door Rubberduck » vr maart 05, 2010 5:05 am
Het spijt me zeer, maar ik heb het al vaker gezegd: Pier Lorenzo de Vita is echt de meest mislukte Duck-tekenaar allertijden. Vergeleken met hem is Sander Gulien nog een meestertalent. Het is een godswonder dat zijn zoon Massimo is uitgegroeid tot één van de beste Disney-tekenaars van Italië, want van zijn vader moet hij het niet hebben. In dit album worden de kleine pocket-plaatjes dan ook nog eens gigantisch uitvergroot, en dat maakt de lelijkheid nog veel overduidelijker. De nieuwe spuuglelijke inkleuring benadrukt die duidelijker geworden misluktheid eens te meer.
Wat een misbaksel van een album. Noem me maar een kankerpit; zeg dat ik niet moet zaniken; richt er een topic over op, maar dit vind ik echt zwaar onder de maat.
Nou was de serie al veel eerder gedesintegreerd. Het begon zó mooi met Ben Verhagen, Mau en Bas Heymans, Fred Milton, William van Horn, Daniel Branca, Jan Gulbransson en Daan Jippes... Maar toen begon te te wankelen, met deel 17, gewijd aan mideelmatige broodtekenaar Santanach (want die verhalen had men nog liggen) en de daling ging verder met Strobl en Murry, maar men kwam sterk terug met Vicar, Don Rosa en Scarpa. Maar de definitieve ondergang van een voorheen mooie serie begon met deel 24. Wat volgde was een waslijst aan niet van elkaar te onderscheiden, onopvallende, wanpresterende, oubollige lopende-band-tekenslaven van Spaanse of Italiaanse makelij, die in een fabriekje dag in dag uit dezelfde Duck zaten te tekenen.
Terwijl men een schat aan klassieke Nederlandse verhalen heeft liggen... Onbegrijpelijk!
Oooh, mama! Can this really be the end?
To be stuck inside of Mobile with the Memphis blues again!