij ook op het neerzetten van een agressieve gitaarpartij. Wat ik mezelf aan moet leren is om met vrije vingers (John Frusciante gebruikt daar zijn duim veel voor) de snaren die ik niet aan mag slaan af te dekken. Daardoor kan ik met volle kracht slaan, zonder bang te zijn dat ik een verkeerde noot aan sla. Dat komt overtuigender over.
Dat is misschien ook de oplossing om als die coverartiest van Syd Barrett, een stukje hierboven, te spelen, qua harde aanslag. Ik vind dat hij goede muziek neerzet. Nadeel vind ik de ‘I don’t like Bono’. Ik wordt niet goed van de mensen die Bono als een hypocriet en een zak bestempelen, waaronder mijn broer. Ik mag Bono wel. Niet dat ik hem echt ken, natuurlijk, maar dat geld ook voor degene die hem niet mogen.
Ikzelf hou niet veel van coverartiesten (mezelf incluis). Ze pronken met andermans veren. Nou kan deze artiest er zeker wat van, en hij covert ook iets voor de meesten onbekends, wat sympathieker is, maar om dan meteen Bono zwart te maken vind ik niet leuk.

[Daniel73]

[http://media.putfile.com/Garage-Rehearsal--4] Ik dacht dat je "gaasje" zong. De middelste lettergreep van "garage" valt weg, zodat het twee lettergrepen lijken.

Dat is een duidelijk voorbeeld van mijn onduidelijke manier van spreken of zingen. Op een internet forum heb ik daar geen last van. Ik slik woorden vaak in omdat ik bang ben dat ze te gemaakt en te nadrukkelijk klinken. Maar het tegenovergestelde, een onverstaanbare zanglijn, is ook niet bevorderlijk voor de muziek.

Volgens mij komt het door een gebrek aan ruimte voor drie lettergrepen. Ik kan je prima verstaan, maar dit is een uitzondering.

Misschien zou iets als "Ik wou dat ik een zolder had" beter passen? (Een woord met twee lettergrepen.)

Ik ga de tekst helemaal aanpassen. Ik ben bezig geweest met een paar nieuwe ideeën, naar aanleiding van de dood van iemand die ik redelijk heb gekend.

Gecondoleerd.
De dood is een zwaar onderwerp. Ik ben er zelf ook mee bezig. Ik wil op een schijnbaar olijke manier met het onderwerp omgaan. Ik zou niet weten hoe ik het anders zou kunnen. Zelf vind ik het een manier om zware onderwerpen letterlijk luchtig van me af te kunnen zingen, voor zover dat ooit lukt.

Ik kan wat voorbeelden geven van ideeën die ik heb, maar ik weet niet of dat nu gepast is.

Op het moment heb ik een chaotische tekstloze cover (zonder metronoom) van een liedje gemaakt dat geschreven is voor en door Jehovah’s Getuigen en gedraaid werd op een begrafenis waar ik afgelopen donderdag naartoe ging.
http://media.putfile.com/Lied-108

Mooie melodie. Is het een officieel lied, zoals een Psalmlied of een Gezang? Misschien zou je een overdub kunnen maken waarin je laag meeneuriet? Ik ben benieuwd hoe dat samenklinkt.

En ik heb een demo gemaakt dat helemaal op een C akkoord is gebaseerd, zoals ‘Tomorrow Never Knows’ van de Beatles.
De werktitel van deze demo’s en nog een paar losse ideeën is: “Ik denk niet dat ik op het verkeerde paard heb gewed, maar dit is een nachtmerrie”. Of “Onafgemaakte CD”, als metafoor voor een onafgemaakt leven.
http://media.putfile.com/Koffie-is-niets-meer-waard

Is dit helemaal in C? Ik meen een gitaargeluid te horen zoals in U2's 'Staring at the Sun'. (00:36 - 00:52) Of vergis ik me? Ik vind de titel 'Koffie is niets meer waard' mooi. Die zou ik als titel nemen.
Ik vind je eigen muziek steeds beter worden. Volgens mij heb je veel talent. Ik vind dat je briljant en veelbelovend bezig bent. Mooie zanglijn. Vooral het gedeelte tussen 00:39 en 00:53 raakt me, met name de regels "'t Verandert helemaal niets / Ik wou dat alles anders ging."
Opmerkelijk: Daar vind ik de "wou" wel kunnen.

Overigens is 'Tomorrow Never Knows' volgens Wikipedia niet geheel in C:
"The song's harmonic structure is derived from Indian music, and is based upon a C drone. The "chord" over the drone is generally C major, with some changes to B flat major."
http://en.wikipedia.org/wiki/Tomorrow_Never_Knows
Mijn gitaarleraar meende een C7 te horen in 'Tomorrow Never Knows'. Ik zal hem vragen wat hij van die B flat major vindt.

Is "ik wou" mooi Nederlands, of is het spreektaal?

Het is volgens mij spreektaal. Het zou eigenlijk ‘woud’ moeten zijn. Maar ik zeg in een normale conversatie altijd ‘wou’.

Ik heb nooit van "woud" gehoord, als werkwoord. Ik ben alleen zeker van "wilde", als schrijftaal.
Het is zomaar een vraag tussendoor, over het woord "wou". Ik twijfel vaak of een woord mag en hoe dan wel. Laat je daar niet door in verwarring brengen.

Je wil een plek zonder mensen, maar wel een publiek erbij. Hoe zie je dat publiek? Ga je zingen voor dieren zoals spinnen en muizen, bijvoorbeeld?

Het liedje gaat (of ging) om een tegenstrijdigheid. Enerzijds wordt ik soms gek van mensen en wil ik alleen zijn, anderzijds kan ik niet zonder andere mensen. Als ik het allemaal wel zonder complimenten af kon zou ik ergens in Haïti in een hangmat liggen met een glaasje limonade.
Ik vond het eerst verbazingwekkend dat Bono aan podiumangst lijd, maar het is eigenlijk logisch. Zoiets brengt balans. Een onzeker persoon zoekt het podium op om aandacht te krijgen, zegt hij.

Heeft een onzeker persoon het lef om op het podium aandacht te krijgen, tegenover vele mensen? Er zijn veel artiesten die zowat het podium op gesleurd moeten worden, maar als ze er eenmaal staan tonen ze meer zekerheid dan ik ooit zou kunnen. Ik heb al moeite als mijn gitaarleraar luistert als ik speel.
Wat betreft complimenten ben ik al blij als men niet klaagt. Als ik complimenten krijg, denk ik al gauw dat ik de boel in de maling heb genomen.

[podiumangst] Dat vind ik het eigenaardige en bewonderenswaardige aan John Frusciante. Hij beziet muziek als een vierde dimensie, waar hij alles voor geeft. Volgens eigen zeggen dacht hij tijdens het opnemen van ‘BloodSexSugarmagik’ totaal niet aan het feit dat dat album in de winkels zou komen te liggen. Dat wil ik soms ook. Maar doorgaans zie ik muziek meer als een communicatiemiddel met anderen.
Ik weet eigenlijk niet wat muziek precies is. Mijn kijk erop verandert met de dag.

Volgens mij vertoont Frusciante schizofrene trekken met zijn verhalen over geesten. Ik denk dat Frusciante, na totaal op hol geslagen te zijn in 1992-1997, een manier heeft gevonden om zichzelf te accepteren en als mafkees te overleven. Zo las ik dat hij een keer tijdens een Peppers-interview wegliep omdat hij liever werkte aan een soloplaat waar hij mee bezig was. Hij zou wonen in een huis met twee kamers. Een kamer is om in te slapen, de andere is voor de muziek. Best mooi, als je zo kunt leven en geld verdienen. Ik hoop dat het goed met hem blijft gaan. Ook omdat hij voor mij staat als een symbool voor overleving.

Ik zie mijn publiek dus gewoon als mensen. Het nadeel van spinnen en muizen is dat ik niet denk dat ze begrijpen wat ik wil zeggen. Bij katten en honden heb ik dat idee wel.
Over muizen gesproken trouwens, op het moment heb ik hier een muizenplaag. Ze schieten regelmatig langs de muur van mijn kamer.

Zijn die muizen gelokt door je muziek? Zoals met de ratten in de Rattenvanger van Hamelen?

Afgelopen donderdag heb ik met gitaarles geleerd dat de muziektheorie gaten bevat. Ik kreeg het advies om me niet blind te staren op theorie, maar ook te luisteren wat op gevoel goed klinkt.

Dat zei mijn gitaarleraar ook.
Als ik muziek schrijf doe ik dat ook altijd op gevoel. Nadeel is dat ik mijn eigen gevoel niet altijd vertrouw. Zo kan ik een gitaarrif of een akkoordenprogressie verzinnen die triest klinkt voor een triest liedje, maar klinkt het wel triest genoeg? Dat is ofwel een leerproces, of een achterstand qua emotionele ontwikkeling. Van dat laatste schijn ik last te hebben. (ik met mijn ‘emotionele intelligentie’).

Hoezo zou je een achterstand qua emotionele ontwikkeling hebben? Wat wordt daarmee bedoeld? Wat is achterstand?
Zelf ben ik vaak nerveus en angstig. Gitaarspelen helpt me daartegen. Mijn ervaring is dat als je luistert naar wat de muziek doet, en rekening houdt met wat theorie, de muziek vanzelf vertelt wat het gaat worden. Het gevoel vindt dan vanzelf een weg. Tenminste, dat is mijn ervaring.
Zodra je gaat piekeren over wat je "gevoel" is, zul je er altijd naast zitten. Wat is eerder, je gevoel of het besef dat je een gevoel hebt? Dat zijn vragen waarbij je kunt doordraaien. Linke soep voor amateurs. Neem dat maar van mij aan.
Durf te leven.

Hij maakte een karikatuur van conservatorium-mensen die zich suf studeren op theorie.

Ik zie het conservatorium niet zo zitten (los van het feit of ik er wordt toegelaten of niet). Ik heb het idee dat de meeste mensen eindigen als leraar, terwijl ik juist het creatieve en spontane aspect het leukst vind. Ik vraag me vaak af waarom gitaarleraren gitaarleraren worden. Het is toch veel leuker om zelf muziek te maken?
Daarnaast is het ook in strijd met een spontane muziekcarrière. Het lijkt me gaver om meteen een band op te starten, zoals U2, zonder een benul te hebben van het technische aspect van muziek. Larry Mullen Jr. schijnt de enigste te zijn geweest die een instrument kon spelen.
Dat betekent natuurlijk niet dat ik geen respect heb voor de keuze van een gitaarleraar, ik vind het juist geweldig dat ze de tijd nemen om mensen zoals jij en ik de fijne kneepjes bij te brengen.

Dat U2 grotendeels autodidactisch zou zijn, zegt niets over kennis van theorie. Ze kunnen boeken geraadpleegd hebben tijdens het oefenen, en ze kunnen andermans technieken afgekeken hebben. En weet je zeker dat ze tussendoor geen muziekleraren hadden?
Ik ben zelf bang voor een tunnelvisie, als ik alleen zou doen wat me leuk lijkt. Het voordeel van theorie vind ik dat het makkelijker is om vernieuwend te blijven, door (extra) kennis van diverse stijlen en mogelijkheden. Ik vind een combinatie van berekening en spontaniteit het interessants. Het ene kan dan het andere versterken.

[Uitbreiden van mogelijkheden met akkoorden] Dat wil ik ook, dus ik heb veel te oefenen.

Leuk om te horen dat je nog steeds serieus bezig bent met de gitaar. De meeste mensen in mijn omgeving vinden het even leuk, en laten de gitaar dan verdwijnen onder het stof.

De computer slokt nog steeds te veel tijd op. Ik hoop met McDrake mijn dagen goed in te kunnen gaan delen. Bij McDuck ging ik vaak alleen al kijken om zeker te weten of de site nog bestond en hoe. En ervaring leert dat ik beter niet te vaak achter internet kan zitten. Van lang internetten word ik negatief en vervelend. Terwijl ik me met gitaar spelen zowat automatisch goed voel.
Maar ik ben niet gewend om gitaar te spelen. Ik heb dat altijd gezien als iets dat alleen ánderen kunnen. Toen ik vroeger gitaar wilde leren spelen, wilde ik persé op iemand lijken of met iemand kunnen meespelen, en toen verdween de gitaar onder het stof. Nu verwacht ik er niets van en is alles meegenomen. Misschien is het juist daarom mijn enige echte hobby in de zin van luieren. Als ik gitaarspeel kan ik me haast niet voorstellen dat het mág. Zomaar wat gitaarspelen. Een beetje aan snaren plukken. Dan voel ik me een vogel buiten z'n vertrouwde kooi.

Mijn gitaarles bestaat op het moment uit het doornemen van een liedje om vervolgens een week te oefenen op de technisch nieuwe dingen van dat liedje. Vorige les heb ik geoefend op het funkritme van ‘Suck My Kiss’, van de Peppers. Op en neer slag, zodat je een soepel en snel ritme neer kunt zetten. Nu oefen ik op ‘Can’t Stop’. Qua noten op zich niet zo moeilijk, maar weer moet ik letten op de aanslag, en daarbij ook op het neerzetten van een agressieve gitaarpartij. Wat ik mezelf aan moet leren is om met vrije vingers (John Frusciante gebruikt daar zijn duim veel voor) de snaren die ik niet aan mag slaan af te dekken. Daardoor kan ik met volle kracht slaan, zonder bang te zijn dat ik een verkeerde noot aan sla. Dat komt overtuigender over.
Dat is misschien ook de oplossing om als die coverartiest van Syd Barrett, een stukje hierboven, te spelen, qua harde aanslag.

Frusciante vertelt en demonstreert in het gitaarles-interview op Youtube, dat hij snaren afdekt om een krachtige slag te hebben. Die techniek moet ik nog leren.
Het aanslaan van teveel snaren is een probleem bij mij. Ik dacht aanvankelijk dat ik de enige was.

Ik vind dat hij goede muziek neerzet. Nadeel vind ik de ‘I don’t like Bono’. Ik wordt niet goed van de mensen die Bono als een hypocriet en een zak bestempelen, waaronder mijn broer. Ik mag Bono wel. Niet dat ik hem echt ken, natuurlijk, maar dat geld ook voor degene die hem niet mogen.
Ikzelf hou niet veel van coverartiesten (mezelf incluis). Ze pronken met andermans veren. Nou kan deze artiest er zeker wat van, en hij covert ook iets voor de meesten onbekends, wat sympathieker is, maar om dan meteen Bono zwart te maken vind ik niet leuk.

Er staat alleen "I don’t like Bono". Dat is vrij onschuldig. Hij zegt niets over Bono zelf. (De advocaat in mij wordt wakker.)
Blijkbaar heeft hij toch wat met Bono, als hij zich zo tegen hem afzet. Hoge bomen vangen veel wind.

[Luuk]

Uren zwoegen in Paint om hem in te kleuren maar ik vindt de zwart/wit versie mooier: