Wat is je favoriete single/langspeler/etc.?

Muziek, films, theater, televisie, radio

Berichtdoor Stephan » vr jul 06, 2007 1:46 pm

Daniel73 schreef:John Frusciante - Unknown
http://www.youtube.com/watch?v=HDaaAneJP5I
VPRO Frusciante-documentaire (1994)

Nu valt me pas op, nadat ik 'the madcap laughs' heb gekocht, hoeveel Frusciante hier qua uiterlijk op Barrett lijkt. Alleen is Frusciante's houding iets duisterder. Barrett komt in wat ik van hem heb gezien en gehoord vriendelijker over.
Opvallend vind ik Frusciante's opgetrokken schouders wanneer hij gitaar speelt (net als bij de Amsterdamse 'Under the bridge' uitvoering, volgens mij), hij gaat er helemaal in op.
Ik waardeer dit nummer overigens alweer meer dan toen ik het een paar maanden geleden voor het eerst hoorde. Benieuwd wanneer Frusciante 'Smile from the streets you hold' uitbrengt.
Stephan
Member
 
Berichten: 297
Geregistreerd: zo apr 16, 2006 4:04 pm

Berichtdoor Rockerduck » di jul 10, 2007 1:14 am

De laatste week ben ik helemaal VERSLAAFD aan de nummers 'Dani California' en 'Snow ((Hey Oh))' van Ted Hot Chili Peppers. Hoe is de rest van het album 'Stadium Arcadium'? Is dat in dezelfde stijl of wijkt het veel af? Raad je het album aan, aan mensen die dol zijn op de grote hits ('Californication', 'Under the bridge', 'Scar tissue') maar die niets geven om hun vroege werk (zoals te zien in de VPRO documentaire)?
Rockerduck
Member
 
Berichten: 652
Geregistreerd: di jan 17, 2006 12:36 am

Berichtdoor Ei » di jul 10, 2007 4:08 pm

Rockerduck schreef:De laatste week ben ik helemaal VERSLAAFD aan de nummers 'Dani California' en 'Snow ((Hey Oh))' van Ted Hot Chili Peppers.

Ted Hot Chili Peppers... :lol:
Ei
Member
 
Berichten: 420
Geregistreerd: di feb 06, 2007 12:36 pm

Berichtdoor Rockerduck » wo jul 11, 2007 2:20 am

Ja, ken je die niet? Ze zijn de populairste band na The Rolling Jones en Jon Bon Goofy.
Rockerduck
Member
 
Berichten: 652
Geregistreerd: di jan 17, 2006 12:36 am

Berichtdoor Daniel73 » zo jul 15, 2007 4:50 am

Daniel73 schreef:
Rockerduck schreef:Het is geen muziek.

Als je zo gaat beginnen is er weinig discussie mogelijk. Alsof muziek aan vaste waarden en normen moet voldoen. Van klassieke muziek en van jazz-muziek kun je ook stellen dat je geen zinnen en geen stem [hoort]. Bij het experimentelere werk op Radio 4 hoor je soms de spookachtigste, vage combinaties. Maar dat is blijkbaar geen muziek?

Rockerduck schreef:Dat is wat je noemt spijkers op laag water zoeken, Daniel. Je begrijpt best wat ik bedoel.

Nee, dat begrijp ik niet. Hoewel er met jou velen zullen zijn die dergelijke zelfkant-opnames van Frusciante "geen muziek" noemen. Al was het maar vanwege de ontstellende slordigheid van uitvoeren. Toen ik zijn eerste solo-CD 'Niandra LaDes and Usually Just a T-Shirt' kocht was het aanvankelijk als een curiositeit. Tijdens het beluisteren in de platenzaak verwachtte ik er weinig van. Ik was dus allesbehalve fan van Frusciante. De verkoper zei dat hij de CD niet kan verdragen. Zo vals als hij de zang vindt.

Wikipedia: Niandra Lades and Usually Just a T-Shirt (1994)
http://en.wikipedia.org/wiki/Niandra_Lades_and_Usually_Just_a_T-Shirt

Een reden voor mij om de CD te beluisteren en herbeluisteren was vooral uit interesseerd naar de manier hoe de opnames zijn gemaakt. Namelijk thuis, met vrij eenvoudige opname-apparatuur. Vier sporen en soms acht, heb ik begrepen. De CD geeft op zich een documentaire-achtige weergave van hoe een beroemde muzikant die de wereld aan zijn voeten heeft, thuis zit te klooien als een zwerver.

Pas na een aantal keer luisteren raakte ik verslaafd aan steeds grotere delen van de CD. Misschien is het hersenspoeling. Maar dan heb ik wel als excuus dat Frusciante niet zomaar een muzikant is, gezien zijn status als gitarist bij met name de Red Hot Chili Peppers. Voordat Frusciante zo in verval raakte studeerde hij naar eigen zeggen zo'n 10 uur per dag op gitaar. Hij had dus reeds braaf zijn huiswerk gedaan voordat hij in verval raakte. Een aantal van de thuisopnames zouden gemaakt zijn ten tijde van de studio-opnames van de Peppers voor 'Blood Sugar Sex Magik' (1991), met daarop o.m. de hits 'Under the Bridge' en 'Give It Away'. Daarop speelt Frusciante wel strak en gedisciplineerd. Zoals hij later weer zou doen vanaf 1998, na zijn terugkeer bij de Peppers.

Wat mij aanspreekt op Frusciante's solo-CD 'Niandra LaDes' is de bedriegelijk lakse manier van spelen die niettemin is gebaseerd op een muzikaliteit en vaardigheid waar menig getalenteerde artiest jaloers op kan zijn.
Ik vind de CD een inspiratie voor amateurs op zolderkamers om zelf muziek te gaan maken. Ondanks beperkte geluidstechniek en eventuele slordigheid. Dit brengt de CD dichtbij huis. Zeker als deze thuis is opgenomen met een beperkt aantal instrumenten, vaak alleen gitaar en soms wat toetsen.
Bedriegelijk is dat de chaotische CD volgens mij een gevoel geeft van "dat kan ik ook". Waarbij dan al gauw blijkt hoe vernuftig en briljant de schijnbaar achteloze, demo-achtige schetsen in elkaar zitten. Zelfs al speelt Frusciante als een verdwaalde dronkenlap, dan nog is te horen hoezeer zijn geluid bijdraagt aan dat van de Peppers, die hem in de jaren 1992-1997 node gemist hebben als bandlid.

Een voorbeeld daarvan vind ik (nogmaals) 'Untitled #11', zoals te horen op 'Niandra Lades':
http://www.youtube.com/watch?v=ziwk9UVBv5E

Ik kan niet nalaten te benadrukken hoe weergaloos vernuftig ik deze schijnbaar eenvoudige, chaotische thuis-opname vind. Daarbij ben ik overigens aangestoken door Stefhan, die op zijn beurt weer door mij is aangestoken met Frusciante. Hoor toch eens goed wat Frusciante in een nummer van een kleine twee minuten neergooit.
De matige geluidskwaliteit, verergerd door YouTube, is een hinderlijke barrière op zich. Maar dan toch vind ik dat nog steeds te horen is dat hier niet zomaar wat geklooid wordt, en dat het wat mij betreft zeker wel muziek is. Meetbaar. Of men het qua smaak nou mooi vindt of niet.

De eerste minuut bevat een instrumentaal intro waarbij freakerige gitaren schijnbaar maar wat klooien, maar ondertussen een intens spel neerzetten dat zich verrassend combineert met de eveneens schijnbaar maar wat klooiende mellotron-achtige geluiden die soms ruwweg aangezet lijken te worden, alsof er maar wat op knopjes gedrukt wordt.
Als ik alleen dat op me in laat werken met enige vergiffenis voor de slordigheid, hoor ik een vernuftige symfonische compositie van geluidencombinaties die onverwacht vaak wél kloppen. Zodat een onaanhoorbare wolk van geluiden zich lijkt te ontcijferen als een geniale compositie die helaas nooit een groot publiek heeft bereikt. Frusciante doet hier iets waar bijv. Pink Floyd groot mee is geworden. Maar dan met een muzikaliteit waar Pink Floyd volgens mij een flinke kluif aan zou hebben. En dat thuis door één persoon met simpele opname-apparatuur.
Hoe klinkt die instrumentale eerste minuut als je het zo beluistert?

De tweede minuut is met zang. Het lijkt slechts een korte aanzet maar kan ook makkelijk staan als een compleet lied. Zoals men van veel kinderliedjes vaak alleen een couplet zingt.
Als couplet voor een nummer van de Peppers zou het volgens mij makkelijk tot een commerciële meezinger hebben kunnen leiden. Zoals 'Under the Bridge'. Ik hoor het publiek al meezingen: "I connect you with your shadow."

Ik ben gul bereid toe te geven dat Frusciante hier een aantal hoge barrières opwerpt om in dit soort werk hoorbaar en beluisterbaar over te komen. En er zijn veel mensen die er hun neus voor ophalen. Waaronder ook mensen die liever de Peppers en zijn latere, post-1998 werk horen. Zelf ben ik blij dat ik de moeite heb genomen om deze CD op me in te laten werken. Ik vind het Frusciante's beste werk.

Ik vind de CD 'Niandra LaDes' een ideaal klankbord als het gaat om muzikale expressie. Frusciante laat zich soms ontzettend gaan. Een rauwe schreeuw is daadwerkelijk een rauwe schreeuw. Zoals ook in een opera een luide uithaal harder is. Deze puurheid en de agressie geven mij een ervaring die ik tot dusver alleen bij Nirvana had. Maar Nirvana moest het hebben van beduidend minder muzikaliteit.
Frusciante weet een ruwe punk-achtige manier van spelen te combineren met symfonische invloeden. Niet van die gelikte symfo-podiumrock, maar met de intensiteit die ik eerder hoor op klassieke zender Radio 4 dan op popzender Radio 3.

Het zou misschien simpel zijn te stellen dat als Frusciante zo klinkt aan lagerwal, dat hij er dan aan hogerwal ver bovenuit stijgt. Maar wat ik dan mis is de emotie en de ruwheid van de ellende op 'Niandra LaDes', die ter plekke laat horen hoe het écht is om maatschappelijk aan lagerwal te zijn, ondanks rijkdom. Opgenomen op het moment zelf. Dat kan Frusciante niet nabootsen nu hij (gelukkig) gezond leeft. In die zin is 'Niandra LaDes' een unieke eenmalige ontvlamming van muzikale, intense bezetenheid. Had Frusciante het niet opgenomen en openlijk uitgebracht, dan was deze historische periode voor het publiek verloren gegaan.
Zelfs al zou Frusciante nu een keurige, gelikte, uitgewerkte 'Niandra LaDes' presenteren, het is dan toch maar een benadering van wat toentertijd pijnlijk authentiek was. Hoewel ik wel denk dat zo'n nieuwe versie een goede manier zou zijn om de muziek van 'Niandra LaDes' verteerbaar te maken voor de grote massa.

Hier nog wat korte nummers van de CD zelf:

Untitled #3 - John Frusciante
http://www.youtube.com/watch?v=ThWWcokyVjU
Twee minuten. Het gezongen eerste gedeelte klinkt wat mij betreft als een aanzet tot een hit voor de Peppers. Het eindigt al spoedig met een gesproken tekst. Een soort van bekentenis waarin de ik-persoon zich op een plaats meent te bevinden waar de woorden op het papier "wouldn't be the scribbly nonsense they are".
Op zijn best vind ik deze opname klinken als een gemiste kans voor de Peppers. Let op de zanglijn en hoe die zich uitbouwt binnen slechts een minuut.

Untitled #4 - John Frusciante
http://www.youtube.com/watch?v=9svhR7yxHmY
Instrumentaal. Wederom slechts twee minuten. Electrische gitaar. Na ongeveer dertig seconden is een gedeelte te horen dat ik briljant gevoelig vind in combinatie met het begin en het ruwere, stoere einde.
Hier laat Frusciante horen waarom ik de macho-achtige Peppers überhaupt interessant vind. In het tumult weet hij voor mij een gevoelige snaar te raken die weinig andere gitaristen op hun gitaar kunnen vinden.

Hieronder een lang, experimenteel nummer:

Untitled #8 - John Frusciante
http://www.youtube.com/watch?v=v31F5yilQp8
Acht minuten ditmaal. Instrumentaal. Met gesproken stemmen.
Ik heb begrepen dat dit een nummer is waar Stefhan moeite mee heeft. Zelf vind ik dat Frusciante hier geniaal een spookachtige eenzame sfeer neerzet, benadrukt door stemmen die als geesten lijken te verschijnen. Tenminste zoals ik het interpreteer is het nummer een expressie van wat Frusciante werkelijk ervoer in die tijd. Hij dacht toentertijd geesten om heen zich te hebben.
Misschien valt 'Untitled #8' in een muzikaal verantwoord perspectief te zetten door het te vergelijken met de ruim acht minuten durende geluidscollage 'Revolution 9' van The Beatles, uit 1968.
http://en.wikipedia.org/wiki/Revolution_9

The Beatles - Revolution 9 [fragment]
http://www.youtube.com/watch?v=I9JU5k9K-RA
Ook dit hoort volgens mij beter thuis op Radio 4 dan op Radio 3. Het is in elk geval geen pópmuziek.
Daniel73
Member
 
Berichten: 917
Geregistreerd: vr jun 02, 2006 5:45 pm
Woonplaats: Nederland

Berichtdoor Rockerduck » zo jul 15, 2007 10:24 pm

Rockerduck schreef:De laatste week ben ik helemaal VERSLAAFD aan de nummers 'Dani California' en 'Snow ((Hey Oh))' van Red Hot Chili Peppers. Hoe is de rest van het album 'Stadium Arcadium'? Is dat in dezelfde stijl of wijkt het veel af? Raad je het album aan, aan mensen die dol zijn op de grote hits ('Californication', 'Under the bridge', 'Scar tissue') maar die niets geven om hun vroege werk (zoals te zien in de VPRO documentaire)?

Kan Stephan mij hiermee helpen?
Rockerduck
Member
 
Berichten: 652
Geregistreerd: di jan 17, 2006 12:36 am

Berichtdoor Daniel73 » ma jul 16, 2007 2:20 am

Stephan schreef:
Daniel73 schreef:John Frusciante - Unknown
http://www.youtube.com/watch?v=HDaaAneJP5I
VPRO Frusciante-documentaire (1994)

Nu valt me pas op, nadat ik 'the madcap laughs' heb gekocht, hoeveel Frusciante hier qua uiterlijk op Barrett lijkt.

De overeenkomst in uiterlijk valt me ook op. Frusciante heeft naar eigen zeggen van Barrett geleerd een acoustische gitaar te gebruiken bij het componeren, en hij heeft een aantal nummers van Barrett live gespeeld.

Stephan schreef:Alleen is Frusciante's houding iets duisterder. Barrett komt in wat ik van hem heb gezien en gehoord vriendelijker over.

Op een paar bonustracks van 'The Madcap Laughs', namelijk 'Octopus' en 'She Took A Long Cold Look' vind ik Barrett's gedrag anders best vervelend voor de mensen in de studio. En op het album zelf vind ik het hysterische 'Dark Globe' en 'If It's In You' vergelijkbaar met de hysterie van Frusciante.

Misschien is het grootste verschil dat de jaren 60 een andere tijd waren dan de jaren 90. Alleen al vanwege censuur. Barrett heeft zich gewaagd aan ondeugende teksten, zoals 'Arnold Layne' en een ongecensureerde versie van 'Candy And A Currant Bun'. 'Arnold Layne' werd als single geboycot omdat Arnold's "strange hobby" zou verwijzen naar travestie. Frusciante kon daarentegen in de jaren 90, ook bij de Peppers, strooien met ondeugende teksten. Dat had Barrett nooit gekund in de jaren 60.

Over Barrett's gedrag heb ik gelezen dat hij best moeilijk en ruw kon zijn. Dus er is volgens mij zeker een keerzijde aan de "vriendelijke" Barrett die je voorstelt.
Ik vind Frusciante in het VPRO-interview van 1994 best behulpzaam, open en communicatief. Zo toont hij zich zomaar bereid om over het verlaten van de Peppers te praten, en is hij opmerkelijk open over zijn slechte levensstijl. Ook vertelt hij op kinderlijke wijze hoe hij in zijn jeugd steun vond bij een Bowie-fotoboek en dat hij als het ware is opgevoed door zijn muzikale helden. Volgens mij is dat pijnlijk confronterend voor velen. Frusciante toont zich er volgens mij uiterst kwetsbaar. Op een manier die ik zelden zie bij andere artiesten, die vaak de camera mijden als het slecht met ze gaat.

De VPRO-documentaire met het Frusciante-interview is op YouTube te vinden. Ik ben huiverig om het zomaar te linken omdat de documentaire wat sexueel getinte fragmenten in en om het interview heeft geplaatst.

Stephan schreef:Opvallend vind ik Frusciante's opgetrokken schouders wanneer hij gitaar speelt (net als bij de Amsterdamse 'Under the bridge' uitvoering, volgens mij), hij gaat er helemaal in op.
Ik waardeer dit nummer ['Unknown'] overigens alweer meer dan toen ik het een paar maanden geleden voor het eerst hoorde.

Ik heb vaak met Frusciante dat ik er minstens twee keer naar moet luisteren. Ook omdat Frusciante in deze tijd weinig herhaling heeft in zijn liedjes, waardoor ze in eerste instantie moeilijk te vatten zijn. Hier in dit onbekende 'Unknown' vind ik hem een compositie neerzetten zoals ik die in klassieke muziek en in jazz hoor. Geen minutenlange couplet-refrein-herhaling maar een doorlopend, voortgaand geheel. Misschien is het daarom dat ik er steeds opnieuw naar kan luisteren.

Op 20/01/1997 in Viper Room, Los Angeles, CA heeft Frusciante 'Unknown' live gespeeld. Zo mogelijk nog slordiger dan in het VPRO-interview uit 1994.

Unknown (Viper Room, 20/01/1997) (mp3 in zip-bestand)
http://www.rhcpfrance.net/multimedia/download.php3?id=viper6
Hier is als intro een fragment te horen dat in de VPRO-documentaire op de achtergrond is gebruikt. Bij 00:40 zingt Frusciante namelijk iets als "turn around in a circle". Dat komt overeen. Waaruit ik voorzichtig concludeer dat de uitvoering van 'Unknown' in het interview mogelijk is ingekort van een langere uitvoering, waarvan een weggeknipte flard is gebruikt als achtergrondgeluid bij een voice-over.
Na 01:21 komt het gedeelte waarmee Frusciante in de VPRO-documentaire lijkt te beginnen. ("heaven around me has nothing to do"...) Maar er zijn verschillen. Zo zingt Frusciante hier iets over "water to wine" (02:36), in een gedeelte met kopstem.
Ik hoop dat Frusciante dit nummer ooit eens zal opnemen voor een CD.

De uitvoering van 'Unknown' van 1997 wordt overigens gevolgd door een discussie tussen een kritisch persoon uit het publiek en Frusciante. Over de wanprestatie van Frusciante op dat moment.
Frusciante reageert geïrriteerd en biedt aan te zullen vertrekken als die persoon gelijk heeft, maar dat die persoon zeker z'n kop moet houden. Toch vind ik dat die persoon grotendeels gelijk heeft. Al was het maar omdat hij überhaupt kritiek levert in plaats van de ongezonde Frusciante domweg toe te juichen in die tijd.

Stephan schreef:
Daniel73 schreef:John Frusciante - Unknown
http://www.youtube.com/watch?v=HDaaAneJP5I
VPRO Frusciante-documentaire (1994)

Nu valt me pas op, nadat ik 'the madcap laughs' heb gekocht, hoeveel Frusciante hier qua uiterlijk op Barrett lijkt.

De overeenkomst in uiterlijk valt me ook op. Frusciante heeft naar eigen zeggen van Barrett geleerd een acoustische gitaar te gebruiken bij het componeren, en hij heeft een aantal nummers van Barrett live gespeeld.

Stephan schreef:Alleen is Frusciante's houding iets duisterder. Barrett komt in wat ik van hem heb gezien en gehoord vriendelijker over.

Op een paar bonustracks van 'The Madcap Laughs', namelijk 'Octopus' en 'She Took A Long Cold Look' vind ik Barrett's gedrag anders best vervelend voor de mensen in de studio. En op het album zelf vind ik het hysterische 'Dark Globe' en 'If It's In You' vergelijkbaar met de hysterie van Frusciante.

Misschien is het grootste verschil dat de jaren 60 een andere tijd waren dan de jaren 90. Alleen al vanwege censuur. Barrett heeft zich gewaagd aan ondeugende teksten, zoals 'Arnold Layne' en een ongecensureerde versie van 'Candy And A Currant Bun'. 'Arnold Layne' werd als single geboycot omdat Arnold's "strange hobby" zou verwijzen naar travestie. Frusciante kon daarentegen in de jaren 90, ook bij de Peppers, strooien met ondeugende teksten. Dat had Barrett nooit gekund in de jaren 60.

Over Barrett's gedrag heb ik gelezen dat hij best moeilijk en grof kon zijn. Dus er is volgens mij zeker een keerzijde aan de "vriendelijke" Barrett.
Ik vind Frusciante in het VPRO-interview van 1994 best behulpzaam, open en communicatief. Zo toont hij zich zomaar bereid om over het verlaten van de Peppers te praten, en is hij opmerkelijk open over zijn slechte levensstijl. Ook vertelt hij op kinderlijke wijze hoe hij in zijn jeugd steun vond bij een Bowie-fotoboek en dat hij als het ware is opgevoed door zijn muzikale helden. Volgens mij is dat pijnlijk confronterend voor velen. Frusciante toont zich er volgens mij uiterst kwetsbaar. Op een manier die ik zelden zie bij andere artiesten, die vaak de camera mijden als het slecht met ze gaat.

De VPRO-documentaire met het Frusciante-interview is op YouTube te vinden. Ik ben huiverig om het zomaar te linken omdat de documentaire wat sexueel getinte fragmenten in en om het interview heeft geplaatst.

Stephan schreef:Opvallend vind ik Frusciante's opgetrokken schouders wanneer hij gitaar speelt (net als bij de Amsterdamse 'Under the bridge' uitvoering, volgens mij), hij gaat er helemaal in op.
Ik waardeer dit nummer ['Unknown'] overigens alweer meer dan toen ik het een paar maanden geleden voor het eerst hoorde.

Ik heb vaak met Frusciante dat ik er minstens twee keer naar moet luisteren. Ook omdat Frusciante in deze tijd weinig herhaling heeft in zijn liedjes, waardoor ze in eerste instantie moeilijk te vatten zijn. Hier in dit onbekende 'Unknown' vind ik hem een compositie neerzetten zoals ik die in klassieke muziek en in jazz hoor. Geen minutenlange couplet-refrein-herhaling maar een doorlopend, voortgaand geheel. Misschien is het daarom dat ik er steeds opnieuw naar kan luisteren.

Op 20/01/1997 in Viper Room, Los Angeles, CA heeft Frusciante 'Unknown' live gespeeld. Zo mogelijk nog slordiger dan in het VPRO-interview uit 1994.

Unknown (20/01/1997) (mp3 in zip-bestand)
http://www.rhcpfrance.net/multimedia/download.php3?id=viper6
Hier is als intro een fragment te horen dat in de VPRO-documentaire op de achtergrond is gebruikt. Bij 00:40 zingt Frusciante namelijk iets als "turn around in a circle". Dat komt overeen. Waaruit ik voorzichtig concludeer dat de uitvoering van 'Unknown' in het interview mogelijk is ingekort van een langere uitvoering, waarvan een weggeknipte flard is gebruikt als achtergrondgeluid bij een voice-over.
Na 01:21 komt het gedeelte waarmee Frusciante in de VPRO-documentaire lijkt te beginnen. ("heaven around me has nothing to do"...) Maar er zijn verschillen. Zo zingt Frusciante hier iets over "water to wine" (02:36), in een gedeelte met kopstem.
Ik hoop dat Frusciante het nummer ooit eens zal opnemen voor een CD.

De uitvoering van 'Unknown' van 1997 wordt gevolgd door een discussie tussen een kritisch persoon uit het publiek en Frusciante. Over de wanprestatie van Frusciante op dat moment.
Frusciante reageert geïrriteerd en biedt aan te zullen vertrekken als die persoon gelijk heeft, maar dat die persoon zeker z'n kop moet houden. Over "vriendelijke" Frusciante gesproken. :)

Het hele optreden is te horen onder:
http://www.rhcpfrance.com/multimedia/mp3_john_20011997.php3

Meer Frusciante-optredens:
http://www.rhcpfrance.com/multimedia/mp3_john.php3
(1997 en 2001)
Daniel73
Member
 
Berichten: 917
Geregistreerd: vr jun 02, 2006 5:45 pm
Woonplaats: Nederland

Berichtdoor Daniel73 » ma jul 16, 2007 2:26 am

Stephan schreef:Benieuwd wanneer Frusciante 'Smile from the streets you hold' uitbrengt.

'Smile From The Streets You Hold' (1997) zou gemaakt zijn voor "drugsgeld". Tot dusver is deze CD permanent van de markt verdwenen en is alleen 'Niandra LaDes' opnieuw in produktie genomen. Inmiddels zou Frusciante van mening zijn dat 'Smile From The Streets' te verkrijgen moet zijn.
De CD zou grotendeels materiaal bevatten uit dezelfde tijd als 'Niandra LaDes'. Zoals 'Height Down' en 'Well, I've Been' (beide met River Phoenix) en het titelnummer 'Smile From The Streets You Hold'. Volgens mij is de CD slechts een losse verzameling nummers. In tegenstelling tot 'Niandra LaDes'.
Misschien is de CD vooral interessant voor degenen die 'Niandra LaDes' hebben weten te verteren en een toetje willen. :)
Mij is, via via, een kopie van 'Smile From The Streets' beloofd. Maar die heb ik nog niet ontvangen.

Wikipedia: Smile From The Streets You Hold
http://en.wikipedia.org/wiki/Smile_from_the_Streets_You_Hold

Naast deze CD ken ik nog vier nummers uit 1997 of eerder. Die zijn elders verschenen. Zie de links hieronder.

Bij 'The John Frusciante Tablature Archive' www.jftab.com zijn twee nummers te vinden die op de muziekcassette van 'Niandra LaDes And Usually Just A T-Shirt' zouden staan:
- Ants ( mp3 > 2,21 Mo)
http://www.fuzz1.com/jftab-compteclic/clic.php3?url=niandra.free.fr/bonus/ants.mp3
- Soul Removal ( mp3 > 3,34 Mo)
http://www.fuzz1.com/jftab-compteclic/clic.php3?url=niandra.free.fr/bonus/Soul_Removal.mp3
'Soul Removal' gebruikt grotendeels de tekst van 'Untitled #3'.

Bij fansite 'Frusciante.net' kun je als je gratis lid wordt, de inhoud van de 'Estrus'(?)-single downloaden. Het gaat om deze nummers:
- Estress
- Outside Space
http://www.frusciante.net/
Het intro van 'Outside Space' is kort te horen als instrumentaal outro van 'Mascara' op 'Niandra LaDes'.
Daniel73
Member
 
Berichten: 917
Geregistreerd: vr jun 02, 2006 5:45 pm
Woonplaats: Nederland

Berichtdoor Daniel73 » ma jul 16, 2007 4:55 am

Rockerduck schreef:De laatste week ben ik helemaal VERSLAAFD aan de nummers 'Dani California' en 'Snow ((Hey Oh))' van Ted Hot Chili Peppers. Hoe is de rest van het album 'Stadium Arcadium'? Is dat in dezelfde stijl of wijkt het veel af? Raad je het album aan, aan mensen die dol zijn op de grote hits ('Californication', 'Under the bridge', 'Scar tissue') maar die niets geven om hun vroege werk (zoals te zien in de VPRO documentaire)?

Wat is hun vroege werk? De Red Hot Chili Peppers zijn actief sinds 1983. In 1988 stierf gitarist Hillel Slovak aan een heroine overdosis. Hij werd vervangen door John Frusciante. Daarna volgde het vierde album 'Mother's Milk' (1989). Het vijfde album heet 'Blood Sugar Sex Magik' (1991). Deze bevat de grote hits 'Under the Bridge' en 'Give it Away'.
Na een onderbreking is Frusciante vanaf het zevende album 'Californication' (1999) weer present. Wat wederom grote hits opleverde. Daarna zijn het album 'By the Way' (2002) en het dubbelalbum 'Stadium Arcadium' (2006) verschenen.

Wikipedia: Red Hot Chili Peppers
http://en.wikipedia.org/wiki/Red_Hot_Chili_Peppers

Zelf heb ik de CDs 'Blood Sugar Sex Magik' en 'By the Way'.
'Californication' vind ik tot dusver te saai om te kopen. Ik heb sowieso grote moeite met de zang van Anthony Kiedis, die me gauw verveelt. Ik heb daarom weinig behoefte om 'Stadium Arcadium' zelfs maar te horen. Zeker sinds ik 'Snow ((Hey Oh))' heb gehoord. Altijd weer diezelfde vervelende monotone stem door de muziek heen, alsof Kiedis maar niet snappen wil wat zingen is. Zoiets vind ik even leuk, maar ik hoef er geen uitgebreide verzameling van. Ongelofelijk hoe goede muzikanten als Frusciante en Flea zo consequent hun werk laten verknoeien.
Over overeenkomsten met dronkenschap gesproken. Kiedis klinkt zelfs nuchter nog bezopen, vind ik.

Als ik 'By the Way' niet had zou ik misschien naar 'Stadium Arcadium' hebben geluisterd. Tot dusver hoor ik weinig tot geen hits die me benieuwd maken. Dat vind ik bij de Peppers een slecht teken.

'By the Way' kost volgens mij tegenwoordig €10. Speeltijd 68 minuten. Ik zou voor deze CD gaan.
Er staan hits op als 'By the Way', The Zephyr Song', 'Can't Stop' en 'Universally Speaking'.
Verder vind ik 'Throw Away Your Television', 'Cabron', 'On Mercury', 'Minor Thing', 'Warm Tape' en 'Venice Queen' goede nummers.

Op deze CD staat ondermeer het nummer 'Tear', dat jij en Stephan een goed nummer vinden in topic 'Welk liedje draai je nu topic 3.0'.

2007-07-05, Rockerduck schreef:Ik heb vandaag een aantal nummers van de Red Hot Chili Peppers aan m'n playlist toegevoegd. Ik moet zeggen dat ik ze steeds meer ga waarderen. Vooral de zang van Anthony Kiedis ligt me lekker in het gehoor. Overigens is het bijzonder dat ik de namen weet van alle bandleden van een band waar ik geen fan van ben! Ik zoek ook van alle nummers die ik beluister de teksten op en probeer via Wikipedia meer achtergrondinformatie te achterhalen. Zo vind ik het gegeven van 'Dani' uit 'Californication', 'By the way' en 'Dani California' verrassend. Door niet altijd goed naar de teksten te luisteren, was me dat ontgaan.

2007-07-06, Stephan schreef:'Tear' vind ik een goed nummer. De eerste keer dat ik het luisterde vond ik de keyboard nogal vreemd en statisch, maar na een paar keer luisteren ben ik daaraan gewend geraakt en waardeer ik het nummer erg. Vooral de melancholische sfeer.

http://bb.mcdrake.nl/nedofftopic/viewtopic.php?p=5495#p5495
http://bb.mcdrake.nl/nedofftopic/viewtopic.php?p=5513#p5513

Op 'Tear' vind ik de zang van Kiedis vreselijk ("my teeeeeaaaaaar!"). Precies waar ik over klaag. Zo blijft een lied voor mij op een vervelende manier hangen.
Maar goed, het nummer staat op 'By the Way'. :)

Op de hit 'Can't Stop' vind ik dat goed te horen is hoe matige Kiedis door Frusciante's muzikaliteit wordt gered. Vanaf 00:58 zet Frusciante een achtergrondzang in die volgens mij het verschil maakt tussen een suf nummer en een hit. Nog even los van het gitaarwerk dat hij levert. Verder valt me op dat Kiedis's zang soms wordt aangevuld met achtergrondzang van Frusciante, zodra het saai dreigt te worden. Bijvoorbeeld in het gedeelte vanaf 02:40 ("wait a minute"), dat vanaf 03:00 wordt opgeleukt met een tweede stem ("ten more reasons"). Beeld je in dat die invulling had ontbroken. Hoe saai het dan zou worden.

Red Hot Chili Peppers - Can't Stop
http://www.youtube.com/watch?v=f7iiF8U6y_U

Wat is de invulling van Anthony Kiedis bij de Peppers? Is hij alleen een zingende tekstschrijver of draagt hij ook muzikaal iets bij?

Kon ik maar een Frusciante en Flea vinden waarbij ik zo Nawijn-achtig kon karaoken terwijl zij dat in goede banen leiden. Waarom Kiedis wel?
Is het maar een kwestie van smaak of is echt te horen hoe een aantal goede muzikanten vernuftig een zwakke zanger maskeren?
Daniel73
Member
 
Berichten: 917
Geregistreerd: vr jun 02, 2006 5:45 pm
Woonplaats: Nederland

Berichtdoor Rockerduck » di jul 17, 2007 1:50 am

Daniel73 schreef:Wat is hun vroege werk? De Red Hot Chili Peppers zijn actief sinds 1983.

Ik bedoel min of meer het werk dat ze maakten tot aan dat vijfde album. Wat ik zag in de VPRO-documentaire van voor die tijd, vond ik niet om over naar huis te schrijven. Daar zijn ze nog 'echt' een (hard-)rock band. Veel rauwer, veel harder. Het moet je smaak zijn, maar het is niet de mijne.

Daniel73 schreef:Red Hot Chili Peppers - Can't Stop
http://www.youtube.com/watch?v=f7iiF8U6y_U

Ik vind dit niet zo'n goed nummer. Helemaal niet, zelfs. Met de zang van Kiedis heb ik niet zo'n moeite als Daniel. Ik vind 'm best aardig zingen. Hij is niet de beste zanger ter wereld, maar zeker ook niet slecht. In dit nummer zijn de coupletten saai, maar dat komt meer door de manier waarop de tekst gebracht wordt dan door de stem van Kiedis. In plaats van zingen wordt er gepraat. Het is geen rap, maar het is ook geen (pure) zang. Wat wél opvalt, daar heeft Daniel gelijk in, is dat het geheel beter klinkt met achtergrondzang van Frusciante. Vooral in de laatste seconden van de clip, waarin Kiedis a-capella zingt (dus zonder instrumentale begeleiding), klinkt zijn stem wel saai. Dan valt wel op dat begeleiding nodig is.

Wat vonden Daniel en Stephan van het optreden van de RHCP op Live Earth? Ik vond dat ze erg tam overkwamen. Het leek meer een routineklusje dan een gepassioneerd optreden.

http://www.youtube.com/results?search_q ... th&search=
Rockerduck
Member
 
Berichten: 652
Geregistreerd: di jan 17, 2006 12:36 am

Berichtdoor Daniel73 » zo jul 29, 2007 4:36 am

Hieronder drie nummers van Pink Floyd's tweede LP 'A Saucerful of Secrets' (1968). De opvolger van 'The Piper of the Gates of Dawn' (1967) met Syd Barrett.
Op 'A Saucerful of Secrets' is Barrett vervangen door David Gilmour. Op één nummer na en zeker twee twijfelgevallen.

Pink Floyd - Remember a Day
http://www.youtube.com/watch?v=rSLDtqil0-g

Zang door toetsenist en componist Richard Wright. Ik weet niet beter dan dat de gitaren van Barrett zijn. Maar volgens Wikipedia zou de slide gitaar van Gilmour zijn, tot mijn verbazing en ontzetting. Volgens het boek 'Random Precision - Recording the Music of Syd Barrett 1965-1974' (Cherry Red Books, 2001) van David Parker is de slide gitaar van Syd Barrett. (pag. 138) Dus ik sta niet alleen.
Dat ik nu op zich al aan het twijfelen gebracht ben, gaat nogal ten koste van de magie dat Barrett kort voordat hij uit Pink Floyd vertrok een memorabele slide partij neerzet in een nummer dat nota bene 'Remember a Day' heet. Ik zou de gitarist toch op gehoor moeten herkennen?
Moeilijkheidsgraad is dat Gilmour toentertijd ter vervanging van Barrett een Barrett-achtige stijl kon spelen, en dat Barrett het een en ander van Gilmour heeft geleerd.

Het (enige?) andere mysterieuze overgangsnummer op 'A Saucerful of Secrets' is 'Set the controls for the heart of the sun'.

Pink Floyd - Set the controls for the heart of the sun
http://www.youtube.com/watch?v=AvSHexRlNvo

Zang door bassist en componist Roger Waters. Hiervan heb ik gelezen dat Gilmour zich wat gitaar-overdubs herinnert. Maar er kan nog Barrett bij zitten. Evenals 'Remember a Day' zijn de opnames in 1967 begonnen.

De LP doet zijn naam 'A Saucerful of Secrets' dus eer aan. De afsluiter 'Jugband Blues' is echter wel onmiskenbaar met Barrett. Volgens een recencist prikt Barrett hier, als het ware, door het rookgordijn heen dat de andere Floyds neerzetten in hun nummers.

Pink Floyd - Jugband Blues
http://www.youtube.com/watch?v=1xbl1VxAq_8

Zang door zanger, gitarist en componist Barrett. Najaar 1967. Deze film is authentiek.
Jarenlang ging het gerucht dat de film bestond en dat bleek te kloppen. Hierin is Barrett te zien terwijl hij het nummer playbackt.

Helaas is het beeld hier ge"nuked". (Beeld is vervormd.) En ik kan op YouTube niets beters vinden. Want...
Omdat ooit een creatieveling op YouTube het geluid heeft vervangen voor dat van een BBC-sessie, is de video moeilijk te vinden met het juiste bijpassende geluid. (Hoewel op de teruggevonden film zelf haast geen geluid meer te vinden was.) Het barst van de "Jugband Blues" op YouTube, maar meestal met verkeerd geluid dat amper meeloopt met het beeld. En bij een ander was het geluid en de beeldratio goed, maar daar was het beeld opgeleukt met "new effects".

Van 'A Saucerful of Secrets' zijn wel twee min of meer voltooide outtakes, die 'Scream Thy Last Scream' en 'Vegetable Man' heten. Beide met Barrett. De andere leden zouden de nummers te problematisch hebben gevonden. Te pijnlijk. Maar op YouTUbe las ik eens het commentaar dat Pink Floyd later zelf ook problematische nummers hebben gemaakt. Zoals bv. 'The Wall'.

In augustus komt een jubileum-editie uit van 'The Piper of the Gates of Dawn', die 40 jaar geleden is uitgebracht. In een box. Stereo-mix en mono-mix. Er zou een bonus-CD bijzitten...
Maar of die behalve singles en B-kantjes eindelijk een aantal niet eerder uitgebrachte Barrett-gralen zal bevatten, waag ik te betwijfelen. Pink Floyd is zelden tot nooit happig geweest op outtakes.
Vooralsnog blijft het bij heruitgaven van een slordig nummer uit najaar 1967 dat wel is uitgebracht, 'Apples and Oranges'. Een lied waarvan ik alleen de coupletten goed kan verdragen. Een mislukte, beoogde derde hitsingle die Barrett onder druk gemaakt zou hebben. Het werd een flop. Maar uitgebracht is uitgebracht, dus die krijgt het publiek dan wel.

Pink Floyd - Apples and Oranges
http://www.youtube.com/watch?v=Lyrly7paam4
1967. Amerikaanse TV-show. Geplaybackt door Barrett.

Pink Floyd - Apples and Oranges
http://www.youtube.com/watch?v=Igv-7S4gP-k
Beeld uit 1968. Barrett geplaybackt door bassist Waters.

De B-kant, 'Paintbox', vind ik wel redelijk.

Pink Floyd - Paint Box
http://www.youtube.com/watch?v=3rzkkx2eCDE
Beeld uit 1968. Geplaybackt door componist/toetsenist/zanger Wright.

De gitaar (van het geluid) is door Barrett. Het huppelige gitaarwerk met tussendoor harde accenten houdt het mijns inziens wat slaapverwekkende lied overeind.

Maar de psychedelische punk van 'Vegetable Man' en 'Scream Thy Last Scream' die blijft vooralsnog op de plank. Ik hoop op die bonus-CD in augustus. Maar ik zou beter moeten weten. Verzachtende omstandigheden zijn dat Waters in een Barrett-documentaire lijkt te denken dat 'Vegetable Man' is uitgebracht. En Gilmour zou gezegd hebben dat er al zoveel bootlegs van deze outtakes zijn, dat het toch weinig meer uitmaakt. Maar dan moet je maar afwachten wat voor mix men gebruikt...

Hieronder live cover-versies.

The Jesus & Mary Chain Webster Hall 5/21 NY - Vegetable Man
http://www.youtube.com/watch?v=6Yp2mkPwANs
YouTube: Recorded on 5-21-2007 in New York, NY at Webster Hall.

A Room Of Musical Tunes - Scream Thy Last Scream
http://www.youtube.com/watch?v=KTq0Fg_UsYM
YouTube: Syd Barrett tribute recorded live at Mr. T's in Los Angeles, 30 September 2006.

In 'Scream Thy Last Scream' ontbreken de smurfenstemmen van het origineel, die het lied zo mogelijk nog waanzinniger maken. En ze zingen de tekst slordig. Alsof ze niet weten wat de tekst is.
Maar verder vind ik dat beide cover-uitvoeringen van de outtakes de baldadigheid en bitterheid bevatten van de originelen, die ik momenteel niet kan vinden op YouTube.

Van 'Vegetable Man' heb ik alleen een fragment kunnen vinden. Het eerste couplet.

Pink Floyd - Vegetable Man (fragment)
http://www.youtube.com/watch?v=5kws70uZC2w

Het akkoordenschema van de coupletten van 'Vegetable Man' zouden grotendeels bestaan aan het telkens steeds verder opschuiven van een akkoord. Mechanisch, als het ware. De tekst zou een autobiografische omschrijving van Barrett zijn, hoe hij zich blijkbaar voor joker vond lopen met zijn mode-gevoelige kledingstijl.
Kom daar maar eens mee, in 1967, in het najaar na de zogenaamde "Summer of Love". "I've been looking all over the place for a place for me. But it ain't anywhere. It just ain't anywhere."

"Scream thy last scream old woman with a casket" kan iets betekenen als "Schreeuw uw laatste schreeuw oude vrouw met een doodskist." Hoewel het in het Engels gewoon kistje of cassette kan zijn.
Helaas is op internet en ook daarbuiten zelden tot nooit een getrouwe tekst van 'Scream Thy Last scream' te vinden. Ik heb tenminste de gekste invullingen gezien.

Tot zover weer mijn geratel over het vroege werk van Pink Floyd met oprichter Barrett. Eigenlijk het enige werk van Pink Floyd dat ik eindeloos kan blijven beluisteren en dat me eindeloos blijft intrigeren.

Ben trouwens ook benieuwd of deze zomer de mono-mix van 'The Piper At the Gates of Dawn' hopelijk beter geremasterd zal zijn dan die van de 30-jarige editie uit 1997. Die klinkt vreselijk. Volgens kenners een ramp vergeleken met de originele mono-LP, die weer beter zou klinken dan de stereo-versie...
En wanneer komt van 'A Saucerful of Secrets' een goede remaster uit? Alleen die in de relatief zeldzame 'Shine On'-box lijkt helder te klinken...
Etc. etc. etc.
Muziek met Daniel. Voor alles wat je niet weten wilt. :)
Daniel73
Member
 
Berichten: 917
Geregistreerd: vr jun 02, 2006 5:45 pm
Woonplaats: Nederland

Berichtdoor Daniel73 » zo jul 29, 2007 4:47 am

Daniel73 schreef:Van 'Vegetable Man' heb ik alleen een fragment kunnen vinden. Het eerste couplet.

Pink Floyd - Vegetable Man (fragment)
http://www.youtube.com/watch?v=5kws70uZC2w

Herstel. Twee coupletten. Beide coupletten dus. Het "mechanische" gedeelte, voordat het lied muzikaal een andere koers uitgaat.
Daniel73
Member
 
Berichten: 917
Geregistreerd: vr jun 02, 2006 5:45 pm
Woonplaats: Nederland

Berichtdoor Stephan » zo aug 05, 2007 7:57 pm

Daniel73 schreef:Op 'Tear' vind ik de zang van Kiedis vreselijk ("my teeeeeaaaaaar!"). Precies waar ik over klaag. Zo blijft een lied voor mij op een vervelende manier hangen.

Anthony’s zang kan ik op zijn tijd wel waarderen; met name in een nummer waar het geheel triest moet klinken vind ik zijn stem wel passen. Maar het kan inderdaad ontzettend vals zijn, vooral live. En je krijgt er gauw genoeg van. Maar dat is met heel veel zangers zo.

Daniel73 schreef:Op de hit 'Can't Stop' vind ik dat goed te horen is hoe matige Kiedis door Frusciante's muzikaliteit wordt gered. […] Nog even los van het gitaarwerk dat hij levert.

Over het gitaarwerk gesproken, zonde dat Anthony over de tweede helft van Frusciante’s solo (dat begint vanaf 3.21) heen brabbelt. Gaaf aan het nummer vind ik de manier waarop Frusciante de noten aanslaat. Hij dekt met zijn vingers alle noten die hij niet moet spelen af zodat hij extra hard kan slaan. Ik heb het nummer een tijd geleden ingestudeerd voor gitaarles, maar ik kan er nog steeds weinig van.
De laatste tijd kan ik het nummer wel waarderen, maar in de tijd dat het een hit was drong het niet echt tot me door. Als de clip op tv kwam zapte ik naar iets anders.

Daniel73 schreef:Wat is de invulling van Anthony Kiedis bij de Peppers? Is hij alleen een zingende tekstschrijver of draagt hij ook muzikaal iets bij?

Hij speelt volgens mij geen instrument. Wat zulke zangers meestal doen is de muziek van de band objectief beoordelen. Dat las ik over de zanger van Dream Theater, James LaBrie, in een interview. Hij verkeerd in ongeveer dezelfde situatie als Kiedis; alleen een zanger (zelf het schrijven van teksten word door zijn bandleden gedaan), omringd door de beste virtuozen. Met als verschil tussen LaBrie en Kiedis dat LaBrie een stuk meer talent heeft, een veel indrukwekkender stem.

Daniel73 schreef:Kon ik maar een Frusciante en Flea vinden waarbij ik zo Nawijn-achtig kon karaoken terwijl zij dat in goede banen leiden. Waarom Kiedis wel?

Ik denk dat het met name om de vriendschap gaat. De Peppers zijn al best lang bij elkaar. Als je in een band zit is de communicatie naar mijn idee belangrijker dan de muzikale kwaliteit (hoewel er wel sprake is geweest van wrijving tussen Frusciante en Kiedis). Muziek is volgens mij voor een groot deel communicatie.
Als negatief voorbeeld heb je Focus, de Nederlandse progressieve rockband. De zanger/fluitist/pianist en de ex-gitarist zijn allebei ongetwijfeld virtuozen, maar dat laat me compleet koud als ze een stelletje asociale omhooggevallen egoïsten zijn.


Rockerduck schreef:[vroege Peppers werk] Veel rauwer, veel harder. Het moet je smaak zijn, maar het is niet de mijne.

Mijne ook niet. Ik vind het nogal eentonig klinken. Een brei van hyperactiviteit. Dat noem ik niet muziek. Ik verwacht op zijn minst variatie in dynamiek. Ook schijnen de nummers uit die tijd veel op de baslijn te steunen. Op zich kan ik de basgitaar als instrument steeds meer waarderen, maar in een nummer moet elk instrument in evenwicht zijn, en als de basgitaar alsmaar de boventoon voert vind ik het al gauw saai worden.

Rockerduck schreef:Wat vonden Daniel en Stephan van het optreden van de RHCP op Live Earth? Ik vond dat ze erg tam overkwamen. Het leek meer een routineklusje dan een gepassioneerd optreden.

http://www.youtube.com/watch?v=wnGo2J5cW1Y

Bedoel je deze? Klinkt gaaf. Qua tamheid vind ik het wel meevallen, vooral vanaf 1.11.
Ook de ‘By the way’-uitvoering vind ik gaaf en energiek, met een rustig en harmonisch gezongen couplet om de dynamische stukken beter er uit te laten springen.
‘Can’t stop’ vind ik weinig indrukwekkend. Inderdaad valt het belang van Frusciante achtergrondzang op: zijn microfoon staat blijkbaar nog uit waardoor hij later inkomt dan de bedoeling was. Dit valt gelijk op.

Rockerduck schreef:[Stadium Arcadium] Kan Stephan mij hiermee helpen?

Dat vind ik moeilijk. Uiteindelijk is het een natuurlijk een kwestie van smaak.
Mij is het album niet tegengevallen. Er zijn een aantal nummers die ik echt heel gaaf vind. Het akoestische ‘Slow Cheetah’ bijvoorbeeld. Dat nummer is precies zoals het moet zijn. En ‘Hard to concentrate’, die melodieus mooi is.
Geweldig vind ik het einde van ‘Death of a martian’, het laatste nummer van de tweede Cd. Hier speelt Frusciante als een waanzinnige op de achtergrond, met Kiedis die een enorme hoeveelheid rijmende waanzin spuwt. Dit vind ik heel gaaf.
Er staan enkele nummers op in de oude Peppers-stijl, o.a. ‘Hump de Bump’ en ‘Readymade’. Die vallen me vanwege een gebrek aan inspiratie en vanwege monotoonheid echt tegen.
Verder staan er een aantal nummers op die ik gewoon leuk vind, de een meer dan de ander, afhangend van mijn stemming.
Maar je bent er sowieso erg lang zoet mee, met achtentwintig nummers. Hoewel ik niet weet of dat een goed punt is. Het is moeilijk om echt een band te krijgen met een Cd die zo groot is.

Hopelijk heb je hier iets aan? Je kunt hem sowieso luisteren in de muziekwinkel, om te kijken of je het wat vind.
Verder sluit ik me bij Daniël aan wat betreft ‘By the way’. Dat vind ik een gaaf album, met een heel eigen sfeer.
Daniel73 schreef:De VPRO-documentaire met het Frusciante-interview is op YouTube te vinden. Ik ben huiverig om het zomaar te linken omdat de documentaire wat sexueel getinte fragmenten in en om het interview heeft geplaatst.

Ik schrok wel toen ik een documentaire keek die begon met Flea die bij een masturberende Frusciante op bezoek ging. Volgens mij is dat de documentaire die je bedoeld. Volgens mij was de versie die ik keek niet volledig, en kon ik het vervolg niet vinden, op youtube. Had jij wel de volledige versie gezien?
Stephan
Member
 
Berichten: 297
Geregistreerd: zo apr 16, 2006 4:04 pm

Berichtdoor Daniel73 » wo aug 08, 2007 10:41 pm

Kunnen goede muziek en humor samengaan? En zo ja, is The Bonzo Dog Doo-Dah Band daarin geslaagd?

In mijn jeugd had iemand een cassettebandje van hun muziek, dat ik gekopieerd en vervolgens gekoesterd heb. Recentelijk realiseer ik me pas hoe goed ik die muziek vond/vind, en hoezeer deze bijgedragen heeft aan mijn muzikale interesses. Waarom o waarom heb ik hier nog steeds geen CDs van?

The Bonzo Dog Doo-Dah Band - Canyons of Your Mind
http://www.youtube.com/watch?v=BahaL_JwgUQ
BBC, Colour Me Pop, 1968. Live gezongen over backing track.

Dit nummer lijkt een parodie op Las Vegas-achtige smartlap-muziek. Let op de mislukte performer-maniertjes van de zanger. Ook de koortjes zijn absurd.
Bij 01:05 begint een legendarische, (bewust) loeivalse, hilarische gitaarsolo van Niel Innes. Die moet je zeker een keer horen.

De zang is hier van Vivian Stanshall (1943-1995). Die is onder meer bekend als "Master of Ceremonies" op Mike Oldfield's LP 'Tubular Bells'. Daar somt hij op welke instrumenten gebruikt zijn. Iets wat hij eerder bij de Bonzo Dog Band heeft gedaan, in hun nummer 'The Intro and the Outro'. In dat nummer bevat de opsomming echter duidelijke absurditeiten. ("Looking very relaxed Adolf Hitler on vibes")

The Bonzo Dog Band heeft in de tweede helft van de jaren 60 samenwerkt met leden van het latere Monty Python's Flying Circus. In de televisie-serie 'Do Not Adjust Your Set'.
Ook zijn ze te zien in de film 'Magical Mystery Tour' van The Beatles.
Later heeft gitarist/mede-zanger Neil Innes een rol gespeeld in Monty Python's 'The Holy Grail', waar hij de niet-zo-dappere Brave Sir Robin toezingt. Ook was Innes componist/uitvoerende in Beatles-mockumentary 'The Rutles' (van Eric Idle van Monty Python).

In The Bonzo Dog Band is Innes bekend als zanger van de hit 'I'm The Urban Spaceman'. Geproduceerd door Paul McCartney van The Beatles.

Bonzo Dog Doo Dah Band - I'm the Urban Spaceman
http://www.youtube.com/watch?v=3ZeAcidmK1A
Beat Club (1968?). Playback.

Wikipedia over Bonzo Dog Band
http://en.wikipedia.org/wiki/Bonzo_Dog_Band

Ik hoop dat hun 3CD-box 'Cornology' (1992) nog verkrijgbaar is. Daarop staan al hun platen. Inclusief bovengenoemde nummers.
http://en.wikipedia.org/wiki/Cornology
Daniel73
Member
 
Berichten: 917
Geregistreerd: vr jun 02, 2006 5:45 pm
Woonplaats: Nederland

Berichtdoor Daniel73 » zo aug 19, 2007 7:51 pm

Een van mijn favoriete nummers van The Cure is 'Disintegration', uit 1989. Er zit een "drone" (dreun) in die maar doorgaat en doorgaat, terwijl Robert Smith er een lap tekst overheen zingt die steeds meer varieert. Zodoende ontstaat een hypnotiserend, opzwepend effect bij mij als luisteraar.
Hoewel ik ook houd van nummers met veel akkoordenwisselingen, heb ik iets met het minimalisme. Een locomotief die maar doordendert en doordendert, terwijl in de locomotief voorbij komende geluiden van buiten (van slagbomen) zorgen voor afwisseling.
Techno-trance/house muziek, of hoe het ook heet, is een dergelijke soort muziek. Het gaat maar door en door in een trance, onder een invulling die opzweept.

The Cure - Disintegration
http://www.youtube.com/watch?v=S5_CROC3Xh8

Het nummer blijkt, volgens informatie internet, uit in principe drie akkoorden te bestaan:
C | D | Em | Em
Deze akkoordenreeks gaat zo'n ruime acht minuten door. Misschien verandert het in Cadd9-Dadd9-Em7. (Wat qua basis dezelfde akkoorden zijn.)

The song basically moves around this simple progression: C-D-Em
However, it might change into Cadd9-Dadd9-Em7, especially somewhere
in the middle of a song, where we have this lick:

Code: Selecteer alles
E --8-7-----5-3-----2----|----0----0-----0----0-----0----0-----------
B --------------------3--|--3---3--3---3---3--3---3---3--3-----------
G -----------------------|---------0----------2----------0-----------
D -----------------------|---------2----------0----------2-----------
A -----------------------|---------3---------------------2-----------
E -----------------------|-------------------------------0-----------
                                 Cadd9      Dadd9       Em7


bron: http://www.chordie.com/chord.pere/getsome.org/guitar/olga/chordpro/c/The.Cure/Disintegration.chopro

Andere tab:
Code: Selecteer alles
The Cure - Disintegration

Intro: (1:03)
e --8-7-------5-----------------------|
B --------------8-------7-------------|
G ------------------------7-----------| x3
D ------------------------------------|
A ------------------------------------|
E ------------------------------------|

e ------------------------------------|
B ----5---5-----5---5-----5---5-------|
G --7---7-----7---7-----7---7---------| x1
D ------------------------------------|
A ------------------------------------|
E ------------------------------------|

Verse: (1:35)
e --5---5---5-----2---2---2-----------|
B ----3---3---3-----0---0---0---------|
G ------------------------------------|
D ------------------------------------|
A ------------------------------------|
E ------------------------------------|

e --7---7---7-----7---10---12---------|
B ----5---5---5-----5-----------------|
G -----------------------9----9-------|
D ------------------------------------|
A ------------------------------------|
E ------------------------------------|

Fill: (3:31) (5:37)
e ---7---5---3------------------------|
B ------------------------------------|
G ------------------------------------|
D ------------------------------------|
A ------------------------------------|
E ------------------------------------|

http://www.samsmith.co.nz/tab/Cure-Disintegration.html


Wederom volgens internet, de tekst:
The Cure - Disintegration

Oh I miss the kiss of treachery
The shameless kiss of vanity
The soft and the black and the velvety
Up tight against the side of me
And mouth and eyes and heart all bleed
And run in thickening streams of greed
As bit by bit it starts the need
To just let go
My party piece

Oh I miss the kiss of treachery
The aching kiss before I feed
The stench of a love for a younger meat
And the sound that it makes
When it cuts in deep
The holding up on bended knees
The addiction of duplicities
As bit by bit it starts the need
To just let go
My party piece

But I never said I would stay to the end
So I leave you with babies and hoping for frequency
Screaming like this in the hope of the secrecy
Screaming me over and over and over
I leave you with photographs
Pictures of trickery
Stains on the carpet and
Stains on the scenery
Songs about happiness murmured in dreams
When we both of us knew
How the ending would be...

So it's all come back round to breaking apart again
Breaking apart like I'm made up of glass again
Making it up behind my back again
Holding my breath for the fear of sleep again
Holding it up behind my head again
Cut in deep to the heart of the bone again
Round and round and round
And it's coming apart again
Over and over and over

Now that I know that I'm breaking to pieces
I'll pull out my heart
And I'll feed it to anyone
Crying for sympathy
Crocodiles cry for the love of the crowd
And the three cheers from everyone
Dropping through sky
Through the glass of the roof
Through the roof of your mouth
Through the mouth of your eye
Through the eye of the needle
It's easier for me to get closer to heaven
Than ever feel whole again

I never said I would stay to the end
I knew I would leave you with babies and everything
Screaming like this in the hole of sincerity
Screaming me over and over and over
I leave you with photographs
Pictures of trickery
Stains on the carpet and
Stains on the memory
Songs about happiness murmured in dreams
When we both of us knew
How the end always is

How the end always is...

http://www.newclips.nl/songteksten.php?id=53285

Ik ben benieuwd wat o.a. Stephan hiervan vindt om te spelen op gitaar.
Als ik meespeel met de muziek raak ik verstrikt bij "So it's all come back round to breaking apart again". Daar gaat de zang, voor mijn gevoel, ineens dwars tegen de muziek in. Het is daar voor mij moeilijk om dan stug de zich herhalende akkoordenreeks te blijven doorzetten. Dat vind ik interessant. Op zo'n manier wil ik ook zanglijnen leren maken. Zanglijnen die los lijken te komen van de akkoordenreeks eronder.
Daniel73
Member
 
Berichten: 917
Geregistreerd: vr jun 02, 2006 5:45 pm
Woonplaats: Nederland

VorigeVolgende

Keer terug naar Beeld en geluid

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers. en 9 gasten

cron