door Rubberduck » zo jun 27, 2010 12:04 am
Ik weet niet of ik nou zo blij moet zijn dat we een aantal weken achter elkaar eentonige Magica-probeert-dubbeltje-te-stelen verhalen kunnen verwachten, met als gimmick (= iets wat geen ander doel dient) het rondreizen door Europa.
Dit nummer vond ik weer 'jammer'. Van het Zware Jongens-verhaal vond ik de tekeningen mooi, maar aan het einde ging ik ook even twijfelen aan mezelf: wat is nou de grap? Of wat is de bedoelde grap? Ik zat er echt perplex bij te kijken.
Het laatste verhaal had echt heel mooie tekeningen van Jan-Roman Pikula. Helaas rammelt het verhaal aan alle kanten. Het begint heel pakkend en sfeervol, met een dreigende robot. Dan zegt Dagobert dat de robot hem ervan weerhoudt zijn pakhuis in te komen. Wat niet waar is, want zoals we zien kan hij het pakhuis wel in, alleen houdt de robot de wacht voor de kluis. Hij heeft slechts één persoon nodig om de robot af te leiden. Waaruit we af kunnen leiden dat die helemaal niet zo'n groot gevaar is, en als bewaking volkomen tekort schiet: immers, met één persoon als afleiding hadden dieven de kluis kunnen plunderen. Slechte bewaking dus. Dus waarom heeft Dagobert daar de Zware Jongens voor nodig? Donald had de robot ook af kunnen leiden. En zoals gezegd: waarom beginnen de Zware Jongens aan het begin van de heuvel met de aanval? Die vallen zijn namelijk het probleem niet; die zijn er altijd; die hebben niks van doen met die robot. Bovendien hadden ze inderdaad Dagobert kunnen volgen en ongedeerd blijven. Maar zoals gezegd, ín het pakhuis komen was het probleem niet. Een rammelend verhaal dus.
Joe Carioca vond ik wel aardig getekend, maar eigenlijk ben ik zelf wel een beetje klaar met dit soort 'we hebben dit personage al een tijdje niet meer gehad dus er moét weer een verhaaltje over komen'- verhalen. Voegt niks toe. Bovendien heb ik dat stereotiepe beeld van Latijns-Amerika (met corrupte generaals, revoluties en staatsgrepen) nu wel gezien. Dat soort strips hadden we in de jaren '70 en '80 ook van deze personages, maar toen was dat tenminste nog actueel.
Het Boze Wolf-verhaal had tenminste wel mooie tekeningen. Het leukst van al vond ik de achterkant. Dit soort absurde humor vind ik echt geweldig. Jammer alleen van die stijve, emotieloze eenden.
Oooh, mama! Can this really be the end?
To be stuck inside of Mobile with the Memphis blues again!