Show je creativiteit! 2.0

[Ridder ter Geit]

1 richt zijn super-geleider-te-gave laserpistool op de kalende zombie-collectant en sommeerd hem hen naar het dichtstbijzijnde dorp te brengen.

[McDuck-watcher]

Zombies zijn uit; ze hebben plaatsgemaakt voor spambots.

[Ridder ter Geit]

"Waarom doe je dat dan?" vraagt Qwerty.
"Ik weet het niet, ik denk dat ik dit
super-geleider-te-gave laserpistool eens wou uitproberen, woehahahaha!" antwoord 1.

[Pluizer]

Hieronder een probeersel van mijn medebewoner. Bedoeld als experiment met knipselteksten, media-flitsen en spontane invallen.

- - - - - - -

ANGSTIG LIEDJE

Ik krab mijn huid met scherven van een kruik.
Wie zal met een eerlijk oordeel komen?
Eikels maken zich meester van de bomen.
Ik moet gaan letten op mijn taalgebruik.

Ik zing een lied met leegte in mijn stem.
Halve daden kunnen mij niet helen.
Raadsels blijven me lokken en bespelen.
Ik hoor het klappen van een wolvenklem.

Ik bemin de ochtend en vrees de avond.
Ik bemin de avond en vrees de ochtend.
Zo groot is de angst die mij verscheurt.

Ik zoek vergeefs naar vrede als ik faal.
Welke rechters hebben rechtgesproken?
Peinzend loop ik eeuwig rond te spoken.
Ik raak verloren in een beeldverhaal.

Ik bemin de vrouwen en vrees de mannen.
Ik bemin de mannen en vrees de vrouwen.
Zo groot is de angst die mij verscheurt.

(Vluchtgedrag houdt me opgesloten.
Zo groot is de angst die mij verscheurt.)

Ik leid mezelf met tweestrijd in mijn zicht.
Milde praatjes zullen je niet hoeden.
Artsen geven me doekjes voor het bloeden.
Ik kan niet schuilen voor mijn levenslicht.

Ik bemin de aarde en vrees de vruchten.
Ik bemin de vruchten en vrees de aarde.
Zo groot is de angst die mij verscheurt.

Zo groot is de angst die mij verscheurt.


tekst & muziek: Daniël van Eijmeren

15-03-2006 (getypt: 04-05-2006)

[Ridder ter Geit]

Duidelijk geschokt door de aanblik van dit ultramoderne wapen, begint de kalende collectant hard weg te lopen.

[Pluizer]

Stephan, voordat ik er spijt van krijg, bij deze een oervalse, oerlelijke, lompe, onvoltooide kladopname. De stijl is "low-fi dump punk" zal ik maar zeggen. Niet verder vertellen, en zeker niet aan Rockerduck, want dan schaam ik me kapot. Het gaat om een bestaande tekst, van iemand anders, die ik met een vriend op muziek ga zetten. Dit is mijn probeersel, waarmee die vriend verder gaat, als hij er iets in ziet.

Zaterdag jam #2 (2:21)
http://home.kabelfoon.nl/~dve/temp/fosmix0067_060301.mp3
Zanglijn-idee plus harmonie-idee. Hier gaat het me vooral om de eerste regels van het couplet, en om de zaterdagregel.

[Stephan]

Behalve klassieke muziek verdiepten The Beatles zich in oosterse invloeden, soulmuziek, hardrock, kinderliedjes, blues, etc. Dat heeft veel betekend voor de rockmuziek.

Variatie is inderdaad belangrijk. Ook U2 expirimenteert alsmaar met nieuwe stijlen. Bono heeft onlangs gezegd door Kanye West geïnspireerd te zijn om hiphop te maken.

Ik neem aan dat The Edge meerdere gitaren tegelijk speelt?

'On tour with U2' verteld dat the Edge een apparaat gebruikt dat tijdens optredens stukken van hem overneemt, in bijvoorbeeld 'Bad'.
Aan de andere kant heb ik een video gezien van de beruchte 'Where the Streets Have no Name'-uitvoering op het dak van een gebouw in L.A., waar ik van het gitaargebeuren niets wijzer word.

Wat betreft muziek ontleden ben ik zo doof als een kwartel.

Dat heeft iedereen aan het allerbegin, denk ik. Hoe meer je speelt, hoe makkelijker je de juiste noten raakt.

Als ik The Edge na wil doen, dan probeer ik het ritme te begrijpen, puur zijn slag. Dat doe ik dan met een standaard blues-schema, bijvoorbeeld.

Dat lijkt me een goede benadering. Ikzelf speel soms alleen de leukste stukken van een liedje, met als gevolg dat ik die niet helemaal kan spelen.

Door jarenlang uit te stellen gitaar leren te spelen en alleen maar te luisteren naar de magie van anderen, heb ik een achterstand die ik waardig probeer te accepteren.

Ik heb het geluk gehad dat ik twee jaar geleden een elektrische gitaar van iemand mocht lenen, met versterker en al. Zelf had ik nooit het initiatief genomen.

Cobain houdt de microfoon in z'n mond, "Hello hello how low" wauwelend.

Aan de ene kant spreekt Kurt Cobain me wel aan. Hij inspireert, vooral muzikaal.
Aan de andere kant ben ik het totaal oneens met z’n kijk op het leven en op andere mensen. In de middle of nowhere jezelf omzeep helpen en je vrouw en dochtertje achterlaten.

Hij staat overigens in de Guitarworld: http://www.guitarworld.com/toc_legends/legends.html
Lijkt me een intressant blad, helaas is een gratis proefexemplaar alleen voor de U.S. bestemd.
Wat zijn volgens jou trouwens de beste liedjes van Nirvana? Ik ga binnenkort weer m’n loon uitgeven in de CD-winkel.

Dat heb ik omgekeerd. Ik vind het makkelijker om iets te bedenken. Volgens mij ben ik nu al zover met mijn "ritme, melodie, harmonie"-basis, dat ik met twee enkele akkoorden al een heel lied neer kan zetten.

Ik denk dat ik veel te perfectionistisch ben. Bij mij moet een liedje perfect zijn, meteen een mega-hit, terwijl het meer gaat om het uiten van je gevoelens. Dat begin ik steeds meer te begrijpen.

Anders zit je met een goddelijk meesterwerk in je hoofd, en dan wordt alles wat je werkelijk maakt al gauw een teleurstelling.

Dat klinkt heel herkenbaar -). Ik krijg zelden op papier wat ik van plan was te maken. Zowel qua tekst als qua muziek. Maar oefening baart kunst. Je moet denk ik leren om op je eigen manier te verwoorden wat je wilt zeggen.

Pingpongen was vroeger gangbaar, vanwege het beperkt aantal sporen. Daarom klinken oudere opnamen vaak een beetje geprakt, en zijn stereo-opnamen uit de jaren 60 vaak erg gespleten. (Drum in het midden, gitaar links, toetsen rechts, etc.)

Inderdaad, een soort ‘goedkoop’ geluid. Dat hoor ik vaak bij de oudere Queen nummers, en bij Boston. Maar bij bijvoorbeeld ‘The Miracle’ heb ik er geen last van. Ik neem aan dat die CD met betere apperatuur is opgenomen.
Ik vind Queen opzich een goede band. Brian May is een hele goede gitarist, en de rest van de band weet ook zijn instrument te bespelen. M’n favorieten zijn o.a. ‘Death on Two Legs’ (pakkend deuntje), ‘Scandal’, ‘Was it all worth it’, ‘Tenement Funster’, ‘Now I’m Here’ en ‘Show must Go On’.

Ik kan inmiddels redelijk een zanglijn neerzetten en wellicht dat er mensen zijn die het waarderen, maar voor een echte uiteindelijk opname zou ik momenteel een echte zanger nodig hebben, die de tonen wel gecontroleerd raakt.

Of je aardig kunt zingen hangt natuurlijk af van watvoor muziek je speelt. Je kunt onder het mom van Punkrock je longen uit je lijf schreeuwen.

Dat idee heb ik met drummen altijd. Ik kan me niet voorstellen dat iemand verschillende ritmes naast en door elkaar kan spelen.

Ken je Mike Portnoy, van Dreamtheater? Hij kan echt ongelooflijk goed drummen.

Misschien kun je samen met je vader een band oprichten. 'De Familieband'. (nja!)

Um, ik denk niet echt dat we dezelfde muziekstijl hebben. Ik hou over het algemeen van een iets drukkere zwaardere muziek dan m’n vader. Maar we zouden kunnen proberen om eens iets op te nemen.
‘De Familieband’ klinkt trouwens wel erg voor de hand liggend. Misschien ‘De Geglazuurde Koelkasten’, een beetje psychadelisch.

Is dat waar hij langgerekt "feeeeeeeeeeeeel" zingt? Dat vind ik geslaagd gedeelte.

Inderdaad, en ook die variatie bij de laatste keer vind ik mooi.

Madonna heeft afgrijselijke muziek gemaakt,

Ik vind Madonna een beetje ’n raar mens. Aan de ene kant heel vroom (kinderboeken, Kaballa), aan de andere kant gaat ze uit haar dak.

'Miami' vind ik wel heel leuk. Wat vind je er slecht aan?

Hetgene dat me het meest stoort is het ritme. Heel ongrijpbaar, als de achtergrondstemmen in ‘All You Need is Love’ van de Beatles. Ik wordt er een beetje nerveus van.
Maar ik vind het liedje wel mooi (en muzikaler) worden vanaf het couplet met “I bought two new suits in Miami”.

Inmiddels vind ik Bono overkomen alsof hij een contract heeft, om tenminste eenmaal per plaat de naam Jezus in een tekst te verwerken.

Tijdens ‘If God wil Send His Angels’ zegt hij drie keer Jezus in één couplet, dat is wel merkwaardig, ja. Maar voor de rest vind ik dat een mooi liedje. Vooral dat achtergrondskoor aan ’t begin en het einde.

De vriend koos een paarse Yahama als zijnde een lekker gitaartje om mee te beginnen, en ik heb dat als een schaap beaamd. Zo is de aankoop tot stand gekomen.

Ikzelf heb gezocht naar de mooiste en lichtste gitaar die ik kon vinden, en betalen. Dat was uiteindelijk die Ibanez.
Ik ben zeker geen expert op het uitzoeken van ‘n gitaar.

Akoestische falmengo vind ik ook heel goed. Ken je de hit 'Rendez-Vous' van de Bazement Jaxx?

Nee, ik ken wel Innuendo, van Queen. Een mooi nummer inderdaad.

Wat vind je van fado-muziek? Daar wil ik me in gaan verdiepen.

M’n moeder houdt veel van niet-westerse muziek, ook van fado. Ik hoor weleens wat van Christina Branco, die o.a. gedichten van Slauerhoff heeft gezongen als fado. En m’n ma heeft ook ’n CD van Nynke Laverman, een jonge Friese fado-zangeres. Naar wat ik ervan heb gehoord is een een soort melancholieke muziek. Ik vind het mooi, hoewel het niet m’n favoriete stijl is.

Waarom zou je een electrische gitaar akoestisch doen klinken? Wat is daar het nut van? Een akoestische gitaar is gebouwd om akoestisch te zijn. Je kunt er heerlijk op rammen. (Zie Frusciante.) Bij een electrische gitaar lijkt me dat moeilijk en frustrerend, met die iele snaartjes. Vergis ik me?

Nou, als je een flinke hoeveelheid distortion overheen gooit klinkt het al gauw aardig machtig, wat je ook speelt -). Ik vind het zelf makkelijker om op een elektrische gitaar te raggen dan op een akoustische, maar het is denk ik maar waar je aan gewend bent.

Het Frusciante-fragment laat zien wat ik bedoel met de superieure kracht van een akoestische gitaar.

Inderdaad, tot ik die clips van Frusciante zag beschouwde ik de akoustische gitaar als een intrument met redelijk weinig mogelijkheden, maar Frusciante laat zien dat je er heel veel uit kunt halen. Ik krijg opslag zin om m’n akoustische gitaar te pakken en een liedje te schrijven vanuit het diepste dal van m’n ziel... LalalalLAAAAaakukulekuuualalalalalllalalal...Lala...laaaaahhhhrgggg
Ik heb trouwens een manier gevonden om muziek op te nemen; met een digitale camera kan ik heel korte filmpjes opnemen. Weliswaar slechte kwaliteit, maar het is iets. Ik zal ergens in de toekomst iets laten zien, weet jij toevallig hoe je filmbestanden kunt uploaden?

Oh, en ik zie dat je een liedje hebt upgeload, intressant -). Ik heb 'm één keer geluisterd, ik moet zo plaats maken voor m'n vader, die de computer nodig heeft. Wat me opvalt is die dubbele zanglijn, gewoon en hoog, dat hoor ik ook vaak bij U2. Leuk dat je iets post, dan weet ik meteen watvoor soort stijl je speelt.
Ik ga nu een paar filmpjes schieten, ik zal ze binnenkort op dit topic plaatsen.

[Ridder ter Geit]

Regelrecht naar het superkanon dat de Irakezen enkele jaren geleden heel vriendelijk in de buurt hadden gebouwd. Weliswaar deden ze dat met als doelstelling om een stel Amerikanen van de planeet te blazen, maar onze kalende zombie is ervan overtuigt dat het kanon, wat overigens in staat is een projectiel met een massa tot 2 ton naar de andere kant van de planeet te schieten, ook heel goed gebruikt kan worden om buitenaardsen met eng aandoende wapens van de planeet te verwijderen.

[Pluizer]

Oh, en ik zie dat je een liedje hebt upgeload, intressant -).

Het is het minste dat ik kan doen, die opname. Dat vind ik zelf het leuke ervan. Uit de opname moet blijken dat de maker weet dat hij er maar weinig van kan. Als het idee leuk is, moet een ander het maar professioneel opnemen. Dat is de instelling, dat men zegt: "Leuk bedacht, maar wat vreselijk jammer dat je het zelf doet."

Ik had een mix van de basis met een eenstemmig zang-idee. Die mix heb ik vervolgens terug op de sporenrecorder gezet aan het einde van de tape. Er stond precies genoeg op voor de tape op was, en zo ben ik die harmonie-overdubs gaan uitproberen, op die afgekapte opname. Het is dus een wild kladje, zoals ik die het liefste maak. Ogenschijnlijk nonchalant.

Ik heb 'm één keer geluisterd, ik moet zo plaats maken voor m'n vader, die de computer nodig heeft. Wat me opvalt is die dubbele zanglijn, gewoon en hoog, dat hoor ik ook vaak bij U2.

Ik ken een uitgelekte proef-opname van U2 waarin Bono improviserend twee teksten naast elkaar zingt. De ene in de linkerspeaker, de andere in de rechterspeaker. Uit de tijd van 'Achtung baby'. Ken je die? Bono op zijn best.
Het een en ander is daar ruwweg op gebaseerd. Maar ook op Simon & Garfunkel, en de "mad me" van Pink Floyd. Die "mad me" is zanger Roger Waters die keihard hysterisch meeschreeuwt met zijn rustige zang op de voorgrond, als een tweede ik aan de andere kant van de kamer.

Het toepassen van de dubbele zanglijn in mijn Zaterdag-opname komt voort uit de manier hoe ik de tekst interpreteer, een dubbel gevoel. De schrijver zei dat het om een dromerige tekst gaat, met een lui gevoel. (Hij heeft het vaak druk.) Maar ik interpreteer zelf een donkere context, omdat de ik-persoon niet in de maatschappij past met zijn visie.
Wat ik in de opname beoog is het contrast tussen de twee stemmingen, tegelijkertijd door elkaar verweven rondom hetzelfde onderwerp. Het idee is dus letterlijk en figuurlijk meerstemmig bedoeld.

Leuk dat je iets post, dan weet ik meteen watvoor soort stijl je speelt.

De stijl is dat ik, bij gebrek aan muzikale kennis, een soort spontane Frusciante-achtige demo-sfeer wil neerzetten. De opnames zijn een soort logboek van hoe ik op mijn gemak en voor de lol, probeer om me muzikaal iets te leren. Het gaat me wat betreft de opnames nu vooral om het totaalgeluid van de mix, hoe vreemd dat ook mag klinken met mijn zogenaamde "low-fi"-instelling.

Ik gebruik een Fostex X-26 viersporen-recorder die met gewone analoge compact cassettes werkt. Ik mix vrijwel altijd in mono. Dat is gebaseerd op een foto van producer Phil Spector ("wall of sound") die een button met "back to mono" droeg, en op een uitspraak van Brian Wilson (The Beach Boys) die uitlegde dat je met stereo afhankelijk bent van de opstelling van de speakers van de luisteraar. Je weet dus nooit hoe de luisteraar het stereo-effect hoort. Mono is solide en eenduidig.
Een principe uit de jaren 50/60 is dat de mix goed moest klinken op AM-radio's in auto's, omdat dit het geluid was van de straat, van de jeugd. Ik mix daarom uit met mijn laptop-speakers als monitor, en een goede Sennheizer koptelefoon ter controle.

De mixen neem ik op met de computer, om ze (voor mezelf) op CD te zetten en om ze eventueel terug te zetten op de sporenrecorder, zodat ik weer drie sporen heb om verder te rommelen.

Wat betreft opname-technieken lees ik veel over hoe platen zijn gemaakt. In een Abba-documentaire werd bijvoorbeeld verteld dat zij in een aantal nummers de band twee keer hetzelfde lieten spelen, gesynchroniseerd naast elkaar geplaatst, waardoor een breed vol geluid ontstond. Dat soort trucjes. Leuk om na te doen. Twee mono-sporen en je hebt al een vet gitaargeluid.

Ter illustratie van hoe ik opneem, hieronder drie fases van de opname die ik heb laten horen.

Zaterdag jam (instr.) 2:48
http://home.kabelfoon.nl/~dve/temp/fosmix0065_060228_instr.mp3
Fase 1. Instrumentale basis. De akkoorden.

Zaterdag jam 2:48
http://home.kabelfoon.nl/~dve/temp/fosmix0065_060228_mix.mp3
Fase 2. Zanglijn-idee. Eén stem.

Zaterdag jam #2 (meerstemmig) 2:21
http://home.kabelfoon.nl/~dve/temp/fosmix0067_060301.mp3
Fase 3. Zanglijn-idee plus harmonie-idee. De opname die ik heb laten horen.

Als ik alles goed en volledig uitgewerkt had, zou de laatste opname (fase 3) de "master" zijn.

Er moet nu minstens een lead-gitaar bij die losse tonen speelt, om adem en dynamiek te scheppen. Blues-achtige lijnen en symfonische invloeden. De trage, logge overdrive gitaar is nu te nadrukkelijk. Probleem is alleen dat ik zo'n lead-melodie niet kan spelen.
Met name de harmonie-zang vliegt hier en daar ontzettend uit de bocht, de spontaniteit voorbij, en dan is het tenenkrommend kattengejank. Tijdens het opnemen had ik per rondje (couplet) alleen het begin en de zaterdag-regel in gedachten als einddoel. Die moesten qua harmonie duidelijk zijn. De rest is erg slordig, zoekend naar ideeën.
De opnames bevatten couplet 1 en 3. Couplet 2 ontbreekt vooralsnog. (Over arbeid die te haastig gaat.) Een totaal van drie coupletten maakt extra muzikale invulling noodzakelijk, omdat het lied anders, zelfs voor een basis-idee, wel erg kaal wordt. Het eindresultaat zou uit drie rondjes bestaan, een rondje extra dus. En tussen couplet 2 en 3 zou een intermezzo moeten komen. Dat zou een totaal van zo'n vier minuten worden. Dus er valt nog genoeg te doen om die tijd in te vullen.

Persoonlijk krijg ik steeds meer tegenzin in zulke lappen couplet-tekst. Drie stuks, pfff. Ga een boek schrijven. Zelf hik ik tegen een dergelijke, oude tekst op die ik maar niet op muziek krijg, qua zanglijn. Een drama. Zelfs in drie minuten is die al saai, een professionele gitaarsolo ten spijt.

Ik ga nu een paar filmpjes schieten, ik zal ze binnenkort op dit topic plaatsen.

Ik ben benieuwd naar wat je maakt. En wellicht kan ik nog wat meer opnames maken om mezelf voor schut te zetten, in dit Idols-topic. Om de juryleden te tarten. (nja!)

Je zou ook een sporenrecorder moeten hebben. Tip van Pluizer. Zelfs al wordt het niks, dan heb je er toch heel veel plezier van. Wellicht is er op Markplaats een goedkoop tweedehandsje.
Er is ook software, afhankelijk van je geluidskaart.

[Ridder ter Geit]

De Affranen en de Oinkers zijn nog dicht bij elkaar in de buurt.
"Wat is dat, woehoehaha?" vraagt 1, wijzend naar het kanon.
"Eh.. ehm.. geen groot wapen hoor.. eh.. nee! Het is een.. eh... aardse wc! Mag ik daar eens in?" zegt de kalende zombie.
"Nou, vooruit, woehoehaha" zegt 1.
Qwerty tikt 1 op zijn schouder.
"Ja, woehoehaha?" vraagt 1, terwijl de kalende zombie het kanon betreed.
"Zombies hoeven niet naar de wc" zegt Qwerty.
"O, woehoehaha" zegt 1.
Vervolgens begint hij zich zorgen te maken over het grote ronde ding dat langzaam op hem gericht wordt.

[Pluizer]

Variatie is inderdaad belangrijk. Ook U2 expirimenteert alsmaar met nieuwe stijlen. Bono heeft onlangs gezegd door Kanye West geïnspireerd te zijn om hiphop te maken.

Ik heb altijd moeite als mensen vragen welke stijl ik prefereer, omdat ik als een waanzinnige allerlei stijlen wil combineren. Wat dat betreft vind ik bijna alles goed. Muziek is muziek.

'On tour with U2' verteld dat the Edge een apparaat gebruikt dat tijdens optredens stukken van hem overneemt, in bijvoorbeeld 'Bad'.

Een sampler?

Aan de andere kant heb ik een video gezien van de beruchte 'Where the Streets Have no Name'-uitvoering op het dak van een gebouw in L.A., waar ik van het gitaargebeuren niets wijzer word.

Gaat het om dat Beatles-imiterende dak-optreden dat wordt afgebroken door de politie? Die video is playback, zover ik herinner. Toch?

Ikzelf speel soms alleen de leukste stukken van een liedje, met als gevolg dat ik die niet helemaal kan spelen.

Ik speel bij voorkeur liedjes die ik automatisch door wil spelen. Liedjes die simpel zijn. Ik merk dat ik liedjes met eenvoudige, heldere akkoordenschema's, het leukste vind om overheen te bleren. Zo lang mogelijk in dezelfde akkoorden blijven en zoveel mogelijk de zangmelodie uitbuiten, van hoog naar laag en andersom. Akkoorden E, A en B, en gaan met die hap. Moeilijker en "interessanter" maken kan altijd nog. Het gaat in een liedje om de stem. Akkoorden zijn bijzaak, vind ik.

De grootste kracht van U2 vind ik de zanglijn. Je kunt veel U2-liedjes prima zonder muziek zingen, hoe gecompliceerd ze instrumentaal ook kunnen zijn. Bij een groep als Kane hoor je dat de zangmelodie vaak met de instrumenten mee dendert. Ook bij Anouk. Ga haar 'Nobody's Wife' maar eens zingen zonder muziek. Je staat voor paal. Schakel over op U2-liedjes als 'Bad', of 'Where the Streets Have No Name', en je moet wel erg vals zingen wil je die verpesten.

Aan de ene kant spreekt Kurt Cobain me wel aan. Hij inspireert, vooral muzikaal.
Aan de andere kant ben ik het totaal oneens met z’n kijk op het leven en op andere mensen. In de middle of nowhere jezelf omzeep helpen en je vrouw en dochtertje achterlaten.

Ik denk dat Kurt Cobain in wezen een psychiatrisch patiënt was, die steeds meer de kluts kwijtraakte. Op het podium liet hij zichzelf vallen en beukte hij zichzelf tegen de versterkers. Hij ging aan de heroïne vanwege maagpijn, ook al zoiets idioots. En door de heroïne raakte hij zijn vaderschap bijna kwijt. De andere bandleden hadden flink de pest aan de situatie, hoe Cobain steeds meer een grillig klein kind werd. En gevaarlijk, want hij speelde en kokketeerde met geweren, iets wat ik haaks vind staan op zijn muziek. ("I swear that I don't have a gun.")
De bekende producer Phil Spector is ook doorgedraaid. Die bedreigde tijdens opnames artiesten met een geweer, waaronder Leonard Cohen. Spector wordt nu verdacht van het vermoorden van een vrouw.

En zo zijn er vele voorbeelden te noemen van beroemde mensen die doordraaien. Ik denk dat Kurt Cobain zichzelf niet meer was, maar dat hij nog te machtig was om tegengehouden te kunnen worden. Ook als burger. Hij was vlak voor zijn dood uit een kliniek ontsnapt. Dat moet niet kunnen. Hij had een maand ervoor in Rome al een zelfmoordpoging gedaan, met pillen, waarna hij ter nauwernood werd gered uit een coma. Hoe kunnen ze zo'n persoon een podium op sturen? Men schoof de gemiste optredens gewoon door naar een latere datum. Een Nederlands optreden werd opgeschoven, maar dat optreden is door de tweede en tevens laatste zelfmoordpoging alsnog niet doorgegaan.

Wat betreft zijn dochtertje scheen hij een leuke, trouwe vader te zijn. Helaas hebben de problemen de overhand gekregen. Wrang voordeel is dat Cobain alleen zichzelf vermoord heeft en anderen heeft laten leven. Er zijn ook ouders die hun kinderen meesleuren in de dood.

Hij staat overigens in de Guitarworld: http://www.guitarworld.com/toc_legends/legends.html
Lijkt me een intressant blad, helaas is een gratis proefexemplaar alleen voor de U.S. bestemd.

Het lijkt me een interessante special, als al die beloften ingelost worden. In Nederlandse kiosken heb je ook muziekbladen. 'Music maker' bijvoorbeeld, dat o.a. ontleedt hoe muziek opgenomen wordt. Volgens mij heb ik 'Guitarworld' ook gezien. Importbladen kunnen helaas erg duur zijn.

Wat zijn volgens jou trouwens de beste liedjes van Nirvana? Ik ga binnenkort weer m’n loon uitgeven in de CD-winkel.

Tja, dan moet je echt 'Nevermind' hebben, hun tweede. Tien Euro, volgens mij. Die plaat is een klassieker, die rauwe punk versmelt met commercie. Let vooral op de verborgen bonustrack 'Endless nameless' die na een lange stilte volgt, dat eindigt met een gesneuvelde gitaar. Als je vergeet de CD uit te zetten, schrik je je rot. Wat overigens de bedoeling is. Grapje van Cobain.

'Nevermind' vangt waar Nirvana het meest bekend om is geworden. Je hebt dan sowieso 'Smells like Teen Spirit', 'In Bloom', 'Come As You Are', 'Lithium' als hitsingles. En die doen het nog steeds leuk op feestjes. Platen waarmee je vrienden maakt. Verder zijn 'Polly' en 'Something in the Way' redelijk bekend. Alle nummers van de CD zijn goed. Een klassieker van de eerste tot de laatste groef.

Ik denk dat ik veel te perfectionistisch ben. Bij mij moet een liedje perfect zijn, meteen een mega-hit, terwijl het meer gaat om het uiten van je gevoelens. Dat begin ik steeds meer te begrijpen.

Het gaat volgens mij niet zozeer om de emotie, maar vooral om de visie. Wat wil je uitdragen? Want je kunt ook emotieloze muziek maken, die toch raakt.
Mijn visie is dat er contrast moet zijn. Is iets saai, dan moet er iets levendigs tegenover. Is iets dof, dan moet er iets schels tegenover. Is de muziek somber, dan een optismistische tekst. Is de zang somber, dan moet de tekst optimistisch.

Verder is het belangrijk om te weten wat je zingt. Zegt de tekst dat je alleen bent, dan ben je ook echt alleen. Zo alleen ben je echt nog nooit geweest. Alsof je met een reclame bezig bent. Maar ga niet te ver. Je moet wel erg goed zijn, wil je oprechte hysterie kunnen verkopen. Soms ga ik helemaal mee met de sfeer en dan verziek ik de boel. Dan wordt het Krezip-achtig, en dan sta ik mezelf een tijdje later op te vreten van schaamte.

Anders zit je met een goddelijk meesterwerk in je hoofd, en dan wordt alles wat je werkelijk maakt al gauw een teleurstelling.

Dat klinkt heel herkenbaar -). Ik krijg zelden op papier wat ik van plan was te maken. Zowel qua tekst als qua muziek. Maar oefening baart kunst. Je moet denk ik leren om op je eigen manier te verwoorden wat je wilt zeggen.

Probeer het liedje zichzelf te laten maken. Neem op wat je doet. Laat het een nachtje liggen, luister het een aantal keren terug. Let op wat je gaat irriteren en wat je geslaagd vindt. Het geslaagde gebruik je als idee voor een volgende poging. De oude opname kun je bewaren ter vergelijking met de nieuwe. Blijf doorgaan met muziek maken. Niet te lang blijven hangen. Dat kun je altijd nog doen. Doorgaan.

Een truc is om een tekst te maken die op zich niets hoeft te betekenen, maar die goed te zingen is. Als je eenmaal een melodie hebt kun je de tekst alsnog herschrijven.
Durf tijdens proef-opnamen fouten te maken. Het gaat om de intentie van wat je doet. Een fout kan inspirerend zijn en een nieuwe richting aanduiden.

Zodra je ga zitten piekeren kom je vast te zitten. Het wordt zelden zo mooi als in je hoofd. Als je daarop gaat zitten wachten dan zul je misschien ooit een enkel mooi werkje maken, maar de kans is groter dat je halverwege gefrustreerd je gitaar weggooit. Als je creatief bezig blijft en stapje voor stapje verder gaat, heb je veel eerder iets moois.

Als ik ga opnemen heb ik vaak geen idee wat ik wil. Ik neem een ritme-box op en zet daar akkoorden overheen, daarna bedenk ik patronen die ik er overheen kan zetten. Bijvoorbeeld een heldere slag op de 1e en 3e tel. Tussen de 2e en 3e tel een accent. Etc. Daarna pak ik een tekst, waarvan ik een couplet blijf herhalen, zodat ik elke keer hetzelfde doe. Als ik duidelijk heb hoe het couplet moet klinken, ga ik de volgende coupletten op diezelfde melodie passen. Dan heb ik verschillende coupletten met eenzelfde melodie. Het refrein gaat vaak vanzelf, omdat refreinen van zichzelf vaak simpel zijn. In refreinen komt je conclusie tot uiting.

Pingpongen was vroeger gangbaar, vanwege het beperkt aantal sporen. Daarom klinken oudere opnamen vaak een beetje geprakt, en zijn stereo-opnamen uit de jaren 60 vaak erg gespleten. (Drum in het midden, gitaar links, toetsen rechts, etc.)

Inderdaad, een soort ‘goedkoop’ geluid. Dat hoor ik vaak bij de oudere Queen nummers, en bij Boston. Maar bij bijvoorbeeld ‘The Miracle’ heb ik er geen last van. Ik neem aan dat die CD met betere apperatuur is opgenomen.

Misschien klinken remasters wel goed? Of bedoel je die? Wat ook weleens fout gaat is de produktie. Dan wordt een studio-tape in Dolby afgespeeld, terwijl die ruisonderdrukking niet bestond. Dat soort zaken. Muziek wordt vaak behandeld als pulp.

Ik vind Queen opzich een goede band. Brian May is een hele goede gitarist, en de rest van de band weet ook zijn instrument te bespelen. M’n favorieten zijn o.a. ‘Death on Two Legs’ (pakkend deuntje), ‘Scandal’, ‘Was it all worth it’, ‘Tenement Funster’, ‘Now I’m Here’ en ‘Show must Go On’.

Ja, die vind ik ook allemaal goed. Ik vind 'Now I'm Here' momenteel heel goed. En 'Brighton Rock', 'Lap of the Gods', 'Flick of the wrist', 'Lily of the Valley', 'Innuendo' (!!!), 'Princes of the Universe', 'Gimme the prize', 'Too much love will kill you', 'It's a beautiful day', 'Heaven for everyone', 'Bicycle Race', 'Sheer heart attack' (snoeihard, met zang van Taylor), 'You and I', 'You take my breath away', 'Let us cling together', 'Don't try so hard', 'Delilah' (lied over een kat), etc. etc. etc..

Ken je 'Queen II'? Dat vind ik hun allerbeste plaat. Daarvan is 'Seven Seas of Rhye' een bekend nummer. Daarvan vind ik 'Ogre Battle' waanzinnig, en het korte 'Nevermore'. Ook dit is een plaat die ik helemaal goed vind, van begin tot eind.
Verder vind ik 'Hot Space' een enigzins onderschatte plaat. Daarvan is 'Under pressure' bekend. Ik vind daarvan het nummer 'Action this day' waanzinnig goed.

Of je aardig kunt zingen hangt natuurlijk af van watvoor muziek je speelt. Je kunt onder het mom van Punkrock je longen uit je lijf schreeuwen.

Het kan, maar als je niet weet waar je mee bezig bent kan het al gauw een trucje worden dat zichzelf eindeloos gaat herhalen.

Dat idee heb ik met drummen altijd. Ik kan me niet voorstellen dat iemand verschillende ritmes naast en door elkaar kan spelen.

Ken je Mike Portnoy, van Dreamtheater? Hij kan echt ongelooflijk goed drummen.

Ik ken alleen de naam van de band. Is het symfonische rock? Zijn er CDs die je aanraadt?

Misschien kun je samen met je vader een band oprichten. 'De Familieband'. (nja!)

Um, ik denk niet echt dat we dezelfde muziekstijl hebben. Ik hou over het algemeen van een iets drukkere zwaardere muziek dan m’n vader. Maar we zouden kunnen proberen om eens iets op te nemen.

Je kunt combineren. Dan heb je een contrast tussen rustig en druk, en hard en zacht.

‘De Familieband’ klinkt trouwens wel erg voor de hand liggend. Misschien ‘De Geglazuurde Koelkasten’, een beetje psychadelisch.

Hoe verzin je het. Zelf had ik als flauwe solo-naam 'Dodo en de Remi's'. Maar het zou me verbazen als die naam nog niet bestaat.

Is dat waar hij langgerekt "feeeeeeeeeeeeel" zingt? Dat vind ik geslaagd gedeelte.

Inderdaad, en ook die variatie bij de laatste keer vind ik mooi.

"I can feel your love teaching me, aa-aaaa-aaah." Bedoel je dat?

Madonna heeft afgrijselijke muziek gemaakt,

Ik vind Madonna een beetje ’n raar mens. Aan de ene kant heel vroom (kinderboeken, Kaballa), aan de andere kant gaat ze uit haar dak.

Geen idee wat Kaballa inhoudt, maar vroomheid en uit je dak gaan kan prima samengaan. Volgens mij is Madonna altijd relatief braaf geweest. Maar de clip 'Like a Prayer' vind ik hysterisch. Dat was de moeite van het relletje niet waard. De muziek ervan vind ik wel goed, vooral het gospel-gedeelte. Zoiets hoor je ook in een live-versie van U2's 'Still Haven't Found What I'm Looking For'.

Overigens heb ik gehoord dat U2 vreselijk kan zuipen. En bassist Adam Clayton is begin jaren 90 opgepakt geweest wegens marihuana-bezit. Hoe vroom zijn zij dan?

['Miami'] Hetgene dat me het meest stoort is het ritme. Heel ongrijpbaar, als de achtergrondstemmen in ‘All You Need is Love’ van de Beatles. Ik wordt er een beetje nerveus van.
Maar ik vind het liedje wel mooi (en muzikaler) worden vanaf het couplet met “I bought two new suits in Miami”.

Dat ritme van Miami vind ik heel goed. Een beetje techno, groovy en funky, als dat de termen zijn. Er zit een swing in. Ik houd wel van dat ongrijpbare. Mijn favoriete gedeelte begint vanaf "We could make something beautiful, something that wouldn't be a problem."
'The Playboy Mansion' vind ik heel goed.

Tijdens ‘If God wil Send His Angels’ zegt hij drie keer Jezus in één couplet, dat is wel merkwaardig, ja. Maar voor de rest vind ik dat een mooi liedje. Vooral dat achtergrondskoor aan ’t begin en het einde.

Het nummer 'If God wil Send His Angels' kan ik op zich wel goed vinden. Dat drie keer Jezus was me niet bijgebleven. Maar nu je 't zegt... Wat ik in de tekst storend vind is dat Bono wel even zal vertellen dat god een telefoon heeft. Dat soort zaken. Een beetje op de "ons kent ons" manier, alsof het om z'n kleine broertje gaat.

Wat mij irriteert aan de tekst van 'Wake Up Dead Man' is dat het op mij overkomt alsof Bono in staat zal zijn om "Dead man" Jezus tot opstanding te roepen. Mag ik een emmer? Dat vloekt met zowel de historische als de goddelijke Jezus.
Jezus help me. Ik ben alleen. Wat is de wereld f*cked up. Vertel me een verhaaltje over eeuwig leven. Dooie wordt wakker.
Zo komt het op me over. Pedante wartaal. Doe es effe dit en doe es effe dat. Ook tenenkrommend vind ik dat hij Jezus gaat vertellen wie z'n hemelse Vader is... Zowel de historische als de goddelijke Jezus waren daar volgens de overleveringen uitstekend van op de hoogte. Dus oprotten, Bono. Ga je kinderen pesten. Zo'n gevoel krijg ik bij dat lied. Of zit ik nu zelf met een duiveltje?
De muziek vind ik wel sterk. Het gaat me puur om de tekst. Ik vraag me af hoe hij er mee wegkomt. Hebben zo weinig mensen die CD gekocht?

Ikzelf heb gezocht naar de mooiste en lichtste gitaar die ik kon vinden, en betalen. Dat was uiteindelijk die Ibanez.

Ik ben benieuwd hoe je gitaar eruit ziet. Mooi vind ik trouwens subjectief. Het gaat om geluid.

Wat vind je van fado-muziek? Daar wil ik me in gaan verdiepen.

M’n moeder houdt veel van niet-westerse muziek, ook van fado. Ik hoor weleens wat van Christina Branco, die o.a. gedichten van Slauerhoff heeft gezongen als fado. En m’n ma heeft ook ’n CD van Nynke Laverman, een jonge Friese fado-zangeres. Naar wat ik ervan heb gehoord is een een soort melancholieke muziek. Ik vind het mooi, hoewel het niet m’n favoriete stijl is.

Slauerhoff. Die naam ken ik. Maar waarvan? Fado heeft inderdaad een melancholieke klank. Doet me denken aan de zeurderige klank van (ik denk) Turkse muziek, daar ben ik ook dol op. Alsof ze hun tenen gestoten hebben. Helaas heb ik er niets van. Je boft maar met zulke muzikale ouders.

Een akoestische gitaar is gebouwd om akoestisch te zijn. Je kunt er heerlijk op rammen. (Zie Frusciante.) Bij een electrische gitaar lijkt me dat moeilijk en frustrerend, met die iele snaartjes. Vergis ik me?

Nou, als je een flinke hoeveelheid distortion overheen gooit klinkt het al gauw aardig machtig, wat je ook speelt -). Ik vind het zelf makkelijker om op een elektrische gitaar te raggen dan op een akoustische, maar het is denk ik maar waar je aan gewend bent.

Wat ik bedoel is dat je weinig fysieke kracht op snaren van electrische gitaar kunt uitoefenen, in vergelijking met akoestisch. Al was het maar omdat bij een akoestische gitaar de snaren verder uit elkaar staan en dikker zijn.
Een vriend van mij, die soms toetsen speelt, heeft een akoestische gitaar waar ik helemaal weg van ben. Ik zou moeten vragen welke het is. Die gitaar ligt me lekker in de hand en het geluid vind ik mooi.

Inderdaad, tot ik die clips van Frusciante zag beschouwde ik de akoustische gitaar als een intrument met redelijk weinig mogelijkheden, maar Frusciante laat zien dat je er heel veel uit kunt halen. Ik krijg opslag zin om m’n akoustische gitaar te pakken en een liedje te schrijven vanuit het diepste dal van m’n ziel... LalalalLAAAAaakukulekuuualalalalalllalalal...Lala...laaaaahhhhrgggg

Dat heb ik dus ook met Frusciante. Als je dat fragment goed vindt, zou je 'Niandra LaDes & Unsually Just a T-Shirt' moeten hebben. Voor zover nog verkrijgbaar. Duurt 70 minuten. Ik had 'm voor 10 Euro. Je maakt er weliswaar minder vrienden mee, maar je leert wel wat je in je eentje met een gitaar kunt doen. Je zult die vrienden dus niet missen.

Ik heb trouwens een manier gevonden om muziek op te nemen; met een digitale camera kan ik heel korte filmpjes opnemen. Weliswaar slechte kwaliteit, maar het is iets. Ik zal ergens in de toekomst iets laten zien, weet jij toevallig hoe je filmbestanden kunt uploaden?

Je zult een FTP-programma nodig hebben denk ik. Misschien kun je advies vragen in het technische topic.
Als je muziek wilt opnemen heb je audio-software nodig. Dan ben je van het gedoe af. Er is vast goed bruikbare freeware of shareware op internet te vinden.

[Ridder ter Geit]

Vervolgens klinkt er een oorverdovend schot. De hele aarde trilt. Iedereen denkt dat hun laatste uur geslagen heeft en staat een kwartier later nog met hun tentakels om hun hoorsprieten gewikkeld als ze erachter komen dat het kanon waarschijnlijk enige functioneringsproblemen vertoond aangezien ze er na een kwartier met hun tentakels om hun hoorsprieten nog gewoon staan.

[Stephan]

Een sampler?

‘n Sequenzer, geloof ik. Ik weet niet wat het precies inhoudt, maar het schijnt dat zo’n apparaat vanaf het ‘The Unforgettable Fire’-album soms stukken van Edge’s gitaarwerk overneemt.

Gaat het om dat Beatles-imiterende dak-optreden dat wordt afgebroken door de politie? Die video is playback, zover ik herinner. Toch?

Inderdaad dat optreden. Ik wist niet dat die geplaybacked werd? Het zou kunnen, het was een video-shoot.

Moeilijker en "interessanter" maken kan altijd nog. Het gaat in een liedje om de stem. Akkoorden zijn bijzaak, vind ik.

Dat lijkt me een intressante benadering. Tot nu toe wilde ik altijd te ingewikkeld te werk gaan. Als ik een riff verzin moet hij meteen perfect zijn. Terwijl muziek maken een geleidelijk creatief proces is. Ik merk dat ik vaak een doodlopende weg insla.
Als je kijkt naar liedjes als ‘The First Time’ en ‘All I Want is Love’ zijn ze heel simpel; twee akkoorden met hier en daar een variatie. Ik vind die nummers veel op elkaar lijken.

De bekende producer Phil Spector is ook doorgedraaid.

En Elvis Presley, met z’n pillen om te slapen en wakker te blijven.

Wrang voordeel is dat Cobain alleen zichzelf vermoord heeft en anderen heeft laten leven. Er zijn ook ouders die hun kinderen meesleuren in de dood.

Inderdaad, zo’n misselijk verhaal heb ik laatst gehoord. Een vader die zichzelf samen met z’n gezin omzeep hielp. Te afschuwelijk voor woorden.
Het was een heel naar gezicht om op telivisie vier verschillende zwarte auto’s naar de begraafplaats te zien rijden.
Om nog maar te zwijgen van dat veel misselijkere verhaal over die man met z’n Poolse vriendin. Zo’n man zouden ze levenslang moeten opsluiten, al ben ik niet degene die daarover moet oordelen.
Met die mispunten is Cobain niet te vergelijken, nee.

Volgens mij heb ik 'Guitarworld' ook gezien. Importbladen kunnen helaas erg duur zijn.

Inderdaad, inplaats van een duur abonnement kan ik beter een stel effecten of recordapparatuur aanschaffen.

Tja, dan moet je echt 'Nevermind' hebben, hun tweede.p

Die CD met dat babytje in dat zwembad die naar een dollarbiljet kijkt? Die voorkant ken ik nog van toen ik klein(er) was, m’n broer had een exemplaar. Van de muziek kan ik met niet veel herinneren.

Want je kunt ook emotieloze muziek maken, die toch raakt.

Maar dan wekt de muziek toch een emotie op?

Mijn visie is dat er contrast moet zijn.

Er moet natuurlijk wel balans in je liedjes zitten. Ik krijg kromme tenen van die zeurliedjes van ‘Ik hou van Jou!’, die altijd hetzelfde klinken.
Maar het kan denk ik wel versterkend werken een bij een triest bedoelde tekst een aantal mineurnoten te spelen.

Verder is het belangrijk om te weten wat je zingt.

Inderdaad, anders loop je de kans geforceerd over te komen. Als je bijvoorbeeld wilt vertellen hoe stoer het is om op de straat te leven terwijl je daar nog nooit geweest bent, val je zo door de mant.
Maar als je eenmaal weet wat je zingt is het eigenlijk vaak een makkie.
Ik ben bij songteksten begonnen in het Engels, en zo krijg je de absurdste teksten. Ik heb m’n probeersels een paar keer op een Engelstalige gitaarsite geplaatst, ultimate-guitar.com, maar de kritiek was ongenadig. Nu schrijf ik sowiezo in het Nederlands, en daarna kan ik het altijd nog vertalen.

Je moet wel erg goed zijn, wil je oprechte hysterie kunnen verkopen.

Daar vind ik Bellamy, van Muse, heel goed in. Die schreeuwt en gilt een hoop bijelkaar. Ik vind veel Muse-nummers heel goed, met ‘Plug in Baby’ als een van m’n favorieten. Geweldig deuntje, dat ik meteen op de gitaar wou kopiëren.
Het mooiste van Muse vind ik de melodiën en pakkende deuntjes. ‘Bliss’, ‘Newborn’, etc. Mooie inspirerende muziek.

'Lap of the Gods'

Oh ja, dat refrein is echt om mee te zingen. Origineel einde, trouwens -).

'Delilah' (lied over een kat),

Die vind ik ook heel leuk. Hoewel die ‘miauws’ misschien iets teveel van het goede zijn.

Ken je 'Queen II'? Dat vind ik hun allerbeste plaat.

Ik ken ‘m niet echt, volgens mij was dat hun eerste album? In die Queen-documentaire lieten ze wel een live-optreden zien waar de band een nummer speelde van ‘Queen II’, en dat vond ik heel mooi klinken, vooral de gitaar.

Verder vind ik 'Hot Space' een enigzins onderschatte plaat.

‘Under Pressure’ ken ik wel.

Ik ken alleen de naam van de band. Is het symfonische rock? Zijn er CDs die je aanraadt?

Dreamtheater maakt symfonische metal van het ‘beschaafdere’ soort. Beschaafder dan bands als Slipknot, Metallica en Rammstein, maar met nogsteeds een zwaar geluid. Dezelfde persoon die me met de elektrische gitaar introduceerde liet me ook met deze band kennismaken. (En met een heel stel andere bands, Sonata Arctica, Spock’s Beard, Golden Earring, etc.).
Het intressante van Dreamtheater is dat de leden allemaal topproffessionelen zijn. Gitarist Johnn Petrucci is een van de guitar three, de ‘beste’ gitaristen ter wereld.
Opzich vind ik de CD ‘A change of Seasons’ heel goed. Het eerste gedeelte bestaat uit origineel werk, en in nummer twee tot en met vijf worden inspiratiebronnen gecovered. Ook is ‘Scenes From A Memory’ een heel mooi album, ik heb de DVD ‘Metropolis 2000’, die daarvan een live uitvoering is. Centraal staat het verhaal van Victoria, die na gereïncarneerd te zijn last krijgt van haar gereïncarneerde vijand. Nouja, op wikipedia staat een hele beschrijving.

Hoe verzin je het [zo'n vergezochte naam].

Gewoon onzin -). Op de DVD ‘The Last Waltz' van 'The Band' hoorde ik dat er ook bands hebben bestaan als 'De warme Chocoladebroodjes', ofziets. Je zou maar zo heten.

I can feel your love teaching me, aa-aaaa-aaah." Bedoel je dat?

Inderdaad, dat vind ik het mooiste stukje van ‘Vertigo’.

Overigens heb ik gehoord dat U2 vreselijk kan zuipen. En bassist Adam Clayton is begin jaren 90 opgepakt geweest wegens marihuana-bezit. Hoe vroom zijn zij dan?

Tja, het blijven Ieren -). Verschil met Madonna is dat U2 zich niet vroom voordoet, vind ik. Als Bono tegen God praat in z’n teksten is dat niet in de zin van ‘Ik ben braaf geweest’.

Wat mij irriteert aan de tekst van 'Wake Up Dead Man' is dat het op mij overkomt alsof Bono in staat zal zijn om "Dead man" Jezus tot opstanding te roepen. Mag ik een emmer? Dat vloekt met zowel de historische als de goddelijke Jezus.
Jezus help me. Ik ben alleen. Wat is de wereld f*cked up. Vertel me een verhaaltje over eeuwig leven. Dooie wordt wakker.
Zo komt het op me over. Pedante wartaal. Doe es effe dit en doe es effe dat. Ook tenenkrommend vind ik dat hij Jezus gaat vertellen wie z'n hemelse Vader is... Zowel de historische als de goddelijke Jezus waren daar volgens de overleveringen uitstekend van op de hoogte. Dus oprotten, Bono. Ga je kinderen pesten. Zo'n gevoel krijg ik bij dat lied. Of zit ik nu zelf met een duiveltje?

Zo had ik de tekst niet bekeken, ik vroeg me al af wat ‘Wake up, dead man’ in moest houden. Maar dan vind ik “40” toch veel beter.
Ik vind de muziek zelf ook wel heel mooi, vooral de zanglijn.

Mooi vind ik trouwens subjectief. Het gaat om geluid.

Het liefst een gouden middenweg -). Ik heb ook een Squier Strat gezien, maar uiteindelijk vond ik de Ibanez beter en mooier.

Slauerhoff. Die naam ken ik. Maar waarvan?

Hij was een Nederlandse dichter, die naar Portugal emigreerde omdat hij z’n geboorteland veel te stijf en te formeel vond. Ik heb één gedicht van ‘m gehoord, waarin hij z’n ongenoegen over Nederland uit. Dat was opzich een mooi en grappig gedicht.

Je boft maar met zulke muzikale ouders.

Inderdaad. Ik kom uit een aardig groot gezin, en iedereen heeft z’n eigen muzieksmaak. Zo pik ik van iedereen wat mee. Een van m’n broers luisterde veel naar Nirvana, the Offspring en hardcore, aan hem heb ik een nare kennismaking met Kurt Cobain te danken.

Een vriend van mij, die soms toetsen speelt, heeft een akoestische gitaar waar ik helemaal weg van ben. Ik zou moeten vragen welke het is. Die gitaar ligt me lekker in de hand en het geluid vind ik mooi.

Ikzelf speel het liefste op de Ibanez van m’n ouders. Die speelt heel soepel en het geluid is ook beter dan m’n eigen Stagg, die ik vorig jaar in Granada gekocht heb. Belachelijk dat ik in dé streek van de akoustische gitaren een exemplaar van Amerikaanse makelij moet kopen.

Als je dat fragment goed vindt, zou je 'Niandra LaDes & Unsually Just a T-Shirt' moeten hebben.

Mmm, dat wordt een dillema. Ik ben net naar de bios geweest en ik kan nu maar één nieuwe CD kopen. Ik moet kiezen tussen Frusciante of Nirvana.

Ik heb trouwens nog een paar keer naar ‘Zaterdag Jam #2’ geluisterd, en ik vind het een intressent nummer. Ik ben sowiezo een fan van distortion. Die veranderingen naar “Dan moet ze gaan, want tijd is geld” en “Een kopje koffie, ik neem de tijd” vind ik heel gaaf.

Uit de opname moet blijken dat de maker weet dat hij er maar weinig van kan. Als het idee leuk is, moet een ander het maar professioneel opnemen. Dat is de instelling, dat men zegt: "Leuk bedacht, maar wat vreselijk jammer dat je het zelf doet."

Maar het is jouw muziek, jouw mening en stem die je laat horen. Het gaat erom dat je plezier hebt in wat je doet, en ik vind de opname verre van slecht. Mensen die betreuren dat je je eigen muzikale ideeën uitwerkt moeten er zelf eens aan staan.
Wel lijkt dat geplande intermezzo een goed idee, dan wordt de opname gevarieerder. Zowaar elk U2-liedje dat ik ken heeft een bridge, om de aandacht vast te houden.
Je bent al met al veel verder dan ik. Ik zat nog te malen over ingewikkelde melodiën, maar nu ben ik van plan om het eenvoudiger aan te pakken, onder het motto ‘minder is meer’. Daarna ga ik er verder op borduren.

Ik ken een uitgelekte proef-opname van U2 waarin Bono improviserend twee teksten naast elkaar zingt. De ene in de linkerspeaker, de andere in de rechterspeaker. Uit de tijd van 'Achtung baby'. Ken je die? Bono op zijn best.

Volgens mij niet, als ie niet op ‘Achtung Baby’ staat.

De mixen neem ik op met de computer, om ze (voor mezelf) op CD te zetten en om ze eventueel terug te zetten op de sporenrecorder, zodat ik weer drie sporen heb om verder te rommelen.

Op die manier kun je dus uiteindelijk liedjes maken als ‘Revolution #9’ en ‘The Prophet Song’ van Queen?

De trage, logge overdrive gitaar is nu te nadrukkelijk. Probleem is alleen dat ik zo'n lead-melodie niet kan spelen.

Oefening baart kunst -). Of je huurt B.B. King in, maar dat gaat je uiteindelijk een boel kosten.

Zo, ik heb een filmpje kunnen uploaden via Putfile.com.
http://media.putfile.com/Underthebridge-27

Het is m’n bestgelukte versie van ‘Under The bridge’ tot nu toe, hoewel ik het einde verpest heb. Ik raak de slag kwijt bij “I don’t wanna ever feeeel...”, en dat is zonde.
Het is trouwens verdraaid lastig om zo iets voor de camera op te nemen, met het idee van ‘als het maar niet fout gaat’. En als je jezelf zo terug ziet haal je er een berg fouten uit, zoals schokkerige overgangen, die je tijdens het spelen nauwelijks opvallen. Maar dat is ook een voordeel, zo wordt je spel natuurlijk steeds beter.
Ik ben benieuwd wat je ervan vind. Ik zal binnenkort meer proberen op te nemen, hopelijk ook eigen werk.

* Gaap *, en nu slapen. Gelukkig is het weekend en kan ik morgen uitslapen.

[Ridder ter Geit]

Als 1 naar het kanon kijkt, ziet hij dat de loop een beetje omgekruld is.

[Pluizer]

Stephan, hier een kleine (oervalse) demonstratie van hoe het is om vier sporen te hebben.
Opgenomen in hooguit 10 minuten.

Under the bridge - stereo-mix met... eh.. zang
http://home.kabelfoon.nl/~dve/temp/fosmix0108_060506_edit.mp3

Under the bridge - stereo-mix met alleen gitaar
http://home.kabelfoon.nl/~dve/temp/fosmix0109_060506_edit.mp3