Rockerduck schreef:Allereerst moet in de gaten worden gehouden dat deze fragmenten gaan over de Amerikaanse markt en politiek.
Wat is het verschil met de rest van de wereld?
In Nederland gedoogt men hennep/cannabis enerzijds, maar wee degene die een hennepplantage heeft. De vrijheid in Nederland is gevaarlijk hypocriet, omdat men illegaal gekweekte planten met ongecontroleerd gebruik van bestrijdingsmiddelen op de markt gedoogd. In het televisie-programma 'De milieuridders' (vorig jaar?) is aandacht besteed aan de gevaren van het inhaleren van wie weet wat voor gif.
Stel je voor dat men zo met alcohol om zou gaan. Dat je willekeurig het risico loopt om landbouwgif binnen te krijgen. Zelfs in legaliteit kunnen soms problemen met onverantwoorde hoeveelheden gif zijn. Zelfs met fruit. Dus kun je nagaan wat er in illegaal gekweekte plantjes kan zitten.
Rockerduck schreef:Maher is inderdaad een voorstander van het legaliseren van (soft-)drugs.
Ik denk dat legalisering van drugs de criminaliteit veel geld uit handen neemt, waarvan een deel via accijnzen naar de overheid kan gaan. Zo verdient een overheid aan drugs. Zoals al gebeurt met alcohol en sigaretten.
Kosten worden baten. Ook omdat de politie minder tijd hoeft te besteden aan het opsporen van drugs en aan het oplossen van drugsgerelateerde berovingen.
Zodra drugs uit de illegale sfeer zijn, kun je beter omgaan met drugsverslaafden. Zoals met alcoholverslaafden. Geld van accijnzen kan onder meer gebruikt worden voor behandeling van verslaafden.
Voordelen genoeg, denk ik. Maar het blijven drugs.
Rockerduck schreef:Hij steekt zijn cannabisgebruik inderdaad niet onder stoelen of banken. Waar het hem om gaat, en dat ben ik met hem eens, is dat er in de samenleving en van overheidswege een kunstmatig onderscheid gemaakt wordt tussen medicijnen en drugs, omdat medicijnen makkelijk en vaak misbruikt worden als drugs en bij overdosis voor doden zorgen (zoals in het voorbeeld van Anna Nicole Smith). De grootste troep wordt verkocht als medicijn. Als er maar een X en een Y in de naam zit, denken mensen dat het een medicijn is en *dus* gezond, terwijl het tegendeel waar is. In vergelijking daarmee is cannabis heel onschuldig. Maar toch blijft de samenleving en de politiek doen alsof cannabis het grote kwaad is.
Dat medicijnen schadelijker kunnen zijn dan cannabis, zegt op zich weinig. Maher legt een verband tussen rechtstreeks het behandelen van ziekten en recreatief gebruik van cannabis. Dat vind ik een kwalijke, misleidende combinatie.
Hoewel cannabis effectieve toepassingen kan hebben in de gezondheidszorg, staat dat totaal los van vrijgeid om ook als vrijetijdsbesteding aan de cannabis te gaan. Want dan kun je evengoed ook valium en morfine gaan gebruiken omdat je daar simpelweg zin in hebt.
Als er geen verschil is tussen cannabis en medicijnen, en ze op een hoop gooit, heeft dat consequenties voor de betekenis van het gebruik van deze middelen.
Rockerduck schreef:In Amerika worden jaarlijks miljarden uitgegeven en honderden mensen in de cel gezet in de 'war on drugs'. Dat houdt in dat mensen die maar een paar gram marijana bij zich hebben, in de cel worden gegooid. Veel van die mensen zijn helemaal geen criminelen, maar misschien worden ze het wel als ze in de gevangenis in contact komen met criminelen. Gezinnen worden op deze manier ookn verwoest, als bijvoorbeeld de kostwinner wordt vastgehouden voor een paar gram cannabis. Ondertussen zijn in de supermarkten in de VS duizenden medicijnen vrij verkrijgbaar die wél gevaarlijk zijn.
Ik ben tegen criminalisrering van drugsgebruik.
En ik ben tegen het promoten van drugs, of ze nou "medicinair" zijn of "recreatief".
Of een drugsdealer in een grote auto rijdt of een apotheker, het gaat allebei om geld verdienen.
Als ik naar alcohol of cannabis zou grijpen weet ik dat ik geld uitgeef aan verboden, schadelijke vruchten. Als ik op doktersrecept bij de apotheek "medicijnen" haal, doe ik dat omwille van mijn gezondheid. Zelfs al bevat het doosje een lijst van mogelijke schadelijke bijwerkingen.
Dus als ik op recept aan de Ritalin ga, vanaf april 1999 t/m juli 2004, dan is dat een keurige, legale manier om een betere gezondheid te krijgen. Ik kan bij wijze van spreken bij het politiebureau om een glas water vragen om een pil in te nemen. Immers, dokter's orders.
Vanaf de eerste pil merkte ik al een verschil van bewustzijn. Alsof ik wakker werd. Alsof een emmer koffie samengeperst was in een enkele pil. Niks bijwerkingen. Ik voelde me fantastisch. In een autorit met een vriend in, kwam ik woorden te kort te omschrijven hoe schitterend ik de wereld ineens zag. De hemel was blauwer. De wolken waren witter. Het gras was groener. De narcissen waren geler. Moet je zien! Wauw! Dus die vriend vroeg op een gegeven moment of die wonderpillen echt wel zo goed waren. Ik moest mezelf tegenhouden hem het wondermiddel niet door de strot te duwen. Hoewel ik hem zeker heb aangeraden om ze in gedachten te houden bij een eventueel doktersbezoek. Wat voelde ik me goed en energiek. Wat was ik alert. Alsof met sterke hand mijn hoofd boven water werd gehouden in de golven des levens.
Enerzijds gaf dat meer rust omdat ik zelfbewuster werd, maar anderzijds voelde het te goed en heb ik meer energie gekregen dan menselijk is vol te houden. Ik kon de wereld aan. Geen probleem met Ritalin. Elke vier uur een pil en alles is een peulenschil. Ik kon me niets ergers voorstellen dan dat ik ermee zou moeten stoppen. Dus het feit dat ik me wel erg alert, energiek en verlicht voelde, daar ging ik bij controles natuurlijk niet over zeuren.
Totdat ik op een nacht totaal doordraaide tijdens een nachtelijke wandeling. Om mezelf te versuffen had ik het een en ander aan alcohol en groenigheid op, maar zo'n mix zou geen probleem zijn voor mij. Ik voelde me zo intens gelukkig die nacht dat ik meteen omsloeg in een radeloze angst. Namelijk dat ik me nooit meer zo fantastisch zou voelen en dat ik wellicht al dood was. Alles was zo intens dat het bovennatuurlijk leek. Alsof hetzij een engel, hetzij een duivel, me overmeesteren zou. Ik overzag de wereld om me heen en begreep alles. Ik voelde me beangstigend compleet. Alsof ik zelf een geest was, of er tenminste mee in contact stond. Het voelde voor mij als een soort van pinksteren. Alsof koel vuur brandde op m'n hoofd. Ik voelde me zo verlicht, dat ik panisch werd van wat dan duisternis moest zijn. Eind van het feest was dat ik bang was dat als die duisternis zou toeslaan, ik een dierbare vriend (die van die autorit) allerlei vreselijks zou aandoen. Dus ik hem eenmaal thuis in paniek bellen, midden in de nacht... Jammer dat hij die voice-mail niet wilde bewaren, omdat deze volgens hem echt te heftig was. Totale paniek. Ik was bezig met doodgaan. Wat ik vanwege mijn gelukzaligheid op zich niet zo'n probleem vond, maar wel als gebeurtenis. Toen het zwart voor mijn ogen werd, had dat een bijbetekenis. Of ik was dood, of "iets" in mij ging het zaaien.
Ja, het was me een avontuurtje wel. Medicinaire en recreatieve drugs op een hoop gooien. Ik had voor de zekerheid ook maar m'n ouders gebeld, dus die hebben vroeg in de morgen van mijn openbaringen en verklaringen mogen genieten. Sindsdien ben ik gestopt met Ritalin. Maar ik kan me nog steeds voelen alsof ik het zojuist heb ingenomen. Vroeger had ik de onbedwingbare behoefte om overdag op m'n bed te gaan liggen. Maar dat is sindsdien voorbij. Ik ben sindsdien sneller wakker, maar slaap zo mogelijk nog moeilijker in dan voorheen.
Ik heb vaker gerommeld met alcohol en groenigheid, maar ik heb nooit zo'n heftig ervaring meer gehad als toen met Ritalin-gebruik. Wellicht kan een criticus zeggen dat ik wel een idioot moet zijn om zo met drugs om te gaan, maar waarom had ik dan ondanks wondermiddel Ritalin die behoefte om mezelf zo te buiten te gaan?
Vorig jaar kreeg ik van de gezondheidszorg zijdelings ter aanmoediging mee dat ik bij gebruik van anti-psychotica, best om de zoveel weken cannabis mag roken. Huh? Alsof dat een troost was. Ik wil helemaal geen troep. En zeker al niet in combinatie met anti-psychotica. Wie weet wat ik doe met een versmald, verminderd bewustzijn. Onder invloed van Ritalin was ik alert genoeg om te waarschuwen dat ik wel erg aan het flippen was.
Hoewel ik zeker profijt heb gehad van Ritalin, ook op lange termijn, neemt dat voor mij niet weg dat het opiumgehalte in Ritalin in feite drugsgebruik is. Hoe wensenlijk resultaten ook zijn geweest, ik heb me nooit beseft hoe heftig ik in die jaren de wereld ervoer. Als ik gelukkig was, dan was ik ontzettend gelukkig. Niet te houden. Overvoerd van energie en helderheid. Dan ging ik van alles ondernemen dat ik vroeger niet zo enthousiast en zelfverzekerd had gedaan. Ik wilde alles inhalen en nog meer.
Ik weet zeker dat als ik me zo had gedragen bij gebruik van "recreatieve" drugs in plaats van deze "medicinaire", mijn omgeving heftig geprotesteerd zou hebben. Ze waren al sceptisch over die Ritalin, maar dan wees ik op de gezondheidszorg.
Aangezien het blijkbaar mogelijk is om het gevoel van Ritalin vast te houden, zoals ik ook over een andere ex-Ritalin-gebruiker vernam, vraag ik me af waarom ik die troep jarenlang zo heb mogen slikken. Geen trouwere gebruiker dan ik.
Tja, wat blijkt inmiddels? Ritalin was achteraf misschien toch niet helemaal het juiste "medicijn" voor me. Maar geen nood. De drugsdeal.. eh.. de apotheker heeft nog heel veel andere psychische pilletjes klaarliggen waar je jezelf "beter" van kunt voelen. En je bent lastig als je weigert. Hoezo, bijwerkingen? Denk aan de voordelen! Denk aan de rust die je (misschien) zult krijgen!
Ik heb door de tijd heen genoeg aan pillen geslikt, om voor mezelf te weten dat het leven voor mij met en of zonder welke drugs dan ook, toch altijd hetzelfde gedonder blijft. Lees ik in recente jaren dat er klachten zijn dat anti-depressiva voor zelfmoordneigingen kunnen zorgen, denk ik terug aan die éne keer dat ik mezelf zowat onbedwingbaar van kant wilde maken. Wat slikte ik toen? Anti-depressiva. Als het al niet stiekem wat stevigers was. (Ik voelde me alsof ik bestond uit gele pudding.)
Mijn reden om uiterst sceptisch over medicinaire en recreatieve drugs (waaronder alcohol) te zijn, is dat ze bijwerkingen hebben. Wat alle pillen voor mij gemeen hadden was dat ik me niet mezelf voelde, en daarom waren zulke kuurtjes van relatief korte duur. Alleen Ritalin heb ik jarenlang trouw geslikt en die was het heftigste van alle. Ik kreeg meer zin in het leven dan realistisch was.
Wat zegt men over drugs? Dat je jezelf zo intens kunt voelen, dat daarna alles maar saai wordt. Na de Ritalin-periode en de apotheose in 2004, heb ik sterk het gevoel dat ik alles al meegemaakt heb. Alsof ik eigenlijk niets liever wil dan achter geraniums kunnen zitten en naar de wolken kijken.
Ik heb nooit hard-drugs gebruikt, maar ik vrees dat Ritalin voor mij een uitzondering is. Dus ik voel me wel een beetje bedonderd als dan blijkt dat ik het achteraf misschien beter niet had kunnen krijgen, en nu ik weet hoezeer het spul te mooi leek om waar te zijn. Intensere kleuren, intensere diepte. En dat op recept.
Mijn ideaal is om me zoveel mogelijk afzijdig te houden van roesmiddelen. Ik baal dat ik niet naar een bijeenkomst van mensen kan omdat dan vaak alcohol wordt aangeboden en ik dan kan kiezen tussen nuchter blijven en andermans gezever aanhoren, of met volle teugen meedrinken zodat ik mee kan zeveren. Ik baal daar ontzettend van. Tegenwoordig zit ik liever thee te drinken met een vriend waarmee ik weleens met muziek bezig ben. Maar die vriend rookt. En echt op zo'n manier van gezellig roken. En dan ga ik bietsen, wat ik toch niet kan maken. En dan koop ik zelf maar een pakje, voor het geval dat... En zo'n "geval" is dan steeds vaker gevonden. En zo word ik weer wakker met een mond alsof ik dode kabouters heb gegeten. Ik ben het zoooo zat.
Wat mij persoonlijk betreft verbieden ze alles behalve thee en drop. Of nee, toch eigenlijk alleen thee. Ik wil leven in een wereld zonder verleiding. Zonder de knagende gedachten dat wie weet een "medicijn" of een sigaret toch voor een "beter" gevoel zorgt.
Ik zie het verlangen naar een roes als een indicatie dat ik over mijn menselijke grenzen heen ga, of wil gaan. Dan wil ik bijvoorbeeld te druk praten. Of ik wil urenlang achter een beeldscherm hangen. Sinds ik poog te stoppen met roken zijn beide bezigheden een stuk vervelender. Misschien omdat ik dan zie wat ik zie. Het leven is toch vaak best saai en vervelend? Misschien komt een mens drugs te kort om te veel moois mee te willen maken?
Eerder dit jaar zei iemand tegen mij dat hij nieuwsgierig was naar cannabis en dat je "alles in je leven" moet proberen. Ik kon wel wat andere suggesties geven, als je dan toch alles wilt proberen. Russisch roulette, bijvoorbeeld. Lijkt me reuze spannend. Wat jij?
Een lang ratelverhaal. Persoonlijk en al. Maar we drukken toch op verzenden. Wat kan mij het schelen. 't Is een gekke wereld, dus laat ik eens meedoen.
Hoe staan jij en anderen tegenover "medicinaire" en "recreatieve" drugs? Dichtbij huis? Als je je bijvoorbeeld ontzettend somber voelde, bijvoorbeeld omdat een dierbare dood is, zou je dan behoefte hebben om "iets" in te nemen tegen dat gevoel?