Stephan schreef:Het is helemaal gebaseerd op een steeds herhalend C-akkoord. Tijdens het instrumentale tweede couplet speel ik over de C-akkoorden verschillende powerchords, ik weet niet of dat valsspelen is. Bedoel je met het ‘Staring at the Sun’-geluid de losse noten met chorus eroverheen?
Dat vind die powerchords over gewone akkoorden weet ik niet. Dat vraag ik me van meer grepen af. Mag een septime-akkoord over een gewoon akkoord heen? Ik zal het vragen met gitaarles, aanstaande donderdag.
Met "Staring at the Sun"-geluid bedoel ik volgens mij inderdaad de losse noten met chorus eroverheen. Ze gaan van laag naar hoog en weer terug, op de achtergrond.
Stephan schreef:Daniel73 schreef:Ik heb al moeite als mijn gitaarleraar luistert als ik speel.
Dat heb ik ook. Als ik in mijn eentje op mijn kamer speel kan het geweldig gaan, en achter de computer voel ik ook niet zo’n druk, maar als mijn gitaar[leraar] kijkt weet ik dat elk foutje telt.
Zo heb ik me een week suf geoefend op die riff van ‘Snow (hey oh)’ van The Red Hot Chili Peppers, en toen ik hem bij de eerstvolgende gitaarles liet horen maakte ik een heleboel fouten.
Vorig jaar schreef je dat je gitaar opnam terwijl je broers en vader op je zaten te te letten. Ik zou daar meer moeite mee hebben dan met een gitaarleraar. Een gitaarleraar zie je alleen tijdens les-oefeningen, waar het maken van fouten bij hoort.
2006-07-29, Stephan schreef:Maar het is toch een prestatie, als je bedenkt dat ik alles in de huiskamer moest zingen, terwijl mijn broertjes en mijn vader aandachtig mee zaten te luisteren, hopend dat ik fouten zou maken zodat ze me konden uitlachen
.
Hier is iniedergeval de gitaartrack zonder drums en stem:
http://media.putfile.com/zaterdag-gitaar
Als je in zulke omstandigheden gitaarpartijen op kan nemen, met mensen die met leedvermaak op fouten wachten, dan moet je toch stalen zenuwen hebben?
Stephan schreef:Daniel73 schreef:Zijn die muizen gelokt door je muziek? Zoals met de ratten in de Rattenvanger van Hamelen?
Ik denk dat ik ze eerder ver weg jaag, met mijn gebanjer op de gitaar en het gekweel daarbij.
Blijkbaar niet, want dan waren ze nooit naar je toe gekomen.
Stephan schreef:Daniel73 schreef:Hoezo zou je een achterstand qua emotionele ontwikkeling hebben? Wat wordt daarmee bedoeld? Wat is achterstand?
Ik weet het niet precies. Het zou ook aan leeftijd kunnen liggen. Maar ik heb een lange tijd gehad dat ik een liedje op de radio kon horen zonder een woord te begrijpen van wat er nou werd gezegd. Ik weet niet of dat luiheid is of onvermogen. In ieder geval gaat het steeds beter. Misschien zou het ook met ervaring te maken kunnen hebben. Ik hoor nu dingen in teksten die ik bijvoorbeeld drie jaar geleden totaal chinees zou vinden.
Hoe oud/jong ben je dan, als ik zo vrij mag zijn? Ik schat je in de buurt van de 16-18. Bedoel je een achterstand ten opzichte van oudere personen, of een achterstand ten opzichte van leeftijdgenoten?
Waarom zou je liedjes op de radio moeten begrijpen, in verband met emotionele ontwikkeling? Veel artiesten zijn gestoord, is mijn indruk. Dus ik weet niet of het raadzaam is om artistieke creaties als referentie voor je emoties te zien. Ik heb dat wel veel gedaan en daarbij raakte ik in een dichterlijke, quasi-filosofische wereld waar in het dagelijks leven weinig ruimte voor is. Zingen dat je geen seconde kunt leven zonder je liefste klinkt mooi in een lied, maar in praktijk zou het vreselijk beklemmende, hysterische situatie zijn. Mag dat dan nog "emotie" heten, of is het ziekelijk?
Bovendien is de ene persoon emotioneel door een wenkbrauw op te trekken, terwijl de ander urenlang onbedaarlijk snottert. Dat hoeft niets met achterstand te maken te hebben. Mensen zijn verschillend.
Ik heb zelf snel de indruk dat mensen kouwe kikkers zijn, maar dat komt omdat ik moeite heb om emoties te herkennen. Wanneer en waarom lacht een mens, bijvoorbeeld? Apen zouden grijnzen als ze bang zijn. Maar volgens mij geldt dat ook voor mensen. Terwijl ik zou denken dat iemand die lacht per definitie pret heeft.
Stephan schreef:Verder herken ik mezelf in een beschrijving van personen die zichzelf of hun gevoelens totaal wegcijferen, wat vervelende gevolgen kan hebben. Zo is er een tijd geweest dat ik bang was voor de simpele vraag ‘wat wil je drinken?’, omdat ik mensen niet tot last wou zijn. Een benauwende verlegenheid. Op school uitte dat zich sinds het tweede jaar in vreselijke afgangen bij spreekbeurten; ik ging stotteren en mijn hoofd ging soms ongecontroleerd schudden als ik mijn ogen van mijn papier af liet gaan. Misschien omdat ik geen idee had van wat ik daar aan het vertellen was. Er waren allemaal mensen op wie ik een goede indruk wou maken, maar ik wist niet hoe. Nadat ik voor ongeveer de vierde keer mijn vrienden was kwijtgeraakt, de laatste keer omdat ik naar een andere schoolafdeling ging dan die vrienden, lukte me het gewoon niet meer om naar mensen toe te gaan, vanwege afwijzingsangst.
Daardoor heeft mijn mentrix vorig jaar een gesprek met een schoolpsycholoog aangepraat. Ik twijfel of ik daar iets wijzer van ben geworden. Die kwam aan met dingen als: “Je hazenlip is je vriend, je moet niet de schuld op hem afschuiven.”. Oké.
Maar de presentatie voor CKV, waar ik eerder over vertelde, ging best goed. De laatste tijd gaat het sociaal wel beter.
Een hazenlip als vriend zien kan misschien wat overdreven klinken, maar zoals ik het advies interpreteer zou je kunnen proberen om er zelf op een vriendelijke manier naar te kijken. Misschien verwacht je negativiteit, waardoor je bij de eerste wel/niet signalen van negativiteit, al snel de negatieve bevestiging krijgt dat je toch niet deugt. Je zit dan in een negatieve spiraal die (o ironie) dan werkelijkheid kan worden. Als jij jezelf lelijk vindt, dan is de kans groot dat je op dat moment lelijk wordt. Puur door je houding. Als jij last hebt van je hazenlip, dan hebben anderen dat ook. Want dan zitten ze met een klagende ziel, en dat is altijd moeilijk. Met wat voor ziekte dan ook. Of het nou terecht is of onterecht.
Ik weet niet in hoeverre jij echt last hebt van een hazenlip. Je filmpjes stoppen bij je nek. Ik heb de indruk dat, als ik op je zelfbeeld af ga, je hazenlip inmiddels loopt van het puntje van je tenen tot aan het topje van je hoofd. Is het zo erg? Wat denk je dan van mensen die verbrand zijn of amputaties hebben ondergaan? Zijn dat freaks? Is een hazenlip een terechte aanleiding om over jezelf te klagen, of gebruik je het als een schild? Er zijn veel mensen zonder hazenlip die minstens even nerveus kunnen zijn als jij.
Je kunt zingen, je kunt gitaarspelen, je hebt begaafd met talent. Dus hoeveel meer wil je nog hebben? Ik weet niet in hoeverre internet handig is om veel van jezelf te laten zien, maar misschien zou je jezelf een plezier doen als je eens een filmpje/foto maakte waarop je wel met je gezicht te zien bent. Eerlijk gezegd ben ik zelf nu wel benieuwd naar hoezeer je wel/geen reden tot klagen hebt. Ik ben geneigd om juist respect voor je te hebben. Ik wil weleens weten of ik door je uiterlijk ineens zou afknappen en ineens alle schoonheid van Stephan niet meer zou zien zitten. Zelfs al zou een hazenlip lelijk zijn, dan heb jij het geluk dat er veel wel mooi en verleidelijk is aan jouw persoon.
Wat is CKV? Fijn dat die presentatie goed ging, en dat het de laatste tijd sociaal beter gaat.
Zoals ik het me inbeeld denk ik dat je onder meer zelfverzekerder wordt door je muziek. Mijn ervaring is dat bezig zijn met muziek, hoe primitief dan ook, een helende werking kan hebben. Ik denk dat mensen te veel praten en te weinig zingen. Zelf probeer ik steeds meer met muziek te uiten wat me dwarszit. Zo zijn bv. 'Zeeruis', 'Morgen wordt een mooie dag', 'Akelig liedje', en 'Angstig liedje' onstaan. Stuk voor stuk uit zelfverachting. Tijdens 'Zeeruis' nam ik mezelf te serieus. Maar bij 'Akelig liedje' en 'Angstig liedje' had ik veel lol. Ach, zie mij toch eens lijden.
Bij mij heeft McDuck voor een immense ommekeer gezorgd. Wat bij 'Akelig liedje' nog een experiment was, namelijk het bewust neerzetten van een zelfbespotting, is nu een stijl geworden die ik wil uitbuiten. Ik bedacht me dat wat ik op McDuck deed, in rollenspel en zo, een methode kan zijn om liedjes en verhalen te schrijven. Zo kan ik nu een tekst schrijven waarin ik mezelf een rol toebedeel, ongeacht of die rol bij me past of mijn tegenpool is.
Als jij ontevreden bent over jezelf, zou je misschien een lied kunnen schrijven waarin je opsomt hoe overdreven lelijk je wel niet bent. Overdrijf het. Maak er iets van. Laat in het lied de mensen in paniek vluchten als ze je al van een kilometer afstand zien. Dat kun je dan bv. "Lelijk liedje" noemen. Zo zou ik het aanpakken voor mezelf, over mijn lelijkheden. Op een gegeven moment ga ik dan vanzelf relativeren, is mijn ervaring.
Ik probeer te leren om wat ik in o.m. de psychiatrie heb geleerd toe te passen. Zo kun je aan jezelf vragen stellen die je in een creatieve uiting kunt verwerken. Zo zijn er opdrachten zoals het tekenen van een boom en een huis. Hoe zou dat eruit zien? De manier hoe je zo'n opdracht uitwerkt zegt veel over jezelf, als individu. Wil je een groot huis of een klein huis? Veel ramen, of weinig ramen? Waar zouden de grootte van het huis en het aantal ramen symbool voor kunnen staan?
Zo zou ik continu bezig willen zijn, maar ik dacht dat ik andere mensen gunstig moest stemmen met projecten en zo. Terwijl ik ze er vaak mee op hun zenuwen werk. Wist ik veel dat je ook een hobby kunt hebben om puur voor jezelf mee bezig te zijn. Ik dacht dat zelf gitaarspelen tijdverspilling was, bijvoorbeeld. Terwijl ik daarentegen nu geneigd ben te denken dat het tijdverspilling is om aan andermans projecten te werken, omdat ik dan alsjeblieft moet spelen.
Mijn grootste plezier met 'Angstig liedje' was dat ik helemaal zelf, met wat simpele akkoorden-structuren, een compositie kon neerzetten. Iets waar ik niemand toestemming voor hoef te vragen, omdat de rechten juridisch en moreel geheel bij mezelf liggen. Hup, het kan zo internet op. Dat geeft een gevoel van immense vrijheid, waar ik nog aan moeten wennen. Creëren wordt dan een soort van gerichte zelftherapie. Ik begin met een storende gedachte en eindig met een lied. Dus kan het hebben van gedachtes blijkbaar een gunst zijn, in plaats van een hindernis. Ik denk dat gekte zich niet laat genezen, maar dat er een creatieve weg gevonden moet worden om de gekte zich veilig op af te laten reageren. Dat kan bv. ook via een sport zijn.
Stephan schreef:Daniel73 schreef:De zin begint met "Foto's en films".
Ik had al het idee dat auto’s met ‘auw’ klank uit werd gesproken, maar ik verstond de ‘f’ niet. Toen dacht ik dat ‘auto’s’ in sommige delen van Nederland ook als “ootoos” werd uitgesproken. Op zich kun je auto’s ook monteren
, maar dat heeft weinig met films te maken. Hoewel je natuurlijk ook heimwee kunt hebben naar de tijd dat er nog klassieke mooie auto’s rondreden.
Zo kunnen "misheard lyrics" een inspiratie zijn. Soms blijkt een favoriete regel een misverstand te zijn, wat dus betekent dat ik dan iets heb verzonnen dat ik zelf kan gebruiken. Zo ontstaan ook weleens ideeën als ik met liedjes meezing die ik slecht kan verstaan (zoals 'Nirvana'). Ik heb dan de neiging om zelf wat te in te vullen, dat ik dan uitwerken tot een eigen creatie.
Stephan schreef:Daniel73 schreef:Ik reken het niet als tekst. Maar onbedoeld is er een geheel ontstaan dat op zich mogelijkheden biedt. Deze methode maakt het mogelijk om oude notities te gebruiken als een buffet waar ik vrij uit kan kiezen, waaruit dan teksten kunnen ontstaan die ik anders nooit had geschreven.
Dat vind ik ook een handige manier om clichés te vermijden. Als je twee verschillende ideeën in een liedje verwerkt heb je minder kans om precies hetzelfde te zeggen als duizenden tekstschrijvers voor je.
Waarom zou je cliché's persé vermijden? Wat is er mis mee om te zeggen wat duizenden tekstschrijvers al hebben gezegd? Zie maar eens iets nieuws te bedenken. Ik denk dat alleen combinaties uniek kunnen zijn.
Stephan schreef:Daniel73 schreef:Ik ben benieuwd wat er gebeurt als ik bewust een bv. in 8 maten verdeelde tekst ga zingen over een 12-maats schema, zodat de tekst en de akkoorden gaan verschuiven ten opzichte van elkaar.
Ikzelf hou me meestal zo strak mogelijk aan een richtlijn, maar ik heb wel gehoord dat King Crimson dit soort dingen vaak doet. Zo gaat de drummer tijdens het spelen van een liedje spontaan van een vierkwartsmaat naar een driekwarts maat om na een tijdje weer terug te komen. Het klinkt als een leuk idee, zeker als je het dan zo uitwerkt dat het liedje precies zo eindigt als dat het begint, of iets dergelijks.
King Crimson ken ik alleen van naam. Volgens mij had mijn gitaarleraar het er laatst ook over.
De strakke richtlijn kan zijn dat elk couplet 8 maten duurt. Dan heb je in 24 (2 x 12) maten ruimte voor drie coupletten, waarna het proces zich herhaalt.
Stephan schreef:Daniel73 schreef:Dat country-achtige had ik er niet uitgehaald. Ik ken weinig country. Het drumritme is "disco", afkomstig van een ritmebox. Wat ik uitprobeerde was een soort van Velvet Underground-achtig gitaarritme, van rock and roll-achtig nummers die 'Foggy Notion' en 'I Can't Stand It' heetten.
Ik ken vrijwel niets van Velvet Underground. Ik heb laatst wel een ‘Best of’ album van Lou Reed gekocht, waar een paar hele mooie nummers op staan. ‘Caroline Says II’ bijvoorbeeld.
Qua herhaling vind ik ‘Inktzwam’ een beetje vergelijkbaar met ‘Sunday Morning’, hoewel deze laatste langdradiger is:
http://www.youtube.com/watch?v=0cWzxJvgWc8
Volgens mij heeft iemand het Velvet Underground-nummer 'Sunday Morning' hier ontzettend verlengd, want op de plaat duurt het nummer ongeveer 3 minuten. Dat is bijna de helft. Een kunstmatig verlengde zes minuten aan 'Sunday Morning' zou ik ook teveel van het goede vinden. Zonde. Heiligschennis!
Ik benieuwd wat je vindt van debuut-LP 'The Velvet Underground & Nico'. Dat is een invloedrijke doch ruwe plaat waar ik eerst verbijsterd naar heb geluisterd. Hoe kon iemand die herrie goed vinden? Maar voor dat ik het wist was ik er helemaal weg van.
Volgens critici zou het een der beste platen in de populaire muziek zijn. Men zegt dat de Velvet Underground de godfathers van de punk zijn. (Hoewel Lou Reed punk maar niks vindt.) Mijn geluk was dat Nirvana populair werd, korte tijd nadat ik 'The Velvet Underground & Nico' en 'White Light White Heat' kocht. Ook Nirvana is beïnvloed door The Velvet Underground.
Welke verzamelaar van Lou Reed heb je? Van Reed heb ik de CDs 'Transformer', 'Berlin' en 'Coney Island Baby'. Het nummer 'Caroline Says II' staat op 'Berlin'. Die LP is een der depressiefste platen in de geschiedenis genoemd. Zo gaat 'The Kids' over een slechte moeder wier kinderen worden afgenomen, met een intermezzo waarin kinderen keihard om hun moeder schreeuwen. En het nummer 'The Bed' gaat over iemand die zelfmoord pleegt, door een pols door te snijden. Zo depressief dat het smakeloos wordt.
http://en.wikipedia.org/wiki/Berlin_%28album%29'Caroline Says II' gaat volgens mij over mishandeling. Het nummer is gebaseerd op een outtake van The Velvet Underground, waar het 'Stephanie Says' heet.
Van The Velvet Underground ben ik nu tot fladderens toe onder de indruk van een live uitvoering van 'The Gift', uit de reünie-tour van 1993. Hoewel ik vind dat Lou Reed tijdens die reünie tergend lui zingt, vind ik de instrumentatie wel als vanouds goed. 'The Gift' wordt opgelezen door John Cale, dus Lou Reed is hier alleen instrumentaal te horen. Ik ben helemaal weg van ritme-gitarist Sterling Morrison, die inmiddels is overleden. In 'The Gift' is zijn gitaarwerk goed te horen.
The Velvet Underground "The Gift" 1993
http://www.youtube.com/watch?v=wQFpFGOmLDUVolgens een tekstweergave zou het nummer uit twee akkoorden bestaan die eindeloos herhaald worden. Wat mij aanspreekt is hoe Sterling Morrison een monotone riff kan blijven spelen en levendig houden, zonder dat dit me maar een seconde verveelt. Sterker nog, het laait me helemaal op. Ook zijn gitaargeluid vind ik heel goed. Ik ben benieuwd wat je ervan vindt. Zou jij die riff kunnen spelen?
Dit zouden de akkoorden moeten zijn:
* all the strings downtuned a whole-tone
1d ----- * downtuned a whole-tone (from e to d)
2A ----- * downtuned a whole-tone (from B to A)
3F ----- * downtuned a whole-tone (from G to F)
4C ----- * downtuned a whole-tone (from D to C)
5G ----- * downtuned a whole-tone (from A to G)
6D ----- * downtuned a whole-tone (from E to D)
{E/D}{E/D}{E/D}{E/D} (Waldo Jeffers had reached his limit ...)
{E/D}{E/D}{E/D}{E/D} (Two months, and all he had to show ...)
{E/D}{E/D}{E/D}{E/D} (Truant school had ended ...)
{E/D}{E/D}{E/D}{E/D} (She would remain faithful ...)
....
* chords for standard-tuning
{D/C}{D/C}{D/C}{D/C} (Waldo Jeffers had reached his limit ...)
{D/C}{D/C}{D/C}{D/C} (Two months, and all he had to show ...)
{D/C}{D/C}{D/C}{D/C} (Truant school had ended ...)
{D/C}{D/C}{D/C}{D/C} (She would remain faithful ...)
....
http://ww21.tiki.ne.jp/~wildside/tabs/the_gift.htmlStephan schreef:['Sunday Morning'] Ik was overigens ook van plan om een nummer te schrijven over zondag. Ik kan me vreselijke saaie zondagen herinneren van vroeger met klassieke muziek en niets te doen.
Ben je nog steeds van plan om een lied over zondag te maken? Je zou ook een lied over verveling op zich kunnen schrijven. Wat te denken van een lied over verveling op een drukke vrijdag- of zaterdag-avond bijvoorbeeld? Dan heb je een contrast.
Stephan schreef:['Navelstaar'] Wat ik interessant vind is dat je pas bij de tweede noot van de nieuwe maat een octaaf omhoog gaat, in plaats van bij de eerste. Dat is minder voorspelbaar.
Ik denk dat dit de fout was die ik maakte. Er ging iets mis bij het omhoog gaan en eigenlijk wilde ik stoppen. Ik hoopte er nog iets van te maken. Zo kunnen fouten en uitglijders een nieuwe richting bieden. Ik probeer een creatie te zien als een levend wezen. De ene keer ben ik de baas, de andere keer is de creatie de baas. (Of beide tegelijk.) Ik heb vaak de indruk dat ik hooguit wat structuur op kan leggen, maar dat ik verder een toeschouwer ben van wat er tijdens het spelen gebeurt. Als ik zo bezig ben heb ik het meeste plezier.
Stephan schreef:Daniel73 schreef:Wat ik nu wil oefenen is in muziek van hoog naar laag te gaan. Ik heb te vaak het maniertje om in laag te beginnen en hoog te eindigen. Zoals een gesprek dat steeds drukker wordt. Dat is even leuk, maar gaat gauw vervelen denk ik.
Het is inderdaad saai om telkens hetzelfde te doen, maar aan de andere kant moet je per liedje bepalen wat je er het beste bij vind passen. Het voordeel van langzaam opbouwen is dat je de aandacht van de luisteraar vast blijft houden. Als je meteen alle drukte en ideeën laat horen weet de luisteraar dat er weinig verassend meer te horen valt. Maar dat zou je ook juist express kunnen gebruiken, in bijvoorbeeld een liedje over steeds grotere desillusie.
Nadeel van 'Zeeruis' is dat de muziek steeds drukker wordt naar het einde toe. Er komt steeds iets meer bij. Pas bij het strings-outro onstaat een rust, maar die is meteen helemaal rustig. Toentertijd wist ik nog maar weinig van muziek, nog minder dan nu, en zodoende hoor ik steeds meer dommigheden. Hoewel ik er een enkele keer misschien mee weg kan komen.
Voor Frank zijn we (in dezelfde tijd) bezig geweest met een lied dat 'Mooi weer vandaag' heette, dat ook steeds drukker naar het einde toe werd. Dat wordt dan vervelend, vind ik (achteraf).
Van een Master Class van Mathilde Santing op televisie, bij Sonja Barend, leerde ik dat in plaats van iets hard en fel uit te spreken, het tegengestelde zelfs heftiger kan zijn. Santing schreeuwde "Ik maak je helemaal kapot!!!!" En dat klonk wel heftig, maar niet half zo heftig als toen ze dezelfde tekst zachtjes en steeds langzamer zei: "Ik maak je he-le- maal..." Ze hoefde de zin niet eens meer af te maken, zo intens werd de mededeling toen.
Steeds harder en hoger schreeuwen kan juist een gevoel van onmacht tonen. Terwijl rustig en beheerst blijven veel dreigender kan zijn. Dit soort tegenstellingen en contrasten vind ik interessant.
Stephan schreef:Daniel73 schreef:Het intro ("pa-dap pa-da") is onzin. Overmoed. Ik mis een instrumentale lead in het intro, of anders een koortje.
Ik twijfel zelf over de zanglijn in de eerste twee coupletten. Ik vind dat halverwege het tweede couplet de boel inzakt, dan vind ik het saai worden.
Ik vind het gitaarstukje van de gitarist heel goed klinken. Zou je dat niet als intro kunnen proberen?
Over het inzakken van de eerste twee coupletten: hierbij lijkt een opbouw me handig. Wat ik vaak bij nummers van bijvoorbeeld ‘The Red Hot Chili Peppers’ hoor is dat het eerste couplet helemaal basis is, en dat Frusciante vanaf bijvoorbeeld het tweede couplet de achtergrondzang voor zijn rekening neemt. En bij het derde couplet hoor je dan weer een lichte variatie in de zang, of een nieuw stukje gitaar of piano (wat ik op zich ook in ‘Zeeruis’ terug hoor).
Het gitaarriffje van de gitarist hoort thuis in het intro. Ik heb het in 'Zeeruis jam #5' weggelaten omdat ik even wilde klooien met een gitaarloze mix. Dat "pa-dap pa-da" is een vage imitatie van het riffje. Maar het riffje is niet het type instrumentale lead dat ik erbij wil. Want het is weer een riffje met korte noten. Ik wil er een lead met lange noten bij. Meer zoals dat eh.. koortje ("jaaaaaaa-haaaaaaa").
Ik ken de truc om steeds iets te voegen. In 'Zeeruis' gebeurt dat ook, enigszins. Maar dan zou een uitvoering op een enkel instrument alsnog saai zijn. Ik denk dat de saaiheid aan de matte zanglijn ligt ('Zeeruis jam #5').
Stephan schreef:Daniel73 schreef:Zo wordt het derde couplet opgesplitst door het refreingedeelte gezongen, vanaf ongeveer 02:30.
Dat vind ik goed en samenhangend klinken.
Toch wel? Probleem met 'Zeeruis' was dat ik van alles wilde, zonder te weten of het wenselijk was. Mijn gedachte was dat de tekst steeds verknipter zou raken. Eerst zijn er twee coupletten. Daarna wordt, na een instrumentaal gedeelte van een half couplet, de eerste helft van het eerste couplet over de tweede helft gezongen. En daarna wordt het derde couplet gesplitst door het refrein. Zoals in een betoog dat steeds chaotischer en verknipter wordt. Op zo'n manier met muziek omgaan, zonder er zelfs maar verstand van te hebben, was belastend omdat ik nooit wist of ik nou innovatief of dom bezig was.
Stephan schreef:Daniel73 schreef:Bedoel je met tenenkrommende keyboards de blazers-uithalen die veel te hard boven de muziek uitkomen?
Die bedoel ik. Ik denk dat het met name komt omdat het keyboards zijn, waardoor ze mechanisch klinken. Bij piano en dergelijke geluiden hoor ik het verschil niet, maar er zijn instrumenten die naar mijn mening niet door de computer vervangen kunnen worden, zoals blaasinstrumenten en gitaar.
De bas klinkt goed, ook de manier waarop hij binnenvalt. Hij klinkt ook echt als een bas, is hij met een effect bewerkt?
Ik vind de "blazers"-uithalen op zich nog wel een redelijke imitatie, voor een keyboard. Ze kwamen uit een oude Yamaha YS-200 die was ingesteld op distortion. Tot dusver het treffendste synthetische blazers-geluid dat ik ken. Het geluid is fel, terwijl veel geluidsbanken softe, afgeronde "blazers" laten horen. Hoe dan ook, 'Zeeruis' had bij voorkeur echte blazers moeten hebben.
De manier hoe de bas invalt was een noodzaak. Er was geen "count in" op de tape gezet.
Ik weet niet of de bas in de instrumentale mix onder 'Zeeruis jam #5' is bewerkt. In de instrumentale "Zeeruis mix060319 instr" heb ik volgens mij wel zitten klooien, met een pitch down van een octaaf. Ik doe dat door het oorspronkelijke geluid en het bewerkte geluid te mengen.
Overigens weet ik niet of misschien in de studio een bas-effect is gebruikt. Daar heb ik tot nu toe nooit zo bij stilgestaan. Dat zou dan te horen moeten zijn in de "Zeeruispand"-mixen.
Stephan schreef:Daniel73 schreef:Het woord "bewust" vind ik aardig omdat het "m'n noodsignalen" iets opschuift. Ik zou niet weten hoe ik het anders zou kunnen aanpakken, om zo'n effect te bereiken. Wat had jij gedaan?
Kun je de ruimte waar je anders ‘bewust’ zingt niet openlaten? Dan heb je hetzelfde effect, maar dan meer ruimte.
Ik denk dat bij de zin ‘Nergens zie ik meer de kust’ die klemtoon op de ‘meer’ inderdaad verkeerd ligt. Ik denk dat ‘hier’ beter zou passen.
Wat mij betreft kan het "zelfs jij negeert m'n noodsignalen" worden, zoals jij voorstelt. Ik heb er niet bij stilgestaan dat dit beter zou kunnen klinken. Ik ben benieuwd wat de componerende vriend ervan vindt. Die heeft nog steeds een trauma van mijn eeuwige gesleutel aan de tekst, en hij hoopte dat ik daar eens mee klaar was.
"Nergens zie ik hier de kust" vond hij goed. Dat heb ik afgelopen week nog wel los weten te krijgen.
Stephan schreef:Daniel73 schreef:In dit thuismix-experiment heb ik geprobeerd om met octaven-pitch wat meer ruimte en variatie te kweken tussen laag en hoog. Als een test.
Ik heb ook eens noodzakelijkerwijs met pitchen over de zanglijn gewerkt, vanwege technische problemen, maar de uitkomst was dat het geluid werd vervormd, waardoor er eerder een lachwekkend effect onstond. Pitchen is volgens mij alleen iets voor instrumenten.
Met octaaf-pitchen meng ik vaak het oorspronkelijke geluid met het gemengde geluid, zodat tesamen een nieuw, vol geluid ontstaat.
Pitchen kan ook leuk zijn met zang. Brian Wilson deed dat in de jaren 70, in outtake 'It's Over Now'. Hij zong dan sneller en hoger in, bij een sneller lopende tape. Bij het normaal afspelen van de tape ontstond dan een lome, trage stem. Pitchen van stemmen kan lachwekkend klinken, maar je kunt er ook serieuze klinkende geluiden mee maken. Zover ik weet pitchten The Beatles ook weleens hun zang. Volgens mij in de Wildlife-versie van 'Across the Universe'. (Anders is van die opname de mix op de LP 'Let it be' omlaag gepitcht.)
.